Ομολογία

ΑΝΘΡΩΠΟΘΥΣΙΕΣ

ΚΑΙ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ

Από τις ειδήσεις μαθαίνουμε ότι στην Ουγκάντα γίνονται ανθρωποθυσίες.
Συγκεκριμένα μεταδίδεται:

"Το 2008 υπήρξαν 300 περιπτώσεις, εκ των οποίων μόνο οι 18 κατέληξαν στα δικαστήρια. Τα περιστατικά αυτά σχετίζονται με το εμπόριο ανθρωπίνων οργάνων το οποίο, πλέον, δρα ανεξέλεγκτα στη χώρα".

Επειδή στο παρελθόν, αλλά και τώρα, έχω εκφράσει επιστημονικές αντιρήσεις για του είδους αυτού τις θεραπείες, θεωρώ χρήσιμο να δώσω ακόμη μια διάσταση στο ζήτημα αυτό.
Διότι κάποτε ένας συνάδελφος γιατρός με κατηγόρησε ότι αν η Ιατρική υποστήριζε απόψεις όπως οι δικές μου θα είχαμε μείνει στα μεσαιωνικά σκοτάδια.
Και σαν παράδειγμα έφερνε ότι το ίδιο είχε γίνει όταν άρχισαν οι γιατροί να ανατέμνουν τους νεκρούς.
Ο κλήρος είχε ξεσηκωθεί εναντίον τους.
Οι ανατομές, μου είπε, μας βοήθησαν στη γνώση του ανθρώπινου σώματος, άρα, στην καλύτερη αντιμετώπιση των ποικίλων ασθενειών.
Τώρα με τις μεταμοσχεύσεις, κάτι ανάλογο θα προκύψει.

Δεν αμφιβάλλω ότι πολλοί των συναδέλφων μου θα δικαιολογούν με το ίδιο σκεπτικό τις μεταμοσχεύσεις.
Δεν έχει άλλωστε σημασία αν το χρέος μας έναντι των νεκρών αποτελεί άγραφο ηθικό νόμο ή αν η διαφύλαξη της ζωής θεμελιώνεται εγγράφως.
Ο σεβασμός είναι η απαίτηση και το ζητούμενο.
Όπως σεβόμαστε τους νεκρούς, οφείλουμε να σεβόμαστε και τους ζωντανούς.

Υπάρχει όμως ένα λεπτό σημείο που διαφοροποιεί το σεβασμό στους νεκρούς από το σεβασμό προς τους ζώντες.
Αν η ανατομή του νεκρού αποτελεί προσβολή, που την εξιλεώνει η γνώση για την προστασία και τη διαφύλαξη της ζωής, πώς είναι δυνατόν η ανατομή και εκσπλάχνωση ενός ευρισκόμενου ακόμη στη ζωή και μη όντος νεκρού, να μην θεωρείτε βεβήλωση;
Ή έστω, να αντιμετωπίζετε συγκαταβατικά (κατ΄ οικονομία) με το αιτιολογικό της διάσωσης μιας άλλης ζωής;

Οι θεωρητικοί των μεταμοσχεύσεων, που επιμένουν να ισχυρίζονται ότι δεν "ανατέμνουν" άτομα ευρισκόμενα στη ζωή αλλά πτώματα, αν δεν πείθονται από τα επιστημονικά επιχειρήματα των συναδέλφων τους, θα πρέπει τουλάχιστον να προβληματισθούν με την περίπτωση ενός "πτώματος" (με εγκεφαλικό θάνατο) που έφερε εις πέρας εγκυμοσύνη.
Η είδηση που έκανε το γύρο του κόσμου πριν λίγο καιρό, ήταν ότι μια έγκυος που κατέστη "νεκρή" εγκεφαλικά γέννησε το έμβρυο που είχε στα σπλάχνα της.
Τι άλλο να προσθέσει κανείς σ΄ αυτό, που δεν είναι άλλωστε και μοναδική περίπτωση.

Δεν θα ήθελα να προχωρήσω άλλο.
Δεν παραλείπω όμως κι αυτό:
Αυστηρά κρινόμενες οι ανατομές πτωμάτων στο παρελθόν, αποτελούν οπωδήποτε πράξη προσβολής νεκρών.
Δεν προσπαθώ να υπεκφύγω.
Οι άνθρωποι όμως εκείνης της εποχής δεν ήταν τόσο απερίφραστα αμοραλιστές όπως οι σύγχρονοι επιστήμονες.
Διέσωζαν μέσα τους φόβον Θεού, είχαν θεοσέβεια, και αυτό τους οδήγησε στο να μη επιφέρουν επιστημονικά δεινά του τύπου της ευθανασίας.
Ίσως, με αυτό τον τρόπο να ελεήθηκαν από τον Θεό.