Η Κυριακή της
Δημοκρατίας…
Δόξα και καύχημα για μας τους Έλληνες η Δημοκρατία.
«Εδώ σ’ αυτόν τον τόπο, συνηθίζουμε να λέμε, γεννήθηκε το άριστο των πολιτευμάτων».
Και δεν το λέμε μόνο εμείς, αλλά και όλοι εκείνοι, που τη θαύμασαν και την αντέγραψαν δια μέσου των αιώνων.
΄Όμως…. Αναλογιστήκαμε σοβαρά, αν υπήρξε και λειτούργησε ποτέ και πουθενά η αληθινή δημοκρατία;
Γιατί η αθηναϊκή δημοκρατία, που θεωρείται υπόδειγμα, παρότι άμεση, εντούτοις δεν ήταν αληθινή. Γιατί στηριζόταν σε μια μικρή μειοψηφία.
Αφού το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού ήταν δούλοι. Πράγμα που ισχύει και για όλες τις μετέπειτα- κατ’ ευφημισμόν λεγόμενες-δημοκρατίες.
Όπου η ολιγαρχία του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου πλαστογραφεί τη θέληση των λαών και φαλκιδεύει τα δικαιώματά τους. Κι όμως… Η αληθινή δημοκρατία δεν είναι ουτοπία.
Λειτούργησε, στην κοινωνική της διάσταση, για μια και μοναδική φορά-πρώτη και τελευταία μέχρι τώρα- για όλον τον κόσμο, στην πρώτη χριστιανική κοινωνία. Διαβάζουμε στις Πράξεις των Αποστόλων (Δ, 32-35):
«Κανένας δεν έλεγε για κάτι ότι είναι δικό του. Αλλά ήταν όλα για όλους κοινά. Καθένας πρόσφερε ανάλογα με τις δυνάμεις του και έπαιρνε ανάλογα με τις ανάγκες του. Και δεν υπήρχε κανένας φτωχός ανάμεσά τους…».
Να η αληθινή δημοκρατία.
Να ο πραγματικός σοσιαλισμός.
Να η θεμελιακή πραγματικότητα και ιδέα, που φαίνεται να αποτέλεσε τον κεντρικό πυρήνα του περίφημου κομμουνιστικού μανιφέστου του Μαρξ…
Να η κοινωνία, που έχει ως υπέρτατη αξία της τον άνθρωπο και τις ανάγκες του.
Και όχι τα προκρούστεια νομικά κατασκευάσματα, που κατακρεουργούν τον άνθρωπο στο όνομα απάνθρωπων συμφερόντων.
Μια πτυχή της δημοκρατικής λειτουργίας της πρώτης χριστιανικής κοινωνίας μας δίνει το αποστολικό ανάγνωσμα της Κυριακής των Μυροφόρων (Πράξεων ΣΤ,1-7), που αναφέρεται στην εκλογή των επτά διακόνων:
Παρατηρήθηκαν στην πρώτη χριστιανική κοινωνία κάποια προβλήματα.
Και οι χριστιανοί αποτάθηκαν στους αποστόλους, για να δώσουν λύσεις.
Αλλά οι απόστολοι δεν θέλησαν ν’ αφήσουν το πνευματικό τους έργο και ν’ ασχοληθούν με τα βιοτικά.
Ούτε εξάλλου επέβαλαν κάποιους «ημέτερους».
Έδωσαν απλά τις κατευθυντήριες γραμμές για την επίλυση των προβλημάτων τους:
-----Κάμετε τους είπαν εκλογές. Εκλέξτε ανθρώπους, που να έχουν φόβο Θεού ,καλή φήμη και να είναι γνώστες των προβλημάτων».
Ο, τι περίπου συνιστούσε και ο Σωκράτης στους συμπολίτες του Αθηναίους.
Και μάλλον αντίθετα απ’ αυτά που, συνήθως, κάνουμε εμείς.
Που εκλέγουμε, συχνά, ανθρώπους αθεόφοβους, δικτυωμένους με ύποπτα συμφέροντα και ανίκανους να λύσουν τα προβλήματά μας.
Και βέβαια εκ διαμέτρου αντίθετα απ’ ο ,τι γίνεται σήμερα στην Εκκλησία.
Όπου ο λαός του Θεού έχει θαφτεί στο «γύψο» της δεσποτοκρατίας.
Όπου ο δεσπότης διαχειρίζεται μόνος του ή χρησιμοποιεί για τη διαχείριση των οικονομικών της Εκκλησίας «εκείνους, που θέλει και για όσο τους θέλει»!
Για να μπορούν να παίρνουν, όσα κι απ’ όπου θέλουν, ο ίδιος ή οι «αντ’ αυτού» (σε περίπτωση γήρατος ή ασθενείας του μητροπολίτη).
Δημιουργώντας σκανδαλώδεις περιουσίες και προκαλώντας με την ασύδοτη συμπεριφορά τους.
Εκτροπή, που, απ’ το θρίαμβο, στην εποχή των διωγμών, οδήγησε την Εκκλησία στο σημερινό της κατάντημα.
Έτσι ώστε αντί η Εκκλησία να είναι υπόδειγμα προς μίμηση να καταντήσει παράδειγμα προς αποφυγήν.
Αφού, εκεί όπου μεσουράνησε το άριστο, διαιωνίζεται το χείριστο των πολιτευμάτων.
Κι ακόμη η ειδωλολατρία του μαμωνά και η ακόρεστη μανία της τυραννίας.
Και μάλιστα όχι στο όνομα κάποιου Χίτλερ ή Φράνκο αλλά του Χριστού, του ενσαρκωτή της καθολικής ελευθερίας και δικαιοσύνης.
Έτσι ώστε να αποτελεί το ανήθικο ηθικό στήριγμα του μεσαίωνα του καπιταλιστικού αμοραλισμού και ολοκληρωτισμού.…
Άμποτε, κάποτε οι άνθρωποι-και πρώτοι απ’ όλους οι, λεγόμενοι, χριστιανοί-να ξαναγύριζαν στο ξεχασμένο Ευαγγέλιο.
Και η Κυριακή των Μυροφόρων να καθιερωνόταν, ως η Κυριακή δημοκρατίας, της αληθινά κοινωνικής δημοκρατίας.
Όμως….
Ποιοι θα έστεργαν μια τέτοια επιστροφή και μια τέτοια καθιέρωση;
‘Όταν ακόμη και οι λεγόμενοι εκπρόσωποι της Εκκλησίας, πολύ περισσότερο απ’ τους κοσμικούς, φοβούνται και τρέμουν όχι απλώς την αληθινή αλλά και την στοιχειώδη έστω δημοκρατία! ΄
Όταν φοβούνται και τρέμουν τον χριστιανισμό, που υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύουν…
Παπα- Ηλίας
Μπραβο για το αρθρο Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπεροχο και διαχρονικο.
Πράγματι, οι Απόστολοι είναι ένα παράδειγμα έμπρακτης κοινοκτημοσύνης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ' αυτό τον τομέα, Χριστιανισμός και Κομμουνισμός συμπλέουν στη θεωρία, αλλά στην πράξη υπάρχει μια θεμελιακή διαφορά:
Ο Χριστιανός λέει: "το δικό μου, δικό σου"
Ο Κομμουνιστής λέει: "το δικό σου, δικό μου".
Αλλά και η δημοκρατία, που εφάρμοσαν οι Απόστολοι και οι αποστολικοί Πατέρες ήταν μοναδική:
Όλοι οι κληρικοί εκλέγοντο από τον κλήρο και το λαό, Διάκονοι, Πρεσβύτεροι, Επίσκοποι, ακόμη και Απόστολοι, όπως ο Ματθίας. Αυτό η Εκκλησία το άλλαξε και απαγόρευσε την εκλογή των Επισκόπων από το λαό, παρά μόνον από τους Επισκόπους. Έτσι:
Η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος με τον δ΄ κανόνα άλλαξε την πρακτική αυτή και απέκλεισε την εκλογή από το λαό, όρισε δε, ότι αρμόδια για την εκλογή των επισκόπων της επαρχίας είναι η επισκοπική σύνοδος, χωρίς βεβαίως να αγνοείται και η εκπεφρασμένη πολλές φορές γνώμη της τοπικής εκκλησίας (Cod. Just. I, 3, 41. Νεαρές 136, 1. 137, 2), η οποία γίνεται με κατακύρωση της εκλογής από το λαό δια βοής.
Στον ανωτέρω κανόνα δ΄ της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου του 325 προστέθηκαν οι κανόνες: ιστ΄, ιθ΄, και κγ΄ κανόνες της Συνόδου της Αντιόχειας του 341, οι ε΄, ιβ΄ και ιγ΄ κανόνες της Συνόδου της Λαοδίκειας του 364, ο ιγ΄ κανόνας της Συνόδου της Καρθαγένης του 418 και ο γ΄ κανόνας της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου του 789. Έτσι, δυο κανόνες οικουμενικών Συνόδων και επτά κανόνες Τοπικών Συνόδων αποκλείουν τη συμμετοχή του λαϊκού στοιχείου στην εκλογή Επισκόπου μιας επαρχίας και έτσι η επαρχιακή σύνοδος παραμένει το κυρίαρχο εκκλησιαστικό όργανο για την εκλογή των επισκόπων. Η συμμετοχή του λαϊκού στοιχείου στην εκλογή των Επισκόπων περιορίζεται στην εκ των υστέρων δια βοής αποδοχή ή μη της εκλογής με την κραυγή «άξιος» ή «ανάξιος».
Στην εκλογή των 7 Διακόνων, παρ' όλον ότι εξελέγησαν άνθρωποι με φόβο Θεού, καλή φήμη και γνώση των προβλημάτων, υπήρξε και μια παρασπονδία. Ο Νικόλαος ο Αντιοχέας (μη Εβραίος) θεωρείται ο θεμελιωτής της αίρεσης του Νικολαϊτισμού (Ειρηναίος, κατά αιρέσεων Α΄, 26, 3 και Ιππόλυτος, φιλοσοφούμενα 7, 8).
Ο Νικολαϊτισμός είναι αίρεση του Γνωστικισμού και πίστευε, ότι η προσέγγιση προς τον Θεό γίνεται καλύτερα με τον ακόλαστο και έκκλυτο βίο! Η αίρεση αυτή επιζεί μέχρι και σήμερα και την είδαμε να διατυπώνεται πρόσφατα σε δίκη Μητροπολίτη.
Αιρετικός
Δεν το βάζει κάτω ο Παντελεήμων
ΑπάντησηΔιαγραφήΑποκλειστική συνέντευξη στο Νίκο Παπαχρήστου - 03/05/2009
Ο Μητροπολίτης πρώην Αττικής, Παντελεήμων
Στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο και το Συμβούλιο της Επικρατείας προτίθεται να προσφύγει ο έγκλειστος στη φυλακή Μητροπολίτης πρώην Αττικής Παντελεήμων, εφόσον τις επόμενες ημέρες η Ιερά Σύνοδος προχωρήσει στην καθαίρεσή του.
Σε αποκλειστική συνέντευξή του στον ΣΚΑΪ, ο κ. Παντελεήμων χαρακτηρίζει εκκλησιαστικό πραξικόπημα την προσπάθεια του Μητροπολίτη Πρεβέζης Μελέτιου, να ανατρέψει την απόφαση του Εκκλησιαστικού Δικαστηρίου, η οποία τον απαλλάσσει απο κάθε εκκλησιαστική κατηγορία.
Σε ο,τι αφορά στην καταδίκη του σε εξαετή κάθειρξη για υπεξαίρεση 155.000 ευρω απο τη Μονή Οσίου Εφραιμ της Νέας Μάκρης, κάνει λόγο για σκευωρία που έστησε ο δικηγόρος Διονύσιος Πελέκης, πεθερός του πρώην υπουργού Γιώργου Βουλγαρακη και νομικός σύμβουλος της Μονής.
Όπως υποστηρίζει, η απομάκρυνσή του απο τη Μητρόπολη Αττικής το 2005 έγινε προκειμένου ο τότε αρχιεπίσκοπος Χριστοδουλος, που επίσης κατηγορείτο για σκάνδαλα, να διασώσει το θρόνο του, τη δημοτικότητά του και να ικανοποιήσει τα ΜΜΕ.
Τέλος, μιλά για τις τραπεζικές καταθέσεις του, για την κατηγορία ότι συμμετείχε σε υπεράκτιες εταιρίες αλλά και για τις ροζ κασέτες που είδαν το φως της δημοσιότητας.
http://www.skai.gr/master_story.php?id=119490