Ομολογία

ΑΓΡΙΑ

ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ

ΤΩΝ ΟΥΝΙΤΩΝ

ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Ο Δημήτριος Σαλάχας, που λέει ότι είναι ο νέος «επίσκοπος» Γρατιανουπόλεως, δηλαδή «επίσκοπος» των εν Ελλάδι ουνιτών, ένας από τους 5-6 τέτοιους που ενδημούν στη χώρα μας, στον ενθρονιστήριο λόγο του ανάμεσα στα άλλα πονηρά προπαγανδιστικά είπε και ότι ο πάπας τους Βενέδικτος τον έστειλε στην Ελλάδα για να ποιμαίνει την παροικία των παπικών της συγκεκριμένης ελλαδικής περιοχής.
Με αυτό εννοεί ότι τάχα δεν τον έστειλε για να κάνει προπαγάνδα ανάμεσα στους Ορθοδόξους της περιοχής.
Αυτή τη διαβεβαίωση την έκανε για να υπνωτίσει τους Ορθοδόξους, ώστε να μην αντιδρούν στις προπαγανδιστικές προκλήσεις αυτού και όλων των άλλων ομοίων του που λυμαίνονται τον ελλαδικό χώρο.
Έτσι θα μπορεί και αυτός και οι όλοι άλλοι να κάνουν ανενόχλητοι τον προσηλυτισμό τους. Έκανε τη δήλωση αυτή ακόμη για να διαβεβαιώσει γενικότερα τους Ορθοδόξους ότι οι Ουνίτες δεν κάνουν προπαγάνδα στην Ελλάδα!
Περίπου κάτι σα να δηλώνει ότι οι αλεπούδες έπαυσαν να τρώνε κοτόπουλα!

Θα πει κανείς: ώστε ψέματα δήλωσε;
Και εμείς απαντούμε:
---Μήπως λένε ποτέ την αλήθεια οι παπικοί και ο πάπας τους;
Το ψέμα είναι το σπουδαιότερο δόγμα τους.
Και η αποπλάνηση των αφελών και ανύποπτων η μεγαλύτερη πράξη τους.

Και η απόδειξη.
Σε παπικό περιοδικό που εκδίδεται στην Ελλάδα, στην πιο εμφανίσιμη θέση της πρώτης σελίδας διαβάζουμε τον προκλητικότατο τίτλο:
Οι «Χαιρετισμοί» ψάλλουν το «άσπιλον και αμόλυντον» της συλλήψεως της Παρθένου.
Και μέσα στο άρθρο υποστηρίζεται ότι όλοι οι εγκωμιαστικοί χαρακτηρισμοί της ακολουθίας του Ακαθίστου ύμνου προς την Παρθένο Μαρία αποδεικνύουν το δικό τους «δόγμα» ότι τάχα η Παρθένος Μαρία έτυχε ασπίλου συλλήψεως!

Ντε και καλά να δεχθούμε και εμείς την κακοδοξία τους!
Αν αυτό δεν είναι προσηλυτισμός, τότε τι άραγε είναι προσηλυτισμός;
Μήπως αποσκοπούν στο να χάσουμε την έννοια των λέξεων;
Και καταλήγει ο ουνίτης αρθρογράφος:

«Με τους παραπάνω… χαρακτηρισμούς, η πραγματική εκ παραδόσεως Θεολογία της ανατολικής Εκκλησίας όχι μόνο δεν αρνείται, αλλά και υπερεκτιμά, σχεδόν υποσκελίζουσα τη Ρώμη, την αξία της Παναγίας.
Αν ο Ιωάννης ο Πρόδρομος ηγιάσθη εκ κοιλίας μητρός αυτού, αφού «εσκίρτησεν ως βρέφος» μόνο με τον ασπασμό της μητέρας του με την «Μητέρα του Κυρίου της», πόσο μάλλον η Μαριάμ όφειλε να είναι «αγία και άμωμος» ήδη «εκ κοιλίας μητρός αυτής», χρισθείσα και «χρυσωθείσα τω Πνεύματι τω αγίω».

Πριν να πούμε ο,τιδήποτε άλλο ας δούμε το σκεπτικό του συγκεκριμένου ουνίτου αρθρογράφου.
Τι εννοεί «εκ παραδόσεως Θεολογία της ανατολικής Εκκλησίας»;
Πως συμπεραίνει αμέσως και τόσο αβασάνιστα ότι επειδή σαν βρέφος ο Ιωάννης σκίρτησε στην κοιλιά της μητέρας του, όταν εκείνη συναντήθηκε με την έγκυο Παρθένο Μαρία, «ηγιάσθη»;
Και πως αυτόν τον αυθαίρετο συμπερασμό του τον επεκτείνει και στην περίπτωση της Παναγίας, ότι δηλαδή και η Παναγία αγιάστηκε μέσα στην κοιλιά της μητέρας της και δεν κληρονόμησε το προπατορικό αμάρτημα, ούτε είχε προσωπικά αμαρτήματα;
Μήπως λοιπόν εννοεί ο ουνίτης αυτός ως «εκ παραδόσεως Θεολογία» ότι οι εγκωμιαστικοί χαρακτηρισμοί της ακολουθίας των Χαιρετισμών προς το πρόσωπο της Παρθένου έχουν θεολογικό και δογματικό χαρακτήρα;
Μα αυτοί οι χαρακτηρισμοί είναι απλές ποιητικές εξάρσεις, που τις κάνει ο ποιητής ποιητική αδεία.
Όταν η μάνα προσφωνεί το παιδί της αγγελούδι μου, σημαίνει ότι και είναι αγγελούδι;
Και είναι εκατοντάδες οι χαρακτηρισμοί.
Αν ήταν δυνατόν ένα δόγμα να το εξέφραζε με τόσο πληθωρικό τρόπο η Εκκλησία.

Από όσο γνωρίζουμε οι αποφάσεις των οικουμενικών συνόδων που έχουν δογματικό χαρακτήρα στη διατύπωσή τους είναι πολύ λιτές και ακριβείς και αιτιολογημένες.
Πως λοιπόν ο ξένος αυτός έρχεται να μας πει ότι με αυτούς τους χαρακτηρισμούς ομολογούμε με το παραπάνω την κακοδοξία τους για το «άσπιλο» της παρθένου;
Ο ουνίτης θα μας πει ποια είναι η Θεολογία μας και τι εννοούμε με τους ποιητικούς και εγκωμιαστικούς χαρακτηρισμούς;

Και το άλλο ότι επειδή σκίρτησε ως βρέφος ο Ιωάννης ο Πρόδρομος αυτομάτως «Ηγιάσθη»;
Δεν αγιάστηκε λοιπόν ο Ιωάννης και διότι υπήρξε γόνος υποσχέσεως που έδωσε ο Θεός στον πατέρα του Ζαχαρία;
Δεν αγιάστηκε και διότι γεννήθηκε από τη μητέρα του σε μεγάλη ηλικία παρά τους φυσικούς νόμους;
Δεν αγιάστηκε και με το σημείο της απώλειας της λαλιάς του Ζαχαρίου και ύστερα με το σημείο της άμεσης αποκαταστάσεως της ομιλίας του;
Δεν αγιάστηκε και με την ασκητική ζωή του στην έρημο;
Και τι άραγε σημαίνει αγιάστηκε;
Σημαίνει ότι ο Ιωάννης ήταν αναμάρτητος;
Από πού το συμπεραίνει αυτό ο ουνίτης;
Και τι παράλληλο υπάρχει ανάμεσα στον Πρόδρομο και στην Παναγία ώστε από το ένα πρόσωπο, του Ιωάννου, να συμπεραίνει το ίδιο πράγμα και για το άλλο, της Παναγίας;

Όπως καταλαβαίνουμε, όλοι οι αιρετικοί, από τους αυτοονομαζομένους Μάρτυρες του Ιεχωβά μέχρι τους παπικούς και όλους τους πριν από αυτούς μέχρι τους φαρισαίους, έχουν την ίδια νοοτροπία.
«Τραβούν από τα μαλλιά» τα αγιογραφικά χωρία, προκειμένου να συμπεράνουν αυτό που θέλουν αυτοί, την κακοδοξία τους.
Λίγη ντροπή καλό θα του έκανε του ουνίτη.

Ώστε εκτός από το Θεάνθρωπο Κύριό μας Ιησού Χριστό υπάρχουν και άλλοι αναμάρτητοι; Μπόρεσαν και άλλοι εκτός από αυτόν να πουν «Τις ελέγξει με περί αμαρτίας;».
Και λέχθηκε για άλλον «αμαρτίαν ουκ εποίησε ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού»;
Μήπως οι ουνίτες, τα πρωτοπαλλήκαρα των παπικών, θέλουν να μας παράγουν μύθους σαν εκείνους των αρχαίων Ελλήνων, σύμφωνα με τους οποίους οι θεαινές γεννούσαν θεούς; Ντροπή τους!

Στα λόγια αυτά (και τάχα είναι μόνο αυτά; Και πόσα άλλα γράφουν οι ουνίτες και παραπλανούν τους Ορθοδόξους, ακόμη και επισκόπους) υπάρχει απροκάλυπτη επιθετική προπαγάνδα των ουνιτών εις βάρος της ορθοδόξου πίστεως, και εδώ συγκεκριμένα εις βάρος της ακολουθίας των Χαιρετισμών, για να «αποδείξει» ο ουνίτης αρθρογράφος τους ότι τάχα χωρίς να το καταλάβουμε υιοθετούμε τα δόγματά τους, και συγκεκριμένα την κακοδοξία της «ασπόρου συλλήψεως της Παρθένου»!
Έτσι και ο πάπας τους και τα παπάκια τους ψεύδονται ασύστολα ότι τάχα δεν κάνουν προπαγάνδα.

Και το περίεργο και συνάμα ανεξήγητο είναι ότι τα σεισμικά αυτά ψέματα του ψευδολόγου παπισμού τα καταπίνει αμάσητα ο κ. Βαρθολομαίος, και δεν εννοεί να καταλάβει ότι ο φίλος του τον απατάει.
Ο κάθε λογικός άνθρωπος πως μπορεί να έχει εμπιστοσύνη σε ένα φίλο του απατεώνα;
Και όμως τόσο παράλογος είναι ο Βαρθολομαίος, ώστε θεωρεί παρωνυχίδα τα ψεύδη του πάπα των παπικών και επιμένει να θεωρεί ωφέλιμη την υποταγή της Ορθοδοξίας στην εξουσία του.
Και πως εμείς μπορούμε να έχουμε εμπιστοσύνη στο Βαρθολομαίο;
Πως μπορούμε να τον θεωρούμε πατριάρχη;
Αν υπήρχε καλώς λειτουργούσα Εκκλησία θα έπρεπε να τον είχε εγκαλέσει για αίρεση και να τον είχε καθαιρέσει.
Κι όμως κανένας μητροπολίτης δεν ανοίγει το στόμα του.
Ούτε και αυτοί που έχουν δογματικές ευαισθησίες.
Και αυτοί σιωπούν.
Έτσι αποθρασύνεται ο Βαρθολομαίος και αντί να είναι υπόδικος αυτός, καθιστά υποδίκους άνδρας της Εκκλησίας που ορθοτομούν το λόγο της αληθείας.
Που πάει αυτή η Εκκλησία, αγαπητοί μου;

Και επειδή κάποιοι αναγνώστες μας δεν ξέρουν τι είναι αυτή η όψιμη κακοδοξία του παπισμού (διότι ο παπισμός είναι βιομηχανία παραγωγής κακοδοξιών και κάθε τόσο παράγει νέες κακοδοξίες. Το Μπρούκλιν δεν στερήθηκε προτύπου αυθαιρεσίας) δίνουμε κάποια στοιχεία για το θέμα αυτό.

Η κακοδοξία των παπικών ότι η παρθένος Μαρία δεν κληρονόμησε το προπατορικό αμάρτημα κατά τη σύλληψη και γέννησή της, όπως ο Χριστός, και ότι υπήρξε αναμάρτητη στη ζωή της, δεν στηρίζεται στη διδασκαλία της Αγίας Γραφής.
Αυτό φαίνεται και από το ότι ούτε και στον ίδιο τον παπισμό δεν είχε γίνει λόγος για το ζήτημα αυτό πριν από το ΙΒ΄ αιώνα.
Και ξακουστοί διδάσκαλοι και θεωρητικοί του παπισμού δεν δέχονται την εισηγηθείσα αυτή κακοδοξία από κάποιους Φραγκισκανούς μοναχούς.
Η ψευτοσύνοδος των παπικών στη Βασιλεία (1439) «επικύρωσε» τη διάταξη του πάπα τους Σίξτου Δ΄ ότι «Η σύνοδος δεν έχει πρόθεση να συμπεριλάβει στο δόγμα το σχετικό με το προπατορικό αμάρτημα, την άσπιλο Παρθένο Μαρία».
Απαγόρευσε όμως ο πάπας τους αυτός κάθε κριτική κατά της εορτής της «ασπίλου» γεννήσεως της παρθένου.
Η ψευδοσύνοδος των παπικών εν Τριδέντω (1545-63) δεν τόλμησε να πάρει σαφή θέση πάνω στην κακοδοξία.

Αυτό όμως που δεν έκαναν μέχρι εδώ οι παπικοί το έκανε ο πάπας τους Πίος Θ΄, ο οποίος μόλις το 1849, πριν από 200 ακριβώς χρόνια, με εγκύκλιό του θέσπισε εν πομπή την κακοδοξία αυτή λέγοντας:
Χάριτι του παντοδυναμου Θεού επί τη προόψει των αξιομισθιών του Σωτήρος, η Θεοτόκος διετηρήθη καθαρά παντός εκ του προπατορικού αμαρτήματος ρύπου, την δε τοιαύτην διδασκαλίαν, ούσαν παρά του Θεού αποκεκαλυμμένην οφείλουσι να πιστεύωσι σταθερώς και ακραδάντως πάντες οι πιστοί.

Έκτοτε η αιρετική αυτή διδασκαλία, παρ’ όλες τις διαμαρτυρίες των Παλαιοκαθολικών, των Προτεσταντών και των Ορθοδόξων, παρέμεινε στον παπισμό, ο οποίος τεχνηέντως και επιμόνως προσπαθεί να την επιβάλλει και στη Μία αγία καθολική και αποστολική Εκκλησία.
Η κακοδοξία αυτή είναι σαφές ότι έρχεται σε άμεση αντίθεση με αυτό που λέει ο απόστολος Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή «Πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού», και λίγο πιο κάτω «εις πάντας ανθρώπους ο θάνατος διήλθεν, εφ’ ω (= διότι) πάντες ήμαρτον», και στην προς Γαλάτας «συνέκλεισεν η γραφή τα πάντα υπό αμαρτίαν, ίνα η επαγγελία εκ πίστεως Ιησού Χριστού δοθή τοις πιστεύουσι».
Εξ άλλου η ίδια η Θεοτόκος στην ωδή της ονομάζει το Θεό σωτήρα της λέγοντας:
Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριον, και ηγαλλίασε το πνεύμα μου επί τω Θεώ τω σωτήρι μου.

Τα δε συμβολικά βιβλία της Εκκλησίας ρητώς αναφέρουν «Φησί τοίνυν η Εκκλησία ένοχον και ταύτην (την Παρθένον) υπάρξαι της αρχεγόνου προπατορικής αμαρτίας», και ότι αν ήταν αναμάρτητη θα αναλάμβανε η ίδια τη σωτηρία του κόσμου και δεν θα χρειαζόταν να σαρκωθείς ο Υιός και Λόγος του Θεού δι’ αυτής.

Ως προς το ότι και στη μετέπειτα ζωή της η Μητέρα του Κυρίου περιέπεσε σε κάποια μικροσφάλματα μιλούν οι πατέρες.

Ο Χρυσόστομος στο γάμο της Κανά διαβλέπει ότι «τάχα τι και ανθρώπινον έπασχεν», «ακαίρως ενοχλήσασα τον Κύριον», επειδή κινήθηκε εκ «της ασθενείας της κενοδοξίας». «Εβούλετο γαρ… και εαυτήν λαμπροτέραν ποιήσαι δια του παιδός».
Γι’ αυτό και ο Κύριος «σφοδρότερον επεκρίνατο ουχ υβρίζων την γεγεννηκυίαν, αλλ’ ωφελών».
«Έμελλε γαρ αυτώ και της εις την μητέρα τιμής, πολλώ δε πλέον της σωτηρίας της κατά ψυχήν» (Φρόντισε ο Κύριος με την απάντηση που έδωσε να μην παραβλάψει την οφειλόμενη τιμή προς την μητέρα, αλλά πολύ περισσότερο φρόντισε για τη σωτηρία της ψυχής της).

Αλλά και στην άλλη περίπτωση, κατά την οποία «λαλούντος έτι τοις όχλοις του Ιησού» «ειστήκεισαν έξω ζητούντες αυτόν η μήτηρ και οι αδελφοί αυτού», οπότε ο Κύριος απάντησε ότι αδελφοί του είναι οι ποιούντες το θέλημα του ουρανίου Πατρός.
Ο Ιωάννης Χρυσόστομος δικαιολογώντας την απάντηση του Κυρίου λέει ότι η Παρθένος στην περίπτωση αυτή «εβούλετο ενδείξασθαι τω δήμω (= στο λαό), ότι κρατεί (= επιβάλλεται) και αυθεντεί (= κάνει κουμάντο) του παιδός, ουδέν ουδέπω περί αυτού μέγα φανταζομένη. Διό και ακαίρως προσήλθεν.
Όρα γουν και αυτής και εκείνων (των αδελφών) την απόνοιαν (= την παράλογη ενέργεια)».

Και άλλοι ερμηνευταί ερμηνεύουν ομοίως.

Όσο για την ένσταση των παπικών ότι ο άγγελος την αποκάλεσε κεχαριτωμένη και ευλογημένη, αυτό δεν σημαίνει ότι ήταν και αναμάρτητη.
Και ο απόστολος Παύλος ονομάζει τον εαυτό του άμεμπτο, αλλά βέβαια δεν εννοεί ότι ήταν αναμάρτητος.
(Όλα τα χωρία της Αγίας Γραφής και των πατέρων αντλήθηκαν από τις Δογματικές του Χρ. Ανδρούτσου και του Π. Τρεμπέλα, καθώς και Τα δογματικά και Συμβολικά μνημεία του Ι. Καρμίρη).

Αν οι ουνίτες δεν έκαναν αυτές τις κακουργίες εις βάρος των αληθειών της πίστεως και εις βάρος του ανύποπτου ορθοδόξου ποιμνίου, άραγε θα είχε λόγους να επιμένει ο παπισμός να διατηρεί το θεσμό των ουνιτών στην Ελλάδα;
Όλα έχουν την εξήγησή τους.
Και δεν μας χρειάζεται καμμιά διαβεβαίωση των παπικών ότι οι ουνίτες δεν κάνουν προσηλυτισμό στην Ορθόδοξη Ελλάδα.
Αλλού τα ασύστολα ψέματά τους.

Απο το περιοδικο ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ μηνός Μαϊου-Ιουνίου 2009