Τετάρτη 22 Απριλίου 2009








ΟΙ ΘΕΟΜΑΧΟΙ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ


Θωμά, Πρξ 5,12-20.



Όταν ο Χριστός εμφανίστηκε αναστημένος, κοντά στα άλλα είπε ότι θα επακολουθήσουν διάφορα υπερφυσικά σημεία, που θα γίνουν με την ενέργεια της πίστεως εκείνων που θα τον πιστέψουν.


Στο όνομά του, είπε, οι άνθρωποί του θα βγάλουν δαιμόνια από δαιμονισμένους, θα μιλήσουν καινούργιες γλώσσες, που μέχρι τώρα τους ήταν άγνωστες, θα σηκώσουν στα χέρια τους φαρμακερά φίδια, αν πιουν θανατηφόρο δηλητήριο δεν θα τους κάνει κακό, θα βάλουν τα χέρια τους πάνω σε αρρώστους και θα γίνουν καλά.


Την εκπλήρωση των λόγων αυτών του Κυρίου βλέπουμε στη ζωή των αποστόλων, όπως αναφέρουν οι Πράξεις και αλλού βέβαια αλλά και στο αποστολικό ανάγνωσμα της Κυριακής του Θωμά.


Συγκεκριμένως στο ανάγνωσμα ιστορείται ότι με τα χέρια των αποστόλων γίνονταν πολλά σημεία και τέρατα που προκαλούσαν θαυμασμό στο λαό. Οι άνθρωποι κουβαλούσαν με κρεβάτια τους αρρώστους στις πλατείες, ώστε όταν τυχόν θα περνούσε από το μέρος εκείνο ο απόστολος Πέτρος, να πέσει η σκιά του έστω πάνω σε κάποιον απ’ όλους, για να τον κάνει καλά.


Ο στίχος είναι γραμμένος με μετριοπάθεια.


Το νοούμενο είναι ότι από τη σκιά του Πέτρου θεραπεύονταν όχι μόνο κάποιος απ’ όλους, αλλά όλοι. Διότι αν δεν θεραπεύονταν όλοι, τότε αυτοί που τους μετέφεραν στις πλατείες με τόση δυσκολία, δεν θα έκαναν τζάμπα τον κόπο.


Εξάλλου, ότι όλοι θεραπεύονταν, μαρτυρείται ξεκάθαρα στη συνέχεια.


Οι περισσότεροι, λέγεται, κάτοικοι των γειτονικών πόλεων κουβαλούσαν στα Ιεροσόλυμα τους αρρώστους και τους ενοχλουμένους από ακάθαρτα δαιμονικά πνεύματα, και θεραπεύονταν όλοι.


Πρέπει να σχολιάσουμε ότι αυτό που λέγεται για τη σκιά του Πέτρου δείχνει ότι οι άρρωστοι ήταν πάρα πολλοί, ώστε να απαιτείται αρκετός χρόνος για τη θεραπεία τους, αν ο απόστολος Πέτρος διέθετε για τον καθένα έστω και λίγα λεπτά της ώρας.


Έτσι η δύναμη του Θεού βρίσκει έναν πρακτικότερο και συντομότερο τρόπο θεραπείας.


Να περνάει απλώς ο Πέτρος από δίπλα τους και αυτομάτως αυτοί να γίνονται καλά, πράγμα που δεν το έκανε ούτε ο ίδιος ο Κύριος κατά τη θαυματουργική του δραστηριότητα.


Έτσι εκπληρώνεται πάλι ο λόγος του ότι αυτός που πιστεύει σ’ εμένα, τα θαυματουργικά έργα που κάνω εγώ θα τα κάνει και εκείνος, και ακόμη μεγαλύτερα από αυτά.


Εννοείται ότι όχι μόνο ο Πέτρος θεράπευε με τη σκιά του, αλλά, όπως λέγεται πιο πάνω, με τα χέρια όλων των αποστόλων γίνονταν πολλά σημεία και τέρατα που προκαλούσαν θαυμασμό στο λαό.


Και γι’ αυτό εξάλλου όλοι τους μπήκαν στη φυλακή, όπως μαρτυρείται πιο κάτω.


Ο Πέτρος αναφέρεται εδώ αντιπροσωπευτικά.


Σε παρενθετική πρόταση ο ιστοριογράφος Λουκάς μας διευκρινίζει ότι όλοι, απόστολοι και πιστός λαός, ενωμένοι με μια καρδιά και διάθεση ήταν μαζεμένοι στην περιστύλια στοά του ναού του Σολομώντος.


Ο πολύς κόσμος βλέποντας τα θαυμάσια του Θεού εκφράζονταν τιμητικά και εγκωμιαστικά γι’ αυτούς. Και πολλοί απ’ αυτούς, άνδρες και γυναίκες, πίστευαν στον Κύριο και επροστίθεντο στα πλήθη των πιστών. Από τους άλλους που δεν είχαν πιστέψει ακόμη, κανένας δεν τολμούσε να προσκολληθεί μαζί τους και να τους συμπεριφερθεί με ελαφρότητα.


Προφανώς παρακολουθούσαν και αυτοί από κάποια απόσταση με δέος.


Είχαν δει εξάλλου πριν λίγο τι έπαθαν ο Ανανίας και η Σάπφειρα, που τόλμησαν να πουν ψέματα στο Άγιο Πνεύμα, και κατάλαβαν ότι τα πράγματα και τα πρόσωπα του Χριστού δεν ήταν αστεία, αλλά πολύ σοβαρά.


Τόλμησαν όμως ν’ αντιδράσουν ο αρχιερεύς και η κλίκα των σαδδουκαίων, που ήταν με το μέρος του, οι οποίοι από τη ζήλεια τους έχασαν την ψυχραιμία και την αυτοσυγκράτηση και έπιασαν με τα χέρια τους τους αποστόλους και τους έκλεισαν σε δημόσια φυλακή.


Προφανώς ο Καϊάφας νόμιζε πως σταυρώνοντας το Χριστό θα είχε ξεκάνει με την υπόθεση Ιησούς, αλλ’ έπεσε έξω, καθώς βλέπει με μεγάλη ανησυχία ότι τα θαύματα που πριν έκανε μόνο ο Χριστός, τα κάνουν τώρα και οι μαθηταί του, συνεχίζοντας το έργο Εκείνου και κερδίζοντας την εμπιστοσύνη του λαού.


Φυλακίζοντας τους αποστόλους, ο αρχιερεύς και η κλίκα του, καλλιεργούσαν φονικές διαθέσεις γι’ αυτούς.


Να όμως που διαψεύστηκαν και πάλι παταγωδώς.


Διότι την ίδια νύχτα άγγελος Κυρίου, κρατώντας κλειστά τα μάτια των φρουρών, άνοιξε τις πόρτες της φυλακής, τους έβγαλε έξω και τους είπε· πηγαίνετε, και σταθείτε πάλι στο ναό και συνεχίστε να λέτε όλα τα λόγια της νέας αυτής ζωής της μετανοίας και αφέσεως των αμαρτιών, που έφερε ο αναστημένος Κύριος, χωρίς να φοβάσθε κανέναν.


Πράγμα που έκαναν οι απόστολοι, πειθαρχώντας στο Θεό κι όχι βέβαια στους θεομάχους ανθρώπους.


Δεν είναι εύκολο να τα βάζει κανείς με το Θεό.


Όσοι είχαν και έχουν την παραφροσύνη να κηρύξουν πόλεμο κατά του Θεού, στο τέλος βγαίνουν βαριά ζημιωμένοι.


Την Εκκλησία του Θεού, όχι την επίσημη και εκκοσμικευμένη και συνταυτισμένη με τον εκάστοτε Καίσαρα, που αθωώνει τους απίστους και μώμους και καθαιρεί τους πιστούς, αλλά την αφανή και ανεπίσημη και ασυμβίβαστη με το πνεύμα του κόσμου και των αιρέσεων, «και πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής». Χτυπώντας την Εκκλησία οι σύγχρονοι σαδδουκαίοι, θα ματώνουν τα χέρια και τα πόδια τους, ενώ η Εκκλησία, το μικρό ποίμνιο, ενισχυμένη από τη δύναμη του Θεού, θα συνεχίσει να διαγράφει την ιστορική της πορεία, δίνοντας θαρραλέα την μαρτυρική της παρουσία.


Κι αν συχνά δεν φαίνεται να παρεμβαίνει τιμωρός ο Θεός, το κάνει γιατί αγαπά τους καλοπροαίρετους και παρασυρμένους από τους πολεμίους, των οποίων θέλει τη σωτηρία.


Εννοείται ότι οι άλλοι, οι πωρωμένοι και αμετανόητοι σύγχρονοι σαδδουκαίοι παρασκευάζουν επιμελώς την αυτοτιμωρία τους.


ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου