ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
Απάντησι στον Θεολόγο κ. Αθανάσιο Σακαρέλο
Ο φίλτατος μου συναγωνιστής εκ του παρελθόντος Θεολόγος κ. Αθανάσιος Σακαρέλος σε ερωτήσεις μέσα στο blog του σπουδαστού Β.Π. προσπάθησε να δώση καποιες απαντήσεις.
Και εμείς, τις απάντησεις του αυτές, αν και θεωρούμε ότι κάποιες από αυτές ειναι ακόμα και βλάσφημες, τις περάσαμε τιμητικά στην πρώτη σελίδα του blog μας. Όμως, οι σοφιστείες και οι αυθαιρεσίες, ούτε πείθουν, ούτε απαντούν. Απαντούν μόνο σοφιστικά και δικολαβίστικα. Και προκαλούν.
1). Στην ερώτησι του σπουδαστού Β.Π. αν η Εκκλησία του Νέου είναι αιρετική, αποφεύγει να απαντήση ευθέως αλλά απαντάει πλαγίως. Και έτσι όμως, απαντάει.
Μας είπε ότι αυτός γνωρίζει ότι η Εκκλησία ΤΟΥ δεν είναι αιρετική αλλά είναι η Μία Εκκλησία.
Το εκτρωματικό αυτό μόρφωμα και κατάλοιπο του 1924 που παρουσιάζεται μπροστά στα μάτια μας, το ονομάζει «Μία Εκκλησία». Φρίξον ήλιε, και στέναξον γή!!! Είναι δυνατόν, αυτό το κατάστικτο και απαράδεκτο φαινόμενο, να είναι «η Μία Εκκλησία».
Και ομολογεί σαφέστατα ότι οι μόνοι λόγοι των τότε πρωτοστατούντων, ήταν το ….ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ. Και αυτό είναι αλήθεια. Το αποδεχόμαστε και εμείς. Το ομολογεί και ο ίδιος ο Αθανάσιος.
Όμως… όμως… υπάρχουν πολλά όμως. Ερωτώ: Είχαν το δικαίωμα να προβούν, όσοι τότε προέβησαν, σε μία τέτοια διάσπασι λόγω και μόνον του ημερολογίου; Ήταν δόγμα το ημερολόγιο και η αλλαγή του, κατέστησε την Εκκλησία αιρετική; Μήπως ήταν μία πολύ βεβιασμένη ενέργεια , απόρροια της έξαψης των στιγμών εκείνων; Μήπως ήταν άκριτος σπουδή; Μήπως χρειάζονταν μεγαλύτερη ψυχραιμία; Και μήπως ωφειλαν να αποδεχθούν αυτήν την βιαία έστω παράβασι και παραβίασι και μόνο για το δόγμα δογμάτων, θα έλεγα, την ΕΝΟΤΗΤΑ της Εκκλησίας; Και να μείνουν εκεί, αλλά αγωνιζόμενοι;
Δεν εγκρίνει κανένας ορθόδοξος τις άθεσμες τολμηρότητες και τις νεωτεριστικές παραβιάσεις και καταπατήσεις των τεθεσπισμένων. Όμως, δεν προέχει όλων, η αγία ενότητα; Που δεν εξαλείφει, κατά τους Πατέρες, το χάσμα και το σχίσμα, ούτε αίμα μαρτυρίου;
Κακώς κάκιστα έπραξε ο Χρυσόστομος Παπαδόπουλος.
Και ουδείς συμφωνεί με τις αυθαίρετες παραβατικές πρωτοβουλίες του.
Όμως όλα μέχρις ενός σημείου και μη περαιτέρω.
Χιλιάδες αιρέσεις εμφανίσθηκαν στο προσκήνιο της Εκκλησίας ήδη από τους πρώτους αιώνες. Παραβάσεις και παραβιάσεις και καταπατήσεις των ιερωτάτων γίνονταν πάντοτε. Όμως επικρατούσε ο φόβος και ο σεβασμός και η ανάγκη της ενότητος και δεν τολμούσαν τόσο εύκολα όπως το 1924 να διασπασθούν από σύνολη την Ορθοδοξο Εκκλησία. Και μόνον η, ανά τους αιώνες, ανοχή της Εκκλησίας, απέναντι των παπικών αυθαιρεσιών και αιρέσεων, αποδεικνύει του λόγου μου το αληθές.
2). Ο φίλος μου ο Αθανάσιος Σακαρέλος αποφαίνεται, πλαγίω τω τρόπω, ότι η Εκκλησία του Νέου, όπως την αποκαλεί, δεν είναι η Εκκλησία των Πατέρων, άρα είναι καποια …αίρεσι!!!
Στη συνέχεια μας λέει ότι για να επιβεβαιώσουμε την απόφανσί του αυτή, οφείλουμε να εξετάσουμε την ιστορία της από το 1924 μέχρι σήμερα και να διαπιστώσουμε αν είναι η Εκκλησία μας αιρετική.
Εγώ θα πρότεινα να το εξετάσουμε αυτό, όχι από το 1924 αλλά από το 1869 που μεταδίδονταν τα άχραντα μυστήρια στους αλλόδοξους από τους ορθόδοξους, αλλά τότε οι της Γνησίας δεν φώναζαν ότι γίναμε Οικουμενιστές. Ουδέποτε και από ουδένα τότε αναφέρθηκε πουθενά η λέξι Οικουμενισμός. Αλλά και τα προηγούμενα χρόνια όταν είμασταν ενωμένοι ήτοι το 1869, το 1875, το 1879, το 1907, το 1910, το 1017, το 1918, το 1919, το 1920, το 1921, το 1922, γίνονταν τρομερές παραβάσεις των Ιερών Κανόνων με συμπροσευχές, συλλειτουργίες, συνιερουργίες, μυστηριακές επικοινωνίες, συνχειροτονίες ενδεδυμένοι οι διάφοροι αρχιερείς με άπασαν την αρχιερατικήν αυτών στολήν.
Όλα αυτά συνέβαιναν από τότε. Γιατί ουδείς εκ των της Γνησίας τότε δεν αντέδρασε σε όλες αυτές τις παραβατικές όντως ασχημίες και εναντίον των δραστών των ειρημένων αντορθοδόξων ενεργειών, αν τους απασχολούσε από τότε ο Οικουμενισμός;
Τότε, ουδείς εθίγη και ουδείς διεμαρτυρήθη. Επικρατούσε ακρα του τάφου σιωπή. Αν τους πειραζαν όλα αυτά τα ανεπίτρεπτα βεβαίως, γιατί δεν ανοιγαν το στόμα τους για να τα κατακρίνουν; Και πώς έρχονται εκ των υστέρων και ισχυρίζονται ότι διασπάσθηκαν όχι λόγω του ημερολογίου, αλλά λόγω του Οικουμενισμού; Γιατί ψεύδονται και μάλιστα ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ; Δεν το θεωρούν αυτό αμαρτία; Αγαπητε, Αθανάσιε, περισσότερη ειλικρίνεια δεν βλάπτει. Ότι πράττεται, φαίνεται και φανερώνεται. Και «ουδεν κρυπτόν, ό ου μη φανερόν γενήσεται».
Δεν είναι δυνατόν, λοιπόν, να παραδεχθώ, ότι η Εκκλησία μου έγινε κάποια στιγμή αιρετική; Το θεωρώ αμαρτία μεγάλη να το πώ. Το θεωρώ χείριστη απρέπεια. Το θεωρώ μέγιστη βλασφημια. Εσύ, φίλτατε, μέχρι πρότινος, που ήσουνα μέσα στην Εκκλησία της Ελλάδος πίστευες ότι ήσουν μέσα στην αίρεσι; Δεν το νομίζω. Έτσι και αυτοί το 1924 θα έπρεπε, να μείνουν μέσα στην Εκκλησία και να συνεχίσουν τους αγώνες τους. Ναι, χρειάζονται και επιβάλλονται οι αγώνες, οι συνεχείς αγώνες και οι ακατάπαυστες διαμαρτυρίες, αλλά όχι τα σχίσματα. Ποτέ τα σχίσματα. Με την διάσπασι του 1924 ήνοιξαν τα στόμια του φράγματος και το ρεύμα πλέον λειτουργεί ασυγκράτητο. Και ποιος είναι ικανός να επιβάλη κάποια τάξι; ΟΥΔΕΙΣ πλέον. Δημιουργήθηκαν σχίσματα, διχασμοί, διαιρέσεις, κατατμήσεις, ανηλεείς εσωτερικοί πόλεμοι και ατέλειωτες μάχες και διαμάχες.
Και κάτι άλλο. Δεν αγνοείς ασφαλώς, αγαπητε μου Αθανάσιε, ότι υπάρχουν ακόμα και άγιοι που έπεσαν σε αιρέσεις λόγω της απλότητός των και δεν αποβλήθηκαν από την Εκκλησία και τους έχουμε αλλά και σείς τους έχετε, ως αγίους. Αλλά ούτε δημιουργούμε κάποιο πρόβλημα, ούτε αποβληθήκαμε εξ αιτίας αυτού του φαινομένου, από την Εκκλησία.
3) Ο φίλος μου προχωρεί πέραν του.... Ρουβίκωνος και αποφαίνεται με μαεστρία και τόλμη, ου την τυχούσα, σε χαρακτηρισμούς απαραδέκτους.
Λυπούμαι για τους εκτραχηλισμούς, του φίλου μου.
Σε εκτραχηλισμούς τοιαύτης μορφής έβλεπα μέχρι σήμερα να προβαίνουν κάποιοι αστοιχείωτοι και αγροίκοι τύποι που λόγω της αγραμματοσύνης και της τσαπατσουλιάς τους, εκβράζουν ακόμα και με χυδαίον τρόπον, ύβρεις κατά της Εκκλησίας και κατά των αγίων μηστηρίων του βαπτίσματος και της θείας κοινωνίας.
Δεν περίμενα να το ισχυρισθή αυτό, έστω και με διαφορετικόν τρόπον και ο φίλος μου ο Θεολόγος Αθανάσιος Σακαρέλος.
Λυπούμαι, ειλικρινά λυπούμαι, βαθύτατα λυπούμαι. Διότι μέχρι χθές και ο ίδιος ανήκε εις αυτήν την Εκκλησία, βαπτίσθηκε εις αυτήν την Εκκλησία, εκκλησιάζετο εις αυτήν την Εκκλησία, μετελάμβανε εις αυτήν την Εκκλησία.
Και έρχεται σήμερα να ισχυρίζεται όλα αυτά που προείπα, που φθάνουν μέχρι ασεβείας και βλασφημίας.
Και αφού επικαλείται τους Πατέρες χωρίς να προσκομίζη καμμία μαρτυρία τους, που να δικαιώνει την σημερινήν μορφήν της Γνησίας, καταλήγει εκεί που καταλήγει.
Και την ιδικήν μας Εκκλησία, την χαρακτηρίζει Εκκλησία του Βαρθολομαίου. Δηλαδή αιρετική Εκκλησία.
Δεν είμαστε Εκκλησία κανενός Βαρθολομαίου. Και ο Βαρθολομαίος, θάττον ή βράδιον, θα αποβληθή της Εκκλησίας. Εμείς οι αγωνιζόμενοι και οι διαμαρτυρόμενοι Ορθόδοξοι είμαστε η Εκκλησία του Χριστού, ήν περιποιήσατο τω τιμίω Αυτού Αίματι. Αν ο Βαρθολομαίος είναι αιρεσιάρχης, αυτό ακριβώς και εμείς αποδεχόμεθα και στεντορεία τη φωνή καταγγέλομεν και ζητούμε να δικασθή και να καταδικασθή. Υποχρεούμεθα να δημιουργούμε σκόπιμον έντονον αναταραχήν, να εμφανίζουμε ως μείζον το εκκλησιαστικό πρόβλημα, ώστε η Εκκλησία να επισπεύση την εκκαθάρισι της καταστάσεως.
Μην ξεχνας, αδελφέ Αθανάσιε, ότι όλοι σχεδόν οι ανα τους αιώνας αιρετικοί, ήσαν πρεσβύτεροι και επίσκοποι και πατριάρχαι. Και άμα τη εκδηλώσει της αιρέσεώς τους κατηγορούντο και κατηγγέλοντο και ανεμένετο η παρέμβασι της Εκκλησίας δια την καταδίκην τους. Αυτομάτως δεν καταδικάζεται ουδείς. Χρειάζεται να συνέλθη Σύνοδος που θα επιβεβαιώση και θα επικυρώση τα καταγγελόμενα από την συνείδησι της Εκκλησίας και εν συνεχεία θα προβή εις την καταδίκη τους.
Αναμένομεν, λοιπόν και εμείς, ως οφείλομεν να πράξωμεν και δεν προβαίνομεν είς βεβιασμένας και απαραδέκτους αποπηδήσεις.
Δεν δικαιώνεσαι, αγαπητέ μου Αθανάσιε, ούτε και εις το άλλο ζήτημα της εντάξεώς σου, είς τινα παράταξιν. Αλήθεια, με ποιόν τρόπον σε απεδέχθησαν ως μέλος τους, οι της νέας παρατάξεώς σου;
Παραδέχτηκες την ως το 1990 πλάνην σου και έκαμες ομολογίαν πίστεως; Εγινες δεκτός με αναμύρωσι; Με αναβαπτισμό; Η σε αποδέχθηκαν έτσι όπως ήσουν, αρκεί που πήγες με το μέρος τους; Και τελικά ποια είναι αυτή η γνήσια «Εκκλησία» που ενετάχθης; Ερωτήματα πολλά και μεγάλα που αναζητούν απαντήσεις. Θα τις έχουμε;
Ο Κανών της Πενθέκτης Συνόδου δίδει το δικαίωμα της αποτειχίσεως, αλλά δεν δίδει κανένα δικαίωμα της προσκολλήσεως και εντάξεως εις τον πρώτον τυχόντα επίσκοπον.
Οποιος αποτειχίζεται οφείλει να αρκεσθή εις αυτό, να παραμείνη δηλαδή αποτειχισμένος και να αναμένη την κρίσι Συνόδου και την αποκατάσταση της Κανονικής Τάξεως.
Ούτω πως, αδελφέ μου Αθανάσιε, και εγώ νοώ την αποτείχισι και το εδήλωσα επανειλημένως αυτό. Αντίστασι στην αίρεσι και αποτείχισι, αλλά μη μνημόνευσι άλλου επισκόπου και μέχρις ότου εκδιωχθεί ο αιρετικός επίσκοπος και τοποθετηθή στην θέσι του άλλος ορθόδοξος. Αυτό μας διδάσκουν τα πατερικά πρότυπα και η εκκλησιαστική μας ιστορία. Και ούτε το ένα, ούτε το άλλο έχουμε το δικαίωμα να αγνοήσουμε.
Εσεις η της Γνησίας, που υπερέβητε τα όρια που έθεσαν οι Πατέρες και ενετάξατε εαυτούς εις επισκόπους, και συγκροτήσατε συνόδους με ιερείς, αρχιερείς και αρχιεπισκόπους, με φοβερές παραβάσεις των Ιερών Κανόνων, προβήκατε σε πρωτοφανείς αυθαιρεσίες. Και επειδή αυτές οι αυθαιρεσίες δεν ευλογήθηκαν από τον Θεό, έχουμε μπροστά μας αυτό το ήδη σχηματισμένο φρικαλέο και διάτρητο και τρομακτικό φαινόμενο των ατέρμονων διασπάσεων και κατατμήσεων και μάλιστα με «ψίλου πήδημα».
Αδελφέ Αθανάσιε, πνέουν γύρω μας ποικίλων μορφών και εντάσσεων, άνεμοι και ανεμοστρόβιλοι. Χρειάζεται άκκρα αυτοσυγκράτησις, ίνα μη παρασυρθώμεν, ίνα μη εξέλθωμεν της Εκκλησίας, και καταποντισθώμεν.
Ο Θεός άς απλώση την Παντοδύναμον Χείρα Του και ας μας προφυλάξη από τα χειρότερα.
Ιλεως γενού ημίν Κύριε.
.jpg)
Γιατί κύριε Οδυσσέα,σ' ένα ωραίο διάλογο, που ξεκίνησε ένας σπουδαστής με τον θεολόγο κ. Αθ. Σακαρέλλο, παρενεβλήθητε εσείς(και αφήσατε να παρεμβληθεί κι' ένας αιρετικός!) και μετατρέπετε την θρησκευτική αυτή συζήτηση, σε ανεπίτρεπτη προσωπική επίθεση; Είναι σωστό και χριστιανικό αυτό;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠώς να απαντήσει ο αγαπητός κ. Σακαρέλλος σ'ένα αιρετικό, που υπεραίρεται για το όνομά του;
΄Η πώς, να διαλεχθεί με ανωνυμολιβελλογράφους;
΄Η, πώς να χρησιμοποιήσει το Blog αυτό,
το απαράδεκτο κατάντημα του επίπεδο του δεν τιμά όσους το χρησιμοποιούν;
Πάντως, είμαι βέβαιος, ότι ο κ. Σακαρέλλος θα δώσει την πρέπουσα απάντησή του, είτε από το δικό σου Blog, είτε από αλλού!
ΣΑΣ ΠΡΟΤΕΙΝΩ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΤΟΝ ΤΡΙΤΟ ΤΟΜΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΙΟ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΡΟΟΥΖ
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπο μία απάντησι στους δύο παραπάνω ανωνύμους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρώτον. Οταν τοποθέτησα στην πρώτη σελίδα την απάντησι του φιλτάτου μου παλιόφιλου κ. Σακαρέλου, την προλόγισα και έκαμα την δήλωσι ότι θα απαντήσω και εγώ προσωπικά. Το λησμόνησες, αγαπητέ; Αλλωστε ο σπουδαστής δεν ενεφανίσθη μέχρι στιγμής να απαντήση. Θα τον παρακαλούσα να παρουσιασθή και να γράψη ότι νομίζει. Και για τις θέσεις του κ. Σακαρέλου και για τις θέσεις τις δικές μου.
Με τον κ. Σακαρέλο ισχύει απόλυτα το γνωστό "Φίλτατος μεν Πλάτων, φιλτάτη δε αλήθεια".
Δεύτερον. Ο άλλος ανώνυμος τι θέλει να πή που μας παραπέμπει να διαβάσουμε τον τρίτο τόμο από τον Σεραφείμ Ρόουζ. Τι να βρούμε εκεί; Λίγα από εκείνα δεν μας μεταφέρεις εδώ;
Αυτά.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠράγματι και εμείς προ 10ημέρου ερωτήσαμε τον αγαπητό κ. Σακαρέλλο σε ποιά Εκκλησία ανήκει, αλλά δεν πήραμε απάντηση.
Με την ευκαιρία του άρθρου του κ. Οδυσσέα, θέλουμε να κανουμε ένα άλλο ερώτημα:
Γιατί έφυγε από την -υποτίθεται- "αμαρτωλή Εκκλησία της Ελλάδος" το 1990 και ενετάχθη αλλού; Τότε κατάλαβε, δηλ. πριν από 19 χρόνια, ότι κάτι στραβό υπήρχε στην Εκκλησία της Ελλάδος και ποιό είναι αυτό, το ημερολογιακό;
Του απευθύνουμε λοιπόν κάποιες ερωτήσεις και εάν θέλει απαντάει:
1.- Γιατί ο Παύλος παραπονείται, ότι οι Γαλάτες κάθονται και ασχολούνται μετρώντας τις ημέρες, τους μήνες και τα χρόνια και δεν ασχολούνται με τον Λόγο του Κυρίου; Μήπως άδικα κοπίασα κηρύττοντάς σας για τον Χριστό; τους λέγει: "ημέρας παρατηρείσθε και μήνας και καιρούς και ενιαυτούς. φοβούμαι υμάς, μήπως εική κεκοπίακα εις υμάς" (Γαλ. 10-11).
2.- Το ημερολογιακό σώζει τον άνθρωπο ή μήπως η ορθοτόμηση της αλήθειας έχει σχέση με το ημερολόγιο;
3.- Είναι δογματικό θέμα το ημερολογιακό, είναι πρωτεύον και ουσιώδες; Είναι προτιμότερο ένα σχίσμα από μιά διαφορά ημερών;
4.- Τι προέχει, η εγκυρότητα των μυστηρίων ή η εγκυρότητα των ημερολογίων;
5.- Τι εννοεί ο ιερός Χρυσόστομος, όταν λέγει: "ειδωλολατρία το τοιούτον εστίν, η της των ημερών παρατηρήσεως φυλακή, και ότι μείζονα φέρει την κόλασιν νυν"; καθώς και το: "Ότι δε το δείνι μηνί και τω δείνι εποίησε το Πάσχα, ουδείς εκολάσθη ποτέ, ουδέ ενεκλήθη";
6.- Είναι προτιμώτερο να ακολουθεί κανείς την Εκκλησία ακόμη και εάν σφάλλει ή να προκαλέσει Σχίσμα; Ο Ι. Χρυσόστομος είναι κατηγορηματικός:
"Ει γαρ και εσφάλλετο η Εκκλησία, ου τοσούτον κατόρθωμα από της των χρόνων ακριβείας ην, όσον έγκλημα από της διαιρέσεως και του σχίσματος τούτου" (Κατά Ιουδαίων Γ΄ 5: PG 48, 870).
7.- Δημιουργία της Ελλαδικής Εκκλησίας.
Το 1833 δημιουργήθηκε η Αυτοκέφαλος Εκκλησία του Βασιλείου της Ελλάδος, η οποία διοικείται υπό διαρκούς πενταμελούς Ι. Συνόδου του Βασιλείου της Ελλάδος (!!!), τα μέλη της οποίας διορίζονται από την Κυβέρνηση και ορκίζονται πίστη στον Βασιλέα. Διαβάζουμε στο σχετικό νόμο:
«Άρθρον 1. ….. Η Ορθόδοξος Ανατολική Αποστολική Εκκλησία του Βασιλείου της Ελλάδος, εν πνεύματι μη αναγνωρίζουσα άλλην κεφαλήν, παρά τον θεμελιωτήν της Χριστιανικής Πίστεως, τον Κύριον και Σωτήρα ημών Ιησούν Χριστόν, κατά δε το διοικητικόν μέρος έχουσα αρχηγόν τον Βασιλέα της Ελλάδος, είναι αυτοκέφαλος και ανεξάρτητος από πάσης άλλης εξουσίας, φυλαττομένης απαραχαράκτου της δογματικής ενότητος, κατά τα παρά πασών των Ορθοδόξων Ανατολικών Εκκλησιών ανέκαθεν πρεσβευόμενα.
Άρθρον 2. Η υπερτάτη Εκκλησιαστική εξουσία εναπόκειται, υπό την του Βασιλέως κυριαρχίαν, εις χείρας Συνόδου διαρκούς, φερούσης το όνομα «Ιερά Σύνοδος του Βασιλείου της Ελλάδος». Ο Βασιλεύς προσδιορίζει δι’ οργανικού διατάγματος την Γραμματείαν της Επικρατείας, ήτις θέλει ενεργεί τα της κυριαρχίας ταύτης και υπό την οποίαν θέλει διατελεί κατά τούτο η Σύνοδος…..»
Στη Σύνοδο παρεδρεύει ο Βασιλικός Επίτροπος, κάθε πράξη δε εν απουσία του είναι άκυρη, καμία δε πράξη της δεν ισχύει άνευ εγκρίσεως της Κυβερνήσεως. Οι Αρχιερείς διορίζονται από την Κυβέρνηση κατά πρόταση της Συνόδου και με τον ίδιο τρόπο μετατίθενται, παύονται ή εκπίπτουν της θέσης τους. Αλληλογραφία της Συνόδου με άλλες Εκκλησίες επιτρέπεται μέσω της Γραμματείας της Επικρατείας. Αυτή η κατάσταση διήρκεσε 15 χρόνια, μέχρις ότου αναγνωρίσθηκε η Εκκλησία αυτή με άλλους όρους από το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Συμπέρασμα: Υπήρξε Ορθόδοξη Εκκλησία της οποίας αρχηγός ήτανε ένας αιρετικός παπικός!!! Υπάρχει χειρότερο κατάντημα;
Γιατί δεν υπήρξε τότε καμία αποτείχιση;
8.- Γάμος με ετεροδόξους, δηλ. αιρετικούς.
Το 1834 η Εκκλησία του Βασιλείου της Ελλάδος επέτρεψε τον γάμο με ετεροδόξους, κατά παράβαση του ιδ΄ της Δ΄ και οβ΄ της Πενθ., πράξη που ισχύει μέχρι σήμερα.
Γιατί δεν υπήρξε αποτείχιση, για το θεμελιώδες αυτό θέμα, αφού σε Ορθόδοξο ναό, ο ιερέας συμπροσεύχεται με αιρετικό και μάλιστα τον ευλογεί; Και τούτο επί 175 συνεχή χρόνια μέχρι σήμερα;
9.- Να υπενθυμίσουμε κάποιες αντορθόδοξες καταστάσεις και λατινόφρονες συμπεριφορές;
- Στις αρχές του 18ου αιώνα στην Άρτα, τα Άχραντα Μυστήρια μετεδίδοντο και στους δυτικούς, από Ορθόδοξους κληρικούς, αν και προκαλούσε σκανδαλισμό στους πιστούς.
- Το 1863, Αγγλικανός κληρικός έγινε δεκτός στο μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας στη Σερβία, με έγκριση της Ι. Συνόδου της Σερβικής Εκκλησίας.
- Το 1869, κατά την κηδεία του Σμύρνης Χρυσάνθου μετέσχον ενεργώς ο Αρχιεπίσκοπος των Αρμενίων, καθώς και Αγγλικανός ιερέας.
- Το 1875, ο Αρχιεπίσκοπος Πατρών συνιερούργησε μετά του εκεί Αγγλικανού κληρικού σε μυστήριο Βαπτίσεως.
- Το 1879, η Ιερά Σύνοδος του Πατριαρχείου Κων/πόλεως απεφάσισε, όπως εν ανάγκη, επιτρέπεται η μυστηριακή κοινωνία, δηλ. η υπό Ορθόδοξου ιερέα τέλεση σε Αρμενίους των μυστηρίων Βαπτίσματος, Γάμου και Θ. Ευχαριστίας.
- Το 1898, ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Γεράσιμος επέτρεψε σε Σύρους Ορθοδόξους στη Μελβούρνη να λαμβάνουν τη Θ. Ευχαριστία από Αγγλικανούς κληρικούς.
- Το 1907 τελέσθηκε στο Πόρτσμουθ κοινή δοξολογία μεταξύ Ρώσων Ορθοδόξων και Αγγλικανών κληρικών.
- Προ του 1910, ο εν Αλάσκα Ρώσος Ορθόδοξος Επίσκοπος Ιννοκέντιος συνήψε συμφωνία μετά του Επισκοπελιανού Επισκόπου Row, όπως οι ιερείς τους παρέχουν αμοιβαίως τα μυστήρια εκατέρου δόγματος, δηλ. οι Ορθόδοξοι στους Επισκοπελιανούς και οι Επισκοπελιανοί στους Ορθοδόξους.
- Το 1910, ο Σύρος Επίσκοπος Ραφαήλ στην Αμερική, επέτρεψε στους πιστούς να δέχονται τα μυστήρια Βαπτίσματος, Εξομολογήσεως, Θ. Ευχαριστίας και Γάμου από Επισκοπελιανούς κληρικούς. Ο ίδιος μετέσχε σε εσπερινούς Αγγλικανών, φέροντας μανδύα και ιστάμενος επί του θρόνου.
- Το 1917, ο Ροδοστόλου Αλέξανδρος μετέσχε σε εσπερινό Αγγλικανών στην Αμερική. Ο ίδιος μετέσχεν ενεργώς σε χειροτονία Αγγλικανού κληρικού στη Πενσυλβάνια.
- Το 1918, ο Κύπρου Άνθιμος και ο Αθηνών Μελέτιος συμμετέσχον επανειλημμένα στην ακολουθία των Αγγλικανών στον άγιο Παύλο στο Λονδίνο.
- Το 1919, οι ηγέτες των Ορθοδόξων Εκκλησιών Αμερικής συμμετέσχον σε ακολουθία τελούμενη από Αγγλικανούς κληρικούς, με την ευκαιρία της Γενικής Συνέλευσης των Αγγλικανικών Εκκλησιών Αμερικής.
- Το 1920, ο Διδυμοτείχου Φιλάρετος, ως εκπρόσωπος του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο συνέδριο του Λάμπεθ, συμμετέσχε σε ακολουθία σε Αγγλικανικό ναό.
- Το 1920, ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Δαμιανός παρέστη σε λειτουργία σε Αγγλικανικό ναό των Ιεροσολύμων εν πλήρη στολή και ανέγνωσε το Ευαγγέλιο.
- Το 1920, ο τοποτηρητής του Οικουμενικού θρόνου Προύσσης Δωρόθεος και η Ι. Σύνοδος του Πατριαρχείου υποδέχτηκαν τον Επίσκοπο των Επισκοπελιανών Ιάκωβο Ντάρλιγκτον. Στη θ. λειτουργία παρέστη ο ανωτέρω επίσκοπος με πλήρη αρχιερατική στολή και διένειμε το αντίδωρο.
- Το 1921, κατά τη κηδεία του Προύσσης Δωροθέου στο Λονδίνο, μετέσχε στη νεκρώσιμη ακολουθία ο Αρχιεπίσκοπος του Καρτέρμπουρυ, ο οποίος ανέγνωσε το Ευαγγέλιο.
- Το 1922, ο Θυατείρων Γερμανός παρέστη στον εσπερινό στο Αββαείο του Ουεστμίνστερ με πλήρη αρχιερατική στολή.
- Στο χωριό Γαλανάδο στη Νάξο υπάρχει και λειτουργεί ο ιερός ναός του αγίου Ιωάννη Θεολόγου, ο οποίος έχει δυο άγιες Τράπεζες. Αριστερά ευρίσκεται η ΡΚαθολική και κολλητά δεξιά η Ορθόδοξη.
Μετά από όλα αυτά και άλλα πολλά, το ημερολογιακό μας μάρανε;
10.- Αλλά και στο ημερολογιακό μια απλή ερώτηση: Επιτρέπεται η Εκκλησία να αλλάζει τη θέση των αστέρων του ουρανού; Αυτό δεν είναι προνόμιο του ίδιου του Δημιουργού του σύμπαντος κόσμου (Σοφία Σολ. 7. 15-21);
Δηλ. όαταν ο Ήλιος βρίσκεται σε ένα σημείο του ουρανού μια ορισμένη στιγμή, εμείς να τον τοποθετούμε κάπου αλλού; Ή όταν έχουμε πανσέληνο και την βλέπουμε, να λέμε, ότι έχουμε το πρώτο τέταρτο, ενώ πανσέληνο θα έχουμε σε 5 ημέρες;
Αυτό εκτός του ότι είναι μια ηλιθιότητα, αποτελεί και μια ύβρι προς το Δημιουργό, που κατασκεύασε τα ουράνια σώματα και τα τοποθέτησε εκεί που τα τοποθέτησε και εμείς απλώς τα ανακαλύπτουμε. Έχουμε το δικαίωμα να τα μετακινούμε, όπου μας αρέσει;
Για σκφθείτε το με νηφαλιότητα.
Αιρετικός
Επαναλαμβάνω σε όλους και πάλι όσα άλλοτε έγραψα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜάθετε επιτέλους να διαλέγεσθε. Μάθετε να ανέχεσθε τις απόψεις των άλλων. Εχουμε μέσα μας φονταμεταλιστικά μικρόβια. Πρέπει να τα αποβάλλουμε.
Εδώ μέσα ειναι ένα ελεύθερο μπλόγκ με ελευθερία σκέψεως και ελευθερία λόγου.
Οποιος θέλει εκφράζεται τελείως ελεύθερα.
Ο Χριστός μας δημιούργησε ελεύθερους ανθρώπους με ελευθεροστομία και ελευθεροχρησία.
Μέχρι και γιά τον παράδεισο ή την κόλασι μας άφησε εμάς τους ίδιους να κάνουμε την επιλογή μας. Γιά όλα μας έδωσε απόλυτη ελευθερία.
Θέλω, λοιπόν, να πιστεύω ότι δεν υπάρχει πουθενά πιό φιλελεύθερο μπλόγκ από την www.apotixisi.blogspot.com
Tο δήλωσα και το ξαναδηλώνω.
Οποιος θίγεται σε κάτι για προσωπικούς λόγους, να μας ζητάει να αφαιρούμε τα σημεία που τον θίγουν.
Προς Αιρετικόν
ΑπάντησηΔιαγραφήΟλα τα ανωτέρω παραδείγματα αποστασίας των κληρικών που μας αναφέρεις βρίσκονται όλα στο ίδιο Οικουμενιστικό πλαίσιο που έχει αρχίσει να πνίγει την Ορθόδοξη Εκκλησία από την εποχή της Βαυαροκρατίας και δώθε.
Ενώ οι έλληνες απελευθερώθηκαν από την δουλεία των Οθωμανών δυστυχώς η Εκκλησία έπεσε στα νύχια των επιτήδειων εχθρών της εκ της Δύσεως.
Μία πολύ ωραία μελέτη επί του θέματος έχει γίνει απο αγιορείτη μοναχό (έκδοση περιοδικού Αγιος Αγαθάγγελος Εσφιγμενίτης) με τίτλο ΤΟ ΑΘΕΟΝ ΔΟΓΜΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ.
Εκεί μέσα καταγράφονται τα αρχικά σπέρματα του Οικουμενισμού από τον αιρετικό Απελλή ως τις ημέρες μας.
Στην ουσία βαυαροκρατία υπήρξε μία από τις πιο πλέον ανελεύθερες περιόδους για την εκκλησία κατά την οποία ΕΚΛΕΙΣΑΝ 100ΔΕΣ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑ!!! και πατάχθηκε δια ροπάλου κάθε προσπάθεια αντίδρασης Ορθοδόξου φωνής.
Για παράδειγμα ο Τήνου Γαβριήλ για τις απόψεις του συκοφαντήθηκε ως υποκινητής επεισοδίων και καταδικάστηκε σε θάνατο δια λαιμητόμου.
Αυτές οι μέθοδοι χρησιμοποιήθηκαν για Ορθόδοξους Αρχιερείς ενώ αντίθετα προωθήθηκαν οι προδότες που τελούσαν μικτούς γάμους και έδιναν τα μυστήρια σε αιρετικούς. Εφιάλτες υπήρχαν ανέκαθεν στην χώρα αυτή και ένας τέτοιος στην εποχή εκείνη υπήρξε ο Θεόκλητος Φαρμακίδης.
Ευτυχώς που χάρις στον Κων/νο Οικονόμο διεσώθησαν ολες αυτές οι σκοτεινές πτυχές της ιστορίας. Επίσης στα ΑΠΑΝΤΑ του Κοσμά ΦΛΑΜΙΑΤΟΥ ξεσκεπάστηκαν οι συμπαιγνίες των μασονικών στοών της Δύσης που συνεργασία με τις εδώ στοές εργάστηκαν για την ξεθεμελίωση του ορθόδοξου φρονήματος του λαού. Και δεν είναι ασήμαντη λεπτομέρεια ότι ήδη από τα μέσα του 19ου αιώνα ο Φλαμιάτος είχε πληροφορίες που αναφέρει στα γραπτά του ότι ΕΠΙΚΕΙΤΟ ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ ΠΟΥ ΘΑ ΕΦΕΡΝΕ ΣΥΓΧΙΣΗ ΚΑΙ ΑΝΑΤΑΡΑΧΗ ΣΤΟΥΣ ΚΟΛΠΟΥΣ ΤΗς ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΠΡΟΕΡΧΟΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ ΣΚΟΤΕΙΝΟΥΣ ΚΥΚΛΟΥΣ.
Και αν αναρωτιέσαι γιατί τότε δεν αντιδρούσε ο κόσμος ενώ τώρα αντέδρασε (επιτέλους) και αποτειχίστηκε καλά κάνεις και αναρωτιέσαι.
Πρώτα όμως θα πρέπει να μας πείς αν θεωρείς τον Οικουμενισμό ως αιτία αποτείχισης από τους αιρετικούς ποιμένες ή όχι.
Και το λέω αυτό διότι η εντύπωση που δίνεις είναι ότι απλά ψάχνεις να βρείς άλλοθι για να δικαιολογήσεις όλες αυτές τις αιρετικές παρεκκλισεις των σημερινών εκκλησιαστικών στελεχών. Αν είναι αιρετικοί ή διδάσκουν αιρετικά αποτειχίζεσαι όπως προστάζουν οι κανόνες. Το τι έκαναν 150 χρόνια παλαιότερα μην το βάζεις ως παράδειγμα προς μίμηση γιατί όπως σου εξήγησα η κατάσταση ήταν τελείως ανελέυθερη , το κράτος μόλις πρωτοστεκότανε στα πόδια του, ο κόσμος προσπαθούσε να καλοκατάλάβει πως από τη μια γλυτώσαμε από τους Τούρκους και απο την άλλη μας καθήσανε στο σβέρκο οι ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΕΣ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΒΑΣΙΛΕΙΣ και και και...
Επίσης ένα πολύ σημαντικό σημείο το οποίο διαφεύγει της προσοχής όλων των συγχρόνων αναλυτών και "αναλυτών" , θεολόγων και "θεολόγων" της εκκλησιαστικής κατάστασης είναι το παρακάτω:
Αν τον 19ο αιώνα συνέβαινε μία αιρετική παρέκκλιση ενός κληρικού σε μια περιοχή αυτό δεν σημαίνει ότι γινότανε γνωστό και στην διπλανή Μητρόπολη. Η αποστάσεις , η επικοινωνία και η ανύπαρκτη τηλεπικοινωνία καθιστούσαν βραδύτατη τη διάδοση τέτοιων ειδήσεων.
Πολλά από αυτά τα γεγονότα διέρρεαν πολλά χρόνια , ακόμη και μετά το θάνατο, των προσώπων αυτών.
Σκεφτείτε ότι ακόμη και στον 20ο αιώνα η αιρετική Πατριαρχική εγκύκλιος του 1920 που κήρυξε και επίσημα και Συνοδικά τον Οικουμενισμό διέρρευσε γύρω στα 30 χρόνια αργότερα!
Σήμερα όμως που η τηλεόραση , το ίντερνετ και τα διαφόρων λογής ΜΜΕ μεταδίδουν σε χρόνο μηδέν την κάθε είδηση σε ολόκληρο τον κόσμο , δεν υπάρχει καία δικαιολογία αδράνειας και παθητικής αντιμετώπισης των φαινομένων αυτών.
Σήμερα και ελεύθερο καθεστώς έχουμε , μπορούμε να μιλάμε ελεύθερα και να μην νοιώθουμε ως κρυπτοχριστιανοί μέσα τον τόπο μας και έχουμε την δυνατότητα να μαθαίνουμε από πρώτο χέρι κάθε τι στραβό και αλλά και καλό.
Ο καθένας κρίνεται από τις πράξεις του λοιπόν και θα δώσει απολογία για το έκανε αλλά και για το τι δεν έκανε ενώ θα μπορούσε να το κάνει...
Ζήτησες πιο πάνω από μένα Οδυσσέα να εμφανισθώ και να απαντήσω στα όσα γράφεις στην απάντησή σου στον κ. Σακαρέλλο, τον οποίο εγώ προηγούμενα είχα παρακαλέσει να με πληροφορήσει ορισμένα στοιχεία για το Παλιό ημερολόγιο και κάναμε μιά ενδιαφέρουσα για μένα συζήτηση, στην οποία εσύ απρόσκλητος μπήκες μέσα, και μας την διέκοψες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι θέλεις να σου απαντήσω τώρα, να σου πω ότι με τα όσα γράφεις εμένα τουλάχιστον με έπεισες για το ..... αντίθετο των όσων υποστηρίζεις; Σου το λέω. Έτσι είναι.
Αγαπητέ φίλε
ΑπάντησηΔιαγραφήεδώ μέσα είναι όλοι προσκεκλημένοι να γράφουν. Δεν υπάρχει κανένας απρόσκλητος. Πολύ περισσότερο ο διαχειριστής του μπλόγκ που "λατρεύει" το διαλέγεσθαι.
Το μπλόγκ το ανοίξαμε για να συνδιαλεγόμεθα για την εύρεσι της Αληθείας.
Δεν θα επιβάλουμε εδώ μέσα την μουγγαμάρα.
Αλλού υπάρχουν γκεσταμπίτες, όχι εδω.
Πάντως κρίμα που εισαι και νέος ανθρωπος και σπουδαστής και θάπρεπε να αγαπάς ιδιαίτερα τους διαλόγους που βοηθούν και διευκρινίζουν το ξεκαθάρισμα της αλήθειας.
Μην ξεχνάς ότι είναι εντολή του Θεού.
Κάθε λόγος έχει και τον αντίλογο. Πάσσαλος πασσάλω εκκρούεται.
Τώρα εάν διαφωτίστηκες από τον κ. Σακαρέλο και πείσθηκες περισσότερο στα γραφόμενα από αυτόν, εγώ χαίρομαι γιατί ικανοποιήθηκες πλήρως και διευκρινίστηκαν μέσα σου τα πράγματα.
Αλλά θα επιτρέψης και σε εμας να έχουμε αμετακίνητα τις ίδιες απόψεις μας γιατί ο κ. Σακαρέλος δεν μας έπεισε ότι έχει δίκηο.
Γιάννη Κ.πολύ καλά τα λές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά ποιός κήρυξε τον Οικουμενισμό για αίρεσι και επιβάλλεται να αποτειχισθούμε;
Ειναι γνωστή αίρεσι ή καινούργια και άγνωστη;
Και δεν πρέπει να περιμένουμε να πή τον πρώτο λόγο η Εκκλησία;
Αϊντε και σηκώνουμε ξαφνικά μπαϊράκι και φεύγουμε;
Αδέσποτοι είμαστε;
Δεν έχει η Εκκλησια κάποια σειρά και τάξι;
Τι είμαστε, σαν τους αδέσποτους τους παλαιομερολογίτες;
Έχει δίκηο ο αγαπητός σχολιαστής, στο ότι τα σπέρματα του Οικουμενισμού βρίσκονται στο γνωστικιστή αιρετικό Απελλή στο δεύτερο μισό του 2ου αιώνα, αλλά θα πρέπει να προχωρήσουμε ακόμη πιο πίσω και συγκκριμένα στον 1ο αιώνα, όπου έχουμε την επέμβαση του Πάπα Κλήμη Α΄ (96) στην Εκκλησία της Κορίνθου, η οποία κρίνεται ως προσπάθεια επιβολής μιας Οικουμενικής Εκκλησίας, αυτής της Ρώμης: "Άλλωστε και εάν ακόμη ο Κλήμης θεωρηθεί εκφραστής πρωτείου εξουσίας, αυτό αποτελούσε για την Εκκλησία παρέκκλιση, κάτι ξένο προς το πνεύμα της, γι’ αυτό και το απέρριψε" (Στ. Παπαδόπουλος).
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά αν πάμε ακόμη πιο πίσω, στη σύνοδο των Ιεροσολύμων, το 50, θα δούμε, στο πρόσωπο του αποστόλου Πέτρου, μια πρώτη προσπάθεια επιβολής του πρωτείου: "Αδελφοί, εσείς ξέρετε καλά ότι ο Θεός από παλιά με διάλεξε από όλους μας εμένα, για να ακούσουν οι εθνικοί από το στόμα μου το λόγο του ευαγγελίου και να πιστέψουν" (Πράξεις 15. 7). Αυτό βέβαια το "εσεις ξέρετε καλά", στηρίζετε στο "ποίμενε τα πρόβατά μου". Βέβαια, οι Απόστολοι το απέρριψαν, όπως το απορρίπτει ανέκαθεν και η Ορθόδοξη Εκκλησία.
Την ιδέα της μιας Οικουμενικής Εκκλησίας καθιέρωσε επίσησμα ο άγιος Αυγουστίνος, σε αντίθεση με τη θέση της Ανατολής, ότι κάθε μια Εκκλησία αποτελεί Οικουμενική Εκκλησία. Μη ξεχνάμε δε το ρηθέν υπό του Αυγουστίνου: «Η Ρώμη μίλησε, η συζήτηση έληξε» (Roma locuta est, causa finite est).
Αλλά επίσης δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει της προσοχής, ότι ο σημερινός Ελλαδικός χώρος (πλην Θράκης) υπήγετο στην δικαιοδοσία του Επισκόπου Ρώμης από το 67 επί Πάπα Λίνου μέχρι το 732 επί Πάπα Γρηγορίου Γ΄, οπότε ο αυτοκράτορας των Ρωμαίων Λέων Γ΄ ο Ίσαυρος απέσπασε με πραξικοπηματικό τρόπο τον Ελλαδικό χώρο από τη δικαιοδοσία του επισκόπου Ρώμης και τον προσάρτησε στη δικαιοδοσία του Επισκόπου Κων/πόλεως, λόγω της εικονόφιλης πολιτικής του Επισκόπου Ρώμης. Έτσι ο Ελλαδικός χώρος υπήγετο στη δικαιοδοσία του Ρώμης επί 665 χρόνια, στη δε δικαιοδοσία του Κων/πόλεως επί 472 χρόνια (από το 732-1204) με την κατάληψη της Κων/πολης το 1204 από τους Σταυροφόρους της Δ΄ Σταυροφορίας επί Πάπα Ιννοκέντιου Γ΄ και την ίδρυση του Λατινικού κράτους. Από το 1204 και έπειτα και μέχρι και μετά το 1821, ο Ελλαδικός χώρος, ενώ τυπικά ανήκει στον Κων/πόλεως, ουσιαστικά τελούσε υπό παπική κατοχή. Κατά την περίοδο αυτή και ειδικά εκείνη της Φραγκοκρατίας, όλος ο κλήρος υπήχθη υπό τον Πάπα Ρώμης, στις επαρχίες τοποθετήθηκαν Λατίνοι επίσκοποι ή Λατινίζοντες Ορθόδοξοι ενωτικοί (Ουνίτες) Επίσκοποι.
Ο Νότιος Ελλαδικός εκκλησιαστικός χώρος κατά τη Φραγκοκρατία διαιρέθηκε σε 4 αρχιεπισκοπές: Πατρών, Κορίνθου, Αθηνών και Θηβών με επικεφαλής Λατίνους Αρχιεπισκόπους. Είναι χαρακτηριστικό, ότι ο πρώτος Λατίνος Αρχιεπίσκοπος Πατρών είναι ο Anthelmus de Clugny to 1205, o δε Κορίνθου είναι ο Gauthier το 1212 και ο τελευταίος ο Januarius Verolino το 1951! Στην Αθήνα, ο πρώτος Λατίνος είναι ο Verardus, ο δε επίσκοπος Χαλκίδος, υπό τον Αρχιεπίσκοπον Αθηνών, ο Θεόδωρος, παρέμεινε στην Επισκοπή του, καθότι ορκίστηκε πίστη στον Πάπα Ιννοκέντιο Γ΄, το 1206.
Στο Βορρά, ο πρώτος Λατίνος Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης εγκαθίσταται ο Neuelon to 1204 με 18 Επισκοπές, στο δε Άγιον Όρος οι μοναχοί της Ι.Μ. Ιβήρων υπήχθησαν τότε στην Αγία Έδρα. Βέβαια η διείσδυση του παπισμού στο άγιο Όρος είχε ήδη γίνει από τον ια΄ αιώνα με την ίδρυση σ’ αυτό της μονής Αμαλφινών. Επίσης και σε άλλες Μητροπόλεις του Ελλαδικού χώρου εγκατεστάθησαν Λατίνοι Επίσκοποι, όπως στη Μητρόπολη Λάρισας από το 1214.
Στη Νησιωτική Ελλάδα η κατάσταση δεν ήτανε διαφορετική: Στα Δωδεκάνησα εγκατεστάθησαν Λατίνοι Επίσκοποι στις Μητροπόλεις, Αρχιεπισκοπές και Επισκοπές. Είναι χαρακτηριστικό, ότι οι τελευταίοι Λατίνοι Επίσκοποι έφυγαν με την ενσωμάτωση των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα το 1947! Στα Ιόνια νησιά η ίδια κατάσταση, μέχρι τουλάχιστον την ενσωμάτωσή τους με την Ελλάδα το 1863, στη δε Κρήτη ήδη έχουμε Λατίνους Επισκόπους από το 1204, ο δε Αρχιεπίσκοπος Κρήτης εγκαθίσταται στο Χάνδακα. Στις Κυκλάδες εγκαθίστανται Λατίνοι Επίσκοποι ήδη από το 1207, οι δε πλείστοι των κατοίκων υπό την πίεση των Λατίνων εκλατινίζονται και προσχωρούν στον Παπισμό. Ο πρώτος Επίσκοπος Σύρου είναι ο Ορθόδοξος Επίσκοπος Μιχαήλ Ψυλλός, ο οποίος ομολόγησε υποταγή στον Πάπα και καθίσταται ο πρώτος Λατίνος Αρχιεπίσκοπος. Έκτοτε και μέχρι σήμερα έχουμε άνθηση του παπισμού και ειδικά στη Σύρο, όπου ο πληθυσμός είναι μισός-μισός Ορθόδοξος και Λατίνος με συμπροσευχές, συλλείτουργα, εναλλάξ συμμετοχές στη θ. λατρεία, κοινωνία από το αυτό ποτήριο κ.λπ.
Σ’ όλη τη περίοδο της Φραγκοκρατίας, αλλά και της Τουρκοκρατίας, όσοι Ορθόδοξοι Ιεράρχες δεν υπετάγησαν στον Παπισμό, εγκατέλειψαν τις Επισκοπές τους και με λίγους κληρικούς εγκατεστάθηκαν σε άλλες περιοχές, χωρίς βέβαια το ποίμνιό τους. Στις εκλατινισμένες περιοχές οι Λατίνοι Επίσκοποι είχαν άμεσο βοηθό τους τον Μ. Πρωτοπρεσβύτερο ή Πρωτόπαπα, Ορθόδοξο κυρίως κληρικό, ο οποίος διοικούσε τους υπό τον Λατίνο Επίσκοπο Ορθόδοξους κληρικούς. Εξ άλλου, πλήθος παπικών μοναχικών ταγμάτων εγκατεστάθηκαν στον Ελλαδικό χώρο: Τεκτόνων, Ιωαννιτών, Ναϊτών, Φραγκισκανών, Δομινικανών, Καρμηλιανών, Καπουτσίνων, Ιησουϊτών, Μαριανών κ.ά.
Επομένως κατά τη δισχιλιετή εκκλησιαστική μας Ιστορία, ο Ελλαδικός χώρος παρέμεινε άμεσα ή έμμεσα υπό Παπική κυριαρχία επί 1300 χρόνια, ενώ υπό Ορθόδοξη κυριαρχία επί 650 χρόνια, δηλ. στα 2/3 της όλης περιόδου υπήγετο στον Παπισμό και είναι όντως θαυμαστό το πώς ο χώρος αυτός δεν έχασε τελείως την πίστη του. Βέβαια, οι παπικές επιδράσεις κατέστησαν έντονες, τα δε αποτελέσματά τους, τα διαπιστώνουμε σήμερα εύκολα στο δόγμα, στους κανόνες και τη καθημερινή πρακτική.
Αιρετικός
Νομίζω Αιρετικέ ότι ξεφεύγεις από την ουσία της συζήτησης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα συμφωνήσω βασικά με τα της τελευταίας παραγράφου σου, αλλά νομίζω ότι αποπροσανατολίζεις τον διάλογο.
Θα συνεχίσω άλλη στιγμή διότι τώρα δεν έχω τον χρόνο. Κυρίως για να απαντήσω στον πρώτο αναγνώστη που με ρωτάει περί της Εγκυκλίου του 1920 αλλά και στο ουσιώδες ερώτημα του Οδυσσέα αλλά και του Αιρετικού περί του αν είχαν δικαίωμα να αποτειχιστούν λόγω της ημερολογιακής αλλαγής οι πιστοί του 1924
Αιρετικέ,
ΑπάντησηΔιαγραφήαυτο το σημείο των Πράξεων δεν δίνει πρωτείο εξουσίας στον Πέτρο, αλλά τιμής. Τα ίδια περίπου ειπώθηκαν και για τους άλλους αποστόλους. Γιατι διακρίνεις την μορφή των πρωτείων; Αυθαιρετείς στις ερμηνείες σου.
Βεβαίως, αυτό το χωρίο δεν δίνει πρωτείο εξουσίας στον Πέτρο, πλην όμως ο απόστολος προσπάθησε να το εξασκήσει, αλλά δεν του δόθηκε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι παπικοί, όμως, εκμεταλλεύονται το χωρίο αυτό, αλλά και άλλα χωρία αγίων της Εκκλησίας μας, που στήριξαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο το πρωτείο εξουσίας, έτσι:
Ο άγιος Κύριλλος Αλεγανδρείας:
α/ Αποδοχή της δήλωσης του Ρώμης Κελεστίνου, δια του αντιπροσώπου του στην Γ΄ Οικουμενική, ότι «κεφαλή όλης της πίστης και των αποστόλων ο μακάριος Πέτρος ο απόστολος», χωρίς αντίρρηση, παρότι ήταν Πρόεδρος της Συνόδου (ACO I, I 3, σ. 58). (Παπαδόπουλου Στ. άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας, σελ. 355).
β/ Στον Πέτρο, επρόκειτο να θεμελιώσει την Εκκλησία του ο Κύριος: «επ’ αυτώ γαρ έμελλε την αυτού θεμελιούν Εκκλησίαν» (PG 73, 220AB). Όχι επ’ αυτής της πέτρας της πίστης, αλλ’ επ’ αυτώ, δηλ. τω Πέτρω. (ως ανωτέρω, σελ. 370).
γ/ Ο Κύριος τοποθέτησε τον Πέτρο ως ποιμένα της Εκκλησίας: «….. ως αυτός υπάρχων των δυνάμεων Κύριος και ταύτη (τη Εκκλησία) ποιμένα τον Πέτρον εφίστησιν» (PG 72, 424B). (ως ανωτέρω, σελ. 370).
Ο άγιος Θεόδωρος Στουδίτης:
α/ "Γέγονε τοινυν, ω θειοτάτη των όλων κεφαλών κεφαλή, κατά τον προφήτην Ιερεμίαν σύνοδος....." (επιστολή 33, προς πάπα Λέοντα Γ΄, Φατούρος σελ. 92, στιχ. 16).
β/ "Επειδήπερ Πέτρω τω μεγάλω δέδωκε Χριστός ο θεός μετά τας κλεις της βασιλείας των ουρανών και το της ποιμνιαρχίας αξίωμα, προς Πέτρον ήτοι τον αυτού διάδοχον οτιούν καινοτομούμενον εν τη καθολική εκκλησία παρά των αποσφαλλομένων της αληθείας αναγακαίον αναφέρεσθαι....." (ως ανωτέρω, σελ. 91, στιχ. 5).
γ/ "επικαλούμενοι την αντίληψιν του Πάπα Ρώμης, ως της θειοτάτης των όλων Κεφαλών Κεφαλής, του κορυφαιοτάτου Πατέρος Πατέρων, του Ισαγγέλου, Μακαριωτάτου και Αποστολικού Πατρός, ως του έχοντος τα πρωτεία θεόθεν, και ως δεξαμένου τας κλεις του Ευαγγελίου προς Χριστού δια μέσου του των Αποστόλων πρωτοστάτου (επιστολαί Θεοδώρου του Στουδίτου προς τον Πάπαν Ρώμης Λέοντα τον Γ΄, ο οποίος έστεψε το 800 τον Καρλομάγνο. Αγίου Νεκταρίου, αι Οικουμενικαί Σύνοδοι, σελ. 205).
δ/ "Άκουε, αποστολική κάρα, θεοπρόβλητε ποιμήν των Χριστού προβάτων, κλειδούχε της ουρανών βασιλείας, πέτρα της πίστεως, εφ' ή ωκοδόμηται η καθολική εκκλησία. Πέτρος γαρ συ, τον Πέτρου θρόνον κοσμών και διέπων....." (επιστολή 271, προς πάπα Ρώμης Πασχάλη Α΄, Φατούρος, σελ. 400, στιχ. 17).
Σημειώνεται, ότι τα Χριστούγεννα του 800, ο πάπας Λέοντας Γ΄έστεψε τον Καρλομάγνο αυτοκράτορα, απευθύνοντάς του τα λόγια: "Στον ευσεβέστατο Κάρολο, Αύγουστο εστεμμένο από τον Θεό, Μεγάλο και ειρηνοποιό Αυτοκράτορα, ζωή και νίκη". "Το ιστορικό αυτό γεγονός, οι προεκτάσεις του οποίου ίσως διέφυγαν κι από τον ίδιο τον ποντίφηκα, σημάδεψε περισσότερον αρνητικά παρά θετικά την περαιτέρω πορεία της καθολικής Εκκλησίας" (π. Βιδάλη: Οι Ρωμαίοι Ποντίφηκες, σελ. 170).
Ο άγιος Ιγνάτιος:
Ο άγιος Ιγνάτιος, πατριάρχης Κων/πόλεως (846-858, 867-877) υπέγραψε το λίβελλο Αδριανού Β΄, στη σύνοδο του 870 (Ιγνατιανή) με την οποίαν αναγνωριζόταν το πρωτείο δικαιοδοσίας του πάπα Ρώμης. Στο λίβελλο αυτό, ο πάπας Αδριανός Β΄ αποκαλείται «δέσποτας ισάγγελος» και «αγιώτατος δεσπότης, μεγάλος αρχιερεύς και οικουμενικός Πάπας» και ο θρόνος της Ρώμης «κορυφαιότατος αποστολικός θρόνος» και οι πατέρες υπέγραψαν, ότι «ακολουθούμεν την του αποστολικού θρόνου αυθεντίαν». Τον λίβελλο υπέγραψαν άπαντες οι παριστάμενοι επίσκοποι των πέντε πατριαρχείων (Πισιδίας Μεθόδιου, Έλληνες και Λατίνοι, σελ. 115).
Αλλά και δυο Οικουμενικές Σύνοδοι συγκατένευσαν στο πρωτείο εξουσίας του πάπα Ρώμης:
Γ΄ Οικουμενική Σύνοδος (431).
Δέχθηκε χωρίς καμία αντίρρηση τη διατύπωση του πρωτείου διαποίμανσης, που διατύπωσε ο Πάπας Κελεστίνος Α΄. Με τη δήλωση αυτή ο Πέτρος παρουσιάζεται ως έξαρχος και κεφαλή των αποστόλων, κίων της Πίστεως, θεμέλιο της Καθολικής Εκκλησίας, εδέξατο τας κλεις της βασιλείας και ζει και δικάζει δια των διαδόχων αυτού. "Η σιωπή και η μη αντίδραση των Πατέρων της Συνόδου θεωρείται σιωπηρή επικύρωση των θέσεων του Πάπα" (αγίου Νεκταρίου, Τα αίτια του Σχίσματος).
Η Δ΄ Οικουμενική Σύνοδος (451)
Απεκάλεσε τον επίσκοπο Ρώμης Λέοντα
Α΄ "αρχιεπίσκοπον πάσης της Οικουμένης, πατέρα τε και πατριάρχην" (Acta Conciliorum Oecumenorum 1.1.2, 102. Δ. Βακάρου, Η ιερωσύνη στην εκκλησιαστική γραμματεία των πέντε πρώτων αιώνων, σελ. 301). Δηλ. ο Πάπας είναι αρχιεπίσκοπος πάσης της Οικουμένης, πατέρας πάσης της Οικουμένης και πατριάρχης πάσης της Οικουμένης, Επίσκοπος δηλ. της μιάς Οικουμενικής Εκκλησίας, σύμφωνα με τις απόψεις του Αυγουστίνου, ότι όλες οι τοπικές Εκκλησίες υπάγονται, έπονται και εμπεριέχονται στη Μία Οικουμενική Εκκλησία, αντίθετα με τη θεολογία της Ανατολής, που θεωρεί την κάθε τοπική Εκκλησία Οικουμενική Εκκλησία. Αλλά επίσης έχουμε και την αναφώνηση των Πατέρων της Συνόδου, ως προς τον Τόμο του Λέοντα: "..... Πέτρος δια Λέοντος ταύτα εξεφώνησεν......", πράγμα που θεωρείται ότι αποτελεί "τον μεγαλύτερο θρίαμβο του παπισμού στην ιστορία της Συνόδου μέχρι τη στιγμή εκείνη" (Mansi VI, 972. ACO II, 1, 2, 81 [277]. Και αλλαχού: «τρίτον δε του μακαριωτάτου ανδρός πασών των εκκλησιών αρχιεπισκόπου Λέοντος του την Νεστορίου και Ευτυχούς αίρεσιν καταδικάσαντος τα αποσταλέντα γράμματα φανερούσιν ποία της αληθείας η πίστις» (Mansi VII, 9 ACO II, 1, 2, 93 [289]). Στα ανωτέρω παρατηρείται, ότι ο Πάπας φαίνεται να είναι ο αρχιεπίσκοπος πάσης της Οικουμένης, ο πατέρας πάσης της Οικουμένης και ο πατριάρχης πάσης της Οικουμένης, Επίσκοπος δηλ. της μιάς Οικουμενικής Εκκλησίας, σύμφωνα με τις θέσεις του ιερού Αυγουστίνου. Βέβαια, γιατί ο αρχιεπίσκοπος Λέων να είναι ο μακαριώτατος άνδρας όλων των εκκλησιών και όχι αποκλειστικά της εκκλησίας της Ρώμης και μόνον αυτής; Ως προς δε τις αναφωνήσεις, δεν γνωρίζουμε τέτοιες παρόμοιες αναφωνήσεις για άλλους Πατριάρχες από Οικουμενική Σύνοδο, που είναι Σύνοδος αγίων, Σύνοδος της καθόλου Εκκλησίας. Π.χ. δεν γνωρίζουμε προσφώνηση του τύπου «Ανδρέας δια Φλαβιανού, ταύτα εξεφώνησεν» ή «Μάρκος δια Κυρίλλου…..» κ.λπ. Υπάρχει δε το ερώτημα, εάν δεν υπήρχε πράγματι εκκλησιαστική παράδοση, περί της παρουσίας του Πέτρου στη Ρώμη, όπως κατά κόρον αναφέρεται από πολλούς καθηγητές, τότε πως οι Πατέρες έβαλαν τον Πέτρο να μιλάει δια στόματος του Λέοντος και δεν έβαλαν π.χ. τον Παύλο να μιλάει δια του Λέοντος;
Πάντως, η ενδοτική στάση των Μαρκιανού και Πουλχερίας, καθώς και του Πατριάρχη Ανατόλιου, στις αξιώσεις του Πάπα Λέοντα Α΄ είχε σαν αποτέλεσμα το Σχίσμα Ορθοδόξων – Μονοφυσιτών, επειδή αγνόησαν τελείως την Γ΄ Οικουμενική, εξευτελίζοντας τον Αλεξανδρείας Διόσκορο, δεδηλωμένο εχθρό του Λέοντα. Στη διαμάχη των θρόνων, η Ρώμη έκλεινε προς την Κων/πολη, κτυπώντας αλύπητα την Αλεξάνδρεια στο πρόσωπο του Διόσκορου και κατ’ επέκταση το ελληνικό πνεύμα που είχε ριζώσει στην Αλεξάνδρεια και είχε ξεπεράσει και την κλασσική Αθήνα. Από αυτή την άποψη θα μπορούσε να ισχυρισθεί κανείς, ότι η Δ΄ Οικουμενική Σύνοδος υπήρξε μια εθνική συμφορά για τον Ελληνισμό (Μητροπολίτης Πισιδίας Μεθόδιος, Έλληνες και Λατίνοι, σελ. 65).
Αιρετικός