Η κοινή Δήλωση μεταξύ του Πάπα Λέοντος ΙΔ΄ και του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου και τα αποκρυπτογραφημένα οικουμενιστικά μηνύματα.

 

Επιμέλεια: πρωτοπρεσβύτερος Δημήτριος Αθανασίου

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΗΝ Α.Θ.Π. ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟ Α΄
ΚΑΙ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΗΣ ΔΗΛΩΣΗΣ
Πατριαρχικό Μέγαρο (Κωνσταντινούπολη)
Σάββατο, 29 Νοεμβρίου 2025
ΚΟΙΝΗ ΔΗΛΩΣΗ

«Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίῳ, ὅτι χρηστός,
ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ»
Ψαλμός 106 (105):1

Την παραμονή της εορτής του Αγίου Αποστόλου Ανδρέα του Πρωτοκλήτου, αδελφού του Αποστόλου Πέτρου και προστάτη του Οικουμενικού Πατριαρχείου, εμείς, ο Πάπας Λέων ΙΔ΄ και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, ευχαριστούμε εκ καρδίας τον Θεό, τον ελεήμονα Πατέρα μας, για το δώρο αυτής της αδελφικής συνάντησης. Ακολουθώντας το παράδειγμα των σεβαστών προκατόχων μας και υπακούοντας στο θέλημα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, συνεχίζουμε με σταθερή αποφασιστικότητα την πορεία του διαλόγου, μέσα στην αγάπη και την αλήθεια (πρβλ. Ἐφ. 4:15), προς την προσδοκώμενη αποκατάσταση της πλήρους κοινωνίας μεταξύ των αδελφών Εκκλησιών μας. Γνωρίζοντας ότι η χριστιανική ενότητα δεν είναι μόνο αποτέλεσμα ανθρώπινων προσπαθειών, αλλά δώρο που έρχεται από ψηλά, καλούμε όλα τα μέλη των Εκκλησιών μας – κληρικούς, μοναχούς, αφιερωμένους και λαϊκούς – να αναζητήσουν με ζήλο την εκπλήρωση της προσευχής που ο Ιησούς Χριστός απηύθυνε στον Πατέρα: «ἵνα πάντες ἓν ὦσι… ἵνα ὁ κόσμος πιστεύσῃ» (Ιω. 17:21).

Η 1700ή επέτειος της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου της Νικαίας, που τελέστηκε την παραμονή της συνάντησής μας, υπήρξε μια εξαιρετική στιγμή χάριτος. Η Σύνοδος της Νικαίας του 325 μ.Χ. ήταν ένα θεόσταλτο γεγονός ενότητας. Ο σκοπός της μνήμης αυτής της Συνόδου δεν είναι απλώς η υπενθύμιση της ιστορικής της σημασίας, αλλά η παρότρυνση να παραμείνουμε ανοιχτοί στο ίδιο Άγιο Πνεύμα που μίλησε τότε, καθώς αντιμετωπίζουμε τις σημερινές προκλήσεις. Ευχαριστούμε βαθιά όλους τους ηγέτες και εκπροσώπους άλλων Εκκλησιών και εκκλησιαστικών κοινοτήτων που συμμετείχαν. Εκτός από τα εμπόδια που ακόμη εμποδίζουν την πλήρη ενότητα – τα οποία προσπαθούμε να θεραπεύσουμε μέσω θεολογικού διαλόγου – αναγνωρίζουμε ότι αυτό που μας ενώνει είναι η πίστη που εκφράζεται στο Σύμβολο της Νικαίας: η σωτήρια πίστη στον Υιό του Θεού, «Θεόν ἀληθινόν ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ», ομοούσιο με τον Πατέρα, που για τη δική μας σωτηρία σαρκώθηκε, έπαθε, ετάφη, αναστήθηκε την τρίτη ημέρα, ανελήφθη και θα ξανάρθει για να κρίνει ζώντες και νεκρούς. Μέσα από τον ερχομό του Υιού του Θεού, εισαγόμαστε στο μυστήριο της Αγίας Τριάδος και καλούμαστε να γίνουμε, εν Χριστώ, παιδιά του Πατέρα και συγκληρονόμοι του Χριστού με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Με αυτή την κοινή ομολογία μπορούμε να αντιμετωπίζουμε τις προκλήσεις με αμοιβαίο σεβασμό και ελπίδα.

Είμαστε πεπεισμένοι ότι η επέτειος αυτή μπορεί να εμπνεύσει νέα και θαρραλέα βήματα προς την ενότητα. Ανάμεσα στις αποφάσεις της Α΄ Συνόδου της Νικαίας ήταν και τα κριτήρια για τον κοινό εορτασμό του Πάσχα. Ευχαριστούμε την Πρόνοια του Θεού που φέτος όλος ο χριστιανικός κόσμος εόρτασε μαζί το Πάσχα. Επιθυμούμε να συνεχιστεί η αναζήτηση κοινής ημερομηνίας κάθε χρόνο. Προσευχόμαστε όλοι οι χριστιανοί, «ἐν πάσῃ σοφίᾳ καὶ συνέσει πνευματικῇ» (Κολ. 1:9), να εργαστούν για κοινό εορτασμό της Αναστάσεως.

Φέτος επίσης τιμούμε τα 60 χρόνια της ιστορικής Κοινής Δηλώσεως του Πάπα Παύλου ΣΤ΄ και του Πατριάρχη Αθηναγόρα, που ήρε τις εκατέρωθεν αφοριστικές πράξεις του 1054. Ευχαριστούμε τον Θεό για αυτό το προφητικό βήμα, το οποίο προώθησε τον διάλογο των Εκκλησιών «πρὸς τὴν ἐκ νέου συμβίωσιν… ἐν τῇ πλήρει κοινωνίᾳ πίστεως…» (7 Δεκεμβρίου 1965). Παρακινoύμε όσους διστάζουν να ακούσουν «τί λέγει τὸ Πνεῦμα ταῖς Ἐκκλησίαις» (Αποκ. 2:29), που σήμερα μας καλεί να προσφέρουμε στον κόσμο μαρτυρία ειρήνης και συμφιλίωσης.

Εκφράζουμε την υποστήριξή μας προς τη Μικτή Διεθνή Επιτροπή Θεολογικού Διαλόγου μεταξύ Ρωμαιοκαθολικών και Ορθοδόξων, που εξετάζει ιστορικά διχαστικά θέματα. Εκτός από τον θεολογικό διάλογο, εκτιμούμε την αξία των αδελφικών επαφών, της κοινής προσευχής και της συνεργασίας όπου είναι δυνατόν. Καλούμε τους πιστούς και κυρίως τον κλήρο και τους θεολόγους να δεχθούν με χαρά τους καρπούς που ήδη έχουν επιτευχθεί.

Η επιδίωξη της χριστιανικής ενότητας συμβάλλει θεμελιωδώς στην ειρήνη των λαών. Υψώνουμε τη φωνή μας ζητώντας την ειρήνη του Θεού για τον κόσμο. Δυστυχώς, σε πολλές περιοχές συνεχίζονται πόλεμοι και βία. Καλούμε όσους έχουν πολιτικές ευθύνες να εργαστούν για άμεσο τερματισμό των πολέμων.

Ιδιαίτερα απορρίπτουμε κάθε χρήση της θρησκείας για δικαιολόγηση βίας. Πιστεύουμε ότι ο αυθεντικός διαθρησκειακός διάλογος δεν οδηγεί σε συγκρητισμό, αλλά στην ειρηνική συνύπαρξη. Με αφορμή τα 60 χρόνια της Nostra Aetate, καλούμε όλους να εργαστούν για έναν δικαιότερο κόσμο και για τη φροντίδα της δημιουργίας, ώστε η ανθρωπότητα να ξεπεράσει την αδιαφορία, την επιθυμία κυριαρχίας, την απληστία και την ξενοφοβία.

Παρότι ανησυχούμε για την παγκόσμια κατάσταση, δεν χάνουμε την ελπίδα. Ο Θεός δεν εγκαταλείπει τον άνθρωπο. Ο Πατέρας έστειλε τον Μονογενή Υιό Του για να μας σώσει, και ο Υιός μας έδωσε το Άγιο Πνεύμα, το οποίο προστατεύει το ιερό της ανθρώπινης ύπαρξης. Δι’ Αυτού γνωρίζουμε ότι ο Θεός είναι μαζί μας. Γι’ αυτό, εμπιστευόμαστε στην προσευχή μας κάθε άνθρωπο, ιδίως όσους υποφέρουν από πείνα, μοναξιά ή ασθένεια. Επικαλούμαστε σε κάθε άνθρωπο τη χάρη και την ευλογία του Θεού, ώστε «…παρακληθῶσιν αἱ καρδίαι αὐτῶν… εἰς ἐπίγνωσιν τοῦ μυστηρίου τοῦ Θεοῦ» (Κολ. 2:2), που είναι ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός.

Φανάρι, 29 Νοεμβρίου 2025

---------------------------------------------------------------------

Αποκρυπτογραφώντας τα οικουμενιστικά σημεία της  Κοινής δήλωσης

1. Η χρήση του όρου «αδελφές Εκκλησίες» για Ρωμαιοκαθολικούς

Στο κείμενο:

«…προς την προσδοκώμενη αποκατάσταση της πλήρους κοινωνίας μεταξύ των αδελφών Εκκλησιών μας.»

Η Ορθόδοξη Παράδοση δεν χρησιμοποιεί τον όρο αδελφές Εκκλησίες για εκκλησιαστικούς οργανισμούς που βρίσκονται εκτός της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, όπως ορίζεται από τους Πατέρες.

---

2. Η ιδέα ότι υπάρχει ήδη «κοινή ομολογία πίστεως»

Στο κείμενο:

«…το κοινό μας ομολογιακό θεμέλιο στο Σύμβολο της Νικαίας…»

Η Ορθόδοξη Εκκλησία διδάσκει ότι:

• Η πίστη δεν περιορίζεται στο Σύμβολο, αλλά εκφράζεται μέσω ολόκληρης της Ιεράς Παράδοσης.
• Οι Ρωμαιοκαθολικοί έχουν εισαγάγει αλλοιώσεις (π.χ. filioque), οι οποίες ακυρώνουν την κοινή ομολογία.

Άρα, ο ισχυρισμός περί πραγματικής κοινότητας πίστεως αποτελεί οικουμενιστική διατύπωση.

---

3. Η προώθηση κοινής ημερομηνίας Πάσχα με τρόπο που υπαινίσσεται υπέρβαση των πατροπαράδοτων κριτηρίων

Στο κείμενο:

«…να συνεχίσουμε τη διαδικασία κοινής λύσης για κοινό εορτασμό του Πάσχα κάθε χρόνο.»

Η Σύνοδος της Νικαίας όρισε συγκεκριμένα κριτήρια, και η Ορθόδοξη Εκκλησία αποφεύγει κάθε αλλαγή που μπορεί να οδηγήσει σε υποχώρηση πίστεως ή εκκλησιολογικής ταυτότητας προς χάριν εξωτερικής ενότητας.

---

4. Η άρση των αφορισμών ερμηνεύεται εδώ ως πορεία «προς πλήρη κοινωνία»

Στο κείμενο:

«…που θα οδηγήσει στην εκ νέου συμβίωση… εν πλήρει κοινωνία πίστεως.»

Η Ορθοδοξία διδάσκει ότι:

• Η πλήρης κοινωνία προϋποθέτει ταυτότητα πίστεως, όχι μόνο θετικό κλίμα.
• Η άρση των αναθεμάτων δεν σημαίνει επανασύσταση εκκλησιαστικής ενότητας.

Η ταύτιση των δύο αποτελεί στοιχείο οικουμενισμού.

---

5. Η αποδοχή του διαθρησκειακού διαλόγου ως «αναγκαίου»

Στο κείμενο:

«…ο διαθρησκειακός διάλογος είναι απαραίτητος για την ειρηνική συνύπαρξη…»

Η Ορθόδοξη παράδοση δέχεται διάλογο για ειρήνη, αλλά όχι όταν υπονοείται ότι όλες οι θρησκείες έχουν ισότιμη σωτηριώδη αλήθεια.
Η φράση αυτή μπορεί να εκληφθεί ως οικουμενιστική, αν και το κείμενο προσπαθεί να αποφύγει τον συγκρητισμό.

---

6. Η ιδέα ότι οι Εκκλησίες «βαδίζουν μαζί» προς ενότητα σαν ίσοι φορείς σωτηρίας

Στο κείμενο:

«…να συνεχίσουμε σταθερά την πορεία διαλόγου προς την αποκατάσταση της ενότητας…»

Η Ορθόδοξη Εκκλησία διδάσκει ότι:

• Η Εκκλησία ποτέ δεν έχασε την ενότητα.
• Εκείνοι που αποκόπηκαν καλούνται σε επιστροφή, όχι σε «αμοιβαία αποκατάσταση».

Η διατύπωση προϋποθέτει εκκλησιολογική ισοτιμία, που αποτελεί χαρακτηριστικό οικουμενισμού.

---