ΑΚΟΥΕΙ ΚΑΝΕΙΣ… !!! ΥΠΑΡΧΕΙ “ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ” ΕΚΚΛΗΣΙΑ ;;; ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η “αγία” ΙΕΡΑΡΧΙΑ ;;;

 

(Να καγχάσεις ή να θρηνήσεις; Να καταθέσεις την περιφρόνηση ή το βαθύ πόνο;)

 

Τελευταία, εύλογα διερωτάται κάθε Ορθόδοξος χριστιανός: Η ηγεσία της Εκκλησίας πού βρίσκεται; Μήπως αργούν ή έχουν ράψει το στόµα και δε µιλούν; Ή µήπως επέλεξαν το στρουθοκαµηλισµό, για να µη βλέπουν τον κίνδυνο που καλπάζει; Διότι άλλη εξήγηση δεν υπάρχει.

Η δεσποτική ηγεσία – εκτός ελαχίστων – επικαιροποίησε µάλλον στην εποχή µας το του Αϊνστάιν «Το ψεύδος υψώθηκε και έγινε ευγένεια».

Ο Εκκλησιαστικός “Οργανισµός” µοιάζει µε ναυάγιο ή µε εκτροχιασµένη και διαλυµένη αµαξοστοιχία. Το ιερό αυτό σκάφος βρίσκεται ακυβέρνητο, διότι από το τιµόνι του απουσιάζουν τα καθαρά και στιβαρά χέρια ενός δυνατού κυβερνήτη µε ισχυρή βούληση, ιδέες υπέροχες και καινοτόµες, µε ειδικά χαρίσµατα και υψηλές πνευµατικές αρχές. Χρειάζεται ένα µεγάλο “Οραµατιστή”, έναν υπέροχο, “Πατερικό, Καινοτόµο” άνδρα που να ορθοτοµεί τον Ορθόδοξο λόγο.

Δυστυχώς τις τελευταίες δεκαετίες (1974-2025) ο «οργανισµός» Εκκλησία παρουσιάζει το φαινόµενο της διάλυσης. Νόµοι ψηφίζονται, παραδόσεις χιλιετιών καταργούνται, οικογένειες σκορπίζουν, νέοι επαναπατρίζονται, ο Αρχιεπίσκοπος ‘’πέρα βρέχει’’ κι ο “Οικουµενικός” Πατριάρχης (µας) από την άλλη µεριά τα έχει παραδώσει… όλα. Η ένωση των Εκκλησιών βρίσκεται προ των πυλών και ο Οικουµενισµός – το στόµα του Άδη – πάει να καταβροχθίσει την Ορθοδοξία. Καµιά αντίδραση στην πλαστογράφηση του ιστορικού µας παρελθόντος, στην αποχαύνωση του άκρατου λαϊκισµού, στο βανδαλισµό της γλώσσας και του πολιτισµού, στη σαπίλα και τη διαφθορά, στην ηθική κατάπτωση, στην “κατάληψη” του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευµάτων από ΑΘΕΟΥΣ και αναιδείς πολιτικούς, στο αχρηστευµένο σχολείο και Πανεπιστήµιο, στα ΜΝΗΜΟΝΙΑ της υποταγής, στην παγκοσµιοποίηση και το Σιωνισµό, στη δικτατορία των Μ.Μ.Ε., την παράδοσή µας στην προτεσταντική νοοτροπία της βάρβαρης Δύσης, στο φακέλωµα µε τον “προσωπικό αριθµό”, για το δικό µας καλό (!), την “8^η Οικουµενική Σύναξη” στο Κολυµπάρι το καλοκαίρι του 2016… κ.ά.

Για όλα αυτά και για πάρα πολλά ακόµα, που θα έπρεπε σεις, ‘’άγιοι πατέρες’,’ να αποτελείτε το µεγάλο φράγµα, το µέτωπο αντίστασης, βάζοντας τα στήθη σας ως θώρακα και τις µαγκούρες σας ως ξίφη, προκειµένου να προστατεύσετε το πλήρωµα της Ορθόδοξης Εκκλησίας από τους εχθρούς και να αναχαιτίσετε την προέλαση των δυνάµεων του σκότους… Τι κάνετε για όλα αυτά; Τηρείτε «σιγήν ιχθύος», ή µάλλον µένετε ικανοποιηµένοι µε το να αποστείλετε κάποιο ακατανόητο κείµενο, σε κάποια εφηµερίδα ή περιοδικό µε το όνοµά σας και τη φωτογραφία σας και µετά αποσύρεστε στα πολυτελή ανάκτορά σας, κουβεντιάζοντας µε τη χλιδή σας.

Δεν µπορούµε να καταλάβουµε τί αντιπροσωπεύετε σήµερα, το πλήρωµα ή το κενό; Έχετε πάρει είδηση τί γίνεται γύρω σας; Τι καταλυτικές δυνάµεις έχουν ξεσπάσει; Πόσοι τυφώνες αφανίζουν ψυχές κι αναστατώνουν τον ελλαδικό χώρο;

Πού είναι η αγάπη σας και πού ο πόνος σας; Πού είναι η διακονία σας και ο υψοποιός σας λόγος; Πού είναι το µήνυµά σας και το πατρικό σας δάκρυ για τις χιλιάδες αυτοκτονίες; Πού είναι η έµπρακτη ανησυχία σας για τους άνεργους, τους πολύτεκνους, τη νεολαία – που πήρε τα µάτια της και φεύγει στο εξωτερικό – τις περιουσίες – που τα παίρνουν τα ξένα κοράκια (Funds) -τη γεωργία που αφανίζεται την κτηνοτροφία που αποδεκατίζεται. Η κοινωνία παραµορφώνεται από τους πολιτικούς γάµους – τα σύµφωνα Συµβίωσης- αλλαγή φύλλου - γάµους οµοφυλοφίλων- τεκνοθεσίες- παρένθετη µητρότητα- και έφθασαν να ξεπερνούν το 70% των θρησκευτικών µυστηρίων – τα αβάπτιστα µωρά και πάρα πολλά άλλα;

“Άγιοι” της Εκκλησίας, εκεί, που παίζεται το δράµα της ζωής εκατοµµυρίων Ελλήνων, σεις απουσιάζετε επιδεικτικά και προκλητικά και αντί της πληρότητας της παρουσίας σας, χάσκει το κενό.

Είσαστε µια “αρχή”, ( ίσως από τις χειρότερες ) ανάµεσα στις πολλές συµβατικές “αρχές” της τυποποιηµένης κοινωνίας µας, ενώ σαν εντολοδόχοι της Αλήθειας θα έπρεπε να ξεχωρίζετε γενόµενοι πρότυπα.

Και σας ερωτούµε:

Πότε, υψώσατε φωνή γι’ αυτά που συµβαίνουν;

Πότε, αποκαλύψατε τις πολιτικές µηχανορραφίες, την ψευτιά και την εκµετάλλευση;

Πότε, τολµήσατε να υποδείξετε τους ενόχους µιµούµενοι τον Ιωάννη τον Πρόδροµο, το Χρυσόστοµο και άλλους αγίους µας;

Πότε, ελέγξατε ονοµαστικά και δηµόσια τους εκµαυλίζοντας τους νέους και θυσιάζοντάς τους στο βωµό της ανηθικότητας και της αµάθειας σε βάρος της Πατρίδας µας και χάριν του οικονοµικού σας κέρδους;

Δεν το κάνατε ποτέ, γιατί ο βίος σας είναι βεβαρυµένος µε µηχανορραφίες, ψευτιές, χλιδή και καλοπέραση, στοιχεία που σας καθιστούν ανίκανους για κάτι τέτοιο.

Έχετε ΜΕΓΑΛΗ ΕΥΘΥΝΗ, γιατί αφήσατε την κοινωνία ανατριχιαστικά ακατήχητη παρ’ όλο τον κηρυγµατικό καταιγισµό. Και τούτο, διότι προσφέρετε έναν ξύλινο λόγο, χωρίς ζωή, βίωµα και παράδειγµα, ενώ ο λαός περιµένει να δει στη ζωή σας το δρόµο που οδηγεί στον Ουρανό. Δε βλέπει όµως κάτι τέτοιο, γιατί µοναδική σας µέριµνα ήταν ή, µε οποιονδήποτε τρόπο, να πετύχετε τη δεσποτοποίησή σας, φιλώντας ακόµη και… ποδιές. Αυτό το είπε πεί ο Αρχιεπ. Χριστόδουλος: «Ξέρεις πόσα λερωµένα ράσα αναγκάστηκα να φιλήσω εγώ, για να καλµάρω εκείνους που αντιδρούσαν στην εκλογή σου;;; Κι έχεις το…θράσος να µου µιλάς εσύ για συνείδηση;;;» (Sotirioslogos.gr, 28/3/2012). Πω! Πω! Θεέ µου τι είναι αυτά µου µαθαίνουµε!

Πόρρω απέχετε από τη ζωή των Πατέρων ακόµα και από κάποιους συνειδητοποιηµένους και θεοφοβούµενους Επισκόπους. Ζείτε εγκλωβισµένοι σε χλιδάτα Επισκοπεία και µε πανάκριβες πολυτελείς ενδυµασίες. Αποτελείτε µια “ηγεσία” αποδυναµωµένη, µε εντυπωσιακή εξωτερική εµφάνιση µεν (αυτοκρατορικές προβιές) αλλά µε δύναµη σκιώδη.

Υπάρχετε σαν όγκοι, όχι όµως και σαν ηγέτες. Εµφανίζεστε, όπου υπάρχουν φαντασµαγορικά “φεστιβάλ”, µα δεν έχετε το θάρρος να παρουσιαστείτε εκεί, που µυρίζει µπαρούτι και θυσία.

Για την κατάστασή σας αυτή στην εκκλησία αρκετοί δικοί σας άνθρωποι τα είπαν και τα έγραψαν: (Καταγράφουµε µερικά από τα λόγια και φθάσαµε µέχρις εδώ).

α) “Πολλοί επίορκοι κατέκλυσαν την Εκκλησία” (Αρχιεπ. Χριστόδουλος).

β) “Η Εκκλησία µας έχει υποστεί µεγάλη εκκοσµίκευση” (Αρχιεπ. Χριστόδουλος).

γ) “Κατέστη καθεστώς η ανηθικότητα και η φιλοχρηµατία” (Αρχιεπ. Χριστόδουλος).

δ) “Μετατρέψατε τις Μητροπόλεις σας σε «θερµοκήπια αθλιοτήτων” (Αρχιεπ. Χριστόδουλος).

ε) “Η εκκλησιαστική διοίκηση προστατεύει την επισκοπική οµοφυλοφιλία” (Ι. Κορναράκης Καθ. Παν. Αθ.).

Λησµονήθηκε το πνεύµα των Πατέρων. Η ταπεινολογία νίκησε την ταπείνωση και η ιδιοτέλεια την ανιδιοτέλεια.

Από το 1974 έως και σήµερα -εκτός ελαχίστων- διαπιστώνουµε ότι για τον επίζηλο θρόνο του Επισκόπου, οι άξιοι και ενάρετοι παραγκωνίζονται και ανέρχονται άνθρωποι που κινούνται στο παρασκήνιο, άνθρωποι της συναλλαγής, του εκβιασµού και της ίντριγκας, αυτοί που διαµορφώνουν στρατόπεδα µε κλίκες και οµάδες υποστηρικτών, µε ηχηρές διασυνδέσεις – µε χονδρούς φακέλους- µε φουσκωµένες τσέπες-αλλά και µε ιερά γερά «Παγκάρια».

Αποτέλεσµα της επιβεβαιωµένης αυτής κατάστασης είναι τα αλληλοδιαδοχικά ανακύπτοντα οικονοµικά σκάνδαλα, που αποτελούν κοινό µυστικό και πολυχρόνια κληρονοµικά για τα οποία το δηµοσιογραφικό κατεστηµένο τα φέρνει στην επιφάνεια, όταν του συµφέρει ή όταν αυτό έχει κάποιο πρόβληµα .

Ποιοι δε θυµούνται τα Εκκλησιαστικά σκάνδαλα της περιόδου 1994-1998, το φοβερό πόρισµα του Μητρ. Καρυστίας και την καταλυτική έκθεση του µητροπολίτη Φιλίππων, που µε βάση αυτήν η ποινική δικαιοσύνη καταλόγισε επτά (7) κακουργηµατικές πράξεις και αρκετές πληµµεληµατικές σε δεσποτάδες και σε ανθρώπους της εκκλησιαστικής διοίκησης;

Τι έγινε µε την Εκκλησιαστική Οργάνωση “Αλληλεγγύη” που κατηγορήθηκε για τέσσερις κακουργηµατικές πράξεις, καθώς και όλη η οικονοµική διοίκηση της Εκκλησίας για κακοδιαχείριση εκατοµµυρίων ευρώ;

Παρ’ ότι πέρασαν πάνω από δύο δεκάδες χρόνια µέχρι σήµερα. Τι έγινε; Απόλυτη σιωπή. Ένα σκοτεινό πέπλο συγκάλυψης περιβάλλει τα πάντα. Άλλαξαν µάλιστα και το όνοµα, αντικαθιστώντας το µε το “ΑΠΟΣΤΟΛΗ” το 2010, για να µη θυµίζει τη λοβιτούρα. Καµία δίκη δεν έγινε και όλες οι καυτές υποθέσεις µπήκαν στα αρχεία και στα επτασφράγιστα γραφεία.

Το ηθικό και οικονοµικό κλίµα, παρ’ όλο που είναι δυσώδες, καµιά διαδικασία κάθαρσης δεν έλαβε χώρα. Μόνο λόγια – σαν τους πολιτικάντηδες – ακούµε: «Η Εκκλησία θα κάνει την αυτοκάθαρσή της» (Αρχ/πος Χριστόδουλος). Ουδείς εκ των σκανδαλοποιών και επίορκων κληρικών της ηγεσίας δεν καθαιρέθηκε (πλην του Μπεζενίτη και αυτόν αναγκάστηκαν λόγω της ποινικής καταδίκης του σε εξαετή φυλάκιση). Μεγαλύτερος κακούργος για τους «αγίους» είναι το αδύναµο παπαδάκι, που για ασήµαντο παράπτωµα, πέφτουν πάνω του να το κατασπαράξουν θυµίζοντάς µας το µύθο του Αισώπου «ο λύκος, η αλεπού και ο γάιδαρος» που θέλησαν να φάνε το δυστυχή για το αµάρτηµα, ότι έφαγε ένα µαρουλόφυλλο, ενώ αυτοί κατασπάραξαν κοπάδια και κοτέτσια.

Το κατάντηµα της σηµερινής Εκκλησιαστικής (δεσποτικής) ηγεσίας είναι ΘΛΙΒΕΡΗ, διότι πολλοί εξακολουθούν να ζουν στον κόσµο τους και δεν έχουν συνειδητοποιήσει το µέγεθος των προβληµάτων. Άλλοι τα γνωρίζουν και τα συζητούν, αλλά, λόγω των ‘’προβληµάτων τους’’, δε µιλούν, γιατί φοβούνται. Άλλοι έχουν συµβιβαστεί µε το εκάστοτε καθεστώς, για να µη χάσουν τις πλουσιοπάροχες απολαβές τους και άλλοι, είναι ιανοί και το παίζουν σε διπλό ταµπλό. Κοιτάζουν δηλ. και προς τον ευσεβή λαό παραµυθιάζοντάς τον και προς τους διεφθαρµένους εξουσιαστές. ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΝΤΗΜΑ!.

 Δεύτερο Αποτέλεσµα. Είναι ότι ανέρχονται αρκετοί στο επισκοπικό αξίωµα ρασοφόροι ακατάλληλοι, κραγµένοι ή πνευµατικά ναυάγια, γιαυτό είναι παγωµένοι!

 Με που ανέλαβε αρχιεπίσκοπος ο Σεραφείµ Τίκας (1974), άρχισε να χειροτονεί αδιάκριτα δεσποτάδες. Τότε κάποιος µητροπολίτης, ανήσυχος για το ποιόν των χειροτονηθέντων, ρώτησε το Σεραφείµ: «Μακαριώτατε, δε θα κάνουµε και κανέναν καλό;», για ν’ ακολουθήσει η απάντηση: «Εγώ αγίους δε θέλω! Θα κάνω αυτούς που έχουν τον πιο χονδρό (µε σκάνδαλα και άλλα) φάκελο!».

Σε µια φιλική συζήτηση είπε ο Σεραφείµ στο φίλο του Δαµασκηνό Φθιώτιδος:

«Ρε Δαµασκηνέ, δεν κατάλαβες ακόµα, ότι εγώ κι εσύ φοράµε σώβρακα, ενώ όλοι οι άλλοι φοράνε κ….».

Ένα δηµοσίευµα αθηναϊκής εφηµερίδας έγραφε το εξής τροµακτικό: Δηµοσιογράφος ρώτησε το Σεραφείµ πού βρίσκονται οι 45 φάκελοι µε τους 45 κίν…. Ο Σεραφείµ, χαµογελώντας, του είπε: «Τί να κάνω µωρέ… Αυτοί το ράσο το κάνανε φουστάνι και µάλιστα γιοµάτο βρωµιές… Αν τους βρουν και τους διαβάσουν, πρέπει να µείνουν πολλές Μητροπόλεις χήρες! Άστα να πάνε στο Διάβολο… Χαµένα κορµιά που βρήκαν απάγκιο στην Εκκλησία!!!».

Πρέπει να είχε διαταραγµένο ψυχικό κόσµο αυτός ο άνθρωπος, που µε τα άρρωστα καπρίτσια του έφερε σ’ αυτό το κατάντηµα την άσπιλη Εκκλησία του Χριστού και καγχάζοντας να το οµολογεί... Θεέ µου - Θεέ µου πως µας ανέχεσαι!

Έτσι φθάσαµε στο σηµείο να έχουµε δεσποτάδες (εκτός ελαχίστων) ακατάλληλους και λαοπλάνους, ώστε να κοροϊδεύουν το λαό, να µη φοβούνται το Θεό και να εµπαίζουν το Άγιο Πνεύµα.

Γι’ αυτό, το δεσποτικό κατεστηµένο, είναι εν πολλοίς χειρότερο από το Ιουδαϊκό της εποχής του Χριστού, που ο Κύριός µας τους είπε: «Επί της Μωσέως καθέδρας εκάθισαν…Λέγουσι γαρ, και ου ποιούσι… Πάντα δε τα έργα αυτών ποιούσι προς το θεαθήναι τοις ανθρώποις…» (Ματθ. 23, 2-5).

Πολλοί διαφωνούσαν για τα µάτια µε την εκδίωξη του π. Θεολόγου Λάρισας, π. Νικοδήµου Αττικής και π. Κωνσταντίνου Θεσσαλιώτιδος το 1993, αλλά όµως οι ίδιοι ψήφιζαν τους νέους µοιχεπιβάτες, κατατµώντας τις µητροπόλεις και δηµιουργώντας – αντικανονικά – νέες, για να βολέψουν, όσο πιο πολλούς έστω και ακατάλληλους, αλλά να είναι υποχρεωµένοι και πρόθυµοι στις ψηφοφορίες των αποφάσεων του Αρχ. Σεραφείµ. Κι επειδή «ενός κακού µύρια έπονται» παρευρίσκονταν και στις χειροτονίες και ενθρονίσεις των, συνέχιζαν να τους προσκαλούν στις γιορτές και στα πανηγύρια τους, τους αποδέχονταν και τους αναγνώριζαν, χωρίς κανένα πρόβληµα, ως “Καλούς Ποιµένες” ποδοπατώντας τους Θείους και Ιερούς Κανόνες και το Σύνταγµα του Κράτους.

Μέσα σ΄αυτό το δεσποτικό (Σεραφειµικό) κατάντηµα, υπήρξαν κάποιοι διωκόµενοι άγιοι επίσκοποι, τους οποίους, παρ’ ότι πέρασαν χρόνια, σήµερα όλο και πιο πολλοί τους θυµούνται και τους επικαλούνται στην καθηµερινότητα αλλά και στις προσευχές τους. Όπως τον Ιεραπόστολο Καρδίτσας Κωνσταντίνο. Το Χρυσοστοµικό Αττικής Νικόδηµο. Τον ταπεινό άγιο Λαρίσης Θεολόγο. Όλους αυτούς οι υποχρεωµένοι στο Σεραφείµ δεσποτάδες, τους φόρεσαν ως µανδύα τη χλεύη της εξορίας και των διωγµών. Για να τους εξευτελίσουν δε ακόµη περισσότερο, τους έδωσαν και παρατσούκλια. Αλλά, χωρίς να το καταλάβουν, τους έντυσαν τον ερυθρό βασιλικό χιτώνα της τιµής και της δόξας, και µε τις εξορίες τους ανέδειξαν γνήσιους αποστολικούς εκφραστές ολόκληρης της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Είναι λογικό όµως να αναρωτιέται κανείς, γιατί µετά από πενήντα (50) και πλέον χρόνια δεν ξέχασε ο λαός τους Επισκόπους; Δεν τους ξέχασε! Γιατί αναγνώρισε ότι αυτοί είναι γνήσιοι Πατέρες της µιας καθολικής Αποστολικής Εκκλησίας, το ίδιο µε τους πριν από εκατοντάδες χρόνια διωχθέντες αγίους πατέρες Αθανάσιο, Χρυσόστοµο, Μάξιµο, Νεκτάριο… οι οποίοι:

Διαφύλαξαν γνήσια την Πατερική Παράδοση και ανόθευτη την Αλήθεια.

Αγωνίσθηκαν για το δίκαιο και την προβολή ολόκληρης της εκκλησίας.

Πάλεψαν για την ηθική στην Εκκλησία και µέσα απ’ αυτή για την προσωπική τους ηθική αποκατάσταση.

• Αγωνίστηκαν για σύµπασα την Εκκλησία και όχι µόνο για τις Μητροπόλεις τους (Αττικής, Λάρισας, Θεσσαλιώτιδος) που εγκληµατικά, ανήθικα και άδικα τους τις αφήρεσαν.

• Μαρτύρησαν ως καλοί ποιµένες Χριστού, για την προστασία των πιστών από τους λυκοποιµένες, ενισχύοντας το αγωνιστικό τους φρόνηµα για χάρη του Χριστού.

• Διώχθηκαν αγωνιζόµενοι για ουράνια και ύψιστα οράµατα, και όχι για µικρά και γήινα σχήµατα.

• Ανάλωσαν εαυτούς, για να δώσουν δύναµη και θάρρος σε όλους αυτούς που αγωνίζονταν και θα αγωνίζονται για θέµατα δογµατικά, ηθικά, πνευµατικά.

• Αντιστάθηκαν στο «αιρετικό – αντιεκκλησιαστικό καρκίνωµα…, την τερατογέννηση του σεραφειµικού κατεστηµένου, που διολίσθησε προς την αίρεση, για τον εµπαιγµό και την βλασφηµία κατά του Αγ. Πνεύµατος» (Κ. Μουρατίδης, “Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ”).

• Υπήρξαν µιµητές των Πατέρων της Εκκλησίας, οι οποίοι αντιστάθηκαν στη λαίλαπα του Αρειανισµού… Τότε ο Θεός έστειλε το Μέγα Αθανάσιο, να σηκώσει το βάρος του διωγµού – «Αθανάσιος ενάντια στην Οικουµένη» – και όταν κοιµήθηκε, η ευθύνη µεταφέρθηκε στην Καππαδοκία (Μ. Βασίλειο), στη Ναζιανζό (αγ. Γρηγόριο το Θεολόγο) και µετέπειτα στο Μάξιµο τον Οµολογητή (απλό µοναχό) και αργότερα στο Μάρκο τον Ευγενικό (στύλο της Ορθοδοξίας) και σε πλείστους άλλους.

Όλοι, όσοι συµπορεύτηκαν αποφασιστικά µε αυτούς τους Πατέρες και Επισκόπους και ευθαρσώς στήριξαν την Εκκλησία ενώπιον αρχών και δικαστηρίων, ακολούθησαν την Ορθόδοξη πορεία γενόµενοι σηµαιοφόροι Χριστού, «λύχνος ζων και φως ιλαρόν», πρωτοστάτες πνευµατικού πολέµου, ακοίµητοι φύλακες του εκκλησιατικού χώρου και δοχεία της χάριτος του Θεού εµπεπιστευµένοι την Επιστασία και εποπτεία της Εκκλησίας.

Ίσως κάποιοι να προβάλλουν την ένσταση: Καλά, και οι Πατριάρχες, οι Αρχιεπίσκοποι, οι ιεράρχες δεν κάνουν τίποτε;

Ο αετός της Ορθοδοξίας Αγ. Γρηγόριος Θεολόγος πολύ εύστοχα δίδει απάντηση: «Εδώ πρόκειται για την αλήθεια, την ηθική, τα δόγµατα. Όποιον ο Θεός φωτίσει περισσότερο, αυτόν πρέπει να ακολουθούµε. Όποιος αγωνίζεται περισσότερο, όποιος υποφέρει περισσότερο για την αλήθεια, την ηθική, το δίκαιο εκείνος είναι ο “Πρωτοστάτης”. Τα άλλα είναι δευτερεύοντα και για την τάξι, που βέβαια πρέπει να υπάρχη στην Εκκλησία» (Γρηγόριος Θεολόγος).

Τελευταία, ο… «Οργανισµός» Εκκλησία, βρίσκεται στο ναδίρ. Συνέρχεται σε τακτά διαστήµατα, να εκλέξει ή καλλίτερα να διορίσει κάποιο βολικό τους σε µητρόπολη, εισηγούνται κάποια ανούσια θέµατα (έπη πτερόεντα) και τίποτα παραπάνω. Το µόνο φρούτο που έχει πέραση αυτόν τον καιρό, είναι τα περιβόητα «Μητροπολιτικά» ΣΥΣΣΙΤΙΑ πραγµατοποιούµενα µε «ξένα κόλλυβα» κάτω από το «άγος» ιερέων και εκκλησιαστικών επιτροπών, λες και είναι ο µόνος σκοπός και αποστολή της Εκκλησίας. Και ρωτάµε, οι επιχορηγούµενες ΜΗ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ (ΜΚΟ) τι διαφορετικό κάνουν;

Ο Χριστός περπάτησε στο δρόµο, κήρυξε, έτρεξε, για να βρει και να σώσει “το απολωλός” σε βαθµό να έλθει σε αντίθεση µε το Ιουδαϊκό κατεστηµένο.

Οι Απόστολοι, οι άγιοι Πατέρες και οι διδάσκαλοι της Εκκλησίας, αντιστάθηκαν στον κόσµο και κέρδισαν τον κόσµο.

Εσείς σκύψατε, µε ηττοπάθεια, το κεφάλι µπροστά στον κόσµο και νικηθήκατε. Έχετε ενταχθεί οριστικά στο σχήµα του κόσµου, γιατί είστε ΚΟΣΜΟΣ.

Γιατί τόσο φόβος, άνθρωποι της Εκκλησίας; Γιατί τόσο τροµαγµένες καρδιές. Γιατί τόσο σκυµµένα τα κεφάλια;

Τρέµετε στην ιδέα, ότι πρέπει να σαλπίσετε ότι ο Χριστός νίκησε τον κόσµο, το κοσµικό φρόνηµα, το κοσµικό πιστεύω και τρόπο ζωής. Ότι ο έχων τον «Άρτο» της ζωής έχει και τα αναγκαία, για να ζήσει και συνεπώς δε σκύβει το κεφάλι στον κόσµο. Είναι γνωστό το αντί Κοινωνικού ψαλλόµενο «Μη πεποίθατε επ’ άρχοντας επί υιούς ανθρώπων οις ουκ έστι σωτηρία».

Φοβερό και αν είναι αυτό, από τους εκατό (100) δεσποτάδες, που και που κάποιοι κάνουν καµιά δήλωση ή κάποιο δηµοσίευµα σε τοπική εφηµερίδα ή περιοδικό µε τη φωτογραφία τους µέσα, σπάνια βγάζουν κανένα ψήφισµα οι ιερείς της µητρόπολης, όταν γίνονται τόσα και τέτοια γεγονότα στην Πατρίδα µας καθηµερινά (καλύπτεται και ο δεσπότης πίσω από αυτό). Μερικοί δε, οµιλούν σε κάποιο ενοριακό ναό µπροστά σε καµιά πενηνταριά (50) εκκλησιαζόµενους και εδώ εξαντλείτε όλο το ιεραποστολικό τους χρέος.

“Άγιοι” δεσποτάδες, εάν ήσασταν καθαροί και είχατε εκλεγεί, όπως επιτάσσουν οι Θείοι και Ιεροί Κανόνες της Εκκλησίας και όχι σαν διορισµένοι από τους γνωστούς και άγνωστους κύκλους, θα είχατε το θάρρος και την τόλµη να φωνάξετε, να αντισταθείτε οµαδικά ενώπιον της Βουλής για τα αντιχριστιανικά και αντεθνικά νοµοσχέδια που ψηφίζονται στην ‘’Ορθόδοξο’’ Βουλή των Ελλήνων. Ούτε στο τελευταίο που γίναµε ρεζίλι των ‘’σκυλιών’΄, µα κανείς σας δε µίλησε και έπρεπε να έρθει η Ιταλική εφηµερίδα Corriere della Sera, για να αποκαλύψει την κοµπίνα, πως ένα θείο καθίδρυµα, αιώνιο σύµβολο πίστεως να ανταλλάσσεται µε µερικά εκατοµµύρια από το κράτος και η Αίγυπτος να το αξιοποιήσει τουριστικά. Ούτε για το γέρο Ηγούµενο που κυκλοφορεί χωρίς ντροπή µε συνείσακτη και µπράβους που ξυλοκοπούσαν τους αφιερωµένους µισό αιώνα στο Μοναστήρι, δεν βγάλατε κίχ, που θάπρεπε στην έσχατη περίπτωση όχι µόνο να διαµαρτυρηθείτε, αλλά όλοι σας ακόµα και να παραιτηθείτε εις ένδειξη αγανάκτησης. Ή να ντυθείτε µε µαύρες στολές, αντί τις φρεσκοραµµένες αυτοκρατορικές, γιατί αυτές θυµίζουν ηµέρες θριάµβου της Εκκλησίας, να λειτουργήσετε χωρίς φώτα αναµµένα, παρά µόνο µε κεριά, σε έκφραση πένθους, γιατί αυτά που ήρθαν και αυτά που έρχονται θα είναι τροµακτικά και η ευθύνη σας τεράστια, επαληθεύοντας τον προφήτη λέγοντας: «Φωνή (εν Ελλάδι) ηκούσθη, θρήνος και κλαυθµός και οδυρµός πολύς. Ραχήλ κλαίουσα τα τέκνα αυτής και ουκ ήθελε παρακληθήναι, ότι ουκ εισίν» (Ματθ. 2, 18).

Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος ΦΩΝΑΖΕΙ: «Μετανόησον και τα πρώτα έργα ποίησον ει δε µη, έρχοµαί σοι ταχύ και κινήσω την λυχνίαν σου εκ του τόπου αυτής, εάν µη µετανοήσης» (Αποκ. 2, 5).

Eφ. Αγώνας

 Τριανταφυλλος Τασιοπουλος