Η Ορθοδοξία εν Καιρώ Αιρέσεως.

Ο Καθηγητής Κυριάκος Κυριαζόπουλος λέει τα όρια των Ορθοδόξων εν καιρώ Αιρέσεως. 

Διακοπή Εκκλησιαστικής Κοινωνίας με τον/τους Αιρετικό/Αιρετικούς Επίσκοπο/Επισκόπους. 

Απαγόρευση Χειροτονίας Επισκόπου εκεί που είδη υπάρχει έστω και ως Αιρετικός καθώς αυτή η πράξη δημιουργεί Σχίσμα. 

"Τά ὅρια αὐτά εἰς τά ὁποῖα ὀφείλει κάθε ἀποτειχισμένος νά εὑρίσκεται εἶναι, ἀφ’ ἑνός μέν νά μήν ἔχη καμμία ἐκκλησιαστική ἐπικοινωνία μέ τόν αἱρετικό Ἐπίσκοπο εἰς τόν ὁποῖον ὑπάγεται, ἤ τήν αἱρετική Σύνοδο ἐάν πρόκειται περί ἀποτειχίσεως Ἐπισκόπου, καί μέ ὅσους ἐπικοινωνοῦν ἐκκλησιαστικά μέ αὐτούς, καί ἀφ’ ἑτέρου νά μήν δημιουργήση ὁ ἴδιος κάποια ἄλλη Σύνοδο, ἐάν πρόκειται γιά ἀποτειχισμένο Ἐπίσκοπο, ἤ ὑπαχθοῦν εἰς αὐτήν, ἐάν πρόκειται περί κληρικῶν καί λαϊκῶν, ἐφ’ ὅσον δέν ἔχη καταδικασθῆ ἡ αἵρεσις ἐπισήμως καί συνοδικῶς καί δέν ἔχουν τοποθετηθῆ ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι στίς θέσεις τῶν αἱρετικῶν ἤ οἱ ἴδιοι οἱ αἱρετικοί Ἐπίσκοποι δέν μετενόησαν, ὥστε νά ἀποκατασταθοῦν στήν Ὀρθοδοξία.

Ὁ σκοπός δηλαδή τῆς ἀποτειχίσεως εἶναι ἡ ἀπομάκρυνσις ἀπό τήν αἵρεσι καί ἡ μή συμμετοχή διά τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐπικοινωνίας εἰς αὐτήν καί ἡ ἀποκατάστασις τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως διά τῆς ἐπισήμου καί συνοδικῆς καταδίκης τῆς αἱρέσεως καί τῆς τοποθετήσεως ὀρθοδόξων ποιμένων εἰς τίς θέσεις τῶν αἱρετικῶν. Αὐτό ὀνομάζεται ἀπό τόν ἅγ. Θεόδωρο τόν Στουδίτη «ἀναλαμπή τῆς Ὀρθοδοξίας» ἤ «Ὀρθοδοξίας αἰθρία» ἤ «καιρός Ὀρθοδόξου Συνόδου».

Ἄν δημιουργηθῆ κάποια Σύνοδος παράλληλος πρός τήν αἱρετική ἤ τοποθετηθῆ κάποιος Ἐπίσκοπος σέ κάποια Ἐπισκοπή, χωρίς προηγουμένως νά καταδικασθῆ ὁ ὑπάρχων αἱρετικός, τότε σταματᾶ ἡ ἀποτείχισις, ἀφοῦ δημιουργεῖται μιά ἄλλη νέα «Ἐκκλησία». Χωρίς τήν καταδίκη, δηλαδή, τῆς αἱρέσεως, γίνεται μία «κατά τό δοκοῦν» ἀποκατάστασις, χωρίς τήν κανονική ἐκκλησιαστική ὁδό, δημιουργεῖται ἕνα δικέφαλο σῶμα, στό ὁποῖο ἡ μέν μία κεφαλή ἀντιστρατεύεται στήν Ὀρθόδοξο πίστι καί ἡ ἄλλη στήν Ἀποστολική διαδοχή (ἡ Ἀποστολική διαδοχή νοεῖται ὡς πρός τήν κανονική ἐκλογή, χειροτονία καί τοποθέτησι τοῦ Ἐπισκόπου) καί ἐπί πλέον δημιουργοῦνται οἱ προϋποθέσεις τοῦ σχίσματος, διότι τό δικέφαλο αὐτό σῶμα δέν θά δυνηθῆ νά θεραπεύση τά αἴτια αὐτῆς τῆς καταστάσεως καί τίς ὑπερβάσεις ἑκάστης κεφαλῆς, μέ ἀποτέλεσμα τήν διαιώνισι αὐτῆς τῆς καταστάσεως.

Ἡ ἀποκατάστασις αὐτή τῆς πίστεως σύμφωνα μέ τήν Παράδοσι τῆς Ἐκκλησίας πρέπει νά γίνη στόν χῶρο πού ὑπάρχει ἡ κανονική Ἀποστολική διαδοχή καί ὄχι ἀντιθέτως, δηλαδή στήν πλευρά τῶν Ἐπισκόπων, ὅπου ὑπάρχει ἡ Ὀρθόδοξος πίστις νά ἀποκατασταθῆ ἡ κανονική Ἀποστολική διαδοχή. Δι’ αὐτό πάντοτε ὅταν ἐγίνοντο Σύνοδοι, Οἰκουμενικές ἤ τοπικές, πρῶτα ἀποκαθίσταντο ἤ ἀντικαθίσταντο οἱ Ἐπίσκοποι, εἰς τρόπον ὥστε νά ὑπάρχουν στίς κανονικές θέσεις τῶν Ἐπισκόπων Ὀρθόδοξοι ποιμένες. Βλέπουμε στά πρακτικά τῶν Συνόδων, κάποια ἀπό τά ὁποῖα παρουσιάσαμε στήν παροῦσα μελέτη, (σελ.132-137) ὅτι πολλοί Ἐπίσκοποι, οἱ ὁποῖοι εἶχαν ὑποπέσει στήν αἵρεσι, προσήρχοντο μετανοοῦντες στή Σύνοδο ζητοῦντες συγχώρησι, ἡ δέ Σύνοδος τούς ἀπεδέχετο, καί πολλούς ἀπ’ αὐτούς ἀποκαθιστοῦσε στούς θρόνους των (στούς θρόνους πού εὑρίσκοντο παρανόμως λόγῳ τῆς αἱρέσεως), ἀποδεχομένη τήν μετάνοιά των καί ἐπί πλέον τούς ἐδέχετο ὡς συνέδρους στίς ἐργασίες τῆς Συνόδου.Αὐτό σημαίνει ἀποκατάστασι τῆς πίστεως στόν χῶρο ὅπου ὑπάρχει ἡ κανονική Ἀποστολική διαδοχή.

Ἄν δέ λάβωμε ὑπ’ ὄψιν μας ὅτι ὁμιλοῦμε διά κανονικά χειροτονημένο Ἐπίσκοπο καί ἐκδιωχθέντα ἀπό τόν θρόνο του ἀπό τούς αἱρετικούς, καταλαβαίνει κανείς τί σημαίνει τό νά χειροτονηθῆ κάποιος ὑπεραντλαντικά, ὡς κανονικός Ἐπίσκοπος μίας ἐπαρχίας, νά αὐτοτοποθετηθῆ εἰς τήν ἐπαρχία αὐτή, (χωρίς φυσικά νά ἐκδιωχθῆ ὁ αἱρετικός, χωρίς νά ὑπάρξη ὀρθόδοξος Σύνοδος, ἡ ὁποία θά καταδικάση τήν αἵρεσι), νά αὐτοαναγνωρισθῆ ὡς κανονικός Ἐπίσκοπος τῆς ἐπαρχίας καί ἐπί πλέον νά δημιουργήση ὁλόκληρη Σύνοδο μέ τόν ἴδιο τρόπο, ἡ ὁποία καί αὐτή θά αὐτοαναγνωρισθῆ ὡς κανονική Σύνοδος καί θά λειτουργῆ παραλλήλως, ὑπαρχούσης καί τῆς αἱρετικῆς.

[Ευθυμίου Τρικαμηνᾶ Iερομονάχου. 

Ἡ Διαχρονικὴ Συμφωνία τῶν Ἁγίων Πατέρων γιὰ τὸ Ὑποχρεωτικὸ τοῦ 15ου Κανόνος τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου περὶ Διακοπῆς Μνημονεύσεως Ἐπισκόπου Κηρύσσοντος ἐπ’ Ἐκκλησίας Αἵρεσιν. Σελ. 244 - 246]