Ορθόδοξος επίσκοπος ή επίσκοπος με ορθόδοξο φρόνημα (Απόψεις και σχόλια σε νεοφανείς απόψεις).

 

Τα τελευταία εκκλησιαστικά γεγονότα στην Κύπρο και ο τρόπος με τον οποίο τα αντιμετώπισαν οι αντι-οικουμενιστές (μεταξύ αυτών και ορισμένοι αποτειχισμένοι)  ανέδειξαν πολλά θέματα. 

Ένα από τα θέματα ήταν και η παρουσίαση μιας νέας κατηγορίας επισκόπων, αυτών που έχουν δηλ.«ορθόδοξο φρόνημα», αντί να μιλάνε για Ορθοδόξους επισκόπους.

Η έννοια «ορθόδοξο  φρόνημα» περιλαμβάνει το σύνολο των ορθοδόξων αρχών  που πιστεύει, αποδέχεται και κηρύττει ένας χριστιανός με βάση την Αγία Γραφή και την Ορθόδοξη Παράδοση της Εκκλησίας.

 Επίσκοπος με ορθόδοξο φρόνημα είναι αυτός που εφαρμόζει στην Αρχιερατική του διακονία όλα αυτά που ομολόγησε κατά τη χειροτονία του με τις τρεις ομολογίες πίστεως που διάβασε ενώπιον Θεού και ανθρώπων. Επομένως οι έννοιες ορθόδοξος επίσκοπος ή επίσκοπος που έχει ορθόδοξο φρόνημα  είναι ΤΑΥΤΟΣΗΜΕΣ.

Τα δημοσιευμένα όμως κείμενα αναδεικνύουν το προφίλ του επισκόπου με «ορθόδοξο φρόνημα» και όχι του Ορθόδοξου επισκόπου.

Για να γίνω πιο κατανοητός στα γραφόμενα, παρουσιάζω τα χαρακτηριστικά του προφίλ του  Ορθοδόξου επισκόπου.

Το προφίλ του Ορθοδόξου επισκόπου (χαρακτηριστικά)

Αυτό καθορίζεται από τα  κείμενα - ομολογίες πίστεως που διακηρύσσει ο υποψήφιος επίσκοπος την ημέρα της χειροτονίας του. Ως προς το περιεχόμενο, τα τρία κείμενα που αναγιγνώσκει ο υποψήφιος εις επήκοον πάντων διακηρύττουν τη δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας. 

Από τα κείμενα αποδεικνύεται ότι ο υποψήφιος επίσκοπος ταυτίζεται με την πίστη της Καθολικής Εκκλησίας, για να καταξιωθεί της χειροτονίας. Σε διαφορετική περίπτωση, όπως προβλέπεται από το πνεύμα των ιερών κανόνων (1ος καί 2ος της Γ’ Οικουμενικής Συνόδου), δεν μπορεί να είναι ποιμένας του λαού του Θεού, ενώ, αν εμμένει στην αίρεση ή στο σχίσμα, επέρχεται η αποκοπή του από το εκκλησιαστικό σώμα.

Το πρώτο κείμενο της ομολογίας  είναι το σύμβολο της πίστεως Νικαίας Κωνσταντινουπόλεως.

Επίσης  ο υποψήφιος ορθόδοξος επίσκοπος επί πλέον διακηρύσσει.

1. «..στέργω και αποδέχομαι τας αγίας επτά οικουμενικάς Συνόδους, και των τοπικών ας εκείναι αποδεξάμεναι εκύρωσαν, επί φυλακή των ορθοδόξων της Εκκλησίας δογμάτων αθροισθείσαι». (Εδώ συμπεριλαμβάνονται όλοι οι κανόνες που έχουν σχέση με την αποτείχιση)

2.…Ομολογώ πάντας τους υπ’ αυτών, ως υπό φωτιστικής χάριτος του παναγίου Πνεύματος οδηγουμένων, εκτεθέντας Όρους της ορθής Πίστεως, και τους ιερούς κανόνας,

3. … ίνα τηρώ την ενότητα της Πίστεως εν τω συνδέσμω της ειρήνης, πάντα μεν όσα η μία, αγία, καθολική και αποστολική Εκκλησία των Ορθοδόξων πρεσβεύουσα δογματίζει, ταύτα πρεσβεύων καγώ και πιστεύων, μηδέν προστιθείς, μηδέν αφαιρών, μηδέν μεταβάλλων, μήτε των δογμάτων μήτε των παραδόσεων, αλλά τούτοις εμμένων και ταύτα μετά φόβου Θεού και αγαθής συνειδήσεως διδάσκων και κηρύττων· πάντα δε όσα εκείνη κατακρίνουσα ως ετεροδιδασκαλίας αποδοκιμάζει, ταύτα καγώ αποδοκιμάζων και αποδιοπομπούμενος διά παντός.

4. Πείσομαι δ’ εσαεί προθύμως εν τοις εκκλησιαστικοίς και τη ιερά Συνόδω ως ανωτάτη αρχή της Εκκλησίας (...), σεβόμενος και τηρών τας δω­ρηθείσας αυτή προνομίας, προς καταρτισμόν τε και στηριγμόν της παρ’ ημίν Ορθοδόξου εκκλησίας και επιμελήσομαι όση μοι δύναμις περίεστιν ορθοτομείν τον λόγον της αληθείας, εις δόξαν του Πατρός και του Υιού και του αγίου Πνεύματος, της μιάς υπερουσίου και αδιαιρέτου Τριάδος, του ενός και μόνου αληθινού Θεού, και προς σωτηρίαν των πιστών.

(Δηλ. υπακούει σε Ορθόδοξη Σύνοδο και όχι σε απλή Σύνοδο επισκόπων με διαφορετικές αντιλήψεις σε θέματα πίστεως).

Το δεύτερο κείμενο της ομολογίας Ορθοδόξου επισκόπου  διατυπώνει το τριαδολογικό και χριστολογικό δόγμα, την εκπόρευση του Πνεύματος μόνο από τον Πατέρα, σε αντιδιαστολή για τη δυτική εκκλησία που δογματίζει την εκπόρευση και από τον Υιό (filioque). Το τρίτο αφορά το τριαδολογικό και χριστολογικό δόγμα, την τιμή και προσκύνηση των αγίων εικόνων και τους αναθεματισμούς αιρετικών προσώπων, Αρείου, Μακεδονίου, Νεστορίου.

«Αναθεματίζω Άρειον και τους συν αυτώ σύμφρονας και κοινούς της αυτού μανιώδους κακοδοξίας, Μακεδόνιον και τους περί αυτόν, καλώς ονομασθέντας Πνευματομάχους, ωσαύτως Νεστόριον και τους λοιπούς αιρεσιάρχας και τους του¬των ομόφρονας αποβάλλομαι και αναθεματίζω, και τρανώς ανακηρύττω μεγίστη φωνή: πάσι τοις αιρετικοίς ανάθεμα· όλοις τοις αιρετικοίς ανάθεμα…»

Με βάση τα παραπάνω, ο ορθόδοξος επίσκοπος ομολογεί τη ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ της οποίας τα όρια καθόρισαν οι Άγιες Οικουμενικές Σύνοδοι και ως εκ τούτου απορρίπτει τις εξής βασικές αρχές της αίρεσης του Οικουμενισμού.

Α. Τη Θεωρία των κλάδων,

Β. Τη Βαπτισματική Θεολογία,

Γ. Την Περιεκτικότητα

Η  θεωρία των κλάδων 

Η θεωρία των κλάδων είναι και αυτή μια προτεσταντική περί Εκκλησίας θεωρία. Έχει την προέλευσή της από την αγγλικανική θεολογία. Σήμερα αποτελεί τη σπονδυλική στήλη της εκκλησιολογίας του Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.), έχοντας σκοπό να δικαιολογήσει την εκκλησιολογική υπόσταση του Προτεσταντισμού.

Κατά τη θεωρία αυτή, στον κορμό της Εκκλησίας υπάρχουν πολλά κλαδιά. Κάθε κλαδί αντιπροσωπεύει ένα τμήμα της Εκκλησίας νόμιμο, ισότιμο και ισόκυρο με τα άλλα, χωρίς όμως να ενσαρκώνει μονάχο του ολόκληρη την Εκκλησία, την οποία για να βρούμε πρέπει να τη δούμε στο σύνολό της, αθροίζοντας τα επί μέρους κομμάτια της. Η Εκκλησία του Χριστού είναι το ολικό άθροισμα των επί μέρους τμημάτων της, έστω κι αν αυτά διαφέρουν μεταξύ τους.

Το ίδιο συμβαίνει και με την αλήθεια την οποία φανέρωσε ο Χριστός στον κόσμο. Καμιά επί μέρους Εκκλησία, κανένα από τα ιστορικά τμήματά της, δεν μπορεί να ισχυρισθεί ότι κατέχει ολόκληρη τη θεία αλήθεια, όπως τη δίδαξε ο Χριστός, γιατί στην ιστορία καμιά ιδέα, κανένα θεώρημα δεν μπορεί να παραμένει αμετάβλητο και αναλλοίωτο στη ροή του χρόνου και στη συνεχή εξέλιξη των πραγμάτων του κόσμου τούτου. Επομένως καμία από τις λεγόμενες καθολικές Εκκλησίες (Ορθόδοξη και Ρωμαϊκή), λιγότερο φυσικά οι Προτεσταντικές, δεν μπορεί να ισχυρισθεί για τον εαυτό της, ότι είναι η Εκκλησία του Χριστού ή ότι κατέχει καθαρό και ακέραιο το θησαυρό της αποκαλυφθείσας θείας αλήθειας. Τι άλλο βέβαια θα έλεγε μια χριστιανική εκκλησιαστική κοινότητα, η οποία έχει χάσει την έννοια της καθολικότητας, του κύρους και της αυθεντίας της αληθινής Εκκλησίας του Χριστού;

Η Βαπτισματική Θεολογία 

Η Βαπτισματική Θεολογία ρίχνει το όλο βάρος της στην ένωση όλων των Χριστιανών, στο ότι όλοι αυτοί (Ορθόδοξοι, ΡΚαθολικοί, Προτεστάντες) έχουν σαν κύρια πύλη εισόδου στην Εκκλησία το μυστήριο του βαπτίσματος, το οποίον είναι κοινό σε όλους, άσχετα με τις όποιες παραλλαγές. Η Βαπτισματική Θεολογία είναι ένα από τα σημεία, που υπερτονίζεται, διότι είναι ένα «από τα κοινά που μας ενώνουν». Βέβαια παραγνωρίζεται το θεμελιώδες γεγονός, ότι άλλο Θεό πιστεύουν οι Ορθόδοξοι, άλλο οι Παπικοί και άλλο οι Προτεστάντες.

Η περιεκτικότητα

Η Περιεκτικότητα, είναι ένας όρος, που δηλώνει την αναλογία στην οποίαν κάτι βρίσκεται ανάμικτο με κάτι άλλο και συνεισφέρει κατά το ποσοστό που του αναλογεί. Δηλ. σε μια ενωμένη Εκκλησία, κάθε κλάδος της συνεισφέρει ένα μέρος της αλήθειας και όλοι μαζί αποδίδουν τη Μία αλήθεια. Επομένως, η Ορθόδοξη Εκκλησία, ως μέρος ενός συνόλου, συνεισφέρει το ποσοστό της αλήθειας, που της αναλογεί και όχι όλη την Αλήθεια. Καμιά επί μέρους Εκκλησία δεν κατέχει όλη την Αλήθεια, αλλά μόνο μέρος αυτής.

π.Δ.Α

ΣΗΜΕΙΩΣΗ. Σύμφωνα με δημοσιεύματα ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου απαίτησε να γραφτούν τα εξής απο τον επίσκοπο Τυχικό στην ΝΕΑ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ "«ότι θέλω να δηλώνει ότι αποδέχεται τις αποφάσεις των Οικουμενικών και των Τοπικών Συνόδων που δέχεται η Ορθόδοξη Εκκλησία, την τελευταία μεγάλη Σύνοδο της Ορθοδόξου Εκκλησίας στην Κρήτη το 2016 και τις αποφάσεις της καθώς και τις αποφάσεις της δικής μας Τοπικής Συνόδου».

(https://www.romfea.gr/ekklisia-kyprou/70030-synantisi-arxiepiskopou-kyprou-me-mitropoliti-tyxiko