Ορισμένα απαραίτητα στοιχεία που πρέπει να γνωρίζουμε για τους Πάπες και Παπισμό (Β)

 

Έρευνα πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου (χημικού)

Ο Παπισμός καταδικάστηκε από πολλές ορθοδόξους Συνόδους

Μέσα στο πλήθος των άστατων κραυγών που προσπαθούν απεγνωσμένα με πομπώδη φληναφήματα να υποστηρίξουν τον Οικουμενισμό ακούγεται το ανεδαφικό επιχείρημα ότι ο Παπισμός δεν έχει καταδικασθεί από Σύνοδο (!;). Όσοι το υποστηρίζουν αυτό εννοείται πως δεν κατέχουν τίποτε από θεολογία αλλά συνάμα αγνοούν και πλήρως την ιστορική πραγματικότητα.

...Είναι λοιπόν «κατεγνωσμέναι» παρά Συνόδων ή Πατέρων αι αιρετικαί διδασκαλίαι της Δύσεως;

Από την μελέτη του Μακαριστού Μητροπολίτου Ελευθερουπόλεως Αμβροσίου που είχε εκπονήσει κατά την περίοδο των αδίστακτων ανοιγμάτων προς τον Παπισμό του Πατριάρχου Αθηναγόρα, δημοσιεύουμε τα παρακάτω. 

Ο Μητροπολίτης αναφέρει μια λίστα Ιερών Συνόδων που καταδίκασαν των Παπισμό και τις πλάνες του. Επίσης και ονόματα Αγίων που θεωρούσαν ξεκάθαρα τον Παπισμό ως Αίρεση (φυσικά δεν υπήρξε ποτέ κάποιος Άγιος που να μην ήταν σύμφωνος ως προς αυτό).

Η μεγάλη Σύνοδος του 879 εν Κωνσταντινουπόλει, που θεωρείται  ως Ογδόη Οικουμενική, δέχθηκε  το Σύμβολο της Πίστεως χωρίς  την  προσθήκη  του Φιλιόκβε, και δογμάτισε: «Πάντες ούτω φρονούμεν, ούτω πιστεύομεν. Τους ετέρως παρά ταύτα φρονούντας ή έτερον όρον αντί τούτου προβαλέσθαι τολμώντας, τω αναθέματι καθυποβάλλομεν. Ει τις παρά τούτο το ιερον Σύμβολον τολμήσειεν έτερον αναγράψασθαι ή προσθείναι ή αφελείν και όρον ονομάσαι αποθρασυνθείη, κατάκριτος και πάσης χριστιανικής ομολογίας απόβλητος. Εί τις τοίνυν, εις τούτο απονοίας ελάσας, τολμήσειεν έτερον εκθέσθαι Σύμβολον και όρον ονομάσαι ή προσθήκην ή αφαίρεσιν εν τω παραδεδομένω ημίν παρά της αγίας και οικουμενικής εν Νικαία το πρώτον μεγάλης Συνόδου ποιήσαι, ανάθεμα έστω! » (αυτόθι, σελ. 263-264).

Ιδού, λοιπόν, βαρυτάτη, επισημοτάτη, πανηγυρικωτάτη και σχεδόν Οικουμενικού χαρακτήρος καταδίκη του αιρετικού και βλασφήμου Φιλιόκβε!

Τις Λατινικές κακοδοξίας καταδίκασε και η εν Κωνσταντινουπόλει Σύνοδος του 1054, οπότε εγένετο και το οριστικό Σχίσμα, αποκαλέσασα ειδικώς το «Φιλιόκβε», όχι «τοπικόν έθιμον», αλλά «βλάσφημον δόγμα».

Τις Λατινικές κακοδοξίες καταδίκασαν και οι  Σύνοδοι του 1341, του 1347 και του 1351, που ασχολήθηκαν με τον Ησυχασμό.

Η Σύνοδος εν Κωνσταντινουπόλει κατά το 1440, Σύνοδος εν Ρωσία κατά το 1441, Σύνοδος εν Ιεροσολύμοις κατά το 1443, Σύνοδος εν Κωνσταντινουπόλει κατά το 1450, Σύνοδος εν Κωνσταντινουπόλει κατά το 1484, καταδίκασαν και αποκήρυξαν την ψευδοσύνοδο  της Φλωρεντίας, η οποία είχε δεχθεί την «ένωσιν»επί ψευδούς και ασυστάτου βάσεως, «ήτοι μη θεωρήσασα ως αιρέσεις τας καινοτομίας της Δύσεως»

Η Σύνοδος εν Κωνσταντινουπόλει κατά το 1722 καταδικάζει «της Λατινικής κακοδοξίας και κακοφροσύνης τα δόγματα» και αποφαίνεται ότι οι Λατίνοι δι αύτών «εξαπατώσι τους απλουστέρους, ευγάνοντές τους από τα ευσεβή Δόγματα της του Χριστού Εκκλησίας και σύροντές τους αθλίως εις τον βυθόν της απωλείας».

Η Σύνοδος εν Κωνσταντινουπόλει κατά το 1727 αποκηρύσει τις ετεροδιδασκαλίες των Λατίνων, παλιές και νέες και τις χαρακτηρίζει « λήρον μακρόν και Κολακείας ψυχοβλαβούς εφευρέματα και ηπατημένης διανοίας γεννήματα» .

Η Σύνοδος εν Κωσταντινουπόλει κατά το 1838 καταδικάζει δριμύτατα τας ετεροδιδασκαλίας του Παπισμού, ως «βλασφημίας κατά της Ευαγγελικής αληθείας», ως «εωσφορικήν πλάνην», ως «απομάκρυνσιν από του Θεού και της αμώμου και αδόλου Πίστεως του Ιησού Χριστού» κ.λ.π.(αυτόθι,σελ.896,902).

Η Σύνοδος εν Κωνσταντινουπόλει κατά το 1848 καταδικάζει τον Παπισμόν ως αίρεση! «Τούτων των πλατυνθεισών, κρίμασιν οίς οίδε Κύριος, επί μέγα μέρος της Οικουμένης αιρέσεων, ήν ποτε ο Αρειανισμός, έστι δε την σήμερον και ο Παπισμός», όν χαρακτηρίζει ως ανατρέποντα πάσας τας Οικουμενικάς Συνόδους δια των πλανών του!

Η Σύνοδος εν Κωνσταντινουπόλει κατά το 1895 καταδικάζει τας ετεροδιδασκαλίες του Παπισμού, ως «φρονήματα υπερφιάλου αλαζονείας», ως «καινοτομίας αθέσμους και αντιευαγγελικάς»,ως «ουσιώδεις περί την Πίστιν διαφοράς αναγομένας εις τα θεοπαράδοτα της Πίστεως Δόγματα, ως «αντιευαγγελικάς και παναθέσμους», ως «σπουδαίας και ουσιώδεις περί την Πίστιν διαφοράς», της νοθεύσεως των συγγραμμάτων των Εκκλησιαστικών Πατέρων και της παρερμηνείας της τε Αγίας Γραφής και των Ορων των Αγίων Συνόδων», και επάγεται: «Διό και δικαίως απεκηρύχθη και αποκηρύσσεται, εφ όσον αν εμμένη εν τη πλάνη αυτού»(αυτόθι, σελ.933,935,936,938,942).

 Λέει ο π. Ιουστίνος Πόποβιτς, για τον παπισμό:

«Το ορθόδοξο δόγμα, μάλλον το πανδόγμα περί της Εκκλησίας, απερρίφθη και αντικατεστάθη δια του λατινικού αιρετικού παν-δόγματος περί του πρωτείου και του αλαθήτου του πάπα, δηλαδή του ανθρώπου. Εξ αυτής δε της παναιρέσεως εγεννήθησαν και γεννώνται συνεχώς άλλαι αιρέσεις: το filloque, η απόβολή της Έπικλήσεως, τα άζυμα, η εισαγωγή της κτιστής χάριτος, το καθαρτήριον πυρ, το θησαυροφυλάκιον των περισσών έργων, η μηχανοποιημένη διδασκαλία περί της σωτηρίας και ως εκ τούτου μηχανοποιημένη διδασκαλία περί της ζωής, ο παπόκαισαρισμός, η Ιερά Έξέτασις, τα συγχωροχάρτια, ο φόνος του αμαρτωλού δια την αμαρτίαν, ο Ιησουητισμός, η σχολαστική, η καζουϊστική, ο μοναρχισμός, ο κοινωνικός ατομικισμός διαφόρων ειδών». 

Τα μυστήρια των αιρετικών δεν έχουν Χάρη. Ο αγιασμός τους δεν είναι αγιασμός, το βάπτισμά τους είναι άκυρο. Αυτό ισχύει για όλους τους αιρετικούς, χωρίς διακρίσεις. Εκκλησία και αίρεση, δεν μπορούν να συνυπάρξουν. Ο Παπισμός, άρα, δεν είναι Εκκλησία. Αυτό, δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να αγαπάμε και να προσευχόμαστε και για τους αιρετικούς. Αλλά το ότι τους αγαπάμε, φαίνεται από το γεγονός πως θα θέλαμε όχι να παραμείνουν στην πλάνη του παπισμού, αλλά να γνωρίσουν το φως της αλήθειας του Χριστού: Την Ορθόδοξη πίστη.

Ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός είχε σαφή γνώση του πράγματος. Γνώριζε δηλαδή ότι εμείς απεκόψαμε τους Λατίνους από το Σώμα της Εκκλησίας, γιατί οι Λατίνοι υπέπεσαν στην αίρεση του Filioque. Θα παραθέσω ένα κείμενό του που είναι αρκετά εκφραστικό. Γράφει ο άγιος Μάρκος:

«Την μεν αιτίαν του σχίσματος εκείνοι δεδώκασι, την προσθήκην εξενεγκόντες αναφανδόν, ην υπ' οδόντα πρότερον έλεγον. ημείς δε αυτών εσχίσθημεν πρότεροι, μάλλον δε εσχίσαμεν αυτούς και απεκόψαμεν του κοινού της Εκκλησίας σώματος. Δια τι ειπέ μοι: Πότερον, ως ορθήν έχοντας δόξαν, ή ορθώς την προσθήκην εξενεγκόντας; Και τις αν τούτο είποι, μη σφόδρα τον εγκέφαλον διασεσεισμένος; Αλλά ως άτοπα και δυσσεβή φρονούντας και παραλόγως την προσθήκην ποιήσαντας. Ουκούν ως αιρετικούς αυτούς απεστράφημεν και δια τούτο αυτών εχωρίσθημεν... αιρετικοί εισιν άρα, και ως αιρετικούς αυτούς απεκόψαμεν».

 Από το κείμενο αυτό μπορούμε να σχολιάσουμε μερικές αλήθειες.

 Πρώτον, ότι οι Λατίνοι φανέρωσαν την αίρεση του Filioque, την οποία  προηγουμένως πίστευαν μυστικώς, την έλεγαν κάτω από τα δόντια τους.

 Δεύτερον, εμείς οι Ορθόδοξοι χωρισθήκαμε με την θέλησή μας από τους Λατίνους, πράγμα το οποίο ισοδυναμεί με το ότι τους απεκόψαμε από το κοινό της Εκκλησίας Σώμα, ως φρονούντας δυσσεβή δόγματα, και επειδή πρόσθεσαν την λέξη Filioque στο Σύμβολο της Πίστεως παραλόγως.

 Τρίτον, οι Λατίνοι με την προσθήκη του Filioque είναι αιρετικοί και ως αιρετικούς απεκόψαμε από την Εκκλησία. Όσοι ισχυρίζονται ότι ορθώς πιστεύουν οι Λατίνοι και ορθώς εξέφρασαν το δόγμα περί του Filioque, αυτοί είναι «σφό­δρα τον εγκέφαλον διασεσεισμένοι». Δηλαδή έχουν πάθει διάσειση εγκεφάλου.

 Επομένως, κατά την διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας, όπως το εκφράζει ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, οι Λατίνοι είναι αιρετικοί, αποκεκομμένοι από την Εκκλησία και φυσικά είναι εκτός της Εκκλησίας και δεν έχουν μυστήρια.

Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο οποίος μαζί με τον Μ. Φώτιο Κων/λεως και τον άγιο Μάρκο Εφέσου τον Ευγενικό αποτελούν τους νέους τρεις Ιεράρχες, τους ονομαζομένους αντίπαπες και παπομάστιγες, ήλεγξε σφοδρότατα και αυστηρότατα στο πρόσωπο του Βαρλαάμ την παναίρεση του Παπισμού και όλες τις καινοτομίες, τους νεωτερισμούς, τις παραχαράξεις, τις διαστρεβλώσεις και αιρέσεις της Δύσεως επί της άπαξ παραδοθείσης πίστεως. Γι’αυτό καί μέχρι τις ημέρες μας οι αιρετικοί Λατίνοι αποστρέφονται και μισούν τον άγιο Γρηγόριο˙ δεν τον θεωρούν άγιο, αλλά αντιθέτως «αιρετικό»!!!

Όσα ενδεικτικά εδώ θα παρουσιάσουμε προέρχονται από τους δύο «Αποδεικτικούς Λόγους, Περί της εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος», τους οποίους συνέγραψε ο Άγιος Γρηγόριος το 1335 στο ησυχαστήριο του Αγίου Σάββα έξω από το μοναστήρι της Μεγίστης Λαύρας του Αγίου Όρους, όπου τότε ασκήτευε. ᾽

Οι Λατίνοι πειθήνια όργανα του αρχεκάκου όφεως

Αρχίζοντας λοιπόν τον πρώτο Λόγο, χωρίς περιστροφές και δισταγμούς, μας διδάσκει ότι και πάλι ο αρχέκακος όφις, ο Διάβολος, σηκώνει το κεφάλι του εναντίον μας και προσβάλλει τις αλήθειες της Πίστεως. Αυτός παρακίνησε τους παλαιούς αιρετικούς, τους Αρείους, τους Απολιναρίους, τους Ευνομίους, τους Μακεδονίους και πολλούς άλλους να χύσουν το δηλητήριο της αιρέσεως μέσα στην Εκκλησία τυλιγμένο με λόγια ευσεβείας, και να την παρουσιάσουν ως ένα νέο θαλερό φυτό γεμάτο από ωραίους καρπούς.

Αυτός λοιπόν ο πονηρός και καταραμένος όφις, «το πρώτον και μέσον και τελευταίον κακόν», ο ακούραστος επιτηρητής της απάτης και ευμήχανος σοφιστής, δεν ξέχασε καθόλου την χαρακτηριστική του κακοτεχνία, αλλά με τους Λατίνους, που είναι πειθήνια όργανά του, «διά των αυτώ πειθηνίων Λατίνων», διδάσκει περί του Θεού καινούργιες διδασκαλίες (δηλαδή το Filioque), που φαίνεται να έχουν μικρή διαφορά, είναι όμως αφορμές για μεγάλα κακά και προκαλούν στην Ορθοδοξία πολλά και δεινά έκφυλα και άτοπα, τα οποία δείχνουν ότι στα δογματικά θέματα περί του Θεού δεν είναι μικρό το παραμικό· «ου μικρόν εν τοις περί Θεού το παραμικρόν».

Όπως εξηπάτησε την Εύα ο Σατανάς, έτσι τώρα εξαπατά τους Λατίνους, με το να εισάγει μέσα στην Αγία Τριάδα δύο αρχές, του Πατρός και του Υιού, χωρίς αυτό να το λέγει φανερά, διότι έτσι πάντοτε ενεργεί αποκρύπτοτας το βλαβερό των ενεργειών του: «Τοιαύτα τα βαθέα του Σατανά, τα του Πονηρού μυστήρια».

Στο σημείο μάλιστα αυτό ο Άγιος Γρηγόριος προβαίνει σε μία σοβαρή αξιολόγηση και εκτίμηση των σχέσεών μας με τους Λατίνους, βάσει της οποίας θα έπρεπε, αν υπήρχε απλή άγνοια και όχι σκόπιμη προσχώρηση στον φιλοπαπισμό, να δηλώσουμε, όπως ο μέγιστος αυτός διδάσκαλος, αληθής θεολόγος και θεόπτης, ότι δεν πρόκειται να δεχθούμε σε κοινωνία τους Παπικούς, μέχρις ότου εξακολουθούν να λέγουν ότι το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται «και εκ του Υιού» (=Filioque). Εμείς, λέγει, μάθαμε από τους θεοφώτιστους Αγίους Πατέρες να μην αγνοούμε τις μεθοδείες και τα τεχνάσματα του Διαβόλου, τα οποία είναι αφανή στους πολλούς, γι᾽ αυτό και σας λέμε ότι «ουδέποτ᾽ αν υμάς κοινωνούς δεξαίμεθα, μέχρις αν και εκ του Υιού το Πνεύμα λέγητε».

 

Πεσμένος ελέφας η Ρώμη δεν μπορεί να σηκωθεί από το βάρος της εωσφορικής αλαζονείας

Στην αρχή του δευτέρου Λόγου περί της εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος μας προσφέρει μία εικόνα ο Άγιος Γρηγόριος εντυπωσιακή, με την οποία μας εξηγεί ότι είναι δύσκολο, σχεδόν αδύνατο, όχι βέβαια παντελώς, το να επιστρέψουν οι Λατίνοι στην Ορθόδοξη Πίστη, να σηκωθούν από την πλάνη που έπεσαν, όπως είναι δύσκολο να σηκωθεί ο ελέφαντας, αν συμβεί και πέσει. Μας λέγει λοιπόν ότι κατά την πορεία της εκκλησιαστικής ιστορίας συνέβη πολλές τοπικές εκκλησίες να πέσουν στην αίρεση, που τις έβλαψε άλλοτε λιγώτερο και άλλοτε περισσότερο. Επανήλθαν όμως στην Ορθοδοξία. Το να πέσει όμως και να μην επανέλθει, αυτό είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα μόνης της εκκλησίας των Λατίνων, μολονότι ήταν μεγίστη και κορυφαία ανάμεσα στους πατριαρχικούς θρόνους. Έπαθε το ίδιο, αυτή η μεγίστη, που παθαίνει το μέγιστο των ζώων, ο ελέφας. Λέγουν ότι δεν πλαγιάζει στο έδαφος ούτε κατά τον καιρό του ύπνου για ξεκούραση, αλλά κάμπτει λίγο τα πλαϊνά του πόδια, ώστε να αναπαυθεί. Αν πάθει κάτι και πέσει, δεν μπορεί να σηκωθεί. Στους ελέφαντες βέβαια η πολυσαρκία και το βάρος του σώματος πιέζουν προς τα κάτω σαν βαρύ μολύβι, στους Λατίνους όμως η έπαρση, η αλαζονεία, ο τύφος είναι το ανίατο πάθος που τους εμποδίζει να σηκωθούν· είναι το κατ᾽ εξοχήν γνώρισμα του Πονηρού, γι᾽ αυτό και είναι ανίατος στους αιώνες.

Αν οι Λατίνοι αποβάλουν αυτό το πάθος -και μπορούν ως άνθρωποι να το πράξουν- εμείς όλοι οι Ορθόδοξοι θα συναχθούμε σε ενότητα, και όπως κάνουν οι ελέφαντες με τις προβοσκίδες τους, όταν καταπέσει κάποιος ελέφας, εμείς με τα θεόπνευστα δόγματα και λόγια θα τους σηκώσουμε και θα τους στήσουμε ορθίους, ώστε να ακολουθούν απαρέγκλιτα την Ορθόδοξη Πίστη. Αν όμως θέλουν να είναι πεσμένοι, δεν θα τους ωφελήσει τίποτε, ακόμη και αν ετοιμασθεί από τους αγγέλους και τους δοθεί το θεραπευτικό φάρμακο της ψευδοδοξίας τους. Το λέγει αυτό ολοφάνερα ο προφήτης Ιερεμίας: «Ιατρεύσαμεν την Βαβυλώνα και ουκ ιάθη».

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ