Ο Παπισμός κατά τον Άγιο Γρηγόριο Παλαμά και οι σύγχρονοι λατινόφρονες

 

Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο οποίος μαζί με τον Μ. Φώτιο Κων/λεως και τον άγιο Μάρκο Εφέσου τον Ευγενικό αποτελούν τους νέους τρεις Ιεράρχες, τους ονομαζομένους αντίπαπες και παπομάστιγες, ήλεγξε σφοδρότατα και αυστηρότατα στο πρόσωπο του Βαρλαάμ την παναίρεση του Παπισμού και όλες τις καινοτομίες, τους νεωτερισμούς, τις παραχαράξεις, τις διαστρεβλώσεις και αιρέσεις της Δύσεως επί της άπαξ παραδοθείσης πίστεως. Γι’αυτό καί μέχρι τις ημέρες μας οι αιρετικοί Λατίνοι αποστρέφονται και μισούν τον άγιο Γρηγόριο˙ δεν τον θεωρούν άγιο, αλλά αντιθέτως «αιρετικό»!!!

Υψηλόβαθμοι κληρικοί δίδασκαν και διδάσκουν, μπροστά σε έκπληκτους και σκανδαλιζόμενους πιστούς, ότι ο Παπισμός είναι εκκλησία, ότι έχει Χάρη, και τα μυστήριά του είναι έγκυρα, και δεν πρέπει να ακούν κάποιους ακραίους και ζηλωτές. Αυτές τις βλάσφημες θέσεις για την παρουσία του Αγίου Πνεύματος στις αιρέσεις, που τις καλλιεργούν επί αιώνα τώρα οι Οικουμενιστές, νομιμοποίησε συνοδικά η ψευδοσύνοδος της Κρήτης, που έδωσε την δυνατότητα στον αρχέκακο όφι να σηκώνει τώρα θρασύτερα το κεφάλι του εναντίον όσων αντιδρούν και αντιστέκονται  στα σκοτεινά του σχέδια.

Όσα ενδεικτικά εδώ θα παρουσιάσουμε προέρχονται από τους δύο «Αποδεικτικούς Λόγους, Περί της εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος», τους οποίους συνέγραψε ο Άγιος Γρηγόριος το 1335 στο ησυχαστήριο του Αγίου Σάββα έξω από το μοναστήρι της Μεγίστης Λαύρας του Αγίου Όρους, όπου τότε ασκήτευε. ᾽

Οι Λατίνοι πειθήνια όργανα του αρχεκάκου όφεως

Αρχίζοντας λοιπόν τον πρώτο Λόγο, χωρίς περιστροφές και δισταγμούς, μας διδάσκει ότι και πάλι ο αρχέκακος όφις, ο Διάβολος, σηκώνει το κεφάλι του εναντίον μας και προσβάλλει τις αλήθειες της Πίστεως. Αυτός παρακίνησε τους παλαιούς αιρετικούς, τους Αρείους, τους Απολιναρίους, τους Ευνομίους, τους Μακεδονίους και πολλούς άλλους να χύσουν το δηλητήριο της αιρέσεως μέσα στην Εκκλησία τυλιγμένο με λόγια ευσεβείας, και να την παρουσιάσουν ως ένα νέο θαλερό φυτό γεμάτο από ωραίους καρπούς.

Αυτός λοιπόν ο πονηρός και καταραμένος όφις, «το πρώτον και μέσον και τελευταίον κακόν», ο ακούραστος επιτηρητής της απάτης και ευμήχανος σοφιστής, δεν ξέχασε καθόλου την χαρακτηριστική του κακοτεχνία, αλλά με τους Λατίνους, που είναι πειθήνια όργανά του, «διά των αυτώ πειθηνίων Λατίνων», διδάσκει περί του Θεού καινούργιες διδασκαλίες (δηλαδή το Filioque), που φαίνεται να έχουν μικρή διαφορά, είναι όμως αφορμές για μεγάλα κακά και προκαλούν στην Ορθοδοξία πολλά και δεινά έκφυλα και άτοπα, τα οποία δείχνουν ότι στα δογματικά θέματα περί του Θεού δεν είναι μικρό το παραμικό· «ου μικρόν εν τοις περί Θεού το παραμικρόν».

Όπως εξηπάτησε την Εύα ο Σατανάς, έτσι τώρα εξαπατά τους Λατίνους, με το να εισάγει μέσα στην Αγία Τριάδα δύο αρχές, του Πατρός και του Υιού, χωρίς αυτό να το λέγει φανερά, διότι έτσι πάντοτε ενεργεί αποκρύπτοτας το βλαβερό των ενεργειών του: «Τοιαύτα τα βαθέα του Σατανά, τα του Πονηρού μυστήρια».

Στο σημείο μάλιστα αυτό ο Άγιος Γρηγόριος προβαίνει σε μία σοβαρή αξιολόγηση και εκτίμηση των σχέσεών μας με τους Λατίνους, βάσει της οποίας θα έπρεπε, αν υπήρχε απλή άγνοια και όχι σκόπιμη προσχώρηση στον φιλοπαπισμό, να δηλώσουμε, όπως ο μέγιστος αυτός διδάσκαλος, αληθής θεολόγος και θεόπτης, ότι δεν πρόκειται να δεχθούμε σε κοινωνία τους Παπικούς, μέχρις ότου εξακολουθούν να λέγουν ότι το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται «και εκ του Υιού» (=Filioque). Εμείς, λέγει, μάθαμε από τους θεοφώτιστους Αγίους Πατέρες να μην αγνοούμε τις μεθοδείες και τα τεχνάσματα του Διαβόλου, τα οποία είναι αφανή στους πολλούς, γι᾽ αυτό και σας λέμε ότι «ουδέποτ᾽ αν υμάς κοινωνούς δεξαίμεθα, μέχρις αν και εκ του Υιού το Πνεύμα λέγητε».

 

Πεσμένος ελέφας η Ρώμη δεν μπορεί να σηκωθεί από το βάρος της εωσφορικής αλαζονείας

Στην αρχή του δευτέρου Λόγου περί της εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος μας προσφέρει μία εικόνα ο Άγιος Γρηγόριος εντυπωσιακή, με την οποία μας εξηγεί ότι είναι δύσκολο, σχεδόν αδύνατο, όχι βέβαια παντελώς, το να επιστρέψουν οι Λατίνοι στην Ορθόδοξη Πίστη, να σηκωθούν από την πλάνη που έπεσαν, όπως είναι δύσκολο να σηκωθεί ο ελέφαντας, αν συμβεί και πέσει. Μας λέγει λοιπόν ότι κατά την πορεία της εκκλησιαστικής ιστορίας συνέβη πολλές τοπικές εκκλησίες να πέσουν στην αίρεση, που τις έβλαψε άλλοτε λιγώτερο και άλλοτε περισσότερο. Επανήλθαν όμως στην Ορθοδοξία. Το να πέσει όμως και να μην επανέλθει, αυτό είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα μόνης της εκκλησίας των Λατίνων, μολονότι ήταν μεγίστη και κορυφαία ανάμεσα στους πατριαρχικούς θρόνους. Έπαθε το ίδιο, αυτή η μεγίστη, που παθαίνει το μέγιστο των ζώων, ο ελέφας. Λέγουν ότι δεν πλαγιάζει στο έδαφος ούτε κατά τον καιρό του ύπνου για ξεκούραση, αλλά κάμπτει λίγο τα πλαϊνά του πόδια, ώστε να αναπαυθεί. Αν πάθει κάτι και πέσει, δεν μπορεί να σηκωθεί. Στους ελέφαντες βέβαια η πολυσαρκία και το βάρος του σώματος πιέζουν προς τα κάτω σαν βαρύ μολύβι, στους Λατίνους όμως η έπαρση, η αλαζονεία, ο τύφος είναι το ανίατο πάθος που τους εμποδίζει να σηκωθούν· είναι το κατ᾽ εξοχήν γνώρισμα του Πονηρού, γι᾽ αυτό και είναι ανίατος στους αιώνες.

Αν οι Λατίνοι αποβάλουν αυτό το πάθος -και μπορούν ως άνθρωποι να το πράξουν- εμείς όλοι οι Ορθόδοξοι θα συναχθούμε σε ενότητα, και όπως κάνουν οι ελέφαντες με τις προβοσκίδες τους, όταν καταπέσει κάποιος ελέφας, εμείς με τα θεόπνευστα δόγματα και λόγια θα τους σηκώσουμε και θα τους στήσουμε ορθίους, ώστε να ακολουθούν απαρέγκλιτα την Ορθόδοξη Πίστη. Αν όμως θέλουν να είναι πεσμένοι, δεν θα τους ωφελήσει τίποτε, ακόμη και αν ετοιμασθεί από τους αγγέλους και τους δοθεί το θεραπευτικό φάρμακο της ψευδοδοξίας τους. Το λέγει αυτό ολοφάνερα ο προφήτης Ιερεμίας: «Ιατρεύσαμεν την Βαβυλώνα και ουκ ιάθη».

Μεταφερόμενη αυτή η εντυπωσιακή εικόνα, του μεγίστου μας θεολόγου, στους καιρούς μας, αποδεικνύει ολοφάνερα την εκτροπή και παρέκκλιση από την οδό των Αγίων Πατέρων. Συναντήθηκαν με τυμπανοκρουσίες και μεγαλαυχίες πολλοί Οικουμενιστές  στην ψευδοσύνοδο της Κρήτης· δεν προσπάθησαν όμως, όπως έπραξαν όλοι οι Άγιοι διαχρονικά, να σηκώσουν, να στήσουν ορθίους στην Ορθόδοξη Πίστη τους αιρετικούς, παλαιούς και νέους, Μονοφυσίτες, Παπικούς και Προτεστάντες, να τους θεραπεύσουν την πλάνη, να τους σώσουν. Τους διαβεβαίωσαν πως δεν είναι άρρωστοι, δεν είναι αιρετικοί, δεν είναι πεσμένοι σαν τον ελέφαντα, είναι υγιείς, δεν είναι αιρέσεις, είναι εκκλησίες. Και αντί με την προβοσκίδα του ορθοδόξου λόγου, να τους βοηθήσουν να σηκωθούν, έπεσαν και αυτοί μαζί τους στην παναίρεση του Οικουμενισμού, συναριθμήθηκαν με συνοδική απόφαση με τις πολυάριθμες αιρέσεις του «Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών.

Σε όλους αυτούς τους σχεδόν αμετανοήτους Οικουμενιστές απευθύνεται ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, όπως απευθύνθηκε άλλοτε εν ζωή με γράμμα του προς τον πατριάρχη Αντιοχείας κυρό Ιγνάτιο, και τους απαντά : «Οι της του Χριστού Εκκλησίας, της αληθείας εισί˙ και οι μη της αληθείας όντες, ουδέ της του Χριστού Εκκλησίας εισί», δηλ. «αυτοί που είναι με την Εκκλησία του Χριστού, αυτοί είναι με την αλήθεια˙ και αυτοί που δεν είναι με την αλήθεια, δεν είναι ούτε με την Εκκλησία του Χριστού». Οι Οικουμενιστές δεν είναι με την αλήθεια ούτε με την Εκκλησία του Χριστού. Παράλληλα, το Συνοδικό της Ορθοδοξίας, μέσω των κατά Βαρλαάμ και Ακινδύνου κεφαλαίων, απευθύνεται σ΄αυτούς με ιδιαίτερη αυστηρή και σκληρή γλώσσα :  
- Βαρλαάμ Καλαβρώ, Γρηγορίω Ακινδύνω, Προχώρω Κυδώνι, Νικηφόρω Γρηγορά, Γεωργίω Λαπίθη και τοις οπαδοίς και διαδόχοις αυτών, ανάθεμα (γ΄).

Θα μπορούσαμε ποτέ να διανοηθούμε τον αντιπαπικό άγιο Γρηγόριο Παλαμά, αλλά και τους άλλους αντιπαπικούς αγίους της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, να συγχαίρουν τον αιρεσιάρχη πάπα επί τη εκλογή του, να παρίστανται στην «ενθρόνισή» του, να του προσφέρουν δώρα, να συμπροσεύχονται, να ανταλλάσουν λειτουργικό ασπασμό, να ασπάζονται το χέρι του, να τον φιλοφρονούν και να του υποκλίνονται;