Ομολογία

Κατά γ. Νικήτα Παντοκρατορινού για τις εκκλησιολογικές του αιρέσεις και την συκοφάντηση του Αγ. Γρηγορίου Παλαμά

• του Αγαθόνικου

Σε ομιλία του για τον Άγιο Γρηγόριο Παλαμά ο Αγιορείτης γέρων διαστρέφει την εκκλησιαστική μας ιστορία και εκμεταλλεύεται το κύρος του Αγίου, για να προωθήσει τις αιρέσεις του

Πρόλογος

Ο γ. Νικήτας, ιερομόναχος της Ι. Μ. Παντοκράτορος του Αγίου Όρους και υπέρμαχος των σχισματικών της Ουκρανίας, μίλησε στην Μητρόπολη Κιτίου στην Κύπρο με θέμα “Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς και Εκκλησιαστικό Φρόνημα”. Ούτε λίγο ούτε πολύ ο γ. Νικήτας παρουσίασε τον βίο του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά χαλκευμένο και χρησιμοποίησε, ως μη όφειλε, το κύρος του ονόματος του Αγίου, για να υποστηρίξει τις δικές του αιρετικές εκκλησιολογικές θέσεις.

Η κατηγορία εναντίον ενός Αγιορείτη ιερομονάχου, ότι χρησιμοποιεί ψεύδη και αλλοιώνει ιστορικά δεδομένα με σκοπό να υποστηρίξει αιρέσεις, δεν είναι κάτι το απλό. Έχοντας λοιπόν την ευθύνη της απόδειξης αλλά και με σεβασμό προς την μονή της εγκαταβιώσεώς του, την οποία επισκεπτόμουν συχνότατα επί έτη κατά την περίοδο της νεότητός μου, θα επισημάνουμε πρώτα τις ιστορικές ανακρίβειες και τις βολικές παρασιωπήσεις τις οποίες μετέρχεται ο γ. Νικήτας, και στο επόμενο άρθρο θα ακολουθήσει ο σχολιασμός των εκκλησιολογικών θέσεών του.

Ιστορικές ανακρίβειες και παρασιωπήσεις

1. Ο Άγιος Γρηγόριος δεν κλήθηκε στη Θεσσαλονίκη από τον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης

Ο γ. Νικήτας αναφερόμενος στην κλήση του αγιορείτη ιερομονάχου Γρηγορίου Παλαμά στη Θεσσαλονίκη προς αντιμετώπιση του Βαρλαάμ του Καλαβρού λέει τα εξής: “Και επειδή δεν υπήρχε κάποιος από τους Ορθοδόξους να αντικρούσει τα επιχειρήματά του, οι μοναχοί εκεί, με τον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Ισίδωρο αποφάσισαν εν Συνόδω (sic), (διότι το σύστημα της εκκλησίας είναι συνοδικό, όπως θα δούμε παρακάτω) να παρακαλέσουν τον Γρηγόριο να μεταβεί στην Θεσσαλονίκη, για να δώσει χέρι βοηθείας στους εκεί πατέρες και να υπερασπιστεί την μητέρα Εκκλησία, τώρα που κινδύνευε από τις αιρετικές διδασκαλίες”.

Δυστυχώς για τον γ. Νικήτα, ούτε ο Ισίδωρος ήταν Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης, ούτε προκύπτει από τις πηγές ότι ο τότε Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης είχε κάποια άμεση εμπλοκή στην πρόσκληση του Γρηγορίου. Ο Ισίδωρος1, στον οποίο αναφέρεται ο γ. Νικήτας, ήταν ιερομόναχος, μαθητής του Αγίου Γρηγορίου του Σιναΐτου και του ιερομονάχου Γρηγορίου Παλαμά, ο οποίος τον χειροτόνησε διάκονο στο Άγιο Όρος. Λόγω βαρβαρικών επιδρομών ο μοναχός Ισίδωρος αναγκάστηκε να επιστρέψει στην πατρίδα του Θεσσαλονίκη, όπου συνδέθηκε με άλλους λόγιους μοναχούς της πόλης, μεταξύ των οποίων ο Ιγνάτιος Καλόθετος, ο Ιωσήφ Καλόθετος, ο Δαβίδ Δισύπατος, ο Λουκάς.

2

Σύμφωνα με τον βιογράφο του, Άγιο Φιλόθεο Κόκκινο, ο τότε ιερομόναχος Ισίδωρος και μετέπειτα Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, αφού κατενόησε τις κακοδοξίες του Βαρλαάμ του Καλαβρού και έχοντας γνήσιο εκκλησιαστικό φρόνημα “….τὴν πνευματικὴν περιτίθεται πανοπλίαν αὐτὸς πρῶτος καὶ τὴν σκεύην, τοὺς ἱερούς φημι τῶν θεοπνεύστων Γραφῶν καὶ πατέρων λόγους, προφυλακτικούς τε τοὺς αὐτοὺς καὶ ἀμυντηρίους”3. Συνεπώς, την καλή ανησυχία και την πρωτοβουλία να κληθεί ο ιερομόναχος Γρηγόριος από το Άγιο Όρος στη Θεσσαλονίκη δεν την είχε ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης, αλλά ένας μοναχός και η περί αυτόν μοναστική αδελφότητα.4 Ο δήθεν Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Ισίδωρος και η δήθεν περί αυτόν Σύνοδος δεν είναι τίποτα άλλο παρά πλάσματα της φαντασίας του γ. Νικήτα, που εξυπηρετούν το ιδεολόγημα του επισκοποκεντρισμού.

2. Αποσιωπάται η υπογραφή του Αγιορείτικου Τόμου υπέρ των ιερώς ησυχαζόντων

Στη συνέχεια ο γ. Νικήτας παραλείπει εντελώς να αναφερθεί σε ένα σημαντικότατο γεγονός του βίου του Αγίου Γρηγορίου αλλά και της ησυχαστικής διαμάχης, τη σύνταξη και υπογραφή του Αγιορείτικου τόμου υπέρ των ιερώς ησυχαζόντων.

Εντός του 1340 ο ιερομόναχος Γρηγόριος μετέβη στο Άγιο Όρος έχοντας μαζί του και τον μοναχό Ισίδωρο, όπου γνωστοποίησε στους Αγιορείτες τα συγγράμματά του, τους φανέρωσε το φρόνημα και τον ζήλο του υπέρ της ησυχίας και της θείας θεωρίας, και διηγήθηκε τις φλυαρίες και τις βλασφημίες των αντιπάλων του και με ποια μέσα αντιπαρατάχθηκε αυτός σε εκείνους. “Τέλος ζήτησε την κοινή ψήφο και απόφαση τους γι’ αυτά”.5

Άπαντες οι ηγούμενοι του Αγίου Όρους ή οι αντιπρόσωποί τους αποδέχθηκαν την θεολογία του Αγίου Γρηγορίου και υπέγραψαν τον Τόμο υπέρ των ιερώς ησυχαζόντων. Τελευταίος υπογράφει ο Επίσκοπος Ιερισσού και Αγίου Όρους Ιάκωβος, “ο ταῖς ἁγιορειτικαῖς καὶ πατερικαῖς ἐντεθραμμένος παραδόσεσι”, ο οποίος επισφραγίζει τον Τόμο και συμπληρώνει “…καὶ τοῦτο μετὰ πάντων προσγράφων, ὅτι τὸν μὴ συμφωνοῦντα τοῖς ἁγίοις καθὼς καὶ ἡμεῖς καὶ οἱ μικρῷ πρὸ ἡμῶν πατέρες ἡμῶν, ἡμεῖς τὴν αὐτοῦ κοινωνίαν οὐ παραδεξόμεθα.”6

Γιατί ο Αγιορείτης γ. Νικήτας αποκρύπτει αυτή η σπουδαία εκκλησιαστική και τω όντι συνοδική πράξη, ενώ εφευρίσκει άλλες ανύπαρκτες συνοδικές αποφάσεις; Προφανώς ο Αγιορείτικος Τόμος υπέρ των ιερώς ησυχαζόντων δεν εξυπηρετεί το αφήγημα του αγιορείτη γέροντα γιατί :

α. Ελέγχει την αδιαφορία για επικράτηση της παναίρεσης του Οικουμενισμού των σημερινών αγιορειτών και μόνο κατ΄ όνομα προμάχων της Ορθοδοξίας.

β. Αποτελεί μια ομολογία πίστεως υπογεγραμμένη από επίσκοπο και μοναχούς, όπως η ομολογία πίστεως κατά του Οικουμενισμού του 20097, που την υπέγραψαν επίσκοποι, εκατοντάδες κληρικοί και μοναχοί και χιλιάδες πιστοί, την οποία πολέμησε μετά βδελυγμίας το Οικουμενικό Πατριαρχείο και η Εκκλησία της Ελλάδος.

γ. Άπαντες, ηγούμενοι και επίσκοπος, έκαναν υπακοή σε έναν απλό ιερομόναχο, ο οποίος τη δεδομένη στιγμή σήκωνε στους ώμους του την Ορθοδοξία, πράγμα ανήκουστο για τον επισκοποκεντρισμό των οικουμενιστών.

δ. Ο Επίσκοπος Ιερισσού και Αγίου Όρους προσυπογράφοντας προειδοποιεί ότι δεν θα δεχτούν οι αγιορείτες σε κοινωνία όποιον δεν συμφωνεί με τον Τόμο. Άλλη μία απόδειξη της κανονικότητας και νομιμότητας της ευλογημένης Αποτείχισης.

ε. Αποδεικνύεται ότι οι Σύνοδοι των Επισκόπων, οι οποίοι είναι οι καθ’ ύλην αρμόδιοι για την υπεράσπιση των δογμάτων, δεν λειτουργούν εν κενώ αλλά προηγείται η απαραίτητη θεολογική προπαρασκευή, την οποία οι σημερινοί επίσκοποι φοβούνται και απαγορεύουν.

3. Συσκοτίζονται οι πραγματικοί λόγοι της φυλάκισης του Αγίου Γρηγορίου

Ο γ. Νικήτας για τις διώξεις και την φυλάκιση του Αγίου Γρηγορίου γράφει τα εξής: “Ο Πατριάρχης Ιωάννης Καλέκας διεκδίκησε τον θρόνο (sic) και περίμενε την υποστήριξη του Γρηγορίου, αφού και ο ίδιος τον είχε στηρίξει στις προαναφερθείσες δύο Συνόδους. Ο Γρηγόριος όμως αντιθέτως τον έλεγξε για την αξίωση αυτή που είχε. Αυτό έκανε τον Πατριάρχη να στραφεί εναντίον του Γρηγορίου. Άρχισε λοιπόν να ζητεί αφορμή, για να συκοφαντήσει τον Άγιο και να δείχνει συμπάθεια στον πολέμιο του Αγίου, τον Ακίνδυνο. Αποτέλεσμα όλων αυτών (sic) ήταν η φυλάκιση του Αγίου το 1343.”

Οι διώξεις που υπέστη ο Άγιος Γρηγόριος, ως ιερομόναχος, φανερώνουν όσο τίποτα άλλο το αληθές εκκλησιαστικό φρόνημά του. Επειδή όμως ο βίος του Αγίου δεν είναι βολικός, ο γ. Νικήτας διαστρέφει την αλήθεια βάναυσα. Για να γίνει κατανοητό το μέγεθος της παραχάραξης της ιστορικής αλήθειας, θα αναλύσουμε την κάθε μία από τις θέσεις του γ. Νικήτα που εμπεριέχονται στο παραπάνω χωρίο.

α. Ο Γρηγόριος δεν συμφώνησε στο να γίνει ο Καλέκας αυτοκράτορας (sic)

Πράγματι υπήρξε διαφωνία του Γρηγορίου με τον Καλέκα, αλλά όχι στο αν θα πάρει ο Καλέκας τον θρόνο. Άλλωστε δεν τέθηκε ποτέ τέτοιο θέμα. Ο Καλέκας ως Πατριάρχης ήθελε να ασκεί την επιτροπεία του ανήλικου αυτοκράτορα Ιωάννη Ε’ Παλαιολόγου στη θέση του Ιωάννη Καντακουζηνού. Όσο και αν αυτό σημαίνει ότι θα ασκεί την αυτοκρατορική εξουσία επ’ ονόματι του ανήλικου αυτοκράτορα, δεν μπορούμε να λέμε ότι διεκδίκησε τον θρόνο!

β. Για τον παραπάνω λόγο ο Καλέκας στράφηκε κατά του Αγίου Γρηγορίου

Ο γ. Νικήτας δεν αναφέρει ότι ο ιερομ. Γρηγόριος, αφού προσπάθησε με κάθε τρόπο και με το κύρος που είχε να συμφιλιώσει τις αντιμαχόμενες πολιτικές παρατάξεις, πολύ σύντομα αποσύρθηκε σε μία περιοχή έξω από την Κωνσταντινούπολη, όπου ησύχαζε κλαίγοντας για την παρακοή του γένους και την πανωλεθρία που έβλεπε να έρχεται. Δεν συμμετείχε στα πολιτικά δρώμενα της Βασιλεύουσας, ούτε πήρε ενεργά το πλευρό του Καντακουζηνού στην αρχόμενη εμφύλια διαμάχη. Για τον Καλέκα αρκούσε που ο Γρηγόριος δεν ήταν μαζί του, για να θεωρηθεί εχθρός του!

γ. Ο Καλέκας άρχισε να ζητά αφορμή να συκοφαντήσει τον Γρηγόριο

Ο Καλέκας όχι απλά άρχισε να ζητά αφορμή (sic), για να συκοφαντήσει τον Γρηγόριο, αλλά την δημιούργησε. Ο ιερομ. Γρηγόριος είχε τη φήμη του Ορθοδόξου ομολογητή, οπότε ο Καλέκας αποφάσισε να συντρίψει τη φήμη του, παρουσιάζοντάς τον ως αιρετικό! Εξ ανάγκης ο Καλέκας άλλαξε θεολογικό στρατόπεδο και συντάχθηκε με τους αντιησυχαστές. Έτσι το πολιτικό πρόβλημα της διαδοχής στο Θρόνο της Βασιλεύουσας μετατράπηκε σε εκκλησιαστικό ζήτημα μεταξύ ορθοδόξων – βαρλααμιτών ή ησυχαστών – αντιησυχαστών!

Αν και αδιάφορος για τα δογματικά θέματα, ο Πατριάρχης Ιωάννης ΙΔ’ Καλέκας είχε την ευκαιρία να γράψει με χρυσά γράμματα το όνομά του στην Εκκλησιαστική Ιστορία ως πρόεδρος των δύο Ορθοδοξοτάτων Συνόδων του 1341 με τις οποίες κατραδικάστηκε ο Βαρλαάμ ο Καλαβρός και ο Βαρλααμιτισμός γενικά. Αντί αυτού ο μοιραίος αυτός Πατριάρχης επέλεξε να χρησιμοποιήσει ακόμα και την δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας, για αλλότριους κοσμικούς και πολιτικούς σκοπούς.

Η πράξη αυτή του Καλέκα, να υπαγάγει τις αλήθειες της Ορθοδοξίας στα εφήμερα πολιτικά συμφέροντα, βρήκε άξιους μιμητές τους σύγχρονους Εκκλησιαστικούς μας ηγέτες. Από πού να αρχίσει και πού να τελειώσει κανείς! Από τον Οικουμενισμό, τους διαχριστιανικούς διαλόγους, το νέο ημερολόγιο, την άρση των αναθεμάτων, το ψευδοουκρανικό αυτοκέφαλο και την ψευδοσύνοδο της Κρήτης; Οι τωρινοί ηγέτες της Ορθοδόξου Εκκλησίας παροξυσμικά πλέον σήμερα θυσιάζουν την Αγία μας Ορθοδοξία για χάρη των τακτικισμών των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και άλλων σκοτεινών δυνάμεων.

δ. Ο Καλέκας έδειξε συμπάθεια στον Ακίνδυνο

Ο Καλέκας δεν έδειξε απλά μια συμπάθεια, κοινωνική ή φιλική, προς τον κατ’ όνομα μόνο Ακίνδυνο αλλά στην πραγματικότητα άκρως επικίνδυνο για την Ορθοδοξία. Ο Καλέκας προσεταιρίστηκε τον Γρηγόριο Ακίνδυνο, τον έκανε συνεργάτη και σύμβουλό του, του έδωσε άδεια να διδάσκει τις αιρέσεις του και να συκοφαντεί τον ιερομ. Γρηγόριο Παλαμά και κυρίως θέλησε να τον χειροτονήσει, αυτόν τον μαθητή και διάδοχο του αιρετικού Βαρλαάμ!

ε. Ο Ακίνδυνος ήταν πολέμιος του Αγίου Γρηγορίου!

Ο Γρηγόριος Ακίνδυνος υπήρξε φίλος του ιερομ. Γρηγορίου και για ένα διάστημα υπήρξε ο ενδιάμεσος ανάμεσα στον Παλαμά και τον Βαρλαάμ. Οι διαφορές Ακινδύνου και Παλαμά δεν ήταν προσωπικές, ήταν θεολογικές. Ο Ακίνδυνος δεν δεχόταν την ορθόδοξη θέση του Ιερομ. Γρηγορίου για την διαίρεση Θείας Ουσίας και Θείας Ενέργειας. Ως εκ τούτου ο Ακίνδυνος ήταν αφορισμένος από την Σύνοδο του 1341, όχι ονομαστικά αλλά ουσιαστικά. Η Σύνοδος εκείνη πέρα από την ονομαστική καταδίκη του Βαρλαάμ αποφάνθηκε ότι “…ἀλλὰ καί, εἴ τις ἕτερος τί τῶν ὑπ’ ἐκείνου βλασφήμως καὶ κακοδόξως κατὰ τῶν μοναχῶν, μᾶλλον δὲ τῆς ἐκκλησίας αὐτῆς λαληθέντων ἢ συγγραφέντων φανείη πάλιν τῶν μοναχῶν κατηγορῶν ἢ ὅλως τούτων ἐν τοῖς τοιούτοις καθαπτόμενος, τῇ αὐτῇ καταδίκῃ παρὰ τῆς ἡμῶν μετριότητος καθυποβαλλόμενος ἀποκήρυκτος ἔσται καὶ αὐτὸς καὶ ἀποτετμημένος τῆς ἁγίας τοῦ Χριστοῦ καθολικῆς καὶ ἀποστολικῆς ἐκκλησίας καὶ τοῦ ὀρθοδόξου τῶν χριστιανῶν συστήματος.”8 Το μελάνι με το οποίο γράφτηκαν οι αποφάσεις της Συνόδου του Αυγούστου του 1341 δεν είχε στεγνώσει ακόμα, όταν ο Καλέκας έκανε προστατευόμενο του τον Ακίνδυνο. Ο Ακίνδυνος ήταν πολέμιος της Ορθοδοξίας και όχι του Αγίου Γρηγορίου.

στ. Ο Γρηγόριος φυλακίστηκε για όλους τους παραπάνω λόγους!

Ο γ. Νικήτας καταλήγει με φράση “Αποτέλεσμα όλων αυτώνήταν η φυλάκιση του Αγίου το 1343”. Μόνο που όλα τα ανωτέρω αποδείξαμε ότι είναι ανακριβή, ψευδή ή παραπλανητικά. Εντύπωση προκαλεί η απρόσωπη σύνταξη όπου δεν φαίνεται ποιός φυλάκισε τον Άγιο Γρηγόριο, που είναι ο ίδιος ο Πατριάρχης Καλέκας. Επίσης, ο γ. Νικήτας εξαφανίζει από τον βίο του Αγίου τρία κρισιμότατα έτη!

4. Ο Άγιος Γρηγόριος, φυλακίστηκε, καθαιρέθηκε και αναθεματίστηκε γιατί διέκοψε το μνημόσυνο του Πατριάρχη!

Και συνεχίζει, σχετικά ο γ. Νικήτας: “Τον επόμενο χρόνο 1344 συνήλθε Σύνοδος από τον Πατριάρχη Ιωάννη, όπου αφορίσθηκε ο φυλακισμένος Γρηγόριος και χειροτονήθηκε ο καταδικασθείς της προηγουμένης Συνόδου Ακίνδυνος”. Τίθεται, λοιπόν, το ερώτημαπώς εκφράστηκε το εκκλησιαστικό φρόνημα του Αγίου Γρηγορίου μετά την μεταστροφή του Καλέκα στον βαρλααμιτισμό (1341), αλλά κυρίως μετά την φυλάκιση (1343) και τον αφορισμό του (1344);

Δυστυχώς για τον γ. Νικήτα και το αφήγημά του, αλλά ευτυχώς για την Ορθοδοξία μας, ο ιερομόναχος Γρηγόριος έχοντας γνήσιο εκκλησιαστικό φρόνημα, στάθηκε ανυποχώρητος και συνεπής στα όσα συνεφωνήθησαν από τους Αγιορείτες Πατέρες στον Τόμο του 1340. “Τὸν μὴ συμφωνοῦντα τοῖς ἁγίοις καθὼς καὶ ἡμεῖς καὶ οἱ μικρῷ πρὸ ἡμῶν πατέρες ἡμῶν, ἡμεῖς τὴν αὐτοῦ κοινωνίαν οὐ παραδεξόμεθα”.

Μόλις, λοιπόν, με ευθύνη του Καλέκα το πολιτικό πρόβλημα μετατράπηκε σε δογματικό και η αίρεση του Βαρλααμιτισμού επέστρεψε μέσω του Ακίνδυνου, ο ιερομ. Γρηγόριος και οι μαθητές του διέκοψαν το μνημόσυνο του Πατριάρχη.

Ακλόνητο επιχείρημα υπέρ της αποτείχισης του ιερομ. Γρηγορίου είναι το ίδιο το κείμενο της καθαίρεσης του Αγίου από τον Πατριάρχη Καλέκα. Το παραθέτουμε αυτούσιο: “Τόν Παλαμᾶν καί τούς ὁμόφρονας αὐτοῦ, καί πάντα τά ἀσεβῆ αὐτῶν δόγματα, οἰκειότερον δέ εἰπεῖν, παραληρήματα, τους τε ἐκδικοῦντας καί ἐκλαμβάνοντας καί ἐκδεχομένους τά ἐν τῷ Τόμῳ κατά τήν αὐτῶν ἐξήγησιν, μᾶλλον δέ φλυαρίαν, καί οὐ κατ’ ἓννοιαν θεοπρεπῆ καί ὀρθόδοξον, καί καθώς οἱ τῆς Ἐκκλησίας φωστῆρες καί διδάσκαλοι, οἷς καί ἡμεῖς ἑπόμενοι καί ἀκολουθοῦντες, τά τῶν ἁγίων ῥητά ἐνεγράψαμεν ἐν τῷ Τόμῳ, καί πάντας τούς δι’ αὐτό τοῦτο, ἥγουν ὅτι μή παραδεχόμεθα τά τοιαύτα αὐτῶν παραληρήματα, ὧν τά μέν ἀπεστάλησαν ἡμῖν παρ’ αυτῶν, τά δέ καί παρ’ ἑτέρων ἀνεφανίσθησαν, τολμήσαντας ἀκανονίστως καί ἀκρίτως ἀποκόψαι τό μνημόσυνόν μου, τῷ ἀπό τῆς ζωαρχικῆς καί ἁγίας Τριάδος δεσμῷ καθυποβάλλομεν, καί τῷ ἀναθέματι παραπέμπομεν. Ὑπογραφή, Ἰωάννης ἐλέῳ Θεοῦ ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, νέας Ῥώμης, καί οἰκουμενικός πατριάρχης.”9

Αλλά και ο Ιωάννης Κυπαρισσιώτης, φανατικός εχθρός του ιερομ. Γρηγορίου Παλαμά γράφει σχετικά με τους λόγους της καθαίρεσης του Αγίου: “Γίνεται μὲν οὕτως ἡ τούτων καθαίρεσις καὶ ἐπίσχεσις καὶ ἀργία· εἰ καὶ μηδὲν ἡγησάμενοι τὴν ἐπιτίμησιν, ἀντείχοντο τῆς ἱερωσύνης, τολμηρῶς ἀναφέροντες τὰς μυστικὰς ἐν ἀποκρύφῳ θυσίας.”10

Από την εξέλιξη των πραγμάτων, αλλά και από τις επιστολές που έστελνε ο ιερομ. Γρηγόριος από την φυλακή είναι φανερό ότι ο Άγιος δεν υποχώρησε ούτε σπιθαμή από τις θέσεις του και υπέμεινε με αυταπάρνηση τις περιπέτειες, τις διώξεις και τα μαρτύρια. Μόνο χάρη στην αλύγιστη θέλησή του και την επιμονή του μπόρεσε να θριαμβεύσει η Ορθοδοξία με την σύνοδο του 1347.

5. Η Σύνοδος του 1347, ένας κεραυνός εν αιθρία!

Γράφει ακολούθως ο γ. Νικήτας. “Οι ενέργειες αυτές του Πατριάρχη Ιωάννη προκάλεσαν την δυσαρέσκεια της αυτοκράτειρας Άννης η οποία και συνεκάλεσε Σύνοδο το 1347, όπου επικύρωσε τις αποφάσεις των δύο Συνόδων του 1341 και κήρυξε ως ψευτοσύνοδο την Σύνοδο που συνεκάλεσε ο Πατριάρχης Ιωάννης το 1344, ο οποίος καταδικάστηκε ως Βαρλααμίτης (μόνο μια Σύνοδος μπορεί να κηρύξει ότι μια άλλη Σύνοδος είναι ψευτοσύνοδος).”

Για την οικονομία του χώρου θα αντιπαρέλθουμε όλα τα άλλα και θα σχολιάσουμε εξ απόψεως λογικής την τελευταία φράση του παραπάνω χωρίου ότι “μόνο μια Σύνοδος μπορεί να κηρύξει ότι μια άλλη Σύνοδος είναι ψευτοσύνοδος”. Το σχόλιό μας θα είναι μία ερώτηση: Υπάρχει κάποιος έχων σώας τα φρένας που να πιστεύει ότι αν ο φυλακισθείς ιερομ. Γρηγόριος υποχωρούσε και προσχωρούσε στην ομάδα του Καλέκα, αποδεχόμενος τις αιρέσεις του Ακίνδυνου, θα ελάμβανε ποτέ χώρα η Ορθόδοξη Σύνοδος του 1347; Η απάντηση είναι προφανής.

Ψεύδη συλλογισμών

Αφού επισημάναμε τα ιστορικά λάθη ή ψεύδη, τις ανακρίβειες και τις αποσιωπήσεις του γ. Νικήτα, ώστε να διαμορφωθεί ο βίος του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά κατά τις επιθυμίες του οικουμενιστού παραγγελέα, σειρά θα έχει ο σχολιασμός των θέσεων του γ. Νικήτα για το εκκλησιαστικό φρόνημα του Αγίου Γρηγορίου σε επόμενο άρθρο.

• 1 D.G. Tsames, Φιλοθέου Κωνσταντινουπόλεως τοῦ Κοκκίνου ἁγιολογικὰ ἔργα, Αʹ. Θεσσαλονικεῖς ἅγιοι [Thessalonian Byzantine Writers 4. Thessalonica: Centre for Byzantine Research, 1985]: 329-423.
• Retrieved from: http://stephanus.tlg.uci.edu/Iris/Cite?3251:010:68885
• 2 ΕΠΕ-54, Λόγοι υπέρ των ιερώς ησυχαζόντων, σελ 16
• 3 D.G. Tsames, Φιλοθέου Κωνσταντινουπόλεως τοῦ Κοκκίνου ἁγιολογικὰ ἔργα, Αʹ. Θεσσαλονικεῖς ἅγιοι [Thessalonian Byzantine Writers 4. Thessalonica: Centre for Byzantine Research, 1985]: 329-423.
• Retrieved from: http://stephanus.tlg.uci.edu
• 4 ΕΠΕ-70 σελ 169 :
• 5 ΕΠΕ-70 σελ 201
• 6 B.S. Pseftonkas, “Πραγματεῖαι Ὁμολογιακαί,” in P. K. Chrestou (ed.), Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ συγγράμματα, vol. 2 [Θεσσαλονίκη 1966]: 567-670.
• Retrieved from: http://stephanus.tlg.uci.edu/Iris/Cite?3254:013:16701
• 7 https://www.impantokratoros.gr/B742476A.el.aspx
• 8 N.A. Matsoukas, “Ἐπιστολαί,” in P. K. Chrestou (ed.), Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ συγγράμματα, vol. 2 [Θεσσαλονίκη 1966]: 315-547. Retrieved from: http://stephanus.tlg.uci.edu/Iris/Cite?3254:012:13351
• 9 PG – 152 σ. 259
• 10 PG – 152 σ. 709