Ομολογία

Αναβίωση του αρειανισμού, του μοναρχιανισμού, του σαβελλιανισμού και του γνωστικισμού; Ακουει κανεις επισκοπος;

Γράφει ο “Παρακαταθικός”

Ο μον. Σεραφείμ Ζήσης σε μια συγκλονιστική ομιλία αποκαλύπτει το μέγεθος της βλασφημίας των Οικουμενιστών, Ζηζιούλα, Ελπιδοφόρου, Βαρθολομαίου και των συν αυτώ.

Ποιος γνωρίζει ότι ο οικουμενισμός εκτός από καινοφανής αίρεση αποτελεί και αναβίωση του αρειανισμού, του μοναρχιανισμού, του σαβελλιανισμού και του γνωστικισμού; Σίγουρα όποιος παρακολούθησε την πρόσφατη ομιλία του μοναχού Σεραφείμ Ζήση, με θέμα «Η Τριαδική Μοναρχία και η νέα αιρετική εκκλησιολογία του Φαναρίου».

Στην ομιλία του, που προβλήθηκε στο κανάλι στο youtube (εδώ), ο μον. Σεραφείμ αποκάλυψε με ντοκουμέντα, όπως άλλωστε το συνηθίζει, ότι η θεολογική θεμελίωση του Πρωτείου του Οικουμενικού Πατριάρχη συνιστά νεκρανάσταση των αρχαίων αιρέσεων, του αρειανισμού, του μοναρχιανισμού κτλ. Η θεολογική κρηπίς του αιρετικού Φαναρίου, ο εκδημήσας Γέρων Περγάμου Ιωάννης Ζηζιούλας, έφθασε να υποστηρίζει ότι ο Θεός Πατέρας είναι υπεράνω των άλλων δύο προσώπων της Αγίας Τριάδος και μάλιστα προϋπάρχει χρονικά αυτών!!! Στη ζηζιούλεια θεολογία στηρίζουν την δική τους θεολογία οι Βαρθολομαίος, Ελπιδοφόρος κτλ.

Τη στιγμή που τα αποκαλύπτει αυτά ο μον. Σεραφείμ, περίπου στο 1:02:30, ακούγεται η φωνή του π. Θεοδώρου που λέει ότι «χρειάζεται Σύνοδος για καθαίρεση». Και ο μεν π. Θεόδωρος δικαιούται να ζητά την καθαίρεση των σύγχρονων αρειανών, Ζηζιούλα, Ελπιδοφόρου, Βαρθολομαίου και λοιπών οικουμενιστών αιρετικών που ασπάζονται τις ίδιες αιρέσεις, καθότι ήδη ο ίδιος με γενναιότητα διέκοψε την πνευματική κοινωνία με όλους αυτούς τους αιρετικούς, κοινώς αποτειχίστηκε, μαζί με τον ομολογητή π. Νικόλαο Μανώλη. 

Όσον αφορά δε τους λοιπούς ορθοφρονούντας ορθοδόξους, τίθεται εδώ το αμείλικτο και συνάμα τραγικό ερώτημα: Γιατί κανείς δεν αντιδρά, γιατί κανείς δεν ζητά να καθαιρεθούν οι Βαρθολομαίος, Ελπιδοφόρος κτλ, γιατί κανείς δεν διακόπτει την πνευματική κοινωνία του με τους υπόψη αιρετικούς οικουμενιστές; 

Αν ζούσαν την εποχή των αγίων Πατέρων οι υπόψη σύγχρονοι αιρετικοί, θα είχαν καθαιρεθεί πάραυτα άμα τη εμφανίσει των αιρέσεων τους.

Πράγματι, αν το σκεφτεί κανείς, όλες οι αιρέσεις καταγγέλθηκαν από τους Αγίους Πατέρες, όταν ακόμα ήταν διδασκαλίες, όχι όταν έγιναν παγιωμένη εκκλησιαστική κατάσταση. Ο Άρειος καταγγέλθηκε από τον πρεσβύτερο Κόλλουθο στον Αρχιεπίσκοπο Αλεξανδρείας Αλέξανδρο, όταν «απλώς» δίδαξε ότι ο Λόγος του Θεού είναι κτίσμα. Ακολούθησε η καταδίκη του Αρείου από τοπική Σύνοδο στην Αλεξάνδρεια και από την Α’ Οικουμενική Σύνοδο.

Οι αιρετικοί αρειανίζοντες όμοιοι, ανόμοιοι και ομοιουσιανοί καταγγέλλονταν και πολεμούνταν από τους Αγίους Πατέρες, μόλις εξέδιδαν τα αρειανίζοντα συγγράματά τους. Ταυτοχρόνως οι Άγιοι Πατέρες έκοβαν την πνευματική κοινωνία μαζί τους. Χάρη στην διπλή αντίδραση αυτή των Πατέρων, αναίρεση αιρέσεων και διακοπή πνευματικής κοινωνίας, οδηγηθήκαμε στην Β’ Οικουμενική Σύνοδο. 

Ο Νεστόριος μόλις «ἁπλώς» κήρυξε από άμβωνος ότι η Παναγία είναι Χριστοτόκος, καταγγέλθηκε από τον λαϊκό Ευσέβιο, που ανάρτησε λίβελο κατά του Νεστορίου και από τους πιστούς της Κωνσταντινούπολης που άδειασαν τους ναούς, διακόπτοντας την πνευματική κοινωνία μαζί του και με όσους τον ακολουθούσαν. Την διδασκαλία του Νεστορίου πολέμησε ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας και ύστερα ήρθε η Γ’ Οικουμενική να καταδικάσει τον Νεστοριασμό.

Ο αρχιμανδρίτης Ευτυχής καταγγέλθηκε από τον Ευσέβιο που έγινε εν τω μεταξύ Επίσκοπος Δορυλαίου στην Σύνοδο, πριν ακόμα προλάβει να διαδώσει την δική του εκδοχή περί μονοφυσιτισμού, μόνο και μόνο γιατί «ἁπλώς» φρονούσε αιρετικά. ¨Ετσι καταδικάστηκε ο μονοφυσιτισμός του Ευτυχή και του Διόσκουρου στην Δ’ Οικουμενική Σύνοδο.

Ο μονοθελητισμός ήταν στην αρχή «ἁπλώς» ένα κείμενο που υπέγραψε ο Αυτοκράτορας Ηράκλειος, κατόπιν εισήγησης του Πατριάρχη Σέργιου. Ένα κείμενο όμως που ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων και το κονιορτοποίησε ο Μέγας Μάξιμος ο Ομολογητής. Αν δεν υπήρχε ο Άγιος Μάξιμος, «ἁπλώς» θα είχε αλλάξει «λίγο» την θεολογία της Εκκλησία μας κοκ.

Τώρα οι οικουμενιστές διδάσκουν, προωθούν και επιβάλλουν την παναίρεση του οικουμενισμού, ανασταίνουν τις παλαιές αιρέσεις, κάνουν αιρετικές συνόδους και κανείς δεν αντιδρά. Μόνο κάποιοι λίγοι ιερείς αγνοί και ταπεινοί, όπως ο μακαριστός π. Νικόλαος Μανώλης, ο σεβαστός π. Θεόδωρος Ζήσης και λίγοι ακόμη. 

Λέμε ο Οικουμενισμός είναι Παναίρεση. Αν όντως είναι παναίρεση (που είναι), τότε χρειάζεται πάν-οπλη παν-ορθόδοξη παν-στρατειά, για να νικηθεί και όχι κούφια λόγια. Χρειάζεται να αναιρεθούν οι αιρετικές διδασκαλίες και να διακοπεί η κοινωνία με αυτούς που τις ασπάζονται, όποιοι και αν είναι. Οι παλιοί Πατέρες, όπως αναφέρθηκε, διέκοπταν την πνευματική κοινωνία με τους αιρετικούς, έκαναν Αποτείχιση, όταν η αίρεση ήταν στη φάση του σχηματισμού, μόλις οι αιρετικοί εξέφραζαν τα αιρετικά τους φρονήματα, δεν περίμεναν να έρθουν τα πάνω κάτω όπως τώρα.