Ομολογία

Η φονική “καταιγίδα” του οικουμενιστικού ψεύδους δεν είναι άκακη βροχή. 

• Άρθρο του Ελευθέριου Ν. Κοσμίδη

Τα κατά συνθήκη ψεύδη των λυκοποιμένων και η ένοχη σιωπή, κλήρου και λαού 

Τι επικρατεί στις τάξεις των οικουμενιστών Επισκόπων

Στην εποχή του άκρατου οικουμενισμού οι Επίσκοποι άγονται και φέρονται με μια αδικαιολόγητη ελαφρότητα, η οποία εδράζεται στη βεβαιότητα της απουσίας ελέγχου, πόσο μάλλον στην ατιμωρησία. 

Αν υπήρχε ανιχνευτής θεολογικού ψεύδους στην Ορθοδοξία, στην εποχή της επέλασης του οικουμενισμού, δύσκολα θα δεχόταν να περάσει κάποιος από τους Επισκόπους τη δοκιμασία. 

Πώς να ξεγελαστεί το μηχάνημα από όσα αθεολόγητα διαδίδονται στους Επισκοπικούς κύκλους και διασπείρονται στον πιστό λαό δήθεν ως επίσημη διδασκαλία της Εκκλησίας;

Θα χτυπούσε κόκκινο στα ψεύδη και τις συκοφαντίες που εκτοξεύονται με ένδυμα σοβαρότητας και αυστηρότητας, σε όποιον ομολογεί Χριστό και Ορθοδοξία. Θα κατέρριπτε τον ισχυρισμό πως και άλλες θρησκείες οδηγούν στη σωτηρία, τα κείμενα της ψευδοσυνόδου του Κολυμπαρίου, τα ψεύδη των διαθρησκειακών διαλόγων στο ΠΣΕ και τις εκπτώσεις σε θέματα πίστεως. Στις μέρες μας μάλιστα θα εντόπιζε τον ψευδή ισχυρισμό πως όποιος δεν κάνει υπακοή στον φανερά αιρετίζοντα Επίσκοπό του και διακόπτει την κοινωνία μαζί του, προχωρά δηλαδή στην Αποτείχιση, βγαίνει εκτός Εκκλησίας.

Στον καιρό μας οι οικουμενιστικές διδασκαλίες μεταδίδονται σαν ιός (γίνονται viral) σε συλλείτουργα με αχειροτόνητους σχισματικούς, σε μεταπατερικά συνέδρια, σε αμφιθέατρα απορφανισμένων “θεολογικών” σχολών και στα οποία μάλλον ο ανιχνευτής θα παρέδιδε το “πνεύμα” του!

“Εκκλησιαστικά πρόσωπα, υψηλά ιστάμενα, έχουν διαβρωθεί επικίνδυνα από τον θρησκευτικό συγκρητισμό και διδάσκουν «εν παντί καιρώ και τόπω» «έτερον ευαγγέλιον». Στρατευμένοι και προσδεμένοι στο άρμα του Οικουμενισμού, ακυρώνουν τη δισχιλιόχρονη Παράδοση της Εκκλησίας, τις άγιες Συνόδους και τους θεοφόρους Πατέρες”. 

Τι επικρατεί στις τάξεις των ορθοφρονούντων Κληρικών και λαϊκών

Αξιοσημείωτη είναι η διείσδυση των ψευδών αυτών στις τάξεις των ορθοφρονούντων κληρικών και λαϊκών. Εκεί παρατηρούμε, στα μετά Κολυμπάρι χρόνια, στάσεις, συμπεριφορές και αντιλήψεις που είναι φανερά δηλητηριασμένες από τις Επισκοπικές στρεβλώσεις και αναλήθειες.

Διαδίδεται πως υπάρχει ασυνεννοησία και διάσπαση στις τάξεις της Αποτείχισης, ισχυρισμός που είναι εντελώς αθεολόγητος. Στην Εκκλησία, όταν υπάρχει αγώνας εναντίον της αίρεσης και της πλάνης, πάντοτε υπήρχαν διαφωνίες, ακόμα και στην πλευρά των Ορθοδόξων από την εποχή των Αποστόλων.

Διαδίδεται πως ο λαός είναι ακατήχητος και δεν καταλαβαίνει την Αποτείχιση ή πως δε γίνεται να πρωτοστατήσουν Ιερείς, Μοναχοί και λαϊκοί δίχως να Αποτειχιστεί πρώτα ένας Επίσκοπος, απόψεις που στερούνται επίσης σοβαρής θεολογικής τεκμηρίωσης. 

Τελευταία διατυπώθηκε και η άποψη πως οι οικουμενιστές Επίσκοποι ό,τι και αν κάνουμε οι αντιδρώντες, είτε αντιδράσουμε είτε όχι, εκείνοι θα περάσουν τα δικά τους. Από αυτό όμως, το ό,τι και αν κάνουμε, κρίνεται και η προσωπική μας σωτηρία. Πώς αλλιώς ομολογούμε σήμερα Χριστό; Πού καταχωνιάστηκε ο Θεός στο παθητικό αυτό σκεπτικό;;; Αν σκέφτονταν έτσι οι Άγιοι, καμία σύνοδος δε θα είχε γίνει. Κάνουμε τον αγώνα μας και η δικαίωσή του, όσο και αν αργήσει, δεν μας αφορά. Ας παραδειγματιστούμε από τον αγώνα του Αγ. Μαξίμου του ομολογητού, του οποίου ο αγώνας δικαιώθηκε πάρα πολλά χρόνια μετά… και εφόσον είχε φύγει από αυτή τη ζωή κατασυκοφαντημένος.

Είναι όντως μεγάλη η επιτυχία των οικουμενιστών και όλων των συστημικών μέσων που έχουν καταφέρει να σπείρουν ψεύδη και συκοφαντίες στις τάξεις των ορθοφρονούντων κληρικών και λαϊκών. 

Οι συμπροσευχές, οι θεολογικές εκτροπές, η αλλοίωση της Ορθόδοξης διδασκαλίας και η επιχειρούμενη εκρίζωση του νόμου του Θεού, το μίσος και ο πόλεμος κατά των δογμάτων της πίστεως, το ορόσημο του κοινού εορτασμού του Πάσχα και η ξέφρενη πορεία προς το κοινό Ποτήριο, οι βολικές αγιοκατατάξεις προσώπων που, είτε είχαν φανερά οικουμενιστικά φρονήματα είτε σιώπησαν και δεν καταδίκασαν την παναίρεση, συνθέτουν το εκρηκτικό σκηνικό της φονικής καταιγίδας του οικουμενισμού. 

Αγιοπατερική, Ιεροκανονική, Ευλογημένη Αποτείχιση    

Όταν ξεσπά ένα τέτοιο σφοδρό “καιρικό” φαινόμενο, όπως η παναίρεση του οικουμενισμού, κάποιοι ρίχνονται στο βούρκο του ψεύδους και της συκοφαντίας και ορθώνουν τείχος, για να προφυλάξουν από την καταστροφή και να προφυλαχθούν. 

Οι Επίσκοποι απειλούν με τιμωρίες εκείνους που χτίζουν τα φράγματα, προσπαθούν να τα γκρεμίσουν με ψεύδη και συκοφαντίες, ότι δήθεν η καταιγίδα είναι ευεργετική βροχούλα, και συμβουλεύουν ο κόσμος να παραμείνει μέσα στο σπίτι του, γιατί δεν υπάρχει κίνδυνος.

Από τους ορθοφρονούντες κληρικούς και λαϊκούς κάποιοι στέκονται ανεβασμένοι στα κάγκελα των σπιτιών τους, κρατούν ομπρέλα, για να μη βραχούν και κάνουν υποδείξεις πως οι χτίστες των φραγμάτων δήθεν είναι λίγοι ή πως μαλώνουν μεταξύ τους ή πως δεν έχουν κάποιο Επίσκοπο για πρωτομάστορα.

Από τους ορθοφρονούντες κληρικούς και λαϊκούς κάποιοι άλλοι επέλεξαν την ένοχη σιωπή. Σ’ αυτή την ένοχη σιωπή αναφερόμενος ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης λέγει: “Εντολή γάρ Κυρίου μή σιωπάν εν καιρώ κινδυνευούσης Πίστεως. Ώστε, ότε περί Πίστεως ο λόγος (..) Ουά, οι λίθοι κράξουσι, και συ σιωπηλός καί άφροντις;». Σε αυτή την ένοχη σιωπή αναφέρεται και ο όσιος Εφραίμ ο Σύρος, όταν βροντοφωνάζει: “Ουαί τοις μιαίνουσι την αγίαν πίστιν, ή τοις αιρετικοίς συγκαταβαίνουσιν”. 

Γιατί και η ένοχη σιωπή είναι συγκατάβαση στην αίρεση, ενώπιον του Θεού.

Τα λιοντάρια της πίστεως, οι περιώνυμοι κάποτε για τους αγώνες τους δεσποτάδες, που πλέον έχασαν τα δόντια τους και σιωπούν, δεν είναι πλέον χρήσιμοι στον αγώνα υπέρ της Ορθοδοξίας, γιατί με την ένοχη σιωπή τους περισσότερο την βλάπτουν, διχάζοντας και νανουρίζοντας το ποίμνιο.