Ομολογία

Απάντηση από το “ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ” 11/6/2023 στον Λαρίσης Ιερώνυµο, απο τον Τριανταφυλλο Τασιοπουλο, διευθυντη της εφημεριδας 

ΑΓΩΝΑΣ Λαρισας.

Αναµέναµε αρκετό καιρό µετα το δηµοσίευµα του µητροπολίτη Λάρισας και επίτιµου Διδάκτορα µήπως

και απαντήσει κάποιος από τους ‘’παρακοιμωµενους’’ και εµείς να κάνουµε κάποιες διευκρινήσεις για τα

νέα προσωνύµια που έδωσε στους διωγµένους και συκοφαντηµένους 12 αγίους επισκόπους. Ομως αυτό

δυστυχώς δεν έγινε και γιαυτό σήµερα απαντάµε.

Είχε προηγηθεί ο έπαινος από τον Πρύτανη του Καποδιστριακού Πανεπιστηµίου Αθηνών κ. Αθανάσιο Δηµόπουλο στο δεσπότη της Λάρισας κ. Ιερώνυµο για την ανακήρυξή του ως επίτιµο διδάκτορα του τµήµατος στο ΕΚΠΑ. Τότε ακούστηκαν πράγµατα και θάµατα (λόγω ελλειψης χώρου θα τα δηµοσιεύσουµε προσεχώς), δηλαδή για σηµαντικό συγγραφικό έργο του τιµώµενου

και για τα πολλά δηµοσιευµένα επιστηµονικά και ποιµαντικά άρθρα σε εφηµερίδες και περιοδικά,

παράλληλα εξαίροντας και την πολυεπίπεδη πνευµατική και κοινωνική προσφορά του.

Τα λεγόµενα από τον κ. Πρύτανη απέχουν παρασάγγας από την πραγµατικότητα, γιατί αν κάποιος

ψάξει και βρει την πολυεπίπεδη προσφορά του, θα απογοητευτεί, ή αν συναντήσει κάτι, είναι πολύ

φτωχό. Γι’ αυτό και ο δεσπότης αποφάσισε, λόγω εκλογών, να ασχοληθεί µε το “πνευµατικό και

κοινωνικό” θέµα στο “ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ” (11/6/2023)

 “Όταν ξεχνάµε …”, για να πληροφορήσει ή

σωστότερα να συκοφαντήσει ολόκληρες Αδελφότητες (1). µε µια τεράστια προσφορά στην Εκκλησία και

στην Κοινωνία και µε ένα έργο πνευµατικο-κοινωνικό ανεπανάληπτο για τη χώρα µας από την

απελευθέρωσή της µέχρι σήµερα. Κάνοντας µάλλον τον ανήξερο ότι:

α) Η διοικούσα Εκκλησία κατά τη ροή των 200 χρόνων λειτουργούσε και λειτουργεί ως ένας θεσµός

που είναι στενά δεµένος και κυριολεκτικά εξαρτηµένος από την κοσµική εξουσία. Οι δεσποτάδες – εκτός

ελαχίστων – δεν ασκούσαν και δεν ασκούν ακόµα ποιµαντικό έργο, αλλά εντυπωσιακή κοσµική εξουσία,

διόριζαν και διορίζουν ιερείς, για να καλύψουν “κενές” εφηµεριακές θέσεις και άλλο προσωπικό για τη

λειτουργία των Ναών, έπαυαν και παύουν µε το έτσι θέλω τους “ανυπάκουους”, εισέπρατταν και

εισπράττουν τα νόµιµα και τα µη νόµιµα “δικαιώµατά τους”, δίχως να λογοδοτήσουν σε καµιά ελεγκτική

αρχή, προεξήρχαν και προεξάρχουν σε επιλεκτικές εµφανίσεις φορτωµένοι µε αυτοκρατορικά εξαρτήµατα

και µπιχλιµπίδια, συνέτρωγαν και συνέπιναν σε τραπέζας και δεξιώσεις, ακόµα και σήµερα το ίδιο κάνουν,

απολάµβαναν και απολαµβάνουν τις τιµές και τα προνόµια του αξιώµατός τους. Χωρίς να υπολογίζουν

τίποτα!

Ο ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ

Ο αυριανός ιστορικός ερευνητής που θα αποφασίσει να ερευνήσει στα ντουλάπια των διοικητικών

αρχείων, θα τα βρει κατάφορτα µε αρχειοθετηµένο υλικό, άδεια όµως από πνευµατική, ποιµαντική,

κοινωνική πνοή και ξένα από τα αποµνηµονεύµατα του βιβλίου των Πράξεων των Αγίων Αποστόλων και

τις εξοµολογητικές και διδακτικές επιστολές τους.

β) Έδωσε -ο δεσπότης- συγχωροχάρτι “Αντιπαρερχόµενος τα της ταραγµένης και εκκλησιαστικά,

δεκαετία του ’60 και να µην ξεχάσουµε, θυµίζω – γράφει – µόνο πως στην αρχή της δικτατορίας

των Συνταγµαταρχών αποµακρύνθησαν από τις Μητροπόλεις τους «νοµίµως» Μητροπολίτες,

κύριο χαρακτηριστικό των οποίων ήταν οι σχέσεις τους µε την «Ένωση Κέντρου» και παλαιότερα

µε τον “Στρατηγό Πλαστήρα”.

1) Αντιπαρέρχεστε, δέσποτα, τη δεκαετία του ’60, επειδή βρωµάει από παρανοµίες και καταπάτηση

των Θείων και Ιερών Κανόνων, µήπως γι’ αυτό; Διότι, από που να αρχίσει κανείς, από τον Απρίλιο του

1959, που δύο παρατάξεις δεσποτικές αλληλοβρίζονταν, η µία έκανε εκλογές και η άλλη δεν τις αναγνώριζε και κλείδωσαν µάλιστα και το ναό, για να µη δοθούν τα µηνύµατα. Αυτή η διαµάχη κράτησε

πάνω από ένα χρόνο, τότε η κυβέρνηση αναγκάστηκε να παρέµβει, γιατί οι δεσποτάδες µε τα καµώµατά

τους έγιναν θέµα ειρωνειών, συζητήσεων και κουτσοµπολιών, έτσι µε Νόµο έκλεισε την πόρτα των

µεταθέσεων (περιβόητο ΜΕΤΑΘΕΤΟ) και η εκλογή των µητροπολιτών να γίνεται πλέον µόνο, από

ολόκληρη την Ιεραρχία.

2) Να πάµε στον Ιανουάριο του 1962 µε την εκλογή του Ιάκωβου Βαβανάτσου ως αρχιεπίσκοπο, ο

οποίος δεν µπόρεσε να σταθεί στο θρόνο των Αθηνών από τη γενική κατακραυγή και την 12 η ηµέρα

πέταξε το χαρτί της παραίτησης σμπρωγµένος από την οργή του λαού, που δεν τολµούσαν οι ιερείς να

κυκλοφορήσουν στο δρόµο, γιατί τους αποκαλούσαν µε γυναικεία ονόµατα;.

3) Να θυµηθούµε τα τραγικά γεγονότα το Νοέµβριο του 1965, όταν µε το έτσι θέλω µια οµάδα

δεσποτάδων παράνοµα και αντικανονικά “στασίασαν”, ξέσκισαν το θυροκολληµένο Β. Διάταγµα

ισχυριζόµενοι το “παπικό” αλάθητο «ουδείς δύναται να σταµατήση την εκλογήν των Αρχιερέων» ή τις

απειλές που ακούστηκαν. «Εάν η Πολιτεία τολµήση να παρεµποδίση την χειροτονίαν και την

ενθρόνισιν των εκλεγµένων Αρχιερέων, θα γίνη, σεισµός, ως εκείνος του Αγαδίρ».

Ή µήπως η απαγωγή του 90χρονου άρρωστου αρχιεπισκόπου µε 39 πυρετό: «ασθενής γέρων

Αρχιεπίσκοπος, εξεβιάσθη υπό φαυλοκρατών αρχιερέων µε το περίστροφον στον κρόταφον,

τουτέστιν µε την απειλήν καθαιρέσεως…» (“ΤΑ ΝΕΑ”, 19/11/1965).

Ο δε Τύπος έγραψε ολόκληρα κατεβατά: “Ή έρχεσαι ή χάνεις το θρόνο σου”… «Αφήστε µε, αφήστε

µε πια, είµαι άρρωστος…, εκλιπαρούσε ο υπέργηρος ιεράρχης…».

- «Υπέγραψε τούτο το χαρτί…, απαιτούσαν αδυσώπητοι οι τρεις µητροπολίτες...

- Η ατµόσφαιρα ήταν κυριολεκτικά εκρηκτική. Μαινόµενοι οι ρασοφόροι… αποκαλούσαν τον

Αρχιεπίσκοπο “δειλόν”, “άνανδρον”, “ανάξιον” και άλλες ακατανόµαστες φράσεις των

καταγωγίων…».

- Έπειτα από δραµατική πάλη ο Αρχιεπίσκοπος υπέκυψε. Πελιδνός, µισοπεθαµένος σχεδόν,

ένα ανθρώπινο ράκος τον µετέφεραν στο Συνοδικό µέγαρο…

Και εκεί διεξήχθη τότε η αθλιότατη εκκλησιαστική κωµωδία…» (“TA NEA”, 25/11/1965).

Ο ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΠΛΑΣΤΗΡΑΣ

4) “Άγιε” δέσποτα, µια και αναφέρθηκες “και παλαιότερα για το Στρατηγό Πλαστήρα”, να σας

ανακατέψω λίγο τη µνήµη σας, δηλαδή τι έγινε τότε µε το Στρατηγό Πλαστήρα! Μήπως και τα θυµηθείτε.

Ιδού, λοιπόν!

Τότε το διοικητικό σύστηµα της Εκκλησίας καταλύθηκε, όσο και αν προσπαθούν κάποιοι να

συγκαλύψουν τα συγκλονιστικά στοιχεία και τα γεγονότα αυτά βοούν, διότι στις 3/12/1922 µε Νυχτερινό Β.

Διάταγµα συγκροτήθηκε Σύνοδος αρχιερέων όχι µε το νόµιµο και κανονικό Αρχιεπίσκοπο και τη νόµιµη

Ιερά Σύνοδο, αλλά ως “Πρόεδρο της Συνόδου” κάποιον άσχετο και τεσσάρων µητροπολιτών κατά

παράβαση των Ιερών Κανόνων και συνεδρίασαν τα µεσάνυχτα όχι στο Συνοδικό Μέγαρο, αλλά στο

Πολιτικό Γραφείο του Πλαστήρα παρόντων κάποιων υπουργών και άλλων παραγόντων και µε την

παρουσία των προς εκλογήν υποψηφίων δεσποτάδων να έχουν ανώτερη βαθµίδα στη µασωνία! (αφήνω

την ηθική υπόστασή τους) και ΕΚΛΕΓΟΥΝ:

Τον Αρχιµανδρίτη Δαµασκηνό Παπανδρέου, µασόνο, Κορίνθου µετά Αρχιεπίσκοπο.

Τον Αρχιµανδρίτη Παντελεήµονα Φωστίνη, µασόνο, Καρυστίας και ιδρυτή του ιερού(!) τάγµατος.

Το Διάκο Αθηναγόρα Σπύρου, µασόνο, Κερκύρας στη συνέχεια Αµερικής και µετά Οικουµενικό Πατριάρχη.

Τον Αρχιµανδρίτη, Δωρόθεο Κοτταρά, µασόνο, Κυθήρων, Λαρίσης και Αρχιεπίσκοπο.

Το Αρχιµανδρίτη, Γρηγόριο Πλείαθο, µασόνο, Χαλκίδος.

Τον Αρχιµανδρίτη, Κωνσταντίνο Κωνσταντινίδη, µασόνο, Ακαρνανίας.

Τον Αρχιµανδρίτη, Αντώνιο Πολίτη, µασόνο, Ηλείας.

Τον Αρχιµανδρίτη, Ανδρέα Τριανταφύλλου, µασόνο, Τριφυλίας και Ολυµπίας.

Αυτά έγιναν τότε και αυτά είναι τα “παλαιότερα… Πλαστήρα!” Σεβασµιώτατε κ. Ιερώνυµε! Σας τα

θυµίζουµε, γιατί µάλλον σας πρόδωσε η µνήµη σας αλλά και για να τα µάθει ο λαός του Θεού.

5) “Θυµίζω – γράφει – µόνο πως στην αρχή της δικτατορίας των Συνταγµαταρχών

αποµακρύνθησαν από τις Μητροπόλεις τους «νοµίµως», Μητροπολίτες…”.

Δέσποτα, λυπάµαι που σας συλλαµβάνω για µια φορά ακόµα να γράφετε αναλήθειες (ψέµατα) και να

παρασύρετε ανθρώπους µε την “αυθεντική” δεσποτική γραφίδα σε ψεύτικες ατραπούς.

Ενώ γνωρίζετε ότι η αποµάκρυνση των Μητροπολιτών δεν έγινε στην αρχή της δικτατορίας, αλλά ένα

χρόνο νωρίτερα µε το Νοµοθετικό Διάταγµα 4589/66 αρ. Φ.Κ. 76/11-4-1966. Οι θιγόµενοι τότε

µητροπολίτες προσέφυγαν αµέσως στο Συµβούλιο της Επικρατείας ζητώντας την ακύρωση του Νόµου ως αντισυνταγµατικό.

Το ΣτΕ που συνεδρίασε, απέρριψε µε την υπ’ αρ. 609-612/1966 προσφυγή και οι 15 υπέργηροι

µητροπολίτες, έτσι αποµακρύνθηκαν. Αυτή, Δέσποτα, είναι η αλήθεια.

ΔΕΣΠΟΤΑ ΙΕΡΩΝΥΜΕ, ΠΡΟΔΟΘΗΚΑΤΕ

Γ) Χωρίς να το καταλάβετε, δέσποτα Ιερώνυµε, από αυτό το άρθρο σας ξεγλίστρησε µέσα από τα

έγκατα µια εµπάθεια για τους δώδεκα αγίους µητροπολίτες και αποκαλύφθηκε ένα θολό βάθος και για να παραπληροφορήσετε τους αναγνώστες για το τι είχε συµβεί, ξεδιπλώσατε κάποιες παραγράφους που

σας αποκαλύπτουν.

1) “Στα πλαίσια δε της δικτατορίας – γράφετε – του Ιωαννίδη κηρύχθηκαν έκπτωτοι δώδεκα

Μητροπολίτες”. Πώς κηρύχτηκαν όµως δε µας λέτε! Ή ποιοι είναι αυτοί που τους κήρυξαν εκπτώτους;

Ούτε αυτό µας το λέτε!

Ερώτηµα: Δέσποτα, υπάρχει σε βάρος των δώδεκα κάποια τελεσίδικη απόφαση εκκλησιαστικού ή

πολιτικού δικαστηρίου, γι΄αυτό που γράφετε; Και αν δεν υπάρχει τότε µε ποιο δικαίωµα τους

χαρακτηρίζετε “εκπτώτους”; Αν υποθέτετε ότι οι Συντακτικές Πράξεις 3 και 7 της δικτατορίας είναι που

τους κήρυξαν έκπτωτους, δε γνωρίζετε εσείς ως νοµικός ότι αυτές το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο ΣτΕ τις ακύρωσε και µια άκυρη απόφαση δεν έχει καµία ισχύ και κανένας δεν έχει δικαίωµα να τις επικαλείτε,

πολλώ µάλλον ένας επίσκοπος και µάλιστα και νοµικός;

Ο χαρακτηρισµός των δώδεκα Μητροπολιτών ως “εκπτώτων” αποτελεί µοµφή και προσβολή της

προσωπικότητάς τους και εσείς σαν νοµοµαθής (Δικηγόρος παρά Πρωτοδίκαις) γνωρίζετε ότι η πράξη

αυτή είναι το ολιγότερο ποινικώς κολάσιµος.

2) Άγιε δέσποτα, µετά από 50 χρόνια, για πρώτη φορά συναντάµε σε επίσηµο γραπτό ένα νέο προσωνύµιο που τους δώσατε εσείς, ένας επίσκοπος, φαίνεται από τη µεγάλη σας µάλλον “αγάπη”. Ας το δούµε!

Το εκκλησιαστικό κατεστηµένο ή σωστότερα, η φατρία Σεραφείµ, Ιωαννίδη, Χρήστου, συνεπικουρούµενη

και από τα δηµοσιογραφικά συγκροτήµατα (µε το αζηµίωτο) είχαν δώσει στους δώδεκα

“δολοφονηµένους” αρχιερείς σε όλη την πορεία τους πολλά και διάφορα προσωνύµια.

Στην περίοδο της δικτατορίας, όσοι µητροπολίτες ήρθαν κόντρα µε τη µασωνία (οι δικτάτορες ήταν επί

το πλείστον µασόνοι) τους χαρακτήρισαν αριστερούς. Η δεύτερη δικτατορία Ιωαννίδη – Σεραφείµ, για να

τους βοηθήσει στην εκ παραθύρωση, τους στιγµάτισαν ως Κοµµουνιστές και µε τις Συντακτικές Πράξεις

τους θεώρησαν επικίνδυνους, διότι – είπαν – “αντίκεινται στο έργο της Εθνικής Κυβερνήσεως” και

τους έβαψαν και κόκκινους.

Σαν έπεσε η δικτατορία και το στίγµα του Κοµµουνιστή και το κόκκινο µεταποιήθηκε σε τίτλο τιµής, τότε

τους κόλλησαν τη ρετσινιά του Χουντικού και τους χρωµάτισαν µαύρους. Αυτός ήταν ένας

προσδιορισµός που τους διευκόλυνε στη διαδικασία της δολοφονικής εξόντωσής των και για να

δικαιολογηθούν πολιτικά, που δεν στέκονταν τους κόλλησαν και το αντικανονικός, για να είναι

εκκλησιαστικά εντάξει (!).

Και τώρα σας τρόµαξε η αγιοποίηση του Εδέσσης Καλλινίκου και η πρόταση για το Λαρίσης Θεολόγο

και ετοιµάζουν για τους υπόλοιπους, αφού σε εκταφές που γίνονται τα οστά τους ευωδιάζουν και δε θα

αργήσουν να συµπληρώσουν το µαρτυρικό αγιολόγιο της Εκκλησίας.

Αυτός είναι ο λόγος που σας έπιασε πανικός!.

Είναι γνωστό και το γνωρίζετε καλύτερα και από εµάς ότι όλοι αυτοί περπάτησαν στα χνάρια των  Αγίων Αποστόλων, ανάπνεαν το θυµίαµα των αγίων Πατέρων, ζώστηκαν τη λέντιο της επισκοπικής διακονίας, πρόβαλλαν το σταυρικό σύµβολο της θυσιαστικής αγάπης, πρόσφεραν καρδιά και µόχθο για την κατήχηση του αδίδακτου λαού, παρείχαν πατρική φροντίδα στα αποίµαντα πλήθη και στάθηκαν

άφοβοι και αλύγιστοι στις µασωνικές και Σεραφειµικές απειλές. Και για όλα αυτά, για να τους εξουθενώσουν, να τους ξεφτελίσουν, τους κολλούσαν κατά τακτικά διαστήµατα διάφορες (από αγάπη !)

ταµπέλες, µε προσωνύµια αντικανονικοί, παράνοµοι, οργανωσιακοί, αντιεκκλησιαστικοί,

παραεκκλησιαστικοί… και τώρα µετά από µισό αιώνα (50 χρόνια) το εφευρετικό σας πνεύµα, “άγιε”

δέσποτα, και σεις τους κολλήσατε µια νέα ταµπέλα, του φιλοβασιλικού.

Γι’ αυτή την ταµπέλα µε το νέο προσωνύµιο πολύ σας ευχαριστούµε!

Τριανταφυλος Τασοπουλος, εφημεριδα ΑΓΩΝΑΣ Λαρισας.