Ομολογία

 

Ποιο είναι άραγε το μέγεθος της ευθύνης μας, όταν στους μη Έλληνες Ορθόδοξους αντί για το γάργαρο νεράκι της Ορθοδοξίας τους προσφέρουμε τα βοθρολύματα του Οικουμενισμού;

του κ. Δ. Σερκελιδη

 Είναι συνήθης η έκφραση ότι η Ελλάδα είναι το κέντρο της Ορθοδοξίας, όμως προσωπικά πάντοτε θεωρούσα ότι υπάρχει σε αυτήν το στοιχείο της υπερβολής.

Φίλος μου που είχε σπουδάσει στο Βελιγράδι πολλές φορές προσπάθησε να διορθώσει την αντίληψή μου. “Οι Σέρβοι, μου έλεγε συχνά, έχουν στραμμένα τα μάτια τους στην Ελλάδα. Οι μεγάλοι τους θεολόγοι, ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς και οι μαθητές του, όλοι σπούδασαν στην Ελλάδα. Ήταν εξαιρετικοί ελληνιστές και γέννησαν ένα ρεύμα φιλελληνισμού στη σερβική Ορθοδοξία. Από εμάς περιμένουν να πάρουν γραμμή στα διάφορα θεολογικά θέματα”. Πάντοτε όμως παρέμενα δύσπιστος και θεωρούσα ότι αυτό το ρεύμα αφορά τη θεολογική ελίτ και όχι τον απλό κόσμο. 

Για πρώτη φορά κατάλαβα όμως ότι μάλλον οι αντιλήψεις μου είναι λανθασμένες όταν άκουσα τον π. Θεόδωρο Ζήση και τον π. Σεραφείμ Ζήση να μας εξηγούν πόσο προσβλέπουν στην Ελλάδα και στη Θεολογία της οι άλλοι Ορθόδοξοι και κυρίως οι Σλάβοι. Επειδή εμείς έχουμε την κλείδα της Αγίας Γραφής και των Πατέρων λόγω της Ελληνικής γλώσσας, χρειάζονται τη βοήθειά μας, για να κατανοήσουν και να απαντήσουν με σαφήνεια σε όλα τα δύσκολα δογματικά και εκκλησιαστικά προβλήματα. Άλλωστε ο π. Θεόδωρος και ο π. Σεραφείμ μιλούσαν εκ πείρας, καθώς πολλές φορές βρέθηκαν σε όλες τις Ορθόδοξες χώρες της Βαλκανικής, τη Γεωργία και τη Ρωσία, προσκεκλημένοι των εκεί παραδοσιακών Ορθοδόξων.

Ήρθε όμως ο καιρός να αποκτήσω τις δικές μου εμπειρίες. Αφορμή στάθηκαν οι δύο μεγάλες ημερίδες που διοργάνωσε ο Σύλλογός μας Άγιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής, σε συνεργασία με την Εταιρεία Ορθοδόξων Σπουδών και άλλους φορείς το 2018 και 2019. Στις ημερίδες παρέστησαν Ορθόδοξοι, ιερείς, μοναχοί και λαϊκοί, από τη Βουλγαρία, τη Σερβία, τη Μολδαβία, τη Ρουμανία. Άνθρωποι που μπήκαν στον κόπο να κάνουν χιλιάδες χιλιόμετρα, να υποβληθούν σε έξοδα και ταλαιπωρία για να συμπαρασταθούν με την παρουσία τους στους αδελφούς τους Ορθοδόξους Έλληνες. Δυστυχώς δεν είχα την ευκαιρία να συνομιλήσω μαζί τους και να αποκτήσω μια καλύτερη εικόνα για τη στάση τους απέναντι στην Ελλάδα και την Ελληνική Ορθοδοξία. 

Προ μηνών γνώρισα ένα Ρώσο, ο οποίος παραθέριζε με την οικογένειά του στη χώρα μας. Ήταν πιστός άνθρωπος, η δε πολυμελής οικογένειά του είχε μια εντελώς φυσική ευλάβεια και μια ξεχωριστή ευγένεια στους τρόπους. Μου έκανε εντύπωση ότι η πρώτη του ερώτηση ήταν ποιος είναι ο επίσκοπος της περιοχής στην οποία βρισκόμασταν. Κατάλαβα ότι πρόσεχε να μην εκκλησιαστεί σε μητρόπολη που ο επίσκοπός της έχει έρθει σε επαφή με ψευδοχειροτονημένους Ουκρανούς του Επιφανίου. Στη σύντομη συζήτησή μας φάνηκε ότι γνωρίζει πρόσωπα και πράγματα της Εκκλησίας της Ελλάδος που, κατά τις τότε αντιλήψεις μου, δεν δικαιολογείται να γνωρίζει ένας Ρώσος Ορθόδοξος, κάτοικος της μακρινής Μόσχας. 

H οριστική αναθεώρηση επί το ορθό των αντιλήψεών μου έγινε χάρη σε μια τυχαία συνάντηση με παρέα Γεωργιανών Ορθοδόξων, ενός ιερέα και δέκα περίπου λαϊκών, που ήρθαν προσκυνηματική εκδρομή στην Ελλάδα. Εκτός από το προσκύνημα στο Άγιο Όρος, ήθελαν διακαώς να συναντήσουν και να συνομιλήσουν με τον π. Θεόδωρο Ζήση. Μας εξήγησαν ότι, επειδή δεν έχουν τη δυνατότητα να διαβάσουν τα κείμενά του στα Ελληνικά, περιμένουν πώς και πώς κάποιο από αυτά να μεταφραστεί στα Ρώσικα. 

Στη συζήτηση που ακολούθησε η μια έκπληξη διαδεχόταν την άλλη. Πρώτα πρώτα γνώριζαν τον Αρχιεπίσκοπό μας και το ποιόν του (εγώ δεν θυμόμουν το όνομα του δικού τους Πατριάρχη!). Έπειτα μας ρώτησαν ποιοι Ελλαδίτες επίσκοποι είναι παραδοσιακοί. Δεν προλάβαμε να πούμε Κύθηρα… και πριν τελειώσουμε την λέξη αναφώνησαν όλοι μαζί “Σεραφείμ”. Ξεκινήσαμε να απαριθμούμε κι άλλους παραδοσιακούς αρχιερείς, αλλά δεν χρειάστηκε, γιατί ήδη γνώριζαν τον Καλαβρύτων Αμβρόσιο, τον μακαριστό Αιτωλίας Κοσμά, ακόμα και τον Ανδρέα Κονίτσης. Ρώτησαν για τον Πειραιώς Σεραφείμ και διαπιστώσαμε άπαντες ότι οι γνώμες μας συμφωνούν. 

Μεγαλύτερη έκπληξη ένιωσα, όταν αρχίσαμε να συζητάμε για τους οικουμενιστές επισκόπους. Δημητριάδος, Αλεξανδρουπόλεως, Μεσσηνίας, τους γνώριζαν όλους. Δεν είναι υπερβολή να πω ότι γνώριζαν ονομαστικά τουλάχιστον το ένα τρίτο της Ιεράς Συνόδου. Μας ρώτησαν ποια μοναστήρια του Αγίου Όρους είναι παραδοσιακά. Προλάβαμε να πούμε μόνο Κωνσταμονίτου και συνέχισαν αυτοί με όλα τα φιλοθεΐτικα μοναστήρια. Γνώριζαν ονομαστικά τους οικουμενιστές ηγουμένους και την κατάσταση με την ψευδοουκρανική Εκκλησία. Είχαν γνώση του παλαιοημερολογητικού σχίσματος, κάτι που δεν υφίσταται στην πατρίδα τους. Γνώριζαν για την δίωξη του π. Αναστασίου Γκοτσόπουλου, με τον οποίο μάλιστα είχαν, όπως μας είπαν, και επικοινωνία. Σημειωτέον ότι η παρέα αυτή των Γεωργιανών δεν ήταν ούτε φοιτητές της Θεολογικής, ούτε ελληνομαθείς. Απλοί χριστιανοί δίπλα σε έναν παραδοσιακό Γεωργιανό Ιερέα.

Όπως καταλαβαίνετε πήρα ένα καλό μάθημα για την ευθύνη που έχουμε εμείς οι Έλληνες Ορθόδοξοι απέναντι στους αδελφούς μας Ορθοδόξους των άλλων εθνών. Είναι ακριβώς αυτό που βροντοφώναξε με ελληνίδα φωνή ένας Ορθόδοξος Κολομβιανός, ο  Επίσκοπος Άσσου Μεξικού, στο κήρυγμά του σε κάποιο ναό της Αθήνας: “Η Ελλάδα είναι το κέντρο της Πίστεως, Τα Ιεροσόλυμα είναι η Αγία Πόλη, αλλά εμείς, όταν θέλουμε να μάθουμε τον Χριστιανισμό, την Ορθοδοξία και την Πίστη, στην Ελλάδα ερχόμαστε. Αυτός ο Ινδιάνος με σκισμένα μάτια δεν πηγαίνει Ρουμανία, δεν πηγαίνει Ρωσία, έρχεται εδώ.”

Ποιο είναι άραγε το μέγεθος της ευθύνης μας, όταν ο Χριστός καλεί ανθρώπους από όλες τις φυλές της γης να έρθουν στην Εκκλησία Του και αυτοί έρχονται στην Ελλάδα μας να βρουν το γάργαρο νεράκι της Ορθοδοξίας, το αλλόμενον εις ζωήν αιώνιον, και μεις τους προσφέρουμε τα βοθρολύματα του Οικουμενισμού; Ποια Κόλαση αξίζει για μας τους Έλληνες Ορθοδόξους που παίρνουμε τόσες ψυχές στο λαιμό μας;  

Γι’ αυτό ας μήν τολμήσει να εκστομίσει κανείς το συνηθισμένο ανόητο και επιπόλαιο ερώτημα: “Καλά, μόνο εμάς τους Ορθοδόξους θα σώσει ο Θεός;” Γιατί από εμάς θα ξεκινήσει τις τιμωρίες.