Αυτή είναι, λοιπόν, η Ελλάς: Κοινωνία της σιωπής, ακόμη και όταν το σάπιο όζει. Όλοι ξέρουν, κανείς δεν μιλάει.

Αυτή είναι, λοιπόν, η Ελλάς: Κοινωνία της σιωπής, ακόμη και όταν το σάπιο όζει. Όλοι ξέρουν, κανείς δεν μιλάει.

Όλοι ξέρουν αλλά κανείς δεν μιλάει

Παππούς ασέλγησε στην εγγονή του. Υιός βίασε και σκότωσε τη μητέρα του. Σύζυγος αποπειράθηκε να δολοφονήσει με τσεκούρι τη σύζυγό του, τον πρόλαβε η Αστυνομία. Παρουσιαστής διέσπειρε βίντεο ερωτικού περιεχομένου της συντρόφου του σε σάιτ αμφιβόλου ηθικής. Ηθοποιός εκβίαζε νυμφευμένους γκέι συναδέλφους του με οικογένειες και παιδιά για να μην αποκαλύψει την ταυτότητά τους στο διαδίκτυο.

Από τον Μανώλη Κοττάκη

Είναι μερικές από τις ειδήσεις που ακούμε και διαβάζουμε το τελευταίο τριήμερο, οι οποίες αθροίζονται στις προηγούμενες: Βιτριόλια μεταξύ κορασίδων, επιθέσεις ιερέων κατά δικαστών, ναρκωτικά σε οικίες δικαστών κ.λπ. Ζούμε στην εποχή της εγκληματολογίας, αλλά για έναν περίεργο λόγο δεν ακούμε συχνά τους εγκληματολόγους. Ούτε τα στατιστικά τους. Δεν αναζητούμε καν τις βαθύτερες αιτίες της αθρόας εγκληματικότητος.

Όταν ακόμη και ο σαλεμένος φθάνει να βιάσει τη μητέρα του, είναι προφανές ότι ο θεμελιώδης, ο ιδρυτικός νόμος της οικογένειας έχει καταλυθεί.

Όταν ακόμη και ο παππούς τολμά να αγγίξει τη συνέχειά του στον μάταιο τούτο κόσμο, την εγγονή του, σημαίνει επίσης ότι ο ιδρυτικός νόμος της οικογένειας έχει καταλυθεί. Όταν ο σύζυγος αποπειράται να δολοφονήσει ή δολοφονεί (17 φορές φέτος) τη σύζυγο, πάλι ο ιδρυτικός νόμος της οικογένειας έχει καταλυθεί και έχει χαθεί. Όπου ιδρυτικός νόμος ίσον αυτό που οι παλαιοί έλεγαν με δύο λέξεις: «Αίμα μου».

Όλο και περισσότερο στις μέρες μας χάνεται η ένωση του αίματος. Ο σεβασμός και η αγάπη που απορρέει από αυτήν. Όλο και περισσότερο στις μέρες μας διαρρηγνύονται οι δεσμοί πάνω στους οποίους βασιζόταν αθέατα η κοινωνική συνοχή. Όλο και περισσότερο στις μέρες μας απαντούν στην απόρριψη με το έγκλημα και τη βία.

Πρόκειται για αλλαγή μείζονα, που όσο περνά ο καιρός θα λαμβάνει και άλλα χαρακτηριστικά. Η χαλάρωση των δεσμών, η χαλάρωση των ηθών, η αντικατάσταση των στεφάνων από τα έγγραφα στα δημαρχεία και τα σύμφωνα συμβίωσης, η κατάργηση των βαφτίσεων και η ψυχρή επιλογή της ονοματοδοσίας, η εγκατάλειψη του επίσημου τύπου των τελετών, που αυξάνει την ευθύνη, οδηγεί στη διάλυση της κοινωνίας από τα θεμέλιά της. Διάλυση η οποία συμπληρώνεται από τον εκτραχηλισμό των ηθών και από την κατάλυση της σχέσης γονέος – τέκνου. Ακόμη και υγιώς δομημένες οικογένειες, λειτουργούσες πάνω σε στέρεες αρχές, δυσκολεύονται να κρατήσουν τα παιδιά τους μακριά από μοντέρνες συμμορίες σχολικών, οπλοφόρων χούλιγκαν, αρσενικών ή θηλυκών. Η οικογένεια είναι ο πρώτος μεγάλος θεσμός που δέχεται πλήγμα στις μέρες μας, λοιπόν – σε λίγο καιρό θα τη νοσταλγούν ακόμη και οι ισχυρότεροι πολέμιοί της.

Η δεύτερη μεγάλη αλλαγή της εποχής είναι η εκπόρνευση των ηθών. Δεν θέλουμε να παραδεχτούμε πόσο έχει διαβρωθεί από την πρόσκαιρη ηδονή τμήμα από τη βάση της κοινωνίας μας.

Για χρόνια πολλά περνάμε ως λαός τους εαυτούς μας για Γάλλους και Ιταλούς, αλλά στην πραγματικότητα είμαστε Ρώσοι και Ουκρανοί της δεκαετίας του 1990.

Και να μη θέλουμε να το παραδεχτούμε, κάθε μέρα θα συμβεί κάτι που θα το επιβεβαιώσει: Ένας παρουσιαστής και εκδότης που κάποτε ήταν μάνατζερ της «εθνικής» μας βίζιτας – μη φοβόμαστε τις λέξεις. Ένας ηθοποιός και σκηνοθέτης που παρέσυρε ανηλίκους στην ακολασία. Ένας ηθοποιός που παρενοχλούσε συστηματικώς συναδέλφους του.

Ένας διάσημος παρουσιαστής ανεκδότων που έβγαζε στο διαδικτυακό «κλαρί» χάριν εκδικήσεως τις περιστασιακές συντρόφους του. Ευτυχώς που δεν ζουν κάποιοι για να αποκαλυφθεί πώς «ανέβαζαν» τις τιμές των νεαρών μοντέλων του εφήμερου έρωτος καλώντας τες για συνεντεύξεις στις εκπομπές τους. Βούρκος κατήντησε η Ελλάς. Δεν μένει τίποτε όρθιο. Και ό,τι μένει γκρεμίζεται κάθε μέρα.

Το χειρότερο από όλα δε, όταν αποκαλύπτεται ότι ένας παππούς ασελγεί, ένας άνδρας χτυπά, ένας υιός τα έχει χαμένα και επιτίθεται στη μάνα του, ένας παρουσιαστής έχει βίτσια, ένας ηθοποιός κάνει εμπόριο λευκής σαρκός, είναι πως ελάχιστοι πέφτουν από τα σύννεφα. «Μα, αυτά είναι γνωστά χρόνια, τα ξέραμε» είναι η συνήθης επωδός.

Αυτή είναι, λοιπόν, η Ελλάς: Κοινωνία της σιωπής, ακόμη και όταν το σάπιο όζει. Όλοι ξέρουν, κανείς δεν μιλάει. Πώς το έλεγε εκείνος ο συνάδελφος και συγγραφεύς από τη Θεσσαλονίκη; Όλα βαίνουν καλώς εναντίον μας.