Ομολογία

 

O ΠΡΥΤΑΝΗΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΘΕΟΛΟΓΩΝ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ 

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ 

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ

“Εργάτης ανεπαίσχυντος, ορθοτομών τον λόγον της αληθείας” (Β΄ Τιμ. 2, 15)

Απολυτίκιο

Ἦχος πλ. δ´. Ταῖς τῶν δακρύων σου ῥοαῖς.
Ὁμολογίας ἀριστεῦ, παῤῥησίας διδάσκαλε καὶ σεμνότητος, θείων γραφῶν ἑρμηνευτά, τῆς σωτηρίας κῆρυξ ἀκαταπόνητε, Νικόλαε σοφέ, τῆς Ἐκκλησίας λύρα ἡδύφθογγε, μελῳδοῦσα τὰ δόγματα, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀφωρισμένος τῷ Θεῷ, ἐκ κοιλίας μητρός σου θεῖε Νικόλαε, εἰς Eὐαγγέλιον αὐτοῦ, κατηγωνίσω ἐχθρὸν τὸν μιαρώτατον, καὶ ποίμνιον πιστόν, τῆς Ἐκκλησίας πάνυ ἐφώτισας, συγγραφαῖς τε καὶ λόγοις σου, Λόγον τὸν πρὸ πάντων Θεόν, κηρύττων τοῖς ὠσὶν ἡμῶν.

Όσο περνάει ο χρόνος από την ημέρα της κοίμησής του, τόσο γίνεται περισσότερο αισθητή η απουσία του. Από τα χείλη των πιστών χριστιανών ακούγεται ο στεναγμός: “Να ζούσε σήμερα ο κ. Σωτηρόπουλος, που το κακό πλεόνασε, οι πάσης φύσεως αιρετικοί αυξάνονται και πληθύνονται, ο Οικουμενισμός, το συνονθύλευμα όλων των αιρέσεων κατέλαβε όλη σχεδόν την ηγεσία της Εκκλησίας και να παιρνε το φλάμπουρο, και να φώναζε: «στώμεν καλώς»”.

Πράγματι μας λείπει! Άνθρωποι “σοφοί υπάρχουν, Άγιοι υπάρχουν, θεολόγοι-κήρυκες του λόγου υπάρχουν, αλλά άνδρες ανδρείοι και κραταιοί που να αντιμετωπίσουν τους αλλόθρησκους, τους χιλιαστές, το δαιμονικό οικουμενισμό δεν υπάρχουν”.

Ο μακαριστός Νικόλαος ήταν καθηγητής στον αντιαιρετικόν αγώνα, ακατάβλητος στα επιχειρήματα και με οξύ τρόπο αντιμετώπιζε τους “ψευδοπροφήτες” τους “πονηρούς και γόητες” που κήρυτταν “άλλον Ιησούν”,. και τους παρεκτρέποντες ηγήτορες της Εκκλησίας.

Αφοσιώθηκε στη σπορά του λόγου του Θεού, πρότυπό του ο Απόστολος Παύλος και ο γέροντάς του π. Αυγουστίνος Καντιώτης και η χαρά του ήταν το εποικοδομητικό κήρυγμα, αλλά περισσότερο όμως ήταν ελεγκτικό.

Πλησίασε σεβαστικά τις μορφές των Αγίων Αποστόλων και των Αγίων Πατέρων, οσφράνθηκε την ευωδία των εμπειριών τους και έγινε μαθητής τους και πιστός ακόλουθός τους.

Περιόδευσε σε όλα σχεδόν τα διαμερίσματα της Ελληνικής Πατρίδας κηρύσσοντας το θεϊκό ανόθευτο λόγο.

Όταν μιλούσε, στέναζαν οι ναοί από τη κοσμοσυρροή, όταν τον έβλεπαν στο δρόμο σχημάτιζαν διαδήλωση γύρω του, είχε τέτοια πειθώ που με απλό νεύμα ήταν πρόθυμοι να συστρατευτούν και να μοχθήσουν κοντά του.

Ο ελεγκτικός λόγος ήταν κάτι το μοναδικό, ήταν μαγεία ανεπανάληπτη. Η φωνή του ακούστηκε και πέρα από τα Ελληνικά σύνορα, ήταν ένα προφητικό σάλπισμα, γι’ αυτό κατ’ επανάληψη ταξίδεψε στην Αμερική, Καναδά, Αυστραλία, Γερμανία. Είχε ελκύσει κοντά του χιλιάδες πνευματικά παιδιά σε όλο το κόσμο.

Δίδαξε ό,τι και οι Μεγάλοι Πατέρες και κήρυκες του λόγου χωρίς να περιμένει ανταπόδοση και ούτε περίμενε ανταλλάγματα.

Τον χτύπησαν τα κύματα, μα δεν τον τύλιξαν, τον έσυραν στον αφορισμό από εκκλησιαστικές μικρότητες για να τον υποδουλώσουν αλλά δεν εκάμθη. Πληγώθηκε κατάβαθα από την αχαριστία των εκκλησιαστικών αρχόντων, όπως πληγώθηκαν μεγάλα αναστήματα στο διάβα των αιώνων (Ι. Χρυσόστομος, Μ. Αθανάσιος. Αγ. Μάξιμος, Αγ. Νεκτάριος…).

Ήταν ένας αγαθός εργάτης στην προσέγγιση της Γραφής, τη μελετούσε και την είχε στο μυαλό του αποδελτιωμένη, την κρατούσε πάντα στο αριστερό χέρι και με το δεξιό δάκτυλο έδειχνε το κατάλληλο χωρίο, σαν να έλεγε: “Ίδε ο Αμνός του Θεού…”.

Το συγγραφικό του έργο υπήρξε πολύ μεγάλο. Στην πρώτη χριστολογική μαρτυρία του απέδειξε ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Γιαχβέ και δίδει ορθές ερμηνείες σε παρερμηνεύοντα χωρία. Το τετράτομο έργο, το οποίο έγινε συνώνυμο του ονόματός του είναι “Ερμηνείες δύσκολων χωρίων της Γραφής”. Ο μεγάλος άθλος του ήταν η μετάφραση όλης της Καινής Διαθήκης στη δημοτική γλώσσα, ως και η υπομνημάτιση του κατά Ματθαίου, κατά Ιωάννη Ευαγγελίου και των Πράξεων των Αποστόλων. Αυτό το έκανε όπως επισημαίνει ο ίδιος στο πρόλογό του για τον εξής λόγο:: “ανταποκρινόμενος στην επιθυμία πολλών αναγνωστών και ακροατών του, αλλά και στην ανάγκη η νέα γενεά που πάσχει από λεξιπενία λόγω αθλίας εκπαιδευτικής μεταρρυθμίσεως να καταλαβαίνει το λόγο του Θεού… (μέσα εδώ) «εξομαλύνονται δυσκολίες του ιερού κειμένου και η έννοια των δύσκολων χωρίων προσαρμόζεται άριστα προς τη συνάφειά τους”».

Ως και είκοσι ακόμα περίπου αξιόλογα συγγράμματα από κάθε άποψη θεολογική και ερμηνευτική, θα παραμείνουν απαράμιλλα στολίδια στη θεολογική βιβλιοθήκη της Εκκλησίας του 20ού αιώνα.

Ερχόμαστε ως ταπεινοί προσκυνητές να καταθέσουμε τα μύρα της ψυχής και αγιοκέρι στη θύμισή του ένα δικό του, ένα μικρό κειμενάκι που στιγματίζει την κορονοΐα αρρώστια που μαστίζει την Εκκλησία: «Όντως παναίρεση ο Οικουμενισμός» και δύο μυρόδολα άσματα που τα συνέταξε κάποιος αδελφός ως αντίδωρο για το μεγάλο έργο που προσέφερε για την οικοδομή του λαού και για τη δόξα του Θεού.

 

Όντως παναίρεση ο Οικουμενισμός

Μεγαλόσχημοι κληρικοί και άλλοι οίκουμενιστές δηλώνουν ότι ο Οικουμενισμός δεν είναι αίρεση. Ναι, λέγουμε και εμείς, ο Οικουμενισμός δεν είναι αίρεση, μία δηλαδή αίρεση, αλλά συνονθύλευμα αιρέσεων, παναίρεση, όπως τον χαρακτήρισε νεώτερος Πατήρ της Εκκλησίας, ο Ιουστίνος Πόποβιτς, και όπως φρονούν όλοι οι νουν Χριστού και Ορθοδοξίας έχοντες κληρικοί και λαϊκοί.

Απόδειξη της θλιβερής αλήθειας ότι ο Οικουμενισμός είναι παναίρεσι, είναι η περιβόητη Εγκύκλιος του 1920 του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Συμφώνως προς την περιβόητη αυτή Εγκύκλιο οι αιρετικές «Ομολογίες της Δύσεως” είναι αδελφές Εκκλησίες! Απόδειξη της θλιβερής αλήθειας ότι ο Οικουμενισμός είναι παναίρεση,είναι το περιβόητο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών» (Π.Σ.Ε.). Και το όνομα αυτού του Συμβουλίου είναι αιρετικό λόγω του πληθυντικού Εκκλησιών, πολλών Εκκλησιών, ενώ ο Χριστός δεν ίδρυσε πολλές, αλλά μία Εκκλησία, αυτή πού κατέχει την ορθή πίστη, την ορθή διδασκαλία.

Απόδειξη του ότι ό Οικουμενισμός είναι παναίρεση, είναι πρόσφατη δήλωση του Οικουμενικού Πατριάρχη ενώπιον του Γενικού Γραμματέως του ΟΗΕ, ότι αγωνίζεται για την ένωση των Εκκλησιών, όπως εκείνος αγωνίζεται για την ένωση των λαών και Εθνών («Ο.Τ.» 27-11-2009). Απόδειξη του ότι ό Οικουμενισμός είναι παναίρεση, είναι δήλωση οικουμενιστού καθηγητού της Θεολογίας, ότι οι Παπικοί, οι Προτεστάντες, οι Αγγλικανοί κ.λπ. δεν είναι αιρετικοί.

Απόδειξη του ότι ό Οικουμενισμός είναι παναίρεση, είναι αιρετικές δηλώσεις και εκδηλώσεις πολλών ημετέρων οικουμενιστών, ρασοφόρων και μη. Εκτός άλλων εκδηλώσεων ημέτεροι οικουμενισταί προβαίνουν και σε συμπροσευχές και συλλείτουργα με αιρετικούς, σαν να μην είναι αιρετικοί, αλλ’ Ορθόδοξοι. Ισοπέδωση της Ορθοδοξίας με τις αιρέσεις. Όντως παναίρεση ό Οικουμενισμός.