Ομολογία

 

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

Προς κ. Δημήτριον Τσελεγγίδη

Oμ.Καθηγητού του Α.Π.Θ. 

 

          Αξιότιμε κ. Καθηγητά

 

Με πολλή προσοχή παρακολούθησα συνέντευξή σας (διαδικτυακά) στο «ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΗΘΟΣ», με συντονιστή τον π. Πέτρο Χίρς, στα πλαίσια της τρέχουσας επιδημιολογικής εννοιολογίας (εκδοχής).

«Αξιολογήσατε» ότι εντός του ιερού χώρου του Ναού, το εκκλησιαστικό πλήρωμα είναι εκτεθειμένο στον (πιθανό) μολυσμό εκ του κορονοϊού, όπως συμβαίνει και στην ανθρώπινη κοινή συλλογικότητα εκτός Ι. Ναού (καταστήματα, σπίτι κ.λ.π.). Τονίσατε, ότι: «δεν αφορά την κοινωνία μας με το Θεό αλλά την συγκοινωνία μας με έναν άλλο άνθρωπο, που μπορεί να γίνει και σε άλλο χώρο, σπίτι, κατάστημα κ.λ.π.». Αναφέρεσθε, προφανώς, στην σωματική διάταξη των πιστών στην Εκκλησία. Η διάταξη των εκκλησιαζομένων (αποστάσεις), κ. Καθηγητά, προσβάλλει τον Θεό, όταν εμείς δεν λειτουργούμε στις εκκλησιαστικές προδιαγραφές. Ας γίνω πιο σαφής. Με τους όρους ευπρέπειας, που μορφοποίησε διαχρονικά η Εκκλησία, διαμορφώθηκε περιβάλλον εντός του Ναού βοηθητικό της πνευματικής συμμετοχής στις ακολουθίες όπως, για παράδειγμα, χωριστά οι άνδρες και χωριστά οι γυναίκες. Γνωρίζετε, όμως, ότι η Λειτουργική σύναξη εντός του Ναού, δεν αντισταθμίζεται με οποιαδήποτε άλλη κοσμική σύναξη. Όλοι οι συνειδητοί πιστοί, έχοντας την εμπειρία των οδυνηρών συνεπειών της πτώσης (αμαρτίας), τόσο στην προσωπική οντότητά τους, όσο και στη συλλογική τους ζωή, έρχονται στην Εκκλησία για να μπορέσουν να διαμορφώσουν Χριστοκεντρικά τη ζωή τους, γεγονός που δεν συμβαίνει σε κοσμικές συγκεντρώσεις εντός οικιών, εντός καταστημάτων ή στα γήπεδα.

Πέρα από αυτή την ατυχή – άστοχη εκτίμησή σας, ως προς την ανθρώπινη παρουσία εντός του Ι. Ναού εν ώρα Ακολουθίας, υπογραμμίσατε (εύστοχα), ως εξαίρεση, και την υπέρβαση των επιστημονικών – γνωστικών δεδομένων, όταν υπάρχει πίστη συγκλίνουσα με το θέλημα του Θεού, οπότε ο πιστός κατά Θεία χάρη δεν νοσεί από κορονοϊό ή άλλο λοιμώδες νόσημα εντός του Ναού. Τελικά υπογραμμίσατε, κ. Καθηγητά, ότι η παρουσία του «άλλου» μέσα στο Ναό, δημιουργεί υγειονομικό πρόβλημα (δυνάμει). Πρόβλημα – διατύπωση, που χρωματίσθηκε με τον αφορισμό του Σάρτρ: «Η κόλαση είναι οι άλλοι»!

Τονίσατε, επίσης, ότι «εκπειράζει τον Θεό» εκείνος, που έχει δεδομένο ότι εντός του Ι. Ναού δεν νοσεί από κορονοϊό. Πιο απλά, παραδεχθήκατε, ότι ο κορονοϊός δημιούργησε ασταθείς τους πνευματικούς όρους της συνύπαρξης των πιστών μέσα στον Ναό, εν ώρα Ακολουθίας.

Ο ισχυρισμός ότι, οι προσπίπτοντες μετά κατανύξεως, μετανοίας και συντετριμμένης καρδίας ενώπιον του Χριστού, εκζητούντες άφεση αμαρτιών και το έλεος του Θεού, κινδυνεύουν από την μολυσματική αυτή νόσο, αντιβαίνει (ο ισχυρισμός αυτός) προς την αγάπη του Θεού.

Κύριε Καθηγητά, εντός της Θ. Λειτουργίας (Ευχαριστιακή σύναξις), δεν είμεθα «άτομα», όπως σε κοσμικούς χώρους συμβαίνει. Είμεθα εν Χριστώ κοινωνία, Σώμα Χριστού, όπου υπάρχει πνευματική αναφορά του «προσώπου – πλήθους» προς τον Άγιο Τριαδικό Θεό. Με τη χάρη του Θεού συνυπάρχουν: ο Ιερέας – λειτουργός (Μυστυριακή Ιερωσύνη) και ο λαός – λειτουργός (γενική ιερωσύνη), όπου «εν ενί στόματι και μία καρδία» τελούν και συν-τελούν την Θ. Λειτουργία με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος.

Παλαιότερα στην προτροπή «αγαπήσωμεν αλλήλους…», έδιναν όλοι ασπασμό αγάπης, όπως πράττουν σήμερα οι λειτουργοί-ιερείς.

Και σήμερα να εδίδετο ασπασμός αγάπης, δεν θα υπήρχε κίνδυνος μολυσμού, διότι: «Επί δε του φιλήματος τούτου του αγίου εστι και έτερον λόγον ειπείν. Ποιόν δη τούτον; Ναός εσμέν του Χριστού· τα τοίνυν πρόθυρα φιλούμεν του ναού και την είσοδον, αλλήλους φιλούντες…» (P.G. 61, 606-7).

Ο Αγ. Νικόλαος Καβάσιλας, υπογραμμίζει:

«Ο Ιερέας το παραβρισκόμενο πλήθος το καταρτίζει και το διαθέτει απέναντι στη χάρη με την ευχή και την αναμεταξύ τους αγάπη και την ομολογία πίστεως» (Κεφ. 26).

Μόνο ο θεατής – ακροατής της Θ. Λειτουργίας παραμένει ανέγγιχτος από τη χάρη του Θεού.

Τέλος, να τονίσουμε με απόλυτη κατηγορηματικότητα, κ. Καθηγητά, ότι προηγείται (ως πιο ισχυρά) η σωστική χάρις από την συμμετοχή (συνειδητή) στην Θ. Λειτουργία, και έπονται οι ευλογίες – Χάρη από τις ιερές εικόνες και τα άγια λείψανα. Αν από την προσκύνηση εικόνων και αγίων λειψάνων δεν νοσείς, περισσότερο αυτό συμβαίνει στην συλλογική προσκύνηση του Τριαδικού Θεού.

Μόνο την αμαρτία ας φοβηθούμε εντός του Ι. Ναού (οικουμενισμός, γυμνισμός).

«Υπελάβομεν, ο Θεός, το έλεός σου εν μέσω του λαού σου» δηλ. «Σκεφτόμαστε, Θεέ, το έλεός σου στο μέσο του Ναού σου» (Ψαλμός 47).

Με τιμή και αγάπη Χριστού

 

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ