Ομολογία

Όσο και να αγωνιά ο κ. Μακάριος για την υπακοή των πιστών σε αυτό το μόρφωμα που καλούν οι ίδιοι ως “εκκλησία”, κανένα αποτέλεσμα δε θα έχει…

Η ημέρα μνήμης των Αγίων μας, η ημέρα που εορτάζει η Αγία Εκκλησία μας και τιμά τα παλικάρια του Χριστού μας έχει πια, διττό ρόλο. Αποτελεί από τη μια, χαρμόσυνη ημέρα ελπίδας και παρηγοριάς για τους πιστούς και από την άλλη μια μεγάλη ευκαιρία για τους υμνητές του Οικουμενισμού και τους ορκισμένους ουραγούς του Πατριάρχη Βαρθολομαίου, να ενσταλάξουν το δηλητήριό τους στις ψυχές των ανυποψίαστων και των εν υπνώσει ευρισκομένων χριστιανών.

Άδραξε λοιπόν την ευκαιρία, ο Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας κ. Μακάριος, ο οποίος μετέβη στον πανηγυρίζοντα Ναό του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, προκειμένου να χοροστατήσει στην ακολουθία του Εσπερινού επί τη μνήμη της αποτομής της Τιμίας Κεφαλής του Αγίου. Εκεί όπως διαβάζουμε στο σχετικό δημοσίευμα, τον υποδέχτηκαν ο προϊστάμενος του Ναού καθώς και ο Πρόεδρος της Ενορίας-Κοινότητας.

Μετά την τέλεση της ακολουθίας, τηρουμένων όλων των υγειονομικών μέτρων -φευ του παραλογισμού- ο Σεβασμιώτατος κήρυξε στο εκκλησίασμα. Κήρυξε όμως, όχι ως αληθινός Ποιμενάρχης, που νοιάζεται να μην κολαστούν οι ψυχές που κρέμονται από την Ποιμαντορική του ευθύνη, αλλά ως ένας φιλόδοξος, καιροσκόπος, καριερίστας που το μόνο που τον απασχολεί είναι τα εύσημα του Πατριάρχη Βαρθολομαίου και η γκλάμουρ εικόνα του στον κόσμο και στο φρόνημα του δαιμονοκρατούμενου κόσμου.

Κεντρικό θέμα του κηρύγματός του αποτέλεσε το θέμα της διασφάλισης της αλήθειας. Πιο συγκεκριμένα ανέφερε ότι, την αλήθεια την διασφαλίζει η Εκκλησία και όχι ο καθένας από εμάς με τις δικές του ερμηνείες και γνώσεις να μιλάει για τα θεολογικά θέματα… και πως είναι επιτυχία του διαβόλου να νομίζουμε ότι όλοι ξέρουμε τα θέματα της Εκκλησίας και της Θεολογίας. 

Αδιαμφισβήτητα και αδιαπραγμάτευτα η Εκκλησία διασφαλίζει την αλήθεια και αυτό συμβαίνει γιατί Εκκλησία είναι ο Θεάνθρωπος Χριστός παρατεινόμενος εις όλους τους αιώνες και εις όλη την αιωνιότητα, κατά τον Άγιο Ιουστίνο τον Πόποβιτς. Αυτή είναι η Εκκλησία του Χριστού μας, η Κιβωτός της Σωτηρίας και της Αλήθειας.

Για τον Αρχιεπίσκοπο κ. Μακάριο όμως, ως Εκκλησία, νοείται ο Οικουμενικός Πατριάρχης και οι συν αυτώ Πατριάρχες και Μητροπολίτες που φρονούν τα όμοια. «ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, ἀπό ὅσο τόν ξέρω, δέν κάνει κάτι, τό ὁποῖο δέν μελετᾶ προηγουμένως. …Ὁπότε θεωρῶ ὅτι δέν ὑπάρχει λόγος νά ἀνησυχοῦμε. Ὁ Πατριάρχης μας θά δεῖ, θά ἀφουγκραστεῖ καί θά πράξει ἀναλόγως. Νά τοῦ ἔχουμε ἐμπιστοσύνη. Νά ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στήν Ἐκκλησία». Νέου Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας Μακαρίου, Οικουμενιστικά Λεχθέντα και πραχθέντα (Μέρος 1ον).

Η Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία διατηρεί την ακεραιότητα της Πίστης, την παραδεδομένη Αλήθεια, και παραμένει αδιαπραγμάτευτη στα δόγματα της Ορθοδοξίας μας. Εκ διαμέτρου αντίθετη είναι η “Εκκλησία” την οποία επικαλείται ο Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας, καθώς αυτοί που την απαρτίζουν (Πατριάρχες και Μητροπολίτες) αρνήθηκαν τον ρόλο τους, που ήταν η διατήρηση της αυθεντικότητας και εισήγαγαν κακοδοξίες και αιρέσεις. Εξέπεσαν ως εκ τούτου από την αληθινή Εκκλησία σε μια Ψευδοεκκλησία, προσδίδοντας στους εαυτούς τους χαρακτηριστικά Ψευδοεπισκόπων.

Είναι τεράστια η εμμονή του Αυστραλίας σε αυτό ακριβώς το θέμα, ότι δηλαδή ο πιστός λαός πρέπει να έχει απόλυτη εμπιστοσύνη στην Εκκλησία, (εννοώντας την πνευματική ηγεσία της Εκκλησίας και όχι την Εκκλησία του Χριστού μας), γι’ αυτό θα συναντήσουμε πολλές σχετικές αναφορές σε κηρύγματά του ή σε συνεντεύξεις του. Αυτό δε συμβαίνει ως έτυχε, αλλά αποτελεί πάγια τακτική των νέων Επισκόπων, αυτών των νεοχειροτονημένων, που αποτελούν τα βλαστάρια του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου. Οι χειροτονίες των Επισκόπων πλέον, έχουν γίνει παζάρι ρουσφετιών και αντικείμενο δημοπρασίας. Τα πάντα είναι δούναι και λαβείν, και όλα παίζονται στο επίπεδο των ανταλλαγμάτων. Η πορεία, η εξέλιξη είναι προδιαγεγραμμένα, όπως και η ανταμοιβή, αλλά και η πλήρη υποταγή και η εφ’ όρου ζωής υποχρέωση προς τον παροχέα των Επισκοπικών θρόνων, κ. Βαρθολομαίο.

Εύκολα καταλήγουμε σε αυτά τα συμπεράσματα, αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στη χαρακτηριστική πορεία των χειροτονιών υπό του Οικουμενικού Πατριάρχη. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ο Αρχιεπίσκοπος κ. Μακάριος Γρινιεζάκης, μαθαίνουμε ότι είναι Κρητικός. Ως γνωστόν η Κρήτη ως άλλη κλώσα, κλωσάει τα νιόφτερα που θα στείλει στο Βαρθολομαίο. Αποτελεί όπως έχουμε αναφέρει και αλλού, η Κρήτη, το προπύργιο του φαναριώτη αρχιοικουμενιστού Πατριάρχη. Ακολουθούν έπειτα οι πλούσιες σπουδές του κ. Μακαρίου, σε Πανεπιστήμια της Ελλάδας και του εξωτερικού, και η ακόλουθη απόκτηση μεταπτυχιακού και διδακτορικού διπλώματος. Αποτελούν και αυτά απαραίτητα προσόντα των μελλοντικών Επισκόπων των εκκλησιών των έσχατων χρόνων. Αυτές οι εκκλησίες δεν τιμούν το Πνεύμα το Άγιο, το φωτίζων και αγιάζων τα Σύμπαντα. Γι’ αυτό και οι Επίσκοποι δεν εκλέγονται με βάση την πνευματικότητά τους και την ασκητικότητά τους στην αναζήτηση για τη γνώση του Θεού. Αντίθετα, επιλέγονται με βάση την κοσμική μόρφωση, τις διοικητικές, οικονομικές και διπλωματικές ικανότητες που έχουν, ενίοτε και τις γνώσεις marketing. Πώς αλλιώς θα μπορέσουν να πλασάρουν αυτή τη νεοεισαχθείσα εκκλησία, στον κόσμο και μάλιστα πώς θα καταφέρουν να τον πείσουν ότι αυτή είναι η Εκκλησία των Αγίων Αποστόλων, η γνήσια και αληθινή;

Ακολουθεί η χειροτονία του ως Επισκόπου Χριστουπόλεως το 2015 και αμέσως τον επόμενο χρόνο, το 2016 έρχεται το ξεπλήρωμα της υποχρέωσης που είναι η ενεργός συμμετοχή του κ. Μακαρίου στην Ψευδοσύνοδο του Κολυμπαρίου, αποτελώντας μάλιστα ενεργό μέλος, ως σύμβουλος της αντιπροσωπείας του Οικουμενικού Πατριάρχη. Δεινός κολυμπαριστής ο κ. Μακάριος δε χάνει ευκαιρία να προπαγανδίζει την Ψευδοσύνοδο και να την προωθεί κατασπιλώνοντας την Αλήθεια και εξαπατώντας ασύστολα το χριστεπώνυμο πλήρωμα περί του περιεχομένου των αποφάσεων της μιαράς Σύναξης των Προκαθημένων εκεί στο Κολυμπάρι. Διαβάζουμε στο άρθρο του π.Νικολάου Μανώλη με τίτλο «Καημένη Αυστραλία τί σου’ μελε να πάθεις»: «Συμμετέχει σε διεθνή συνέδρια που αγωνίζονται να εδραιώσουν την ψευδοσύνοδο της Κρήτης ως Αγίας και Μεγάλης Συνόδου στη συνείδηση του λαού, επιδιδόμενος σε ένα ακατάσχετο υβρεολόγιο κατά των παραδοσιακών μοναχών και κληρικών, διαστρέφοντας την ιεροκανονική και αγιοπατερική παράδοση, ψευδόμενος επανειλημμένως».

Έτσι και στην πανήγυρη του Αγίου Ιωάννου που σχολιάζουμε, χωρίς ίχνος ευσυνειδησίας και ιερατικής τιμιότητας, πλάσαρε για μια ακόμα φορά τη Σύνοδο στο Κολυμπάρι. Ακολούθως, είπε αυτολεξεί τα παρακάτω «Ποιός διασφαλίζει την αλήθεια; Αυτό που μας λένε οι Πατέρες της Εκκλησίας μας και οι αποφάσεις των Οικουμενικών είναι ότι η αλήθεια διασφαλίζεται συνοδικώς και από την Εκκλησία. Όχι από μεμονωμένα πρόσωπα, γιατί τα πρόσωπα μπορεί να κάνουν λάθος. Αλλά η Εκκλησία διασφαλίζει την αλήθεια». Πρόσθεσε ακόμα ότι και ο ίδιος δε λέει δικά του πράγματα και πως οι λόγοι του απηχούν την αλήθεια και σοφία των Πατέρων. Αυτοαναιρείται και εκτίθεται ασύστολα, καθώς η ψευδοσύνοδος για την οποία καυχάται συνεχώς, καταπάτησε τους λόγους των Πατέρων και όσα οι Άγιοι Θεοφόροι Πατέρες μας εδίδαξαν και απεναντίας, εισήγαγαν μια νέα εκκλησιολογία. Επιπρόσθετα αδιαφόρησαν και περιφρόνησαν αλλαζονικά τις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων σχετικά με τις αιρέσεις, και όχι μόνο, αφού αναγνώρισαν έτερες αιρετικές ομάδες ως “Εκκλησίες”.

Αξίζει να σημειωθεί και τούτο. Κατόπιν εντολής του Οικουμενικού Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου το 2018 ανέλαβε ο κ. Μακάριος να μελετήσει το ζήτημα της Αυτοκεφαλίας της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας και κατέληξε σε πόρισμα 90 σελίδων το οποίο παρουσιάστηκε το Σεπτέμβριο του 2018. Ως φαίνεται, έκανε καλή δουλειά και ως αντάλλαγμα των υπηρεσιών του έλαβε την Αρχιεπισκοπή της Αυστραλίας μετά από λίγους μήνες. 

Αυτή είναι η πορεία των γεγονότων. Δηλαδή επί της ουσίας, έχουμε αναθέσεις υπηρεσιών και ξεπλήρωμα υποχρεώσεων. Δυστυχώς γι’ αυτούς, αποκαλύπτεται ότι ούτε αγαθές προθέσεις διαθέτουν, ούτε πίστη στην αληθινή Εκκλησία του Χριστού μας έχουν. Γιατί αληθινή Εκκλησία είναι αυτή που μόνο, μέσα στη φιλτάτη Ορθοδοξία μας αναπαύεται αιώνες τώρα και θα συνεχίσει εκεί να αναπαύεται έως της συντέλειας των αιώνων.

Όσο και να αγωνιά ο κ. Μακάριος και κάθε Επίσκοπος ή Πατριάρχης, για την υπακοή των πιστών σε αυτό το κατασκευασμένο μόρφωμα που καλούν οι ίδιοι ως “εκκλησία”, κανένα αποτέλεσμα δεν θα έχουν εφ’ όσον θα κηρύττουν αίρεση ή θα αποδέχονται σιωπώντας αιρετικές κακοδοξίες. Σε αυτήν την περίπτωση δε γίνεται να υπάρχει ταυτότητα πίστεως Επισκόπου και πιστών. Την Εκκλησία του Χριστού τότε δεν την αποτελεί ο Επίσκοπος με τις πνευματικές του εκχωρήσεις στην αίρεση, αλλά οι πιστοί, κληρικοί και λαϊκοί που διαφυλάττουν ανόθευτη την Αποστολική Αλήθεια. Αυτό ακριβώς μας δίδαξαν με τη ζωή τους και οι Άγιοί μας. Έτσι όταν ο πατριάρχης Καλέκας αφόρισε τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά και όλους όσους πίστευαν όμοια με τον Άγιο, ένας εκ των αφορισθέντων, ο Ιωσήφ Καλόθετος έγραφε: Ποια είναι η Εκκλησία που αυτός (ο Καλέκας) ισχυρίζεται πως μας έχει αποβάλει; Μήπως η Εκκλησία των Αποστόλων; Ασφαλώς και όχι, γιατί εμείς συμφωνούμε μαζί της και είμαστε διατιθεμένοι να πάθουμε οτιδήποτε γι’ αυτήν. Επομένως δεν μας έχει αποβάλλει η Αποστολική Εκκλησία, αλλά εκείνη «ην αυτός υπεστήσατο νεοφανή εκκλησίαν και νεοφανή δόγματα» που αυτός συνέστησε. «Λέγει γουν…, ότι αποβλήτους ημάς πεποίηκεν εαυτής η εκκλησία… Ποίαν εκκλησίαν φάσκει αποβλήτους ημάς πεποιηκέναι; Την των Αποστόλων; Και μην παντάπασιν ημείς εκείνη σύμφωνοι και σπουδασταί και υπέρ εκείνης πάντα παθείν ειλόμεθα… Ωστ’ ουχί εκείνην φάσκει αποβεβληκέναι ημάς-πως γαρ;-αλλ’ ην αυτός υπεστήσατο νεοφανή εκκλησίαν και νεοφανή δόγματα…(Ἰωσήφ Καλοθέτου, Λόγος 8, §8, παρά Δημητρίου Τσάμη σελ. 294 -296).

Και ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός επισφραγίζει τα προλεγόμενα «Όσον αποδιίσταμαι από τούτων, τοσούτων προσεγγίζω το Θεό».

Αν θέλουμε να βαδίσουμε τον δρόμο, που οδηγεί στον αγαπημένο μας Χριστό, μία οδός υπάρχει και αυτή είναι εκείνη η δύσβατη και μαρτυρική οδό που βάδισαν οι Άγιοί μας. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Και όταν οι καιροί το καλούν, τότε και πάλι οι Άγιοι Πατέρες μας, η Αγία μας Εκκλησία έχει τη λύση. Και αυτή η λύση είναι η ευλογημένη, ιεροκανονική Αποτείχιση όπου εκεί στους κόλπους της φυλάσσεται αναλλοίωτη και ανόθευτη η Παραδεδομένη Αλήθεια του Κυρίου μας.

Αντί επιλόγου θα χρησιμοποιήσουμε τον επίλογο του βιβλίου του Πρωτοπρεσβυτέρου Θεόδωρου Ζήση με τίτλο «Δεν είναι σχίσμα η Αποτείχιση»: Την αληθινή Εκκλησία του Χριστού …την εκφράζει η συμφωνία των Πατέρων (consensus Patrum) και όσοι συμφωνούν με αυτούς και όχι όσοι στήνουν ψευδοσυνόδους, νεωτερίστικες, ωσάν της Κρήτης, εναντίον των Αγίων Πατέρων. Επαναλαμβάνουμε αυτά που είπε ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, όταν πρώην συμμοναστής και φίλος του τον κατηγορούσε ότι προκαλεί σχίσμα. Του γράφει λοιπόν ότι δεν σχίζει το σώμα της Εκκλησίας με κανένα τρόπο. Και μολονότι δεν είναι αναμάρτητος, εν τούτοις είναι ομόσωμος και τρόφιμος της Εκκλησίας και φυλάσσει τα δόγματα και τους ιερούς κανόνες. Την Εκκλησία ταράσσουν και σχίζουν όσοι διαστρέφουν την πίστη και ο βίος τους είναι ακανόνιστος και άθεσμος. «Ουκ εσμέν αποσχίσαι, ω θαυμάσιε, της του Θεού Εκκλησίας, μήποτε τούτο πάθοιμεν, αλλ’ ει και άλλως εν πολλοίς αμαρτήμασι τυγχάνομεν, ομόσωμοι αυτής και τρόφιμοι μετά των θείων δογμάτων και τους κανόνες αυτής γλιχόμενοι φυλάττεσθαι. Το δε ταράττειν αυτήν και αποσχίζειν αυτής, της μηδεμίαν κηλίδα ή ρυτίδα κατά τε τον της πίστεως λόγον και των κανόνων όρον απ’ αρχής αιώνος και μέχρι του δεύρο, εκείνων εστίν, ων η πίστις το ενδιάστροφον έχει και ο βίος το ακανόνιστον και άθεσμον». (Επιστολή 28, Βασιλείω μονάζοντι, τόμος 1, σελ. 76)

απο την Κατανυξι