Ο αθλητής του πνεύματος - Γράφει ο Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας

Ο αθλητής του πνεύματος - Γράφει ο Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας

Γέροντας Νικόλαος Κουμεντακης,

πνευματικὸς ἀπλανέστατος 

καὶ κτίτορας Ναοῦ Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου στὸ Μάτι Ἀττικῆς

«Ἕως θανάτου ἀγώνισαι περὶ τῆς ἀληθείας» (Σοφ. Σειρ. 4, 28) μᾶς προτρέπει ὁ Σοφὸς Σειραχίδης.

Ὁ Θεὸς μᾶς θέλει ἀγωνιστὲς καὶ μᾶς στέλνει σεμνοὺς προπονητές, σεμνοὺς ἀλεῖπτες, γιὰ νὰ μᾶς κατευθύνουν στὸν καλὸν ἀγῶνα τῆς προόδου, τῆς ἀρετῆς, τῆς ἐγγίσεως Του.

Ἀθλητὴς τοῦ σταδίου στὰ νεανικά του χρόνια, ὁ ἤδη μετὰ τῶν ἀριστέων τοῦ πνεύματος συναγαλλόμενος, Γέροντας Νικόλαος Κουμεντάτης, ἀγωνίσθηκε νόμιμα, γι’ αὐτὸ καὶ μπορεῖ νὰ ἐπαναλαμβάνει τὰ παύλεια λόγια: «Τὸν ἀγῶνα τὸν καλὸν ἠγώνισμαι, τὴν πίστιν τετήρηκα, τὸν δρόμον τετέλεκα» (Β΄ Τιμ. δ΄ 7). Ἡ οὐρανοδρόμος πορεία του ἔφθασε στὸ τέλος της. Ἡ Μετάσταση τῆς Θεοτόκου μας ἔφερε καὶ τὴν μεταδημότευση τοῦ Γέροντος Νικολάου γιὰ τὴν Ἄνω Πόλη, γιὰ τὴν γειτονιὰ τῶν Ἀγγέλων.

Ἀπεδήμησε πρὸς «Ὃν ἠγάπησε παιδιόθεν», πρὸς τὸν γλυκύτατό μας Ἰησοῦ, πρὸ τὸν ὁποῖο ὁδήγησε χιλιάδες ψυχές καὶ τοῦ Ὁποίου τὴν πτωχεία ἐπεπόθησε.

Ἦταν πνευματικὸς μὲ ἀνοικτὴ πάντοτε τὴν πόρτα τῆς καρδιᾶς καὶ τοῦ παράπλευρου τοῦ Ναοῦ τῆς Κοιμήσεως στὸ Μάτι κελλιοῦ του, ποὺ ἀνέπαυε κάθε ἕνα ἀπελπισμένο γιὰ τὶς πτώσεις του.

Ἦταν καὶ κτίτορας τοῦ Ναοῦ αὐτοῦ τῆς Παναγίας μας, ἡ ὁποία τὸν κάλεσε κοντά της τὴν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τῶν κτιτορικῶν της.

Ὁ Γέροντας Νικόλαος Κουμεντάτης ὡς ἀθλητὴς τοῦ πνεύματος εἶχε χαρίσματα ἄπειρα.

Τοῦ τὰ εἶχε ἐπιδαψιλεύσει πλούσια ὁ δωρεοδότης Κύριός μας. Ἁπλός, πάντοτε χαρούμενος, ἀκόμη καὶ στοὺς ὑπέρμετρους κόπους του καὶ στὶς ἀσθένειές του, ἀνιδιοτελής, ἀφιλάργυρος, πρᾶος, ἀκέραιος, ὑπερασπιστὴς τῶν Ὀρθοδόξων παραδόσεως, ἀνυποχώρητος στὶς ἀρχὲς τοῦ Εὐαγγελίου, ἐπιεικής, δίκαιος, γνώστης τοῦ ἐσωτερικοῦ τῶν καρδιῶν, εὐσυμπάθητος, ταπεινός, ἄμεμπτος σὲ ὅλα, μᾶς ἔδινε τὴν ἐντύπωση ἀνθρώπου ἀπεσταλμένου ἀπὸ τὸν Θεό, γιὰ νὰ θεώσει τὸ ἀνθρώπινο. Νουθετοῦσε, δίδασκε μὲ παραδείγματα, θλιβόταν γιὰ τὶς πτώσεις τῶν ἄλλων, ἐλάφρωνε τὰ πνευματικά του παιδιὰ καὶ ἔπαιρνε ἐπάνω του τὸ βάρος τῶν ἁμαρτιῶν τους.

Ἂν καμιὰ φορὰ ἔβαζε ἐπιτίμιο, προσευχόταν καὶ μετὰ ἀπὸ τηλεφωνικὴ ἐπικοινωνία, ἀφοῦ διέβλεπε τὴν θλίψη τοῦ ἐπιτιμηθέντος, τὸν καλοῦσε, γιὰ νὰ τοῦ διαβάσει τὴν συγχωρητικὴ εὐχή.

Εἶχε τὸ αἴσθημα τῆς πατρότητος ἀνεπτυγμένο στὸ ἔπακρον καὶ ἄνοιγε τὴν ἀγκαλία του σὲ ὅλους ἀνεξαιρέτως.

Ἔτσι δικαιολογεῖται καὶ τὸ πλῆθος τῶν ψυχῶν ποὺ κατέφευγε στὸ πετραχήλι του καὶ ἀναπαυόταν.

Ὁ ἀνδρεῖος κρητικός, ὁ Γέροντας Νικόλαος, δὲν εἶχε προσωπικὴ ζωή. Ζοῦσε γιὰ τοὺς πιστούς, ζοῦσε γιὰ τὴν Ἐκκλησία.

Ὁ ἀγώνας του ἦταν διηνεκής. Τὸ πολύπαθο, πυριφλεγὲς Μάτι, ἔχει πολλὰ νὰ διηγηθεῖ γιὰ τὸν Γέροντα καθὼς καὶ ὅλη ἡ Ἀττική, ἀπὸ τὰ πέρατα τῆς ὁποίας ἔτρεχαν τὰ πνευματικά του παιδιά, νὰ ἀναπαυθοῦν κοντά του.

Τὸ Μάτι τώρα, ὅπως καὶ ὅλοι μας, μετὰ τὴν κοίμηση τοῦ Γέροντος Νικολάου, ἀπέκτησε ἕνα μόνιμο πρεσβευτὴ στὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.

Ἀπὸ ἐκεῖ θὰ δέεται τοῦ Κυρίου γιὰ ἐμᾶς, γιὰ τὴν Ἐκκλησία μας, γιὰ τὴν πατρίδα μας, γιὰ κάθε ψυχὴ θλιβομένη καὶ καταπονουμένη.

Γέροντά μου, μᾶς θλίβει ἀνθρωπίνως ἡ χοϊκή σου ἀπουσία, μᾶς χαροποιεῖ, ὅπως, ἡ παρουσία σου στὴν ὄντως ζωή, «ὅπου ἦχος καθαρὸς ἑορταζόντων καὶ βοώντων ἀπαυστως· Κύριε, δόξα Σοι».

Ἡ εὐχή σου πάντοτε ἂς μᾶς συνοδεύει, γιὰ νὰ τὴν ἔχουμε φυλακτὸ πολύτιμο καὶ μὲ αὐτὴ νὰ πορευόμεθα στὸν καλὸν ἀγώνα τῆς πίστεως.