Ομολογία

Τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, Κεφάλαιον «Περί πνευματικῆς καί νοερᾶς κοινωνίας,

 ἤτοι πῶς κοινωνεῖται νοερῶς καί πνευματικῶς ὁ Χριστός»

 (Ἐκ τοῦ βιβλίου του Ὁ Ἀόρατος Πόλεμος, ἔκδοσις Τῆνος, σελίς 195)

Ἀγκαλά καί μυστηριωδῶς δέν ἠμποροῦμεν νά δεχθοῦμεν τόν Κύριόν μας περισσότερον ἀπό μίαν φοράν τήν ἡμέραν, ὅμως, πνευματικῶς καί νοερῶς ἠμποροῦμεν νά τόν δεχώμεθα κάθε ὥραν καί στιγμήν, διά μέσου τῆς ἐργασίας ὅλων τῶν ἀρετῶν καί ἐντολῶν, ἐξαιρέτως δέ, τῆς θείας προσευχῆς, καί μάλιστα τῆς νοερᾶς. Διότι, ὅλαι μέν αἱ ἄλλαι ἀρεταί, διά τήν ὁμοιότητα ὁποῦ ἔχουν πρός τόν Θεόν, κάμνουσι μέν ἐπιτήδειον τόν ἐνάρετον ἄνθρωπον εἰς τό νά ἑνωθῇ μέ τόν Θεόν, ὅμως δέν τόν ἑνώνουσιν· ἡ δέ Νοερά Προσευχή, ἔχει τοιαύτην δύναμιν καί νά τόν ἑνώνῃ μέ τόν Θεόν …

Διά νά ἑτοιμασθῇς δέ εἰς τήν νοεράν κοινωνίαν ταύτην, ποίησον οὕτω· στράφου μέ τόν νοῦν σου εἰς τόν Θεόν· καί βλέπωντας μέ ἕνα σύντομον βλέμμα, ἀπό τό ἕνα μέρος τάς ἁμαρτίας σου, καί ἀπό τό ἄλλο, τόν Θεόν, λυπήσου διά τήν βλάβην, ὁποῦ τοῦ ἔκαμες· καί μέ κάθε ταπείνωσιν, καί πίστιν, παρακάλεσέ τον, νά καταδεχθῇ νά ἔλθῃ εἰς τήν πτωχήν σου ψυχήν, μέ νέαν χάριν, διά νά τήν ἰατρεύσῃ καί νά τήν δυναμώσῃ κατά τῶν ἐχθρῶν … διά νά τήν ἔχη εἰς τήν ἐξουσίαν του αὐτός μόνος. Ἤ, καί ἐνθυμούμενος τάς προσευχάς τῆς μυστηριώδους κοινωνίας (ἐννοεῖ τήν Ἀκολουθίαν τῆς Θείας Μεταλήψεως), εἰπέ μέ ἐξαπτουμένην καρδίαν· «Πότε, Κύριέ μου, νά σέ δεχθῶ ἄλλην μίαν φοράν; Πότε;» … Τί καλόν! Τί μακαριότης εἶναι εἰς ἐκείνην τήν ψυχήν, ὁποῦ ἀξίως μεταλαμβάνει μυστηριωδῶς τό πανάγιον Μυστήριον τῆς εὐχαριστίας! … Καί ἀπό αὐτήν τήν μυστηριώδη κοινωνίαν, πέρασε εἰς τήν πνευματικήν κοινωνίαν· καί συλλογιζόμενος, ὅτι τά αὐτά ἀγαθά σχεδόν ἀπολαμβάνεις νοερῶς καί μέ αὐτήν, σπούδασε νά ἐξάψῃς εἰς τήν καρδίαν σου μίαν μεγάλην ἐπιθυμίαν διά νά τόν δεχθῇς πνευματικῶς καί νοερῶς· καί ἀφ’ οὗ ἐξάψῃς ἀπό αὐτήν, στράφου πρός τόν Κύριον, καί εἰπέ του· «Ἐπειδή, Κύριέ μου, δέν δύναμαι νά σέ δεχθῶ τούτην τήν ἡμέραν μυστηριωδῶς, κάμε ἐσύ, ὦ ἀγαθότης καί δύναμις ἄκτιστος, νά σέ δεχθῶ ἀξίως τώρα πνευματικῶς, καί εἰς κάθε ὥραν, καί εἰς κάθε ἡμέραν, μέ τό νά μοῦ δώσῃς νέαν χάριν, καί δύναμιν κατά πάντων τῶν ἐχθρῶν μου· καί μάλιστα, κατ’ ἐκείνου τοῦ πάθους καί ἐχθροῦ, εἰς τόν ὁποῖον, διά νά ἀρέσω, καί διά νά κάμω τό θέλημά του, ἐναντιόνομαι καί κάνω πόλεμον μέ ἐσένα».

Ἀλλά καί ὅσοι συγχνάκις καί ὅταν θέλουν, δέν δύνανται νά λάβουν τήν μυστηριώδη κοινωνίαν, ἤτοι νά μεταλάβουν τόν ἐν τοῖς μυστηρίοις εὑρισκόμενον Χριστόν, ἤ διατί εὑρίσκονται εἰς ἔρημον τόπον, ὅπου οὔτε ἱερεύς εἶναι οὔτε θυσιαστήριον καί ἐκκλησία· ἤ διατί εὑρίσκονται μέν εἰς τόν κόσμον, ἐμποδίζονται ὅμως ἀπό τούς πνευματικούς, ὄχι διά κανένα των σφάλμα, ἀλλά διά τήν ἐπικρατοῦσαν πονηράν καί διεστραμμένην συνήθειαν· οὗτοι, λέγω, ἐπειδή καί ἔχουν ἐπιθυμίαν καί ἀγάπην νά κοινωνήσουν μυστηριωδῶς τόν Χριστόν, διά δέ τά εἰρημένα (ἤ ἄλλα ἀναγκαῖα) αἴτια, δέν δύνανται, ἄς λαμβάνουν νοερῶς καί πνευματικῶς τόν Χριστόν εἰς τόν ἑαυτόν τους, καθώς λέγει ὁ Ἱερός Νικόλαος, ὁ καί Καβάσιλας, ἐν τῇ ἑρμηνείᾳ τῆς λειτουργίας· διότι, ὁ ἐν τοῖς μυστηρίοις εὑρισκόμενος Χριστός, νοερῶς καί ἀφανῶς καί ἀοράτως, μεταδίδει εἰς αὐτούς τόν ἐκ τῶν μυστηρίων ἁγιασμόν, κατά τόν τρόπον ὁποῦ αὐτός ἠξεύρει.