Το γκρέμισμα συνεχίζεται. Η Θεία Κοινωνία στο στόχαστρο
Ἄρχισε, ὅπως ἀναμενόταν, χιονοστιβάδα συζητήσεων καὶ τοποθετήσεων καὶ ἐνεργειῶν γιὰ τὴν Θεία Κοινωνία. Ἐκτὸς Ἑλλάδος ἄρχισαν νὰ ἐφαρμόζονται «νέες πρακτικὲς», ὅπως αὐτὴ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς Ἐλπιδοφόρου, νὰ μὴν ὑπάρχῃ κοινὴ λαβίδα ἀλλὰ νὰ κοινωνῇ ὁ κάθε πιστὸς μὲ ἄλλη λαβίδα -«κουταλάκι».
Εἶναι προφανὲς ὅτι τὰ πράγματα θὰ ρυμουλκηθοῦν καὶ θὰ καταλήξουν σὲ ἀλλαγὴ τοῦ τρόπου μεταδόσεως τῆς Θείας Κοινωνίας. Θὰ διαχωριστῇ τὸ Μυστήριο ἀπὸ τὸν τρόπο μεταδόσεως του, ἔτσι παρουσιάζεται ἤδη. Θὰ τονιστῇ ὅτι καὶ αὐτὸ εἶναι θυσία γιὰ τὸν ἄνθρωπο ποὺ δυσκολεύεται γιατὶ φοβάται.
1. Στὴν συνέντευξι τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν στὸν κ .Παπαχελᾶ τῆς Καθημερινῆς (31/5/2020) εἶναι ὁλοφάνερη ἡ στοχοθεσία καὶ τὸ στήσιμο τῆς ὑποθέσεως.
Ἐρωτᾶ ὁ κ. Παπαχελᾶς καὶ ἀπαντᾶ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κ. Ἰερώνυμος:
Π:…Δεν μπορεί η Εκκλησία να επιμένει ότι η Θεία Κοινωνία είναι κάτι το οποίο δεν επιδέχεται επιστημονική ερμηνεία ή ότι πρέπει να επιβληθούν και εκεί υγειονομικοί κανόνες. Πώς απαντάτε εσείς σε αυτή την κριτική;
–Ι: Το είπα και το επαναλαμβάνω, είναι το πιστεύω μου, ότι το θέμα της Θείας Κοινωνίας δεν μπορεί να γίνει αντικείμενο συζητήσεως. Δεν είναι θέμα ούτε προσωπικό του καθενός, είναι θέμα γενικότερο. Και όλα αυτά που ακούγονται να γίνει αυτό, να γίνει εκείνο, είναι αυθαίρετα. Δεν μπορεί κανείς να κάνει ό,τι θέλει στην Eκκλησία μας. Αν είναι μέλος της Iεραρχίας δεν μπορεί. Υπάρχει όργανο, είναι η Σύνοδος, είναι η Ιεραρχία που αποφασίζουν. Ή είσαι μέλος αυτού του Σώματος και υπακούς ή αποχωρίζεσαι. Επομένως αν στα πρακτικά, στα μικρά θέματα χρειάζεται συνεννόηση, συνεργασία, στα μεγάλα θέματα της Θείας Κοινωνίας (ἐνν. χρειάζεται) δεν είναι καν θέμα της Εκκλησίας της Ελλάδος, ούτε καν του Πατριάρχη, είναι πανορθόδοξο θέμα, διότι εδώ είναι η ουσία της Εκκλησίας μας. Χωρίς τη Θεία Κοινωνία δεν υπάρχει Εκκλησία, δεν χρειάζεται.
– Π:Απλώς να το καταλάβω, υπάρχει το Μυστήριο το ίδιο και υπάρχει και ένα τεχνικό ζήτημα, αν θα γίνεται με κουταλάκια μιας χρήσης ή όχι, γιατί περί αυτού πρόκειται στην ουσία. Αυτό υπονομεύει το ίδιο το Μυστήριο;
–Ι: Δεν το υπονομεύει διότι έχουμε άλλη λειτουργία στην Εκκλησία μας, μιας άλλης εποχής, που δεν είχαμε κουταλάκι, που ο άρτος, το σώμα εμβαπτίζεται. Πρώτη φορά αντιμετωπίζουμε αυτό το πράγμα, γι’ αυτό νομίζω ότι δεν είναι αντικείμενο συζητήσεως ούτε ενός κληρικού με έναν γιατρό λοιμωξιολόγο ή με έναν πιστό. Είναι θέμα που θα πρέπει η Εκκλησία στο σύνολο να το δει και επειδή δεν υπάρχει Εκκλησία ή Λειτουργία χωρίς τη Θεία Ευχαριστία, είναι ένα θέμα που πρέπει πανορθόδοξα να αντιμετωπιστεί. (1)
–Ι: Δεν το υπονομεύει διότι έχουμε άλλη λειτουργία στην Εκκλησία μας, μιας άλλης εποχής, που δεν είχαμε κουταλάκι, που ο άρτος, το σώμα εμβαπτίζεται. Πρώτη φορά αντιμετωπίζουμε αυτό το πράγμα, γι’ αυτό νομίζω ότι δεν είναι αντικείμενο συζητήσεως ούτε ενός κληρικού με έναν γιατρό λοιμωξιολόγο ή με έναν πιστό. Είναι θέμα που θα πρέπει η Εκκλησία στο σύνολο να το δει και επειδή δεν υπάρχει Εκκλησία ή Λειτουργία χωρίς τη Θεία Ευχαριστία, είναι ένα θέμα που πρέπει πανορθόδοξα να αντιμετωπιστεί. (1)
2.Στὴν συνέντευξι τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἄργολῖδος Νεκταρίου στὸν τηλεοπτικὸ σταθμὸ ΟΠΕΝ
ἡ δημοσιογράφος τὸν ρωτᾶ:
… στὴν Ἀρχιεπισκοπὴ Ἀμερικῆς ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἐλπιδοφόρος ἔχει δώσει ὁδηγίες νὰ προσφέρεται προσωρινὰ ἡ Θεία Κοινωνία μὲ μεταλλικὸ κουταλάκι μιᾶς χρήσης. Θεωρεῖτε ὅτι μία μεταβολὴ στὸ τελετουργικὸ θὰ μποροῦσε να προσβαλει τὸν πυρήνα , δογματικά, τῆς πίστεως;
Γιὰ νὰ καταλήξει ὁ Σεβασμιώτατος στὸ ἐξῆς:
Πιστεύω δὲν εἶναι ἡ οὐσία πῶς θὰ κοινωνήσω, ἀλλὰ τί θὰ κοινωνήσω. Ἐκεῖ εἶναι ἡ διαφορά. Ἄν βρεθεῖ ἄλλος τρόπος . Τὰ παληὰ χρόνια βεβαίως δὲν κοινωνούσανε οἱ πιστοί μ᾿ αὐτὸν τὸν τρόπο ποὺ κοινωνοῦμε σημερα, μετὰ ἀπὸ τὸν 10ο αἰωνα.(2)
3.Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς γιὰ τὴν ἐνέργειά του αὐτὴ δημοσιοποίησε συνέντευξί του στὸ διαδίκτυο ὅπου ἐπεξηγεῖ τὴν ἐνέργειά του γιὰ πολλὰ «κουταλάκια» (ὁλόκληρη τὴν συνέντευξι ἀπομαγνητοφωνημένη καὶ μεταφρασμένη στὸ orthopraxia.gr(3))
“Τι είναι πιο σημαντικό για όλους μας; Η Θεία Κοινωνία, το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού ή ο τρόπος που μεταλαμβάνουμε το Σώμα και το Αίμα Του; Η απάντηση είναι απλή. Δεν είναι ο τρόπος της μετάληψης, αλλά η ίδια η Θεία Κοινωνία που μας σώζει και μας χαρίζει αιώνια ζωή.”
4. Τὰ ἴδια, ἀλλὰ σὲ πιὸ «ἐπιστημονικὸ» σερβίρισμα, ἀκούστηκαν στη συζήτηση στρογγυλής τράπεζας του Orthodoxia Inforum με θέμα «Θεία Κοινωνία στην εποχή του κορονοϊού: Όλα όσα αγνοούμε και αυτά που νομίζουμε πως γνωρίζουμε» ἀπὸ τοὺς καθηγητὲς κ. Βλάσιο Φειδά καὶ κ.Γεώργιο Φίλια. (2.6.2020)
Ἀπὸ μόνες τους οἱ ἐρωτήσεις καὶ τοποθετήσεις τοῦ συντονιστοῦ κάτι δείχνουν:
Ἄλλο τὸ μυστήριο τῆς Θείας κοινωνίας καὶ ἄλλος ὁ τρόπος μετάδοσής του.
Στὰ μάτια τοῦ ἀπλοῦ ἀνθρώπου τοῦ πιστοῦ, τὸ σῶμα καὶ τὸ αἶμα τοῦ Χριστοῦ … θὰ μποροῦσαν νὰ μεταδώσουνε κάτι φυσικό, ὅπως εἶναι μιὰ ἀσθένεια;
Ἡ ἄποψι ὅτι τὰ πολλὰ κουταλάκια βοηθάνε τοὺς ἀσθενεῖς στὴν πίστι καὶ τοὺς φέρνουνε πιὸ κοντά, μάλλον τοὺς βοηθοῦν νὰ μὴν διακόψουν τὴν ἐπαφὴ μὲ τὸ μυστήριο εἶναι κατὰ τὴν ἄποψί σας κάτι τὸ ὁποῖο θὰ λειτουργήσῃ θετικὰ;
Μήπως ἡ ἐκκλησία ἐμμέσως , λένε ὁρισμένοι, παραδέχεται ἤ ἀποδέχεται ὅτι μέσῳ τοῦ ποτηρίου μπορεῖ νὰ γίνει ἡ διασπορά (ἐνν. τῆς ἀσθενείας);
Εἶναι ὁλοφάνερο ἀπὸ τὰ παραπάνω ὅτι τὸ θέμα προσπαθοῦν νὰ τὸ παρουσιάσουν ὡς «τεχνικὸ ζήτημα» ἀνεξάρτητο ἀπὸ τὸ μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Αὐτὸ ποὺ κρίνει τὰ πάντα εἶναι ἡ ἀνθρώπινη λογικὴ διὰ τῆς ἀνθρώπινης ἐπιστήμης. Αὐτὴ ἡ ἀνθρώπινη λογικὴ θέτει κανόνες ἀναπτύσει τὶς ἐπιστῆμες καὶ δὲν δέχεται τίποτε πέραν καὶ ἔξω ἀπὸ αὐτὴν. Ὁ κ.Παπαχελᾶς τὸ λέει ξεκάθαρα καταπρόσωπο στὸν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν: «…Δεν μπορεί η Εκκλησία να επιμένει ότι η Θεία Κοινωνία είναι κάτι το οποίο δεν επιδέχεται επιστημονική ερμηνεία ή ότι πρέπει να επιβληθούν και εκεί υγειονομικοί κανόνες».
Δὲν μπορεῖ ἡ Ἐκκλησία… Καὶ «ἐπιστημονικὴ ἐρμηνεία» ὀφείλει νὰ ὑπάρξῃ γιὰ τὴν Θεία Κοινωνία καὶ ὑγειονομικοὶ κανόνες νὰ ἐπιβληθοῦν. Δηλαδὴ ἐδὼ εὐθέως παρακάμπτεται ἡ πίστις. Δὲν ἐνδιαφέρει ἡ Πίστις. Ἐδὼ πρυτανεύει ἡ ἀνθρώπινη ἐπιστήμη καὶ ὁ ἄνθρωπος ἀπαιτεῖ νὰ ἐπιβάλλῃ στὸ Θεῖον τὸν ἀπόλυτο ἐλεγχό του. Αὐτὸ γιὰ ἕναν σύγχρονο ἄνευ βιωμένης πίστεως ἄνθρωπο εἶναι ἀπολύτως ἀναμενόμενο –φυσιολογικὸ θὰ λέγαμε.
Προκαλεῖ ὅμως μεγάλη ἔκπληξι πρόσωπο μὲ τὴν ἰδιότητα τοῦ Ἀρχιεπισκόπου νὰ ἀπαντᾶ μὲ τὸν τρόπο ποὺ ἀπήντησε. Ἑνῷ ξεκινᾶ μὲ τὸ ὅτι το θέμα της Θείας Κοινωνίας δεν μπορεί να γίνει αντικείμενο συζητήσεως, καταλήγει στὸ ὅτι ἡ συζήτησις πρέπει νὰ γίνῃ πανορθοδόξως καὶ ὅχι ἀπὸ τὸν κάθε ἕναν μερικῶς.
«Επομένως αν στα πρακτικά, στα μικρά θέματα χρειάζεται συνεννόηση, συνεργασία, στα μεγάλα θέματα της Θείας Κοινωνίας.. δεν είναι καν θέμα της Εκκλησίας της Ελλάδος, ούτε καν του Πατριάρχη, είναι πανορθόδοξο θέμα, διότι εδώ είναι η ουσία της Εκκλησίας μας. Χωρίς τη Θεία Κοινωνία δεν υπάρχει Εκκλησία, δεν χρειάζεται».
Δηλαδὴ, ἔτσι μοῦ φαίνεται ἐμένα, δὲν τοῦ ἀπαντᾶ ὅτι «Κύριε Παπαχελᾶ τὸ θέμα τῆς Θείας Κοινωνίας εἶναι θέμα Πίστεως. Εἶναι τὸ Κέντρο τῆς Πίστεως μας. Δὲν ἐπιδέχεται καμμιᾶς συζητήσεως μὲ κανέναν ἀπολύτως οὔτε ἡ οὐσία της οὔτε ἡ διαδικασία κοινωνίας. Ἕνα εἶναι ὅλα αὐτά. Ὅποιος δὲν τὸ ἀποδέχεται ἀπλῶς δὲν πιστεῦει, ἀλλὰ καὶ δὲν ὑποχρεώνεται οὔτε νὰ ἐκκλησιάζεται, οὔτε νὰ κοινωνεῖ. Πολὺ δὲ περισσότερο δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἀντικείμενο συζητήσεως μὲ ἀνθρώπους ποὺ δὲν πιστεύουν, ἀνεξαρτήτως τῆς ἐπιστημονικῆς τους ἰδιότητος». Θὰ μοῦ πεῖς ὅταν ἔχεις κλείσει τὶς ἐκκλησίες δυὸ μῆνες σχεδὸν γιὰ τοὺ ςἴδιους λόγους πίστεως, πῶς τώρα θὰ ἀλλάξῃ γραμμή; Μεταφέρει τὸ ὅλο θέμα σὲ ἄλλη, τεχνικὴ ὄντως, διάστασι: «Εἶναι θέμα Συνόδου». Μὰ οἱ Σύνοδοι φανερώνουν καὶ διασαφίζουν τὴν ἤδη ὑπάρχουσα πίστι τῆς Ἐκκλησίας. Λύνουν πρακτικὰ ἤ μὴ ἀντιμετωπισθέντα μέχρι τώρα ζητήματα συμφώνως μὲ τὴν ὑπάρχουσα πίστι καὶ ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας. Τὸ θέμα τῆς Θείας Κοινωνίας εἶναι θεμελιῶδες θέμα Πίστεως καὶ εἶναι δεδομένο. Δὲν ἐπιδέχεται κανενὸς ἐλέγχου καὶ καμμιᾶς συζητήσεως… Ὅμως ὁ Ἀρχιεπίσκοπος δέχτηκε σιωπῶν ὅτι «Δεν μπορεί η Εκκλησία να επιμένει ότι η Θεία Κοινωνία είναι κάτι το οποίο δεν επιδέχεται επιστημονική ερμηνεία ή ότι πρέπει να επιβληθούν και εκεί υγειονομικοί κανόνες» καὶ ὅτι ὁ τρόπος μεταδόσεως τῆς Θείας Κοινωνίας εἶναι τεχνικὸ ζήτημα ἄσχετο μὲ τὸ μυστήριο καὶ μπορεῖ νὰ ἀντιμετωπιστεῖ μὲ ἄλλον τρόπο τὸν ὁποῖο θὰ ἀποφασίσει Πανορθόδοξος Σύνοδος….
Τὸ ἴδιο ἀποδέχεται καὶ ὁ Ἀργολῖδος Νεκτάριος καὶ μάλιστα συνθηματολογεῖ: «δὲν εἶναι ἡ οὐσία πῶς θὰ κοινωνήσω, ἀλλὰ τί θὰ κοινωνήσω»
Ὁ Ἀμερικῆς Ἐλπιδοφόρος εἶναι πιὸ ἀποκαλυπτικός διότι καὶ ὁ τρόπος τῶν ἐρωτήσεων εἶναι πιὸ ἄμεσος, πιὸ ἐρασιτεχνικὸς, ἡ πρεσβυτέρα Νικὸλ ἐρωτᾶ, δὲν εἶναι ὁ Παπαχελᾶς ἤ ἡ κ. Λυμπεράκη, ὁπότε φαίνεται καθαρὰ ποὺ καὶ πῶς ὁδηγεῖται τὸ πράγμα:
«Οι ενορίτες ανησυχούν για το πώς διανέμεται η Ιερά Κοινωνία με ένα κοινό κουτάλι (λαβίδα). Είναι αυτό κάτι που θα αλλάξει έστω και προσωρινά;»
Καὶ ἡ ἀπάντησις:
«Τι είναι πιο σημαντικό για όλους μας; Η Θεία Κοινωνία, το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού ή ο τρόπος που μεταλαμβάνουμε το Σώμα και το Αίμα Του; Η απάντηση είναι απλή. Δεν είναι ο τρόπος της μετάληψης, αλλά η ίδια η Θεία Κοινωνία που μας σώζει και μας χαρίζει αιώνια ζωή.»
Προσέξτε παρακάτω βάθος θεολογικῆς ἀναλύσεως:
«...όλοι γνωρίζουμε ότι το σημαντικό είναι ότι λαμβάνουμε, ότι όλοι κοινωνούμε, από το κοινό Ποτήριο, όχι από το ένα κοινό κουτάλι. Και υπάρχουν κάποιες ανησυχίες ότι ίσως αυτό το κουτάλι, το κοινό κουτάλι, μπορεί να παρουσιάσει κάποια προβλήματα υγείας στους ενορίτες μας ή μερικοί άνθρωποι αισθάνονται ότι δεν είναι άνετα με αυτόν τον τρόπο. Γιατί πρέπει να κρατήσουμε αυτούς τους ανθρώπους μακριά από την Θ. Κοινωνία, μόνο λόγω της κοινής λαβίδας;»
Δηλαδὴ κάποιο ἀνησυχοῦν , πιστοὶ ἐδὼ, ἐνορῖτες, ἔτσι λέει ἡ ἐρωτῶσα πρεσβυτέρα. Δὲν εἶναι οἱ ἄθεοι τοῦ Τσίπρα ἤ οἱ σκεπτικιστὲς ἀθεόπιστοι τοῦ Μητσοτάκη. Εἶναι ἑνορῖτες. Ἄς θεωρήσουμε ὅτι ἡ ἐρώτησις παρουσιάζει μία πραγματική κατάστασι. Ὄντως δυστυχῶς συμβαίνουν τέτοια -καὶ μετὰ τὴν περιπέτεια μὲ τὸ κλείσιμο τῶν ναῶν ἔχουν πολλαπλασιαστεῖ, (αὐτὸς ἦταν ἐξ ἀλλου καὶ ἕνας ἀπὸ τοὺς σκοποὺς τοῦ κλεισίματος νὰ χτυπηθῇ ἡ πίστις ὡς ἐμπιστοσύνη). Εἶναι ὅμως περιπτώσεις χλιαρῆς καὶ ἐθιμικῆς πίστεως. Ὁ Ἀμερικῆς τὸ πλαταίνει τὸ θέμα: «Ὑπάρχουν ἀνησυχίες, ...ἴσως αὐτὸ τὸ κοινὸ κουτάλι μπορεῖ νὰ παρουσιάσῃ κάποια προβλήματα ὑγείας στοὺς ἐνορῖτες μας, ... μερικοὶ ἄνθρωποι δὲν αἰσθάνονται ἄνετα…» Τὶ παρατηροῦμε σ᾿ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις; Ἀσθενή ἔως ἀνύπαρκτη πίστι. Δηλαδὴ οἱ ἄνθρωποι δὲν πιστεύουν ὀρθῶς στὸν Θεό. Δὲν ἔχουν ἐμπιστοσύνη στὸν Θεό καὶ στὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας. Τί χρειάζεται ἐδώ; Ἐνίσχυσι τῆς πίστεως. Δυνάμωμα τῆς πίστεως. Ὑποχρέωσις τοῦ καλοῦ καὶ πιστοῦ καὶ ὑπευθύνου ποιμένος εἶναι νὰ στηρίξῃ , νὰ κατηχήσῃ, νὰ ἐνισχύσῃ καὶ νὰ αὐξήσῃ τὴν πίστι τοῦ ἀσθενοῦς ἀδελφοῦ.( Ἄν ὑπάρχουν δυσκολίες ὑπάρχουν καὶ τὰ μοναστήρια τοῦ ἁγίου Γέροντος Ἐφραίμ τῆς Ἀριζόνας νὰ κατηχηθοῦν καὶ ἐνισχυθοῦν ὅσοι κλονίζονται ἀλλὰ ἐνδιαφέρονται γιὰ τὴν πίστι). Τί κάνει ὅμως; Προτείνει ἀλλαγὴ τοῦ τρόπου κοινωνίας μὲ πολλὲς λαβῖδες. Γιατὶ; Διότι, ἀναρωτιέται: «Γιατί πρέπει να κρατήσουμε αυτούς τους ανθρώπους μακριά από την Θ. Κοινωνία, μόνο λόγω της κοινής λαβίδας;»
Μὰ τὸ πρόβλημά τους δὲν εἶναι ἡ λαβίδα. Εἶναι ὅτι δὲν πιστεύουν ὀρθῶς. Εἶναι πρόβλημα πίστεως. Δὲν κρατοῦνται μακρυὰ τῆς Θείας Κοινωνίας λόγῳ τῆς λαβῖδος. Λόγῳ τοῦ ὅτι δὲν ἔχουν ἐμπιστοσύνη στὸν Θεό κρατοῦνται μακρυά. Καὶ ἄν λείπει ἡ ὀρθὴ πίστις τί θὰ τοὺς προσφέρει ἡ προσέλευσις στὸ μυστήριο τῆς Θείας Κοινωνίας χωρὶς πίστι; Θὰ τοὺς βοηθήσει σὲ κάτι; Πιθανὸν ὁ ποιμὴν νὰ βλέπῃ κόσμο στὸν ναὸ καὶ προσέλευσι στὴν Θεία Κοινωνία, ἀλλὰ αὐτὸ εἶναι τὸ ζητούμενο;
Ὅποιος προσέρχεται στὸ μυστήριο τῆς Θείας Μεταλήψεως ὁμολογεῖ:
«Πιστεύω Κύριε καὶ ὁμολογῶ ὅτι σὺ εἶ ἀληθῶς ὁ Χριστὸς, ὁ Ὑἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζώντος, ὁ ἐλθὼν εἰς τὸν κόσμον ἁμαρτωλοὺς σώσαι , ὧν πρῶτος εἰμὶ ἐγώ. Ἔτι πιστεύω ὅτι τοῦτο αὐτὸ ἐστὶ τὸ ἄχραντον σῶμα σου καὶ τοῦτο αὐτὸ ἔστὶ τὸ τίμιον αἷμα σου».
Ἄν ὑπάρχει αὐτὴ ἡ συναίσθησις, ὅτι δηλαδὴ τὸ μεταλαμβανόμενον εἶναι «Ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς καὶ τῆς ἀθανασίας, ὁ πάσης ὀρατῆς καὶ ἀοράτου κτίσεως δημιουργὸς» καὶ ὅτι «τὰ ἅγια ταῦτα (γενήσονται τῷ κοινωνούντι) εἰς ἴασιν καὶ κάθαρσιν καὶ φωτισμὸν καὶ φυλακτήριον καὶ σωτηρίαν καὶ ἁγιασμὸν ψυχῆς καὶ σώματος» τότε ποιὰ ἔγνοια μπορεῖ νὰ ὑπάρχει γιὰ λαβῖδες καὶ μικρόβια; Ἐδὼ ὑπάρχει καὶ προσφέρεται ἡ «πηγὴ τῆς ζωῆς καὶ τῆς ἀθανασίας, ὁ πάσης ὀρατῆς καὶ ἀοράτου κτίσεως δημιουργὸς». Συνειδητοποιοῦμε τὶ ὁμολογοῦμε; Καταλαβαίνουμε τί λέμε; Ἄν αὐτὰ εἶναι ἀληθὴ καὶ τὰ πιστεύουμε συζητᾶμε γιὰ μικρόβια καὶ φόβους; Εἶναι ἀπόλυτη ἔλειψις ζώσης πίστεως εἶτε ἀπὸ ἐνορῖτες προέρχονται τέτοιοι λογισμοὶ εἶτε ἀπὸ τοὺς διακόνους τοῦ μυστηρίου.
Καὶ τέτοιες ἐπαναφορὲς στὸ παρελθὸν δὲν εἶναι προσβλητικὲς γιὰ τοὺς ἁγίους Πατέρες ποὺ δέχτηκαν καὶ μετέφεραν μέχρι σήμερα τὸν τρόπο μεταδόσεως τῆς Θείας Κοινωνίας ποὺ ἔχουμε; Αὐτοὶ δὲν νοιάστηκαν γιὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ τὴν ὑγεία του καὶ τοὺς φόβους του; Σήμερα παρουσιάστηκαν οἱ φιλάνθρωποι καὶ οἱ ἀνησυχοῦντες καὶ κλείνουν ἐκκλησίες καὶ τῶρα θέλουν νὰ ἀλλάξουν τὸν τρόπο μεταδόσεως τῆς Θείας Κοινωνίας;
Ὅσοι εἶστε λειτουργοὶ ὅντως τοῦ Μυστηρίου καὶ ἔχετε πείρα τῶν πραγμάτων καὶ τὰ ἀντιλαμβάνεστε ὅπως οἰ Πατέρες, νομίζω ὅτι πρέπει νὰ ὑπερασπισθῆτε τὴν ἀλήθεια τῆς πίστεως καὶ τὴν ἔκφρασί της στὸν κόσμο καταθέτοντας τὴν μαρτυρία σας καὶ τὴν ἀντίθεσί σας στὰ ἐπιχειρούμενα. Βλέπετε ὅτι κανεὶς δὲν ἀρνεῖται στὰ λόγια τὴν ἀξία τοῦ Μυστηρίου, στὴν πράξι θέλουν νὰ τὸ χτυπήσουν. Νὰ τὸ κάνουν κάτι ἀφηρημένο ὥστε νὰ μὴν ἔχει στὸ τέλος σημασία ἡ ὑλικὴ πραγματικὴ παρουσία του. Νὰ τὸ κάμουν κάτι ἱδεατό. Δὲν ἔχει σημασία τὸ πῶς μεταδίδεται ἡ Θεία Κοινωνία ἀλλὰ τὸ τί εἶναι. Μετά: Δὲν εἶναι τὸ ψωμὶ καὶ τὸ κρασὶ ἄλλὰ ἡ Χάρις ποὺ μεταδίδεται. Ἄρα ἄν ὁ ἄρτος εἶναι ἔνζυμος ἤ ἄζυμος μπορεῖ νὰ μὴν ἔχει τόση σημασία. Παρακάτω, ἄν χρησιμοποιηθοῦν ἄλλα ὑλικὰ τί πειράζει; ἡ Χάρις εἶναι ἡ ἴδια καὶ … ποτὲ δὲν σταματᾶ μιὰ τέτοια λογική. Πίσω ἀπ᾿ αὐτὰ ὅμως μὲ πρόσχημα τὸ ἐνδιαφέρον γιὰ τὸν ἄνθρωπο ὑπάρχει ἡ ἔλειψις πίστεως καὶ τὸ χτύπημα τῆς πίστεως.
Χρειάζονται ἄραγε θεολογικὲς ἀναλύσεις; Δὲν φαίνονται τὰ πράγματα ποὺ πάνε; Καὶ ὅπως εἶπε ἕνας λειτουργὸς τοῦ Μυστηρίου: Ὁ ἄνθρωπος ποὺ εἶναι κοντὰ σὲ ἡφαίστειο δὲν φοβᾶται ἀπὸ μικρόβια, γιατὶ στὴ λάβα δὲν τολμᾶ νὰ πάει μικρόβιο.
Τώρα ποὺ ἐτοιμαζόμουν νὰ στείλω τὸ σχόλιο αὐτὸ βλέπω στὸ Τὰς Θύρας τὴν κατάστασι ποὺ διαμορφώβνεται στὴν Ἀμερική:
Κατά την Θεία Κοινωνία ο ιερεύς θα έχει στο πρόσωπό του προστατευτικό πλαστικό περίβλημα και θα φοράει μάσκα.
Ο πιστός θα ανοίγει το στόμα του προκειμένου ο ιερεύς να του δίνει την Θεία Κοινωνία χωρίς η αγία λαβίδα να ακουμπήσει το στόμα του. Αν τύχει και ακουμπήσει το στόμα του, τότε η αγία λαβίδα θα βυθίζεται σε ένα ποτήρι με οινόπνευμα για 30 δευτερόλεπτα πριν ξαναχρησιμοποιηθεί.
Για μάκτρο θα δίνεται σε κάθε πιστό μία χαρτοπετσέτα με την οποία ο πιστός θα σκουπίζει τα χείλη του. Αφού σκουπίσει τα χείλη του θα ρίχνει την χαρτοπετσέτα σε καλαθάκι.
Το αντίδωρο θα κόπτεται από κάποιον που φοράει πλαστικά γάντια και κάθε κομμάτι θα τοποθετείται σε πλαστικό σακουλάκι το οποίο θα παίρνει ο πιστός.(5)
Ἐδὼ καταντήσαμε τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Καὶ δὲν πρέπει καὶ νὰ μιλοῦμε κατὰ (κάποιους ἀπὸ) τοὺς Ἰεράρχες μας…Πρέπει νὰ δεχτοῦμε ὅλα τὰ παραπάνω, αὐτὴ εἶναι ἡ χριστιανικὴ ἀρετὴ στὶς μέρες μας…
_i%20sfagi_ton%2012_mitropoliton_montaz.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου