Ομολογία

Koιτα να δης πώς γίνεται...

Αὐτοί καθορίζουν τη ζωή σου, ἀλλά ἐσύ τούς το ἐπιτρέπεις μέ τήν ψῆφο σου πού τούς ἀνεβάζεις,  γιά νά λέγεται ὁ τόπος σου, τόπος τῆς Δημοκρατίας.
Ὅποτε βαραίνει ἡ ζωή ἔρχεται το σχέδιο καί σφίγγει ἡ θηλιά καί σέ μπουζουριάζουν σπίτι, ἐγκαταλείπεις τή μεγάλη εἰκόνα τήν ἔξω, καί ἐπειδή τούς ψήφισες καί γιά νά μήν τρελαθεῖς πῶς πάλι εἶσαι προδομένος, τους ὑπακούεις τυφλά, τούς δικαιολογεῖς καί κλειδώνεσαι μέσα ἀναντίρρητα.
Ἐξ ἀνάγκης παρακολουθεῖς τή μικρή ὀθόνη, καί ψάχνεις νά καταλάβεις τί γίνεται. Πῶς ὅμως θά καταλάβεις ὅταν το ποσό τῶν 11 ἑκατομμυρίων εὐρώ ἔχει δοθεῖ γιά νά σέ τρέφει ἡ προπαγάνδα καί νά ριζώνεις σπίτι;
Καί ὄχι μόνο ριζώνεις, ἀλλά σέ φορτώνουν καί ἕνα τεράστιο φόβο, πού σέ πλακώνει ἀλύπητα, καί φτάνεις νά εἶσαι κλεισμένος  καί καταλήγεις ἐντελῶς ἀποκλεισμένος, καί ἀναπνέεις τούς φόβους τοῦ συστήματος σάν θανατικούς ρύγχους πάνω ἀπό τόν σβέρκο σου.
Εἶναι ἡ ἀπόλυτη παράλυση φίλε μου.
Καί δέν στό ταΐζουν διαφορετικά ἀπό τότε, παρά μέ τίς ἴδιες καρικατοῦρες πού σού σερβίρουν συνταγές καί μπόλικη φιλοσοφία τῆς ξασμένης  πρωινῆς τηλεοπτικῆς μπουζουκλερεῖ, τῆς Ριβιέρας πού την ἀφήνουν μαεστρίδικα νά σέ πλανεύει μέ την ἐποχαυνώτητα τόν καλά περιποιημένο σταλινισμό, καί τον καργαρισμένο  ζαμανφουτισμό.



Ἐκεῖ κοιτᾶς, καί εἶσαι ἕτοιμος καί ἕτοιμη νά ἐπιλέξεις μία ἀπό τίς πολλές προτάσεις γιά νά μήν ἀγχώνεσαι, νά μήν σκέφτεσαι, νά μήν ζορίζεσαι , ἀλλά ἡ κακιά ἀντάρα σέ ἔχει φάει τά σωθικά ἀπό τήν ἀγωνία.
Ὅλο αὐτό τό ὑποστηρίζουν μεταξύ ἄλλων  καί  κατασκευασμένοι  σελεμπριτάδες  τά λεγόμενα role model, πού πάντοτε ἄνοιγες τίς σελίδες τους και διαπίστωνες τό πόσο  κόμπλεξ κουβαλάς γιατί  ἔχεις γίνει ἡ οὑρά τους τρέχοντας πίσω τους στής ψεύτικης δόξας τῆς Ζωῆς τους. Καί ὅλοι αὑτοί μέ μιά φωνή, καί  μέ μπόλικες πασπαλισμένες θεωρίες ἀποχαύνωσης  γιά νά σέ σπρώχνουν σέ μία ψεύτικη  βεβαιότητα, πῶς ἐπειδή δέν κόλλησες θά πρέπει νά ἔχεις  εὐτυχία.
Καί ὅταν στό τέλος του μήνα δέν ἔχεις μία στήν τσέπη, διάφορες φιλοσοφικομπουρδολογίες περί κατανόησης καί ἀντοχῆς των Ἑλλήνων, σάν τά τσόφλια τοῦ φυστικιοῦ  σέ κρατᾶνε  νηστικό ἀλλά ἱκανοποιημένο.
Οἱ χορτάτοι μιλοῦν στούς νηστικούς γιά τίς καλύτερες μέρες πού θά ρθουν.
Τα χοντρά πορτοφόλια παινεύουν  τίς ἀδειανές τσέπες γιά νά ἀδειάζουν καί ἄλλο.
Οἱ κλέφτες μακαρίζουν τούς νοικοκυραίους γιά νά τούς κλέψουν καί πάλι, ἀπό  χρῆμα μέχρι τήν ἐμπιστοσύνη.
Ὅταν καταλάβεις πώς σέ κοροϊδέψανε, πώς ὅσα χάζευες στήν τηλεόραση μέχρι νά χαζέψεις γιά τα καλά ἦταν το σοῦπερ μέσο της ἐξαπάτησης, τότε εἶναι ἀργά γιατί μόνο ἔτσι ἔχεις μάθει νά λειτουργεῖς.
Καί ἄν γκρεμίστηκαν τα δεξιά εἴδωλα πού ψήφισες γιά νά φύγουν οἱ ἀριστεροί, κατάλαβες ὄψιμα πώς τοῦτοι εἶναι περισσότερο ἀριστεροί καί κλέφτες ἀπό τους προηγούμενους, καί ἐκεῖ διαπιστώνεις πῶς εἶσαι ἀπό παντοῦ προδομένος, καί ἀπό δεσποτάδες καί ἀπό πολιτικοπολτοτικάντιδες.
Καλά το διάβασες πολιτικο-πολτο-τικάντηδες.
Οἱ μπολσεβίκοι γκρέμισαν τίς Ἐκκλησίες μέ τίς μπουλντόζες, οἱ ἐκλεκτοί τῆς ψῆφο σου τίς ἔκλεισαν μέ κλειδαριές.
Καλύτερα μέ μπουλντόζα τό γκρέμισμα, παρά αὐτό διότι το πρῶτο ἴσως σέ ξυπνοῦσε ἀπό το λήθαρχο, αὐτό σέ κοιμίζει  ἀκόμη  πασραπέρα στήν ἀποχαύνωση.
Δέν ἔχεις πολλά περιθώρια νά σκεφτεῖς, μπαίνοντας σέ μία σύντομη ἱστορική ἀναδρομή διαπιστώνεις πώς διασκεδάζεσαι ἀπό το ἴδιο ἔργο, ἀπό ἄλλα προσωπεῖα  ὅμως οἱ ἴδιοι χαρακτῆρες  τα ἴδια πιόνια μαριονέττες ἐδῶ καί δεκαετίες. Ὁ τρόπος πού στά σερβίρουν ἀλλάζουν, σοῦ στρώνουν τό κρεββάτι τοῦ θανάτου με τά ροδοπέταλα τῆς τεχνολογία, εἶσαι μακάριος καί εὐτυχισμένος πού μιλᾶς στό σκάιπ ὅμως ἔχεις φτάσει μέσα σου στό σκράπ, την ὀδυνηρή ἀποσύνθεση.
Ὁπότε θά παιχτεῖ πάλιν καί πάλιν το ἴδιο ἔργο καί θά εἴμαστε πάλιν οἱ ἴδιοι καί οἱ ἴδιοι παθόντες θεατές.
Ἐσύ θά πεθαίνεις καί αὐτοί θά γελᾶνε, ἐσύ θά πεινᾶς καί αὐτοί οἱ λαϊκιστές θά σου δίνουν τα ψίχουλα γιά τα σκυλιά. Θά γίνεσαι ἄνεργος καί θά ἔχεις την ἐλπίδα, ἐπειδή κάπου ἄκουσες πώς πεθαίνει τελευταία, καί ἄς ἔχεις μείνει στόν άσσο τοῦ τίποτα.
Τρόπος διασκέδασης φυσικά ὅλα αὐτά . Μέ αὐτό το κριτήριο θά τούς κρίνεις, γιατί τά  ἄλλα, τά βαριά τῆς κρίσης σου, σέ βαραίνανε καί εἶσαι ἀγύμναστος γιά νά τα ἀντέξεις .
Θά ἀποκαλύπτονται  οἱ πλατφόρμες τῆς κλεψιᾶς μέ την "τηλεκατάρτηση" ἀλλά ἐσύ θά χειροκροτᾶς τήν πλατφόρμα μέ τήν Πρωτοψάλτη. Οἱ λιτανεῖες τοῦ  Ἐπιταφίου ἀπαγορεύτηκαν, ὅμως οἱ λιτανεῖες τῆς ἀρχαίας τραγωδίας ἄρτου καί θεάματα τῆς ἐνσάρκωσης τῆς Πρωτοψάλτη καταχειροκροτήθηκαν.

Ὁ Τσιόδρας ὁ ψάλτης σοῦ ἔκλεισε το Πάσχα, σοῦ ἔκλεισε τήν Ἐκκλησία, σέ μπουζούριασε μέσα,
ἡ τραγουδίστρια ἡ Πρωτοψάλτη σέ νέα Ἔξοδο, τύπου ἀρχαίου Ἑβραϊκοῦ Πάσχα, σέ ἔβγαλε ἔξω, νά χειροκροτήσεις τήν ἄλλη Ἐκκλησία στους ἔξω  γυμνούς δρόμους,  γιά ἕνα ἄλλου τύπου  προσκύνημα...

Ἤ καί ἀλλιῶς,
Μέ ψάλτη κολλάει, μέ Πρωτοψάλτη δέν κολλάει, καί  τό φορτηγό παραμένει πάντοτε φορτηγό, καί  ἡ  ἀξία του ἔγκειτα στό τί κουβαλάει, γιά νά τοῦ πάρουν  τίς πινακίδες,  ή νά γίνεται κεντρικός ρόλος στά δελτία εἰδήσεων μέ  τόν Πρωθυπουργό.

Καί καταλήγουμε νά λέμε πόσο ἄριστα δουλεύει το ἀρτίστα, αὐτή ἡ ἀρχαία τακτική δῶσε ἄρτο καί θεάματα γιά νά θρέψει τήν πείνα  του ὁ πεινασμένος, καί ἄς πρωτοτυπεῖ καί ἄς εἶναι καί ἀπό τό φορτηγό, ἀφοῦ προηγουμένως σέ πῆραν φαλάγγι σάν τα ζῶα καί τα κοτόπουλα,  ὅπως οἱ χηνοβοσκοί μέ τα καλάμια, μέ τα περιπολικά στούς δρόμους πού σού φώναζαν ἀπό τα μεγάφωνα "γύρνα σπίτι, σκέψου τήν συλλογική εὐθύνη"!
Μόνο ὅμως ὅταν ἔρχονται οἱ ἐκλογές, τότε δέν σέ παραπέμπουν στό νά σκεφτεῖς τή συλλογική εὐθύνη, ἀλλά σέ θεωροῦν ξεχασμένο θύμα μέ ἐπιλεκτική μνήμη χρυσόψαρου, γιά νά ψηφίσεις τό μενού πού σού ἔχει ἐπιλέξει πάλι ἡ παγκόσμια κυβέρνηση.
Καί ἐσύ ταλαίπωρε ἄνθρωπε νομίζεις πῶς ψηφίζεις καί φέρνεις τήν πολυπόθητη ἀλλαγή, ἀλλά στήν οὐσία φέρνεις τά χειρότερα, γιατί δέν φρόντισες ὁ ἴδιος νά κάνεις την ἀλλαγή μέσα σου, καί νά ξυπνήσεις ἀπό τό ρημαδοσανό ποῦ σέ ταΐζουν, χρόνια τώρα πολιτικοί καί ψευτο-δέσποταδες.  Καί καταλήγεις νά σκέφτεσαι πώς ἡ τελευταία πλάνη εἶναι χειρότερη τῆς πρώτης.