Δευτέρα 2 Μαρτίου 2020

Ο κορωνοϊός και οι ιοί των σχισμάτων, των αιρέσεων και της απιστίας.

Τυπικά το σχόλιο αυτό θα ξεκινούσε με την έκφραση «Με μεγάλη μας έκπληξη διαβάσαμε…», όμως, τίποτε δεν αποτελεί πιά έκπληξη με την διοικούσα Εκκλησία της Ελλάδος. Με αφορμή τον κορωνοϊό η Ιερά Σύνοδος απέστειλε εγκύκλιο σημείωμα προς όλες τις Μητροπόλεις «εις τα πλαίσια της ποιμαντικής μερίμνης της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος δια την εξασφάλισιν της ψυχοσωματικής υγείας του πιστού Αυτής Πληρώματος».

Κατόπιν αναγνώσεως του ανακοινωθέντος διαπιστώνεται ότι η «ποιμαντική μέριμνα» της Ιεράς Συνόδου για τον Λαό του Θεού, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η επανάληψη του ΦΕΚ 42/Α/25-2-2020 της κυβερνήσεως, στο οποίο απαριθμίζονται μέτρα που αφορούν και τους χώρους θρησκευτικής λατρείας!

Η διοικούσα Εκκλησία δηλαδή υιοθετεί τις ίδιες αντιλήψεις της κυβερνήσεως όσον αφορά τους Ιερούς Ναούς, τους οποίους θεωρεί πιθανές εστίες μόλυνσης! Επιπλέον, με όλα αυτά που ανέφερε (και που δεν ανέφερε) η Ιερά Σύνοδος, η φράση «ψυχοσωματική υγεία» εμμέσως πλην σαφώς περιορίζεται στα πλαίσια της επιστημονικής κοινότητας, η οποία αμφισβητεί ακόμη και την ύπαρξη της ψυχής.

Αυτή είναι η κατάντια μας.

Η εγκύκλιος αναφέρει ότι ο (ένθερμος υποστηρικτής των εκτρώσεων) Πρωθυπουργός της Ελλάδος, ανήσυχος για την υγεία των (μη εκτρωμένων) Ελλήνων, επικοινώνησε με τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, ζητώντας την «αρωγή της Εκκλησίας της Ελλάδος ως προς το κομβικόν ζήτημα της ενημερώσεως του πιστού Λαού δια την αποτροπήν της εξαπλώσεως του νέου κοροναϊού»! Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι αυτός ο οποίος ενώ δήθεν ανησυχεί για την εξάπλωση του κορωνοϊού, δεν επενέβη για την ενημέρωση του Λαού ως προς το κομβικό ζήτημα της προστασίας του αγέννητου παιδιού. Από τις εκτρώσεις χάνεται κάθε χρόνο μία ολόκληρη πόλη στην Ελλάδα. Ο Μητσοτάκης επέτρεψε να κατέβει η αφίσα του κινήματος «Αφήσε με να ζήσω» στο ΜΕΤΡΟ της Αθήνας την πρώτη κιόλας ημέρα, κατόπιν αποφάσεως του υπουργού του Κώστα Καραμανλή (νεωτέρου).

Καταλαβαίνει λοιπόν κανείς ότι θα διαβάσει άλλο ένα υποκριτικό επικοινωνιακό σκετσάκι του Πρωθυπουργού (ο οποίος έφαγε φάπες στα ακριτικά νησιά) με την συνεργασία της πάντα πρόθυμης Εκκλησίας της Ελλάδος-δεκανίκι.

Το ανακοινωθέν αναφέρει στην συνέχεια ότι ο Αρχιεπίσκοπος επεσήμανε στον Πρωθυπουργό ότι «όπως πάντοτε, η Εκκλησία ευρίσκεται εις το πλευρόν της Ελληνικής Πολιτείας και θα συνδράμη με όλες τις δυνάμεις και μέσα Αυτής, εις παν ζήτημα αφορών τον Ελληνικόν Λαόν»!

Γι’ αυτό οφείλουμε να πούμε ότι δεν έχουμε καμία αμφιβολία, καθότι το έχουμε δει να συμβαίνει επανειλημμένως στην πράξη, όπως στο Σκοπιανό, στο Ουκρανικό και σε πλείστες άλλες περιπτώσεις. Η διοικούσα Εκκλησία της Ελλάδος (εκτός ελαχίστων επαινετέων περιπτώσεων μεμονωμένων Ιεραρχών), με πρωτοστάτη και πρωτεργάτη τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο Β’, ΠΡΟΔΩΣΕ ΚΑΘΕ ΙΚΜΑΔΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΨΥΧΗΣ. Τούτο το Έθνος μόνο με δύο πράγματα πορεύθηκε και επιβίωσε στην ιστορία του: με τον αγώνα υπέρ Πίστεως και Πατρίδος. Και στα δύο αυτά, η διοικούσα Εκκλησία της Ελλάδος ΣΥΝΘΗΚΟΛΟΓΗΣΕ.

Επιπλέον να σημειωθεί ότι η Εκκλησία ως θεραπευτήριο ψυχών και πνευματικός οδηγός, δεν θα έπρεπε να λέει με καμάρι ότι βρίσκεται «εις το πλευρόν» της Πολιτείας, αλλά να βρίσκεται μπροστά και να φωτίζει, να εμπνέει την πνευματική κατεύθυνση ολόκληρου του Έθνους και ειδικά των ηγετών του. Η Εκκλησία οφείλει να διακρίνει την πνευματική διάσταση των φαινομένων και αυτή να προβάλει στον Λαό. Η αμετανοησία, η απιστία, η αίρεση, η αμαρτία είναι οι πνευματικές ασθένειες που φέρνουν τις ορατές καταστροφές. Αντ’ αυτού βλέπουμε μια ζαρωμένη, φοβισμένη, απονευρωμένη και στραγγισμένη από κάθε Ορθόδοξο λόγο διοικούσα Εκκλησία, να παπαγαλίζει τις οδηγίες κάποιου ΦΕΚ. Διαπιστώνει κανείς με τρόμο πόσο πολύ έχει ξεφύγει από τον ρόλο της τούτη η διοικούσα Εκκλησία και πόσο έχει ομοιάσει στους αιρετικούς ορθολογιστές της Δύσης.

Τί έγραψε λοιπόν στην εγκύκλιο η Εκκλησία της Ελλάδος; Τί συμβούλεψε να κάνει ο Ελληνικός Λαός; Γιατί είναι τόσο αληθινός ο λόγος του Ιγνατίου στον «Παπουλάκο» που λέει ότι «…όλοι τους βοηθήσανε το κράτος να γίνει η κεφαλή της εκκλησίας… η εκκλησία έπαψε πια νάναι το πνευματικό μας κεφάλι, κι έγινε όμοια με τον έφορο ή τον χωροφύλακα. Ένα παρακλάδι στο δέντρο της πολιτείας κι ο πιο ασήμαντος τροχός στη μηχανή»;

Δείτε γιατί.

Το ανακοινωθέν ξεκίνησε τυπικά με την προτροπή να προσευχηθεί ο Λαός στον Κύριο για να τον διαφυλάξει υγιή και ακέραιο. Αυτό είν’ όλο. Να προσευχηθεί για την υγεία της σάρκας! Και έπειτα παρέθεσε τις συμβουλές των επιστημόνων! Να πλένει τα χέρια του τακτικά! Να χρησιμοποιεί ειδικά αντισηπτικά! Να καλέσει αμέσως τον γιατρό εάν αντιληφθεί κάποια συμπτώματα και να μην έρχεται σε στενή επαφή με άλλους! Προληπτικά να αερίζει τακτικά τους χώρους που κινείται: σπίτι, εργασία, Ιερούς Ναούς! Να αποφεύγει τις συναθροίσεις εάν διαπιστώσει κάποιο σύμπτωμα γρίπης, δηλαδή, να μην εκκλησιάζεται. Λίγο ακόμη για να πουν σε όσους έχουν κάποια συμπτώματα και επιμένουν να θέλουν να κοινωνήσουν, να φέρουν ένα κουταλάκι του γλυκού απ’ το σπίτι τους!

Αυτοί είναι οι ταγοί της Εκκλησίας μας αδέλφια. Αυτοί είναι που θα μας οδηγήσουν μπροστά στα δύσκολα χρόνια που αντιμετωπίζουμε. Αυτή είναι η πίστη τους που θα μας στερεώσει να κρατήσουμε Θερμοπύλες, υπερβαίνοντας ακόμη και αυτήν την σκέψη του βιολογικού μας θανάτου. Αυτοί που μας λένε να προσευχηθούμε μονάχα για την σωματική μας υγεία, που βλέπουν πρόβλημα εάν πάμε στην Εκκλησία με συμπτώματα γρίπης! και που δεν βλέπουν κανένα πρόβλημα όταν κοινωνούμε με τους θανατηφόρους ιούς του οικουμενισμού και του σχίσματος.

Δεν έχουν πια πνευματικά μάτια. ΤΑ ‘ΧΑΣΑΝ. ΣΤΡΑΒΩΘΗΚΑΝ.

Αγαπητοί Ιεράρχες, κατεβάσατε τον ουρανό της Εκκλησίας στο ταβάνι και νομίζετε ότι αναπνέετε, εμείς όμως δεν μπορούμε. Δεν αντέχουμε στην φυλακή της λογικής και της απιστίας που μας φτιάξατε. Θέλουμε να ελευθερωθούμε.

Κλείνω με μία αληθινή ιστορία που διηγείται ο μακαριστός π. Αθανάσιος Μυτιληναίος σε ομιλία του το 1987, για να υπενθυμίσω σε όλους αυτούς, που τάχαμου μας «συμβουλεύουν», ποιοι κινδυνεύουν πραγματικά και ποιοι δεν κινδυνεύουν.

Κάποτε αγαπητοί μου ένας ιερεύς μ’ έναν διάκονο επήγαν σ΄ έναν ιδρυματικόν ναόν, δηλαδή σε ένα ίδρυμα που ήταν φυματικοί, ένα Σανατόριο, να τελέσουν τη Θεία Λειτουργία. Ετέλεσαν την Θεία Λειτουργία και βεβαίως όλοι οι τρόφιμοι του Σανατορίου, δηλαδή οι φυματικοί, εκοινώνησαν από το Άγιον Ποτήριον. Κατά την τάξη, ο διάκονος έπρεπε να κάνει την κατάλυση αλλά ο διάκονος δεν κινείται να καταλύσει. Καταλύω λέγεται τρώγω το περιεχόμενο, το υπόλοιπο του Αγίου Ποτηρίου. Αυτό λέγεται κατάλυση στη γλώσσα την ιερατική.

Του λέει ο ιερεύς, -Παιδί μου κάνε κατάλυση. -Εγώ; Ποτέ, λέγει ο διάκονος. Τόσοι φυματικοί κοινώνησαν, εγώ θα κάνω κατάλυση; Ποτέ. -Παιδί μου, του λέγει, είναι πολύ μεγάλη αμαρτία να το ισχυρίζεσαι αυτό. -Εγώ δεν το κάνω, λέγει ο διάκονος.

Και κατέλυσε ο ιερεύς.

Το επόμενον έτος που γιόρταζε πάλι αυτός ο ναΐσκος εκεί του Σανατορίου, επήγε πάλι ο ιερεύς για να λειτουργήσει. Ήτανε μόνος του. Τέλεσε την Θεία Λειτουργία και άρχισε να κοινωνεί τους τροφίμους, δηλαδή τους φυματικούς. Ανάμεσα εις τους φυματικούς φυματικός πια ήταν και ο διάκονος, ενώ ο ιερεύς αγαπητοί μου δεν έγινε φυματικός.»