Που ηταν τοτε ο πιστος λαος για τον οποιο θυσιαστηκαν εκεινοι οι ανεπαναληπτοι επιστρατευμενοι μητροπολιτες; ΑΦΑΝΤΟΣ. Που ηταν οι "ευσεβεις" των εκκλησιαστικων οργανοσεων και οι αλλοι που παρισταναν τους ηρακλεις της Πιστεως; ΑΦΑΝΤΟΙ. Μας ερχεται στο μυαλο η ρησι του Λιονταριου της Ελευθερουπολεως ΑΜΒΡΟΣΙΟΥ που ενω επαιζε και την ζωη του κορωνα γραμμα για την Εκκλησια, ο λαος απουσιαζε τελειως και εμειναν τα λιονταρια να παλευουν μονα τους τον "καλον Αγωνα της Πιστεως". Αναξιος λαος, μαλλον σκα....., οπως τον χαρακτηριζε ο αειμνηστος Αμβροσιος. Και ιδου η σημερινη καταστασι με αρχιερεις ....ΜΗΔΕΝΙΚΑ. Τετοιους αρχιερεις αξιζει αυτος ο λαος και τετοιοι θα τον οδηγουν ...εις χειρας ρομφαιας, μεριδες αλωπεκων εσονται...

Που ηταν τοτε ο πιστος λαος για τον οποιο θυσιαστηκαν εκεινοι οι ανεπαναληπτοι επιστρατευμενοι μητροπολιτες;
ΑΦΑΝΤΟΣ.
Που ηταν οι "ευσεβεις" των εκκλησιαστικων οργανοσεων και οι αλλοι που παρισταναν τους ηρακλεις της Πιστεως;
ΑΦΑΝΤΟΙ.
Μας ερχεται στο μυαλο η ρησι του Λιονταριου της Ελευθερουπολεως ΑΜΒΡΟΣΙΟΥ που ενω επαιζε και την ζωη του κορωνα γραμμα για την Εκκλησια, ο λαος απουσιαζε τελειως και εμειναν τα λιονταρια να παλευουν μονα τους τον "καλον Αγωνα της Πιστεως". Αναξιος λαος, μαλλον σκα....., οπως τον χαρακτηριζε ο αειμνηστος Αμβροσιος. 
Και ιδου η σημερινη καταστασι με αρχιερεις ....ΜΗΔΕΝΙΚΑ.
Τετοιους αρχιερεις αξιζει αυτος ο λαος και τετοιοι θα τον οδηγουν ...εις χειρας ρομφαιας μεριδες αλωπεκων εσονται...
---------------------------
Ο ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΟΣ ΧΡΟΝΗΣ

Στη συνεχεια παραθετουμε αυτούσια την πλαστογραφημένη επιστολή του Ανθίμου Ρούσσα προς δόξαν της δεσποτικής υποκρισίας.
«Προς την Ιεράν Σύνοδον της Εκκλησίας της Ελλάδος – Αθήνας. Απευθύνομαι Υμίν ευσεβάστως ίνα αναφέρω τα κάτωθι: Μετά παρέλευσιν δεκαέξ ετών, κατά την διάρκειαν των οποίων εκράτησα το βαρύ φορτίον της δοκιμασίας μου, υπείκων εν υπομονή εις την παραχώρησιν του Κυρίου, δοκιμάζω τώρα την χαράν της δικαιώσεώς μου. Δια της εκδοθείσης από 30-10-90 αποφάσεως του Συμβουλίου της Επικρατείας ηκυρώθη η Πράξις της Ιεραρχίας του 1974 περί εκπτώσεώς μου από του επισκοπικού θρόνου της Μητροπόλεως Αλεξανδρουπόλεως, καθώς επίσης ηκυρώθη και το Προεδρικόν Διάταγμα της Πολιτείας περί εγκρίσεως της Πράξεως της Ιεραρχίας. Δοξάζω τον Άγιον Θεόν δια την έκβασιν της αποφάσεως ταύτης, η οποία εστηρίχθη εις το πραγματικόν γεγονός ότι εδικάσθην αναπολόγητος. Πέραν τούτου δεν πιστεύω ότι διέπραξά τι ενάντιον της Εκκλησίας ή της προϊσταμένης μου αρχής. Ηγωνίσθην εις όλην μου την ζωήν δια να προσφέρω τας ταπεινάς μου υπηρεσίας εις την Εκκλησίαν και την πατρίδα. Και ήδη προβεβηκώς εις την ηλικίαν και με ασθενείς τας σωματικάς και πνευματικάς μου δυνάμεις, δεν έχω ούτε την πρόθεσιν ούτε την δυνατότητα να αναλάβω τα καθήκοντά μου εις την Ιεράν Μητρόπολιν Αλεξανδρουπόλεως, ούτε να αναλάβω νέαν, όπου ήθελε πιθανόν αποφασίσει η Εκκλησία. Όθεν παρακαλώ να μου αναγνωρίσετε, άνευ ουδεμίας επιφυλάξεως, τον τίτλον του Μητροπολίτου τέως Αλεξανδρουπόλεως. Δηλώνω ότι επιθυμώ την παντί τρόπω επανασύνδεσιν των σχέσεών μου με την Ιεράν Σύνοδον, εις την οποίαν υπείκω ως επίσκοπος της Εκκλησίας του Χριστού. Παρακαλώ ωσαύτως, ως ελάχιστος αδελφός εν Χριστώ, όπως εξεύρητε τρόπον να επανέλθουν, ως εν ενεργεία Μητροπολίται, οι Ιεράρχαι, οι οποίοι υπέστησαν μετ’ εμού την επί 16 έτη δοκιμασίαν της εκπτώσεως. Ουδέν έχω κατ’ ουδενός. Συγχωρώ πάντας όσους με ελύπησαν και ζητώ συγγνώμην από όσους ελύπησα. Εύχομαι εις τον Σεβ. Μητροπολίτην Αλεξανδρουπόλεως κ. Άνθιμον, όπως ο Αρχιποίμην Χριστός τον βοηθή και κατευθύνη εις την καρποφόρον διακονίαν του. Μετά σεβασμού. 

Με την επιστολή αυτή στο χέρι ο κ. Άνθιμος όρμησε στο ασκητήριο του Γέροντα Κωνστάντιου και αφού τον βρήκε μόνο, γονάτισε – ώ της υποκρισίας – και με γλυκανάλατες σεβαστικές επικύψεις προσπαθούσε να πειθαναγκάσει τον άγιο Γέροντα να βάλει την υπογραφή του στην πλαστογραφημένη παραίτηση. 
Κάμποση ώρα κράτησε η θεατρική παράσταση του κ. Άνθιμου, που κάνοντας τη φωνή του τρεμάμενη ψέλλιζε λόγια σεβαστικά, ισχυριζόμενος ότι μοναδική του επιδίωξη ήταν η αποκατάσταση της ενότητας στο σώμα της Ιεραρχίας και η ειρήνευση του λαού του Θεού και μόνον. Ο σεβάσμιος Ιεράρχης τον κύτταξε στα μάτια με οίκτο γιατί του θύμιζε την καταπάτηση των Ιερών Κανόνων, την περιφρόνηση των νόμων του κράτους, την βίαια έξωσή του, την απαίτησή του να μην πατήσει στα όρια “της μητρόπολής του”, ενώ τώρα με θράσος του ζητούσε να νομιμοποιήσει την παρανομία. Για αρκετή ώρα δεν ανταποκρίνονταν. Ώσπου κάποια στιγμή τον διέκοψε και με δυναμική φωνή του είπε: «Δεν υπογράφω… Φύγε... Φύγε». Θόλωσαν τα μάτια του κ. Άνθιμου. Τα μάζεψε και έφυγε. Δεν το’ βαλε όμως κάτω. Οι ενοχλήσεις συνεχίστηκαν χωρίς αποτέλεσμα. Ο σεμνός Ιεράρχης προείδε το τέλος του. Στις τελευταίες ημέρες του Ιουνίου του 1991 έλεγε συνεχώς «θα φύγω, θα φύγω για τους Ουρανούς». 


Την Παρασκευή 28 Ιουνίου 1991 – παραμονή της εορτής των πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου – ο παππούλης, από το μεσημέρι και μετά, με σταυρωμένα τα χέρια ξαπλωμένος στο κρεβάτι του – σαν κάτι να περίμενε – ήρεμος, φωτεινός, περιστοιχισμένος από αγαπητά πρόσωπα, δέχθηκε την επίσκεψη (ώρα 7.45 μ.μ.) του πνευματικού του αδελφού π. Ηλία Μαυρογιαννόπουλου και του θεράποντος ιατρού π. Χαρ. Χαραλαμπίδη, τους χάρηκε, κάτι ψέλλισε και παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο. Την Κυριακή 20 Ιουνίου η σορός του μεταφέρθηκε στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Παύλου, από το παρεκκλήσι του αγίου Λουκά του Γηροκομείου που είχε εκτεθεί σε λαϊκό προσκύνημα. Την αρχιερατική Θεία Λειτουργία τέλεσε ο δεσπότης που του άρπαξε το θρόνο, ο Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος, ο οποίος και κήρυξε το… λόγο του Θεού με θέμα: «Ήγγικεν η Βασιλεία των Ουρανών». Ακολούθησε η εξόδιος ακολουθία με τον ίδιο να έχει την… τιμή να διαβάσει και την ευχή: «Κύριε ο Θεός ημών… Διο σε ικετεύομεν, τον δούλον σου Αρχιερέα Κωνστάντιο, αδελφόν και συλλειτουργόν ημών γενόμενον… και ώσπερ επί της γης εν τη εκκλησία σου λειτουργόν αυτόν κατέστησας…». Ήταν στιγμές φοβερής υποκρισίας και εμπαιγμού στο πρόσωπο του Θεού. Κι ενώ άρπαξε το θρόνο «αδελφού», που ο Θεός είχε καταστήσει λειτουργό επί της γης – σαν να μην συνέβαινε τίποτα – συνέχισε να δέεται για την ανάπαυση της ψυχής του αφού απαλλάχτηκε πλέον από την παρουσία του. Στο ίδιο μοτίβο και ο επικήδειος που ακολούθησε. Πλήρης εγκωμίων – εκ του ασφαλούς – άθελά του ομολόγησε και αλήθειες τις οποίες θα ιδούμε παρακάτω να λέγει: «… Είναι κοινή πεποίθησις όλων όσοι εγνώρισαν τον αοίδημον Ιεράρχην, ότι υπήρξεν άνθρωπος δυνατής πίστεως, πνευματικός ποιμήν αγάπης και λειτουργός βαθείας ευλαβείας και κατανύξεως. Εις όλην του την ζωήν ηγωνίσθη, ως κληρικός εργάτης της Εκκλησίας, να ανταποκριθή αποδοτικώς εις τους τρεις κυρίους τομείς έργου αυτής, ήτοι εις την θείανλατρείαν, εις το κήρυγμα του λόγου του Θεού και εις τα έργα αγάπης. Εις τον τομέα της αγάπης ομιλούν τα έργα του εδώ εις την Καβάλαν, αλλά και όσα εδημιούργησε, κατά τα έτη 1967-1974 εις την Ιεράν Μητρόπολιν Αλεξανδρουπόλεως, ως Μητροπολίτης της περιοχής αυτής. Έκτισε το Επισκοπείον και το Πνευματικόν Κέντρον, επεξέτεινε το Ιωακείμειον Γηροκομείον και εξησφάλισε την παραθαλασσίαν έκτασιν των Μαθητικών Κατασκηνώσεων…». Πιθανόν ο κ. Άνθιμος “ξέχασε” να αναφερθεί και σε άλλα τρία ακόμα έργα του: τον “Βρεφονηπιακό Σταθμό”, τον “συνοικισμό παραθερισμού ιερέων”, το ίδρυμα “Ασύλου Ανιάτων” (του οποίου η έγκριση είχε παραληφθεί και τα χρήματα για την αποπεράτωσή του ήταν εξασφαλισμένα) και όσα είχε προγραμματίσει (Μαθητικά Οικοτροφεία, Αρρένων και Θηλέων και μικρά καταστήματα…). Συνέχεια του επικήδειου: «Και καθώς δεν παύομεν να αξιοποιούμεν τον δίκαιον κόπον του, αναμιμνησκόμεθα πάντοτε ευγνωμόνως του ονόματος αυτού, βελτιούντες και αυξάνοντες όσα ο αοίδιμος μας παρέδωσε». Ο μακαριστός π. Κωνστάντιος, σε έξι χρόνια αρχιερατείας, κατάφερε, με την τίμια σφιχτή και διάφανη διαχείριση, να γεμίσει την Αλεξανδρούπολη με έργα αγάπης, σ’ αντίθεση με την επακολουθείσασα τεσσαράκοντα πενταετή (45) περίοδο της πλήρους απραξίας (ξεραΐλας) και επαναπαύσεως. Ανοίγοντας τα “δίπτυχα” της Εκκλησίας της Ελλάδος σήμερα, σε πιάνει απογοήτευση διότι δεν βλέπεις να υπάρχει ούτε μία μικρή – έστω συμπληρωματική – στέγη να έχει προστεθεί, ούτε ένα απλό τούβλο να έχει… λασπωθεί από τον κ. Άνθιμο. Θεέ μου! 45 χρόνια πέρασαν. Και συνέχισε να βεβαιώνει ότι: «Μόνον κατά το τρέχον έτος 1991 τον επεσκέφθην – τον Κωνστάντιο – τρις…», «Ας συγκρατήσωμεν λοιπόν την παρούσαν ώραν την σκέψιν μας. Και ας αφήσωμεν εις την άκρην τα άλλα, τα διοικητικά της Εκκλησίας ζητήματα. Δεν είναι του παρόντος…». Δηλαδή, οι παραβιάσεις όλων των Ιερών Κανόνων προκειμένον να αρπάξει τον θρόνο από τον Ιεραμάρτυρα Κωνστάντιο δεν είναι παράβαση που τιμωρείται με καθαίρεση αλλά είναι μια πράξη απλή διοικητικής φύσεως που τακτοποιείται με ένα απλό “συγγνώμην” χωρίς έμπρακτη ουσιαστική μετάνοια που αποκαθιστά το διαπραχθέν έγκλημα; Ας δούμε τι άλλο λέγει ο κ. Άνθιμος. «Με πολύν σεβασμόν, με ανεπιφύλακτον αναγνώρισιν του έργου του, με συμμετοχήν εις την συναισθηματικήν, κατ’ άνθρωπον θλίψιν, ο ομιλών εναποθέτει προ του σκηνώματος αυτού, ασπασμόν τιμής, αγάπης και ευλαβείας». Με άλλα λόγια: «Να σε σφάξω Γιάννη μ’ να σ’ αλείψω μέλι». Εάν αυτά που έλεγε τα πίστευε και δεν έπαιζε ένα κακόγουστο θέατρο, θα έπρεπε αμέσως να βγάλει το ωμοφόριο και το πετραχήλι του, να τα εναποθέσει επάνω στο σκήνωμα του οσιομάρτυρα Κωνστάντιου και να αποσυρθεί στη Μονή της Μετανοίας του να κλαύσει, για το κακό που έκανε στον όσιο χωρίζοντας τον καλό ποιμένα από το ποίμνιο που ο Θεός του εμπιστεύθηκε να βόσκει στα χλοερά λιβάδια της αγιότητας. Κι αν αυτά αποτελούν ψιλά γράμματα για τον Άνθιμο και μόνον ότι καταπάτησε τους Ιερούς Κανόνες και δεν σεβάστηκε Σύνταγμα και νόμους του Κράτους θα έπρεπε ν’ ανοίξει η γη να τον καταπιεί. Με αδρές γραμμές δώσαμε το στίγμα της προσωπικότητας του Ιερομάρτυρα Κωνστάντιου, το μεγαλείο της ψυχής του, την απλότητα, την ανδρεία, και τον πλούτο που εκπορεύονταν από την απόλυτη φτώχεια του, την ταπείνωσή του και την αγάπη προς τον Κύριο και τους ανθρώπους. Η μικρή αυτή εφημερίδα μας παρουσίασε το χρονικό της πορείας του ως μνημόσυνο αιώνιο – όπως θα πράξει και για τους άλλους ένδεκα που προσπάθησαν οι σκληροτράχηλοι λασπολόγοι να αμαυρώσουν, με μία και μοναδική μομφή, ότι εκλέχτηκαν την περίοδο της Χούντας, και πως συνεργάστηκαν με παράγοντές της. Ο γενναίος και ατρόμητος Κωνστάντιος όμως, αμέσως απάντησε στην παραπάνω δολοπλοκία με ένα κείμενο που θα μείνει στην ιστορία. Επειδή όμως καταχωνιάστηκε στα δημοσιογραφικά ερμάρια με σκοπό να μη δει το φως της ημέρας και γνωρίσει ο λαός του Θεού την αλήθεια «οι λαβόντες τα αργύρια εποιήσαν ως εδιδάχθησαν…» (Ματθ. 28, 15). Εμείς για λόγους ιστορικούς θα μεταφέρουμε κάποια αποσπάσματα της απάντησης που έστειλε στους κατηγόρους του, ως ιερά παρακαταθήκη
Aπο την εφημεριδα ΑΓΩΝΑΣ Λαρισας.
ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΦΥΛΛΟ