Ομολογία

Νέο-παπισμός υπό Αμερικανικά «Φιρμάνια» 

Ἀνοικτός ὁ κύκλος εἰς τὸν Μυστικόν Δεῖπνον, ὅπως καὶ εἰς τὴν Πεντηκοστήν. Οὐδείς Ἀπόστολος εἰς τήν κεφαλήν τῆς Συνάξεως. Οὔτε ὁ Πέτρος οὔτε ὁ Παῦλος, ἀλλὰ ὁ Κύριος καί ὁ Παράκλητος.

  

Γράφει ὁ κ. Ὀδυσσεὺς Μακρυγιάννης

Δέν εἴμεθα ὑπέρ κανενός, ἀλλά ὑπέρ τῶν Θεοπνεύστων Ἱ. Κανόνων

Στό ἀπορητικό ἐρώτημα, πού τίθεται, μέ ποῖον συστοιχίζεται ὁ ὑπογράφων, ἐδῶ καί εἰς ἄλλα κείμενα, δίδεται σαφής ἀπάντησις μέ πλήρη κατηγορηματικότητα.

Δέν εἴμεθα οὔτε ὑπέρ οὔτε κατά κανενός προσώπου.
Εἴμεθα ὑπέρ τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί ὑπέρ τῆς ἀκριβοῦς ἀμεθοδεύτου ἐφαρμογῆς των.

Εἴμεθα ἐναντίον τῆς νομικιζούσης καταδολιεύσεως τοῦ Ἱ. Πηδαλίου.
Ἐναντίον τῆς παραβάσεως καί παραβιάσεως τῆς Ἱερᾶς Τάξεως τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ἐναντίον πάσης ὑπερφιάλου ἐγωϊστικῆς καί ὑπερηφάνου ἐξουσίας.
Πολεμοῦμε, ὄχι ὑπέρ ἤ κατά ἀνθρώπων, ἀλλά, μόνον γιά τίς ἰδέες τῆς Πίστεως, μελετῶντας τὴν σχέσι τῶν ἀθέσμων συμμαχιῶν πού συμπήγνυνται, πρός ἀντικανονική «Διανομή τῆς Ἐξουσίας».

Ἀντιβάλλουμε μέ σταθερότητα πρός τίς παραχαράξεις ἐκεῖνες πού, καταργοῦν τό Θεοΐδρυτο «Πολίτευμα τῆς Ὀρθοδοξίας». Πολίτευμα Ἱεροσυνοδικό, ἐλεύθερο, ἀληθινό καί πλῆρες ἀγάπης.

Τέλος, γινόμεθα καταδεῖκτες τῶν περιπτώσεων, ὅπου συντελοῦνται καταχρήσεις ἁρμοδιοτήτων καί καταρρακώνονται Ἅγιοι Θεσμοί, Ἐκκλησιαστικοί ἤ Ἐθνικοί. Ἐκεῖ, ὅπου συντελεῖται «περιγραφή» τῶν νόμων καί ὑπερβάσεις τοῦ Δικαίου. Κυρίως ὁσάκις συντελοῦνται ἀπολυταρχισμοί, καί μάλιστα μέ τήν ἐπίκλησι τοῦ Θεοῦ ἤ τοῦ λαοῦ. Παλαιά «Ἐλέῳ Θεοῦ». Σήμερα «Ψήφῳ Λαοῦ». Καί ἄλλοτε «Θείῳ Δικαίῳ».

Δέν ἐπιλέγομεν ἀπό ἀφέντην νέον ἀφέντην. Ἀπό Ρώμην εἰς Πόλιν καί μετά εἰς Μόσχαν

Διαπιστώνουμε πώς, εὐτυχῶς ἐργάζονται εὐστόχως ἱκανοί, συνειδητά ἐπιστημονικά μέ ἔργα καί λόγους καί καταρρίπτουν τήν προβολή κάθε «Ἀνατολικοῦ Παπισμοῦ».

Ἑνός φανεροῦ ἤ συγκεκαλυμμένου «Ὀρθοδόξου Πρωτείου». Μιᾶς μεταλλαγῆς τοῦ Παπισμοῦ σέ «Νεοπαπισμό» τῆς Κωνσταντινουπόλεως.
Μιᾶς ἐπαναφορᾶς τῶν «Αὐτοκρατορικῶν Δικαιοδοσιῶν», πού ἔνιοι Ἐπίσκοποι τῆς Ν. Ρώμης ἐπέβαλαν στανικῶς, μέ τήν βοήθεια ἤ ἐπίκλησι τοῦ Οἰκουμενικοῦ Αὐτοκράτορος τῶν Ρωμιῶν.

Μιᾶς ἐπιστροφῆς ἐξουσίας «Μιλλέτ Μπασί», μέ «Νεο-Σουλτανικά Φιρμάνια», «ἐκτοξευόμενα» ἀπό μία Ὑπερδύναμι καί κατά ἄλλης Ὑπερδυνάμεως. Αὐτή δέ ἡ «Νεο-Βαβυλών», προσπαθεῖ ματαίως νά ἐπιβάλλη, δικό της «Πάπα» στήν Ἀνατολή, μά τυφλό δουλικό ὑποχείριό της.

Σ’ αὐτό τό σημεῖο ὀφείλουμε νά τονίσουμε ὅτι, ὅλα αὐτά τά ἀρνοῦνται καί τά καταπολεμοῦν ἅπασες οἱ Αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες. Ἀλλά, … προσοχή, ἀκόμη καί τό Πατριαρχεῖο Μόσχας. Ὑποβόσκει ὅμως ἡ ἐντύπωσις πώς ἡ Μόσχα ἀρνεῖται τίς «παπίζουσες» ἀπαιτήσεις τοῦ Φαναρίου, ἀλλά τίς προωθεῖ δολίως γιά τόν ἑαυτό της.

Πρέπει νά γίνη ἀπολύτως σαφές, πώς ἡ ἐλευθέρα Ὀρθοδοξία δέν μεταπηδᾶ ἀπό ἀφέντη σέ ἀφέντη. Ἀπό χαλίφη σέ χαλίφη. Ἀπό τή Ρώμη στήν Πόλι καί ἐκεῖθεν στή Μόσχα. Δέν εἶναι δούλη μά ἐλευθέρα καί κυρίαρχη Βασίλισσα τοῦ Νυμφίου Χριστοῦ.

Πλῆθος οἱ ἀνθιστάμενοι καί πολεμοῦντες κάθε Μετα-Αλήθειαν

Πρός καταισχύνη κάθε «Μετα-Αληθείας», ὅπως λέγονται οἱ νέες θεωρίες, καταγράφουμε μέ ἀτράντακτο λόγο τήν πραγματική ἀλήθεια γιά τήν ἰσότητα τῶν Ἐκκλησιῶν.

Ἰδού: Εἰς τούς Ἱερούς καί Θεοπνεύστους Κανόνες τῆς Δ΄ καί τῆς Πενθέκτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὑφίσταται, ἐπί πέντε (4+1) φορές, μόνον ΜΙΑ λέξις «Πρεσβεῖα», ἀναφορικά μέ τήν Κωσταντινούπολι, καί τίποτε περισσότερο. Χωρίς προσδιορισμούς καί ἐνισχυτικές ἐκφράσεις, πού νά διευκολύνουν τά ἄτοπα ἐξουσιαστικά διανοήματα.

Ἡ ἔκφρασις «πρεσβεῖα τιμῆς», ἀναφέρεται, μοναδικά, μία φορά, στό γ’ Κανόνα τῆς Β’ Οἰκ. Συνόδου, γιά νά προδιορίση τήν ἰσότιμο σχέσι μεταξύ Ρώμης καί Νέας Ρώμης. Ἀλλά, ἐπίσης τό ἴδιο, ἀνάμεσα σέ ὅλα τά τότε Πρεσβυγενῆ Πατριαρχεῖα. Καί φυσικά ἀνάμεσα στίς ἕως σήμερα καί στίς αὐριανές ἤ μελλοντικές Αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες.

Ἰσοδυναμία Παλαιᾶς καί Νέας Ρώμης, κατά τήν Β΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον

Σύντομος καί σαφής ἡ ἀναφορά ἰσότητος τῆς Β’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, μεταξύ Ρώμης καί Κωνσταντινουπόλεως.

«Τὸν μέν τοι Κωνσταντινουπόλεως ἐπίσκοπον ἔχειν τὰ πρεσβεῖα τῆς τιμῆς μετὰ τὸν τῆς Ῥώμης ἐπίσκοπον, διὰ τὸ εἶναι αὐτὴν νέαν Ῥώμην». Κανὼν γ’, Β’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (Κων/πολις, 381).

Ἡ πρόθεσις «μετά», δέν σημαίνει οὔτε ὑποβιβασμόν οὔτε ἐλάττωσιν, ἀλλά σημαίνει «μαζί», «ὁμοῦ», «ἀπό κοινοῦ», «συνάμα».

Καθώς δέν σημαίνει ἐπίσης τέσσερα εἴδη κλιμακωτοῦ ὑποβιβασμοῦ γιά τά Πατριαρχεῖα τά μετά τό τῆς Ρώμης.

Ἴσα «πρεσβεῖα τιμῆς» γιά τόν Ρώμης καί τόν τῆς Κω/νπόλως. Ἀλλά, δέν τίθεται μεγαλύτερη τιμή στόν πρῶτο, πιό μικρή στό δεύτερο, ἀκόμη πιό μικρή στόν τρίτο, τόν Ἀλεξανδρείας, καί τά λοιπά. «Πρεσβεῖα τιμῆς», σημαίνει ὄχι ὑποβιβασμό καί κλίμακα ἀξίας, οὔτε ὑπαρίθμησις, ἀλλά ἁπλῆ ἀρίθμησις. Δηλοῖ, σειρά, καί τάξι. Πλήρη ὁμοτιμία, ἰσοδυναμία καί ἀταλάντευτο, ἰσότητα. (Βλέπε Πηδάλιον Ἁγ. Νικοδήμου, Ἐκδόσεις Ρηγοπούλου).

Τίθενται μόνον «Πρεσβεῖα»,ἄνευ ἐπεκτάσεων, εἰς τήν Δ΄ Οἰκουμενικήν

Ἡ Δ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος δέν γνωρίζει παρά μόνον μία ἔκφρασι καί λέξι: «Πρεσβεῖα», χωρίς χρωματισμό ἤ ἐνίσχυσι.

«Πανταχοῦ τοῖς τῶν ἁγίων Πατέρων ὅροις ἑπόμενοι, καὶ τὸν ἀρτίως ἀναγνωσθέντα κανόνα τῶν ἑκατὸν πεντήκοντα θεοφιλεστάτων ἐπισκόπων, τῶν συναχθέντων ἐπὶ τοῦ τῆς εὐσεβοῦς μνήμης Μεγάλου Θεοδοσίου, τοῦ γενομένου βασιλέως ἐν τῇ βασιλίδι Κωνσταντινουπόλεως Νέᾳ Ῥώμῃ, γνωρίζοντες, τὰ αὐτὰ καὶ ἡμεῖς ὁρίζομέν τε καὶ ψηφιζόμεθα περὶ τῶν πρεσβείων τῆς ἁγιωτάτης ἐκκλησίας τῆς αὐτῆς Κωνσταντινουπόλεως Νέας Ῥώμης· καὶ γὰρ τῷ θρόνῳ τῆς πρεσβυτέρας Ῥώμης, διὰ τὸ βασιλεύειν τὴν πόλιν ἐκείνην, οἱ Πατέρες εἰκότως ἀποδεδώκασι τὰ πρεσβεῖα.

Ἐπεκτάσεις Α΄

Καὶ τῷ αὐτῷ σκοπῷ κινούμενοι οἱ ἑκατὸν πεντήκοντα θεοφιλέστατοι ἐπίσκοποι, τὰ ἴσα πρεσβεῖαἀπένειμαν τῷ τῆς Νέας Ῥώμης ἁγιωτάτῳ θρόνῳ, εὐλόγως κρίναντες, τὴν βασιλείᾳ καὶ συγκλήτῳτιμηθεῖσαν πόλιν, καὶ τῶν ἴσων ἀπολαύουσαν πρεσβείων τῇ πρεσβυτέρᾳ βασιλίδι Ῥώμῃ, καὶ ἐν τοῖςἐκκλησιαστικοῖς ὡς ἐκείνην μεγαλύνεσθαι πράγμασι, δευτέραν μετ᾿ ἐκείνην ὑπάρχουσαν.

Καὶ ὥστε τοὺς τῆς Ποντικῆς, καὶ τῆς Ἀσιανῆς, καὶ τῆς Θρακικῆς διοικήσεως μητροπολίτας μόνους, ἔτι δὲ καὶ τοὺς ἐν τοῖς βαρβαρικοῖς ἐπισκόπους τῶν προειρημένων διοικήσεων χειροτονεῖσθαι ὑπὸ τοῦ προειρημένου ἁγιωτάτου θρόνου τῆς κατὰ Κωνσταντινούπολιν ἁγιωτάτης ἐκκλησίας·
δηλαδὴ ἑκάστου μητροπολίτου τῶν προειρημένων διοικήσεων μετὰ τῶν τῆς ἐπαρχίας ἐπισκόπων χειροτονοῦντος τοὺς τῆς ἐπαρχίας ἐπισκόπους, καθὼς τοῖς θείοις κανόσι διηγόρευται· χειροτονεῖσθαι δέ, καθὼς εἴρηται, τοὺς μητροπολίτας τῶν προειρημένων διοικήσεων παρὰ τοῦ Κωνσταντινουπόλεως ἀρχιεπισκόπου, ψηφισμάτων συμφώνων κατὰ τὸ ἔθος γινομένων, καὶ ἐπ᾿ αὐτὸν ἀναφερομένων». Κανὼν κη´, Δ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (Χαλκηδών, 451 μ.Χ.).

Ἐπεκτάσεις Β΄

Κατ’ ἀρχάς, ὁ Ἱ. Κανών ἀναφέρεται μόνον στίς Βαρβαρικές χῶρες πού συνορεύουν μέ τίς ἀναφερόμενες περιοχές τῆς Ἀσίας, Πόντου καί Θράκης. Σήμερα, μετά ἀπό 1500 ἔτη Χριστιανισμοῦ, αὐτές οἱ περιοχές, δέν εἶναι Βαρβαρικές, ἀλλά Χριστιανικές. Ἄρα ἀπό αὐτό δέν ἐξάγεται καμιά ἁρμοδιότης τοῦ Κωνσταντινουπόλεως ἐπί τῆς «Οἰκουμένης».

Στή συνέχεια, οὐδαμοῦ ὁ Ἱ. Κανών ἀναφέρει «πρεσβεῖα τιμῆς», ἀλλά τετράκις μόνη τήν λέξι «πρεσβεῖα». Συσχετίζει δέ αὐτή, δίς, μέ τήν λέξι «πρεσβυτέρα» (Ρώμη), προφανῶς γιά νά τῆς ἐπιδώση τήν πραγματική της ἀξία καί διάστασι. Ἤτοι, «πρεσβεῖα», εἶναι ἡ κατάστασις μεταξύ ἀδελφῶν, πού ἀπορρέει ἀπό τήν σειρά γεννήσεώς των. Ὁ ἕνας εἶναι πρεσβύτερος σέ σχέσι μέ τόν δεύτερο κ.τ.λ.. Παγκόσμιος λογική καί φυσική σχέσις πλήρους ἰσότητος, σεβασμοῦ, ἰσοτιμίας καί ἰσοδυναμίας.

Σημειώνουμε μέ ἔμφασι πώς, τά λεγόμενα πρωτοτόκια πού ἴσχυαν στήν Παλαιά Διαθήκη, καί παρεῖχον πνευματική καί κληρονομική ὑπεροχή, ἀπερρίφθησαν συνολικῶς ἀπό τόν Χριστιανισμό. Δέν ὑπάρχει πλέον στήν οἰκογένεια ἐπικυρίαρχος πρωτότοκος μέ ἐξουσίες. Ὅσοι δουλικά φρονοῦν βρίσκονται ἐκτός τῆς Χριστιανικῆς ἐλευθερίας, ἀγάπης καί ἰσότητος. Νά μεταγραφοῦν, εἴτε ὡς Ραββῖ­νοι, σήμερα, τοῦ παλαιοῦ Νόμου, εἴτε ὡς καρδινάλιοι τοῦ Παπισμοῦ.

Οἱ τά ἀνάλογα φρονοῦντες εἶναι σαφῶς ἐπηρεασμένοι ἀπό βαρβαρικές νοοτροπίες. Οἱ ἐλεύθεροι Ἀρχαῖοι Ἕλληνες, οὐδέποτε προσκυνοῦσαν τό βασιλιᾶ τους, σέ ἀντίθεσι μέ ὅλους τούς βαρβάρους. Οἱ παρόμοια, ὡς ἄσημοι ὑπήκοοι προπαγανδίζοντες, εἶναι ἐμποτισμένοι μέ δηλητήρια, ἀλλότρια τῆς Ὀρθοδοξίας.

Λοιπόν, δέν παρατίθεται οὐδεμία προσθήκη, οὔτε πρεσβεῖα «τιμῆς», οὔτε πρεσβεῖα «ἀληθείας», οὔτε πρεσβεῖα «ἐξουσίας», οὔτε πρεσβεῖα «διακονίας», οὔτε ἄλλο τι καινοφανές.

Εἶναι ψιλός, ἄνευ ἐξουσιαστικοῦ ἀντικρύσματος ὅρος, ὅπως εἶναι καί πολλοί ἄλλοι «ψιλοί» τίτλοι μέσα στήν Ἐκκλησία.

Κατά συνέπειαν, ἀπουσιάζουν παντελῶς ὅσα ὑποβάλλονται σκοπίμως, αὐθαιρέτως καί δολίως. Φαντασιώδεις, Βασιλικές Ἐξουσίες. Μοναρχικές Ἁρμοδιότητες ἀνατολικῆς φαντασμαγορίας. Στήν ἐλευθέρα Ὀρθοδοξία οὐδαμοῦ ὑφίστανται κατάστιχα, τίτλοι καί ἐπιταγές Αὐτοκρατορικές. Καί τό σημαντικότερο ἀπορρίπτονται ὡς κατάπτυστα τά μαῦρα «Φιρμάνια» τῶν Σουλτάνων (Πατισάχ), πού ὥρισαν τόν Πατριάρχη Κωνστανινουπόλεως ὡς «Μιλλέτ Μπασί». Δηλαδή ὡς ἐξουσιαστοῦ καί κυριάρχου ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων τῆς σκοτεινῆς ἀχανοῦς Ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας. Καταπτύονται καί τά «Νεο-Φιρμάνια» τῆς «Νεο-Βαβυλῶνος», ὡς προεξετέθη.

Τέλος, ὁ Ἱ. Κανών ὁρίζει, ὥστε ὁ Ν. Ρώμης, νά χειροτονῆ τούς Μητροπολίτες Ἀσίας, Πόντου, Θράκης καί τούς Ἐπισκόπους στίς συνορεύουσες Βαρβαρικές περιοχές. Ἀλλά, αὐτοί ΔΕΝ ἐκλέγονται ἀπό τόν Ν. Ρώμης. Αὐτοί θά ψηφίζωνται καί θά ἐκλέγωνται μόνον ἀπό τούς οἰκείους Ἐπισκόπους τῆς περιοχῆς των.

Τουτέστιν, ὅπως ἀκριβῶς συμβαίνει μέχρι σήμερα στήν Αὐτόνομο Ἱερά Αὐτοκρατορική Μονή τοῦ Σινᾶ. Τόν Ἡγούμενο καί Ἀρχιεπίσκοπο ἐκλέγει μόνη ἡ ἀδελφότης τῆς Ἱ. Μονῆς, καί κατόπιν τόν χειροτονεῖ ὁ Πατριάρχης τῆς Ἱερουσαλήμ.

Διατάσσει δέ ὁ Ἱ. Κανών, τούς Ἐπισκόπους νά ἐκλέγη, ΟΧΙ ὁ Κωνσταντινουπόλεως, ἀλλά ἡ Τοπική των Σύνοδος ὑπό τόν Μητροπολίτη. Ἐπίσης αὐτός, ὁ Μητροπολίτης τούς χειροτονεῖ, καθώς διατάσσουν οἱ θεῖοι Κανόνες, καί μάλιστα ὁ στ’ κανών τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. (Βλέπε Πηδάλιον Ἁγ. Νικοδήμου, Ἐκδόσεις Ρηγοπούλου)

Μόνον Χριστιανοί καί ὄχι Βάρβαροι

Ἐπεκτάσεις Γ΄

Δέν ὑφίστανται πλέον Βαρβαρικές χῶρες, πλησίον τοῦ Πόντου, τῆς Ἀσίας καί τῆς Θράκης, ἀλλά μόνον Χριστιανικές. Οἱ Αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες τῆς Βουλγαρίας, καί τῆς Γεωργίας.

Δέν προστίθεται προσδιορισμός οὐδείς στή λέξι «Πρεσβεῖα».
Καί, οἱ Ἐπίσκοποι, καί οἱ Μητροπολίτες, Ἀσίας, Πόντου, Θράκης καί οἱ συνορεύουσες Βαρβαρικές Περιοχές, ψηφίζονται καί ἐκλέγονται ἅπαντες ἀπό τήν Τοπική τους Σύνοδο. Καί τούς μέν ἐκλεγέντας Ἐπισκόπους χειροτονεῖ ὁ Μητροπολίτης αὐτῶν, τοῦτον δέ μόνον, ἤδη ἐκλεγέντα, χειροτονεῖ ὁ Νέας Ρώμης.

Καί τούς Ἐπισκόπους τῶν πλησίον Βαρβαρικῶν Ἐπαρχιῶν, κατά λογική συνέπεια, ἐάν σ’ αὐτές δέν ὑφίσταται Μητροπολίτης.

Μοναδικότης τό νά μή ἐκλέγωνται κανονικῶς οἱ Μητροπολῖται

Ἐπεκτάσεις Δ΄

Ὅλες ἀνεξαιρέτως οἱ Τοπικές Ἐκκλησίες τῆς Οἰκουμένης, ψηφίζουν ἐν Ἱερᾷ Συνόδῳ τούς Ἀρχιερεῖς των. Ἐκλέγουν δέ οἱ Ἐπίσκοποι μέ μία ψῆφο, ἴση, ὡς ἐλεύθεροι ἐκλέκτορες καί ὁμότιμοι Διάδοχοι τῶν Ἀποστόλων.
Τό ἀντίθετο τῶν ἀνωτέρω, μοναδικό ἀντικανονικό φαινόμενο στόν κόσμο, συντελεῖται στό Φανάρι. Ἐκεῖ, ἀντίθετα πρός ὅλους τούς Ἱ. Κανόνες καί τίς Εὐαγγελικές ἀρχές, «ψηφίζει» μία μικρή «Σύνοδος», ἀπό Ἐπισκόπους καί ἀπό μή ἔχοντας ποίμνιο τιτουλαρίους. Ἀλλά, καί αὐτή ἡ «Σύνοδος» εἶναι ἐπιλεγμένη καί διορισμένη αὐθαιρέτως ἀπό τόν Πατριάρχη. Ἐν προκειμένῳ, ὑφίσταται ἐξοφθάλμως ἀντικανονικότης. Πλήρης καί καταλυτική παραβίασις τῶν θυρῶν τοῦ Κάστρου τῆς Ἐκκλησίας.

Μετά τριάκοντα (30) ἔτη δέν ἀντιστρέφονται τά Ἐκκλησιαστικά

Ἡ Δ΄ Οἰκουμενική θέτει καί ἄλλο ἐμπόδιο στούς φιλοδόξους καί κυνηγούς ἐξουσιῶν καί ἁρμοδιοτήτων ἐπάνω σέ ξένες Ἐκκλησίες.

«Τὰς καθ᾿ ἑκάστην ἐπαρχίαν ἀγροικικὰς παροικίας, ἢ ἐγχωρίους, μένειν ἀπαρασαλεύτους παρὰ τοῖς κατέχουσιν αὐτὰς ἐπισκόποις, καὶ μάλιστα εἰ τριακονταετῆ χρόνον ταύτας ἀβιάστως διακατέχοντες ᾠκονόμησαν.
Εἰ δὲ ἐντὸς τῶν τριάκοντα ἐτῶν γεγένηταί τις, ἢ γένοιτο περὶ αὐτῶν ἀμφισβήτησις, ἐξεῖναι τοῖς λέγουσιν ἠδικῆσθαι, περὶ τούτων κινεῖν παρὰ τῇ συνόδῳ τῆς ἐπαρχίας. Εἰ δέ τις ἀδικοῖτο παρὰ τοῦ ἰδίου μητροπολίτου, παρὰ τῷ ἐξάρχῳ τῆς διοικήσεως, ἢ τῷ Κωνσταντινουπόλεως θρόνῳ δικαζέσθω, καθά προείρηται.

Εἰ δὲ καί τις ἐκ βασιλικῆς ἐξουσίας ἐκαινίσθη πόλις, ἢ αὖθις καινισθείη, τοῖς πολιτικοῖς καὶ δημοσίοιςτύποις, καὶ τῶν ἐκκλησιαστικῶν παροικιῶν ἡ τάξις ἀκολουθείτω». Κανὼν ιζ´, Δ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (Χαλκηδών, 451μ.Χ.).

Ἐπεκτάσεις Ε΄

Περιοχές πού ὑπάγονται εἰς κάποιον Ἐπίσκοπον ἐπί τριάντα (30) ἔτη, χωρίς βία καί ἀμφισβήτησι νά παραμένουν γιά πάντα εἰς αὐτόν. Ἐάν δέ ἐντός τῶν τριάκοντα ἐτῶν ὑπάρξη ἀμφισβήτησις, τότε τό θέμα νά κρίνεται ἀπό τήν ἐπαρχιακή σύνοδο, ἤ στόν Κωνσταντινουπόλεως.

Καί ἐάν κτίσθηκε ἤ πρόκειται νά κτισθῆ νέα πόλις, δέν θά τήν διεκδικῆ ὁ πλησιέστερος Ἐπίσκοπος, ἀλλά θά γίνωνται τά πράγματα κατά τίς βασιλικές διαταγές.

Ἐπανάληψις τῶν «πρεσβείων» ἄνευ προσθηκῶν

Καί ἡ Πενθέκτη Οἰκουμενική Σύνοδος παραλείπει τήν λέξι «τιμή» καί δέν τήν ἐπισυνάπτει στά «Πρεσβεῖα», ὅπως σοφά καί ἀλάθητα ἔπραξε καί ἡ Δ΄ Οἰκουμενική.

«Ἀνανεούμενοι τὰ παρὰ τῶν ἑκατὸν πεντήκοντα ἁγίων Πατέρων, τῶν ἐν τῇ θεοφυλάκτῳ ταύτῃ καὶ βασιλίδι πόλει συνελθόντων, καὶ τῶν ἑξακοσίων τριάκοντα, τῶν ἐν Χαλκηδόνι συναθροισθέντων νομοθετηθέντα, ὁρίζομεν,
ὥστε τὸν Κωνσταντινουπόλεως θρόνον τῶν ἴσων ἀπολαύειν πρεσβείων τοῦ τῆς πρεσβυτέρας Ῥώμης θρόνου, καὶ ἐν τοῖς ἐκκλησιαστικοῖς, ὡς ἐκεῖνον, μεγαλύνεσθαι πράγμασι, δεύτερον μετ’ ἐκεῖνον ὑπάρχοντα, μεθ’ ὃν τῆς Ἀλεξανδρέων μεγαλοπόλεως ἀριθμείσθω θρόνος, εἶτα ὁ Ἀντιοχείας, καὶ μετὰ τοῦτον, ὁ τῆς Ἱεροσολυμιτῶν πόλεως». Κανὼν λστ’ Πενθέκτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου (Κωνσταντινούπολις 691).

Ἐπεκτάσεις ΣΤ΄

Καί ἐδῶ, ὅπως καί στόν κη’ κανόνα τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὁ Ἱ. Κανών δέν ἀναφέρει «πρεσβεῖα τιμῆς», ἀλλά μόνον «πρεσβεῖα», σκέτο χωρίς προσδιορισμό οὐδένα, γιά τόν Ν. Ρώμης.

Ἐπίσης ἐδῶ, πάλιν, συνδέεται ἡ λέξις «πρεσβεῖα», μέ τήν λέξι «πρεσβύτερος», γιά νά προσδώση τόν δέοντα τόνο καί χρωματισμό πού ἐννοεῖ. Ἀδελφική ἰσότης καί τάξις. Ἰσοδυναμία τῶν Ἀποστολικῶν Διαδόχων.
Σημειώνουμε ὅτι ἡ Πενθέκτη Οἰκουμενική Σύνοδος ἔλαβε χώρα αἰῶνες μετά ἀπό τήν Β΄ Οἰκουμενική Σύν­οδο.

Οἱ πιστοί ὑψώνουν λάβαρα καί ἄς πολεμῶνται δολίως

Μέ λύπη μας διαπιστώνουμε ὅτι συχνά καταφθείρεται ἡ κραταιά ἀλήθεια, μέ παράλογο καί ἀνάλγητο τρόπο, καί φυσικά πολεμοῦνται μέ λύσσα οἱ ὑπέρμαχοί της.

Μεθοδεύεται τεχνιέντως ἡ προπαγανδιστική «δολοφονία» τῶν διακηρυσσόντων τήν Ἱεροκανονική Ἀλήθεια. Συντονίζεται διαπόμπευσις καί ἀπαξίωσις προσωπικοτήτων. Καί τό πιό καταχθόνιο, ἐπιχειρεῖται νά χαρακτηρισθοῦν ὡς «Προδότες», ὅσοι καταθέτουν καί προβάλλουν τήν ἀλήθεια. Ὀργανώνεται σύστημα, ὥστε νά στιγματισθοῦν καί νά δυσφημισθοῦν ὡς ἐχθροί τοῦ Γένους τῶν Ρωμιῶν. Ὡς δῆθεν ἀρνηταί τοῦ πατρώου Ἑλληνισμοῦ. Νά ἀπομονωθοῦν, νά περιθωριοποιηθοῦν, νά τεθοῦν ἐκτός τοῦ πλαισίου τῆς Πατρίδος, δῆθεν, ὡς «Πράκτορες τῶν Ρώσων» καί ἄλλα παρόμοια συκοφαντικά.

Γίνεται σχεδιασμός νά βεβηλώσουν καί νά ἀποκαθηλώσουν τούς ἀγωνιστές τῆς ἀληθείας, τούς γνησίους διακονητές τοῦ Χριστοῦ. Τούς φορεῖς τοῦ Πατερικού Ἤθους. Κινοῦνται ὄρη, σύμφωνα μέ τίς μυστικές, ἀλλά λίαν ἐμφανεῖς ἀπό τά ἔργα, ἐντολές τῶν νῦν ἰσχυρῶν Γεωπολιτικῶν Πατρώνων.

Ἤτοι, τῶν ἐξανδραποδιστῶν ἑκατοντάδος ἑκατομμυρίων Ἰνδιάνων, τῶν τῆς «ΓεροκολασμένηςΑὐτοκρατορίας» καί τῶν τῆς Ναζιστικῆς Γοτθίας. Ἁπάντων, συστηματικῶς, κατεργαζομένων τήν σμίκρυνσι καί ταπείνωσι τοῦ Γένους τῶν Ρωμιῶν.

Προφανῶς ἀναζητοῦνται πειθήνιοι σκλάβοι. Σκλάβοι Πολιορκημένοι. Ἐπιστρατεύονται φιλόδοξοι ρασοφόροι, ἐξωνημένοι πανεπιστημιακοί καί στρατευμένα μέσα ἐνημερώσεως, ὥστε, ὅλοι αὐτοί νά φωνασκοῦν, ἐν συγχορδίᾳ. Ὡς νά ὑποκείμεθα ἤδη εἰς τά δεινά ἑνός νεοφανοῦς Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ὡς νά κείμεθα ἐν μέσῳ ἀντιμαχομένων δυναστῶν τῆς Ὑφηλίου. Προπαγανδίζεται ἀσυστόλως, ὅτι οἱ ὑπενάντιοι, δηλ. οἱ «φιλοφαναριῶτες», μόνοι κεῖνται στήν δικαία πλευρά τῆς ἱστορίας. Καί ὅτι αὐτοί εἶναι οἱ «φωτεινοί νεωτερισταί», πού προχωροῦν μπροστά, κόντρα δῆθεν στήν «ὀπισθοδρόμησι» καί σκοτεινή «μούχλα» τῶν λεγομένων παραδοσιακῶν Χριστιανῶν.

Συντελεῖται στράτευσις εἰς συμφέροντα ἐξουσίας καί δόξης. Ἐξαπολύεται μεθοδικά κάθε παραπλανητική μαύρη προπαγάνδα. Παραβιάζεται κάθε Ἱερή Ἀρχή τῶν Εὐαγγελίων, τῶν Κανόνων καί τῶν Παραδόσεων τῆς Ὀρθοδοξίας καί αὐτοῦ τοῦ πολεμουμένου Γένους.

Μέ «κατάργησιν» τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, θεμελιώνουν Παπισμόν

Ὑπογραμμίζουμε πώς, στήν Ρωμαιοκαθολική λεγομένη Ἐκκλησία, ὑπῆρχαν κατάλληλες ἐντολές, ὥστε νά ἐξοβελίζωνται τά χωρία, τά ὁποῖα καταδεικνύουν ἴση ἐξουσία καί ἀξία τῶν ἄλλων Ἀποστόλων μετά τοῦ Πέτρου. Καί κυρίως τά ἀναφερόμενα εἰς τό πραγματικό Ἀποστολικό ἀξίωμα τοῦ Παύλου, ὡς αὐτοτελοῦς καί ἰσχυροῦ μέσα εἰς τήν πρώτην Ἐκκλησίαν.
Τά ἀνάλογα διαπράττουν καί οἱ ἀμύντορες τῶν «Ἀνατολικῶν Παπικῶν Ἐξουσιῶν». Ἀλλά ἡ Εὐαγγελική ἀλήθεια καί ἡ Ἱεροκανονική αὐθεντία ἁρμονικά ἐπισυνάπτονται μέ τήν Ἱερή μας Παράδοσι ἐλευθερίας, ἰσότητος καί ἀγάπης:

Ὅλοι οἱ Ἀπόστολοι κατέστησαν, ΑΜΕΣΑ ἐκ Θεοῦ Πνευματέμφοροι. Καί ἑπομένως, ἀπολύτως αὐτοτελεῖς, ἀνεξάρτητοι, ἴσοι καί ἐλεύθεροι.

Ἄρα, κατ’ ἀδήριτον ἀναλογίαν, καί ὅλες οἱ Ἐκκλησίες εἶναι, ἄμεσα ἐκ Θεοῦ, κυρίαρχες, ἴσες καί ἀπολύτως ἐλεύθερες.

Ἤγουν, ὅλες οἱ Σύνοδοι τῶν Ἐπισκόπων, Ἀποστολικῶν Διαδόχων, συνέρχονται ἐν ΑΜΕΣΩ Ἁγίῳ Πνεύματι. Καί φυσικά εἶναι ἴσες, κυρίαρχες καί ἀποφασίζουν μόνες τά τοῦ οἴκου των.

Τά ἀνωτέρω ἰσχύουν, μόνον ὑπό τόν ἀπαράβατο ὅρο καί τήν ἀναγκαία προϋπόθεσι, ὅτι ὅλοι οἱ Ἐπίσκοποι ἐνεργοῦν ἀπολύτως μέ ΕΛΕΥΘΕΡΑ καθαρά συνείδησι. Διαθέτουν δέ, ἴση ψῆφο καί ἴσο ἰσχυρό λόγο. Ἐπιπροσθέτως, ἐκλέγουν καί ἐκλέγονται ἀπό τό σύνολο τῶν Ἐπισκόπων τῆς Ἐκκλησίας των (Ι.Σ.Ι), τῆς Αὐτοκεφάλου, ἤ τῆς Αὐτονόμου, ἤ καί τῆς Ἐπαρχιακῆς (Ἀμερικῆς, Αὐστραλίας, Εὐρώπης, κ.τ.λ.). Δέν ἔχουν «Πατέρα καί Δεσπότη» τους, «Κύριο καί Αὐθέντη», κανένα Προκαθήμενο, Πατριάρχη ἤ Ἀρχιεπίσκοπο.

Τό Ἅγιο Πνεῦμα, Κύριο, Κυρίαρχο, δέν κατέρχεται μέσῳ ἄλλης Συνόδου ἤ Ἐκκλησίας. Δέν ἐπιδημεῖ μέσῳ, … «Φαναρίου» … οὔτε ἐκτελεῖ ἀναγκαστική «Στάσι» στό «Βόσπορο», ὥστε νά … παραλάβη … «ἐντολές», «εὐλογίες», «πατρότητες», «γραμμές». Ὥστε νά διαταχθῆ νά ἀναγνωρίση «Ἀχειροτονήτους». Καί κατόπιν προσταζόμενο νά ἐπικυρώση «Ψευτο-Συνόδους Ἀχειροτονήτων».

Ἀποκτείνουν τήν ἀλήθειαν  τῶν Ἱ. Εὐαγγελίων καί Ἱ. Κανόνων

Οἱ ἀνωτέρω ἐν Χριστῷ ἀλήθειες προκαλοῦν ἀκατάσχετο μένος εἰς τούς φιλοδόξους, ἐγωϊστές καί ἀναξίους ἐξουσιαστές τῆς διοικήσεως.
Αὐτοί ἄνανδρα φοβερίζουν. Ὁλοφάνερα ἐκβιάζουν καί ἀσφυκτικά «Περιθριγκώνουν» Προκαθημένους, Ἀρχιεπισκόπους καί Πατριάρχες.
Καί σέ ἄλλη διάστασι, στήν κυριολεξία μᾶς φοβερίζουν νά μᾶς κλείσουν τό στόμα, μέ τόν ἕνα ἤ τόν ἄλλο τρόπο. Νά μᾶς ὑποχρεώσουν εἰς ἀφωνία καί αὐτολογοκρισία. νά μᾶς ἐξαφανίσουν ἀπό τό προσκήνιο.

Ἀλλά, «Ζῇ Κύριος ὁ Θεὸς τῶν δυνάμεων…» (Προφήτης Ἠλίας πρός βασιλέα Ἀχαάβ, Γ’ Βασ. Ιζ΄ 1), ὁ Προστάτης μας, καί ὁ ἴδιος ὁ εὐσεβής ὑπέρμαχος λαός μας. «Τῶν σοφῶν ὀλίγα». Καί, «νόει ἅ λέγω» (Ἰωάννου Χρυσοστόμου)…
Φυσικά ὁ Κύριος ἐπαναλαμβανόμενος μέσα στήν Ἐκκλησία ἀναφωνεῖ:
«Νῦν δὲ ζητεῖτέ με (Φαρισαῖοι) ἀποκτεῖναι͵ ἄνθρωπον ὃς τὴν ἀλήθειαν ὑμῖν λελάληκα ἣν ἤκουσα παρὰ τοῦ Θεοῦ·…» (Ἰωάνν. η’ 40).

[Ἤτοι, τώρα δέ ζητᾶτε (σεῖς οἱ Φαρισαῖοι) νά μέ δολοφονήσετε, ἄνθρωπον πού τήν ἀλήθεια σᾶς εἶπα, τήν ὁποία ἄκουσα ἀπό τόν Πατέρα Μου·…] Μά καί διαβεβαιώνει πώς, ὁ κακός ἀπειλεῖ, ἀλλά ὁ ἴδιος ὁ Θεός προστατεύει.
«Κατανοεῖ ὁ ἁμαρτωλὸς τὸν δίκαιον καὶ ζητεῖ τοῦ θανατῶσαι αὐτόν͵… Ὁ δὲ Κύριος οὐ μὴ ἐγκαταλίπῃ αὐτὸν εἰς τὰς χεῖρας αὐτοῦ οὐδὲ μὴ καταδικάσηται αὐτόν͵ ὅταν κρίνηται αὐτῷ» (Ψαλμ. λστ’ 32-33).

(Τουτέστιν, ἀντιλαμβάνεται ὁ κακός τόν δίκαιο ἄνθρωπο καί σχεδιάζει νά ἐκτελέση αὐτόν… Ἀλλά ὁ Θεός δέν ἐγκαταλείπει αὐτόν εἰς τά χέρια τοῦ κακούργου, οὔτε θά ἐπιτρέψη νά τόν καταδικάση, ὅταν τόν ἄγη εἰς τό δικαστήριο).