Ομολογία

“Άγιος” και Αγιος.  

Οι δεσποτάδες 

δεν το κατάλαβαν!!!

Το ψεύτικο, ούτε εντυπωσιάζει, ούτε παραμένει. 

Ο λαός που έχει αισθητήριο δεν συγκινείται από τους επαίνους γιατί δεν έχουν αντίκρισμα. 

Δεν θαυμάζει τις μάσκες, γιατί ταιριάζουν μονάχα στους ηθοποιούς. 

Δεν προσκυνάει την πλαστή εμφάνιση της προσωπικότητας επειδή υποπτεύεται πως πίσω καλύπτει την απάτη. 

Αυτοί ή… δεν το κατάλαβαν, ή κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν.

Στο περσινό 40νθήμερο μνημόσυνο του μακαριστού Ιγνατίου, βγήκε απαγορευτικό δεσποτικό “φιρμάνι”, ότι όλοι οι ναοί της μητρόπολης δεν θα λειτουργήσουν για να παρευρεθεί ο κόσμος στο μνημόσυνο του ποιμενάρχου του στον αγ. Αχίλλειο! Αποτέλεσμα: Είχαμε 28 δεσποτάδες που συλλειτούργησαν, περί τους 150 παπάδες που παραβρέθηκαν και πλήθος – έγραψε ο τύπος – μοναχών και μοναζουσών ξένων, η δε ανταπόκριση του φιλοχρίστου πληρώματος της Θεοσώστου μητροπόλεως των 300.000 περίπου κατοίκων, που “εποίμανε” θεοφιλώς για 24 χρόνια ο κοιμηθείς Ιγνάτιος, δεν ξεπέρασε τα 100 άτομα.

Φέτος για το ετήσιο μνημόσυνο (23-6-19) έκαναν καλή δουλειά. Ξεκίνησαν με μεγάλη καμπάνια - μην πάθουν το περσινό χουνέρι-. Έγιναν ανακοινώσεις στους ναούς για πολυαρχιερατικό συλλείτουργο, δημοσίευσαν στα Μ.Μ.Ε., γέμισαν την πόλη και τα χωριά με τοιχοκολλήματα και για τους συμμετέχοντες, ως “σχώριο”, έστησαν έξω από τον ναό catering. Αποτέλεσμα:

Οι αρχές ξέχασαν να έρθουν, γι’ αυτό και ο Μητροπολίτης κ. Ιερώνυμος δεν τους ανέφερε. Ευχαρίστησε μόνο αυτούς τους λίγους – απ’ τους πολλούς – που ήρθαν από την Σαλαμίνα, τους «ιερείς από κάθε μέρος της χώρας που παρευρέθηκαν (μέχρι και από την Κρήτη) καθώς και τους Λαρισαίους που κατέκλυσαν τον ναό, παρά τον καύσωνα…».

Πόσοι ήταν αυτοί που “κατέκλυσαν” το ναό; Ήταν το… εκκλησίασμα μιας Κυριακάτικης Θείας Λειτουργίας, που, αν αφαιρέσουμε τους ξένους επισκέπτες, δεν ξεπερνούσαν τους εκατόν πενήντα Λαρισαίους.

Τραγικοί Σίσυφοι. 
Ενώ στο κήρυγμα αναφέρθηκαν κατ’ επανάληψη για αγιότητα, δεν ξέρουμε εάν την είχαν σκεφτεί καμιά φορά! 
Ο πατέρας της Εκκλησίας άγιος Γρηγόριος Νύσσης με τη γραφίδα του προσδιόρισε τη φθορά του ήθους, όπως εκδηλώθηκε στην εποχή του, και όπως εκδηλώνεται και στις μέρες μας. Για το κατάντημα αυτό θα πρέπει να θρηνήσουμε: 
«Επιλέλοιπεν τον βίον η οσιότης, πέφευγεν αφ’ ημών η αλήθεια. 
Της ειρήνης πρότερον μεν το γουν όνομα είχομεν περιφερόμενον εν τοις στόμασιν, νυν δε ού μόνον εκείνη ουκ έστιν, αλλ’ ουδέ το όνομα αυτής ημίν υπολέλεπται». 
Ερμηνεία: Η ζωή έχασε την οσιότητα. Έφυγε από μας η αλήθεια. Κι όσο για την ειρήνη, πάντα περιφέρουμε το όνομά της στα χείλη μας. 
Αλλά τώρα, όχι μόνο δεν την μνημονεύουμε, αλλά ούτε το όνομά της μας έχει απομείνει.

Και να θρηνήσουμε ακόμα, γιατί… δεν κατάλαβαν!

Μετά τον θάνατο του δεσπότη Λάρισας Σεραφείμ Ορφανού (13/9/1989) μια μικρή ομήγυρη (9 ατόμων) επισκεφθήκαμε τον Δημητριάδος Χριστόδουλο να τον παρακαλέσουμε να μεταφέρει στον αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ και σε άλλους αρχιερείς την επιθυμία των Λαρισαίων, αντί άλλης εκλογής για την μητρόπολη Λάρισας, να επανέλθει ο αδίκως εκδιωχθείς και ευρισκόμενος στην εξορία δέκα επτά ολόκληρα χρόνια π. Θεολόγος.

Ο κ. Χριστόδουλος – μετέπειτα αρχιεπίσκοπος – μας άκουσε με μεγάλη προσοχή! Αφού τελειώσαμε επικράτησε για αρκετά λεπτά μια βουβαμάρα. Ο μακαρίτης τώρα Χριστόδουλος, μας κοίταζε έναν-έναν, έσκυψε το κεφάλι ώσπου κάποια στιγμή άνοιξε το στόμα… και τι μας είπε! «Εγώ εδώ στο Βόλο έχω κάνει ένα τεράστιο έργο με…, με…, με…, και αν φύγω, μετά 10 χρόνια δεν θα με θυμάται κανείς, και σεις τώρα θυμάστε το Θεολόγο που δεν έχει κάνει σχεδόν τίποτα;».

Ο Χριστόδουλος δεν κατάλαβε, - παρ’ ότι ήταν έξυπνος- , ότι ο πομπώδης και προφορικός επισκοπικός του λόγος δεν έπειθε και δεν ζωογονούσε, αλλά ηχούσε σαν νεκρός φθόγγος στο πανδαιμόνιο της σύγχρονης πολυφωνίας. Τα γραπτά του ήταν ανούσια και δεν μετέφεραν τη γεύση της Πεντηκοστής αλλ’ απλώς πρόσθεταν βάρη στα ράφια των βιβλιοθηκών, που θάβονταν κάτω από τη σκόνη της λησμοσύνης.

Του αρχιερέα Χριστόδουλου τα μάτια και την καριδά μαγνήτιζε η λάμψη του κόσμου, τον μάγεψε η ευμάρεια και ο λογισμός του αναζητούσε την ευκολία και την άνεση. Τα βήματά του λόξεψαν και έπαψαν να πορεύονται εκεί που πορεύτηκε ο Χριστός. Προσκύνησε τα είδωλά του “νυν αιώνος”.

Το πρότυπο του μακαριστού Χριστοδούλου αντανακλούσε, σχεδόν, και σ’ όλη τη “Σεπτή Ιεραρχία”. Αυτό δε το κατάλαβαν!

Αντίθετα ο π. Θεολόγος την αρχιερωσύνη την βίωνε εκφράζοντάς τη μέσα στα άδυτα του Θυσιαστηρίου, στο χώρο της ασκήσεως και της προσφοράς του επισκοπικού λειτουργήματος. Κράτησε στα χέρια του το Ευαγγέλιο και το μήνυμα της αγάπης του Θεού στον άνθρωπο, βημάτιζε αδιάκοπα κοντά του. Ποτίστηκε με το αίμα της μεγάλης θυσίας. Λούστηκε με την Χάρη του Σταυρού και της Ανάστασης. Ακολούθησε τα παραδείγματα των Πατέρων, των Αγίων και των μαρτύρων. Μελέτησε το περιεχόμενο της αληθινής γνώσης τους και τα εκτυπώματα των βιωμάτων τους.

«Δεν απέκτησα χρήματα. Δεν θα μπορούσα να τα αποκτήσω, έχοντας έντονο μπροστά μου το παράδειγμα του πρώτου ακτήμονα Ιησού Χριστού. Ας μην αναζητηθεί, λοιπόν, πουθενά, μα πουθενά, ούτε οβολός…» (από την διαθήκη του). Αυτό δεν το κατάλαβαν!

Γι’ αυτό έγινε στόχος των βελών των σκοτεινών κέντρων αλλά και των “αδελφών” επισκόπων. Υποτάχθηκε σιωπηλά στην οδύνη του διωγμού. Περπάτησε δίχως αντίρρηση, τον δρόμο της εξορίας. Ποτίστηκε με χολή και όξος, αλλά παρέμεινε πιστός και αφοσιωμένος στο πλευρό του Κυρίου, ώστε να οδυνάται μαζί του.

Όλο αυτό το οδοιπορικό των κόπων, της οδύνης, των σταλαγμών και των δακρύων, θρονιάστηκε στις καρδιές των Λαρισαίων γι’ αυτό και κλίνουν ευλαβικά μπροστά του τα γόνατα της ψυχής και του σώματος.

Αν και τώρα δεν καταλάβατε γιατί οι Λαρισαίοι δεν ξέχασαν και ούτε πρόκειται να τον ξεχάσουν (τον π. Θεολόγο) στους αιώνες, θα τολμήσω να πω ότι αλλοτρίωση και εκτροπή τους έχει διαταράξει την αποστολική τους διαδοχή και «Εν τόπω αγίω εκάθισε το βδέλυγμα της ερημώσεως;» (Ματθ. 24, 15).

Ας το καταλάβουν!