Ομολογία

«Η Συμμετρία και αντι-

συμμετρία ενός 

διαλόγου»

(Άγιος Παΐσιος και Λορέντζο Ντιλέτο)

Αναμφίβολα, ο Δημιουργός Θεός, ο Άγιος Τριαδικός Θεός, συνέδεσε με θαυμαστή πνευματική συμμετρία – αρμονία τον Κτιστό γήϊνο κόσμο με τον πνευματικό κόσμο.

Ο Αδάμ και η Εύα παραβίασαν τα όρια στάσης που καθόρισε ο Θεός στην συμμετρία του αρχικού κόσμου και δημιούργησαν την αντι-συμμετρία της πτώσεως, δηλ. θάνατος, ασθένειες, πόνος, έχθρες, μίσος, φόνοι, αιρέσεις, κοπιώδης εργασία κ.λ.π.

Όλες οι πνευματικές συμμετρίες, που καθόρισε ο Θεός (Αγία Γραφή και Ι. Παράδοση) τις επιβεβαιώνει διαχρονικά η εμπειρία της Εκκλησίας και ο βίος των αγίων.

Επίσης, όλες τις αντι-συμμετρίες της πτώσεως τις βιώνουμε ή ως δερμάτινους χιτώνες ή ως συνέπειες αμαρτίας.

Διαχρονικά, οι δύο αυτοί άξονες της πνευματικής ζωής (συμμετρία και αντι-συμμετρία) εκφράζονται στο σχήμα:

Υπακοή στο θέλημα του Θεού σημαίνει Ζωή, ενώ παρακοή σημαίνει Θάνατος.

Στον Λόγο του Χριστού υποτάσσονται όλα τα φυσικά-κτιστά στοιχεία, όλη η Δημιουργία, καθώς και η ανθρώπινη λογική, όχι μόνο ως υπόσταση-δημιουργία αλλά και ως δύναμη. Καμιά μορφή λογικής δεν μπορεί να υπερισχύσει της Θεανθρώπινης Λογικής του Χριστού.

Μέγας πειρασμός-πτώση η «θεοποιημένη» θέληση-λογική του ανθρώπου, όπως και η ενσυνείδητη συμπόρευση της εκκλησία με τον Καίσαρα.

Στον πρώτο πειρασμό επικεντρώνεται ο αγ. Παΐσιος στον διάλογό του με τον Ρωμαιοκαθολικό κληρικό Λορέντζο Ντιλέτο, όπως διασώζεται στο βιβλίο του: «οδοιπορικό στο Άγιο Όρος» (ημερολόγιο).

Γράφει σχετικά: «Στις 9.30 χτύπησα το καμπανάκι του π. Παϊσίου. Με άκουσε και μου έστειλε το κλειδί μέσω ενός σύρματος για να ανοίξω το λουκέτο της αυλόπορτας...

... Στη συνέχεια αφού του ομολόγησα οτι αναγνωρίζουμε τις αμαρτίες και τα σφάλματα της Δύσης, αναφέρθηκα στην κατάσταση της χάριτος την οποία ζει η Εκκλησία μας με τον επίσκοπό της, τους ιερείς, τον λαό. Του είπα επίσης ο γέροντάς μας πιστεύει ότι ζούμε το πλήρωμα της αλήθειας και ότι δεν είναι καλό να εγκαταλείψουμε την Εκκλησία μας.

Αγ. Παΐσιος: «Κοίταξε, η διαφορά ανάμεσα στη Δύση και την Ανατολή ειναι μονάχα μία: η λογική. Η Δύση πιστεύει στη λογική, ενώ η Ανατολή στο Άγιο Πνεύμα.

Δεν είναι στο «Πιστεύω» ή στο Filioque το πρόβλημα – γιατί και το Filioque μπορεί να κατανοηθεί.

Το Άγιο Πνεύμα είναι που μετράει. 



Και η ένωση των Εκκλησιών μας μόνο μ’ έναν τρόπο μπορεί να επιτευχθεί, αν γίνουμε άνθρωποι του Θεού, αν αποκτήσουμε το Άγιο Πνεύμα. Τότε θα γίνουμε ένα. Η ένωση μπορεί να επιτευχθεί μονάχα μέσω αυτής της οδού, όχι μέσω άλλων δρόμων, που τελικά είναι μία κοροϊδία, μία φάρσα.

Όπως ο Πατριάρχης Αθηναγόρας που κορόιδεψε τον Παύλο τον Στ΄  και ο Παύλος ο Στ΄ που κορόιδεψε τον Αθηναγόρα. Κοίταξε, εγώ μόνο Δημοτικό τελείωσα, δεν σπούδασα Θεολογία. Στη ζωή μου πάντοτε επιζητούσα μέρα και νύχτα το φως του Αγίου Πνεύματος. Τα υπόλοιπα δεν με ενδιέφεραν. Και στην Ανατολή, τώρα αρχίζει να εισβάλλει η λογική στην Εκκλησία και υπάρχει μεγάλη σύγχυση. Η πλειονότητα των επισκόπων έχει τη συμπεριφορά και τη νοοτροπία δημάρχου.

Το Άγιο Πνεύμα είναι αυτό που θα μας κάνει ένα. Στο ξαναλέω· η λογική φταίει για όλα. Ακόμη και εδώ, στο Άγιο Όρος, δεχόμαστε την επίδραση της Δύσης».

Θεολογικά, ο αγ. Παΐσιος εκφράζει απορριπτική στάση έναντι της «εκκλησίας» της Ρώμης, μιας και αυτή δεν έχει Άγιο Πνεύμα, αλλά ανθρώπινη λογική-αίρεση, που σημαίνει ότι δεν έχει χάρι, δεν έχει μυστήρια, δεν είναι πια η Εκκλησία του Χριστού.

Η εκκλησιολογική θέση του αγ. Παϊσίου εκφράζει την πνευματική συμμετρία της Ορθοδοξίας, που είναι αντίθετη με την εκκλησιολογία των οικουμενιστών ψευδο-επισκόπων και της «ψευδο-συνόδου» της Κρήτης.

Στον ίδιο ομολογιακό άξονα κινείται και ο αγ. Ιουστίνος Πόποβιτς: «Η ζωή είναι εν τη Εκκλησία δεν είναι άλλο παρά μία ακατάπαυστη κοινωνία του ανθρωπίνου πνεύματος μετά του Αγίου Πνεύματος. Το γεγονός τούτο εδώρησεν εις ημάς ο φιλάνθρωπος Θεός – ο Κύριος Ιησούς. Χάρις εις τον Χριστόν κατήλθεν ο Αγαθός Παράκλητος εις τον κόσμον μας και παρέμεινεν εις το Θεανθρώπινον σώμα Του ως ψυχή της Εκκλησίας. Δια της χάριτός Του το Άγιον Πνεύμα ενώνει όλα τα μέλη της Εκκλησίας εις μίαν ψυχήν και μίαν καρδίαν, την καθολικήν καρδίαν της Εκκλησίας» (ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΣ, σελ. 184). Όντως υπάρχει σύνδεση Ορθοδόξου φρονήματος μεταξύ των δύο αγίων της Εκκλησίας, που εκφράζεται και Αγιογραφικά: «Βλέπετε μη τις υμάς εσται ο συλαγωγών δια της φιλοσοφίας και κενής απάτης, κατά την παράδοσι των ανθρώπων, κατά τα στοιχεία του κόσμου και ου κατά Χριστόν· ότι εν αυτώ κατοικεί παν το πλήρωμα της θεότητος σωματικώς» (Κολ. 2,18).

Σύμφωνα με τον αγ. Παΐσιο, απουσιάζει από την Δύση η «ενότητα του Πνεύματος» (Εφ. 4, 3-6). Απουσιάζει από την Δύση (παπισμό – προτεσταντισμό) το βασικό θεμέλιο της Εκκλησίας, το βασικό στοιχείο της Χριστιανικής ζωής, που είναι το Άγιο Πνεύμα.

Ο άγιος, για μια ακόμη φορά, οριοθέτησε την πνευματική Αλήθεια- συμμετρία της Ορθοδοξίας και φανέρωσε την «λογική» (αντι-συμμετρία) της αιρέσεως του Παπισμού.

Συχνά στους κύκλους και στα κηρύγματα, στην Ι. Μητρόπολη Δημητριάδος, γίνεται (και δημόσια) αφαίρεση της ομολογίας του αγ. Παϊσίου. Απογυμνώνουν το άγιο από την ομολογιακή του διάσταση, από το ορθόδοξο βάθος του, αρκούμενοι μόνο στο ευγενικό και ασκητικό του πνεύμα.

Το πρώτο κινούν στην εκκλησιαστική ζωή είναι η ορθή Πίστη και όχι η άσκηση – αρετή.

Στη διδασκαλία του αγ. Ηλία του Νέου (Σικελία, 823-903 μ.Χ.) διαβάζουμε: «Ουδέ γαρ άλλον τοσούτον απαιτεί ο Θεός από παντός Χριστιανού, όσον πίστιν ορθήν και σαρκός κάθαρσιν και ψυχής ευγένειαν».

Ο όσιος Ηλίας ήταν χαρισματούχος, θαυματουργός και βαθύς γνώστης της δογματικής διδασκαλίας της Εκκλησίας. Η διάσταση της Ορθόδοξης ομολογίας δεν ευνοεί την οικουμενική κίνηση, η οποία προωθεί μία συναισθηματική αγάπη – ενότητα.

Βρισκόμαστε μπροστά σε μα προσπάθεια κατάλυσης του ομολογιακού ήθους, με διόγκωση της άσκησης και του ηθικοπλαστικού χαρακτήρα της Χριστιανικής ζωής.

Ο ευδαιμονισμός – ωφελισμός του εκκλησιαστικού πληρώματος και η θεολογική του άγνοια εμποδίζει να δει το πλάτος και το βάθος της ομολογίας των αγίων, γι’ αυτό και συντονίζεται μόνο στην πολυμορφία των αναγκών του, αιτούμενο: ιάματα, εργασία, λύση προβλημάτων, ικανοποίηση βιωτικών αναγκών, στέγη και άλλα αιτήματα, πνευματικά ή μη.

Ο Μοναχισμός – Ασκητισμός δεν είναι μια ομολογιακή υποχώρηση, όπως σήμερα. Σωστά νοημένος, ορθόδοξα, είναι μια αδιάκοπη ομολογία, που δεν αντιστρατεύεται στην πνευματική Μοναχική ζωή.

Ο αγ. Παΐσιος πολιτεύθηκε ως Ορθόδοξος μοναχός και όχι ως οικουμενιστής ή φιλοοικουμενιστής.

Δεν αποτελεί, βέβαια, ομολογιακό όριο, όπως για παράδειγμα ο αγ. Θεόδωρος ο Στουδίτης, ο αγ. Μάρκος ο Ευγενικός ή όπως ο αγ. Μάξιμος ο Ομολογητής.

Ο αγ. Παΐσιος τοποθέτησε το φως της Ορθοδοξίας πάνω από τη «λογική» θεολογία της Δύσεως, την οποία οι οικουμενιστές εκλαμβάνουν ως... φως!

«Σοφίας όργανον υπάρχων, όσιε, διελέγχεις εντόνως και αρινών (παπικών) δόγμα το ψυχόλεθρον και τους της πλάνης εραστάς οδηγείς προς την αλήθειαν». (Προσαρμογή εκ της ακολουθίας αγ. Ηλεία του Νέου).

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ