Ομολογία

Συμφώνησε καί ἡ διοικοῦσα Ἐκκλησία ὅτι "ἦλθε ἡ ὥρα"!

Ἐξορθολογισμός ἀντί συναλληλίας,

ἀλλά καί....χρυσός ἀντί Χριστοῦ;

ὑπό Δημ. Κ. Ἀναγνώστου, Θεολόγου

Πρό ἡμερῶν ἀκούσαμε τόν κ. Πρωθυπουργό νά δηλώνει ἐμφαντικά ὅτι "ἦλθε ἡ ὥρα"! Ἡ δήλωση ἔγινε ἐνώπιον τῆς Κοινοβουλευτικῆς ὁμάδος τοῦ κυβερνῶντος κόμματος καί ἀφοροῦσε στή Συνταγματική ἀναθεώρηση καί εἰδικότερα τήν ἀναθεώρηση τῶν σχέσεων Κράτους καί Ἐκκλησίας. Αὐτό τό "ἦλθε ἡ ὥρα" ἀντήχησε στά αὐτιά τῶν ὑποψιασμένων πολιτῶν ὡς ἦλθε καί ἡ ὥρα τῆς Ἐκκλησίας! Δηλαδή, ἦλθε ἡ ὤρα, λίγο πρίν ἀποχωρήσουν ἀπό τήν ἐξουσία, νά τακτοποιήσουν καί αὐτό τό ζήτημα, τό ὁποῖο μάλιστα γιά νά εἴμαστε ἀκριβεῖς ἦταν μεταξύ τῶν προεκλογικῶν διακηρύξεων καί σχεδιασμῶν τοῦ συγκεκριμένου κόμματος. Σήμερα δέ, μᾶλλον ἀπροσδόκητα ὅσον ἀφορᾶ τή χρονική στιγμή, εἴδαμε στούς τηλεοπτικούς δέκτες μας τόν ἐπικεφαλῆς τῆς Κυβερνήσεως καί τόν Προκαθήμενο τῆς διοικούσης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος νά κάνουν βαρυσήμαντες δηλώσεις περί τῆς γενομένης μεταξύ των συμφωνίας! Πρῶτος μίλησε ὁ Πρωθυπουργός τῆς χώρας, ὁ ὁποῖος ἀναφέρθηκε σέ ἐξορθολογισμό τῶν σχέσεων Κράτους καί Ἐκκλησίας καί ἐπίλυση ἱστορικῶν ἐκκρεμοτήτων. Βρύγδουπη ἡ τελευταία ἀναφορά, ἡ ὁποία προκάλεσε ἕνα σφίξιμο στό στῆθος τῶν ἀκροατῶν περί τοῦ τί θά ἐπακολουθοῦσε. Ἔγινε ἀναφορά καί περί διαλόγου Κράτους καί Ἐκκλησίας, ὁ ὁποῖος ἐλέχθη ὅτι διήρκεσε μεγάλο χρονικό διάστημα! Περίεργο, ὅμως, διότι δέ νομίζουμε ὅτι αὐτός ὁ λεγόμενος διάλογος ὑπῆρξε κανονικός, θεσμικός, διεξοδικός καί προπάντων, ὅπως ἀπαιτεῖ τό ἀντικείμενό του, ὑπό τό φῶς τῆς διαφάνειας καί τῆς πραγματικῆς ἐκπροσωπήσεως, τουλάχιστον ἐκ μέρους τῆς Ἐκκλησίας. Προφανῶς καί δυστυχῶς, ὡς διάλογος ἐκλαμβάνονται οἱ συζητήσεις, μετά ἤ ἄνευ γεύματος ἤ δείπνου, τῶν δύο ὑψηλῶν ἐκ-προσώπων, συνήθως μόνων συζητούντων, ὑπό τό προσωπικό πρίσμα καί στό πλαίσιο τῆς μεταξύ των, ἀπό μακροῦ χρόνου ὑφισταμένης, σχέσεως. Ἐκκλησία, ὅμως, δέν εἶναι μόνον ὁ Ἀρχιεπίσκοπος, οὔτε κἄν μόνη ἡ Ἱεραρχία. Ὑπάρχει ὁ ἱερός Κλῆρος, ὁ Θεολογικός κόσμος καί ὁ εὐσεβής λαός. Θά ἔπρεπε, λοιπόν, γιά μία τόσο καίρια γιά τήν ὑπόσταση καί ἰδιοπροσωπεία μας ὡς Ἔθνους καί Γένους ὑπόθεση νά μήν συμφωνοῦνται ὅλα καί ἀποφασίζονται πίσω ἀπό κλειστές πόρτες, ἐρήμην τοῦ ὅλου Σώματος. Ἐκεῖνο δέ, τό ὁποῖο, τῆ συνευθύνη καί τῶν δύο ἐπικεφαλῆς τῶν ὑποτίθεται συμφωνούντων θεσμῶν, ὑπῆρξε ἀπογοητευτικό, προκλητικό καί ἀπό πλευρᾶς ἁπλῶν ἐντυπώσεων ἀποκρουστικό, ἦταν ἡ πρόταξη παντός ἄλλου θέματος καί σχεδόν ἀποκλειστική ἑστίαση στό οἰκονομικό θέμα καί δή αὐτό τῆς μισθοδοσίας τοῦ Κλήρου. Δέν περιφρονοῦμε τήν ἀγωνία καί τό ἐνδιαφέρον τοῦ ἐγγάμου, κυρίως Κλήρου καί τῶν σεβαστῶν οἰκογενειῶν του. 

Ὡστόσο, παραμένει προκλητικό, ἀπέναντι σέ ἕνα ὁλόκληρο λαό καί ἑκατομμύρια εὐσεβεῖς οἰκογενειάρχες, δηλαδή τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας κατά μείζονα μέρος, οἱ ὁποῖοι κατώδυνοι παρακολουθοῦν μία ἄθεη Κυβέρνηση, ἐδῶ καί τρία χρόνια, νά ἐπιχειρεῖ ἄλλοτε φανερά καί ἄλλοτε συνεσκιασμένα νά ἀποδομεῖ καί καταργεῖ μέ νόμους καί πρακτικές κάθε τί τό ὁποῖο μαρτυρεῖ καί ἐκφράζει τήν Ὀρθόδοξη Παράδοση καί Πίστη τοῦ λαοῦ μας, νά ἀκούει ἀπό τόν πρωτεργάτη τῆς ἀντιχριστιανικῆς καί ἀντιεκκλησιαστικῆς πολιτικῆς (βλέπε ἀντορθόδοξα Θρησκευτικά, ἀντιχριστιανικούς νόμους κ. ἄ. π.) συναινοῦντος διά τῆς σιωπηλῆς ἀποδοχῆς του καί τοῦ Ἀρχιεπισκόπου, ὅτι τό μέγα κατόρθωμα, τήν ἐπίλυση τῶν ἱστορικῶν ἐκκρεμοτήτων καί τήν ἱστορική συμφωνία μεταξύ Κράτους καί Ἐκκλησίας ἀποτελεῖ καί συνιστᾶ ἡ ἐπίτευξη συμφωνίας στό ὑπερ-μεῖζον ζήτημα, τήν πεμπτουσία καί τόν πυρήνα τῶν σχέσεων, ἤτοι τήν ΜΙΣΘΟΔΟΣΙΑ τοῦ Κλήρου! Δηλαδή, κατά τή λαϊκή ἔκφραση, ὅλος ὁ καυγάς γιά τό ....χρῆμα! Διαισθάνομαι ὅτι αὐτή ἡ τοποθέτηση ἦταν πάγος στή ραχοκοκκαλιά τῶν ἀκουόντων, οἱ ὁποῖοι ἀφελῶς περίμεναν νά εἶναι σέ πρῶτο ἐπίπεδο ἡ ἐξασφάλιση ἀπό τήν πλευρά τῆς Πολιτείας τοῦ σεβασμοῦ, τοῦ εἰλικρινοῦς καί οὐσιαστικοῦ, στόν διαχρονικῶς ἀποδειχθέντα ὅρο ἐπιβιώσεως τοῦ Ἑλληνισμοῦ, τήν Ὀρθοδοξία καί τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Ἀντ' αὐτοῦ, ἀκούσαμε τά περί (συγκαταβατικῆς) διατηρήσεως γιά ἱστορικούς λόγους τῆς προμετωπίδος τοῦ Ἑλληνικοῦ Συντάγματος, δηλαδή τήν ἀναφορά στό Ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἀναφορά καί ἐπίκληση, ἡ ὁποία, ἔτσι ὅπως δείχνουν τά πράγματα ἐν τέλει δέν θά ἁρμόζει νά ἐπιστεγάζει ἕνα ἀλλοτριωμένο τῆς Ἑλληνορθοδόξου ταυτότητός μας Σύνταγμα. Τίς διαβεβαιώσεις τοῦ κ. Πρωθυπουργοῦ καί τίς, ὅπως τό συνηθίζει, ἀνέξοδες ὑποσχέσεις καί ἑρμηνεῖες περί τῶν καλῶν προθέσεών του καί διευκρινίσεων περί τοῦ νοήματος τῆς ἐπιλογῆς τοῦ αὐτοπροσδιοριμοῦ τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους ὡς "οὐδετεροθρήσκου", οὔτε τίς πρόσεξα, οὔτε τίς λάμβάνω σοβαρά ὑπ' ὄψιν. Εἶναι μόνον γιά ἀφελεῖς καί ἐθελοτυφλοῦντες. Θά προτιμοῦσα μάλιστα τήν εἰλικρίνεια καί τήν εὐθύτητα τῆς ἐκφράσεως τοῦ πραγματικοῦ πιστεύω του καί ὄχι τήν ἐπενδεδυμένη μέ τό πλάνο γλυκό χαμόγελο καί τή γοητευτική ἀμηχανία τοῦ δῆθεν σεβομένου θεσμούς καί ἀξίες, τίς κατ' αὐτόν ἀναχρονιστικές καί μουσειακές. Καί αὐτός μέν, καλῶς γιά τά πιστεύματά του καί τά πολιτικά του συμφέροντα κινεῖται, ἐνεργεῖ καί ἑλίσσεται (μεγαλύτερο δῶρο καί στήριξη αὐτή τή στιγμή ἀπό τόν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας δέν θά μποροῦσε νά ἐξασφαλίσει). Ὁ Προκαθήμενος, ὅμως, τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας δέν ἔπρεπε τόσο δειλά καί σαφῶς μειονεκτικά, διά τόν φόβο τῆς ....μισθοδοσίας, μόλις καί μετά βίας νά ψελλίζει, μετά τίς ὑπερβολικές εὐχαριστίες του γιά τόν δῆθεν ἱστορικό ρόλο τοῦ κ. Πρωθυπουργοῦ, ὅτι ἡ Πίστη δέν εἶναι μόνον ἱστορία καί παρελθόν γιά τόν τόπο καί τόν λαό του, ἀλλά καί ζωή! Ὄφειλε νά ἀδράξει τήν εὐκαιρία καί νά δηλώσει καυχώμενος ἐν Κυρίω ὅτι ἡ πλειοψηφία τοῦ Λαοῦ  ἀπαιτεῖ τόν οὐσιαστικό σεβασμό τῆς Πίστεώς του, χάρη στήν ὁποία ΄'επιβίωσε καί μεγαλούργησε. Βεβαίως, θά παρακολουθήσουμε τή συνέχεια τοῦ πράγματος καί κυρίως τή θέση τῆς Ἱεραρχίας, ὁμολογουμένως χωρίς ἰδιαίτερα μεγάλες προσδοκίες. Πάντως, οἱ στιγμές εἶναι ὄντως ἱστορικές καί οἱ θέσεις καί τοποθετήσεις τοῦ καθενός καταγράφονται. Στήν ἱστορία ὑπάρχουν θέσεις καί γιά μεγάλους καί γιά μικρούς καί γιά δειλούς καί γιά ὁμολογητές καί γιά συμβιβαζομένους. Ἐκεῖνο πού μᾶς ἀνησυχεῖ, εἶναι ἡ στάση ὅσων (ἀπό τήν πλευρά τῆς διοικούσης Ἐκκλησίας) κρίνουν καί ἐπιλέγουν χωρίς προοπτική, ἐθελοτυφλοῦντες γιά τόν ξεκάθαρο ἀπό τήν ἄλλη ὄχθη σχεδιασμό σταδιακῆς ἀλλά σταθερῆς περιθωριοποιήσεως τῆς Ἐκκλησίας, τήν ἀποστολή τῆς ὁποίας σαφῶς ἀρνοῦνται καί πολεμοῦν. Ἀφοῦ, λοιπόν, τώρα συμφωνήθηκε οὐσιαστικῶς τό ζήτημα τῆς μισθοδοσίας, κατά τή γνώμη μας περισσότερον ἐπ' ὠφελεία τοῦ Κράτους, ἄς ἐλπίσουμε τουλάχιστον ὅτι δέν θά ὑπάρχει ἐφησυχασμός, ἀλλά μέ δυναμισμό καί ὄχι ἐπαιτικῶς θά διεκδικηθοῦν τά ἱστορικά καί πνευματικά δικαιώματα τοῦ λαοῦ μας ὅσον ἀφορᾶ στήν Πίστη, τίς Παραδόσεις του καί τήν ἀδιαίρετη ἑλληνορθόδοξη ἰδιοπροσωπεία του.