Ομολογία

Αναφορά στον παπά-Βαλή

του παπαΗλια Υφαντη

Σεβαστέ παπά- Κώστα

Πρώην κρατούμενος των φυλακών Κερκύρας μου είχε μιλήσει για κάποιον παπά στο Αγρίνιο, που στα χρόνια της Κατοχής  έκανε παράτολμα κατορθώματα. Και σκέφτηκα: Πώς είναι δυνατόν να υπήρξε ένας τέτοιος παπάς και να μην έχει ακουστεί τίποτε γι’ αυτόν! Και όμως είναι! Γιατί, όπως φαίνεται, σε «έθαψε»  η ομερτά της θρησκευάμενης καμόρα, η οποία την κατοχική προδοσία φρόντισε μετακατοχικά να την «βαφτίσει  «εθνικοφροσύνη».

Την Παρασκευή, λοιπόν, 29/9/17 παραβρέθηκα στη σχετική με την ονοματοθεσία οδών της πόλης του Αγρινίου συνεδρίαση  του Δημοτικού Συμβουλίου. Ζήτησα και πήρα το λόγο σχετικά με την περίπτωση τη δική σου. Αλλά με διέκοψε ο κ. Γραμματέας, ισχυριζόμενος ότι το θέμα αυτό δεν μπορούσε να συζητηθεί δεδομένου ότι δεν έχει προηγηθεί σχετικό αίτημα προς την αρμόδια Επιτροπή Ονοματοθεσίας. Αυτό ήταν βέβαια πρόσχημα, Επειδή δεν ήθελαν ν’ ακουστούν  τα όντως θαυμαστά κατορθώματά σου. Γιατί όλοι τους, όπως φαίνεται, ήταν ενήμεροι! Και μάλιστα ένας απ’ αυτούς μου είπε: «Αν αληθεύουν τα περί του παπα-Βαλή, είναι οπωσδήποτε πανάξιος να τιμηθεί»!.

 Όπως μου είπε  η θυγατέρα σου Βασιλική, την κάλεσαν επί του προηγουμένου Δημάρχου στο Παπαστράτειο Μέγαρο Αγρινίου, για να της προσφέρουν μια ανθοδέσμη προκειμένου έτσι να τιμήσουν τον πατέρα της. Πράγμα που αρνήθηκε, δεδομένου ότι αισθανόταν πως μια τέτοια «τιμή» ήταν εμπαιγμός απέναντί της και προσβολή στη μνήμη του πατέρα της.

Και μπαίνει το ερώτημα: Γιατί δεν ενδιαφέρθηκαν να διερευνήσουν την αλήθεια των με πολλαπλά ντοκουμέντα επιβεβαιωμένων ηρωικών κατορθωμάτων σου; Ίσως με τη σκέψη πως, αν αποσιωπηθούν για μερικές ακόμη δεκαετίες, θα κατισχύσει η σε βάρος σου πολυετής ομερτά της τοπικής θρησκευτικής  καμόρας! Η οποία, όπως ποικιλοτρόπως είναι γνωστό επιμελείται με ιδιαίτερο ζήλο, όχι μόνο των νεκρών αλλά κι των ζωντανών τη «δολοφονία» και το «θάψιμο»!…

Και ακολουθεί ένα άλλο ερώτημα: Αλήθεια αυτοί που επί τόσα χρόνια, προφανώς για λόγους ψηφοθηρίας ή κομματικής ιδεοληψίας, σε  «έθαψαν» στο εφτάδιπλο σκοτάδι της αχαριστίας και αγνωμοσύνης γνωρίζουν πολλούς που θα αποτολμούσαν όχι να προβούν αλλά έστω να διανοηθούν παρόμοιες παράτολμες πράξεις ηρωισμού;  Που σημαίνει ότι και η  απλή σύγκρισή σου με τους προτεινόμενους απ’ την Επιτροπή Ονοματοθεσίας στην προκειμένη περίπτωση, αποδεικνύει– χωρίς υπερβολή -ότι μεσολαβεί αστρονομική απόσταση ανάμεσα στους προτεινόμενους και σε σένα!

Γιατί ποιος θα τολμούσε να πραγματοποιήσει τις τριανταπέντε περίπου (35) εικονικές κηδείες που έκανες το 1943, προκειμένου να μεταφέρεις τα όπλα των Ιταλών σπ’ τις αποθήκες στο νεκροταφείο, απ’ όπου τα έπαιρναν οι αντάρτες; Ή ακόμη πολύ περισσότερο ποιος θα τολμούσε μπροστά στα μάτια του γερμανού φρουρού να προσφέρει στους-τριάντα (30) περίπου-φυλακισμένους θανατοποινίτες Ηπειρώτες  μέσα σε κεσέ γιαουρτιού το σιδηροπρίονο της τρίχας, με το οποίο έκοψαν τα κάγκελα του κελιού τους, για να πετάξουν προς την ελευθερία (1944)! . Ούτε βέβαια τόσα άλλα που πρόσφερες με τον πρωταγωνιστικό σου ρόλο  στην Επιτροπή Εθνικής Αλληλεγγύης υπέρ του δεινά μαστιζόμενου λαού.

 Παρότι ήταν ολοφάνερο ότι η αποσιώπηση της περίπτωσής σου και των κατορθωμάτων σου ήταν σκόπιμη, εντούτοις  κατέθεσα στη Δημαρχία Αγρινίου την με αριθμό πρωτοκόλλου 67155/2/10/17 αίτηση. Όπου  κάποιος κρετίνος υπάλληλος, με θρασύτατη επιμονή με ρωτούσε αν ήσουν δεξιός ή αριστερός. Για να του απαντήσω ότι υπήρξες αδιαμφισβήτητα πατριώτης που αγωνίστηκες παλικαρίσια και διακινδύνευσες για την πατρίδα και τους κινδυνεύοντες συμπατριώτες.

Ας γίνει, λοιπόν, έγραφα στην αίτησή μου, η σχετική διερεύνηση κι ας προβάλουν τις θέσεις τους και οι τυχόν ενιστάμενοι. Όχι βέβαια με αοριστολογίες, αλλά με ντοκουμέντα, όπως αυτά, που με θουκυδίδεια ακρίβεια και αμεροληψία παραθέτει ο Φίλιππος Γελαδόπουλος στο σχετικό με τη Μαρία Δημάδη βιβλίο του. Δεδομένου ότι υπήρξες ο άμεσος και πολύτιμος συνεργάτης της μεγάλης εθνικής ηρωίδας και ο αναντικατάστατος ενδιάμεσος κρίκος, προκειμένου να διαβιβάζονται τα σχέδια των γερμανών στους αντάρτες. Βέβαια οι «εθνικόφρονες» γερμανοτσολιάδες δολοφόνησαν τη Μαρία, για να της αφιερώσουν οι δημοτικοί άρχοντες την επώνυμή της πλατεία. Ενώ εσένα, παπα-Κώστα μου, σε παρέδωσαν στην ομερτά της τοπικής θρησκευτικής καμόρα.

Για το πώς συμπεριφέρονταν  οι γερμανοτσολιάδες της εποχής  εκείνης απέναντι στην Εκκλησία αναφέρεις τα εξής:

«Επισκεφθήκαμε-λες- μαζί με τον τότε Αρχιερατικό Αγρινίου, αείμνηστο Παπαποστόλη, το γερμανό διοικητή, για να του ζητήσουμε να μην καίνε τις εκκλησιές. Για να μας απαντήσει:Εμείς  κάνουμε ότι μας υποδεικνύουν οι γερμανοτσολιάδες. Εκ των οποίων ένας γερμανοτσολιάς χτύπησε με το ξίφος την εικόνα της Παναγίας. Γιατί, όπως είπε, ο γιος της (δηλαδή ο Χριστός) ήταν… κομμουνιστής. Για να καταλάβουμε έτσι το μέγεθος της διαστροφής των ανθρώπων αυτών, που δεν έτρεφαν μόνο άσπονδο μίσος εναντίον εκείνων, που αγωνίζονταν εναντίον των κατακτητών, αλλά ακόμη δεν δίσταζαν να εκδηλώνουν και τ’ αντίχριστα αισθήματά τους απέναντι στην Παναγία.

Για την αίτησή μου αυτή προς την Επιτροπή Ονοματοδοσίας, σεβαστέ Παπά-Κώστα, δεν πήρα μέχρι τώρα  καμιά απάντηση. Ούτε βέβαια και περιμένω να πάρω. Άλλωστε ποιος είμαι εγώ, για να μου δώσουν οι τωρινοί μεγάλοι άνδρες της ιστορίας την παραμικρή σημασία! Που σημαίνει ότι επιμένουν να κινούνται στην ίδια γραμμή, που χάραξαν και οι προκάτοχοί  τους. Με αποτέλεσμα να αρνούνται την οφειλόμενη τιμή απέναντι σε έναν απ’ τους μεγαλύτερους ήρωες της Εθνικής Αντίστασης. Ακολουθώντας μέχρι τώρα την τακτική εκείνων, που επέλεξαν ως άλλοι νεκροθάφτες τον αιώνιο «ενταφιασμό» της μνήμης σου!

Άλλωστε η πείρα διδάσκει ότι οι ανάξιοι της πατρίδας και της ιστορίας ποτέ δεν μπορούν να τιμήσουν δεόντως τους άξιους!