Προς κ. Ελένη Λωρίτου ( ΟΜΟΛΟΓΙΑ: Τελεβαντια Μαιναδα) (Απάντηση σε ανοιχτή επιστολή της)

Αναμφίβολα, κάθε εποχή καθορίζεται από το παρελθόν που προηγήθηκε και από την ιστορία που επακολουθεί. Για την αληθινή κατανόηση των φαινομένων απαιτείται και η τετάρτη διάσταση του χρόνου, διότι για τον κτιστό άνθρωπο ισχύει ο νόμος της χρονικά σχετικής αντίληψης των φαινομένων. Veritas filia temporis. Η ανθρώπινη δραστηριότητα κατορθώνει να ξεπεράσει την επιβεβλημένη αυτή αδυναμία της μόνο χαρισματικά, ως πληροφορία Θεού.

Το Εκκλησιαστικό παρόν (και ο κόσμος), τότε μπορεί να δει καλύτερα τον εαυτό του ή μια κοσμοεικόνα, αν τα αντικρύσει – εξηγήσει δια μέσου του μέλλοντος, που προβάλλεται στρατηγικά – σωστικά μόνο στην Αγία Γραφή, στις προφητείες και στους Ι. κανόνες (ως θείο εκκλησιαστικό φρόνημα - πληροφορία).

Για παράδειγμα οι Μάρτυρες της πίστεως, πρόβαλλαν τον εαυτό τους στο μέλλον σωστικά, δια μέσου μελλοντικής επαγγελίας της Γραφής, της Δεσποτικής θεολογίας. «Γίνου πιστός άχρι θανάτου και δώσω σοι τον στέφανον της ζωής» (Αποκ. 2,10).

Ο π. Επιφάνιος όταν διατύπωσε τη λεγόμενη «δυνητική» ερμηνεία του 15^ου κανόνα, του έλλειπε (ανθρωπίνως) η προοπτική του χρόνου. Διαφορετικά τίθεται το πρόβλημα των ηθικών – κανονιστικών ερμηνειών, όταν περνάμε στο επίπεδο του μέλλοντος. Δεν εμπιστεύτηκε το μέλλον του εκκλησιαστικού σώματος στην Ακρίβεια (χάρη Θεού) του Κανόνα, γι’ αυτό και η ιστορική διάρκεια της «δυνητικής» ερμηνείας που μεσολάβησε, ως οικονομία, την απέρριψε ως μη πνευματική – ορθολογική, διότι:

- Σταθεροποιήθηκε ο οικουμενισμός (Δεν υπήρχε αντίστασις).

- Αυξήθηκε η επιρροή του

- Μυήθηκε στον οικουμενισμό η Εκκλησία της Ελλάδας

- Κατέλυσε «συνοδικά» τα όρια των Πατέρων

- Επέφερε σύγχυση – συγκρούσεις στο Ορθόδοξο πλήρωμα, διότι αμφισβήτησε προηγούμενα παραδείγματα των αγίων Πατέρων, όπως αγ. Θεοδώρου Στουδίτου, αγ. Μαξίμου Ομολογητού, που αγωνίστηκαν ενάντια στις αιρέσεις άνευ συνοδικής γνώμης.  

Αποδείχθηκε περίτρανα, η θεολογική και ιστορική σχετικότητα – ανεπάρκεια της ερμηνείας του. Όλες οι «βεβαιότητες» της ερμηνείας αυτής, καθήλωσαν το ορθόδοξο πλήρωμα και έγινε η «δυνητική» ερμηνεία η συνδετική ύλη της εποχής του π. Επιφανίου και της «συνοδικής» κατοχύρωσης του οικουμενισμού στην Κρήτη. Ιδού η «ενδιάμεση» βαθμίδα εκκλησιολογίας, στην οποία εμμένει (ακόμη) η ημερίδα της Θεσσαλονίκης, κ. Λωρίτου. Μεταξύ της πραγματολογικής διάγνωσης (περιεχόμενο του 15^ου κανόνα) και των θεωρητικών προεκτάσεων της «δυνητικής» ερμηνείας στον άξονα του χρόνου, ο π. Επιφάνιος δεν επαληθεύτηκε (προφητικά). Αν συνέβαινε, θα ήτο σοβαρό σημείο αγιότητας. Η «δυνητική» ερμηνεία βοήθησε να στερέψουν οι πηγές ορθόδοξης αντίστασης. Βλέπε Αγ. Όρος, Επίσκοποι, Μοναστήρια, κατακερματισμός του πληρώματος και «σύνοδος» του οικουμενισμού.

«Εκ των καρπών γνωρίζεται το δένδρο» (ο Κύριος). Αρχικά η θεολογική εκδοχή του 15^ου κανόνα ως υποχρεωτικού, έπειτα οι πρώτες διευκολύνσεις της «δυνητικής» ερμηνείας στις πρακτικές του οικουμενισμού, θεμελίωσαν το συμπέρασμα (εκτός των άλλων), ότι ο κανόνας είναι υποχρεωτικός. 

Είναι απογοητευτικό, ότι η επιστολή σου βρίθει εμπαθών χαρακτηρισμών οι οποίοι, αναμφίβολα, δεν είναι «όπλα φωτός». Στο υστερόγραφό σου υπάρχει προαίρεση «εκ του Πονηρού» και δεν σου απαντώ. Ίσως η οικουμενιστική ηγεμονία, ευέλικτη στον έλεγχο πάνω στη ζωή μας, αντλούσε πολύτιμες πληροφορίες… Απορώ πως δεν το καταλαβαίνεις… Απαντώ έμμεσα: «Αλλ’ ουν τον λόγον του Θεού ουδείς οφείλει νοθεύειν δια την ιδίαν αμέλειαν, αλλ’ ομολογείν μεν την εαυτού ασθένειαν, μη αποκρύπτειν δε την του Θεού αλήθειαν, ίνα μη υπόδικοι γενόμενοι μετά της των εντολών παραβάσεως και της του λόγου του Θεού παρεξηγήσεως» (Αγ. Μάξιμος Ομολογητής).

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ