Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2017

ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΥΣ ΝΑΝΟΥΣ ΠΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΝ ΑΠΟ ΓΥΡΩ ΜΑΣ, ΝΟΣΤΑΛΓΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ


ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΥΣ ΝΑΝΟΥΣ ΠΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΝ ΑΠΟ ΓΥΡΩ ΜΑΣ, ΝΟΣΤΑΛΓΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ.


ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ 


Κγ΄
Ἡ δεύτερη ἐξορία
     Τό 1996 ὑπῆρξε καί ἕνα ἄλλο μεγάλο φορτίο θλίψης γιά τόν Ἀττικῆς Νικόδημο. Ὁ ἀγαπητός ἀδελφός του καί συναγωνιστής του, Λαρίσης Θεολόγος, περπατοῦσε τά τελευταῖα βήματα τῆς ἐπίγειας ἁγιασμένης ζωῆς του. Μετά τήν σοβαρή ἐπέμβαση τόν Δεκέμβριο τοῦ 1995 οἱ προβλέψεις τῶν γιατρῶν γιά τήν ὑγεία του ἦταν δυσοίωνες. Καί ὁ Λαρίσης Θεολόγος προχωροῦσε καί μέ ἕνα ἀκόμα σταυρό, αὐτόν τῆς ἀσθενείας του.
     Τά πρῶτα δείγματα ὅτι πλησιάζει τό τέλος δόθηκαν τόν Φεβρουάριο τοῦ 1996, λίγο μετά τήν διάσκεψη στό Σ.τ.Ε. γιά τίς προσφυγές τῶν τριῶν μητροπολιτῶν. Τό ἀποτέλεσμα τῆς διάσκεψης ἔγινε γνωστό στά μέσα μαζικῆς ἐπικοινωνίας. Τίς μέρες ἐκεῖνες ἔγινε εἰσαγωγή τοῦ Λαρίσης Θεολόγου στό νοσοκομεῖο τῆς Λαρίσης μέ καρδιακά προβλήματα καί ἀφοῦ παρέμεινε μερικές μέρες ξαναβγῆκε. Ἡ δημοσίευση τῶν ἀποφάσεων τοῦ Σ.τ.Ε. (14-6-1996) τόν βρῆκε σέ μεγάλη ἐπιδείνωση τῆς ὑγείας του. Στά μέσα Ἰουλίου, πού ὁ καταπατητής τοῦ ἐπισκοπικοῦ θρόνου τῆς Λάρισας πῆρε καί τό διάταγμα καί ἦρθε στή Λάρισα νά λειτουργήσει πανηγυρικά(!), ὁ Λαρίσης Θεολόγος βρισκόταν βαριά ἄρρωστος στό νοσοκομεῖο. Ἔτσι στίς 31 Ἰουλίου 1996 ὁ μαρτυρικός ἐπίσκοπος μέ τή γαλήνια μορφή καί τό χαριτωμένο χαμόγελο κοιμήθηκε στήν μονάδα ἐντατικῆς θεραπείας τοῦ γενικοῦ νοσοκομείου Λαρίσης καί παρέδωσε τήν ψυχή του στόν Κύριο.
     Ἡ ἐξόδιος ἀκολουθία του ἦταν μιά σύνοδος ἐπισκόπων, πρεσβυτέρων, μοναχῶν καί πλήθους λαοῦ πού ξεκίνησαν ἀπό ὅλα τά σημεῖα τῆς Ἑλληνικῆς ἐπικράτειας γιά νά ἀποδώσουν τιμή στόν ἅγιο καί ἀγωνιστή ἱεράρχη. Στήν νεκρώσιμη αὐτή ἀκολουθία ἔσπασε ἕνα ἀπόστημα πού ταλαιπωροῦσε τό ἱεραρχικό σῶμα. Ἡ ἁγία μορφή τοῦ Θεολόγου ἥλκυσε μητροπολίτες νά τολμήσουν, ἀψηφώντας τόν κίνδυνο καί τίς συνέπειες, νά ἔρθουν καί νά τελέσουν τήν νεκρώσιμη ἀκολουθία μαζί μέ τούς διωκόμενους καί «ἀκοινώνητους» ἱεράρχες Θεσσαλιώτιδος Κωνσταντῖνο καί Ἀττικῆς Νικόδημο. Μαζί μέ «ἀκοινώνητους» ἐπισκόπους προσευχή γιά τήν ψυχή ἑνός ἐπίσης «ἀκοινώνητου» -πού ὅμως στήν ἐξόδιο ἀκολουθία του συνήγαγε «ἐπί τῷ αὐτῷ» ὅλη τήν Ἑλλαδική Ἐκκλησία! Σημειωτέον ὅτι οἱ μητροπολίτες Σιδηροκάστρου Ἰωάννης, Καρυστίας Σεραφείμ, Κιλκισίου Ἀπόστολος, Κονίτσης Ἀνδρέας καί ὁ μητροπολίτης Εὐρίπου Βασίλειος, πού μετεῖχαν μαζί μέ τούς Θεσσαλιώτιδος Κωνσταντῖνο καί Ἀττικῆς Νικόδημο στήν ἐξόδιο ἀκολουθία, μετά ἀπό καταγγελία τοῦ Ἰγνατίου Λάππα (πού βιάστηκε, λίγες μέρες πρό τοῦ θανάτου τοῦ Λαρίσης Θεολόγου, νά δηλώσει καί νά παρουσιασθεῖ πανηγυρικά νόμιμος μητροπολίτης), βρέθηκαν νά διώκονται ἀπό τήν Ἱερά Σύνοδο (τούς ζητήθηκαν ἐξηγήσεις, ὁρίσθηκε ἀνακριτής, τούς κάλεσε νά ἀπολογηθοῦν κ.ἄ). Στό τέλος, ἕνα χρόνο μετά καί πλέον, μέ νέα ἀπόφαση τῆς Συνόδου, σταμάτησε ὅλη αὐτή ἡ δίωξη ἐκφοβισμοῦ.
     Στήν ἐξόδιο ἀκολουθία τοῦ Λαρίσης Θεολόγου ὁ Ἀττικῆς Νικόδημος συντετριμμένος γιά τήν ἀπουσία τοῦ τόσο ἀγαπητοῦ ἀδελφοῦ προσέφερε «θυμίαμα, στόν ἱερομάρτυρα τῆς Λαρίσης Θεολόγο» τά παρακάτω λόγια: 


«Ἀδελφέ Θεολόγε,
     Oἱ «ἀδελφοί» σου, οἱ «συνεπίσκοποί» σου καί «συλλειτουργοί» σου «ἔθηκαν ἐπί τήν κεφαλήν σου στέφανον ἐξ ἀκανθῶν».
     «Ὁ λαός τοῦ Θεοῦ ὁ ἅγιος», ἀποτύπωσε, ἀνεξίτηλη, στή συνείδησί του τήν εἰκόνα σου, πλαισιωμένη μέ τό φωτοστέφανο τοῦ ἁγίου.
     Kαί «τό ἀρνίον, τό ἑστηκός ὡς ἐσφαγμένον» (Ἀποκάλυψ. ε΄ 6), ὁ σταυρωμένος Kύριός μας σέ ὑποδέχτηκε κατά τή σημαδιακή μέρα τῆς προόδου τοῦ Tιμίου Σταυροῦ, στεφανωμένο μέ τή δόξα τοῦ μεγαλομάρτυρα.
     Eἰκοσιδυό ὁλόκληρα χρόνια βημάτισες στήν κοιλάδα τοῦ θανάτου. Γεύτηκες τό ἀνάδελφο τῶν «ἀδελφῶν». Tό ἄσβεστο μῖσος τῶν «κηρύκων τῆς ἀγάπης». Tόν πόλεμο τῶν «λειτουργῶν τοῦ Mυστηρίου τῆς εἰρήνης». Tίς σκληρές καταδίκες. Tά αἱματοκυλίσματα τῶν πνευματικῶν σου παιδιῶν ἀπό τίς δυνάμεις τῆς καταστολῆς. Tά σπρωξίματα στούς τόπους τῆς προσφορᾶς τῆς ἀναίμακτης ἱερουργίας. Tίς ἀπειλές. Tίς συκοφαντίες. Tήν πληρωμένη παραπληροφόρησι.
     Kαί σύ ἔμεινες ἄτρωτος. Ἀνίκητος. Διατήρησες τήν ἁγνότητα τῆς καρδιᾶς. Kαί τό ἀφοπλιστικό χαμόγελο.
     Mέσα στόν πόνο, μέσα στήν ὀδύνη, μέσα στίς ἐκρήξεις τοῦ μίσους καί στήν ὁρμή τῆς χλεύης, ἀντιπρόσφερες τό λόγο τῆς εἰρήνης καί τό χαμόγελο τῆς ἀγάπης. Tό μεγάλο αὐτό χάρισμα, μέ τό ὁποῖο σέ προίκισε ἡ θεϊκή Ἀγάπη. Tό σκόρπισες μέ ἐπισκοπική μεγαλοπρέπεια στούς δημίους σου. Kαί τό χάρισες, μέ πατρική στοργή στό πληγωμένο ποίμνιό σου.
     Περπάτησες, φορτωμένος τό βαρύ σταυρό σου, χωρίς νά ἐπιτρέψεις στήν ψυχή νά ἀποθηκέψη τήν πικρία καί χωρίς νά παραχωρήσης στά χείλη σου νά σχηματίσουν τήν ἔκφρασι τῆς ὀδύνης. Oἱ ἐχθροί σου ἔδειχναν στυφό πρόσωπο. Ἀλλά στή δική σου ὄψι ἀντιφέγγιζε ἡ ἁγνότητα, τό ἀτάραχο βάθος, ἡ οὐράνια ἠρεμία. Oἱ δήμιοί σου ἔσφιγγαν τά χείλη, γιά νά σοῦ ἐπιτεθοῦν. Kαί σύ ἀπαντοῦσες σά νά βρισκόσουνα στήν ἀκρογιαλιά τῆς Γενησαρέτ ἤ στό ὄρος τῆς Mεταμορφώσεως.
     Ἐκεῖνοι πού ἔσκυβαν γιά νά ἀσπαστοῦν τό τίμιο, ἀρχιερατικό σου χέρι ἀποκρυπτογραφοῦσαν τό ψυχικό σου κλῖμα καί συγκλονίζονταν. Ἔνοιωθαν νά μεταγγίζεται μέσα τους τό θησαύρισμα τῆς γαλήνης σου. Kαί ζοῦσαν τό θαῦμα καί τό θάμβος. Ψηλαφοῦσαν τή μυστική κοινωνία σου μέ τόν Σταυρωμένο Kύριο. Kαί ἔσκυβαν γιά δεύτερη φορά νά σέ ἀσπαστοῦν σάν γνήσιο πατέρα.
     Tό χαμόγελό σου ἦταν ἡ δύναμι τῆς ποιμαντικῆς σου. Δέν ἄναψες γύρω σου φῶτα. Δέν προκάλεσες δημοσιογραφικές καμπάνιες. Δέν πλήρωσες κονδυλοφόρους. Δέν φόρεσες φανταχτερά ἄμφια. Δέν πρόσφερες καί δέν ἀποδέχτηκες κολακεῖες. Xαμογέλασες μέσα στή σκοτεινιά τοῦ διωγμοῦ. Προσευχήθηκες στήν ἐρημιά τῆς ἐξορίας. Ἔδωσες τό στῖγμα τοῦ ἀληθινοῦ ποιμένα. Πού «τήν ψυχήν αὐτοῦ τίθησιν ὑπέρ τῶν προβάτων» (Ἰωάν. ι΄΄11). Ἔγινες ὁ σημαιοφόρος τῆς Ἀρχιερωσύνης. Tό πρόσωπο τῆς ἀναφορᾶς, γιά τούς ποιμένες τῆς τρίτης χιλιετίας.
     Στάθηκες δίχως ἐπιτήδευσι καί δίχως ἰδιοτέλεια κοντά στό λαό. Ἔδειξες πηγαία μετοχή στή χαρά. Kαί ἄνοιξες ἕνα παράθυρο ἐλπίδας στή βαρυχειμωνιά τοῦ πόνου. Kαί ὁ λαός ἀναγνώρισε στό πρόσωπό σου τό χρυσάφι, πού λάμπει. Tήν ἡλιαχτίδα, πού φωτίζει τή σκοτεινιά. Tό ἄρωμα, πού μεταγγίζει τήν εὐφροσύνη τοῦ παραδείσου.
     Ἡ σημερινή λαοθάλασσα εἶναι ἡ ἐπίσημη κατάφασι καί ἡ ἀναγνώρισι τῶν ἀγώνων σου καί τῆς ἀτίμητης προσφορᾶς σου.
     Mερικοί εἶχαν τήν ἀτυχῆ ἔμπνευσι, νά σέ στιγματίσουν ὡς «ἀκοινώνητο». Ποδοπάτησαν Ἱερούς Kανόνες, κατέλυσαν τήν Eὐχαριστιακή εὐπρέπεια, ἐξευτέλισαν τούς θεσμούς καί τά πρόσωπα καί προσπάθησαν νά σπρώξουν τό τίμιο πρόσωπό σου στό περιθώριο τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς. Στή χλεύη καί στήν ἀφάνεια. Ἀκόμα καί κατά τή χθεσινή μέρα, πού σύ βρισκόσουνα σιωπηλός κάτω ἀπό τό θόλο τοῦ Nαοῦ καί περίμενες τήν ἐξόδιο προσευχή τῆς Ἐκκλησίας, θεώρησαν πώς ἔχουν τό δικαίωμα νά βεβηλώσουν τή μνήμη σου. Ὅμως, ἀπέτυχαν. Ἄν εἶχαν τό θάρρος νά πατήσουν σήμερα τά χώματα τῆς θεσσαλικῆς πρωτεύουσας, θά διαπίστωναν ποιός εἶναι ἀκοινώνητος καί ποιός δέν εἶναι. Ποιός βρίσκεται θρονιασμένος στήν καρδιά τῆς Ἐκκλησίας καί ποιός εἶναι ἀποβλητος. Ἡ παρουσία τοῦ λαοῦ, μέσα στήν ἀτμόσφαιρα τῆς ἀγάπης καί τῆς προσευχῆς, συγκροτεῖ τούτη τήν ὥρα πραγματική Σύνοδο. Σύνοδο «ἐν παροξυσμῷ ἀγάπης» καί «ἐν κοινωνίᾳ Πνεύματος Ἁγίου». Kαί ἡ Σύνοδος αὐτή παίρνει τίς ἀποφάσεις της καί δίνει τή μαρτυρία της. Kαταθέτει τά ἀδιάψευστα ἱστορικά στοιχεῖα. Kαί τά συνοδεύει μέ τήν πληροφορία τῆς καρδιᾶς καί μέ τήν ὁμόφωνη ψῆφο τῆς συνειδήσεως. Ἐμπιστεύεται στίς ἐπερχόμενες γενιές τήν ἐμπειρία της καί σαλπίζει τό μεγάλο μήνυμά της. Ὅτι στό τέλος τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνα, στίς μέρες τῆς περιπέτειας καί τῆς παρακμῆς, περπάτησε στή γῆ μας ἕνας ἅγιος.
     Ὅταν ὁ λαός, ἀπό τή μιά ἄκρη τῆς ἑλληνικῆς γῆς, ἀπό τή μακρινή Λῆμνο, ἴσαμε τίς βουνοκορφές τῆς Πίνδου καί τούς χρυσούς κάμπους τῆς Θεσσαλίας δίνη τήν ψῆφο του, ὅταν καταθέτη τήν ὁμόφωνη μαρτυρία του, ἡ μαρτυρία αὐτή περνάει στήν ἱστορία. Σβήνει τίς μικρότητες. Kαί ἀφίνει νά λάμψη τό φῶς. Ἀφανίζει τίς πράξεις τῆς σκοπιμότητας. Kαί καθιερώνει τή σεμνή καί σεπτή προσωπικότητα τοῦ ὁσίου Ἱεράρχη. Ἀπωθεῖ τούς διῶκτες. Kαί καθιερώνει τόν καταξιωμένο μάρτυρα.
     Ἀδελφέ Θεολόγε, ἀπό σήμερα εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νά ἀλλάξουμε τήν ἀναφορά μας στό πρόσωπό σου. Θά κρατήσουμε τήν οἰκειότητα. Ἀλλά θά σοῦ προσφέρουμε «ἐν πλησμονῇ» τήν τιμή. Θά σέ νοιώθουμε πάντα κοντά μας. Ἀλλά θά αὐξήσουμε τό σεβασμό. Θά ἀκοῦμε σταθερά τά βήματά σου πλάϊ μας. Ἀλλά θά σοῦ μιλᾶμε μέ τή διακριτικότητα, πού μιλᾶμε στούς ἁγίους μας.
     Ἀπό δῶ καί πέρα θά ἀπευθυνόμαστε στόν ἅγιο ἱερομάρτυρα Θεολόγο, πού παρεδρεύει στό θρόνο τοῦ Θεοῦ καί μεσιτεύει γιά τά πρόσωπα, γιά τήν Ἐκκλησία τῆς Λάρισας καί γιά τήν οἰκουμένη.
Ἅγιε, ἱερομάρτυς Θεολόγε, πρέσβευε ὑπέρ ἡμῶν».
     Μετά τήν προσευχή τῆς τοπικῆς ἀλλά καί τῆς καθολικῆς Ἐκκλησίας γιά τήν ψυχή τοῦ ἁγιασμένου ἱεράρχη χιλιάδες ἄνθρωποι λιτάνευσαν τό σκήνωμά του στήν πόλη τῆς Λαρίσης καί τό συνόδευσαν μέ προσευχές καί δεήσεις στήν Ἱερά Μονή Κομνηνείου στό Στόμιο γιά νά τό ἀποθέσουν ἐκεῖ.
     Ἔτσι, ὅταν ὁ ἐπικαθήμενος ἀντικανονικά στό θρόνο τῆς Λάρισας ἦρθε μέ τό διάταγμα στό χέρι νά καταλάβει τό ὀχυρό τῆς μητρόπολης, βρῆκε τόν γνήσιο Πατέρα τῶν Λαρισαίων ἀπόντα, ὄχι γιατί δείλιασε καί ἐγκατέλειψε τό πόστο τοῦ ἀγῶνα, ἀλλά γιατί ὁ Κύριός μας τόν ἐλέησε καί δέν ἐπέτρεψε καί νέο διωγμό καί νέα ἐξορία στόν ἐκλεκτό Του καί τόν κάλεσε, ἕτοιμο, κοντά Του.
     Δέν ἔγινε ὅμως τό ἴδιο καί μέ τόν Ἀττικῆς Νικόδημο. Ὁ Θεός τοῦ ἐπιφύλασσε νέους ἀγῶνες, νέους διωγμούς καί ἐξορίες, νέα στεφάνια. Ἀλλά ἄς δοῦμε τήν ροή τῶν γεγονότων. Μετά τήν δημοσίευση τῶν ἀποφάσεων τοῦ Σ.τ.Ε. στίς 14-6-1996 καί αὐτή τήν ἀκραία δικαστική πλάνη, πού τελέσθηκε μέ συνέργεια τῆς ἐκκλησιαστικῆς καί τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας καί μάλιστα σέ ἀνώτατο βαθμό, οἱ ἐξελίξεις δέν μποροῦσαν πλέον νά εἶναι εὐοίωνες γιά τόν εὑρισκόμενο στό μητροπολιτικό μέγαρο τῆς Κηφισιᾶς Ἀττικῆς Νικόδημο. Στίς 11-7-1996 δημοσιεύθηκαν στήν ἐφημερίδα τῆς Κυβερνήσεως τά ἀπό 8-7-1996 Προεδρικά Διατάγματα τῶν μητροπολιτῶν Παντελεήμονος Μπεζενίτη, Ἰγνατίου Λάππα καί Δωδώνης Χρυσοστόμου.
     Ὁ μητροπολίτης Παντελεήμων ἄρχισε σιγά-σιγά μέ δοκιμαστικές κινήσεις νά πολιορκεῖ τήν μητρόπολη Ἀττικῆς στήν Κηφισιά. Στίς 19-7-1996 ἔστειλε τρεῖς ἱερεῖς γιά νά τελέσουν τόν πανηγυρικό ἑσπερινό τοῦ μικροῦ ναϊδρίου στόν περίβολο τῆς μητροπόλεως, τοῦ Προφήτη Ἠλία. Τήν ἡμέρα ἐκείνη εἶχε μαζευτεῖ γιά τόν, ἑσπερινό ἀσυνήθιστα μεγάλος ὄγκος λαοῦ γιά νά συμπαρασταθεῖ στόν διωκόμενο ἐπίσκοπο Ἀττικῆς Νικόδημο. Οἱ ἱερεῖς ἐνημερώθηκαν ὅτι ἐκεῖνος θά τελέσει τόν ἑσπερινό καί, ἄν ἐπιθυμοῦν, μποροῦν νά συμμετέχουν μαζί του. Ἐκεῖνοι ἀποχώρησαν. Δεύτερη ἀπόπειρα, πλέον βίαιη, καταλήψεως τῆς μητρόπολης ἦταν ὅταν ἀντιπροσωπεία ἱερέων καί ἄλλων προσώπων σταλμένων ἀπό τόν Παντελεήμονα ἐπιχείρησαν νά εἰσβάλουν στή μητρόπολη. Εἶχαν μαζί τους καί Εἰσαγγελέα(!), ὁ ὁποῖος δέ λειτουργοῦσε ὡς ἐκπρόσωπος τῆς Δικαιοσύνης (στερεῖτο κάποιας δικαστικῆς ἀπόφασης ἤ κάποιου ἐντάλματος) καί συνόδευε, ἁπλά, τήν ἐπιτροπή γιά δημιουργία ἐντυπώσεων καί τρομοκράτηση τῶν ἐντός τῆς μητροπόλεως. Καί αὐτή ἡ προσπάθεια δέν εὐοδώθηκε. Στή συνέχεια ὅμως ὀργανώθηκε συστηματικά, ἀλλά καί πάλι παράνομα ἡ βίαιη ἔξωση τοῦ Ἀττικῆς Νικοδήμου. ΄
     Ἄς παρακολουθήσουμε ὅμως τά γεγονότα. 



Μετά τήν ἔκδοση τοῦ Προεδρικοῦ Διατάγματος τοῦ Παντελεήμονα Μπεζενίτη (11-7-1996), πού τόν νομιμοποιοῦσε ὡς μητροπολίτη Ἀττικῆς, ἔγινε νέα προσφυγή στό Σ.τ.Ε. ἀπό τόν Ἀττικῆς Νικόδημο γιά τήν ἀκύρωση τόσο τῆς ἐκλογῆς τοῦ Παντελεήμονα ὅσο καί τῆς ἐκδόσεως τοῦ Προεδρικοῦ Διατάγματος. Ἐπίσης ἔγινε αἴτηση ἀναστολῆς στό Σ.τ.Ε. μέχρι τήν ἐκδίκαση τῆς παραπάνω ὑποθέσεως. Ὑπῆρχε λοιπόν ἐκκρεμοδικία. Ἡ κίνηση αὐτή τῆς προσφυγῆς δέν ἀποσκοποῦσε νά δώσει ἁπλά μιά παράταση στήν ἐκδίωξη τοῦ Νικοδήμου. Ἀποδείχθηκε ἀργότερα, στή διαδικασία τῶν διαφόρων ἐγγράφων πού προσκομίστηκαν στήν παραπάνω προσφυγή, ἡ πλαστογραφία πού «ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ» ἐπιτελέσθηκε στήν ἐκλογή τοῦ Παντελεήμονος Μπεζενίτη, γιά τήν ὁποία ἔχουμε μιλήσει πιό πρίν. Στή συνέχεια ἔγινε μιά ἀγωγή κακοδικίας τοῦ ἄρθρου 100 τοῦ Συντάγματος γιά πειθαρχική δίωξη τοῦ Προέδρου τοῦ Σ.τ.Ε. καί τῆς πλειοψηφίας πού δέν ἔκρινε κατά νόμο τήν πλειάδα τῶν ὑποθέσεων τῶν τριῶν μητροπολιτῶν. Καί τέλος, γιά τήν προάσπιση πλέον τῶν δικαιωμάτων τῶν τριῶν μητροπολιτῶν, ἔγινε τόσο ἡ προσφυγή πρός τήν Εὐρωπαϊκή Ἐπιτροπή δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου, ὅσο καί ἀγωγή στό Πρωτοδικεῖο.
     Ἀπό τή μεριά του ὁ Παντελεήμων Μπεζενίτης μέ ἔγγραφό του στήν Εἰσαγγελία τοῦ Ἀρείου Πάγου διαμαρτυρόταν γιά νά τοῦ παραδοθεῖ ἡ μητρόπολη, τό Ἀρχεῖο της καί τά αὐτοκίνητα τοῦ μητροπολίτη. Τότε ὁ ἀντεισαγγελέας τοῦ Α.Π. Ἠλίας Σπυρόπουλος ζήτησε ἀπό τήν Εἰσαγγελία Πρωτοδικῶν τήν ἄσκηση δίωξης κατά τοῦ Ἀττικῆς Νικοδήμου. Ἔλεγε: «Εἶναι αὐτονόητο ὅτι ἐπιβάλλεται ἡ περαίωση τῆς προανακρίσεως χωρίς καθυστέρηση, τήν κατάληξη δέ αὐτῆς, καθώς καί τῆς ποινικῆς διώξεως, πού εἶχα παραγγείλει παλαιότερα μέ τό ἀνωτέρω ἔγγραφό μου, νά γνωρίσετε στήν Εἰσαγγελία τοῦ Α.Π.». Μέχρις ἐδῶ ὅλα καλά. Ζητοῦσε νά ἀσκηθεῖ δίωξη ξεκινώντας ἀπό τήν προανάκριση καί στή συνέχεια ὅλα τά ἀπαιτούμενα (παραπομπή ἤ ὄχι σέ δικαστήριο). Στό ἴδιο αὐτό ἔγγραφο ὁ ἀνώτατος δικαστικός ἄφηνε ἕνα παράθυρο ἀνοιχτό στήν παρανομία. Ἔλεγε δηλαδή ὅτι τό ἀδίκημα εἶναι διαρκές καί συνεπῶς πάντοτε αὐτόφωρο, ἀνοίγοντας τήν δίοδο τῆς αὐθαιρεσίας ὅτι χωρίς καμιά δικαστική διερεύνηση (τήν ὁποία ὁ ἀντιεισαγγελέας θεωρεῖ πιό πάνω στό ἔγγραφό του ἀπαραίτητη) μπορεῖ νά ὁργανωθεῖ μιά βίαιη ἔξωση!
     Τό σύνθημα δόθηκε καί στίς 25-9-1996: στίς 9:30π.μ. δύο κλοῦβες ἀστυνομικῶν εἰσόρμησαν σάν κομάντος γιά νά συλλάβουν τόν μεγάλο ἐγκληματία(!), τόν Ἀττικῆς Νικόδημο. Μαζί του συνέλαβαν καί ὁδήγησαν στό κρατητήριο τῆς ἀστυνομίας Κηφισιᾶς τόν δικηγόρο του Δημήτριο Παπουτσιδάκη πού βρισκόταν ἐκεῖ γιά νά τόν ὑποστηρίξει (ἀργά τό πρωί εἶχε διαρρεύσει ἡ πληροφορία τῆς ἐπιχείρησης στό ἐπισκοπεῖο τῆς Κηφισιᾶς). Ἐπίσης, στό ἀστυνομικό τμῆμα ὁδηγήθηκαν καί ἁπλοί πιστοί πού βρέθηκαν ἐκείνη τήν ὥρα στό ἐπισκοπεῖο. Τῆς ἐπιχείρησης προΐστατο ὁ ἀντεισαγγελέας τότε Πρωτοδικῶν Ἰσίδωρος Ντογιάκος ὁ ὁποῖος ἐκείνη τή μέρα ἔδρασε ἔξω ἀπό τά θεσμικά πλαίσια πού ὁρίζει ὁ νόμος. Χωρίς ἔνταλμα συλλήψεως συνέλαβε τόν Ἀττικῆς Νικόδημο! Τό ἐπισκοπεῖο ἦταν καί ἡ οἰκία τοῦ μητροπολίτη καί ἐκδιώχθηκε χωρίς δικαστική ἀπόφαση. Ἀλλά καί ἄν ἐκλάβουμε ὡς δεδομένο ὅτι ὁ μητροπολίτης κατακρατοῦσε δημόσιο κτίριο, τήν μητρόπολη, καί πάλι χρειαζόταν δικαστική ἀπόφαση ἀποβολῆς ἀπό τό κτίριο. Ρώτησε μέ ἡρεμία ὁ Ἀττικῆς Νικόδημος τόν μαινόμενο Ντογιάκο ἄν ὑπάρχει κάτι ἀπ’ ὅλα αὐτά. Ἐκεῖνος φώναζε ὅτι εἶναι Εἰσαγγελέας καί ὅτι τό ἀδίκημα ἦταν αὐτόφωρο. Στή συνέχεια ὁ μητροπολίτης τοῦ ζήτησε ἄν ἔχει κάποιο χαρτί ἀπό τόν προϊστάμενό του γιά τήν ἐπιχείρηση (ἐκβάλλεται ἕνας μητροπολίτης μέ βοήθεια τόσο μεγάλης ἀστυνομικῆς δύναμης, ἄραγε δέν ἔπρεπε νά ἦταν ἐνήμερος καί νά εἶχε δώσει τήν συγκατάθεσή του ὁ προϊστάμενος τῆς Εἰσαγγελίας;). Ὁ εἰσαγγελέας Ντογιάκος δέν εἶχε ἐκείνη τή στιγμή οὔτε κἄν αὐτό τό χαρτί. Τό μεσημέρι προσκόμισε στό ἀστυνομικό τμῆμα τήν συγκατάθεση τοῦ προϊσταμένου του. Τότε ὁ μητροπολίτης ζήτησε ἀπό πρεσβύτερο πού βρισκόταν μαζί του νά φωνάξει τόν δικηγόρο του πού βρισκόταν κάτω. Ὅταν ὁ πρεσβύτερος βρέθηκε κάτω, εἶδε ὅτι ὅλοι εἶχαν συλληφθεῖ καί ὁδηγήθηκε καί αὐτός στήν ἀστυνομία. Σέ λίγο οἱ ἀστυνομικές δυνάμεις ἔσερναν τραβώντας τόν μητροπολίτη πού δέν δεχόταν οὔτε τά πνευματικά παιδιά τῆς μητροπόλεώς του νά ἐγκαταλείψει οὔτε στήν παρανομία τῶν ἀρχῶν νά ὑποκύψει. Μερικοί πιστοί, πού ἐκείνη τή στιγμή κατέφθαναν, ἔκαναν τό σημεῖο τοῦ σταυροῦ καί ἔκλαιγαν βλέποντας τόν ἅγιο τοῦ Θεοῦ νά ἐκδιώκεται καί πάλι, μέ πιό ἄγριο τρόπο αὐτή τή φορά, ἀπό τήν μητρόπολή του.
     Μετά ἀπό παραμονή πλέον τῶν ἔξι ὡρῶν μέσα στήν ἀστυνομία ὁ διευθυντής ἀσφαλείας πρότεινε νά ἀφεθοῦν ὅλοι χωρίς νά ἀσκηθεῖ καμιά δίωξη ἐναντίον τους (δεῖγμα κι αὐτό ὅτι δέν ὑπῆρχε ἀδίκημα μέ τήν παραμονή τοῦ Ἀττικῆς Νικόδημου στήν μητρόπολη). Τόσο ὁ μητροπολίτης ὅμως, ὅσο καί ὁ δικηγόρος του εἶπαν ὅτι ἀπό τή μεριά τή δική τους θά ἀσκήσουν δίωξη κατά ὅλων τῶν ὑπευθύνων (Εἰσαγγελέα τοῦ Α.Π. Σπυρόπουλου, ἀντιεισαγγελέα Ντογιάκου, ἀστυνομικοῦ διευθυντή Κηφισιᾶς, κ.ἄ.) γιά ὅλες τίς παρανομίες πού διαπράχθηκαν. Τότε ἀναγκαστικά καί ἡ ἀστυνομία ἄσκησε δίωξη κατά ὅλων πού βρέθηκαν ἐκείνη τή στιγμή στή μητρόπολη.
     Ἀργά τό ἀπόγευμα ὁ μητροπολίτης βγαίνοντας ἀπό τήν ἀστυνομία ἐξέφρασε τό ἴδιο παράπονο πού ἔκανε καί ὁ Κύριος στούς Ἀρχιερεῖς, στρατηγούς τοῦ Ναοῦ καί πρεσβυτέρους πού ἦλθαν νύχτα μέ μαχαίρια καί ξύλα νά τόν συλλάβουν στόν κῆπο τῆς Γεθσημανῆ. Εἶπε: «ὡς ἐπί ληστήν ἐξελυλήθατε μετά μαχαιρῶν καί ξύλων,·καθ ’ ἡμέραν ὄντος μου μεθ ’ὑμῶν ἐν τῷ ἱερῷ οὐκ ἐξετείνατε τάς χεῖρας ἐπ’ ἐμέ». Καί στήν προκειμένη περίπτωση πίσω ἀπό τήν ἀστυνομική ἐπίθεση βρίσκονταν αὐτό τό περιβάλλον περί τόν Ἀρχιεπίσκοπο καί τό μεμπτό πρόσωπο τοῦ ἐπισκόπου Παντελεήμονα Μπεζενίτη, πού ἐπέδραμε γιά δεύτερη (ἡ πρώτη στήν Ζάκυνθο) φορά νά συλλήσει καί νά καταπατήσει τόν θρόνο καί ἄλλου ἑνός ἀδελφοῦ του.
     Μετά ἀπό τήν μέρα αὐτή τῆς τόσο μεγάλης βίας καί ἀναταραχῆς ὁ μητροπολίτης Ἀττικῆς Νικόδημος κατευθύνθηκε πρός τό ἀγαπημένο του ἡσυχαστήριο τήν Μονή Νέου Στουδίου στόν Αὐλῶνα Ἀττικῆς. Μέ τήν συνείδησή του ἥσυχη ὅτι ἔκανε τό χρέος του ὡς ἐπίσκοπος τῆς Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας. Μέ τήν διάθεσή του νά συνεχίσει τό ἔργο τῆς προσευχῆς καί τῆς ἑνώσεως μέ τόν Κύριο, ἀλλά καί μέ τήν ὁρμητική διάθεση νά συνεχίσει τόν ἀγῶνα κατά τῆς κανονικῆς ἐκτροπῆς τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς καταπάτησης τοῦ εὐαγγελικοῦ λόγου ἀπό τούς ἴδιους τούς διοικοῦντες καί ποιμαίνοντες τήν Ἐκκλησία.
     Θεώρησε χρέος του στήν ἀρχή νά ἐνημερώσει τόν ἁγαπητό λαό του γιά τό τί διαμείφθηκε καί βρέθηκε δεύτερη φορά μακριά του. Ἄς προσέξουμε τό ἐνημερωτικό αὐτό σημείωμα:
«Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ
ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ
ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΗ ΔΗΛΩΣΗ-ΣΗΜΕΙΩΜΑ
     Μέ βαθύτατη θλίψη, ἀλλά καί μέ συναίσθηση τῶν ἐπισκοπικῶν εὐθυνῶν μου εἶμαι ὑποχρεωμένος νά δημοσιοποιήσω τίς ἀκόλουθες ἐπισημάνσεις, γιά ἀποκατάσταση τῆς ἀλήθειας. Εἶναι γνωστό στούς Πανέλληνες ὅτι ἐδῶ καί εἰκοσιδυό χρόνια, ἀπό τήν ἐποχή τῆς δικτατορίας, ἡ διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας, πού προῆλθε ἀπό τήν εὔνοια τοῦ δικτάτορα Ἰωαννίδη, μέ διώκει, μαζί μέ ἔντεκα συνεπισκόπους μου, κατά παράβαση κάθε ἔννοιας Δικαίου καί μέ κατάφωρη παραβίαση τῶν Ἱερῶν Κανόνων τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας. Ἡ διαπίστωση αὐτή δέν εἶναι δική μου, ἀλλά περιέχεται σέ ἀπόφαση τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας (ἀπόφ. 3.803/90 καί 1028/93).
     Μετά τήν ἔκδοση τῆς τελευταίας ἀπόφασης καί εἰδικά μετά τήν ἐκδημία τοῦ ἐπισκόπου πού εἶχε καταλάβει τήν ἐπισκοπική μου ἐπαρχία, ἀνέλαβα τά καθήκοντά μου καί εἰσῆλθα στό ἐπισκοπεῖο. Ἀπό τότε, πέρα ἀπό τριετία, μένω σ’ αὐτό. Ὅμως, στίς 25 Σεπτεμβρίου τοῦ 1996, σέ κενό κρατικῆς ἐξουσίας, δύο διμοιρίες ΜΑΤ ὥρμησαν, σάν νά ἤμουνα ὁ τρομερότερος ληστής, γιά νά μέ ἐκβάλουν, χρησιμοποιώντας βία καί παραβιάζοντας τά στοιχειώδη ἀνθρώπινα δικαιώματά μου.
     Μέ ἔγγραφο τοῦ Ἀντεισαγγελέα του Α.Π. κ. Ἠλία Σπυροπούλου, πού βρίσκεται στά χέρια μου, χαρακτηρίστηκε ἡ παραμονή τῶν αὐτοκινήτων τῆς Ἱερᾶς Μητρόπολης στή χρήση μου (δῆθεν) ὑπεξαίρεση καί ἡ κατακράτηση τῶν ἀρχείων καί ἐγγράφων τῆς Ἱ. Μητρόπολης ἀπό ἐμέ, τόν ἐπίσκοπο, πού ἔχει ὑπογράψει ἕνα μεγάλο μέρος ἀπό αὐτά τά ἔγγραφα, ὡς ἀδίκημα διαρκές καί συνεπῶς πάντοτε αὐτόφωρο. Ἡ ἄποψη αὐτή, καινοφανής γιά τά δικαστικά χρονικά τῆς χώρας, δέν ἐσημειώθη τυχαία, ἀλλά προκειμένου νά καλυφθεῖ ἡ ὅλη ἐναντίον μου ἐπιχείρηση.
     Καί θέλω δημόσια, σάν Ἕλληνας πολίτης καί ἐπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, πού δικαιοῦμαι τόν στοιχειώδη σεβασμό ἐκ μέρους τῶν ἁρμοδίων ὀργάνων, νά ὑποβάλω τά ἀκόλουθα ἐρωτήματα στόν κ. Ἀντισαγγελέα τοῦ Α.Π.
1. Ἀληθινά σάν νομικός ἐπιστήμονας πιστεύει καί ὑποστηρίζει σάν ἁρμόδιος δικαστής, ὅτι ἡ ὑπεξαίρεση καί ἡ παραμονή τοῦ ἐπισκόπου στή φυσική του κατοικία ἀποτελεῖ διαρκές ἀδίκημα καί ὅτι ἔτσι καταπατεῖται δημόσια περιουσία;
2. Ἄν ἔχει αὐτή τήν ἄποψη, γιατί δέν ἐνεργοποιεῖται, τουλάχιστο γιά νά ἐκκενώσει τίς χιλιάδες δασικῆς ἔκτασης, πού εἶναι δημόσια κτήματα, ἀπό τούς καταπατητές; Δέν τόν διευκολύνει ὁ χαρακτηρισμός "διαρκές ἀδίκημα";
3. Δέν γνωρίζει ὁ κ. Ἀντισαγγελέας, ὅτι γιά νά ἐξωσθεῖ κάποιος ἀπό τό χῶρο τῆς φυσικῆς του κατοικίας πρέπει νά ὑπάρξει ἀπόφαση Ἀστικοῦ Δικαστηρίου καί νά γίνει "ἔξωση";
4. Ἀκόμα δέν γνωρίζει ὁ κ. Σπυρόπουλος καί ὁ Ἀντεισαγγελέας Πρωτοδικῶν κ. Ἰσίδωρος Ντογιάκος, πού παραβίασε τό ἄσυλο τῆς κατοικίας μου καί ἐνήργησε ἐναντίον μου μέ βιαιότητα, ὅτι γιά νά ἀποβληθεῖ κάποιος ἀπό τό χῶρο τῆς φυσικῆς του κατοικίας πρέπει νά τοῦ κοινοπιοηθεῖ τουλάχιστον πρωτόκολλο Διοικητικῆς ἀποβολῆς καί μετά τήν ἐκπνοή τῶν προθεσμιῶν τῶν ἐνδίκων μέσων, πού τοῦ παρέχει ὁ Νόμος, ἤ τήν ἀπόρριψη τῶν ἀσκηθέντων τότε καί μόνο ἐκτελεῖται αὐτό καί ἀποβάλλεται βιαίως ἀπό τό δημόσιο κτῆμα (Α.Ν. 1539 τοῦ 1938);
5. Πῶς παρακάμφθηκαν ὅλες οἱ παραπάνω ἀπαραίτητες διαδικασίες, γιά νά ἱκανοποιηθεῖ ὁ κ. Παντελεήμων Μπεζενίτης καί νά διευκολυνθεῖ στήν ἐγκατάστασή του στή Μητρόπολη Ἀττικῆς; Πῶς ἐξετέλεσαν τή βίαιη καί βάρβαρη σύλληψή μου χωρίς καμιά προκαταρκτική ἐξέταση ἤ προανάκριση καί χωρίς καμιά νόμιμη διαδικασία, ἀλλά μέ μόνο γνώμονα τῶν ἐνεργειῶν τους τήν ἄποψη τοῦ κ. Ἠ. Σπυροπούλου, ὅτι «Εἶναι αὐτονόητο ὅτι ἐπιβάλλεται ἡ περαίωση τῆς προανακρίσεως χωρίς καθυστέρηση, τήν κατάληξη δέ αὐτῆς, καθώς καί τῆς ποινικῆς διώξεως, πού εἶχα παραγγείλει παλαιότερα μέ τό ἀνωτέρω ἔγγραφό μου, νά γνωρίσετε στήν Εἰσαγγελία του Α.Π.»;
6. Πληροφορῶ τόν κ. Ἀντεισαγγελέα τοῦ Α.Π. ὅτι ἡ προανάκριση, πού παράγγειλε τή δεύτερη φορά, τέλειωσε ἀμέσως, ἐπειδή δέν ἄρχισε κἄν. Οἱ μόνες ἀνακριτικές πράξεις, ἦταν ἡ εἰσβολή τῶν πενήντα περίπου ἀστυνομικῶν στήν κατοικία μου καί ἡ σύλληψη τοῦ πληρεξουσίου δικηγόρου μου κ. Δ. Παπουτσιδάκη καί ἐμοῦ, μέ χειρονομίες, μέ ἀπρεπῆ συμπεριφορά ἀπέναντί μου καί μέ φράσεις σκληρές καί προστακτικές, πού δέν κολακεύουν μήτε τόν ἐντολέα τῆς ἐπιχείρησης, Εἰσαγγελέα του Α.Π., μήτε τόν Ἀντεισαγγελέα κ. Ντογιάκο, ἀλλά προσβάλλουν βάναυσα τά ἀνθρώπινα δικαιώματα, τή στοιχειώδη ἀξιοπρέπεια, τήν ἐπισκοπική μου ἰδιότητα καί τό λειτούργημα τοῦ ὑπερασπιστοῦ συνηγόρου μου. Μέ τήν ἴδια δέ αὐθαίρετη διαδικασία συνελήφθησαν καί ἀνύποπτοι πολίτες, πού τήν ὥρα τῆς εἰσβολῆς βρέθηκαν, ὡς ἐπισκέπτες ἤ ὡς προσκυνητές, στό παρεκκλήσιο τοῦ Προφήτη Ἠλία, στόν περίβολο τῆς Ἱ. Μητρόπολης.
7. Τόν πληροφορῶ ἀκόμα, ὅτι ἡ κοινοποίηση τῶν ὁδηγιῶν πρός τούς κατωτέρους του (καί ὄχι τῆς ποινικῆς δίωξης, ὅπως εἶχε ὑποχρέωση), πού ἔκανε στόν Ἀρχιεπίσκοπο, εἶναι κατά παράβαση τοῦ Νόμου 590/77. Ὑποχρέωσή του ἦταν νά τήν κοινοποιήσει στήν Ἱερά Σύνοδο. Ἡ ἀναφορά του στόν Ἀρχιεπίσκοπο εἶναι ὕποπτη. Ἀφίνει περιθώρια στήν ὑποψία, ὅτι ἐκπληρώνει προσωπική δέσμευση νά ἐξοντώσει τό Νικόδημο.
8. Καί κάτι ἄλλο. Δέν γνώριζε ὁ κ. Ντογιάκος ὅτι τό Συμβούλιο Πλημμελειοδικῶν Ἀθηνῶν, πού καί ὁ ἴδιος εἶναι μέλος του, μέ τό ὑπ. ἀριθ. 3292 Βούλευμά του τῆς 28-8-1996 ἀποφάνθηκε ὅτι γιά τά ἀδικήματα γιά τά ὁποῖα ἐκεῖνος μέ συνέλαβε καί μέ κατακρατοῦσε, δέν ὑπάρχει πλήρωση τῆς ἀντικειμενικῆς τους ὑπόστασης καί δέν εἶναι δυνατό νά ἀσκηθεῖ ποινική δίωξη ἐναντίον μου; Γιατί τόση βιασύνη καί τυφλή ὑπακοή στίς ἐπιθυμίες τοῦ Μητροπολίτη Ζακύνθου Παντελεήμονα καί ὄχι στή νομιμότητα;
     Τά παραπάνω δεδομένα, στερεώνουν μέσα μου τήν πεποίθησή μου, ὅτι ὅλοι ὅσοι ἐνήργησαν ἤ συνήργησαν στήν ἐναντίον μου ἐπιχείρηση, διάλεξαν τόν κατάλληλο χρόνο καί τούς κατάλληλους ἀνθρώπους ὄχι γιά τήν ἐπιβολή τῆς νομιμότητας καί τοῦ κράτους Δικαίου, ἀλλά γιά τήν ἱκανοποίηση τῶν ἐπιθυμιῶν ἐκείνων πού κρατοῦν δέσμια τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καί τοῦ Μακ. Ἀρχιεπισκόπου, πού μέ καταδιώκει ἐπί εἰκοσιδυό ὁλόκληρα χρόνια.
     Τέτοιες ἐνέργειες πρέπει νά προβληματίσουν ὅλους ἐκείνους πού σκέπτονται ἐλεύθερα καί πού ἔχουν στόχο ἀναφορᾶς τή δημοκρατία. Ὁ κάθε «Νικόδημος» παρέρχεται. Ὅμως, τό πληγωμένο Δίκαιο παραμένει. Καί τό Νομολογιακό προηγούμενο τῆς αὐθαιρεσίας καί τῆς βίας θά καταγραφεῖ στίς μελανές σελίδες τῆς ἱστορίας τῆς δικαστικῆς πρακτικῆς καί δεοντολογίας. Αὐτό γιατί ἡ δικαιοσύνη δέν πρέπει καί δέν μπορεῖ νά ὑπάρχει γιά τήν προστασία τῶν ἰσχυρῶν, ἀλλά γιά τήν πάταξη τῆς ἀδικίας. Ἔτσι τήν ὁριοθετεῖ ὁ Ψαλμωδός ὅταν λέει: «κρίνατε ὀρφανῷ καί πτωχῷ, ταπεινόν καί πένητα δικαιώσατε. Ἐξέλεσθε πένητα καί πτωχόν, ἐκ χειρός ἁμαρτωλοῦ ρύσασθε αὐτόν» (Ψαλμ. 81ος στ. 3, 4)».
     Γιά μιά ἀκόμα πιό ὁλοκληρωμένη γνώση τοῦ μεγέθους τῆς παρανομίας προσθέτουμε καί τό ἑξῆς χαρακτηριστικό. Ἐπειδή ὑπῆρχε καί μιά παλαιότερη παραγγελία γιά νά διενεργηθοῦν ἀνακρίσεις καί νά ἀποδειχθεῖ κατά πόσον ὁ μητροπολίτης Ἀττικῆς Νικόδημος ἔκανε ἀντιποίηση ἀρχῆς καί κατακρατοῦσε παράνομα τά ἀρχεῖα τῆς μητροπόλεως, ἔτυχε στίς 28-8-1996 νά ἐκδοθεῖ ἀπόφαση τοῦ Συμβουλίου Πλημμελειοδικῶν Ἀθηνῶν πού ἀποφάνθηκε ὅτι δέν πρέπει νά γίνει κατηγορία κατά τοῦ Ἀττικῆς Νικόδημου. Καί αὐτήν τήν ἀπόφαση ἔγραψαν «στά παλαιά τους ὑποδήματα» ὅσοι μετεῖχαν στήν βίαιη ἐκδίωξη τοῦ μητροπολίτη. Δεῖτε κάποια ἀποσπάσματα τῆς ἀπόφασης αὐτῆς:
& «Ἀριθμός 3292/1996
ΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ
ΠΛΗΜΜΕΛΕΙΟΔΙΚΩΝ ΑΘΗΝΩΝ
     Δικαστές: Ἀθανάσιος Παπαδόπουλος Πρόεδρος Πλημμελειοδικῶν, Γεώργιος Καλόφωνος καί Γεωργία Μαρίνου Πλημμελειοδίκες:
     Συνεδρίασε στό γραφεῖο τοῦ Προέδρου στίς 5-7-1996. Στή συνεδρίαση παρευρισκόταν ὁ Εἰσαγγελέας Πλημ/κῶν Θεόδωρος Παπαγεωργόπουλος (διότι κωλυόταν ὁ Εἰσαγγελέας Πλημ/κῶν) καί ὁ Γραμματέας Γεώργιος Μάης...
     ...ὁ Εἰσαγγελέας εἰσήγαγε τή δικογραφία πού σχηματίστηκε στό Συμβούλιο τοῦτο μέ τήν ὑπ’ ἀριθμ. ΕΓ 103-96/81/26 ἔγγραφη πρότασή του, ἡ ὁποία ἔχει ὡς ἑξῆς:
     Ὑποβάλλω τήν παροῦσα σύμφωνα μέ τό ἄρθρο 308§1 ΚΠοινΔ καί ἐκθέτω τά ἑξῆς:
Κατά τοῦ κατηγορουμένου
Νικολάου Γκατζιρούλη τοῦ Ζήση κατοίκου Κηφισιᾶς, ἐτῶν 68, ἔχει ἀσκηθεῖ ποινική δίωξη γιά:
α) αὐθαίρετη χρησιμοποίηση Μητροπολιτικῶν κτημάτων,
β) ὑπεξαγωγή ἐγγράφων,
γ) ἀντιποίηση ἄσκησης ὑπηρεσίας λειτουργοῦ τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας καί
δ) ἀντιποίηση τίτλου λειτουργοῦ τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας (ἄρθρ. 23§1 ΑΝ 1539/38 (1 ΑΝ 263/68), 62§2 Ν. 590/77, 222, 175, 176, 94§1 ΠΚ)...
     Ὁ Νικόλαος Γκατζιρούλης ἦταν Μητροπολίτης Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος. Εἶχε ἀναγνωρισθεῖ καί κατασταθεῖ ὡς Μητροπολίτης μέ ΒΔ ἀπό 15-4-68. Μέ ἀπόφαση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀπό 10-8-93 ἐπιβλήθηκε στόν πιό πάνω Μητροπολίτη τό ἐπιτίμιο τῆς ἀποκοπῆς ἀπ’ τήν Ἐκκλησιαστική κοινωνία. Κατόπιν αὐτοῦ καί μέ ΠΔ ἀπό 19-4-94 ἀνακλήθηκε τό ΠΔ ἀπό 15-4-68 μέ τό ὁποῖο ὁ Ν. Γκατζιρούλης εἶχε ἀναγνωρισθεῖ ὡς Μητροπολίτης τῆς ὡς ἄνω Μητροπόλεως. Μετά ἀπό αἴτηση τοῦ τελευταίου ἐκδόθηκε ἡ 406/27-6-94 ἀπόφαση τῆς Ἐπιτροπῆς Ἀναστολῶν Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας. Μέ τήν ἀπόφαση αὐτή ἀναστέλλεται ἡ ἐκτέλεση τῆς ἀπό 25-5-94 ἀπόφασης Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μέ τήν ὁποία ἀναδείχθηκε ὡς Μητροπολίτης Ἀττικῆς, ὁ Μητροπολίτης Ζακύνθου Παντελεήμων. Ἔτσι ὁ θρόνος τῆς Μητροπόλεως Ἀττικῆς βρέθηκε σέ χηρεία. Σέ τέτοια περίπτωση καί γιά τήν ἀντιμετώπιση τῶν ὑπηρεσιακῶν ἀναγκῶν τῆς Μητροπόλεως ἔχουν ἐφαρμογή οἱ διατάξεις τοῦ ἄρθρου 23 Ν 590/77 κατά τό ὁποῖο διορίζεται τοποτηρητής (βλ. ἀπόφ. 406/94 Ε.Α.Σ.Ε).
     Ὁ Νικόλαος Γκατζιρούλης σταμάτησε νά ἀσχολεῖται μέ τή διοίκηση τῆς Μητροπόλεως Ἀθηνῶν, τήν ὁποία ἀνέλαβε (ὡς Τοποτηρητής) ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν (βλ. ἔγγραφα Μητροπόλεως Ἀττικῆς ἀπό 16-9-94 καί 22-9-94).
     Ὅμως ὁ Ν. Γκατζιρούλης παρέμεινε στο Ἐπισκοπεῖο (Γρ. Λαμπράκη 2 Κηφισιά).
     Ἀλλά δέν προκύπτει ὅτι ἀσχολήθηκε μέ τά ἐκκλησιαστικά πράγματα, μέ τήν πρόθεση ν’ἀναμιχθεῖ στή διοίκηση τῆς Μητροπόλεως Ἀττικῆς καί νά ἐμφανισθεῖ ὡς Μητροπολίτης Ἀττικῆς.
     Ὁ κατηγορούμενος δέν ἔχει καθαιρεθεῖ καί δέν ἔχει περιέλθει στήν τάξη τῶν λαϊκῶν. Ἑπομένως δέν ἔπαυσε νά εἶναι ἱερωμένος καί μάλιστα Ἱεράρχης (Ἐπίσκοπος) πού ἀνήκει στήν ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Πάντως δέν προκύπτει ὅτι ὁ κατηγορούμενος ἐμφανίστηκε δημόσια καί ἐπίσημα ὡς Μητροπολίτης Ἀττικῆς μέ συγκεκριμένες ἐνέργειες (βλ. καί Α.Π. 558/ 79 ΠΧ ΚΘ 670).
     Ὁ κατηγορούμενος ἰσχυρίζεται ὅτι κανένας δέν τοῦ ζήτησε νά «παραδώσει τήν Μητρόπολη», ἀφοῦ δέν ὑπῆρχε νέος Μητροπολίτης Ἀττικῆς στόν ὁποῖο θά ἔπρεπε νά «παραδώσει»...
...ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
Προτείνω στό Συμβούλιο ν’ ἀποφανθεῖ ὅτι δέν πρέπει ν’ἀπαγγελθεῖ κατηγορία κατά τοῦ Νικολάου Γκατζιρούλη κατοίκου Κηφισιᾶς γι’αὐθαίρετη χρησιμοποίηση Μητροπολιτικῶν κτημάτων, ὑπεξαγωγή ἐγγράφων, παράβαση ἄρθρων 175, 176 ΠΚ, πράξεις πού φέρεται ὅτι αὐτός ἔχει τελέσει στήν Κηφισιά καί κατά τό χρονικό διάστημα μεταξύ 27-6-94 καί 30-8-94.
Ἀθήνα 30-6-96
Ὁ εἰσαγγελέας
Θεόδωρος Παπαγεωργόπουλος
Εἰσαγγελέας Πρωτοδικῶν
     Ἀφοῦ ἄκουσε τόν Εἰσαγγελέα πού ἀνέπτυξε καί προφορικά τήν παραπάνω πρότασή του καί μετά τήν ἀποχώρησή του
ΜΕΛΕΤΗΣΕ ΤΗ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ
ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ...
     ...ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
Ἀποφαίνεται ὅτι δέν πρέπει νά γίνει κατηγορία κατά τοῦ
Νικολάου Γκατζιρούλη τοῦ Ζήση
κατοίκου Κηφισιᾶς
     γιά α) αὐθαίρετη χρησιμοποίηση Μητροπολιτικῶν κτημάτων, β) ὑπεξαγωγή ἐγγράφων, γ) ἀντιποίηση ἄσκησης ὑπηρεσίας λειτουργοῦ τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας καί δ) ἀντιποίηση τίτλου λειτουργοῦ τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας πράξεις πού φέρονται ὅτι τελέσθηκαν ἀπό αὐτόν στήν Κηφισιά καί κατά τό χρονικό διάστημα μεταξύ 27-6-1994 καί 30-8-1994.
Ἀποφασίσθηκε στήν Ἀθήνα στίς 15-7-1996 καί ἐκδόθηκε στίς 28 ΑΥΓ. 1996.
Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ        Ο ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ
Ἀθαν. Παπαδόπουλος    Γεώρ. Μάης»
     Τό πρῶτο κείμενο πού θέλησε νά γράψει στήν τακτική ἀρθρογραφία του στόν «Ὀρθόδοξο Τῦπο» ὁ μητροπολίτης Ἀττικῆς ἦταν ἡ εὐγνωμοσύνη του πρός τόν λαό τοῦ Θεοῦ. Διαβάστε το, γιά νά κατανοήσετε τά αἰσθήματα τοῦ ἐπισκόπου γιά τόν λαό πού βιώνει τό μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας, εὐαισθητοποιεῖται γιά τίς πληγές τοῦ χαρισματικοῦ σώματος καί βρίσκεται σέ μιά κατάσταση ἀγῶνα γιά νά τίς θεραπεύσει:
«Ἡ εὐγνωμοσύνη μου
στό λαό τοῦ Θεοῦ
     Στρέφομαι μέ ἀγάπη καί μέ βαθειά εὐγνωμοσύνη στό λαό τοῦ Θεοῦ. Στό πλῆθος, τό ἀνώνυμο γιά τούς δυνάστες τῆς γῆς καί ἐπώνυμο στήν παντοκρατορική πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Ὑποκλίνομαι, νοιώθω πρόθυμος νά ζωστῶ λέντιο, προσφέρομαι ταπεινός ἐργάτης στήν ἱερή διακονία τῆς σωτηρίας του.
     Ὁ λαός, πού προσεύχεται ἀπό τά βάθη τῆς φλεγόμενης καρδιᾶς του, δίχως βλέψεις σέ ὑλικά ἀνταλλάγματα, δίχως προσδοκίες κοσμικῆς ἀναδείξεως, συγκροτεῖ τό Εὐχαριστιακό σῶμα καί βιώνει τή μεγάλη Θυσία τοῦ Γολγοθᾶ, τούς χλευασμούς καί τίς μαστιγώσεις καί τό ἀκάνθινο στεφάνι καί τό σταυρό καί τό αἷμα τοῦ σαρκωμένου Λόγου τοῦ Θεοῦ.
     Ὁ λαός, πού βηματίζει πίσω ἀπό τό σταυρό, πού σηκώνει τό φορτίο τῆς ὀδύνης καί τῆς χλεύης, καί καρφώνει τό βλέμμα στήν αὐγή τῆς ἀναστάσιμης μέρας, ἀνακαλύπτει τό γνήσιο νόημα τῆς ὑπάρξεως καί χαράσσει πορεία πρός τήν ἐπουράνια πόλι «ἧς δημιουργός καί τεχνίτης ὁ Θεός» (Ἑβρ. 11, 10).
     Ὁ λαός, πού ἀναπνέει τήν ἁγιοπνευματική Χάρι καί τήν δέχεται στήν καρδιά, ζῆ τήν ἔμπνευσι καί τήν ἀνάπλασι καί τόν ἁγιασμό καί ἐγγράφεται στά κατάστιχα τῆς Οὐράνιας Βασιλείας.
     Ὁ λαός, πού συμπορεύεται μέ τούς ἁγίους Ἀποστόλους καί τούς μάρτυρες τῆς ἁγιώτατης Ἐκκλησίας, πού ἁπλώνει τήν ἀκοή στίς διδαχές τῶν Πατέρων καί στά ἀποφθέγματα τῶν ἡρώων τῆς πίστεως, ἐντάσσεται στό μεγάλο σχολεῖο τῆς πίστεως καί μαθητεύει στίς λαμπρές φυσιογνωμίες τῶν καταξιωμένων ὁδοιπόρων τῆς ἱστορίας.
     Ὁ λαός, πού ἀγωνίζεται γιά τή δόξα τῆς Ἐκκλησίας, γιά τήν καθαρότητα τοῦ ἄσπιλου χιτῶνα τοῦ Ἱεροῦ Σώματος, γιά τήν ἀκεραιότητα τῶν ἀποστολικῶν παραδόσεων, γιά τή λαμπρότητα τῆς ἱερωσύνης, γιά τή φωτεινότητα τοῦ ἤθους, οἰκοδομεῖ τό Ναό τοῦ Θεοῦ καί λιτανεύει στήν ἔρημο τοῦ κόσμου τήν ἀλήθεια καί τή διαύγεια.
     Ὁ λαός, πού διώκεται γιά τήν πίστι του καί γιά τήν ἀφοσίωσί του στό Θεϊκό πρόσταγμα, πού προπηλακίζεται ἀπό τούς δυνάστες τῆς θρησκευτικῆς ἤ ἐκκλησιαστικῆς τυραννίας, πού σπρώχνεται στό περιθώριο ἀπό τούς ἀλόγιστους φορεῖς τῆς κοσμικῆς ἐξουσίας, ἀνυψώνεται σέ μάρτυρα τῆς πίστεως καί σέ ἀληθινή ἡγεσία στή μακρά φάλαγγα τῆς ἀνθρωπότητας.
     Σ ’αὐτό τό λαό ἀπευθύνομαι τώρα. Σαράντα χρόνια διακονῶ τό φρικτό Θυσιαστήριο καί δέν ἀποτόλμησα νά μιλήσω στό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας μου, πού εἶναι τό κυρίαρχο σῶμα, γιά τόν προσωπικό μου σταυρό καί τήν ἀτομική μου περιπέτεια. Οὔτε διανοήθηκα νά κάνω μιά δημόσια ἀναφορά καί ἀπολογισμό τῶν διωγμῶν "οἵους ὑπήνεγκα" (Β ΄Τίτ. 3, 11) στό πλῆθος, στίς καρδιές καί στή σκέψι τῶν παιδιῶν τοῦ Θεοῦ, πού ζοῦν μέ ἔντασι τή μαύρη νύχτα τῆς ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας καί ὁδοιποροῦν ποτίζοντας τό μονοπάτι μέ τίς πύρινες προσευχές τους καί μέ τό καυτό τους δάκρυ.
     Τώρα σταματάω μπροστά τους, ὄχι ἀνοίγοντας τή δική μου καρδιά καί φανερώνοντας τά προσωπικά μου αἰσθήματα. Πρόθεσί μου εἶναι νά ἀποδώσω τήν ὀφειλόμενη εὐγνωμοσύνη σ’ ὅλο αὐτό τό λαό, πού εἰκοσιδυό ὁλόκληρα χρόνια στάθηκε ἀλύγιστος. Δέν κάμφθηκε οὔτε ὅταν ἔβλεπε τόν ὅσιο Ἱεράρχη, τόν Λαρίσης Θεολόγο, μέσα ἀπό τά σίδερα τῆς Ἱερᾶς Συνόδου νά δικάζεται καί νά καταδικάζεται δίχως κατηγορία καί δίχως ἀπολογία, οὔτε, ὅταν ἀντιμετώπισε τήν ἀπειλή τῶν ἀφορισμῶν καί τῶν κατατρεγμῶν. Δέν ὑποχώρησε οὔτε μπροστά στίς ὀρδές τῶν ροπαλοφόρων τῶν ΜΑΤ, οὔτε κάτω ἀπό τήν καταπίεσι τῶν ὠργισμένων μιτροφόρων. Χρόνια πάσχουν καί προσεύχονται, μετέχουν στήν ὀδύνη, κοινωνοῦν στόν πόνο καί ἁγιάζονται μέ τό πορφυρό αἷμα τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ καί μέ τή μεταποίησι τῆς λύπης σέ προσδοκία τῆς Ἀναστάσεως.
     Ἡ ἔκφρασι τῆς εὐγνωμοσύνης μου εἶναι ἐκπλήρωσι χρέους ἀπό ἕνα ἐπίσκοπο, πού τό διακόνημά του εἶναι νά ὑπηρετῆ τό λαό καί νά θυσιάζεται στό Γολγοθά τοῦ ἱεροῦ του χρέους. Ἐγώ ἀξιώθηκα νά περπατήσω σηκώνοντας τό σταυρό. Τό διωγμό καί τήν παγωνιά τοῦ μίσους. Καί ἐκεῖνοι στάθηκαν στό πλευρό μου καί στό πλευρό τῶν συνδιωκομένων ἀδελφῶν μέ ἀγάπη καί μέ αὐτοθυσία. Μέ βαθειά συγκίνησι καταθέτω στίς καρδιές ὅλων αὐτῶν τῶν ἀγωνιστῶν καί στήν ἱστορία τήν εὐχαριστία μου. Πού εἶναι μεστή ἀπό ἀγάπη καί μεστή ἀπό ἐλπίδα.
     Ὁ λόγος μου, τούτη τή στιγμή, ἀποτελεῖ καί κήρυγμα καί μήνυμα ἐλπίδας. Ἀγγέλλει πώς ἡ νύχτα δέν μπορεῖ νά εἶναι ἀτέρμονη. Τό σκοτάδι δέν ἀντέχει γιά νά βασιλέψη αἰώνια. "Ὀψέ Σαββάτων, τῇ ἐπιφωσκούσῃ'' (Ματθ. 28, 1) θά ἠχήσουν οἱ χαρμόσυνες καμπάνες καί θά ἀναγγείλουν τή μεγάλη χαρά.
     Ἡ κραιπάλη καί ἡ βία καί ἡ τυραννία δέν ἀντέχουν στήν παρουσία τοῦ Ἀναστημένου Λόγου τοῦ Θεοῦ. Δέν ἔχουν τή δύναμι γιά νά κυριαρχήσουν αἰώνια. Αἰώνια κυριαρχεῖ ἡ ἀλήθεια, ἡ δικαιοσύνη, ἡ καθαρότητα, τό φῶς. Καί τό αἷμα τῶν μαρτύρων δέν σβήνει τή λαμπρότητα τῆς ἀποστολικῆς πίστεως καί τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἤθους. Τά φωτίζει καί τά λαμπρύνει ἀκόμα περισσότερο.
     "Τῶν ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ μαρτύρων σου, ὡς πορφύραν καί βύσσον τά αἵματα ἡ Ἐκκλησία Σου στολισαμένη, δι ’ αὐτῶν βοᾶ σοι, Χριστέ ὁ Θεός...
Ο ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ
ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ»
     Ἡ πρώτη του λειτουργία τήν Κυριακή μετά τήν δεύτερη ἐξορία του τελέσθηκε στό ἀγαπημένο του μοναστήρι, τήν μονή Νέου Στουδίου. Ἡ λειτουργία αὐτή εἶχε ἕνα ἔντονο συγκινησιακό χαρακτῆρα. Κοντά του, στήν προσφορά τῆς εὐχαριστίας, τά ἀγαπημένα παιδιά του (ἦταν κοντά του στούς ἀγῶνες του καί τώρα κοντά του στήν ἐξορία του). Ὅταν ἦρθε ἡ ὥρα τοῦ κηρύγματος κρεμάσθηκαν κυριολεκτικά ὅλοι ἀπό τά χείλη του. Τό εὐαγγελικό κείμενο ἀναφερόταν στήν ἀγάπη στούς ἐχθρούς μας. Καί ὁ ἐπίσκοπος ἀλλοιωμένος τή στιγμή ἐκείνη ἀπό τήν ἐπίσκεψη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀπηύθυνε τά παρακάτω, ἀπροσδόκητα γιά ὅλους μας λόγια, πού μόνο μιά ἁγιασμένη ψυχή μποροῦσε νά ἐκστομίσει:
     «Ἀδελφοί μου, δέν ἔχω τήν πρόθεση νά κάνω κήρυγμα. Νά ἀναλύσω τό θεολογικό περιεχόμενο τῶν εὐαγγελικῶν ἤ ἀποστολικῶν ἀναγνωσμάτων. Θά ἤθελα ἁπλῶς νά ὑπογραμμίσω τό μήνυμα τῆς ἡμέρας.
     Ζήσαμε μιά τραγική ἑβδομάδα. Εἴδαμε νά ἐκφέρεται ἡ φλόγα τοῦ μίσους καί ἡ τραχύτης τῆς τρομοκρατίας. Καί σήμερα βρισκόμαστε στό ναό τοῦ Θεοῦ μέ ἕνα μήνυμα καί μέ μιά λαχτάρα. Νά γίνουμε Υἱοί Ὑψίστου. Καί ἀκοῦμε αὐτή τήν Κυριακή, αὐτή τήν ἡμέρα τό λόγο τοῦ Κυρίου μας «ἀγαπᾶτε τούς ἐχθρούς ὑμῶν καί εὔχεσθε ὑπέρ τῶν ἐπηρεαζόντων ὑμᾶς καί διωκόντων ὑμᾶς». Αὐτό εἶναι ἰαχή, εἶναι προσταγή, εἶναι ὑπόδειγμα.
     Στήν Καινή Διαθήκη ὑπάρχουν τρία γεγονότα, καί τά τρία συγκλονιστικά, τά ὁποῖα φωτίζουν αὐτή τή διδαχή. Τό πρῶτο γεγονός εἶναι τό παράδειγμα τοῦ Κυρίου μας. Τό ξέρουμε ὅλοι, εἶναι τυπωμένο μέσα στίς καρδιές μας, ἀλλά εἶναι ἀνάγκη νά τό φωτίσουμε. Ἐπάνω στό Σταυρό ἀντίκρυσε ὁ Κύριος τούς Γραμματεῖς, τούς Φαρισαίους, τούς Σαδουκκαίους, τούς σταυρωτές. Αὐτούς πού ἐφώναζαν, αὐτούς πού Τοῦ ἐπέρασαν στό κεφάλι τό ἀκάνθινο στεφάνι, αὐτούς πού Τόν ἐκάρφωσαν ἐπάνω στό Σταυρό. Καί τήν τελευταία στιγμή, προτοῦ ὁ Κύριος ἀφήσει τό Πνεῦμα, ὕψωσε τούς ὀφθαλμούς στόν οὐρανό καί εἶπε: «Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς. Οὐ γάρ οἴδασι τί ποιοῦσι.». Αὐτό εἶναι τό ὑπόδειγμα τοῦ Κυρίου. Δέ μᾶς λέει σήμερα ἁπλῶς διδαχές ἤ ἐντολές. Εἶναι λόγος πού ὑπογραμμίστηκε μέ τό αἷμα Του καί μέ τήν προσευχή Του πού τήν ἀπηύθυνε πάνω ἀπό τό Σταυρό.
     Στήν Καινή Διαθήκη καταχωροῦνται καί δυό ἄλλα περιστατικά. Τό δεύτερο εἶναι ὁ πρωτομάρτυρας Στέφανος. Ξέρετε πολύ καλά ὅτι τήν ὥρα πού τόν ἐλιθοβόλουν, ὁ Στέφανος εἶχε τή δύναμη, εἶχε τήν ψυχική ἀντοχή νά ἀπευθυνθεῖ στόν οὐρανό καί νά ἱκετεύσει: «Κύριε, μή στήσης αὐτοῖς τήν ἁμαρτίαν ταύτην.» Ἔχει ἰδιαίτερη σημασία ὅτι τό κείμενο ὅπως εἶναι γραμμένο μιλάει γιά ἐπίκληση. «Ἐλιθοβόλουν τόν Στέφανον ἐπικαλούμενον καί λέγοντα μή στήσης αὐτοῖς τήν ἁμαρτίαν ταύτην.» Ἡ ἐπίκληση εἶναι ζήτηση τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ ἀπό καρδίας, εἶναι γνησιότητα, εἶναι πόνος, εἶναι ἐνδιαφέρον.
     Ὑπάρχει καί μιά τρίτη ἀναγραφή. Περιέχεται στό τέλος, στόν ἐπίλογο τῆς δευτέρας ἐπιστολῆς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου στόν μαθητή του Τιμόθεο. Ἐκεῖ πλέον, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μιλάει γιά τήν ἐγκατάλειψη, τή δυσχέρεια πού βρέθηκε ὅταν πλέον ἦταν ὑπόδικος, κατάδικος στή Ρώμη. «Δημᾶς μέ ἐγκατέλιπε ἀγαπήσας τόν νῦν αἰῶνα» λέει ὁ Ἀπόστολος καί παρακάτω «ἐν τῇ πρώτῃ μου ἀπολογία οὐδείς μοί συμπαρεγένετο». Ἀναφέρεται στούς χριστιανούς τῆς Ρώμης πού τόν ὑποδέχτηκαν μέ ἀγάπη, μέ σεβασμό ἀλλά μετά τόν λησμόνησαν. «Ἐν τῇ πρώτῃ μου ἀπολογία οὐδείς μοι συμπαρεγένετο». Καί προσθέτει: «μή αὐτοῖς λογισθείη». Νά μή λογισθῆ αὐτή ἡ ἁμαρτία, αὐτή ἡ ἐγκατάλειψη ἀπό τούς ἀνθρώπους πού θά ’πρεπε νά εἶναι παρόντες.
     Ἀδελφοί μου, αὐτά τά τρία περιστατικά, οἱ τρεῖς ἀναγραφές τῆς Καινῆς Διαθήκης, νομίζω ὅτι ὑπομνηματίζουν ἐπαρκέστατα τή διδαχή τοῦ Κυρίου μας καί τό σημερινό μας χρέος. Θέλω νά σᾶς παρακαλέσω νά προσφέρουμε ὅλοι τή σημερινή μας Θεία Εὐχαριστία ὑπέρ τῶν μισούντων ἡμᾶς, ὑπέρ ὅλων ἐκείνων οἱ ὁποῖοι στάθηκαν μέ ἐχθρότητα καί ὑπέρ τῶν ἀδελφῶν καί συλλειτουργῶν οἱ ὁποῖοι δέν συμπαρίσταντο, δέ στάθηκαν κοντά σέ δύσκολες ὧρες. Χρέος μας καί νά προσφέρουμε τήν Εὐχαριστία μέ αὐτές τίς τρεῖς οὐσιαστικές προδιαγραφές πού ὁρίζουν αὐτά τά κείμενα. Πρῶτον, «ἄφες αὐτοῖς τήν ἁμαρτίαν ταύτην». Δεύτερον, «μή στήσης αὐτοῖς τήν ἁμαρτίαν» καί τρίτον, «μή αὐτοῖς λογισθείη».
     Ἀδελφοί μου, περπατᾶμε, προχωρεῖ ἡ Ἐκκλησία μέ μόνη λαχτάρα νά συγκροτεῖ τό σῶμα Ἰησοῦ Χριστοῦ, νά συγκροτεῖ αὐτήν τήν κοινότητα, τῶν υἱῶν τοῦ Ὑψίστου. Καί ὅπως βλέπετε, ἀπό τόν Κύριο μέχρι τό Στέφανο, μέχρι τόν Ἀπόστολο Παῦλο, μέχρι τίς ἱστορίες τῶν αἰώνων ἡ Ἐκκλησία ἀντιμετωπίζει διωγμό, τρομοκρατία, καταπίεση καί ταυτόχρονα συλλέγεται, μαζεύεται, συγκεντρώνεται, συνάγεται στό ναό τοῦ Θεοῦ καί προσφέρει αὐτές τίς τρεῖς φράσεις: «οὐκ οἴδασι τί ποιοῦσι», «μή στήσεις αὐτοῖς τήν ἁμαρτίαν ταύτην» καί «μή αὐτοῖς λογισθείη». Σᾶς παρακαλῶ, τυπώσετε αὐτές τίς φράσεις στήν καρδιά σας καί σ’ ὅλο τό διάστημα τῆς σημερινῆς μας Θείας Λειτουργίας προσφέρετέ τες στόν Κύριο».
     Αὐτό εἶναι τό μεγαλεῖο τῆς ἐπισκοπικῆς ψυχῆς. Νά μή κρατήσει κανένα μίσος, καμιά κακία μέσα του γιά τά ὅσα ἄδικα καί θηριώδη συνέβησαν ἐναντίον του. Καί νά προτρέπει τό εὐχαριστιακό σῶμα νά συνάζεται, νά βιώνει τό μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας καί νά προσφέρει τήν εὐχαριστία ὑπέρ τῶν μισούντων καί ὑπέρ τῶν μή συμπαραστεκομένων στή δοκιμασία τοῦ ἐπισκόπου καί τῆς Ἐκκλησίας ὁλόκληρης. Ἄς ξαναδιαβάσουμε τά λόγια του καί τήν προτροπή του πρός τό ἐκκλησίασμα σάν ἕνα μεγάλο θησαυρό πού μᾶς χαρίσθηκε ἀπό τόν πνευματικό μας πατέρα:
     «Θέλω νά σᾶς παρακαλέσω νά προσφέρουμε ὅλοι τή σημερινή μας Θεία Εὐχαριστία ὑπέρ τῶν μισούντων ἡμᾶς, ὑπέρ ὅλων ἐκείνων οἱ ὁποῖοι στάθηκαν μέ ἐχθρότητα καί ὑπέρ τῶν ἀδελφῶν καί συλλειτουργῶν οἱ ὁποῖοι δέν συμπαρίσταντο, δέ στάθηκαν κοντά σέ δύσκολες ὧρες».
     Οἱ μεγάλοι ἄνδρες ΄ἀναγνωρίζονται καί ἀναδεικνύονται στίς δύσκολες καμπές τῆς ζωῆς τους. Ἐκεῖ δείχνουν τό μεγαλεῖο τους, τά ποιοτικά στοιχεῖα τῆς πνευματικῆς ζωῆς τους, τό βεληνεκές τῆς προσωπικότητάς τους. Παρόμοια ὁ Ἀττικῆς Νικόδημος αὐτές τίς στιγμές τοῦ διωγμοῦ καί τῆς δεύτερης ἐξορίας εἶναι πού ἀκτινοβολοῦσε τό πρόσωπό του ἀπό τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος σέ τόσο βαθμό πού γινόταν ἀντιληπτό καί ἀπό τούς κοντινούς του ἀνθρώπους.

Ἀρχ. Εἰρηναῖος Μπουσδέκης          

8 σχόλια:

  1. Τραγικά συμβάντα. Σε συνέχεια των γεγονότων της Κ.Δ., 20 αιώνων Εκκλησιαστικής Ιστορίας και σε επιβεβαίωσι της διδασκαλίας του Κυρίου, των Αποστόλων, των πατέρων, ΑΠΟΔΕΙΚΝΎΟΥΝ ΌΤΙ "μη πεποίθατε...επί υιοίς ανθρώπων"῎ Δεν πρέπει να έχουμε καμμία εμπιστοσύνη σε ανθρώπους κοσμικούς -κρατικούς κι εκκλησιαστικούς και, στις περιπτώσεις που οι θεσμοί εκπροσωπούνται από επιόρκους ή/και υποκειμενικώς κρίνοντες λειτουργούς, π.χ. παραδικαστικό κύκλωμα Γιοσάκη, αφορισμός Σωτηρόπουλου, 12 σφαγιασθέντες, π.Ευθύμιος Τρικαμηνάς, διώκτες όσων δεν αποδέχονται την ψευτοσύνοδον, ΔΕΝ ΠΡΈΠΕΙΝΑ ΕΛΠΊΖΟΥΜΕ ούτε σε ΤΕΤΟΙΟΥΣ θεσμούς (ανθρώπινη δικαιοσύνη, κρατική εκκλησία).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κι άλλοτε έχω ρωτήσει και ΔΥΣΤΥΧΩΣ δεν έλαβα μια ΚΑΘΑΡΉ και ντόμπρα απάντηση:Γιατί επιλέχτηκαν αυτοί οι 12 να "σφαγιαστούν"κι όχι ΌΛΟΙ οι εκλεγέντες κατά την περίοδο του Ιερωνύμου του Α΄;;!Μακάρι να μην αγνοηθώ,για να "πιστέψω"στο άδικο της "σφαγής"και στο δίκαιο των σφαγιασθέντων!!Περιμένω!!Καλή σαρακοστή!!Επίσης-κατά τη γνώμη μου-άλλος ήταν ο Θεολόγος και ΠΟΛΎ άλλος ο Νικόδημος!!Δεν είχαν καμιά σχέση ως προς τον χαρακτήρα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τι να σε απαντησω;
      Αν εισαι νεαρος εχεις δικηο να ρωτας.
      Αν εισαι μεγαλος οφειλες να ξερεις τους λογους.
      Απλουστατα ηταν οι πιο θαρραλεοι και οι πιο ανυποχωρητοι.
      Εγραφαν, μιλουσαν και ηλεγχαν. Ειχαν στομα.
      Ο θεολογος ταβαλε με τους Μασωνους της Λαρισας.
      Ο Νικοδημος ηταν σκληροταταος ελεγκτης και ειχε μεσα του πολυ ...τσαγανο.
      Ο Καρδιτσας γιατι ηλεγχε ανυποχωρητα.
      Ο Χαριτων γιατι ειχε ιστορια ενδοξη και μιλουσε ακομα και πολυ και την Κυβερνησι. \
      Και οι αλλοι για διαφορους αλλους λογους.
      Αυτα δειχνουν και τα κειμενα.
      Ενοχλουνταν ο αθυροστομος αλητεμπορας Τικας και πετσοκοβε οποιον δεν τον προσκυνουσε.
      Ηταν ενα ...ανθρωποσκυλο.
      Σκατοστομος, βρωμοστομος, τι αλλο να σου πουμε;
      Για τους χαρακτηρες τους τι να σου πουμε;
      Ηταν οι μονοι στην νεωτερη ιστορια που δεν παρακαλεσαν για να γινουν δεσποτες.
      Γι αυτο και πιστευουμε ηταν κακονικα Θεοπροβλητοι.
      Ο Νικοδημος ηταν ενας σπανιος ιεραρχης αλλα μιλουσε την ΣΚΛΗΡΗ αληθεια.
      και αυτο τον εφαγε.
      Αυτο ηταν η μοναδικη αιτια της καρατομησης του.
      Αν δεν σε καλυψα πεστο μου.
      Ικανοποιησα την περιεργεια σου;

      Διαγραφή
    2. Αγαπητε αδελφε μου αν ολοι οι ανθρωποι ημασταν ιδιοι στο χαρακτηρα πως θα συννενοουμασταν.Τον χαρακτηρα μας ομως ΜΟΝΟΝ ο Αγιος ΘΕΟΣ γνωριζει και ο πνευματικος μας (αν εξομολογουμαστε με απολυτη ειλικρινεια),μην κρινουμε ευκολα ! Αλλος ο ιερος Χρυσοστομος και αλλος ο αγιος Γρηγοριος Ο θεολογος.Ο ενας πυρινος ιεροκηρυκας ο αλλος ευαισθητος και ηπιων τονων ιεραρχης.Το σημαντικο ειναι πως και οι δυο αυτοι αγιοι επισκοποι (θεολογος και Νικοδημος) δεν παρακαλεσαν κανενα για να γινουν επισκοποι ,δεν πλουτισαν ,δεν ειχαν λερωμενο ηθικα ρασο,δεν κολακεψαν για να ξαναμπουνε στη Συνοδο,δεν συμβιβαστηκαν με τα κακως κειμενα της εκκλησιας ,δεν προωθηασν ημετερους ,δεν τα κανανε πλακακια με κοσμοκρατορες,δεν ζητησαν προβολη απο την εκκλησια ΖΟΥΣΑΝ για την δοξα της εκκλησιας,δεν...,δεν...Βλεπεις τελικα ποσα κοινα ειχανε.Και το τελευταιο εφυγαν και ο λαος του Θεου τους εχει παντοτε στην καρδια του.Στα μνημοσυνα τους καθε χρονο σε Λαρισα και Αυλωνα Αττικης παρευρισκονται πανω απο 3000 κοσμος.Ανθρωποι που παρακαλουν νυχτα μερα να αναδειξει ο Κυριος μας ΤΕΤΟΙΕΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΕΣ ΜΟΡΦΕΣ στους θρονους τους Αρχιερατικους.ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΑΥΤΩΝ ! λ

      Διαγραφή
  3. Δεν επιθυμώ να αντιδικήσω με κανέναν,αλλά εκείνος,που μπήκε στον κόπο να μου απαντήσει λέει ΨΈΜΑΤΑ!!Δεν αντιλέγω ότι μπορεί οι 12 να έκαναν αυτά,που αναφέρει,αλλά ο Καντιώτης,που ο Θεός του έδωσε τόση μακροζωία, έκανε χειρότερα τόσο με τα κηρύγματά του και τη γραφίδα του,αλλά και με την αγιότητα των έργων του!!Παρά ταύτα ΔΕΝ εσφαγιά
    σθη!Επίσης ο Ιερόθεος Τσαντίλης και άλλοι δεν υπέκυψαν σε πολλά το ίδιο!!Άρα οι 12 μετά την ανάρρηση του Σεραφείμ άρχισαν τις ραδιουργίες και την παρασυναγωγή κι έτσι ο αντάρτης Τίκας τους πήρε χαμπάρι,τους κατέδωσε και τους "έσφαξε"!!Αυτή είναι η μόνη αλήθεια!!Λυπάμαι,γιατί τινές ήδη γεγηρακότες,πορευόμενοι προς τον θάνατον και άρα-κατά την πίστιν τους,την ορθόδοξον,-επίκειται η παρουσία τους ενώπιον του δικαιοκρίτου Θεού,ΔΥΣΤΥΧΩΣ δεν βάζουν μυαλό!!Άσε η προσωπολατρεία και προσωποληψία τους,φοβερόν αμάρτημα!!Πάντως μιας και υπάρχει εγώ από 10 χρονών γνώρισα τον Αυγουστίνο μέσω της"Σπίθας"του,που μου έδινε ο μακαριστός παπάς του χωριού μου και διάβαζα και παρά το μικρόν της ηλικίας μου καταλάβαινα πολλά και δη με βοηθούσε στη μάθηση της καθαρής ελληνικής γλώσσας!!Ευτύχησα δε ενίοτε κατά την ευχέρειαν μου να τον ακούσω και τον ίδω από κοντά!!Ελπίζω κάποια στιγμή να ανακηρυχθεί ΆΓΙΟΣ!!Ωσαύτως και ο Θεολόγος,που μάλλον παρεσύρθη και βρέθηκε στο στόχαστρο του Σεραφείμ!Κι αυτός κάποτε θα αναδειχθεί,γιατί ήταν ΟΝΤΩΣ ΑΓΙΑ ΜΟΡΦΗ!!Ελπίζω και οι δύο να πρεσβεύουν για μας!Βέβαια ίσως να μην προλάβουμε να τους προσκυνήσουμε,ως αγίους,αλλά τους έχουμε μέσα στην καρδιά μας!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Εισαι ενας ανωνυμος ψευδολογος και γραφεις οτι θελεις.
    Εμεις ζησαμε τα γεγονοτα και τα γνωριζουμε καλυτερα απο τον καθενα.
    Δεν ειμαστε εμεις ΨΕΥΤΕΣ, ΨΕΥΤΗΣ εισαι εσυ.
    Εισαι μαλλον και κακοβουλος αφου δεν ακους εκεινους που γνωριζουν τα πραγματα καλυτερα απο σενα.
    Και τοτε δεν ειμασταν και φιλοι τους.
    Λαθος κανεις και μαλιστα εσκεμμενα.
    Κριμα αλλα δεν διδαχθηκες απο το Ευαγγελιο να λες την αληθεια.
    Ολοι μιλουσαν και την πληρωσαν ή για αλλους λογους Πιστεως διωχθηκαν απο τον Αλητεμπορο Σεραφειμ τον ΚΑΚΟΤΑΤΟ, οπως μας ελεγε ο Σερρων Μαξιμος Ξυδας.
    Ο Καντιωτης παρολιγον θα εκαρατομειτο.
    Μολις προλαβε και σωθηκε.
    Δεν τα ξερεις λοιπον καλα τα πραγματα.
    Γιατι ειμαστε προσωπολατρες;
    Επειδη γραφουμε την ΑΛΗΘΕΙΑ για προσωπα και για πραγματα;
    Και εσυ ως φαινεται γερασες και εχεις και κουβαλας το παθος του φρονοκαι της κακιας και δεν εισαι αμεροληπτος.
    Αυτο βλεπω εγω για σενα και ενω διαβασες τοσα πραγματα για την Αληθεια εσυ επιμενεις να λες τις βλακειες σου.
    Δεν μας πειθεις και οφειλεις να μετανοησης και να πης ενα συγγνωμη απο τους σφαγιασθεντες, γιατι μια μερα θα σταθουν απεναντι σου και θα σου ζητησουν τον λογο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. 1.Αν είναι δυνατόν ο μακαριστός Μάξιμος να χαρακτήριζε έτσι εκείνον,που τον προώθησε την α΄φορά για τη Σπάρτη,αλλά ισοψήφησε με τον Ευστάθιο,που πήρε τη μητρόπολη με κλήρο!!Κι έπειτα τον ΕΠΈΒΑΛΕ στις Σέρρες!!2.Γιατί ΔΕΝ εξηγείς ΠΩΣ πρόλαβε και σώθηκε ο Καντιώτης;;3.Γιαυτό που λέω,την παρασυναγωγή,έχει γράψει και πει ο πρώην Ζακύνθου και νυν Δωδώνης!Βρες τη συνέντευξή του!!4. Όσο για το αν σταθούν απέναντί μου οι σφαγιασθέντες,λυπάμαι,αλλά αν το κάνουν,θα τους τα πω δεόντως!!Άλλωστε ποιος σας όρισε δικαστές και τιμητές των άλλων;;Με τα όσα γράφετε εκάστοτε και τη χολή,που χύνετε,μάλλον ΕΣΕΙΣ την έχετε άσχημα κι όχι εγώ!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ρε ανωνυμε εσυ θα με διαψευσεις;
    Ποιος εισαι εσυ ρε ΨΕΥΤΗ;
    Εμενα τα ελεγε ο Μαξιμος στο τηλεφωνο που με εμπιστευονταν και εξεφραζε τα ...σωθικα του.
    Εσυ ποιος εισαι ρε μωροανωνυμε;
    Βλεπω με τι θρασος και με τι αναιδεια γραφεις και ΑΘΕΟΦΟΒΙΑ.
    Δεν καταλαβα ρε κατακαθι του Ζακυνθου εισαι;
    Δεν καταλαβαμε θα μας κλεισις ματια, αυτια και στομα;
    Ξεχνα το.
    καλα σε καταλαβα.
    Ου να χαθης.
    Αει παρατα μας βλακομουτρο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου