Το 3ο τμημα του Απολογητικου Υπομνηματος του Λεβεντοπαπα Κρητικου παπαΠαναγιωτη Μυτριτσακη, που επειδη αρνηθηκε να παραβη την εντολη του Κυριου μας: ΜΗ ΟΜΟΣΑΙ ΟΛΩΣ, δεν το παρελαβε το ακαταλληλο οργανετο του Δαμασκηνου Παπαγιαννακη.

Το 3ο τμημα του Απολογητικου Υπομνηματος του Λεβεντοπαπα Κρητικου παπαΠαναγιωτη Μυτριτσακη, που επειδη αρνηθηκε να παραβη την εντολη του Κυριου μας: ΜΗ ΟΜΟΣΑΙ ΟΛΩΣ, δεν το παρελαβε το ακαταλληλο οργανετο του Δαμασκηνου Παπαγιαννακη.

Δειτε φατσα. Αυτος ο αρχιτρομοκρατης ρασοφορος ειναι ο υπαιτιος ολης της κακοδαιμονιας που συμβαινει σε ολη την Ορθοδοξια. Ηταν απο χρονια πολλα επιλεγμενος ως ο καταλληλοτερος για να επιτελεση ολα τα σχεδια τους.....

 Αυτη ειναι η Ληστρικη συναξι των 10 που καταγκρεμισε τα ΟΡΙΑ της Εκκλησιας.

Ειναι ολοι τους υποδικοι και επιβαλλεται να λογοδοτησουν. Η συνειδησι της Εκκλησιας, ο λαος τυου Θεου, τους αποδοκιμασε και τους διαπομπευσε κυριολεκτικα, πριν ακομα συγκαλεσουν αυτο Σατανικο συναξιακο μορφωμα του Κολυμπαριου της Κρητης. 

Η. ΑΡΝΗΣΗ ΔΙΑΠΡΑΞΕΩΣ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΠΟΙΝΙΚΩΝ ΑΔΙΚΗΜΑΤΩΝ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΜΟΥ ΑΠΟΔΙΔΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΩΣ ΑΝΩ ΑΝΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΚΥΔΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΑΠΟΚΟΡΩΝΟΥ (ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΩΤΕΡΩ ΕΝΝΟΙΑ)

Προκειμένου να ομολογήσω την Ορθόδοξη Πίστη στο Θεανθρώπινο Πρόσωπο του Κυρίου Ιησού Χριστού και στο Σώμα του που είναι η  Εκκλησία των Αποστόλων, δηλαδή τα Θεμελιώδη Ορθόδοξα Δόγματα επί των οποίων ερείδεται η Ορθόδοξη Πνευματικότητα της Καθάρσεως, του Φωτισμού και της Θεώσεως, ήτοι το Τριαδολογικό, το Χριστολογικό, το Πνευματολογικό, το Θεομητορικό, το Εκκλησιολογικό και το Εσχατολογικό, προχωρώ, συν Αγίω Τριαδικώ Θεώ, στην αντίκρουση του εναντίον μου κατηγορητηρίου που περιέχεται στην ως άνω Αναφορά του Μητροπολίτη Κυδωνίας και Αποκορώνου (με την ανωτέρω έννοια).

Αρνούμαι πλήρως και με ιερά αγανάκτηση τις ανωτέρω τέσσερις (4) κατηγορίες εναντίον μου που περιέχονται στην ως άνω Αναφορά του Μητροπολίτη Κυδωνίας και Αποκορώνου (με την ανωτέρω έννοια), ήτοι:

1 - Απαξίωση – αμφισβήτηση του Ορθοδόξου φρονήματος του Οικουμενικού Πατριάρχη και του κύρους της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου.

2 - Μη μνημόνευση του ονόματος του οικείου Επισκόπου, ήτοι του Μητροπολίτη Κυδωνίας και Αποκορώνου (με την ανωτέρω έννοια)

3 - Ανυπακοή προς τον οικείο Επίσκοπο, ήτοι τον Μητροπολίτη Κυδωνίας και Αποκορώνου (με την ανωτέρω έννοια),

4 - Συμπεριφορά μη αρμόζουσα στο πρόσωπο του οικείου Επίσκόπου, ήτοι του Μητροπολίτη Κυδωνίας και Αποκορώνου (με την ανωτέρω έννοια).

          Καταγγέλλω την κανονικώς και νομικώς εσφαλμένη και σοφιστική επίκληση των εξής, αναφερόμενων στο κατηγορητήριο εναντίον μου ιερών Κανόνων, για ΔΗΘΕΝ κανονική θεμελίωση του εν λόγω κατηγορητηρίου, το οποίο περιέχεται στην ως άνω αναφορά του Μητροπολίτη Κυδωνίας και Αποκορώνου (με την ανωτέρω έννοια):

α) ΛΑ΄, ΛΘ΄ και ΝΕ΄ των Αγίων Αποστόλων,

β) Ε΄ της εν Αντιοχεία Συνόδου,

γ) Η΄ και ΙΗ΄ της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου

δ) ΙΓ΄ και ΙΕ΄ της ΑΒ΄ Συνόδου, σε συνδυασμό με

Άρθρο 2 παρ. 1, άρθρο 6 παραγρ. 1 και 5, άρθρο 13 παραγρ. 1 και 2του Κανονισμού 1//2013 Περί Εφημερίων και Διακόνων της Επαρχιακής Συνόδου της Ημι-αυτόνομης της Κρήτης.

          Ο Μητροπολίτης Κυδωνίας και Αποκορώνου θεωρώ ότι ήδη παραβίασε την προδικασία των εκκλησιαστικών δικαστηρίων, η οποία προβλέπεται από το άρθρο 72 Νόμου 4149/1961, σε συνδυασμό με τα άρθρα 32-94 Νόμου 5383/1932. Διότι η ως άνω αναφορά του προς το Επισκοπικό Δικαστήριο δεν  περιλαμβάνει μόνο το κατηγορητήριο, αλλά και ανακριτικές πράξεις, καταλήγοντας και σε Πόρισμα του ανακριτή ιερέα, τον οποίο, κατά τα ανωτέρω, διόρισε με το σχετικό έγγραφο, πριν καν ο εν λόγω ανακριτής ιερέας ξεκινήσει την άσκηση των καθηκόντων του.

          Οι ανωτέρω κατηγορίες και οι ως άνω ιεροί κανόνες επί των οποίων επιδιώκεται ΔΗΘΕΝ να θεμελιωθούν, ΔΕΝ ισχύουν :

1 - τόσο στην περίπτωση τόσο στην περίπτωση ψευδο-συνοδικής εισαγωγής αιρέσεως, εν προκειμένω της ήδη κατεγνωσμένης από τους Αποστόλους, Οικουμενικές Συνόδους και Πατέρες Παναίρεσης του Οικουμενισμού ή Γνωστικισμού ή Θρησκευτικού Συγκρητισμού, η οποία εισήχθη ψευδο-συνοδικώς από το Συνέδριο της Αποστασίας της Κρήτης,

2 - όσο και στην περίπτωση της δημόσιας και ανοικτής (γυμνή τη κεφαλή) στην Εκκλησία διακηρύξεως αιρέσεως από Πατριάρχη ή Μητροπολίτη, όπως στην προκειμένη περίπτωση κατά την  οποία:

2Α – ο μεν Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως διακηρύσσει δημόσια και ανοικτά (γυμνή τη κεφαλή) στην Εκκλησία την Παναίρεση του Οικουμενισμού ή Γνωστικισμού ή Θρησκευτικού Συγκρητισμού, όπως προκύπτει σαφώς και κατηγορηματικώς από τους δημόσιους λόγους και δημόσιες πράξεις του, οι οποίες έχουν τεκμηριωθεί, μεταξύ άλλων, και στην έκδοση Αγιορειτών Πατέρων με τίτλο «Άγιον Όρος – Διαχρονική μαρτυρία στους αγώνες υπέρ της Πίστεως», Άγιον Όρος, έκδοση την οποία επικαλούμαι και προσάγω, και

2Β – ο δε Μητροπολίτης Κυδωνίας και Αποκορώνου (με την ανωτέρω έννοια) όχι μόνον ουδέποτε καταδίκασε είτε τις ανωτέρω αιρετικές αποφάσεις της Ψευδο-συνόδου της Κρήτης είτε τους ανωτέρω δημόσιους λόγους και δημόσιες πράξεις του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, με τους οποίους διακηρύσσονται δημόσια και ανοικτά (γυμνή τη κεφαλή) οι ανωτέρω και κατωτέρω αναφερόμενες καινοτομίες στην Πίστη, αλλά και στην ως άνω αναφορά του εναντίον μου στο Επισκοπικό Δικαστήριο Χανίων ομολογεί εγγράφως: «Την Σύνοδον τις Κολυμβάρι την αποδέχομαι πλήρως» (σελ. 3).

          Οι τρεις (3) από τις τέσσερις (4) κατηγορίες του άνω κατηγορητηρίου αποτελούν γαρνιτούρα στο μενού των κατηγοριών, διότι μόνον η θεωρούμενη από το ως άνω κατηγορητήριο αυθαίρετη παύση μνημοσύνου του οικείου Επισκόπου, ήτοι του Μητροπολίτη Κυδωνίας και Αποκορώνου (με την ανωτέρω έννοια) (ΙΓ΄ και ΙΕ΄ της ΑΒ΄ Συνόδου), αποτελεί το κύριο πιάτο της κατηγορίας.

Για το ότι η παύση μνημοσύνου του οικείου Επισκόπου, όταν αυτός δεν ορθοτομεί τον Λόγον της Αληθείας – επειδή ασπάζεται καινοτομίες στην Ορθόδοξη Πίστη και εν  προκειμένω την Παναίρεση του Οικουμενισμού ή Γνωστικισμού ή Θρησκευτικού Συγκρητισμού, η οποία εισήχθη ψευδο-συνοδικώς στο Συνέδριο της Αποστασίας της Κρήτης – δεν αποτελεί εκκλησιαστικό ποινικό αδίκημα, δηλαδή δεν εφαρμόζεται οι Κανόνες 13 και 15 παράγραφοι 1-3 της Πρωτοδευτέρας Αγίας και Μεγάλης Συνόδου, αλλά ο Κανόνας 15 παρ. 4 της ίδιας Πρωτοδευτέρας Συνόδου, διάταξη οποία ορίζει ότι όχι μόνο δεν είναι αυθαίρετη η παύση μνημοσύνου του οικείου Επισκόπου από τον Ιερέα, αλλά αποτελεί καθήκον του Ιερέα να παύσει το μνημόσυνο του οικείου Επισκόπου, εφόσον αυτός δεν ορθοτομεί τον Λόγο της Αληθείας επειδή ασπάζεται καινοτομίες στην Ορθόδοξη Πίστη, και για αυτήν την εφαρμογή του καθήκοντός του πρέπει να επαινείται ο παύων το μνημόσυνο Ιερέας, αποδέχομαι, υιοθετώ και ενσωματώνω στην κανονική και νομική μου επιχειρηματολογία του παρόντος Απολογητικού μου Υπομνήματος τη μελέτη του κ. Κυριάκου Κυριαζόπουλου, Καθηγητή (επ.) του Εκκλησιαστικού Δικαίου, Δικηγόρου παρ’ Αρείω Πάγω και Θεολόγο με τίτλο: «Η ΔΙΑΚΟΠΗ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ ΑΠΟ ΚΛΗΡΙΚΟΥΣ ΚΑΙ Η ΔΙΑΚΟΠΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΑΠΟ ΜΟΝΑΧΟΥΣ Ή ΛΑΪΚΟΥΣ, ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ  ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ ΑΠΟ ΕΠΙΣΚΟΠΟ, ΠΡΟΚΑΘΗΜΕΝΟ Ή ΣΥΝΟΔΟ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ, ΣΤΟΙΧΕΙΟΘΕΤΕΙ ΤΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΠΟΙΝΙΚΟ ΑΔΙΚΗΜΑ ΤΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ;».

          Είναι σαφέστατο γνωστό από την Εκκλησιαστική Ιστορία ότι οι επίσκοποι που ασπάζονταν και ακολουθούσαν καινοτομίες στην Ορθόδοξη Πίστη, πάντοτε χρησιμοποιούσαν τις ανωτέρω κατηγορίες και τους ανωτέρω ιερούς κανόνες, προκειμένου να ασκούν εκκλησιαστικές ποινικές διώξεις εναντίον των Ορθόδοξων κληρικών οι οποίοι αρνούνταν να δεχθούν τις επιβαλλόμενες από τους εν λόγω επισκόπους καινοτομίες, επειδή ήθελαν να παραμένουν στην Εκκλησία των Αποστόλων, η οποία είναι το Σώμα του Χριστού και η οποία έχει Κεφαλή της τον Θεάνθρωπο Κύριο Ιησού Χριστό και από την οποία Εκκλησία των Αποστόλων αποσχίζονταν αιρετικά οι εν λόγω επίσκοποι ή ακόμη και αυτοκέφαλες εκκλησίες, όπως ενδεικτικά:

1 - Στην περίπτωση της αίρεσης του αρειανισμού, κατά την οποία οι Αρειανοί είχαν καταλάβει σχεδόν όλους τους Αρχιερατικούς Θρόνους και μάλιστα καθαίρεσαν, σε Ψευδο-σύνοδό τους το 340 στην Αντιόχεια, τον Μέγα Αθανάσιο, Αρχιεπίσκοπο Αλεξανδρείας (και επιδίωκαν με μανία να τον φονεύσουν), καθώς και άλλους Ομολογητές Ορθοδόξους αρχιερείς, λοιπούς κληρικούς, μοναχούς και λαϊκούς.

2 - Στην περίπτωση της αίρεσης του αρειανισμού, κατά την οποία ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος στήριξε στην Ορθοδοξία, μέσα στο μοναδικό Ορθόδοξο ναό της Κωνσταντινούπολης, τους Ορθόδοξους πιστούς, κληρικούς που έπαυσαν το μνημόσυνο , και μοναχούς και λαϊκούς που έπαυσαν την κοινωνία με τον Αρειανό Αρχιεπίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως Δημόφιλο.

3 - Στην περίπτωση της αίρεσης του νεστοριανισμού, κατά την οποία Ορθόδοξοι πιστοί έπαυσαν το μνημόσυνο ή την κοινωνία του τότε Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως Νεστορίου (πριν την καθαίρεσή του από την Γ΄ Οικουμενική Σύνοδο) και κατά την οποία ο τότε Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως Νεστόριος καθαίρεσε Ορθοδόξους κληρικούς, οι οποίοι αρνούνταν να αποδεχθούν την αίρεσή του, ενώ ο Άγιος Κύριλλος Αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας κοινωνούσε εκκλησιαστικά με τους Ορθόδοξους πιστούς και αρνούνταν επίμονα να αναγνωρίσει τις καθαιρέσεις Ορθοδόξων κληρικών στις οποίες είχε προβεί ο τότε Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως Νεστόριος, επειδή οι εν λόγω κληρικοί δεν αποδέχονταν την αίρεσή του και ήθελαν να παραμένουν την Εκκλησία των Αποστόλων ως Σώμα Χριστού και όχι στη θεσμική αυτοκέφαλη του Νεστορίου, η οποία αποσχίστηκε αιρετικά από την Εκκλησία των Αποστόλων λόγω της αιρέσεως του Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως Νεστορίου.

4 - Στην περίπτωση της αίρεσης της εικονομαχίας, κατά την οποία η Ψευδο-Σύνοδος της Ιερείας του 754 καθαίρεσε τον μέγα Δογματολόγο της Εκκλησίας, Άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό και άλλους Ομολογητές Ορθοδόξους Αρχιερείς και λοιπούς κληρικούς, ενώ η Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος, εκτός του Ορθόδοξου Όρου τον οποίο θέσπισε, λειτούργησε και ως ανώτατο εκκλησιαστικό δικαστήριο το οποίο δίκασε τους εικονομάχους επισκόπους, όπως προκύπτει από τα Πρακτικά της.

5 - Στην περίπτωση της αίρεσης του μονοθελητισμού, κατά την οποία παρέμειναν στην Εκκλησία των Αποστόλων μόνον τρεις (3) πιστοί, ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής και οι δύο μοναχοί μαθητές του, ενώ όλα τα Πατριαρχεία, ως θεσμικές εκκλησίες, είχαν αποσχιστεί αιρετικά από την Εκκλησία των Αποστόλων ως Σώμα του Χριστού, επειδή εισήγαγαν την εν λόγω αίρεση για πολιτικούς λόγους.

6 - Στην περίπτωση της πρώτης αποδοχής της αίρεσης του Παπισμού από τους Παπικούς της Κωνσταντινούπολης (Ψευδο-σύνοδος Λυώνος ), κατά την οποία η πλειονότητα των Αγιορειτών έπαυσε το μνημόσυνο και την κοινωνία του λατινόφρονα Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννη Βέκκου, πριν την καθαίρεσή του η οποία συνέβη το 1283, κατά την οποία οι Αγιορείτες απέστειλαν τη γνωστή Ομολογιακή Ορθόδοξη επιστολή τους προς τον λατινόφρονα Αυτοκράτορα Κωνσταντινουπόλεως Μιχαήλ Η΄ με την οποία αρνήθηκαν οι ιερομόναχοι να μνημονεύουν θεομπαικτικώς τον λατινόφρονα Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννη ΙΗ΄ τον Βέκκο, αποδεχόμενο τον Παπισμό, ότι δήθεν ορθοτομεί τον Λόγο της Αληθείας, και κατά την οποία μαρτύρησαν από τους λατινόφρονες της Κωνσταντινουπόλεως οι Αγιορείτες Οσιομάρτυρες, ο Άγιος Κοσμάς ο Πρώτος του Αγίου Όρους, οι Βατοπαιδινοί, οι Ιβηρίτες, οι Ζωγραφίτες, ενώ οι Λαυριώτες και οι Ξηροποταμινοί υπέκυψαν στην αιρετική βία και συλλειτούργησαν και κοινώνησαν με τους Παπικούς της Κωνσταντινούπολης.

7 - Στην περίπτωση της λατινόφρονος αιρέσεως της κτιστής χάρης, κατά την οποία ο λατινόφρων Πατριάρχης Ιωάννης Καλέκας καθαίρεσε και αφόρισε τον τότε Αγιορείτη ιερομόναχο Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, ο οποίος υποστήριζε την Παράδοση της Εκκλησίας σύμφωνα με την οποία η Θεία Χάρη είναι Άκτιστη.

8 - Στην περίπτωση της δεύτερης αποδοχής της αίρεσης του Παπισμού από τους Παπικούς της Κωνσταντινούπολης (Ψευδο-σύνοδος Φερράρας – Φλωρεντίας), οι αποφάσεις της οποίας ακυρώθηκαν από την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο στην Κωνσταντινούπολη το 1484, κατά την οποία ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, Μητροπολίτης Εφέσου, και η πλειονότητα των αρχιερέων λοιπών κληρικών, μοναχών και λαϊκών έπαυσαν το μνημόσυνο και την κοινωνία των Παπικών της Κωνσταντινούπολης που δέχθηκαν την δια της ενώσεως υποταγή στον Φραγκο-λατίνο Πάπα.

………………………………………………………………

Θ. Η ΠΑΥΣΗ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΚΥΔΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΑΠΟΚΟΡΩΝΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗ ΘΕΙΑ ΛΑΤΡΕΙΑ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ ΤΟΝ ΙΕΡΕΑ ΔΕΝ ΣΥΝΙΣΤΑ ΤΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΠΟΙΝΙΚΟ ΑΔΙΚΗΜΑ ΤΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΥΣΕΩΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ ΤΗΣ ΠΡΟΪΣΤΑΜΕΝΗΣ ΑΡΧΗΣ, ΑΛΛΑ ΝΟΜΙΜΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΜΟΥ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ - ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ, ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΙΕΡΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ - ΜΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΙΣΗ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ ΤΟΥ, ΝΑ ΜΗΝ ΜΕΤΑΠΗΔΗΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΣΤΗ ΝΕΟΦΑΝΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, Η ΟΠΟΙΑ ΣΥΣΤΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΜΟΝΕΣ ΤΙΣ ΔΕΚΑ (10) ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΕΣ ΠΟΥ ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΑΝ ΣΤΗΝ ΨΕΥΔΟ-ΣΥΝΟΔΟ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ, ΜΕ ΤΑ ΝΕΟΦΑΝΗ ΔΟΓΜΑΤΑ ΤΗΣ, ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΠΕΡΙΕΧΟΝΤΑΙ ΣΤΗ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ «ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΛΟΙΠΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΝ ΚΟΣΜΟΝ» ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΝΑ ΜΗΝ ΑΠΟΣΤΑΤΗΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ Η ΟΠΟΙΑ ΕΧΕΙ ΤΑ ΥΓΙΗ ΚΑΙ ΚΑΘΑΡΑ ΔΟΓΜΑΤΑ ΤΩΝ ΘΕΟΦΟΡΩΝ ΑΝΔΡΩΝ ΚΑΙ Η ΟΠΟΙΑ, ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΝΑΙ ΑΜΩΜΗ ΚΑΙ ΑΣΠΙΛΗ, ΔΕΝ ΑΝΑΜΕΙΓΝΥΕΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΜΕ ΤΟ ΨΕΥΔΟΣ, ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΜΕ ΤΟΝ ΕΩΣΦΟΡΟ, ΟΠΩΣ ΕΠΡΑΞΕ Η ΨΕΥΔΟ-ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

Όπως προανέφερα, αποδέχομαι, υιοθετώ και ενσωματώνω στην κανονική και νομική μου επιχειρηματολογία του παρόντος Απολογητικού μου Υπομνήματος τη μελέτη του κ. Κυριάκου Κυριαζόπουλου, Καθηγητή (επ.) του Εκκλησιαστικού Δικαίου, Δικηγόρου παρ’ Αρείω Πάγω και Θεολόγο με τίτλο: «Η ΔΙΑΚΟΠΗ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ ΑΠΟ ΚΛΗΡΙΚΟΥΣ ΚΑΙ Η ΔΙΑΚΟΠΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΑΠΟ ΜΟΝΑΧΟΥΣ Ή ΛΑΪΚΟΥΣ, ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ  ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ ΑΠΟ ΕΠΙΣΚΟΠΟ, ΠΡΟΚΑΘΗΜΕΝΟ Ή ΣΥΝΟΔΟ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ, ΣΤΟΙΧΕΙΟΘΕΤΕΙ ΤΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΠΟΙΝΙΚΟ ΑΔΙΚΗΜΑ ΤΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ;».

Εν προκειμένω, η παύση του μνημοσύνου του Μητροπολίτη Κυδωνίας και Αποκορώνου κατά τη θεία λατρεία από εμένα τον Ιερέα δεν συνιστά το εκκλησιαστικό ποινικό αδίκημα του σχίσματος και της παύσεως μνημοσύνου του οικείου Μητροπολίτη, επειδή η εν λόγω παύση αποτελεί εκπλήρωση κανονικού και νόμιμου καθήκοντός μου, δυνάμει του Κανόνα 31 των Αγίων Αποστόλων και του Κανόνα 15 της Πρωτοδευτέρας Συνόδου. Διότι εσείς, ως μη οφείλατε, ως Μητροπολίτης Κυδωνίας και Αποκορώνου - μιας Μητροπόλεως της Ημι-αυτόνομης Εκκλησίας της Κρήτης, η οποία εποπτεύεται κανονικώς από την Αυτοκέφαλη Εκκλησία του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως - 

1) αποδεχθήκατε,  για τους δικούς σας λόγους, τις αιρετικές αποφάσεις και ιδίως την παναιρετική δογματική απόφαση του Συνεδρίου της Αποστασίας της Κρήτης με τον τίτλο «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν  κόσμον», με την οποία εισήχθη ψευδο-συνοδικώς η Παναίρεση του Οικουμενισμού, ήτοι του Νέο-γνωστικισμού ή Θρησκευτικού Συγκρητισμού, και

2) δεν παύσατε το μνημόσυνο του Προκαθημένου σας, δηλ. του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, ο οποίος ηγήθηκε στη ψευδο-συνοδική εισαγωγή της εν λόγω Παναίρεσης στην Κρήτη και ηγείται στην επιβολή των αποφάσεών της και ιδίως της εν λόγω παναιρετικής δογματικής της απόφασης του Συνεδρίου της Αποστασίας της Κρήτης.

          Ειδικότερα:

          Ο 31^ος Αποστολικός Κανόνας, σε νεοελληνική απόδοση,  ορίζει: «Αν κάποιος πρεσβύτερος καταφρονήσει τον οικείο επίσκοπο και συναθροίσει χωριστά τους πιστούς χωρίς ευλογία του επισκόπου του και στήσει άλλο θυσιαστήριο, παρόλο ότι δεν έχει καταδικάσει σε κάτι τον επίσκοπο ως προς την ευσέβεια (παρέκκλιση εκ μέρους του επισκόπου από την ορθή πίστη ή την ορθή πνευματικότητα) και την δικαιοσύνη (παράβαση από τον επίσκοπο της κανονικής τάξης), να καθαιρείται ως φίλαρχος. Γιατί είναι τύραννος. Παρομοίως και οι λοιποί κληρικοί, και όσοι τον ακολουθήσουν. Και οι λαϊκοί να αφορίζονται. Αυτά όμως να γίνουν, αφού ο επίσκοπος τους παρακαλέσει να επανέλθουν στην κοινωνία του τρεις φορές».

Η τέταρτη παράγραφος του 15^ου Καν. ΑΒ Συν., σε νεοελληνική απόδοση, ορίζει: «Διότι, όσοι απομακρύνονται από την κοινωνία με τον πρόεδρό τους, εξαιτίας κάποιας αίρεσης, η οποία έχει καταδικαστεί από τις Άγιες Συνόδους ή τους Πατέρες, ενώ δηλαδή ο πρόεδρός τους διακηρύσσει δημόσια και διδάσκει ανοικτά την αίρεση στην εκκλησία, τούτοι όχι μόνο δεν πρέπει να υποβληθούν στην προβλεπόμενη από τους κανόνες ποινή, επειδή αποτειχίζονται από την κοινωνία με τον καλούμενο επίσκοπο πριν τη συνοδική κρίση του, αλλά και πρέπει να αξιωθούν της πρέπουσας στους Ορθοδόξους τιμής. Διότι δεν καταδίκασαν επισκόπους, αλλά ψευδοεπισκόπους και ψευδοδιδασκάλους, και δεν κατατεμάχισαν την ενότητα της Εκκλησίας με σχίσμα, αλλά φρόντισαν να αποφύγει η Εκκλησία σχίσματα και διαιρέσεις».

Δηλαδή, αν ο επίσκοπος κηρύσσει ή ασπάζεται δημοσίως αίρεση, είτε αυτή η αίρεση εισήχθη ψευδο-συνοδικώς (όπως στην περίπτωση της Ψευδο-Συνόδου της Κρήτης) είτε όχι, τότε δεν εφαρμόζεται ο Κανόνας 13 (ο οποίος αφορά σχίσμα πρεσβυτέρων), αλλά ο Κανόνας 15 παρ. 4 της Πρωτοδευτέρας Συνόδου.

Είναι σύνηθες γεγονός στην Εκκλησιαστική  Ιστορία Ψευδο-σύνοδοι να εισάγουν αιρέσεις (π.χ. η Ψευδο-σύνοδος της Ιερείας του 754, η οποία εισήγαγε συνοδικώς την αίρεση της Εικονομαχίας και στην οποία έλαβαν  μέρος 300 επίσκοποι), όπως εν προκειμένω η Ψευδο-σύνοδος της Κρήτης.

Είναι επίσης σύνηθες γεγονός στην Εκκλησιαστική Ιστορία Ψευδο-σύνοδοι να καταδικάζουν Ορθοδόξους κληρικούς σε καθαίρεση, η οποία, όμως, είναι άκυρη, επειδή διενεργείται από αιρετικούς επισκόπους (π.χ. η Ψευδο-σύνοδος της Ιερείας του 754 καταδίκασε σε καθαίρεση και αφορισμό τον ιερομόναχο Άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό, η Ενδημούσα Ψευδο-σύνοδος του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννη Καλέκα, με τη συμμετοχή των Πατριαρχών Αντιοχείας και Ιεροσολύμων, του 1344, καταδίκασε σε καθαίρεση και αφορισμό τον τότε ιερομόναχο Άγιο Γρηγόριο Παλαμά).

Κατά συνέπεια, εάν με καταδικάσετε σε καθαίρεση, κατ’ εφαρμογήν της παραγράφου 22 της συνοδικής απόφασης «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον» της Ψευδο-Συνόδου της Κρήτης, η  οποία παράγραφος καθιστά τις αποφάσεις της εν λόγω Ψευδο-συνόδου ως υποχρεωτικές, τότε η καθαίρεσή μου θα είναι εκκλησιαστικώς ανυπόστατη και άκυρη (έστω και αν η νεοφανής Ψευδο-Εκκλησία του Οικουμενισμού με τα νεοφανή δόγματά της, η οποία συστήθηκε από μόνες τις δέκα (10) Αυτοκέφαλες που συμμετείχαν στην Ψευδο-σύνοδο της Κρήτης, την θεωρεί έγκυρη και κανονική), επειδή θα έχω καταδικαστεί σε καθαίρεση εξαιτίας της εκπλήρωσης του καθήκοντός μου για την υπεράσπιση της Ορθοδοξίας (το σημαντικότερο μέσο της οποίας είναι η παύση μνημοσύνου) από επισκόπους που ακολουθούν την Παναίρεση του Οικουμενισμού ή Νεο-γνωστικισμού ή Θρησκευτικού Συγκρητισμού.

          Η ψευδο-συνοδική εισαγωγή της Παναίρεσης του Οικουμενισμού ή Νέο-γνωστικισμού ή Θρησκευτικού Συγκρητισμού, η οποία πραγματοποιήθηκε από το Συνέδριο της Αποστασίας της Κρήτης, έγινε ως εξής:

α) Μέσω της αναγνώρισης των αιρέσεων (Μονοφυσιτισμού, Παπισμού, Παλαιο-καθολικισμού, Προτεσταντισμού, Αγγλικανισμού) ως «Εκκλησιών», χωρίς οι εκπρόσωποι και τα μέλη  αυτών των αιρέσεων να μετανοήσουν και να ζητήσουν να γίνουν δεκτοί στην Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία, η οποία είναι η Μία, Αγία, Καθολική  και Αποστολική Εκκλησία,

β) Μέσω της αναγνώρισης των διαλόγων και των συμφωνιών συγκρητιστικών ενώσεων που προέκυψαν ή θα προκύψουν από αυτούς, οι οποίοι διάλογοι πραγματοποιούνται από Ορθόδοξες Αυτοκέφαλες Εκκλησίες με αιρετικές ομολογίες (Μονοφυσίτες, Παπικούς, Παλαιοκαθολικούς, Αγγλικανούς, Καλβινιστές, Λουθηρανούς κλπ.), στη βάση της θεολογικής ισότητας των διαλεγομένων μερών και όχι με βάση τα Ορθόδοξα παραδοσιακά κριτήρια του διαλόγου της Ορθόδοξης Καθολικής Εκκλησίας με αιρετικές ομολογίες, 

γ) Μέσω της αναγνώρισης του λεγομένου  Παγκοσμίου Συμβουλίου «Εκκλησιών», του Καταστατικού του, των Σκοπών του, των Κανονισμών του, το οποίο προάγει:

1) τον Διαχριστιανικό Συγκρητισμό για την πραγμάτωση της Νέας «Εκκλησίας» του Οικουμενισμού – όπως προβλέπεται στο εκκλησιολογικό κείμενο του Πόρτο Αλέγκρε της 9^ης Γενικής Συνέλευσης του λεγομένου Παγκοσμίου Συμβουλίου «Εκκλησιών» «Called to be  one Church (Κληθείσες να είναι η μία Εκκλησία)» - στην οποία ανήκουν οι «Εκκλησίες» - μέλη του (όπως οι 12 μετέχουσες Αυτοκέφαλες Εκκλησίες και οι περίπου 350 Προτεσταντικές Κοινότητες), και η Παπική Κοινότητα ως παρατηρήτρια, και η οποία Νέα «Εκκλησία» του Οικουμενισμού έχει τα αιρετικά δόγματα της αόρατης εκκλησίας, της θεωρίας των κλάδων, της βαπτισματικής θεολογίας, και της ισότητας των ομολογιών και η οποία συνιστά το πρώτο σκέλος της Παγκόσμιας Θρησκείας του Αντιχρίστου, δηλαδή την συγκρητιστική ένωση Αυτοκέφαλων  Εκκλησιών με τις αιρετικές χριστιανικές ομολογίες σε μια ενιαία Χριστιανική «Εκκλησία»,  και

2) τον Διαθρησκειακό Οικουμενισμό, στον οποίο το λεγόμενο Παγκόσμιο Συμβούλιο των  «Εκκλησιών» επέκτεινε τις δράσεις του τις τελευταίες δύο δεκαετίες, για την πραγμάτωση του δεύτερου σκέλους της Πράσινης Παγκόσμιας Θρησκείας του Αντιχρίστου, δηλαδή της συγκρητιστικής ένωσης μιας συγκρητιστικά δημιουργημένης Χριστιανικής «Εκκλησίας» με τα κατ’ ανθρώπινη επίνοια δημιουργημένα θρησκεύματα, η οποία έχει μέχρι τώρα τα αιρετικά δόγματα της αποστασίας από τον Άγιο Τριαδικό Θεό, δηλ. της ειδωλολατρείας (της λατρείας της λεγόμενης ψευδο-θεάς Γαίας), της θεοσοφίας (δηλ. του Εωσφορισμού) που είναι η Πνευματικότητα του ΟΗΕ, της πολλαπλότητας των έγκυρων οδών προς τη λεγόμενη «Υπερβατική Πραγματκότητα (Ultimate Reality)» (http://www.comparativereligion.com/god.html), και της πολλαπλότητας των έγκυρων οδών προς τη σωτηρία και την αιώνια ζωή (salvation and eternal life) (http://www.comparativereligion.com/salvation.html) των θρησκευμάτων εν γένει.

Σημειωτέον ότι η Παναίρεση του Οικουμενισμού ή Νέο-γνωστικισμού ή Θρησκευτικού Συγκρητισμού είναι η Αντίχριστη Θρησκευτική Παγκοσμιοποίηση της Θεοσοφιστικής ή Εωσφορικής Πνευματικότητας της Νέας Τάξης Πραγμάτων, η  οποία προάγει και τις τρεις (3) μορφές της Αντίχριστης Παγκοσμιοποίησης, δηλ. τη Θρησκευτική Παγκοσμιοποίηση, την Οικονομική Παγκοσμιοποίηση και την Πολιτική Παγκοσμιοποίηση,

δ) Μέσω της αιρετικής διδασκαλίας του λατινόφρονα Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννη Καλέκα, την οποία υιοθέτησε ο Μητροπολίτης (με την ανωτέρω έννοια) Περγάμου κ. Ιωάννη Ζηζιούλα, κατά την οποία «όπου επίσκοπος, έστω και μη ορθοτομών τον Λόγον της Αληθείας, εκεί και η Εκκλησία», και η οποία ενσωματώθηκε στην παράγραφο 22 της δογματικής απόφασης «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας με τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον» (https://www.holycouncil.org/-/rest-of-christian-world). Συγκεκριμένα, η εν λόγω παράγραφος αντικαθιστά την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία με την αιρετική δεσποτοκρατική διδασκαλία του Ιωάννη Καλέκα.

          Για τον λατινόφρονα Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννη Καλέκα, ο  οποίος καθαίρεσε και αφόρισε το 1344 τον τότε Αγιορείτη ιερομόναχο Άγιο Γρηγόριο Παλαμά, ο μαθητής του Αγίου, μοναχός Ιωσήφ Καλόθετος έγραψε: «Λέγει γουν ο χρηστός (σημειωτέον ότι το γράφει κατ’ ευφημισμόν) ποιμήν ούτος, ότι αποβλήτους ημάς πεποίηκεν εαυτής η εκκλησία, ως μη θελήσαντας δούναι ομολογίαν έγγραφον (σημειωτέον ότι ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς δεν έδινε έγγραφη ομολογία πίστεως, την οποία απαιτούσε ο Καλέκας, διότι ο Άγιος παρέπεμπε στην Ορθόδοξη Σύνοδο για τον Ησυχασμό του 1341). Ποίαν εκκλησίαν φάσκει αποβλήτους ημάς πεποιηκέναι; Την την αποστόλων; Και μην παντάπασιν ημείς εκείνη σύμφωνοι και σπουδασταί και υπέρ εκείνης πάντα παθείν ειλόμεθα και πάντα πόνον και κάματον γενναίως υποστήναι εν τω παραστάντι θεού συναιρουμένου ήρόμεθα και εκείνης ένεκα ο μετά Θρασυμάχου και Γλαυκοφάνους, όσαι ώραι, πόλεμος. Ώστ’ ουχί εκείνην  φάσκει αποβεβληκέναι ημάς – πώς γαρ1 – αλλ’ ήν υπεστήσατο νεοφανή εκκλησίαν και νεοφανή δόγματα μετά των περί τον Θρασύμαχον και Γλαυκοφάνην μειρακίων. Οι φαγόντες τράπεζαν Ιεζάβελ παρ’ ουδέν έθεσαν λόγους, νόμους, προφήτας, αποστόλους και όσους άλλους. Πόθεν συ εκκλησία ευσεβών; Από του λόγου; Από του τρόπου; Από των πράξεων; Από των υγιών δογμάτων; Εργαστήριον τοίνυν γενόμενος παντός ψεύδους, πάσης διαβολής, παντός ουτινοσούν φαύλου, παντός στασιαστικού φρονήματος, πάσης αδικίας, πλεονεξίας, ιεροσυλίας, αρπαγής, καπηλείας, είτα και εκκλησίαν σεαυτόν – ώ του θράσους: - χειροτονείς, ουκ ειδώς ότι και Νεστόριος και Μακεδόνιος ταχ’ αν τουτ’ ισχυρίσαιντο, ό και αυτός ισχυρίζεσαι. Έσχον γαρ και αυτοί την αυτήν αυτώ σοι καθέδραν. Πόθεν συ εκκλησία; Από του δωροδοκείν; Από του εξαργυρίζειν τας δίκας; Από του μη διαστέλλειν αναμέσον βεβήλων και αγίων; Από του ανείσθαι το ιερόν πάσιν ανάγνοις και βεβήλοις; Από του αναπείσαι τους ανθρώπους ομογνίου αίματος εμπίπλασθαι; Από του πιπράσκειν την χάριν του πνεύματος; Από του πληρώσαι την εκκλησίαν πάσης αιρέσεως – είμι δ’ επ’ αυτόν τον κολοφώνα των κακών – ή από του εξαργυρίσαι την σην ευσέβειαν και των επισκόπων σου και των συνεπομένων σοι, ούς και εκκλησίαν αυχείς;  Τοιαύτη μεν η κατά σε εκκλησία, ήν πρώην ολίγου αποστατήσας της ημετέρας, υπεστήσω. Η δ’ ημετέρα εκκλησία, άνωθεν, αγνή, καθαρά, ειρηνική, απεχομένη παντός ουτινοσούν φαύλου και πονηρού και πάσης ηστινοσούν κακίας ελευθέρα και ανεπίμικτος παντός ρύπου και σπίλου, πρεσβεύουσα τα υγιά και καθαρά και απειλικρινημένα δόγματα των θεοφόρων ανδρών. Κεφαλή δε της εκκλησίας ο Κύριος ημών, μέλη δε και μέρη της τοιαύτης εκκλησίας το σύστημα και σύνταγμα των ευσεβών, οί και αναλόγως έχουσι καθάρσεως προς την εαυτών κεφαλήν, ουχ ο δείνα  ούτως ανάγνως έχων και μεμιασμένως».                                                                                                                        

Κατά την αιρετική εκκλησιολογία Καλέκα, την οποία έχει ακολουθήσει το Συνέδριο της Αποστασίας της Κρήτης, μια σύνοδος επισκόπων, έστω και αν είναι αιρετική, αποτελεί την ανώτατη αυθεντία σε θέματα πίστεως, καθιστώντας τις αποφάσεις της που αφορούν την πίστη, ως υποχρεωτικές. Σημειωτέον ότι η Ψευδο-σύνοδος της Κρήτης δεν ήταν σύνοδος επισκόπων, αλλά Συνέδριο Αυτοκέφαλων Εκκλησιών, του οποίου μέλη δεν ήταν οι μετέχοντες ως μέλη των αντιπροσωπειών τους επίσκοποι, αλλά οι ίδιες οι Αυτοκέφαλες Εκκλησίες, εν τέλει δέκα (10) τον αριθμό, οι οποίες και μόνες είχαν αποφασιστικό δικαίωμα ψήφου.

Κατά την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία, την οποία έχει ακολουθήσει η Εγκύκλιος του 1848 των τεσσάρων (4) Πατριαρχών της Ανατολής και των Πατριαρχικών τους Συνόδων προς τον Φραγκολατίνο Πάπα Πίο Θ΄, «ΕΠΕΙΤΑ ΠΑΡ΄ ΗΜΙΝ ΟΥΤΕ ΠΑΤΡΙΑΡΧΑΙ ΟΥΤΕ ΣΥΝΟΔΟΙ ΕΔΥΝΗΘΗΣΑΝ ΠΟΤΕ ΕΙΣΑΓΑΓΕΙΝ ΝΕΑ, ΔΙΟΤΙ Ο ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ ΕΣΤΙΝ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, ΗΤΟΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΛΑΟΣ, ΟΣΤΙΣ ΕΘΕΛΕΙ ΤΟ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑ ΑΥΤΟΥ ΑΙΩΝΙΩΣ ΑΜΕΤΑΒΛΗΤΟΝ ΚΑΙ ΟΜΟΕΙΔΕΣ ΤΩ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΑΥΤΟΥ, ΩΣ ΕΡΓΩ ΕΠΕΙΡΑΘΗΣΑΝ ΚΑΙ ΠΟΛΛΟΙ ΤΩΝ ΑΠΟ ΤΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ ΠΑΠΩΝ ΤΕ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΩΝ ΛΑΤΙΝΟΦΡΟΝΩΝ ΜΗΔΕΝ ΑΝΥΣΑΝΤΕΣ». Δηλαδή, κατά την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία (πρβλ. Ι. Καρμίρης, με τον αυτόν τίτλο), οι Επίσκοποι (και όχι οι Αυτοκέφαλες Εκκλησίες) αποφασίζουν σε Πανορθόδοξη ή σε Οικουμενική Σύνοδο τις αποφάσεις για την πίστη, αλλά ο λαός (δηλ. μη συνοδικοί επίσκοποι, λοιποί κληρικοί, μοναχοί και λαϊκοί) εγκρίνουν ή απορρίπτουν τις εν λόγω αποφάσεις. Ήτοι, κατά την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία, οι εν λόγω αποφάσεις, όταν λαμβάνονται από Πανορθόδοξη ή Οικουμενική Σύνοδο, δεν είναι υποχρεωτικές, δεδομένου ότι υπόκεινται στην έγκριση ή την απόρριψη από το Χριστεπώνυμο Πλήρωμα.

ΜΟΝΕΣ ΟΙ ΔΕΚΑ (10) ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΕΣ ΠΟΥ ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΑΝ ΣΤΗΝ ΨΕΥΔΟ-ΣΥΝΟΔΟ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΣΥΣΤΗΣΑΝ ΤΗ ΝΕΟΦΑΝΗ ΨΕΥΔΟ-ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΜΕ ΤΑ ΝΕΟΦΑΝΗ ΤΗΣ ΔΟΓΜΑΤΑ, ΠΟΥ ΠΕΡΙΕΧΟΝΤΑΙ ΣΤΗ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΦΑΣΗ «ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΛΟΙΠΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΝ ΚΟΣΜΟΝ», ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΑΠΟΣΤΑΤΗΣΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ Η ΟΠΟΙΑ ΕΧΕΙ ΤΑ ΥΓΙΗ ΚΑΙ ΚΑΘΑΡΑ ΔΟΓΜΑΤΑ ΤΩΝ ΘΕΟΦΟΡΩΝ ΑΝΔΡΩΝ ΚΑΙ Η ΟΠΟΙΑ, ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΝΑΙ ΑΜΩΜΗ ΚΑΙ ΑΣΠΙΛΗ, ΔΕΝ ΑΝΑΜΕΙΓΝΥΕΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΜΕ ΤΟ ΨΕΥΔΟΣ, ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΜΕ ΤΟΝ ΕΩΣΦΟΡΟ, ΟΠΩΣ ΕΠΡΑΞΕ Η ΨΕΥΔΟ-ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ.

ΕΠΑΥΣΑ ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΚΥΔΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΑΠΟΚΟΡΩΝΟΥ (ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΩΤΕΡΩ ΕΝΝΟΙΑ), ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ ΕΠΙΘΥΜΩ ΝΑ ΑΝΗΚΩ ΣΤΗΝ ΝΕΟΦΑΝΗ ΨΕΥΔΟ-ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΜΕ ΤΑ ΝΕΟΦΑΝΗ ΤΗΣ ΔΟΓΜΑΤΑ, ΑΛΛΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ, ΟΠΩΣ ΕΠΡΑΞΑΝ ΠΡΟ ΕΜΟΥ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ, ΚΑΙ ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΑ, Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΞΙΜΟΣ Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ, ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ ΚΑΙ Ο ΜΑΘΗΤΗΣ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΣ ΙΩΣΗΦ ΚΑΛΟΘΕΤΟΣ

ΕΙΜΑΙ ΠΡΟΘΥΜΟΣ, ΜΕ ΕΝ ΚΥΡΙΩ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΓΑΛΛΙΑΣΗ, ΝΑ ΕΠΑΝΑΛΑΒΩ ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΚΥΔΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΑΠΟΚΟΡΩΝΟΥ (ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΩΤΕΡΩ ΕΝΝΟΙΑ), ΕΦΟΣΟΝ ΤΟΥΤΟΣ ΕΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙ ΣΗΝ ΟΡΘΟΤΟΜΗΣΗ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ, ΑΠΟΚΗΡΥΣΣΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΨΕΥΔΟ-ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΤΗ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ ΠΑΝΑΙΡΕΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΜΕ  ΤΙΤΛΟ «ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΛΟΙΠΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΝ ΚΟΣΜΟΝ» Η ΟΠΟΙΑ ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΙ ΤΑ ΑΝΩΤΕΡΩ ΑΝΑΦΕΡΟΜΕΝΑ ΝΕΟΦΑΝΗ ΔΟΓΜΑΤΑ ΠΙΣΤΕΩΣ, ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΨΕΥΔΟ-ΣΥΝΟΔΟΥ, ΠΟΥ ΠΡΟΣΒΑΛΟΥΝ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΜΕ ΤΙΤΛΟΥΣ 1) Η ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΗΣ ΤΗΣ ΝΗΣΤΕΙΑΣ ΚΑΙ Η ΤΗΡΗΣΙΣ ΑΥΤΗΣ ΣΗΜΕΡΟΝ [η οποία εξουσιοδοτεί τις Συνόδους των Αυτοκέφαλων Εκκλησιών να επιφέρουν τροποποιήσεις, υπό το πρόσχημα της οικονομίας (ενώ τούτο είναι θέμα μόνον του πνευματικού σε σχέση με τα πνευματικά του τέκνα), σε θέματα νηστείας ρυθμισμένα από τους Ιερούς Κανόνες (https://www.holycouncil.org/-/fasting) ΚΑΙ 2) ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΚΩΛΥΜΑΤΑ ΑΥΤΟΥ (το οποίο επιτρέπει την ευλογία του εκκλησιαστικού γάμου ορθόδοξου με ετερόδοξο, δηλαδή τη μυστηριακή μετάδοση της Θείας Χάρης πριν την εισδοχή του ετεροδόξου στην Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία) (https://www.holycouncil.org/-/marriage), ΚΑΙ ΠΑΥΟΝΤΑΣ ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΤΟΥ ΠΡΟΚΑΘΗΜΕΝΟΥ ΤΟΥ, ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ, ΕΦΟΣΟΝ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΟΣ ΕΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΔΕΝ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΤΟΜΗΣΗ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ, ΕΠΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΑΠΟΔΟΧΗ ΚΑΙ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΩΝ ΚΑΚΟΔΟΞΩΝ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ ΤΗΣ ΨΕΥΔΟ-ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΚΑΙ ΜΗ ΑΠΟΚΗΡΥΣΣΟΝΤΑΣ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΙΡΕΤΙΚΕΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΟΥ, ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΑΧΩΡΗΘΕΙ ΚΑΙ ΤΕΚΜΗΡΙΩΘΕΙ ΣΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΤΟΥ 2014 ΤΩΝ ΑΓΙΟΡΕΙΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΜΕ ΤΙΤΛΟ «ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ – Διαχρονική μαρτυρίας στους αγώνες υπέρ της Πίστεως» (την οποία επικαλούμαι και προσκομίζω).

…………………………………………………

  

Ι. Ο ΔΕΣΠΟΤΙΣΜΟΣ, ΉΤΟΙ ΟΠΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΕΚΕΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΑΝ ΔΕΝ ΟΡΘΟΤΟΜΕΙ ΤΟΝ ΛΟΓΟΝ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ - ΑΙΡΕΤΙΚΗ ΔΟΞΑΣΙΑ Η ΟΠΟΙΑ ΠΡΟΩΘΕΙΤΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΠΕΡΓΑΜΟΥ – ΑΝΑΠΑΡΑΓΕΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΑΙΡΕΤΙΚΗ ΔΟΞΑΣΙΑ ΤΟΥ ΤΟΤΕ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΙΩΑΝΝΗ ΚΑΛΕΚΑ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΟΠΟΙΩΝΔΗΠΟΤΕ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΩΝ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ

Για τη νεοφανή Ψευδο-εκκλησία του Οικουμενισμού, την οποία σύστησαν μόνες οι δέκα (10) Αυτοκέφαλες που συμμετείχαν στην Ψευδο-σύνοδο της Κρήτης, με τα νεοφανή της δόγματα, τα οποία περιέχονται στην δογματική της απόφαση «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον», και, κατά συνέπεια, για την αποστασία των εν λόγω δέκα (10) Αυτοκέφαλων Εκκλησιών από την Εκκλησία των Αποστόλων, η οποία έχει τα υγιή και καθαρά δόγματα των θεοφόρων ανδρών, και η οποία έχει τα υγιή και καθαρά δόγματα των Θεοφόρων Ανδρών και η οποία, επειδή είναι άμωμη και άσπιλη, δεν αναμειγνύει την Αλήθεια με το Ψεύδος, τον Χριστό με τον Εωσφόρο - όπως έπραξε η Ψευδο-σύνοδος της Κρήτης - ισχύουν όσα, από Ορθόδοξης ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΗΣ απόψεως, έχει γράψει ο μαθητής του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, Μοναχός Ιωσήφ Καλόθετος για την νεοφανή Ψευδο-εκκλησία με τα νεοφανή δόγματα του λατινόφρονα Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννη Καλέκα (πριν τούτος καθαιρεθεί από την Σύνοδο του 1347), ο οποίος διακήρυσσε δημόσια μόνο τη λατινόφρονα αίρεση της κτιστής Χάρης και όχι την Παναίρεση του Οικουμενισμού ή Νέο-γνωστικισμού ή Θρησκευτικού Συγκρητισμού η οποία νομιμοποιεί όλες τις ήδη καταδικασμένες αιρέσεις και εισάγει και την ανωτέρω αναφερόμενη εκκλησιολογική αίρεση, όπως έπραξαν η Ψευδο-σύνοδος της Κρήτης και όσοι προκαθήμενοι και επίσκοποι – δυστυχώς για την προσωπική τους σωτηρία – αποδέχθηκαν τις αιρετικές αποφάσεις της, ήτοι: 

«Λέγει γουν ο χρηστός (σημειωτέον ότι το γράφει κατ’ ευφημισμόν) ποιμήν ούτος, ότι αποβλήτους ημάς πεποίηκεν εαυτής η εκκλησία, ως μη θελήσαντας δούναι ομολογίαν έγγραφον (σημειωτέον ότι ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς δεν έδινε έγγραφη ομολογία πίστεως, την οποία απαιτούσε ο Καλέκας, διότι ο Άγιος παρέπεμπε στην Ορθόδοξη Σύνοδο για τον Ησυχασμό του 1341). Ποίαν εκκλησίαν φάσκει αποβλήτους ημάς πεποιηκέναι; Την την αποστόλων; Και μην παντάπασιν ημείς εκείνη σύμφωνοι και σπουδασταί και υπέρ εκείνης πάντα παθείν ειλόμεθα και πάντα πόνον και κάματον γενναίως υποστήναι εν τω παραστάντι θεού συναιρουμένου ήρόμεθα και εκείνης ένεκα ο μετά Θρασυμάχου και Γλαυκοφάνους, όσαι ώραι, πόλεμος. Ώστ’ ουχί εκείνην  φάσκει αποβεβληκέναι ημάς – πώς γαρ! – αλλ’ ήν υπεστήσατο νεοφανή εκκλησίαν και νεοφανή δόγματα μετά των περί τον Θρασύμαχον και Γλαυκοφάνην μειρακίων. Οι φαγόντες τράπεζαν Ιεζάβελ παρ’ ουδέν έθεσαν λόγους, νόμους, προφήτας, αποστόλους και όσους άλλους. Πόθεν συ εκκλησία ευσεβών; Από του λόγου; Από του τρόπου; Από των πράξεων; Από των υγιών δογμάτων; Εργαστήριον τοίνυν γενόμενος παντός ψεύδους, πάσης διαβολής, παντός ουτινοσούν φαύλου, παντός στασιαστικού φρονήματος, πάσης αδικίας, πλεονεξίας, ιεροσυλίας, αρπαγής, καπηλείας, είτα και εκκλησίαν σεαυτόν – ώ του θράσους! - χειροτονείς, ουκ ειδώς ότι και Νεστόριος και Μακεδόνιος ταχ’ αν τουτ’ ισχυρίσαιντο, ό και αυτός ισχυρίζεσαι. Έσχον γαρ και αυτοί την αυτήν αυτώ σοι καθέδραν. Πόθεν συ εκκλησία; Από του δωροδοκείν; Από του εξαργυρίζειν τας δίκας; Από του μη διαστέλλειν αναμέσον βεβήλων και αγίων; Από του ανείσθαι το ιερόν πάσιν ανάγνοις και βεβήλοις; Από του αναπείσαι τους ανθρώπους ομογνίου αίματος εμπίπλασθαι; Από του πιπράσκειν την χάριν του πνεύματος; Από του πληρώσαι την εκκλησίαν πάσης αιρέσεως – είμι δ’ επ’ αυτόν τον κολοφώνα των κακών – ή από του εξαργυρίσαι την σην ευσέβειαν και των επισκόπων σου και των συνεπομένων σοι, ούς και εκκλησίαν αυχείς;  Τοιαύτη μεν η κατά σε εκκλησία, ήν πρώην ολίγου αποστατήσας της ημετέρας, υπεστήσω. Η δ’ ημετέρα εκκλησία, άνωθεν, αγνή, καθαρά, ειρηνική, απεχομένη παντός ουτινοσούν φαύλου και πονηρού και πάσης ηστινοσούν κακίας ελευθέρα και ανεπίμικτος παντός ρύπου και σπίλου, πρεσβεύουσα τα υγιά και καθαρά και απειλικρινημένα δόγματα των θεοφόρων ανδρών. Κεφαλή δε της εκκλησίας ο Κύριος ημών, μέλη δε και μέρη της τοιαύτης εκκλησίας το σύστημα και σύνταγμα των ευσεβών, οί και αναλόγως έχουσι καθάρσεως προς την εαυτών κεφαλήν, ουχ ο δείνα  ούτως ανάγνως έχων και μεμιασμένως» (Λόγος 8, σε: Δ. Τσάμη, Ιωσήφ Καλοθέτου Συγγράμματα, έκδ. Κέντρου Βυζαντινών Σπουδών, Θεσσαλονίκη 1980, σελ. 294-296).     

Επίσης, ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής δεν ονομάζει τα Πατριαρχεία, δηλαδή τις θεσμικές εκκλησίες, ως Καθολική (δηλαδή Ορθόδοξη, με την ακρίβεια και γνησιότητα των δογμάτων)  Εκκλησία, αλλά την ΟΡΘΗ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΙΑ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΣΤΟΝ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟ ΧΡΙΣΤΟ (ως προς όλα τα δόγματα που συγκροτούν την εν λόγω πίστη, Τριαδολικό, Χριστολογικό, Πνευματολογικό, Θεομητορικό, Εκκλησιολογικό και Εσχατολογικό). Γράφει επί λέξει: «Καθολικήν Εκκλησίαν, την ορθήν και σωτήριον της εις αυτόν πίστεως ομολογίαν, Πέτρον μακαρίσας εφ’ οίς αυτόν καλώς ωμολόγησεν, ο των όλων είναι Θεός απεφήνατο. Πλην μάθω την ομολογίαν, εφ’ ήν πασών των Εκκλησιών γέγονεν  η ένωσις, και του γενομένου καλώς, ουκ αλλοτριούμαι» (ΕΠΕ, Φιλοκαλία, Άγιος Μάξιμος Ομολογητής, 15Β, 450). Ο ίδιος Άγιος έγραψε ότι ο ευσεβής κανόνας της Εκκλησίας αναγνωρίζει ως Άγιες και έγκριτες εκείνες τις Συνόδους που τις χαρακτήρισε η ορθότητα των δογμάτων, και ότι κάθε άνθρωπος αγιάζεται με την ακριβή ομολογία της πίστεως (ΕΠΕ, Φιλοκαλία, 15Γ, σελ. 29 και 57 αντίστοιχα).

Ακόμη, κατά τον Άγιο Θεόδωρο τον Στουδίτη, η Εκκλησία των Αποστόλων υπάρχει, έστω και αν (εννοείται: λόγω εξαπλώσεως της αιρέσεως) περιοριστεί σε τρείς (3) Ορθοδόξους, σύμφωνα με τη διδασκαλία των Αγίων Πατέρων («… τη εκκλησία του Θεού, ήτις εστί και εν τρισίν ορθοδόξοις οριζομένη κατά τους αγίους…» (Επιστολή 39, Θεοφίλω Ηγουμένω, Φατούρος, σελ. 114).

……………………………………………