O MΥΘΙΚΟΣ ΚΥΡΙΟΣ 666.... του ενδελεχους ερευνητου κ. Βασιλειου Σακκα 3ον

         O MΥΘΙΚΟΣ ΚΥΡΙΟΣ 666.... 

του ενδελεχους ερευνητου κ. Βασιλειου Σακκα

                            3ον

Ἐπειδὴ λοιπὸν γάτος ζεματισμένος φοβᾶται τὸ νερὸ τὸ κρύο καὶ ὅποιος καεῖ στὸ κουρκούτι φυσάει καὶ τὸ γιαούρτι, προσπαθῶ πάντοτε νὰ προσεγγίζω τὰ θέματα ποὺ “ὁ Πατὴρ ἔθετο ἐν τῇ ἰδίᾳ αὑτοῦ ἐξουσίᾳ”, ἀνυπόδητος καὶ ὅσο τὸ δυνατὸν ἀποστασιοποιημένος.  
Ἡ Θεία καῖ Ἱερὰ Γραφή ἀπὸ τῶν ἀποστολικῶν χρόνων μᾶς προειδοποιεῖ ὁτι “ἤγγικεν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν”.  Καὶ ὅμως πέρασαν  ἤδη 2.000 χρόνια καὶ ἀκόμη βρισκόμαστε στὸ “ἤγγικεν”! Τὶ συμβαίνει; Λάθος μήπως ἔκανε; 
 Ἀπ’ ὅτι μὲ ἔχουν κατηχήσει καὶ ἔχω καταλάβει, ὁ ὀρθόδοξος χριστιανὸς ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ἔρχεται ἐπάνω στὴ γῆ, γι’ αὐτὸν “ἤγγικεν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ”. Τὸ χωρίον δ΄12 τοῦ προφήτου Ἀμώς ὅπως ἀποδίδεται κατὰ τὸ μασοριτικὸν λέγει: “ἑτοιμάσθητι νὰ ἀπαντήσῃς τὸν Θεὸν σου”. 
 Ἦταν κάποτε ἕνας κηπουρὸς ποὺ εἶχε νὰ δῇ τὸ ἀφεντικὸ του, πάνω ἀπὸ εἴκοσι χρόνια. 
Κάποιος τότε βλέποντας σὲ πόσο ἄψογη κατάστασι ἦταν διατηρημένος ὁ κῆπος τοῦ εἶπε: “Στὴν κατάστασι ποὺ εἶναι ὁ κῆπος θὰ ἔλεγε κανεὶς ὅτι αὔριο περιμένεις τὸ ἀφεντικὸ σου”. 
“Λάθος”! τοῦ ἀπάντησε ὁ κηπουρὸς, “δὲν τὸν περιμένω αὔριο, τὸν περιμένω σήμερα”!

Ἡ ἑτοιμασία αὐτὴ δὲν γίνεται διὰ τῆς τρομοκρατίας, τῆς ψυχώσεως καὶ τοῦ πανικοῦ, ἀποθηκεύοντας κονσέρβες καὶ παξιμάδια ἤ παίρνοντας τὰ βουνὰ! Ἀλλὰ “ἐν ἀρεταῖς κοσμούμενοι καὶ πίστει ὀρθῇ”, διὰ τῆς μετανοίας, τῆς προσευχῆς, τῆς καθάρσεως τῆς καρδίας, τῆς θεώσεως τῶν παθῶν καὶ τῆς ἀγαθοεργίας.

Ξέρουμε ὅτι ὁ καθένας ἀπὸ μᾶς, νέος, γέρος ἤ παιδί, χωρὶς καμμία ἐξαίρεσι, εἶναι δυνατὸν ν’ ἀκούσῃ ἀνὰ πᾶσαν στιγμὴ τὸ “ταύτῃ τῇ νυκτὶ τὴν ψυχὴν σου ἀπαιτοῦσι ἀπ’ ἐσοῦ”, καὶ ὅμως δὲν πανικοβαλλόμεθα. Δὲν εἶναι ὅμως ἀνόητο νὰ μὴν τρομοκρατούμεθα ἀπὸ τὴν δυνατότητα αὐτὴ ποὺ πιστοποιοῦμε κάθε στιγμὴ γύρω μας, ἀλλὰ νὰ τρομοκρατούμεθα καὶ νὰ πανικοβαλλόμεθα γιὰ κάτι ποὺ ὑποθετικὰ μπορεῖ νὰ συμβῇ σὲ πέντε, δέκα, εἴκοσι ἤ ἑκατὸ χρόνια ἤ ἀκόμη καὶ ἀργότερα; 
 Ἡ θρησκευτικὴ ὑπερδιέγερσι, ἡ πυρέσσουσα νοσηρὴ περιέργεια ποὺ μεταβάλλει τὰ μυστήρια τοῦ Θεοῦ σὲ προεκπεμπόμενο σήριαλ νοσηρῆς ἐπιστημονικῆς ὀργουελιανῆς φαντασίας, δὲν ἔχει νὰ κάνῃ ἀπολύτως τίποτε μὲ τὴν μετάνοιαν καὶ τὴν ἐπίσκεψιν τῆς Θεὶας Χάριτος!

Σχετικὰ μὲ τὸν κ. Καρδάση, περὶ τοῦ ὁποίου γίνεται συχνὰ  μνεία καὶ διὰ τῆς … τηλοψίας ἔχω νὰ πῶ τὰ ἑξῆς. Ἔπεσε στὰ χέρια μου ἀναφορὰ τοῦ π. Νεκταρίου Μουλατσιώτη πρὸς τὴν Σύνοδον τῆς Ἐκκλησίας του, ὅπου ἀναφέρει ὅτι ὁ κ. Καρδάσης ἀρνεῖται νὰ πῇ ποιὸς εἶναι ὁ πνευματικὸς του καὶ συμπεραίνει ὅτι εἶναι πνευματικὸν τέκνον τοῦ Φυλῆς Κυπριανοῦ. Πρᾶγμα ἄλλωστε ποὺ δὲν εὐσταθεῖ διότι καὶ στὰ γραφόμενά του καὶ στὶς δημόσιες ἐμφανίσεις του, ὁ ἄνθρωπος, παρουσιάζεται ὡς ἀνήκων στὴν κρατικὴ Ἐκκλησία. Τώρα ἄν παρ’ ὅλα αὐτὰ εἶναι … “Κρυπτοκυπριανίτης” μὲ γειὰ του μὲ χαρὰ του καὶ σὲ μᾶς τὶ λόγος πέφτει; Αὐτὰ εἶναι καχυποψίες καὶ κουτσομπολιὰ. Καὶ γιὰ τὴν καχυποψίαν λέγει ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ ὅτι: “Ἡ ἀγάπη οὐ λογίζεται τὸ κακόν”. Προσωπικὰ καὶ ἐγὼ ὁ ἴδιος τὸ θεωρῶ ἀνάγωγον καὶ ἀγενές, ἐὰν ἐγὼ δὲν θέλω ἀφ’ ἑαυτοῦ μου αὐθορμήτως ν’ ἀναφέρω τὸ ὄνομα τοῦ πνευματικοῦ μου, νὰ ἐπιμένῃ ὁ ἄλλος νὰ μοῦ τὸ ἐκμαιεύσῃ! Αὐτὰ εἶναι θέματα λεπτὰ καὶ αὐστηρῶς προσωπικά. Μπορεῖ ὁ πνευματικὸς μου νὰ συμφωνῇ μὲ τὶς ἰδέες μου ἤ νὰ μὴν συμφωνῇ. Μπορεῖ νὰ μοῦ ἔχει βάλει ἐπιτίμιον ἤ νὰ μ’ ἔχῃ σὲ ἀκοινωνησία. Αὐτὰ ἀφοροῦν ἀποκλειστικῶς τὸν Θεὸν μου, τὸν πνευματικὸν μου κι’ ἐμένα καὶ ἀσφαλῶς ὄχι τὴν ὑπόλοιπη … Δημοκρατία! Ὁ πνευματικός μου, ἡ ἀσημαντότητά μου, ὁ κ.Καρδάσης, καθὼς καὶ ὁ κάθε κ.Καρδάσης, κρινόμεθα κατὰ τὸ Εὐαγγέλιον μόνον “ἐκ τοῦ στόματός μας” κατὰ πόσον τὰ λεγόμενα μας συμφωνοῦν ἤ ὄχι μὲ τὴν ἀείποτε Παράδοσι τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας. 
Προσωπικὰ καίτοι εἰς τὰ θέματα τῆς Πίστεως “θέλω γὰρ πάντας ἀνθρώπους εἶναι ὡς καὶ ἑμαυτὸν” δὲν διανοήθηκα ποτὲ νὰ διερωτηθῶ περιέργως περὶ τοῦ ποῦ καὶ πῶς θρησκεύει ὁ κ. Καρδάσης. Ἠλικίαν ἔχει, μπολιασμένος εἶναι, γράμματα γνωρίζει καὶ περὶ ἑαυτοῦ λόγον ἀποδώσει. Ἐκεῖνο ποὺ ἔχω δικαίωμα νὰ ἀπαιτήσω, εἶναι μία ἀπὸ  καθαρῶς ἐπιστημονικῆς ἀπόψεως σαφὴς, ὀρθή καὶ ἀκριβὴς ἀπάντησις εἰς τὸ θέμα ποὺ μᾶς ἀπασχολεῖ.

Περὶ δὲ τοῦ Φυλῆς Κυπριανοῦ, προσωπικὰ δὲν κωλύομαι νὰ κοινωνήσω μετ’ αὐτοῦ γιὰ ἐσχατολογικὰ θέματα ἀλλὰ γιὰ θέματα καθαρῶς θεολογικὰ καὶ ἐκκλησιαστικά. Συγκεκριμένως δὲ διότι μεταδίδει τὰ Ἄχραντα Μυστήρια εἰς τοὺς Νεοημερολογίτας καὶ τὸ χειρότερον διότι μετὰ τῶν Λευκορώσων ὁμολογεῖ, ἐπιβεβαιώνει καὶ κηρύττει ὕπαρξιν Ἁγιαστικῆς Χάριτος εἰς τὴν καινοτόμον νεοημερολογιτικὴν καὶ οἰκουμενιστικὴν ἐκκλησίαν. Στὴν Ἐκκλησία ὅμως δὲν εἴμαστε ἐπιλεκτικοί.. Ἐὰν εἶναι βέβαιος ὅτι ἡ καινοτόμος ἱεραρχία ἔχει ἁγιαστικὴν χάριν καὶ κανονικὸν κῦρος τότε καὶ ἡ ἐναντίον του καθαίρεσις ἐκ μέρους τῆς ἱεραρχίας αὐτῆς, δικαία ἤ ἄδικος, τυγχάνει ἔγκυρος καὶ ὑπαρκτή. Ὁ ἀφορισμὸς ποὺ ἐπέβαλλε δικαίως ἤ ἀδίκως ἡ λεγομένη “μεγάλη καὶ ὑπερτελὴς σύνοδος” τοῦ Βαρθολομαίου (τρομάρα του) στὸν κ. Σωτηρόπουλο ἔχει ὑπόστασιν. Ὅταν ἐγὼ εἶχα τὰ προβλήματά μου μὲ τὴν Λευκορωσικὴ Ἐκκλησία, οἱ Ρῶσοι γιὰ νὰ μὲ ξεφορτωθοῦν μοῦ ἐπρότειναν νὰ μοῦ δώσουν ἀπολυτήριον καὶ νὰ πάω ὅπου ἤθελα. 
Τότε κι’ ἐγὼ ἀπάντησα: “Μὰ ἄν σᾶς ἀναγνωρίζω ἁρμοδιότητα νὰ μοῦ ἐκδώσετε ἀπολυτήριον, δὲν ἔχω κανέναν λόγο τοῦ νὰ χωρίσω ἀπὸ σᾶς ἤ νὰ μὴν σᾶς μνημονεύω”.

Ἐμεῖς δὲν συναντήσαμε πουθενὰ στοὺς Πατέρας ὅτι ὅταν κάποιος προσπαθεῖ νὰ ὁδηγήσῃ τὴν Ἐκκλησίαν σὲ σχῖσμα καὶ αἵρεσιν, τὸν ἀθωώνουμε καὶ τὸν βεβαιώνουμε ὅτι ἔχει ἁγιαστικὴν χάριν! Οἱ νεοημερολογίτες ἐκκλησιαστικῶς εἶναι τοποθετημένοι εἰς τὸ ἄμετρον ἔλεος, τὴν ἄπειρην μακροθυμίαν, ἀγάπην καὶ δικαιοσύνη τοῦ Πανοικτίρμονος Θεοῦ! Ἐμεῖς δὲν ἀποκλείομεν καμίαν ἐνέργειαν ἤ ἐκδήλωσιν τοῦ θείου ἐλέους καὶ τῆς θείας μακροθυμίας. Τὸ πῶς ὅμως ὁ Θεὸς ἐκδηλώνει τὸ ἔλεος καὶ τὴν μακροθυμίαν του μεταξὺ τῶν συνανθρώπων μας, εἶναι πράγματα ποὺ ἐμεῖς οὔτε  τὰ γνωρίζουμε, οὔτε τὰ μετρᾶμε οὔτε τὰ διαχειριζόμαστε. Ἡμεῖς ἐκ τῶν Πατέρων παρελάβομεν “ὅρια αἰώνια” καὶ μέσα σ’ αὐτὰ τὰ “ὅρια” δὲν ὁριοθετοῦνται οὔτε ὁ νεοημερολογιτισμὸς οὔτε ὁ οἰκουμενισμὸς. Ὁ δὲ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς ἐδίδαξε ὅτι εἴμαστε ἀναρμόδιοι νὰ κρίνουμε τοὺς ἐκτὸς: “τί γάρ μοι τοὺς ἔξω κρίνειν”; Παρεκτός βέβαια καὶ πιστεύουμε κι’ ἐμεῖς –σὰν μιὰ ἀγαθὴ ψυχὴ, ποὺ εὐχόμαστε ὁ Θεὸς νὰ ἀναπαύσῃ καὶ νὰ συγχωρήσῃ-,  ὅτι  τὸ σχῖσμα τὸ ἔκαμαν οἱ … “Παληοημερολογίτες”! Ὁπότε, ὁμολογουμένως πλέον δὲν ἀνήκουμε στὴν ἴδια Ἐκκλησία! Ἐμεῖς ἐκ τῶν Πατέρων παρελάβομεν ὅτι σχισματικοὶ εἶναι οἱ κατὰ τῆς Ἀληθείας καινοτομοῦντες, καὶ τῆς Παραδόσεως ἀφιστάμενοι κἄν τε λίγοι κἄν τε πολλοὶ τυγχάνουσι!  Κἄν τε πλειοψηφίαν άποτελοῦν κἄν τε μειοψηφίαν! Ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι, ὡς ἄτομα ἤ ὡς ἐκκλησιαστικές κοινότητες χωρὶς νὰ ἱδιοποιούμεθα, νὰ ἀντιποιούμεθα, νὰ προλαμβάνωμεν, νὰ προβαδίζωμεν, νὰ σφετεριζόμεθα ἤ νὰ προσεταιριζόμεθα τὴν διαδικαστικὴν, διαπιστωτικὴν καὶ ἀνακοινωτικὴν ἁρμοδιότητα μιᾶς Πανορθοδόξου Συνόδου, μόνης ἀποτελούσης τὸ ἐπίσημον στόμα τῆς Ἐκκλησίας, ὀφείλομεν σὲ περίπτωσιν αἱρέσεως ἤ ἀποστασίας νὰ προβαίνωμεν “πρὸ συνοδικῆς διαγνώμης” εἰς ἄμεσον καὶ τελείαν ἀποτείχησιν ἀπὸ τοὺς κακοδοξοῦντας, μηδεμιᾶς κοινωνίας ἐν τοῖς μυστηρίοις καὶ τῇ προσευχῇ, μετ’ αὐτῶν ἐπιτρεπομένης. Μόνον οὕτω πράττοντες ὡς παρελάβομεν,  “ῥυόμεθα”  τὴν Ἁγίαν Ἐκκλησίαν “σχισμάτων καὶ μερισμῶν” κατὰ τοὺς Κανόνας.

Ὅσον δὲ ἀφορᾶ τὰ χωρία τοῦ Ἁγίου Εἰρηναίου  καὶ τοῦ Ἁγίου Ἱππολύτου, αὐτὰ λαμβάνονται ὑπ’ ὄψιν καὶ ἐξετάζονται μόνον μέσα στὰ συμφραζόμενα τῆς Πατερικῆς Ὁμοφωνίας. Ἐπὶ μέρους ὅμως καὶ μεμονωμένως τινὲς τῶν Ἁγίων δὲν εἶναι ἀλάθητοι καὶ ἐνίοτε σφάλλουν. 
 Ὁ Ἅγ. Ἱππόλυτος ἀρκούμενος στὴν φωνητικὴ ἀπόδοσι μιᾶς λέξεως καταργεῖ τὴν ὀρθογραφία καὶ γράφει π.χ. ΑΡΝΟΥΜΕ ἀντὶ ΑΡΝΟΥΜΑΙ καὶ ΛΑΤΕΙΝΟΣ ἀντὶ ΛΑΤΙΝΟΣ γιὰ νὰ μπορέσῃ νὰ ἐπιτύχῃ τὸ 666! 
Τὸτε νὰ γράψουμε κι’ ἐμεῖς π.χ. ΛΕΕΝΗΝΗΣΜΟΣ γιὰ νὰ βγῇ ὅπως δήποτε 666! 
Τὴν ἐποχὴ τῶν Παλαιοπίστων στὴν Ρωσία αὐτὴ ἡ τακτικὴ ὡδήγησε πολλοὺς ἀνθρώπους στὴν αἵρεσι, τὴν παράνοια, τὸ ἔγκλημα καὶ τὴν αὐτοκτονία. Ὅπως δὲν ὑπάρχει ψάρι χωρὶς ἀγκίδες, ἔτσι δὲν ὑπάρχει ἄνθρωπος χωρὶς λάθη καὶ ἐσφαλμένες ἀντιλήψεις ὅσον ἅγιος καὶ νὰ εἶναι. 
Γι’ αὐτὸ ἄλλως τε γιὰ μᾶς τοὺς Ὀρθοδόξους ἡ Καθολικότης εἶναι ἀποκλειστικῶς Ἐκκλησιαστικὴ ἰδιότης, οὐδέποτε ἐφαρμοζομένη μεμονωμένως σὲ ἄτομα. 
Βέβαια ὅπως δὲν παύουμε νὰ τρῶμε ψάρι ἐπειδὴ ἔχει ἀγκίδες, ἔτσι οἰκοδομούμεθα καὶ σωζώμεθα μὲ τὰ γραπτὰ τῶν Πατέρων, θέτοντας κατὰ μέρος τὰ τῆς ἀνθρωπίνης ἀτελείας των. 
Σ’ ἐμᾶς ψάρι φιλέτο, χωρὶς ἀγκίδες, εἶναι μόνον ἡ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ἐφ’ὅσον ἔχει γίνει ἀποδεκτὴ ὡς τοιαύτη ἀπὸ τὴν συνείδησιν τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ ἀποτελεῖ τὸ ὕψιστον κριτήριον, καὶ τὴν Ὁμοφωνία τῶν Πατέρων.    
 Μὴν ξεχνᾶμε δὲ ὅτι ἡ περίοδος ἐκείνη ἦταν περίοδος τῆς ἐπιρροῆς τῶν χιλιαστικῶν αἱρέσεων ἡ ὁποία δὲν ἄφησε τελείως ἀνέπαφους οὔτε τοὺς Ὀρθοδόξους.  
Ἀπ’ ὅσα δὲ γράφονται ἀπὸ τοὺς εἰδικοὺς, ὁ ἴδιος ὁ Ἅγιος Ἱππόλυτος, (ὁ ὁποῖος εἰρήσθω ἐν παρόδῳ ἦταν ἀντίπαπας, δηλαδὴ σχισματικὸς πάπας) ὑπῆρξε ὁ ἰσοβίως διαφωνῶν μὲ τὸν κανονικὸν πάπα τῆς Ρώμης, τὸν Ἅγιον Κάλλιστο.  
Ὁ δὲ Μέγας Φώτιος φαίνεται νὰ μέμφεται τὸν Ἅγιον Εἰρηναῖο καὶ τὸν Ἅγιο Ἱππόλυτο ἐπὶ χιλιασμῷ, καὶ νὰ μὴν συμφωνεῖ μὲ ὡρισμένα ἐκ τῶν γραφομένων τους. Αὐτὸ βέβαια δὲν ἐμποδίζει σὲ τίποτε π.χ. τὸν Ἁγ. Εἰρηναῖο ἀπὸ τοῦ νὰ εἶναι πανθομολογουμένως καὶ ἀναμφισβήτητα “ὁ Πατὴρ τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Παραδόσεως”, πλὴν ὅμως κι’  ἐκείνου ὅπως καὶ κάθε ἄλλου ὁ κάθε λόγος, γιὰ νὰ εἶναι δεσμευτικὸς, ὑποβάλλεται στὸ ἑπτάκις κεκαυμένον χωνευτήριον τοῦ Consensus Patrum. Μὲ μεμονωμένα πατερικὰ χωρία βγάζεις ὅ,τι θέλεις. Ἔτσι ὅπως προτεσταντίζουν οἱ Διαμαρτυρόμενοι μὲ τὰ χωρία τῆς Ἁγίας Γραφῆς, θ’ ἀρχίσουμε κι’ἐμεῖς νὰ προτεσταντίζουμε μὲ τὰ χωρία τῶν Πατέρων. Ποῖον τὸ ὄφελος;

Μὲ μεμονωμένα γραφικὰ ἤ πατερικὰ χωρία ὅποια αἵρεσι θὲς  στηρίζεται. Οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες εἶχαν γράψει τὰ χωρία τῆς Ὀδύσσειας καὶ Ἰλιάδας, ἱερὰ βιβλία γι’ αὐτοὺς,  δὲν θυμᾶμαι ἐπάνω σὲ τί. Κάθε μέρα κάνοντας τὴν προσευχή τους στὰ εἴδωλά τους, τραβοῦσαν στὰ τυφλὰ καὶ ἕνα ἐδάφιο καὶ ἀνάλογα μὲ τὸ τὶ ἔλεγε τὸ ἐδάφιο, κανόνιζαν τὶς ὑποθέσεις τους καὶ τὸ πρόγραμμα τῆς ἡμέρας. Σήμερα ἀκόμη, ἰδίως μεταξὺ τῶν Διαμαρτυρομένων, ὑπάρχουν πολλοὶ ποὺ ἀντέγραψαν αὐτὴν τὴν τακτικὴ μὲ τὰ χωρία τῆς Ἁγ. Γραφῆς.  
Ὑπάρχει καὶ τὸ ἑξῆς ἀνέκδοτο. Κάποιος σηκώθηκε ἕνα πρωΐ καὶ τράβηξε ἕνα χαρτάκι ἀπὸ τὸ κουτὶ μὲ τά χωρία καὶ τοῦ ἔπεσε ἐκεῖνο ποὺ λέει: “ἀπελθὼν ἀπήγξατο”! 
Μὴ ἐννοώντας τὸ … “μήνυμα”, ξαναπροσεύχεται καὶ τραβάει δεύτερο χαρτάκι ποὺ ἔγραφε: “Πορεύου καὶ σὺ, ποίει ὁμοίως”! καὶ πῆγε καὶ κρεμάστηκε. 
Δὲν ξέρω ἄν αὐτὸ τὸ ἀνέκδοτο συνέβη στ’ ἀλήθεια ἤ ὄχι, ἡ ἀλήθεια ὅμως ποὺ περικλείει εἶναι πολὺ μεγάλη. Φοβηθῶμεν λοιπὸν μήπως καὶ ἐμεῖς κρεμαστοῦμε, παίζοντας πετροπόλεμο μὲ τὰ χωρία τῆς Ἱ. Ἀποκαλύψεως ἤ τοῦ Ἁγ. Εἰρηναίου.

Μιὰ καζουϊστικὴ λοιπὸν ἑρμηνολογία ὡρισμένων ἐκφράσεων τοῦ Ἁγίου Ἱππολύτου, ἐκ μέρους τοῦ κ. Καλαμαρᾶ ἤ ἐκ μέρους μας θὰ ἀπεδεικνύετο στεῖρα καὶ θὰ ἐπρόδιδε μᾶλλον προτεσταντικὴν νοοτροπίαν καὶ ὄχι ὀρθόδοξον. Βέβαια ὁ κ. Καλαμαρᾶς ἀπεδείχθη χονδροειδῶς αἱρετικὸς ὑπογράφοντας στὸ Σαμπεζὺ τὴν ἕνωσιν μετὰ τῶν Μονοφυσιτῶν. Ἡ Ἐκκλησία του δὲ, ὄχι μόνον δὲν τὸν έτιμώρησε, ἀλλὰ καὶ τὸν ἐβράβευσε τοποθετώντας τον στὴν ἐπιτροπὴ μελέτης τῶν ἐσχατολογικῶν θεμάτων. Μὰ ἀφοῦ περὶ τῶν θεολογικῶν ἀποδεικνύεται περιτράνως ἀθεολόγητος πῶς καὶ τὶ περὶ τῶν θεολογουμένων ἁρμοδίως ἐρεύξεται; Γι’αὐτὸ καὶ ἐκπεσὼν πάσης σοβαρότητος, βαρύγδουπα καὶ ὅλως ἀνοήτως ἀποφαινόμενος ἀποκαλεῖ ἀβδηριτικῷ τρόπῳ “Ἀντιχρίστους” τοὺς Γ.Ο.Χ. Ὅταν ὅμως λέγει ὅτι πρὸ τοῦ 1980 οἱ Ὀρθόδοξοι δὲν ἀσχολοῦντο μὲ τὸ 666, ἀπὸ  τὰ λίγα ποὺ ξέρω ἔχει δίκιο. Τὸ φαινόμενο ἐξηγεῖται ὡς ἑξῆς:

Στὴν γλωσσολογία ἔχουμε τὸ φαινόμενο τῶν λεγομένων “ταξειδιωτικῶν λέξεων”. Πρόκειται γιὰ λέξεις ποὺ οἱ ξένοι ἐδανείσθησαν ἀπὸ ἡμᾶς, τὶς παρέφθειραν, καὶ στὴν παρεφθαρμένη τους κατάστασι τὶς ἐπανεντάξαμε στὸ λεξιλόγιό μας. Ἔτσι π.χ. σήμερα λένε οἱ ἄνθρωποι: Πᾶμε σινεμά. Τὸ σινεμὰ ὡς γνωστὸν  προέρχεται ἀπὸ τὸ ἑλληνικὸ κινηματογράφος ποὺ λέγεται στὰ γαλλικὰ cinematographe, κατόπιν οἱ Γάλλοι τὸ συνέτεμαν σὲ cinema καὶ στὴν συντετμημένη του αὐτὴ γαλλικὴ μορφὴ τὸ υἱοθετήσαμε ἐμεῖς μὲ ἑλληνικοὺς χαρακτῆρες: “σινεμὰ”. Αὐτὸ συνέβη καὶ μὲ τὴν ἐσχατολογία. 

Στὸ τέλος τοῦ ΙΘ΄ αἰῶνος τὰ ἀγγλοσαξωνικῆς προελεύσεως κινήματα ἀναζωπυρήσεως τῶν Διαμαρτυρομένων ἰδία στὴν Ἀμερική, υἱοθέτησαν τὶς ἑρμηνεῖες τοῦ Ἁγίου Ἱππολύτου περὶ Δανιὴλ καὶ Ἀποκαλύψεως, εἰκόνος  τοῦ Ναβουχοδονόσορος κ.λ.π. χωρὶς βέβαια νὰ τὸν ἀναφέρουν. 

Τὶς ἑρμηνεῖες αὐτὲς τὶς προσήρμοσε κάθε μερὶς ἀνάλογα μὲ τὶς ἀνάγκες καὶ δοξασίες της καὶ τὶς διέδωσε εὐρέως καὶ νὰ τώρα ποὺ ἐπωφελούμεθα … κι’ἐμεῖς!