Ομολογία

Ορθοδοξία ή σατανισμός;

​του ΠαπαΗλια Υφαντη

Με αφορμή το προηγούμενο άρθρο( 5-6-16) «Πόυτιν και πιράνχας» εδώ στο «χωνί» κάποιος έθεσε το καίριο ερώτημα: «Ποιος τελικά θα επικρατήσει»; Και υποθέτω ότι εννοούσε ανάμεσα στον Πούτιν και τα πιράνχας.

Πρέπει να πούμε πως το ερώτημα αυτό μας πηγαίνει καταρχήν πολύ μακριά. Γιατί, σύμφωνα με το πνεύμα του προαναφερθέντος άρθρου, πίσω απ’ τα πιράνχας εννοείται το σατανικό καθεστώς που σήμερα κυβερνάει τον κόσμο και την πατρίδα μας.  Κι απ’ τη μεριά του Πούτιν η Ορθοδοξία, που πολιορκείται από παντού.Έστω κι αν η πραγματικότητα αυτή δεν είναι άμεσα εμφανής. Γιατί το πληρωμένο ψέμα βομβαρδίζει από παντού τον σύγχρονο άνθρωπο. Με αποτέλεσμα να βλέπει αναποδογυρισμένη την πραγματικότητα. Σε τρόπον ώστε, ενώ η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων θα ήθελε με κάθε τρόπο ν’ αλλάξει το φοβερό καθεστώς μέσα στο οποίο υποφέρει, ακολουθεί εντούτοις τον αντίθετο απ’ αυτόν που οδηγεί στη σωτηρία δρόμο.

Η απάντηση, λοιπόν, που μπορεί να δοθεί στο προαναφερόμενο ερώτημα πηγάζει, κατά τη γνώμη του γράφοντος, απ’ την τραγωδία του Σταυρού: Που σημαίνει ότι, σε τελική ανάλυση, παραπέμπει στην αναμέτρηση του Χριστού με τους φαρισαίους. Όπου οι φαρισαίοι φαίνονται να θριαμβεύουν, αλλά, σε τελική ανάλυση, ο τελικός θριαμβευτής είναι ο Χριστός.

Και ο θρίαμβός του αυτός δεν έχει μόνο την αιώνια αλλά και εγκόσμια διάσταση. Γιατί ο Χριστόςδεν αντιμετώπισε την εγκόσμια πραγματικότητα με τη φυγή ή την ηττοπάθεια αλλά με πόλεμο μέχρις εσχάτων προς το κυρίαρχο στον κόσμο σατανικό καθεστώς. Που βέβαια δεν έκαμε με όπλα και πυραύλους, αλλά με το λόγο του. Ο οποίος είναι άπειρα ισχυρότερος απ’ τα οποιαδήποτε καταστροφικά όπλα, που επινόησε ή θα επινοήσει η ανθρώπινη κακουργία. Και απόδειξη αποτελεί το γεγονός ότι φέρνει σε τρομερό αδιέξοδο τους αντιπάλους του σε όλες τις εποχές. Οι οποίοι, ανήμποροι να τον αντιμετωπίσουν με οποιονδήποτε άλλον τρόπο, καταφεύγουν, κατά κανόνα, στη δολοφονία εκείνων, που επιλέγουν να τον διακηρύξουν.

Αλλά ας περάσουμε απ’ την κοσμική στην εκκλησιαστική πραγματικότητα. Ιδιαίτερα αυτές τις μέρες, που, όπως λέγεται, θα γίνει στην Κρήτη η μελετώμενη Πανορθόδοξη Σύνοδος. Απ’ την οποία πολλοί περιμένουν πολλά αλλά και πολλοί φοβούνται πολλά. Γιατί ακριβώς και στο χώρο αυτό υποβόσκει ο αμείλικτος πόλεμος ανάμεσα στο Χριστό και στο σατανικό καθεστώς. Το οποίο έχει κατορθώσει να διαβρώσει σε μεγάλο βαθμό και το εκκλησιαστικό καθεστώς. Διάβρωση που δεν είναι μόνο τωρινή αλλά και διαχρονική.

Αρκεί να θυμηθούμε τον υποδειγματικό πρωτοχριστιανικό τρόπος ζωής. Ο οποίος, αντί να χρησιμεύσει σαν πρότυπο για την εγκόσμια πραγματικότητα προσαρμόστηκε σιγά-σιγά προς αυτήν. Και αυτό δεν συνέβη μόνο στο κοινωνικό αλλά και στο καθαρά εκκλησιαστικό επίπεδο. Όπου «χρηστός ζυγός» του Χριστού μεταβλήθηκε σε απάνθρωπο καθεστώς, που αντί για τα «ελαφρά» φόρτωσε στις πλάτες των ανθρώπων φορτία, όχι απλώς «δυσβάστακτα» αλλά κυριολεκτικά ασήκωτα. Πράγμα που συνέβη επειδή ακριβώς απομακρύνθηκαν από το πνεύμα του Ευαγγελίου.

Όπως, για παράδειγμα, συνέβη με το θέμα της αγαμίας του κλήρου. Όπου ο Χριστός σε καμιά περίπτωση δεν επέβαλε καθεστώς υποχρεωτικής αγαμίας. Λέγοντας σαφέστατα ότι μπορούν να την ακολουθούν όσοι έχουν το χάρισμα, αλλά όσοι δεν το έχουν να νυμφεύονται, σύμφωνα με τη φυσική πραγματικότητα, την οποία κανείς δεν μπορεί να παραβιάσει ατιμώρητα. Και όμως, αντίθετα προς το Ευαγγέλιο αλλά και τη στοιχειώδη λογική, επέβαλαν στην ορθόδοξη εκκλησία καθεστώς υποχρεωτικής αγαμίας για τους επισκόπους, παρά το γεγονός ότι ο απόστολος Παύλος λέει σαφέστατα ότι ο επίσκοπος πρέπει να είναι έγγαμος. Εκτός και αν μπορεί να αντέξει το ζυγό της αγαμίας, όπως βέβαια είχε κάνει και ο ίδιος. Και ασφαλώς πολύ χειρότερα είναι τα πράγματα στην παπική εκκλησία η οποία επέβαλε καθεστώς υποχρεωτικής αγαμίας σε όλους τους βαθμούς της ιεροσύνης. Παρότι, κατά τραγική ειρωνεία, ο απόστολος Πέτρος του οποίου καπηλεύεται το «πρωτείο ήταν έγγαμος.

Αποτέλεσμα αυτής της αφύσικης πραγματικότητας είναι να έχουμε σ’ ανατολή και δύση σωρεία σκανδάλων αλλά και περιπτώσεων προβληματικής ζωής. Γιατί πολλοί είναι αυτοί, που ζουν το μαρτύριο της αγαμίας και άλλοι που υποφέρουν το μαρτύριοτης αμαρτίας. Δεδομένου ότι κάποιοι, που δεν επέλεξαν την αγαμία χήρεψαν ή διαζεύχτηκαν στο μεταξύ ή κάποιοι άλλοι, που την επέλεξαν, διαπίστωσαν ότι δεν μπορούν να αντέξουν το φορτίο της.

Αλλά το σκάνδαλο των σκανδάλων μέσα στην εκκλησία είναι το καθεστώς της δεσποτοκρατίας. Η οποία, κατά την ταπεινή γνώμη του γράφοντος, δεν αποτελεί απλώς αίρεση, έστω και την χειρότερη, αλλά, συνιστά εκ βάθρων ανατροπή του Ευαγγελίου. Και η οποία προέκυψε απ’ την αλληλεπίδραση με την ανεξέλεγκτη δικαιοδοσία των αυτοκρατόρων. Σε καταφανή αντίθεση προς ην σαφέστατη θέση του Χριστού ότι κυρίαρχο μέσα στην εκκλησία είναι το πνεύμα της διακονίας και όχι το πνεύμα της επιβολής της δεσποτικής τυραννίας ή της παπικής απολυταρχίας. Συνέπεια των οποίων είναι ο παραγκωνισμός του λαϊκού στοιχείου και η εξουθένωση των λοιπών κληρικών. Γιατί, αν τα απολυταρχικά  και τυραννικά καθεστώτα είναι αποκρουστικά και απορριπτέα στον κοσμικό χώρο, ασύγκριτα περισσότερο είναι στον εκκλησιαστικό. Όπου πολιτεύονται στο όνομα του σαληθινού νομοθέτη της ελευθερίας και δικαιοσύνης, Χριστού.

Μακάρι η μελετώμενη σύνοδος να μη ματαιωθεί ή ακρωτηριαστεί, όπως μεθοδεύεται, στο όνομα γελοίων αντιπαραθέσεων για πρωτεία και πρωτοκαθεδρίες ή πολιτικών σκοπιμοτήτων. Αλλά να πραγματοποιηθεί και  να σκύψει με στοργή στο έργο της διακονίας των ορθοδόξων λαών, που λεηλατούνται και συνθλίβονται απ’ το καθεστώς της «ύβρης» και απληστίας τουβυσσοδομούντος σατανισμού.