Ομολογία

Κοιμητήριο  ἤ κλίβανος;

                      'Αρχιμ. Δανιήλ 'Αεράκη,  ἱεροκήρυκος

 Πολύς θόρυβος καί πάλι γιά τό θέμα τῆς καύσεως τῶν νεκρῶν, Ὁ θάνατος ἑνός ἠθοποιοῦ ἔγινε ἀφορμή νά φωνασκήσουν ἀνόητα κατά τῆς Ἐκκλησίας, πού φυσικά δέν συμφωνεῖ οὔτε μέ τόν τρόπο τῆς ζωῆς τοῦ ἠθοποιοῦ, οὔτε μέ τόν τρόπο τῆς ταφῆς του (ἐπιθυμία του ἡ πολιτική κηδεία καί ἡ ἀποτέφρωσις τοῦ σώματός του).

Ἀλλοίμονο, ἄν ἡ Ἐκκλησία προσαρμόζεται κάθε φορά στά καπρί­τσια ἀνωμάλων καί ἀθέων! Ἐπειδή ὑπάρχει κίνδυνος καί χριστιανοί νά ἐπηρεασθοῦν στά περί... ἐλεύθερης ἐπιλογῆς καί ἄλλων φλιναφημάτων, ἄς ἀναφέρουμε τά ὅσα πρεσβεύει ἡ Ἐκκλησία γιά τήν ἱερότητα τοῦ ἀν­θρωπίνου σώματος:

• Τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἱερό, ὄχι μόνο διότι εἶναι ἔργο τῶν χειρῶν τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί διότι εἶναι ναός τοῦ πνεύματος.

• Τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου ἔγινε ἱερώτερο, ἀφοῦ ἀνθρώπινο σῶμα προσέλαβε ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, πού ἔγινε Υἱός τοῦ ἀνθρώπου.

•Τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου εἶναι μέλος τοῦ Θεανθρωπίνου Σώματος τοῦ Χριστοῦ.

• Ὁποιαδήποτε βία στό σῶμα ἀπαγορεύεται. Ἀπαγορεύεται, δηλαδή, ἡ φθορά τοῦ σώματος, μέ τά φθοροποιά πάθη, ὅπως τό τσιγάρο, τό ποτό, οἱ αἰσχρές σαρκικές πράξεις, ἡ γαστριμαργία κ.λπ. «Εἴ τις τόν ναόν τοῦ Θεοῦ φθείρει, φθερεῖ τοῦτον ὁ Θεός» (Α´ Κορ. γ´ 17).

• Ἀπαγορεύεται καί ὁποιαδήποτε κακοποίησις τοῦ σώματος ἀπό ἄλλους.

• Ἀπαγορεύεται ἐπέμβασις τοῦ ἀνθρώπου γιά θανάτωσι τοῦ σώ­ματος, ὅπως εἶναι ἡ λεγομένη εὐθανασία.

• Ἀπαγορεύεται καί μετά τήν κοίμησι τοῦ ἀνθρώπου ἡ βία στό σῶμα, ὅπως εἶναι ἡ καῦσις τῶν νεκρῶν.

• Ἡ ταφή εἶναι ὁ παραδεδομένος δρόμος πορείας τῶν νεκρῶν σω­μάτων πρός τήν ἀνάστασι. Τό Σῶμα τοῦ Κυρίου ἐτάφη. Μετά τήν τρι­ήμερο ταφή ἀνέστη. Τά σώματα τῶν κεκοιμημένων, μετά τήν ταφή, θά ἀναστηθοῦν ἀφθαρτοποιημένα (Α´ Κορ. ιε 53). Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος εἶπε: «Πάντες οἱ ἐν τοῖς μνημείοις ἀκούσονται τῆς φωνῆς τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, καί οἱ ἀκούσαντες ζήσονται» (Ἰωάν. ε´ 25-28). Δέν εἶπε: «Πάντες οἱ καιόμενοι», ἀλλά «πάντες οἱ ἐν τοῖς μνημείοις».

Οἱ κεκοιμημένοι δέν στακτοποιοῦνται, ἀλλά τακτοποιοῦνται μέ ὅλο ἐκεῖνο τό σεβασμό, πού βλέπουμε ὄχι μόνο πρός τό νεκρό Σῶμα τοῦ Κυρίου, ἀλλά καί πρός κάθε νεκρό ἀνθρώπινο σῶμα (Πράξ. θ´ 37).

• Ὁ γεωργός δέν τόν καίει τό σπόρο. Τόν θάβει. Λειώνει, σαπίζει, ἀλλά τήν ἄνοιξι ἀνασταίνεται. Τό σῶμα σπέρνεται (Α´ Κορ. ιε´ 42-44). Θἄρθη ἡ ἄνοιξις, ἡ Ἀνάστασις τῶν νεκρῶν.

• Ὁ τάφος ἤ τό ὀστεοφυλάκιο εἶναι ὁ προθάλαμος τῆς ἀναστά­σεως, πού θά συμβῆ γιά ὅλους, πού κατά τήν ἡμέρα τῆς Δευτέρας Πα­ρουσίας θά συγκαταλέγωνται ἀνάμεσα στούς νεκρούς (Α´ Κορ. ιε´ 51).

• Τά κοιμητήρια εἶναι τόποι ἱεροί. Γιά τούς πιστούς χριστιανούς εἶναι τόποι φιλοσοφίας, μνήμης θανάτου, πνευματικοῦ περιπάτου, τιμῆς τῶν ἁγίων.

• Γιά ὅσους θέλησε ὁ Θεός νά πεθάνουν, χωρίς νά βρεθῆ τό σῶμα τους, γι᾽ αὐτούς καμμία εὐθύνη δέν φέρνουν οἱ συγγενεῖς, πού δέν μπό­ρεσαν νά τιμήσουν τούς νεκρούς τους. Ὅταν θά γίνη ἡ κοινή ἀνάστασις, τότε καί ἡ γῆ καί ἡ θάλασσα (ὁ ὑγρός τάφος) θά δώσουν τούς νεκρούς τους. Στήν παντοδυναμία τοῦ Θεοῦ τίποτε δέν μπορει νά ἀντισταθῆ.

• Σεβασμός, λοιπόν, στό ἀνθρώπινο σῶμα. Γιά τούς ἀσεβῶς προ­καλοῦντας, κάποια ἄλλη φωτιά ὑπάρχει, τό «πῦρ τό αἰώνιον».

Ἡ ἀγάπη στόν ἀδελφό μας, πού ἔφυγε πρίν ἀπό μᾶς, ἐπιβάλλει τιμή στό σῶμα του, πού εἶναι γιά τό κοιμητήριο, ὄχι γιά τόν κλίβανο.