Oσοι ἀντιδροῦν στοὺς Οἰκουμενιστὲς Ἡγέτες, «ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις πατράσι», εἶναι φονταμενταλιστὲς καὶ φανατικοὶ καὶ πρέπει πάσῃ θυσίᾳ νὰ ἐξοντωθοῦν.

Η ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΩΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ, ...και οι ΔΙΩΓΜΟΙ ΕΠΙ ΘΥΡΑΙΣ!

Ορθόδοξος φονταμενταλισμός

Προετοιμάζεται τὸ κλῖμα γιὰ τὸν εὐρύτερο διωγμό, ὅσων θὰ μείνουν πιστοὶ στὴν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως φαίνεται ἀπὸ τὸ ἄρθρο καθηγητῆ ποὺ δημοσιεύουμε μὲ τὸν παραπάνω τίτλο!

Οἱ Οἰκουμενιστές (μὲ τὴν πρόθυμη καὶ σκόπιμη σύμπραξη τῶν ἀντι-Οἰκουμενιστῶν πατέρων), «ἐξουδετέρωσαν» κατ’ ἀρχάς, χαρακτηρίζοντας ὡς ἐκτὸς Ἐκκλησίας, ὅσους ἀποτειχίστηκαν ἐφαρμόζοντες Ἱ. Κανόνας τῆς Ἐκκλησίας· καί, τώρα, ἀρχίζουν καὶ τὸ ξήλωμα ὅσων ἀντι-Οἰκουμενιστῶν θεωροῦν ὅτι, παρὰ τὸ ὅτι «κοινωνοῦν» μαζί τους, ὅμως ἡ φωνή τους καὶ ἡ δράση τους δημιουργεῖ προβλήματα.

Καὶ δημιουργεῖ προβλήματα, γιατὶ δὲν ἐκπέμπεται ἀπὸ μιὰ γενικὴ καὶ ἀόριστη «Σύναξη Κληρικῶν» ἐκτὸς τῶν μητροπολιτικῶν-ἐνοριακῶν ὁρίων, ἀλλὰ ἀγκυλώνει καὶ πονάει, ὡς ἐνοριακὸ ἀγκάθι, ποὺ βρίσκεται μέσα στὴν μητροπολιτικὴ σάρκα ἑνὸς πρωτοκλασάτου Οἰκουμενιστῆ Ἐπισκόπου.

Ἀναφερόμαστε στὴν δίωξη τοῦ π. Νικολάου Μανώλη ἀπὸ τὸν Μακεδονομάχο καὶ ἀκατασχέτως καὶ γραφικῶς πολιτικολογοῦντα μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Ἄνθιμο, ὁ ὁποῖος ἀδιαφορεῖ πλήρως –πρακτικά– γιὰ τὴν διαφύλαξη τῆς Πίστεως!

Μὲ τὸ ἄρθρο αὐτό, ἐκφράζεται τὸ γενικὸ πνεῦμα τῆς στρατηγικῆς ποὺ κυριαρχεῖ στοὺς κύκλους τῶν Οἰκουμενιστῶν, μιὰ δηλαδὴ ἀκόμα θεωρητικὴ προετοιμασία τῶν πνευμάτων μὲ ὀρθοδοξοφανῆ ἐπιχειρήματα καὶ δόλια χρησιμοποίηση τῶν Ἁγίων Πατέρων (ἡ διδασκαλία τῶν ὁποίων αἰσχρότατα διαστρέφεται), ὥστε νὰ ἐθιστοῦν στὴν ἰδέα (οἱ ἀποίμαντοι πλέον στὸ κύριο θέμα τῆς Πίστεως Ὀρθόδοξοι) ὅτι:

Oσοι ἀντιδροῦν στοὺς Οἰκουμενιστὲς Ἡγέτες,  «ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις πατράσι», εἶναι φονταμενταλιστὲς καὶ φανατικοὶ καὶ πρέπει πάσῃ θυσίᾳ νὰ ἐξοντωθοῦν.

Ορθόδοξος φονταμενταλισμός

Πηγή: http://www.amen.gr/article20515

του Γεωργίου Δημακόπουλου,

Καθηγητή Ιστορικής Θεολογίας, Διευθυντή και Συν-Ιδρυτή

του Κέντρου Ορθοδόξων Χριστιανικών Σπουδών

Πανεπιστήμιου Fordham, Νέα Υόρκη, Η.Π.Α.

Ένας από τους ακρογωνιαίους λίθους της Ορθοδοξίας είναι η ευλάβεια της για τους μεγάλους Πατέρες της Εκκλησίας, οι οποίοι δεν υπήρξαν μόνο υποδείγματα αγιότητας, αλλά και οι μεγαλύτεροι διανοούμενοι της εποχής τους. Τα κείμενα αγίων όπως ο Μέγας Βασίλειος, ο Γρηγόριος Θεολόγος ή ο Μάξιμος Ομολογητής, αποτέλεσαν, και θα συνεχίσουν να αποτελούν, απαραίτητους οδηγούς στη χριστιανική πίστη και ζωή.

Είναι, όμως, ανησυχητικό το γεγονός ότι κατά τα τελευταία χρόνια, αρκετοί ορθόδοξοι κληρικοί και μοναχοί έχουν προχωρήσει σε δημόσιες δηλώσεις και τοποθετήσεις, εκφράζοντας μια «φονταμενταλιστική» προσέγγιση των Πατέρων της Εκκλησίας. Αν οι ηγέτες της Ορθόδοξης Εκκλησίας δεν ενωθούν και δεν συντονιστούν προκειμένου να αντιμετωπίσουν αυτή την εξέλιξη, η Ορθόδοξη Εκκλησία στο σύνολό της κινδυνεύει να κυριευθεί από εξτρεμιστές. 

 [σ.σ. Ἂς ψηλαφήσουν οἱ λεγόμενοι «ἀντι-Οἰκουμενιστὲς» ἡγέτες τὸν προβληματισμὸ καὶ τὸν φόβο τῶν Οἰκουμενιστῶν. Φοβοῦνται μήπως ἐξεγερθοῦν οἱ Ὀρθόδοξοι! Φοβοῦνται τὴν μικρὴ ἀντίσταση, ὅσων δὲν μένουν μόνο στὸν χαρτοπόλεμο, ἀλλὰ προχώρησαν καὶ στὴν Ἀποτείχιση· καὶ τρέμουν μήπως, κάποιοι ἀπὸ τοὺς φυσικοὺς ἡγέτες τῶν Ὀρθοδόξων (ποὺ τώρα τοὺς ἔχουν ξεδοντιάσει μὲ τὶς οἰκουμενιστικὲς θεωρίες περὶ ὑπακοὴς στὸν Ἐπίσκοπο καὶ δυνητικῆς ἑρμηνείας), μήπως, λοιπόν, κάποιοι ἀφυπνιστοῦν καὶ ἀφυπνίσουν τὸν λαό. Γι’ αὐτὸ ἐπιχειρεῖται μὲ τὸ ἄρθρο αὐτὸ νὰ παρουσιασθεῖ ὡς «ὥριμο» αἴτημα ἐκ τῶν κάτω, πρὸς τοὺς Ἐπισκόπους Οἰκουμενιστὲς Ἡγέτες ...νὰ ἑνωθοῦν(!) γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουν τὸν κίνδυνο ἀπὸ τοὺς «φονταμενταλιστὲς» Ὀρθοδόξους· νὰ πάρουν ἀποφασιστικὰ μέτρα ἐναντίον τῶν Ὀρθοδόξων “ἐξτρεμιστῶν”, γιατί, τάχα, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία θὰ κυριευθεῖ ἀπὸ μιὰ δράκα ἀνθρώπων ποὺ διαμαρτύρονται!].

Όπως και άλλα φονταμενταλιστικά κινήματα, έτσι και ο ορθόδοξος φονταμενταλισμός περιορίζει ολάκερη τη θεολογική διδασκαλία σε ένα υποσύνολο θεολογικών αξιωμάτων, κρίνοντας στη συνέχεια την αξία των άλλων σύμφωνα με αυτά. Η τάση αυτή εκδηλώνεται συνήθως με κατηγορίες σύμφωνα με τις οποίες μεμονωμένα άτομα, θεσμοί ή ολόκληροι κλάδοι της Ορθόδοξης Εκκλησίας δεν ανταποκρίνονται σ’ αυτό το αυτο-επιβαλλόμενο πρότυπο ορθόδοξης διδασκαλίας. Για παράδειγμα, όταν η Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών Βόλου διοργάνωσε το 2010 ένα διεθνές συνέδριο προκειμένου να εξεταστεί ο ρόλος των Πατέρων στη σύγχρονη εποχή, διάφοροι επικίνδυνοι καιροσκόποι στην Εκκλησία της Ελλάδος την κατηγόρησαν, όπως και τον τοπικό επίσκοπο, για αίρεση. 

[σ.σ. Ἐδῶ ἐξυπονοοῦνται ὅσοι τότε ἀντέδρασαν στὸ συνέδριο ἐκεῖνο μὲ δημοσίευση ἄρθρων καὶ ἄλλους τρόπους, καὶ ἀσφαλῶς καὶ ἡ Ἡμερίδα ποὺ διοργάνωσε ἀργότερα ἡ Μητρόπολη Πειραιῶς κατὰ τῆς μετα-πατερικῆς θεολογίας μὲ συμμετοχὴ καὶ τοῦ μητροπολίτη Ναυπάκτου Ἱεροθέου. Ἕνα μικρὸ τμῆμα ἀπὸ ὅσα σημαντικὰ ἐλέγχθησαν τότε, γιὰ τοὺς «ἰνστρούχτορες-ἱεραποστόλους αὐτῆς τῆς μετα-πατερικῆς θεολογίας παραθέτουμε στὸ τέλος⁽¹⁾].

Το βασικό πνευματικό σφάλμα του ορθόδοξου φονταμενταλισμού έγκειται στην υπόθεση ότι οι Πατέρες της Εκκλησίας συμφωνούν μεταξύ τους σε όλα τα θεολογικά και ηθικά θέματα. Αυτή η παρανόηση συνδέεται, χωρίς αμφιβολία, με μια άλλη εξίσου εσφαλμένη πεποίθηση, ότι δηλ. η ορθόδοξη θεολογία δεν έχει υποστεί καμία μεταβολή – ωστόσο κάτι τέτοιο δεν είναι αλήθεια, καθώς διαφορετικά δεν θα υπήρχε καμία ανάγκη για τους Πατέρες να ενδιαφέρονται για την οικοδόμηση ενός consensus, μιας συμφωνίας δηλ. στις διάφορες Οικουμενικές Συνόδους. 

[σ.σ. Δὲν μᾶς ἐνδιαφέρει ἐδῶ νὰ μποῦμε στὴν διαδικασία ἑρμηνείας τῶν παραπάνω οἰκουμενιστικῶν προβληματισμῶν καὶ ἰδεολογημάτων. Ἐκεῖνο ποὺ γνωρίζουμε ὡς διδασκαλία τῶν Πατέρων εἶναι ἡ ἀλήθεια ὅτι ὁ Χριστός (καὶ ἡ Ἀλήθεια Του) «χθὲς καὶ σήμερα ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰώνας». Καὶ πὼς «τὸ περισσὸν ἐκ τοῦ πονηροῦ». Δὲν μᾶς ἐνδιαφέρει ἐδῶ, ἂν διαφέρουν συμφωνοῦν ἢ ὄχι κάποιοι Πατέρες μεταξύ τους ἢ κάποιοι σύγχρονοι θεολόγοι, ἀλλὰ ἐνδιαφερόμαστε νὰ ἀκολουθοῦμε τὴν σύμφωνη γνώμη τῶν Πατέρων, δηλαδὴ τὴν μία ὀρθόδοξη θεολογία καὶ πίστη, δηλαδὴ τὴν Ἐκκλησία, δηλαδὴ τὸν Χριστό. Αὐτὸ ἔκαναν οἱ Ἅγιοι στὶς Συνόδους· δὲν ἐνδιαφέρονταν τάχα, νὰ οἰκοδομήσουν ἕνα consensus, ἀλλὰ νὰ διατυπώσουν τὸ πρῶτο ἀλάθητο θεοπαράδοτο consensus τοῦ Κυρίου, ἀσφαλῶς ὡς ἀπάντηση στὶς προκλήσεις τῆς ἐποχῆς τους, χωρὶς νὰ ἐπιφέρουν οὐδεμια μεταβολὴ στὴν θεολογία, δηλαδὴ στὴν Πίστη. Φαίνεται ὅτι ἡ «θεολογία» γιὰ τὸν καθηγητὴ Δημακόπουλο εἶναι ἕνα μεταβαλλόμενο εἶδος, ὅπως ἀκριβῶς τὸ ἐκλαμβάνει τὸΒατικανό].

Η ειρωνεία, όπως προσδιορίζεται από την πρόσφατη μελέτη του φονταμενταλισμού, είναι ότι, ενώ οι φονταμενταλιστές ισχυρίζονται ότι προστατεύουν την ορθόδοξη χριστιανική πίστη από την διαφθορά της νεωτερικότητας, το όραμα που έχουν για τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό είναι καθ’ αυτό ένα πολύ σύγχρονο φαινόμενο. Με άλλα λόγια, η Ορθοδοξία ποτέ δεν ήταν αυτό που φονταμενταλιστές ισχυρίζονται ότι είναι.

Πράγματι, μια προσεκτική ανάγνωση της χριστιανικής ιστορίας και θεολογίας καθιστά σαφές ότι ορισμένοι από τους πλέον σημαίνοντες αγίους της Εκκλησίας είχαν διαφωνίες μεταξύ τους, μερικές φορές μάλιστα πολύ έντονες. Για παράδειγμα οι απόστολοι Πέτρος και Παύλος διαφωνούσαν σχετικά με την περιτομή. Ο Μέγας Βασίλειος και ο Γρηγόριος ο Θεολόγος συγκρούστηκαν σχετικά με το ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για την αναγνώριση της θεότητας του Αγίου Πνεύματος. Και ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, ο οποίος έζησε σε ένα μοναστήρι στα όρια του ισλαμικού χαλιφάτου, εγκατέλειψε την προγενέστερή του υμνογραφική παράδοση, προκειμένου να αναπτύξει μια νέα που θα ανταποκρινόταν στις ανάγκες της κοινότητάς του.  

[σ.σ. Παρότι δὲν εἶναι ἔτσι τὰ πράγματα ὅπως τὰ παρουσιάζει ὁ καθηγητὴς Δημακόπουλος· ὡραῖα, ὑπῆρχαν διαφωνίες· καὶ τί μ’ αὐτό; Δὲν μᾶς ἐνδιαφέρουν οἱ διαφωνίες, παρὰ οἱ συμφωνίες ποὺ πάντα ἐπιτυγχάνοντο ἐν «Ἁγίῳ Πνεύματι», ποὺ σημαίνει χωρὶς καμιὰ «μεταβολὴ» τῆς θεολογίας κι ὄχι οἱ συμφωνίες ἐν τῷ πονηρῷ πνεύματι ποὺ ὑπονοεῖ ὁ καθηγητὴς καὶ ἀπεργάζονται οἱ Οἰκουμενιστές].

Είναι σημαντικό να αντιληφθούμε ότι οι ορθόδοξοι φονταμενταλιστές επιχειρούν να ενισχύουν την εκ μέρους τους απλουστευτική ανάγνωση των Πατέρων της Εκκλησίας, με επιπλέον αναλήθειες και ψεύδη. Ένα από αυτά τα πιο συνηθισμένα ψεύδη, είναι ο ισχυρισμός τους ότι ο μοναχισμός υπήρξε ανέκαθεν ο θεματοφύλακας της ορθοδόξου διδασκαλίας. 

[σ.σ. Ἀσφαλῶς καὶ δὲν γνωρίζουμε σὲ ποιούς ἀναφέρεται. Ἀλλὰ δὲν εἶναι ψεῦδος, ἀλλὰ ἡ ἀλήθεια, ὅτι αὐτὸ ἔκανε ὁ ἄξιος τῆς ἀποστολῆς του μοναχισμός, ὅπως καὶ οἱ ἄξιοι τῆς ἀποστολῆς τους ποιμένες καὶ θεολόγοι, κι ὄχι οἱ ψευδο-ποιμένες!]. Ένα άλλο επιμένει ότι οι Πατέρες ήταν αντίθετοι στο στοχασμό. Ενώ ένα τρίτο προβάλλει την ιδέα ότι η συμμόρφωση προς τη διδασκαλία των Πατέρων προϋποθέτει την αντίσταση προς οτιδήποτε προέρχεται από τη Δύση. [σ.σ. κύριε καθηγητά, διαβᾶστε τὸν ἅγιο Γρηγόριο τὸν Παλαμᾶ, γιὰ νὰ μάθετε ὅτι αὐτὰ δὲν τὰ ὑποστηρίζουν οἱ φονταμενταλιστές, ἀλλὰ οἱ Ἅγιοι. Ὅσο γιὰ τὸ τρίτο, μὴν συκοφαντεῖτε, γενικεύοντας]. 

 Όλοι οι παραπάνω ισχυρισμοί είναι προφανώς λανθασμένοι για συγκεκριμένους λόγους, ωστόσο αποτελούν όλοι μαζί συμπτώματα μιας ιδεολογικής μεταμφίεσης που επιδιώκει την απόδραση από το σύγχρονο κόσμο.

Ο ύπουλος κίνδυνος των ορθόδοξων φονταμενταλιστών είναι ότι συσκοτίζουν τη διαφορά ανάμεσα στην παράδοση και τον φονταμενταλισμό.  

[σ.σ. Νά, τί ἐννοοῦσε ὁ προφήτης Ἡσαΐας ὅταν ἔλεγε γι’ αὐτοὺς ποὺ λένε τὸ μαῦρο, ἄσπρο!].

  Χρησιμοποιώντας την παράδοση ως πολιτικό όπλο, ο ιδεολόγος εξαπατά εκείνους που δεν είναι διατεθειμένοι να αμφισβητήσουν την αξιοπιστία των θρησκευτικών ηγετών τους.

Σε μια εποχή που τόσοι πολλοί νέοι άνθρωποι επιλέγουν να μείνουν μακριά από κάθε θρησκευτική παράδοση και εκλησιαστικό θεσμό, η εξάπλωση της φονταμενταλιστικής ιδεολογίας στις ενορίες οδηγεί σε μια κατάσταση όπου τα παιδιά μας καλούνται να επιλέξουν μεταξύ ενός θρησκευτικού εξτρεμισμού ή της καθολικής θρησκευτικής αδιαφορίας.

Είναι καιρός οι ορθόδοξοι αρχιερείς και οι λαϊκοί που κατέχουν υπεύθυνες θέσεις να διακηρύξουν προς κάθε κατεύθυνση ότι η ιδιαίτερη σπουδαιότητα των Πατέρων της Εκκλησίας δεν έγκειται στη δουλική τήρηση ενός απολιθωμένου συνόλου προτάσεων που χρησιμοποιούνται με σκοπό την αυτοπροβολή. Η σημασία των Πατέρων βρίσκεται στην ειλικρινή και από τα βάθη της ψυχής τους προσπάθεια αναζήτησης του Θεού και της συνάντησής του με τον κόσμο. Η φονταμενταλιστική ανάγνωση τόσο των Πατέρων όσο και της Αγίας Γραφής δεν οδηγεί ποτέ στον Θεό. Αντίθετα οδηγεί στην ειδωλολατρία.  

[σ.σ. Νά, λοιπόν, καὶ ἡ τελικὴ διαστροφή: ἡ Βατικάνεια Οἰκουμενιστικὴ θεολογία τοῦ κ. Δημακόπουλου, τοῦ Ζηζιούλα, τοῦ Βαρθολομαίου τοῦ Δημητριάδος καὶ τοῦ Μεσσηνίας, μᾶς ὁδηγεῖ στὸ Θεό. Ἐνῶ ἡ ἐμμονὴ στοὺς Ἁγίους Πατέρες, εἶναι φονταμενταλισμὸς καὶ ὁδηγεῖ στὴν ἀπώλεια!].

Μετάφραση: Νικόλαος Ασπρούλης, Υπ. Δρ. Φιλοσοφίας ΕΑΠ, Επιστημονικός Συνεργάτης Ακαδημίας Θεολογικών Σπουδών Βόλου και περιοδικού Θεολογία

Το πρωτότυπο αγγλικό κείμενο έχει δημοσιευτεί στο ιστολόγιο της Ελληνορθόδοξης Αρχιεπισκοπής Αμερικής:  blogs.goarch.org/blog/-/blogs/orthodox-fundamentalism 

http://www.amen.gr/article20515#sthash.13X3xCTa.dpuf

­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­__________________

(1) «...Καθηγητές-ινστρούχτορες της «Νέας Εποχής» επιδίδονται στην «εκπαίδευση» των κατάλληλων προσώπων, με σκοπό να γίνουν οι επόμενοι «κήρυκες» και «ιεραπόστολοι» της «νεοεποχίτικης θεολογίας» του διαχριστιανικού και διαθρησκειακού συγκρητισμού, σε ένα ορθόδοξο πλήρωμα εντελώς ακατήχητο και απληροφόρητο, σχετικά με τις πραγματικές τους προθέσεις. Αρωγός σε αυτήν την προσπάθεια είναι πλέον και μέρος του εκκλησιαστικού κατεστημένου, το οποίο δειλά-δειλά αρχίζει και βγαίνει σε τούτο το εκσυγχρονιστικό προσκήνιο, στηρίζοντας και υποθάλπτοντας εμπράκτως τη νέα αυτή θεολογία και τους επίσημους φορείς της. Όπως θα παρατηρήσουμε εντός ολίγου, όλη αυτή η λεπτή και ασυναίσθητη αποστασία στο χώρο της θεολογίας, σε συνδυασμό με τον εισαγόμενο-δυτικό τρόπο ζωής που έχει επικρατήσει στο καθημερινό γίγνεσθαι, διαμορφώνει στον Ορθόδοξο κόσμο, με αργά αλλά σταθερά και μεθοδικά βήματα, μια ψευδο-χριστιανική πνευματικότητα, μια θεολογική καρικατούρα, που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο «θρησκευτικό τσουβάλιασμα» των λαών, μέσω της Πανθρησκείας και του Οικουμενισμού, δηλαδή στη «νέα θρησκευτική συνειδητότητα» του πλανητικού συστήματος.   

http://agonasax.blogspot.gr/2012/02/blog-post_528.html.

Αναρτήθηκε από Πατερική Παράδοση