Ομολογία

 TA ΠΑΝΤΑ ΡΕΙ

του Θεολογου Νικολαου Πανταζη

Εισήλθαμε στο Τριώδιο. Εντός ολίγου θα μπούμε και στην ασκητική περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Το ένα Τριώδιο διαδέχεται το άλλο. Η μία Σαρακοστή καλωσορίζει την άλλη. Και πριν προλάβουμε να πούμε "δι' ευχών" αμέσως βάζουμε "Ευλογητός" για την επόμενη ιερή Ακολουθία.


Σ' αυτή την ανεπαίσθητη κι αστραπιαία αλληλουχία, εορτών, αναμνήσεων και γεγονότων, έρχονται και τα συμβάντα της επικαιρότητος τα καθημερινά, ανεξήγητη και αναπόφευκτη ν' αποτελέσουν πανδαισία. Φωτοχυσία και... αιματοχυσία.
Διώξεις Ορθοδόξων κληρικών και "Τροχομάρτυρες" αναρίθμητοι της ασφάλτου. Το Πάσχα τσουγκρίζει αιματοβαμμένα αυγά με τα Χριστούγεννα και το '21 καλωσορίζει το '40 χωρίς κανένα Όχι στο Φαναριώτικο Παπικό πια Μετόχι Fenerion Golden Horn, επί της Οδού Rum Ortodoks Patrikhanesi.
Το Πάσχα του Καλοκαιριού έπαψε τα προσκαλεί της Παναγίας τα ακίνδυνα φιδάκια, μιας και τόσοι βόες, κροταλίες και αιμοβόρες κόμπρες στης Αγίας Τράπεζας το κόρφο καταχειμωνιάζουν.
Δεν μας τρομάζουν οι απαγορευμένες συμπροσευχές, όσο οι Μνημονεύσεις οι γυμνητηκεφαλητικές, οι περιπτύξεις οι μοιχιακές, οι ανταμώσεις οι πανθρησκειακές, οι δηλώσεις οι προκλητικές, και οι εκδηλώσεις οι Εωσφορολατρευτικές.
Ο χρόνος τροχονόμος τρεχάτος και φευγάτος, δραπέτης των διαδραματισθέντων δεινών που δυστυχώς διανύουμε δίχως ανάσα. Δεν ξέρω εάν αποδίδουμε δόξαν τω Θεώ ή ενδίδουμε στο αλόγιστο πνευματικό θάνατο αργό, της επάρατης και Θεομίσητης κοσμικοποιήσης.
Στης κομματικοποίησης όμως τη νεκρώσιμη διαπλοκή, ο μοντέρνος ελληνάρας, ψυχή και σώματι αφιερώνεται, αναλώνεται κι ανέμελος γλεντά κι ας διαπερνά κρίση ανείπωτη, βαριά κι ασήκωτη. Τη πτώση του θρηνεί.


Τα πάντα ρει. Είναι κανείς να απορεί, με το ταχύτατο πέρασμα του χρόνου στο πάντρεμα του πόνου, μεσ' το ερωτικό τρίγωνο του ευπρόσδεκτου καιρού... Κι ενώ διαβάζουν Πατερικά συγγράμματα Περί Έρωτος Θεού, ο νους τους και ο όφαλός τους, της κοιλίας ο θεός τους, ο θρόνος σου, ο θεός, θρόνος δόξης δεσποτοκρατικής. Τον μοναχισμόν εμίσησαν πολλοί, την όρεξιν και δίψαν επισκοπής, ΟΥΔΕΙΣ!
Τα πάντα ρει. Και μας θυμίζει ο Ηράκλειτος τη ρήση τη χρυσή του Πλάτωνος: «Τα όντα ιέναι τε πάντα και μένειν ουδέν…» Όλες οι οντότητες κινούνται και τίποτε δεν μένει ακίνητο. Κι' ακούμε αντάμα το μακαρίτη το Παπάζογλου ν’ αντιλαλεί, με την αξέχαστη βραχνή του τη φωνή και κράτημα βυζαντινό στο φόντο: «Όλα τριγύρω αλλάζουνε, κι' ολα τα ίδια μένουν…»


Η ευπερίστατη αμαρτία φιλανθρωπίαν επικαλείται κι η μετάνοια καθίσταται με ληξιπρόθεσμες πνευματικές οφειλές επείγουσα. Κι αν η προπαραλήγουσα ποτέ δεν περισπάται, σήμερα βάζουμε περισπωμένη στ' αγγεία της καρδιάς. Μονομάχοι μονομιάς, μονορούφι ως το μεδούλι το κρασί της μοναξιάς κι η ψύχρανση της αγάπης, σημείο των καιρών, χρησμός εκπληρωμένος.


Ο Φαρισαίος, ο χαμένος, άφησε πια την δημαγωγική εκφώνιση και παροιμιώδη απαρίθμηση της λίστας των αρετών του και φλερτάρει εντός Ναού ενόχων Μιαιφονίας, με την ιεζάβελ τη προκλητική αρχιιέρεια επισκοπίνα. Τσαχπίνα η Μεγαλοσύνοδος του 2016 κι η Μήτρα σας να φέξει.
Αντί να μετριοπαθήσουμε τον μακρόσυρτο, λατινόφρονά μας αμανέ, ιλασμόν αιτούμενοι διά στεναγμών, παραδιδόμαστε σε λογισμούς μεγαλόφρονες μεγαλομανών, σε οργασμούς ψευδενωτικούς και Βεζούβιους, βυζαίνοντας την Βηρσαβεέ του Βατικανού εις βάρος του φονευθέντος εξ’ ημών Ουρίου.
Κοινού ποτηρίου το ανυπόστατον προφασιζόμενοι, και της συνοδικής διαγνώμης το ανύπαρκτον επικαλούμενοι, παραγίνονται επικολλούμενοι και προσκολλούμενοι τη Πόρνη τη Μεγάλη.

Στην Οικουμενιστική αυτή τη παραζάλη, ο Τελώνης εγκατέλειψε το Ναό αυτοστιγμή τρέχοντας ολοταχώς για την έρημο, μη μπορώντας να αντέξει τέτοιο μαγαρισμό και εξευτελισμό, να μοιράζεται τα δάκρυά του και το στεναγμό στο ίδιο δάπεδο που ποδοπατά το βδέλυγμα της ερημώσεως. Το άκρον άωτον της αφομοιώσεως: ο Σιγονταρο-Οικουμενισμός.


Ο μεγαλύτερος αδελφός του Ασώτου διορίστηκε πλέον ως κατάσκοπος "Μεγάλος Αδελφός" του κάθε αρχι-οικουμενιστή δεσπότου, επεργαζόμενος την αισχρή συνωμοσία του φακελώματος και επισκοποκεντρικής διαπλοκής εν όψει της φαντασμαγορικής υποδοχής του Αντιχρίστου.
Ξυλοκέρατα τσιπάκια ξεδιάντροπα κερνά, η συμβιβασμένη πια, στο κρατικό σύστημα ιεραρχία. Οι πολιτειακές αρχές χαριεντίζονται με το χαφιέ Χοσιέ ισουϊτη Χάρο που αρνείται πλέον να περιφέρεται ως Αποκαλύψεως Καβαλάρης αλλά καβαλικεύη ξέφρενα την αλεξίσφαιρη παπολιμουζίνα.

Σε Καζίνα μετατράπηκαν οι μητροπολιτικοί ναοί κι ο Εσταυρωμένος ντυμένος όχι χλαμύδα βυσσινή μα διαμαντοστόλιστο, αυτοκρατορικό, επισκοπικό μανδύα, σερφάρει το διαδύκτιο, το Γολγοθά του για να βρεί. Εμείς, αντί να μιμούμαστε την «καλήν μετάνοιαν» (διότι υπάρχει και κακή), παραμένουμε ξενιτεμένοι σε χώρα μακρυνή, την νοητήν λέγω, την της αποστασίας. Τω κατιδόντι πάντα τα κρύφια, ας κράξωμεν το της ψυχής διεγερτικό: «Ημάρτομέν σοι Πάτερ, Οικτίρμον»…


Η Κυριακή της Απόκρεω από κρέας ψητό απαρτίζεται και λιγουρεύεται το γύρο, τριγύρω στον αυλόγυρο να παραδίδεται σε μιαν άκρατη, ακόρεστη κατακρισιολογία. Από την κατακλύζουσα ακολασία, κρασιού και ηδονής, ούτε κουβέντα νυκτός θερινής, ούτε κατα φαντασίαν σκέψη, περί Ημέρας Παγκοσμίου Κρίσεως. Εκτός από την κρίση την οικονομική, άλλο πια πρόβλημα δεν υπάρχει.
Όταν τίθονται θρόνοι και ανοίγωνται βίβλοι, τα δικά μας βιβλία το φοροδιαφυγικά, προσφυγικά καθίστανται και ξεπετιούνται στο πάτο του πυρίνου ποταμού. Τι ποιήσομεν τότε, οι εν πολλαίς προδοσίαις και Κανόνων καταπατήσεις υπεύθυνοι «ορθόδοξοι»; Οι γυρολόγοι της Πίστεως και αγαπολόγοι του Π.Σ.«ε», τι θα έχουν τότε να απολογηθούν; «Τότε αρνείσθαι τας αμαρτίας ΟΥΔΕΙΣ εξισχύσει, ΑΛΗΘΕΙΑΣ ελεγχούσης και ΔΕΙΛΙΑΣ κατεχούσης!»
«Προκαθάρωμεν εαυτούς» και ξεκαθαρίσωμεν εξάπαντος την κόπρον του Αυγέως την συσωρευμένην επί των ποταμών Βαβυλώνος εν τω βεβήλω στάβλω του Π.Σ.«ε», τη βασιλίδι των βλασφημιών. «Εξεβλήθη ο Αδάμ του παραδείσου της τρυφής» και οι Γαδαρινοί, μεμολυσμένοι εμείς δεν επιτελούμε εκούσια και αυτόματη έξωση από το πρόστυχο και ατυχέστατο Π.Σ.«ε». Αντί χερσί να τύπτουμε τας όψεις, νίπτουμε τας χείρας" «εν ταις νυξίν επάρατε τας χείρας υμών εις τα άγια» και εκ της Ωραίας (κακασχήμου πλέον) Πύλης ευλογούμε και χειροκροτούμε το εστεμμένον θηρίον της Αποκαλύψεως, ως «Παναγιώτατον!»


Η Κυριακή της Τυρινής μόνο τυρί δεν τρώει, μα ακαταπαύστως κατατρώει τις σάρκες «αλλοτρίων οικετών» με τυρείες και φατρίες της φαυλοκρατούσης, μεριμνούσης και τυρβαζούσης περί πολλών, Δεσποτοκρατίας. Λύθηκε το Διαδυκτιακό το θέμα. Άιντε και εις κατώτερα! Δέστε καθαρώτερα…
Η καθαρή Δευτέρα, απ΄ τη πολλή τη καθαρότητα, "κάνει τα τζάμια αόρατα" κι ενώ ακόμη αντιλαλεί έως ωκεανίας ο ακατάπαυστος, ο εκκωφαντικός κατακούτελος ο κτύπος, τούτος εδώ ο τύπος, ο Σιγονταρο-οικουμενιστής, δε λέει να συνετιστεί, να απομακρυνθεί, να μη συμβιβασθεί μα ακάθεκτος προχωρεί με περικεφαλαία συμπορευτική και σημαία υποδουλωτική, στης Εντοιχίσεως και Συστοιχήσεως το Στάδιο.


«Το στάδιον των αρετών ηνέωκται, οι βουλόμενοι αθλήσαι εισέλθετε, αναζωσάμενοι τον καλόν της Νηστείας αγώνα. Οι γαρ ΝΟΜΙΜΩΣ αθλούντες, δικαίως στεφανούνται, και αναλαβόντες την πανοπλίαν του Σταυρού, τω εχθρώ αντιμαχησόμεθα…» Διακόπτω εδώ τον Ύμνο, να κάνω μία επισήμανση επιτακτική, ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ.
Αποτείχιση παρατηρούμε και στους υπέροχους, θεολογικοτάτους Ύμνους. Μας μιλά εδώ για «καλό της Νηστείας αγώνα», διότι υπάρχει και κακός, απαράδεκτος και άκυρος αγώνας. Νηστεία δεν είναι μόνο στα φαγητά, ούτε μόνο των παθών η σαρκική. Μιλάει για «άθληση νόμιμη» Κανονολογική, σύμφωνη με τους Νόμους του Θεού και των Πατέρων!
Η καθόλου τυχαία Μετοχή «αναλαβόντες» εξηγεί με ποιο τρόπο ακριβώς θα αναλάβουμε τα αναγκαία πολεμικά μας όπλα, και πως ακριβώς θα φορέσουμε αυτή την πανοπλία…
Όπως τα τέσσερα Ευαγγέλια, έτσι κι΄ εδώ, τέσσερα όπλα ο Υμνογράφος απαριθμεί αυτής της πανοπλίας:


1.    Ως Τείχος άρρηκτον κατέχοντες ΤΗΝ ΠΙΣΤΙΝ (την Αληθινήν, την Ορθοδοξία! ΠΡΩΤΟ-ΠΡΩΤΟ και κυριότερο!) Εάν δεν υπάρχει "Τείχιση από" την Πίστη γύρω, τότε ο υπόλοιπος πανοπλισμός άχρηστος τελείως!  Καταρρέει το Οικοδόμημα μη όντως Ακρογωνιαίου Λίθου εις Κεφαλήν Γωνίας! Κεφαλή ο Χριστός, η Αυτο-Αλήθεια, όχι πρόσωπο ανθρώπινο, Αιρεσιάρχης Πατριάρχης. 


2.     Θώρακα της προσευχής (όχι μάσκα αισχρή και σκοτεινή της συμπροσευχής). Η κοινωνία Ορθής Δόξης με διεφθαρμένο δόγμα, η κοινωνία μας με την Παναίρεση, καθιστά ΜΗ ΑΠΟΔΕΚΤΗ την όποια προσευχή, η οποία επιστρέφεται κενή στον αποστολέα, ανίσχυρη και ανυπόστατη. Έτσι μένουμε δίχως Θώρακα και τα της πλάνης βέλη διαπερνούν το όλο σώμα, διασχίζοντας, κατακομματιάζοντας τη 
καρδιά, επιφέροντας ακαριαίο θάνατο πνευματικό. 


3.     Περικεφαλαία ελεημοσύνης (οι Άγιοι Πατέρες λέγουν πως μία από τις μεγαλύτερες και αγιότερες μορφές ελεημοσύνης είναι να διδάξεις σε αιρετικό την Αλήθεια) να μεταδώσεις τον Αληθινό Άρτο τον της σωτηρίας επι-ούσιο! ΠΟΥΘΕΝΑ όμως δεν λέγουν ότι επιτρέπεται να θυσιασθεί, να παζαρευτεί, να παραχαραχθεί, να αλλοιωθεί, να διαστρεβλωθεί η ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΗ Ορθόδοξη Αλήθεια εν ονόματι αυτού του δοσίματος, αυτού του «ευαγγελισμού», αυτής της αντιθέου ομονοίας)


4.     Αντί μαχαίρας την νηστείαν. (τελευταία μάλιστα τοποθετείται…) "Αληθής νηστεία, η των κακών αλλοτρίωσις". Μεγαλύτερο και χειρότερο ΚΑΚΟ από την διαφθορά της Αληθείας, την αίρεση, δεν υπάρχει. Νηστεία δεν σημαίνει μόνο "δεν τρώγω" αλλά και ΑΠΕΧΩ από κάθε κακό και ΔΕΝ παρακούω κάποια εντολή περί αυτής της Αποχής μου. Οι πρωτόπλαστοι δεν καταδικάστηκαν διότι έφαγαν κάποιο, καρπό, αλλά διότι ΠΑΡΗΚΟΥΣΑΝ την εντολή της ΑΠΟΧΗΣ, της ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΕΩΣ. Ακόμη και ο μεγαλύτερος νηστευτής και εγκρατευτής να είμαι, εάν δεν ΑΠΕΧΩ από κάθε πλάνη και ΚΟΙΝΩΝΩ με την αίρεση και τους φορείς της, τότε ΠΑΡΑΒΑΙΝΩ την εντολή και καθιστώ ΑΧΡΗΣΤΗ την όποια αρετή. Η αρετή δεν ανέχεται αλλοίωση της Αληθείας. Στην ΤΕΙΧΟΣ ΑΠΟ από αυτήν τριγύρω.
Τείχος άρρηκτον. Από – τείχιση, Τείχη γύρω από την Πίστη. Από – Τείχη ήταν περιφρουρούμενη και η Πόλις και όμως, ΕΑΛΩ διά μιάς κερκόπορτας και θύρας πισινής!
Κρατείστε «πισινή» και ΣΤΕΙΣΤΕ ΤΕΙΧΗ γύρω από την Πίστη σας «να μη σας πάρει ο διάολος» όπως είπε κάποιος γέροντας Αγιορείτης ξακουστός.

«Μη αποστρέψης, το Πρόσωπόν Σου», αλλ΄ ω Ελεήμον, ελέησον, τους παραπεσόντας τη Παναιρέσει του Οικουμενισμού!»