"TON ΠΑΠΑ ΝΑ ΚΑΤΑΡΑΣΘΕ ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΙΤΙΑ"(Αγιος Κοσμας ο Αιτωλος). Το προβλημα ελυθη απο τον ερευνητη - συγγραφεα Θεολογο Φιλολογο Κωνσταντινο Σιαμακη.

ΑΠΑΝΤΗΣΙ 
(στον Φιλοπαπικο Αργολιδος Νεκταριο)

και ΣΤΗ ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΙ
ΕΝΑΝΤΙΟΝ 

ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ
Πρὸς ὑπεράσπισι τοῦ «παναγιωτάτου» πάπα Ῥώμης
καὶ τοῦ «καημένου» ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ


Ιδου η βλακεια που αφρονως ....ξεφουρνισε ο Μητροπολιτης Αργολιδος Νεκταριος το νεωτερο ...φρουτο του Ιερωνυμου Λιαπη - κριμασιν οις οιδεν Κυριος - του χειροτερου και υπουλοτερου αρχιεπισκοπου των τελευταιων χρονων. Σεβασμιωτατε, οπως εγραψες στο βιβλιο σου για τον αγιο Λουκα οτι εκανε μεταμοσχευσι σε ανθρωπο με το συκωτι μοσχου,( πραγμα τρελλο και ασυμβατο) ετσι και τωρα επεσες σε νεα ...γκαφα. Να διαβαζης περισσοτερο, πατερ, και να μιλας λιγοτερο.:

"Πρὶν ἀπό λίγες μέρες κάποια νέα κοπέλα ἀπό τὴ νεανική σύναξη τοῦ Ἄργους καλοπροαίρετα μὲ ρώτησε: «Πῶς παρεβρεθήκατε σὲ μία ἐκδήλωση γιὰ τὸν πάπα; Δὲν εἶναι ὁ πρόδρομος τοῦ ἀντιχρίστου; Δὲν ἔλεγε ὅ ἅγ. Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός ὅτι ὁ πάπας εἶναι ἀντίχριστος καὶ αὐτόν νὰ καταρρᾶσθε;» Ἡ νέα ἐπανέλαβε μία φράση ποὺ, ὑποτίθεται τὴν εἶπε ὁ ἅγ. Κοσμᾶς. Καὶ πάνω σ᾿ αὐτή τὴ φράση στηρίχτηκαν πλῆθος συγχρόνων ἀντιπαπικῶν. Καὶ συνεχῶς αὐτή ἡ φράση ἀναπαράγεται δεκαετίες τώρα. Εὐτυχῶς ὅμως, ποὺ ἕνας σοβαρός ἐπιστήμονας καὶ ἐρευνητής, ὁ κ. Ἰ. Μενοῦνος, ποὺ ἀσχολήθηκε χρόνια μὲ τὸν ἁγιο Κοσμᾶ καὶ τὶς διδαχές του, ἀπέδειξε ὅτι αὐτή ἡ φράση δὲν ὑπάρχει. Εἶναι παρέμβλητη. Προσθήκη κάποιας εὐσεβοῦς ἀλλά φανατικῆς χειρός. Γράφει ὁ κ. Μενοῦνος: «Ἡ φράση αὐτή ἦταν λόγος τοῦ Κωλέττη, καὶ ὄχι τοῦ ἅγίου Κοσμᾶ, ὁ ὁποίος σὲ καμιά ἄλλη ἀπό τὶς προφητεῖες του δὲν ἀναφέρει τίποτα γιὰ τὸν πάπα. Εἶναι ἐκπληκτικό ὅτι οὔτε στὶς διδαχές του ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ἀσχολήθηκε μὲ τὶς διδασκαλίες ἤ τὰ ἔργα τῶν παπῶν». Γιατί; Γιατί ὁ ἅγιος Κοσμᾶς γνώριζε πολύ καλά ὅτι στὰ μέρη ποὺ περιόδευε δὲν ὑπῆρχε κίνδυνος παπικοῦ προσηλυτισμοῦ. Τὰ ποιμαντικά προβλήματα ποὺ ἀντιμετώπιζε ἦταν ἤ ἄγνοια, ἡ ἠθική κατάπτωση τοῦ ἀγράμματου λαοῦ, οἱ συνεχεῖς ἐξισλαμισμοί". 

                                                  Α΄

του Θεολογου - Φιλολογου 

Δρ. Κωνσταντινου Σιαμακη

1. Ἔντεχνη καὶ συνδυασμένη συκοφαντικὴ ἐπίθεσι ἐναντίον τοῦ σχολάζοντος κι ἐφησυ­χάζοντος ἐπισκόπου πρώην Φλωρίνης Αὐγουστίνου Καντιώτου· ναὶ τώρα, στὰ 103 χρόνια του· ὄχι παλιά. τὴν ἀναδημοσιεύω ἀπὸ τὸ περιοδικὸ «Τὰ Νειάτα», φ. Σεπτ.-Ὀκτ. 2009, σ. 168.
Πρόκειται γιὰ συκοφαντικὸ παιχνίδι δυὸ φίλων, Εἰ. Δεληδήμου καὶ Ἰω. Μενούνου, οἱ ὁποῖοι, ὅσο κι ἂν κάνουν τὸν ἔξυπνο, δὲν καταφέρνουν μὲ κανέναν τρόπο νὰ κρύψουν ὅτι τὸ στήνουν γιὰ τοὺς ἑξῆς λόγους.
1. Γιὰ νὰ διαφημίσουν τὸ περιοδικὸ τοῦ Μενούνου «Νειάτα» καὶ τὴ νέα ἔκδοσι τοῦ βιβλίου του «Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ Διδαχὲς καὶ βιογραφία» καὶ νὰ πουλήσουν ἰδίως στὴν Ἀθήνα καὶ στὴ Σύρο, ὅπου ἐπιχωριάζει τὸ σχεδὸν παιδικὸ περιοδικὸ τοῦ Μενούνου.
2. Γιὰ νὰ κολακεύσουν τοὺς παπικοὺς τῶν μερῶν αὐτῶν, ἐπιδεικνύοντας ζῆλο ὑ­πὲρ τοῦ πάπα Ῥώμης καὶ «συμφιλιώνοντάς» τον μὲ τὸν Κοσμᾶ, ποὺ εἶναι τὸ ἀντικείμενο τοῦ βιβλίου τοῦ Μενούνου.
3. Γιὰ νὰ σπιλώσουν μὲ μιὰ πρωτοφανῆ κατινιὰ τὸν Καντιώτη ὡς δῆθεν πλαστογράφο, ποὺ αὐτὸς δῆθεν νόθευσε τὶς Διδαχὲς τοῦ Κοσμᾶ, ὤστε νὰ τὶς κάνῃ ἀντιπαπικές. ἐπιζητοῦν ὡς πελατειακό τους κοινὸ τοὺς παπικοὺς τῆς Σύρου καὶ ὅλης τῆς Ἑλλάδος.
4. Εἰδικὰ ὁ Μενοῦνος ἀπὸ πολλὰ χρόνια ἀντιμάχεται λάθρα τὸν Καντιώτη ὡς ἐκδότη τῶν Διδα­χῶν τοῦ Κοσμᾶ μὲ μιὰ ἔκδοσί του πολὺ πληρέστερη, ποιοτικῶς καλλίτερη, κι ὡς πρὸς τὴν κυκλοφορία πολὺ ἀνώτερη καὶ γνω­στότερη στὸ Πανελλήνιο καὶ στὴν Ὀρθοδοξία τόσο τοῦ ἐσωτερικοῦ ὅσο καὶ τοῦ ἐξωτερικοῦ. ἔναντι αὐτῆς τῆς ἐκδόσεως Καντιώτου ἢ μᾶλλον τῶν 27 ἀλλεπαλλήλων ἐκδόσεων (1950-2007) νιώθει μειονεκτικὰ ὡς ἐπιστήμων κι ὡς εἰδικὸς ἐπίσης. γιὰ τὸ Μενοῦνο τὸ κρυφὸ αὐτὸ μαράζι εἶναι θέμα τόσο προσωπικοῦ γοήτρου, ὅσο κι ἐμπορικοῦ κέρδους.
Νομίζω ὅτι ὁ γλυκὺς Δεληδῆμος δὲν καταλαβαίνει ὅτι χρησιμοποιεῖται, ἀλλὰ πιστεύει ὅτι ἁπλῶς συνεργάζεται, ἔξυπνα καὶ ζαβολιάρικα μάλιστα, ἐκτονώνοντας συνάμα καὶ τὴν πολὺ παλιὰ παποφροσύνη του. δὲν ἔχει ἀντιληφθῆ τὸν τέταρτο λόγο τοῦ Μενούνου.
Αὐτὰ κάνουν τὸ Μενοῦνο νὰ ψεύδεται μὲ πολλὴ ἀναξιοπρέπεια, ἀποκρύβοντας τὴν ἰσχυρῶς μαρτυρούμενη στὴ χειρόγραφη παράδοσι γνησιότητα τοῦ ἀντιπαπικοῦ χωρίου ποὺ τὸν ἐνοχλεῖ, καὶ νὰ δείχνῃ τὶς πολλὲς καὶ μεγάλες ἐπιστημονικὲς ἐλλείψεις του, ἐφαρμόζοντας τὴν παροιμία «Λαγὸς τὴ φτέρη κούναγε, κακὸ τῆς κεφαλῆς του»! τὸ πρᾶγμα καταντάει θυμηδία. ἔχει πολὺ γοῦστο τὸ πῶς ὁ Μενοῦνος αὐτογελοιοποιεῖται.
Ὁ ὑπογράφων ὡς «ἐλάχιστος μοναχὸς Εἰρηναῖος» εἶναι, ὅπως ἤδη ἀνέφερα, ὁ Δεληδῆμος, ὁ ὁποῖος μονάζει στὴν «ἔρημο» μιᾶς πολυκατοικίας στὴ Νεάπολι, δηλαδὴ περίπου στὸ κέντρο τῆς Θεσσαλονίκης· στὸ σπίτι του. εἶναι καὶ παπᾶς 60-65 ἐτῶν χωρὶς καμμιὰ ἀπολύτως ἱερατικὴ θέσι καὶ κανένα ἀπολύτως ἱερατικὸ καθῆκον στὴ ζωή του, ὅπως δείχνει ἡ παντοτεινὴ ἀπουσία του ἀπὸ τὰ Δίπτυχα τῆς ἐκκλησίας. ἁπλῶς περιφέρεται μὲ ἀντερὶ καὶ τὰ μαλλιά του μυραῖα.
Ὁ εἰδικὸς Κοσματολόγος «Μενοῦνος, ποὺ» κατὰ τὸν ἐλάχιστο Δεληδῆμο «εἶναι ὁ πιὸ εἰδικὸς ἀπ᾽ ὅλους στὴν ἐπιστημονικὴ ἔρευνα γιὰ τὸν ἅγιο Κοσμᾶ», (σπασμωδικὴ διαφήμισι τοῦ Μενούνου πρὸς ὑπερφαλάγγισι τοῦ Καντιώτου ὡς ἐκδότου τῶν Διδαχῶν τοῦ Κοσμᾶ) εἶναι συνταξιοῦχος ἐκπαιδευτικὸς περίπου 70 ἐτῶν. καὶ ἀλλοῦ καὶ στὸ παρὸν ἀρθρίδιό του εἰδικὰ παριστάνει τὸν ἐμβριθῆ ἀπαθῆ καὶ νηφάλιο ἀκαδημαϊκὸ καὶ εἰδικὸ ἐπιστήμονα –εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι τὸ πιστεύει– καὶ προσπαθεῖ νὰ πῇ τὰ πιὸ φαρμακερὰ ψέμματα στοὺς πιὸ ἤπιους τόνους, ὅπως εἶναι τελευταίως καὶ μόδα, πιστεύοντας ὅτι καὶ τὰ καταφέρνει. καθὼς προσποιεῖται ἐμβρίθεια, αὐτοπεποίθησι εἰδικοῦ, νηφαλιότητα, καὶ κάθε σοβαροφάνεια, γιὰ νὰ σκεπάσῃ τὰ κενά του, γίνεται ἰδιαιτέρως ἀπολαυστικός.
Κάτω ἀριστερὰ στὴν ἴδια σελίδα 168 τῶν «Νειάτων» εἶναι τὸ δοχεῖο μὲ τὴ «στάχτη στὰ μάτια», γιὰ νὰ μὴν ἀντιλαμβάνωνται τὰ «πρόβατα» τὴν «ἔξυπνη» συκοφαντικὴ ἐπίθεσι· νὰ «δουλεύῃ» ἡ συκοφαντία, ἀλλὰ τὰ «πρόβατα» νὰ μὴν τὴ νιώθουν· νὰ τὴν πιάνουν μόνον ὅσοι εἶναι ἐξ ἴσου «ἔξυπνοι» μὲ τοὺς δυὸ ποὺ τὴ σκαρώνουν καὶ τὴν ὑπογράφουν.
Τοὺς δυὸ φίλους ἀπασχολοῦν δυὸ λόγοι τοῦ Κοσμᾶ ἀπὸ τὶς Διδαχές του, οἱ ὁποῖοι ἐνοχλοῦν τοὺς φίλους των παπικούς· 1) ἂν εἶπε «Τὸν πάπα νὰ καταρᾶσθε» καὶ 2) ἂν εἶπε «Ὁ ἀντίχριστος εἶναι … ὁ πάπας». Καὶ μοιράζονται γι᾽ ἀντιμετώπισι ἀπὸ ἕνα, σὰ δεξιὸς κι ἀριστερὸς ψάλτης. ὁ ἐλάχιστος Δεληδῆμος παίρνει τὸ πρῶτο κι ὁ εἰδικὸς Μενοῦνος τὸ δεύτερο· καὶ ἡ ἀντιφώνησι γίνεται μ᾽ ἕναν ἀδέξιο καὶ ἄκομψο τρόπο ἀνθρώπων ποὺ βρίσκονται σὲ ἀμηχανία.
Ὁ Δεληδῆμος εἶδε, λέει, κάπου κάποτε σὲ κάποιο πανὼ γραμμένη τὴ φράσι «Τὸν πάπα νὰ καταρᾶσθε», ἀλλ᾽ εἶδε καὶ κάποτε σὲ κάποια ἐφημερίδα κάποιον νὰ γράφῃ ὅτι ἡ φράσι αὐτὴ ἐλέχθη 30-40 χρόνια μετὰ τὸ θάνατο τοῦ Κοσμᾶ, ἀλλὰ δὲν θυμᾶται ποιός καὶ πότε, καὶ «δὲν μπορεῖ νὰ βρῇ τὸ σχετικὸ ἀπόκομμα». καὶ γιατί ἀλήθεια νὰ θυμᾶται σωστὰ τὰ ὑπόλοιπα; δὲν καταλαβαίνει ὅτι δὲν γράφεται ἱστορία ἔτσι καὶ δὲν τεκμηριώνεται ἐπιχειρηματολογία ἔτσι, μὲ ἀνεύρετα ἀποκόμματα, καὶ κυρίως δὲν ξέρει, οὔτε προβληματίστηκε νὰ μάθῃ, ὅτι καὶ οἱ Διδαχὲς τοῦ Κοσμᾶ οἱ σῳζόμενες ἀκέραιες διασῴζονται σὲ χειρόγραφα μεταγενέστερα τοῦ θανάτου του πολὺ περισσότερο ἀπὸ 30-40 χρόνια, κι ὅμως δὲν ἀμφισβητοῦνται. τὰ δὲ ἀρχαιότερα κείμενα ἔχουν τὸ ἀρχαιότερο χειρόγραφό τους καὶ πολλοὺς αἰῶνες μεταγενέστερο τῶν συγγραφέων τους. δὲν φαίνεται νὰ ἔχῃ ἰδέα ἀπὸ τέτοια. κι ὅμως ἔχει ἄποψι ὁ ἐλάχιστος. γιατί λοιπὸν ν᾽ ἀμφισβητηθῇ ἡ φράσι τοῦ Κοσμᾶ «Τὸν πάπα νὰ καταρᾶσθε»; ξέρει τί λέει; αὐτὸ τοὐλάχιστο τὸ καταλαβαίνει;
Παίρνοντας τὸ λόγο ὁ Μενοῦνος κι «ἐπιβεβαιώνοντας» πρῶτα ὡς «ὁ πιὸ εἰδικὸς» τὸ Δεληδῆμο, λέει ὅτι ἔψαξε στὸ δικό του βιβλίο, ἀλλ᾽ αὐτὴ τὴ φράσι δὲν τὴ βρῆκε. μὰ δὲν ἐκδίδει οὔτε τὶς μισὲς Διδαχὲς ὁ Μενοῦνος· γιατί νὰ τὴ βρῇ; φαντάζεται ὅτι τὸ βιβλίο του εἶναι τὰ Ἅπαντα τοῦ Κοσμᾶ; γιατί φαντάζεται ὅτι κάθε τί ποὺ δὲν βρίσκεται στὸ δικό του βιβλίο δὲν εἶναι τοῦ Κοσμᾶ;
Ἡ ἀλήθεια, τὴν ὁποία ἀγνοοῦν καὶ οἱ δυό τους, εἶναι ὅτι ἡ φράσι εἶναι μὲν «λόγιο» ἀπὸ κάποια χαμένη ἢ ἀκατάγραφη Διδαχή, ἀλλ᾽ ἀ­νευρίσκεται ἀνάμεσα στὶς «Προφητεῖες» τοῦ Κοσμᾶ (90), τὶς ὁποῖες ὁ Μενοῦνος δὲν τὶς ἔ­χει καὶ δὲν τὶς ξέρει. εἶναι μιὰ ἰδιαίτερη συλλογὴ τοῦ Ν. Σωτηροπούλου συνημμένη στὴν ἔκδοσι τοῦ Καντιώτου. οἱ «Προφητεῖες» δηλαδὴ δὲν εἶναι μόνο προφητεῖες. δὲν ἐξετάζω ἐδῶ τὸ ζήτημα τῆς γνησιότητός των, ἀλλὰ λέω μόνον ὅτι ἀνάμεσά τους ὑπάρχουν καὶ «λό­για» - ἀποσπάσματα χαμένων ἢ ἀκαταγρά­φων Διδαχῶν, ποὺ δὲν εἶναι καθόλου προφητεῖες· λ.χ. ἡ 52 «Ὅ,τι σᾶς ζητοῦν, νὰ δίνετε· ψυχές μόνο νὰ γλυτώνετε». τέτοια εἶναι καὶ ἡ φράσι «Τὸν πάπα νὰ καταρᾶσθε». φράσι ἀπὸ Διδαχή. βέβαια ὁ εἰδικὸς Μενοῦνος ἀποφαίνεται· «Δικαιώνεται ὁ π. Εἰρηναῖος, ποὺ ὀρ­θῶς δὲν ἔσπευσε νὰ υἱοθετήσῃ μιὰ κατηγορία κατὰ τοῦ Πάπα, ποὺ θὰ τὸν βόλευε ὡς ὀρθόδοξο». θὰ τὸν βόλευε φυσικὰ τόσο, ὅσο ὀρθόδοξος εἶναι ὁ ἐλάχιστος Δεληδῆμος. ἀκριβῶς ἐπειδὴ δὲν τὸν βολεύει, γι᾽ αὐτὸ τὴν ἀμφισβητεῖ. Καὶ μήπως τὸν Μενοῦνο τὸν βολεύει; τοῦ χαλάει τὴ διαφήμισι πρὸς τὸ παπικὸ πελατειακὸ κοινὸ τῆς Σύρου.

Κι ὁ εἰδικὸς Μενοῦνος δὲν ξέρει οὔτε νὰ ἑρμηνεύσῃ τὴ φράσι. στὰ χρόνια τοῦ Κοσμᾶ ὁ ἀναλφάβητος λαὸς δὲν ἤξερε τὶς λέξεις ἀνάθεμα καὶ ἀναθεματίζω μὲ τὴ δογματικὴ καὶ ὁ­μολογιακή τους ἔννοια, κι ἀντὶ γι᾽ αὐτὲς ἔλεγε κατάρα καὶ καταριέμαι. γι᾽ αὐτὸ κι ὁ Κοσμᾶς τοὺς εἶπε «Τὸν πάπα νὰ καταρᾶσθε», δηλαδὴ νὰ τὸν ἀναθεματίζετε, νὰ ξεχωρίζετε ἀπ᾽ αὐτὸν τὶς εὐθῦνες σας, τὴν ὁμολογία σας, τὸ Πιστεύω σας. διότι ὁ Κοσμᾶς ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς μωαμεθανοὺς καὶ τοὺς Ἑβραίους ἀντιμετώπιζε καὶ τοὺς παπικούς, ἰδίως στὰ Ἑπτάνησα. ὁ Δεληδῆμος κι ὁ Μενοῦνος κάνουν σὰν τὰ τσόκαρα τοῦ Καραχαβιάρη, τοὺς λεγο­μένους «Ἑλληναρᾶδες» τοὺς ἀγραμμάτους, οἱ ὁποῖοι μὴ ξέροντας ὅτι ἀπὸ τὸν Β΄ π.Χ. μέχρι τὸ ΙΕ΄ μ.Χ. αἰῶνα τὸ ὄνομα Ἕλληνες μὲ τὴ φροντίδα τῶν εἰδωλολατρῶν Ῥωμαίων καὶ τὴν ἀποδοχὴ τῶν εἰδωλολατρῶν Ἑλλήνων, ἔ­παυσε νὰ εἶναι ὄνομα ἐθνικό, καὶ ἦταν μόνο θρησκευτικό, κι ὅτι σὰν τέτοιο ἀπὸ κείνους τὸ κληρονόμησαν οἱ Βυζαντινοί, ὅταν εἶδαν (οἱ Ἑλληναρᾶδες) σὲ ἀπόσπασμα Βυζαντινοῦ χρονογράφου νὰ λέγεται ὅτι στὴ Σκυθόπολι τῆς Παλαιστίνης οἱ Χριστανοὶ τοῦ Ἰουστινιανοῦ (= Ἕλληνες Χριστιανοὶ) νίκησαν σὲ πολύνεκρη μάχη τοὺς Ἕλληνας (= μὴ Χριστιανοὺς Πέρσες καὶ Ἑβραίους), καὶ τοὺς εἶχαν ἐπιτεθῆ ἐπειδὴ οἱ Ἕλληνες ἐκεῖνοι (= Πέρσες καὶ Ἑ­βραῖοι) εἶχαν σφάξει τὸν (Ἕλληνα) Χριστιανὸ ἁρματηλάτη Νικέα καὶ μεγάλα πλήθη ἄλλων (Ἑλλήνων) Χριστιανῶν, εἶπαν τὰ τσόκαρα· «Νά! οἱ Χριστιανοί ἔσφαξαν τοὺς Ἕλληνες»! ἔτσι κι ὁ Μενοῦνος ἐδῶ, μὴ ξέροντας πῶς ἐννοεῖται ἀπὸ τὸν Κοσμᾶ καὶ τοὺς ἀκροατάς του τὸ καταρῶμαι, συμπεραίνουν τελείως αὐ­θαίρετα, ἐπειδὴ ἔτσι τοὺς βολεύει, ὅτι ἡ φράσι τοῦ Κοσμᾶ εἶναι νόθος, καὶ τὴν ἔβαλαν οἱ φανατικοὶ (ποιοῦ ἄλλου; τοῦ Καντιώτη) στὰ πανώ τους. ὁ ἐλάχιστος Δεληδῆμος πρέπει νὰ πάῃ νὰ μάθῃ ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία, κι ὁ εἰδι­κὸς Μενοῦνος νὰ πάῃ νὰ μάθῃ τὴ νεοελληνι­κὴ γλῶσσα τῶν χρόνων τοῦ Κοσμᾶ καὶ νὰ διαβάσῃ κι ἄλλα κείμενα τοῦ Κοσμᾶ καὶ νὰ μὴν ξαναβγοῦν ξυπόλυτοι στ᾽ ἀγκάθια, οὔτε κι ὅ­ταν θέλουν νὰ καλοπιάσουν τοὺς παπικούς, τοὺς ὁποίους λαχταροῦν γι᾽ ἀγοραστὰς τοῦ βι­βλίου τους καὶ τοῦ περιοδικοῦ τους, ἐπειδὴ κατοικοῦν στὴ Σύρο. Καὶ νὰ μάθουν κι ὅτι οἱ παπικοὶ στὶς Κυκλάδες καὶ στὸ Ἰόνιο κατὰ τὰ χρόνια τοῦ Κοσμᾶ ἦταν διῶκτες τῶν ὀρθοδόξων Χριστιανῶν καὶ διαβολεῖς των πρὸς τοὺς Τούρκους καὶ πρὸς τοὺς Βενετούς, ὅπως μαρ­τυροῦν κι ὁ Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης κι ὁ ποιητὴς Ἀριστοτέλης Βαλαωρίτης, καὶ ὑποκινηταὶ τῶν διωκτῶν καὶ δημίων τοῦ Κοσμᾶ τοῦ μάρτυρος. πρὶν ξανατολμήσουν νὰ γράψουν, τοὺς χρειάζεται πολὺ καὶ μακροχρόνιο διάβασμα. ἔχουν πολὺ μεγάλες ἐλλείψεις.
Ἔπειτα, μετὰ τὴν κάλυψι καὶ θωράκισι τοῦ ἐλαχίστου Δεληδήμου, ποὺ ὡς γλυκούλης χύνει τὸ συκοφαντικὸ φαρμάκι του πολὺ γλυκού­λικα καὶ μὲ παιδικὴ ἀφέλεια Φραγκίσκου, ὁ Μενοῦνος ὡς σοβαρὸς βλοσυρὸς κι ἀγέρωχος σοφὸς κι ἐμβριθέστατος εἰδικὸς ἐπεξεργάζεται τὸ μοιράδι του· τὸ κατὰ πόσον ὁ Κοσμᾶς λέει ἀντίχριστο τὸν πάπα τῆς Ῥώμης. (λένε οἱ ἅγιοι τέτοια κακὰ λόγια;). κι ἀποφαίνεται ὁ ἀλάθητος εἰδικὸς κατ᾽ οὐσίαν· «Δὲν ὑ­πάρχει στὶς Διδαχὲς τοῦ Κοσμᾶ αὐτὴ ἡ γεμάτη κακία φράσι· ὁ Κοσμᾶς ἦταν γλυκούλης σὰν τὸν Φραγκῖσκο τῆς Ἀσίζης καὶ τὸν ἐλάχιστο Δεληδῆμο· καὶ δὲν μπορεῖ νὰ ἔλεγε τέτοιες καντιωτικὲς σκληράδες. (κι ἐπειδὴ βέβαια στὸ χειρόγραφο τῆς Η΄ Διδαχῆς ἡ φράσι αὐτὴ ὑπάρχει, ὁ εἰδικὸς Μενοῦνος συνεχίζει)· Κάποιος ἀπὸ τοὺς γραφεῖς τὴν πρόσθεσε· ἕ­νας γραφεὺς εἶναι κι ὁ Καντιώτης· σιγὰ νὰ μὴν εἶναι κριτικὸς ἐκδότης ὅπως ἐγώ! γραφεὺς μόνο εἶναι. καὶ εἶναι ὁ πρῶτος καὶ κυρι­ώτερος ὕποπτος ὡς πλαστογράφος. ἢ μᾶλλον εἶναι ὁ μοναδικός. μόνον ἐγὼ κι αὐτὸς ἐκδίδουμε Διδαχὲς τοῦ Κοσμᾶ. ἐγὼ ἀποκλείεται νὰ εἶμαι· γιατὶ ἐγὼ τὸν θειότατο καὶ παναγιώτατο Πάπα τὸν λατρεύω. ἄρα ὅπερ ἔδει δεῖ­ξαι· αὐτὸς εἶναι. αὐτός! αὐτὸς εἶναι ὁ πλαστο­γράφος· τὸν ἔπιασα. καὶ πῶς θὰ μποροῦσε νὰ ξεφύγῃ ἀπὸ τὴν τσιμπίδα τοῦ εἰδικοῦ; «τοῦ πιὸ εἰδικοῦ ἀπ᾽ ὅλους στὴν ἐπιστημονικὴ ἔ­ρευνα γιὰ τὸν ἅγιο Κοσμᾶ», ὅπως ἔφη κι ὁ ἐλάχιστος Δεληδῆμος;». αὐτὴ εἶναι ἡ οὐσία τῆς ἀπαντήσεως τοῦ εἰδικοῦ Μενούνου.
Ψάχνει λοιπὸν ὁ εἰδικὸς Μενοῦνος μὲ τὰ γυαλιά του στὸ ἄκρο τῆς μύτης καὶ μὲ ἀπόλυτη ἠρεμία καὶ ἀπάθεια, καὶ κάποτε ἐπὶ τέλους τὸ βρίσκει· στὴν ἐκδεδομένη ἀπὸ τὸν Καντιώτη καὶ ἀριθμούμενη ὡς Η΄ Διδαχὴ τοῦ Κοσμᾶ, ὅπου γράφεται· Ὁ ἀντίχριστος εἶνε· ὁ ἕνας εἶνε ὁ πάπας καὶ ὁ ἕτερος εἶνε… εἰς τὸ κεφάλι μας... καὶ μετὰ τὴν παράθεσι αὐτοῦ τοῦ ἀ­ποσπάσματος ἀπὸ τὴν ἔκδοσι Καντιώτη, ὁ Με­νοῦνος συνεχίζει ἐπὶ λέξει· «Ἀλλὰ ἡ φράσι ὁ ἀντίχριστος εἶνε· ὁ ἕνας εἶνε ὁ πάπας καὶ ὁ ἕτερος κλπ. εἶναι συντακτικῶς καὶ νοηματικῶς ἀνώμαλη. ἐνῷ δηλαδὴ περιμένουμε νὰ διαβάσουμε τὸ ὄνομα ΕΝΟΣ ἀντιχρίστου, ξαφνικὰ ἐμφανίζονται ΔΥΟ. καὶ ὁ μὲν Τοῦρκος εἶναι ὁ­πωσδήποτε ἀντίχριστος, γιὰ τὸν Πάπα ὅμως ὁ ἅγιος Κοσμᾶς δὲν κάνει λόγον πουθενὰ στὶς Διδαχὲς ποὺ μελέτησα ἐγώ. τί συμβαίνει;…». θέλει νὰ πῇ «ποὺ ἐξέδωκα ἐγώ», ἀλλ᾽ ἐπειδὴ εἶναι καὶ σεμνός, λέει «ποὺ μελέτησα ἐγώ». πα­ρατηρῆστε τὸ χιλιαστικὸ τρόπο σκέψεως. τοὺς χιλιαστὰς ἂν τοὺς ῥωτήσῃς «Καὶ τὴν τελευταία χρονιὰ τῆς χιλιετίας σας στὸν παράδεισό σας, πρὶν σᾶς σβήσῃ ὁ Ἰεχωβά, καὶ σᾶς στείλῃ στὴν ἀνυπαρξία, θὰ νιώθετε εὐτυχισμέ­νοι; καὶ τὴν τελευταία μέρα σας;», σοῦ ἀ­παντοῦν· «Ὅμως ὁ Ἰεχωβά, ποὺ τὸ ἅγιο ὄνομά του ἐσεῖς οἱ ὀρθόδοξοι τὸ σβήσατε ἀπὸ τὴ Βίβλο τὸ Β΄ αἰῶνα, καὶ οἱ παπᾶδες σας εἶναι φαῦλοι…». ἔτσι ἀκριβῶς κι ὁ Μενοῦνος ἐδῶ, μπροστὰ στὴν ἀναντίρρητη πραγματικότητα τοῦ κειμένου τοῦ Κοσμᾶ, ποὺ τὸν πάπα Ῥώμης τὸν λέει ἀντίχριστο, ξεφεύγει σὰ χιλιαστὴς καὶ λέει· «Ὅμως στὶς Διδαχὲς (τὶς ἄλλες βέβαια, καὶ ὄχι σ᾽ αὐτὴ ποὺ ἐκδίδεται μόνο στὴν ἔκδοσι Καντιώτου καὶ ἡ ὁποία εἶναι τὸ ἐξεταζόμενο ἀντικείμενο) στὶς Διδαχὲς ποὺ ἐξέδωκα ἐγώ, ὁ Κοσμᾶς ποτὲ πουθενὰ μὰ πουθενὰ δὲν λέει τὸν πάπα ἀντίχριστο». μὰ μι­λᾶμε γιὰ τὸ κείμενο τῆς Διδαχῆς ποὺ δὲν ἐξέδωκε ὁ εἰδικὸς Μενοῦνος. τὸ σωστὸ θὰ ἦταν νὰ πῇ· «Ὅμως ἐγὼ αὐτὴ τὴ Διδαχή, ὅπου ὁ πάπας λέγεται ἀντίχριστος, ἀπέφυγα νὰ τὴν ἐκ­δώσω, γιὰ νὰ μὴ χαλάσω τὴ ζαχαρένια τοῦ πάπα Ῥώμης καὶ γιὰ νὰ ἔχω ἕναν Κοσμᾶ ποὺ νὰ σέβεται τὸ πάπα αὐτόν, ὅπως τὸν σέβομαι ἐ­γώ». ἐπίσης ὁ είδικὸς Μενοῦνος ἐδῶ δείχνει ὅτι ἀπὸ κριτικὴ κειμένου ἔχει μεσάνυχτα. σ᾽ αὐτὸ θὰ ἐπανέλθω.
Ὁ Καντιώτης δὲν ἔκανε διατριβὴ γιὰ νὰ γίνῃ διδάκτωρ· ἔδωσε στὸ λαὸ τὶς Διδαχὲς τοῦ Κοσμᾶ. εἰδικὰ γιὰ τὴν Η΄ Διδαχή, ποὺ ὁ Μενοῦ­νος δὲν τὴν ἔχει, δηλώνει ὅτι παραδίδεται μόνο σ᾽ ἔνα χειρόγραφο, τὸ τοῦ πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, καὶ δίνει καὶ μιὰ σελίδα του σὲ φωτογραφία (σ. 276). ὅ,τι καλλίτερο μποροῦσε νὰ κάνῃ. κι ὅπως θὰ δείξω ἀμέσως, ἀνατυπώνει μὲ ἀξεπέραστη ἀκρίβεια.
Συνεχίζει ὁ εἰδικὸς Μενοῦνος ἐπὶ λέξει· «τί συμβαίνει; ὑποψιάζομαι (δὲν τὸ γράφω δηλα­δὴ μὲ ἀπόλυτη βεβαιότητα) ὅτι ὁ Πάπας προσ­ετέθη ἐκ τῶν ὑστέρων. ἀπὸ ποιόν; ἀπὸ τὸν Καντιώτη ἢ ἀπὸ ἄλλον γραφέα; δὲν γνωρίζω. ἔτσι δικαιώνεται… ὁ π. Εἰρηναῖος…». τὸν δικαιώνει ὁ εἰδικὸς Μενοῦνος. ὅταν ὅμως ἕνα πρᾶγμα εἶναι μόνο «ὑποψία», καὶ λέγεται χω­ρὶς ἀπόλυτη βεβαιότητα, κι ὁ ἐκφραστὴς τοῦ τέτοιου μεσοβέζικου καὶ γλοιώδους λόγου δηλώνῃ γιὰ τρίτη φορὰ «δὲν γνωρίζω», κρατών­τας ἔτσι πισινή, ὅπως λένε, γιὰ πᾶν ἐνδεχόμενο, καὶ δὲν ἀκυρώνῃ ἐν τέλει τὴν «ὑποψία» του καὶ καχυποψία του, ἔστω κι ὡς εἰς ἄτοπον ἀπαγωγή, τότε εἶναι βδελυρῶς ἀνήθικο νὰ κατονομάζεται ἕνας σεβαστὸς καὶ μεγάλος ὡς ὑπόδικος τριῶν ὡμολογημένων ὑποψιῶν, καὶ μάλιστα νὰ μὴν ἀποκαθίσταται. γιὰ ἕναν μεγά­λον, ἀκόμη καὶ μ᾽ αὐτὸ τὸ ἐπιφυλακτικὸ ἐκ­φρα­στικὸ σχῆμα, τὸ πτύελο ποὺ ἐκσφενδονίζεται εἶναι συκοφαντία πολὺ βαρειά. κι ὅταν ἡ φράσι τοῦ κειμένου, ποὺ προκαλεῖ τὴν «ὑποψία» εἶναι τάχα προσθήκη σὲ Διδαχὴ τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ, τόσο κακοήθης μάλιστα, ὥστε νὰ στενοχωρῇ τὸν θειότατο καὶ παναγιώτατο πάπα καὶ νὰ διεγείρῃ συνδυασμένη ἐπιθετικὴ δημοσίευσι δυὸ σπουδαίων καὶ εὐλαβεστάτων λάτρεών του σὰν τὸν ἐλάχιστο Δεληδῆμο καὶ τὸν εἰδικὸ Μενοῦνο, τότε ἀσφαλῶς πρόκειται γιὰ κακοήθη πλαστογραφία. γιὰ τέτοια πλαστογραφία συκοφαντεῖται ἐδῶ ὁ Καντιώτης. παρατηρῆστε δὲ καὶ τὴ χολερικὴ φράσι τοῦ εἰδικοῦ Μενούνου· «ἀπὸ τὸν Καντιώτη ἢ ἀπὸ ἄλλον γραφέα;». ταξινομεῖ τὸν Καντιώτη ἀνάμεσα στοὺς «γραφεῖς»· δηλαδή· «ὄχι δὰ κι ἐκ­δότη σὰν ἐμένα τὸν εἰδικὸ Μενοῦνο!». σὲ σύγ­κρισι μὲ τὴν Αὐτοῦ Ἐξειδικευμένη Ἐπιστημοσύνη τὸν Μενοῦνο, τὸν «κριτικὸ ἐκδότη» τῆς «κριτικῆς ἐκδόσεως» τῶν Διδαχῶν τοῦ Κοσμᾶ, καὶ ἅμα ἐκλαμπρότατον Κοσματολόγον Μενοῦνον, ὁ Καντιώτης εἶναι ἕνας γραφιᾶς. Χορταίνεις σοβαροφάνεια, ἀγερωχία, ὑψηλοφροσύνη, πολὺ ἑρμηνευτικὲς τῶν αἰσθημάτων τοῦ ἀπαθοῦς εἰδικοῦ Μενούνου γιὰ τὸν τιποτένιο Καντιώτη. ὁ εἰδικὸς δὲν λέει τὴ λέξι «πλαστογραφία» ἢ «πλαστογράφος».