"TON ΠΑΠΑ ΝΑ ΚΑΤΑΡΑΣΘΕ ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΙΤΙΑ"(Αγιος Κοσμας ο Αιτωλος). Aν και το προβλημα ελυθη απο τον ερευνητη - συγγραφεα Θεολογο Φιλολογο Κωνσταντινο Σιαμακη, οι Οικουμενιστες επιμενουν....

ΑΠΑΝΤΗΣΙ 
(στον Φιλοπαπικο Αργολιδος Νεκταριο)

και ΣΤΗ ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΙ
ΕΝΑΝΤΙΟΝ 

ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ
Πρὸς ὑπεράσπισι τοῦ «παναγιωτάτου» πάπα Ῥώμης
καὶ τοῦ «καημένου» ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ


Ιδου η βλακεια που αφρονως ....ξεφουρνισε ο Μητροπολιτης Αργολιδος Νεκταριος το νεωτερο ...φρουτο του Ιερωνυμου Λιαπη - κριμασιν οις οιδεν Κυριος - του χειροτερου και υπουλοτερου αρχιεπισκοπου των τελευταιων χρονων. Σεβασμιωτατε, οπως εγραψες στο βιβλιο σου για τον αγιο Λουκα οτι εκανε μεταμοσχευσι σε ανθρωπο με το συκωτι μοσχου,( πραγμα τρελλο και ασυμβατο) ετσι και τωρα επεσες σε νεα ...γκαφα. Να διαβαζης περισσοτερο, πατερ, και να μιλας λιγοτερο.:

"Πρὶν ἀπό λίγες μέρες κάποια νέα κοπέλα ἀπό τὴ νεανική σύναξη τοῦ Ἄργους καλοπροαίρετα μὲ ρώτησε: «Πῶς παρεβρεθήκατε σὲ μία ἐκδήλωση γιὰ τὸν πάπα; Δὲν εἶναι ὁ πρόδρομος τοῦ ἀντιχρίστου; Δὲν ἔλεγε ὅ ἅγ. Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός ὅτι ὁ πάπας εἶναι ἀντίχριστος καὶ αὐτόν νὰ καταρρᾶσθε;» Ἡ νέα ἐπανέλαβε μία φράση ποὺ, ὑποτίθεται τὴν εἶπε ὁ ἅγ. Κοσμᾶς. Καὶ πάνω σ᾿ αὐτή τὴ φράση στηρίχτηκαν πλῆθος συγχρόνων ἀντιπαπικῶν. Καὶ συνεχῶς αὐτή ἡ φράση ἀναπαράγεται δεκαετίες τώρα. Εὐτυχῶς ὅμως, ποὺ ἕνας σοβαρός ἐπιστήμονας καὶ ἐρευνητής, ὁ κ. Ἰ. Μενοῦνος, ποὺ ἀσχολήθηκε χρόνια μὲ τὸν ἁγιο Κοσμᾶ καὶ τὶς διδαχές του, ἀπέδειξε ὅτι αὐτή ἡ φράση δὲν ὑπάρχει. Εἶναι παρέμβλητη. Προσθήκη κάποιας εὐσεβοῦς ἀλλά φανατικῆς χειρός. Γράφει ὁ κ. Μενοῦνος: «Ἡ φράση αὐτή ἦταν λόγος τοῦ Κωλέττη, καὶ ὄχι τοῦ ἅγίου Κοσμᾶ, ὁ ὁποίος σὲ καμιά ἄλλη ἀπό τὶς προφητεῖες του δὲν ἀναφέρει τίποτα γιὰ τὸν πάπα. Εἶναι ἐκπληκτικό ὅτι οὔτε στὶς διδαχές του ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ἀσχολήθηκε μὲ τὶς διδασκαλίες ἤ τὰ ἔργα τῶν παπῶν». Γιατί; Γιατί ὁ ἅγιος Κοσμᾶς γνώριζε πολύ καλά ὅτι στὰ μέρη ποὺ περιόδευε δὲν ὑπῆρχε κίνδυνος παπικοῦ προσηλυτισμοῦ. Τὰ ποιμαντικά προβλήματα ποὺ ἀντιμετώπιζε ἦταν ἤ ἄγνοια, ἡ ἠθική κατάπτωση τοῦ ἀγράμματου λαοῦ, οἱ συνεχεῖς ἐξισλαμισμοί". 

                                          

                   Β΄(τελευταιο)

του Θεολογου - Φιλολογου 

Δρ. Κωνσταντινου Σιαμακη

Ἀπὸ τὴ γλωσσικὴ καὶ συντακτικὴ «ἀνωμαλία» τοῦ κειμένου συμπεραίνει ὁ εἰδικὸς κριτικὸς τῶν κειμένων Μενοῦνος τὴν «πλαστογραφία» τοῦ Καντιώτου. δὲν μπορεῖ νὰ ξεχω­ρίσῃ τὴν κριτικὴ κειμένου ἀπὸ τὴ θεολογική του ἄποψι κι ἀπὸ τὴ γραμματολογική του ἐκτίμησι κι ἀπὸ τὴ λογοκρισία. καὶ τὰ τέσσερα εἶναι στὴ σκέψι του ἕνας ἀχταρμᾶς. καὶ «Ὁ Καντιώτης εἶναι ὁ γραφεὺς - πλαστογράφος ποὺ διέπραξε τὴν ἀνατριχιαστικὴ κι ἐξοργιστικὴ πλαστογραφία ὅτι ὁ ἅγιος Κοσμᾶς τὸν παναγιώτατο Πάπα τὸν λέει ἀντίχριστο».
Γιὰ νὰ δοῦμε ὅμως ἂν βγαίνει. Νὰ δοῦμε τὸ χειρόγραφο. τὸ χειρόγραφο 19 τοῦ Ἀριστο­τελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (Α. Π. Θ.), ποὺ περιέχει τὴν κατὰ Καντιώτην Η΄ Διδαχὴ τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ, περιγράφει στὸν Κατάλογο Χειρογράφων της ὁ συντάκτης του, παλιὸς καθηγητὴς τῆς φιλολογίας Λίνος Πολίτης (καὶ καθηγητής μου)· στὶς σελίδες 15-17. παραθέτω τὰ στοιχεῖα τοῦ χειρογράφου καὶ τὴν περιγραφὴ μόνο τῆς Διδαχῆς.

19 Χάρτ. 19 Χ 14 φφ 14 + σσ. 278, VI στ. 18-21 ἔτ. 1824
Ἑρμηνεία ζωγραφικῆς.
φ. 1 «Ἑρμηνεία τῆς ζωγραφικῆς ἐπιστήμης περιέχον:» (ἕπεται περίληψις περιεχομένων).
φφ 2-14 «Πίναξ τοῦ παρόντος βιβλίου».
………………………………………………………………………………………………………………………………………...…………………
σ. 257 Κοσμᾶ [Αἰτωλοῦ], Λόγος. Ἀρχ. Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς ὁ γλυκύτατος … βλέποντας τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων — Τέλ. νὰ μὴν ἀναθεματίζεσσθε καὶ νὰ ἔχω τὴν εὐχήν σας, ἀδελφοί μου, καὶ συγχωρεῖτε με καὶ ὁ Θεὸς … ἀμήν. Εἶτα (σ. 275) Τὸν κερὸν ὁποῦ ἐδίδασκεν ὁ ἅγιος κοσμᾶς τὴν ἄνωθεν διδαχὴν εἰς τὴν καλαμπάκαν ἤτον ἔτος 1774· καὶ ἔγραψεν ὁ κὺρ παπαστάμος ἐκ χώρας κλαποῦς τὴν διδαχήν του εἰς ἐνθύμησιν τῶν μεταγενεστέρον. Βλ. Σωφρ. Παπακυριακοῦ, Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ ἱερομάρτυρος καὶ ἰσαποστόλου Διδαχαί, Ἐπιστολαὶ καὶ Μαρτύριον, Ἀθῆναι 1953, σσ. 135-150· Ἐπίσκοπος Αὐγ. Ν. Καν­τιώτης, Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, Ἀθῆναι 101988, σσ. 275-299 (Διδαχὴ Η΄). Πρβ. καὶ Ι.Β. Μενοῦνος, Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ Διδαχές, Ἀθῆναι [1980], σσ. 263-290 (Διδαχὴ Ε΄)· πρβ. καὶ σ. 38, ὅπου μνεία τοῦ ἡμετέρου χφ (μὲ ἐσφαλμένον ἀριθμὸν 29).

ὁ εἰδικὸς Μενοῦνος δὲν τὸ εἶδε ποτέ αὐτὸ τὸ χειρόγραφο, ὅπως μόνος του δείχνει μὲ τὴν «ὑποψία του» ὅτι «ὁ Πάπας προσετέθη ἐκ τῶν ὑστέρων» ἴσως κι «ἀπὸ τὸν Καντιώτη»· καὶ τὸ λέει «χειρόγραφο 29».
Παραθέτω τὴ φωτογραφία τῶν σελίδων 7-8 ἢ 263-4 τοῦ χειρογράφου 19, σὲ ἔκτασι 22 σειρῶν κειμένου γύρω ἀπὸ τὴν ἐπίμαχη φράσι· 14 σειρὲς ἀπὸ τὴ σελίδα 7 (στίχους 11-24) καὶ 8 σειρὲς ἀπὸ τὴ σελίδα 8 (στίχους 1-8). ἡ ἐπίμαχη φράσι βρίσκεται στοὺς στίχους 21-22 τῆς σελίδος 7.

Προσθέτω καὶ ἀκριβῆ μεταγραφὴ τοῦ φωτογραφημένου κειμένου μὲ ὅλα τὰ ὀρθογραφικὰ λάθη τοῦ γραφέως, ὁ ὁποῖος γράφει τὸ 1824.
                                             τὸ σχολίον φωτιζει τοῦς ἀνθρώπους, καὶ ἀνοίγουν καὶ μανθάνου τα μυστήρια τῆς πίστεως, καὶ διαβάζων τα αδέλφοια τὴν θείαν καὶ ἰερὰν γραφήν, τὸ ευαγγέλιον καὶ εὐρίσκομεν πῶς ὁ προφήτης ἡλίας εἷναι ζωντανὸς καὶ τὸν ἔχει ὁ θεὸς χιλιαδες 15 χρόνους· καὶ λέγει ὁ θεός. νὰ στείλη τὸν προφήτην ἡλίαν να διδάξι ὅλων τον κό
σμον, καὶ ὔστερα νὰ ἔλθη ὁ ἀντιχρηστος. καὶ θέλει θανατόσι τὸν προφήτην ἡλίαν, καὶ τόται θέλει νὰ χαλάση ὅλως ὁ κόσμος, καὶ εξετάζοντας αδελφοί μου, καὶ ἐρευνώντας τὰς γραφάς, καὶ τὸ ἄγιον καὶ ἰερὸν ευαγγέλιον, ευρίσκομεν πῶς ὁ προφήτης ἡλίας ἦλθεν· καὶ ὁ ἀντίχρηστος ἧλθεν  καὶ ἐθανάτοσε τὸν προφήτην ἡλίαν, καὶ τωρα δὲν καρτερούμεν μητε προφήτην ἡλίαν μήτε ἀντίχρηστον ὁ ἀντίχρηστος εἷναι τος· ὁ ενας εἶναι ὁ πάπας, καὶ ὁ ἔτερος εἷναι αὐτὸς ὁπου εἶναι εἰς το κεφάλι μας χωρὶς νὰ εἰπῶ τὸ ὁνομά του το κατὰλαμβαναιτε· μὰ λυπερὸν εἷναι νὰ σὰς τὸ εἰπῶ διὅτι αὐτοὶ οἱ ἀντιχρηστοι· εἷναι εἰς τὴν ἀπώλυαν καθὼς τὸ ἔχουν
                                                                               
1 ἡμείς εγκράτια· αὐτὴ ἀπόλια· ἡμεῖς νηστία· αὐτοὶ πολλὴφαγία· ἡμεῖς πάρθε
νία αὐτὴ πορνία. ἡμεῖς δικεοσύνη. αὐτοὶ ἀδίκουσίνη· ὅμως ἡ γραφὴ μὰς
λέγει να τὸ εἰπῶ· σήμερον αὔριον κὰρτεροῦμεν πείνες δῆψαις πανούκλαις
λοιμικαῖς. θανατικὰ μεγάλα. νὰ μὴ προφθάνουν. οἱ ζωντανοι να θά
5 ψωυν τοῦς νεκρούς. σήμερον αὔριον κάρτερούμεν. σεισμούς πολέμους
 καὶ ακαταστασιαις. καὶ θέλουν πέσει ὅλα τα βουνά κάτω, καὶ ὅλος ὁ κόσμος
νὰ απεθάνουν. καὶ τότε θέλει λάμψει ὁ πανἅγιος σταυρὸς εἰς τὸν ουρανόν
8 τρὶς φοραίς. περισσῶταιρον. ἀπὸ τὸν ἥλιον. καὶ θέλει λάμψει ὁ πανάγα

Τέλος προσθέτω καὶ τὴν ἀποκατάστασι τοῦ κειμένου ὅπως ἀνευρίσκεται στὴν ἐξ ἀνατυπώσεως ἔκδοσι τοῦ Αὐγουστίνου Καντιώτου (σ. 286)· «Ὁ ἀντίχριστος ἦλθεν καὶ ἐθανάτωσε τὸν προφήτην Ἠλίαν, καὶ τώρα δὲν καρτεροῦμεν μήτε προφήτην Ἠλίαν μήτε ἀντίχριστον. Ὁ ἀντίχριστος εἶνε· ὁ ἕνας εἶνε ὁ Πάπας καὶ ὁ ἕτερος εἶνε αὐτὸς ὁποὺ εἶνε εἰς τὸ κεφάλι μας, χωρὶς νὰ εἰπῶ τὸ ὄνομά του· τὸ καταλαμβάνετε, μὰ λυπηρὸν εἶνε νὰ σᾶς τὸ εἰπῶ, … ».
Ἀκριβὲς ἀντίγραφο τοῦ χειρογράφου 19 τοῦ ἔτους 1824 εἶναι τὸ κείμενο τοῦ Καντιώτου. παραλείπεται μόνο τὸ δυσνόητο τος μετὰ τὸ εἶναι (εἶναι τος), προφανῶς ἐπειδὴ παραβλέφθηκε ἢ φαινόταν λαθεμένη γραφὴ ὡς ἀκατανόητη λέξι. Καὶ τὴν παράλειψι δὲν τὴν ἔκανε ὁ Καντιώτης, ἀλλ᾽ ὁ ἐκδότης ἐκεῖνος, ἀπὸ τὸν ὁποῖο ὁ Καντιώτης ἀνατύπωσε. αὐτὸ ὅμως τὸ ἀκατανόητο τος, ποὺ παραλείφθηκε, εἶναι ἐκεῖνο τὸ τος τη το ποὺ λέμε καὶ σήμερα, ὅταν λέμε εἶναι τος, εἶναι τη, εἶναι το, νά τος, νά τη, νά το, νά τοι, νά τες, νά τα, νά τους. αὐτὸ τὸ τος εἶναι νεοελληνικὸς ἐγκλιτικὸς τύπος τοῦ αὐτὸς ἀτὸς γνωστὸς ἤδη ἀπὸ τὰ ὄψιμα βυζαντινὰ χρόνια. κατὰ τ᾽ ἄλλα ὁ Καντιώτης ἔχει τὴ φράσι ἀκριβῶς ὅπως αὐτὴ ἀνευρίσκεται στὸ χειρόγραφο τῆς Διδαχῆς. κι ὁ εἰδικὸς Μενοῦνος α΄) ψεύδεται ἀποδίδοντας ὀνομαστὶ καὶ μὲ μεσοβέζικο τρόπο στὸ σεβάσμιο ἐπίσκοπο Αὐγουστῖνο Καντιώτη μιὰ εἰδεχθῆ πλαστογραφία δῆθεν εἰς βάρος δῆθεν τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ, καὶ μὲ ἀδικία δῆθεν εἰς βάρος τοῦ παναγιωτάτου Πάπα Ῥώμης, καὶ β΄) ἀποδεικνύει ὅτι, ἂν καὶ εἰδικὸς «κριτικὸς ἐκδότης» τῶν Διδαχῶν τοῦ Κοσμᾶ, σὲ διδακτορικὴ διατριβὴ μάλιστα, τὸ μοναδικὸ χειρόγραφο τῆς Η΄ Διδαχῆς δὲν μπορεῖ νὰ τὸ διαβάσῃ, καὶ οἱ «ὑποψίες του» καὶ ἀκαδημαϊκὲς μομφές του εἶναι μόνο λόγια τοῦ ἀέρος.

Ὁ Καντιώτης δὲν κομπάζει, ὅπως ὁ Μενοῦνος, ὡς εἰδικὸς ποὺ κάνει κριτικὴ ἔκδοσι. λέει ὅτι ἀνατυπώνει τὶς Διδαχὲς ἀπὸ ἄλλες ἔντυπες ἐκδόσεις. ἔχει ὅμως Διδαχὲς ποὺ δὲν τὶς ἔχει ὁ Μενοῦνος, τὶς ἔχει μὲ ἀκρίβεια, κι ἀπὸ τὴν ἐξεταζόμενη Η΄ Διδαχὴ φαίνεται ὅτι ἐκδίδει τὸ κείμενο μὲ περισσότερη γνῶσι κι εὐσυνειδησία ἀπὸ ὅση ἐμφαίνεται στὴν ἔκδοσι τοῦ εἰδικοῦ Μενούνου. κι ὁ Μενοῦνος εἶναι ποὺ ἀποπειρᾶται πλαστογραφικῶς νὰ παραχαράξῃ τὸ παραδιδόμενο κείμενο μὲ λογοκρισία καὶ ἀποκοπὴ τῆς φράσεως ποὺ τὸν ἐνοχλεῖ. δὲν εἶναι αὐτὸ κριτικὴ κειμένου. ὅταν ἐκδίδω κριτικῶς ἕνα κείμενο ποὺ δὲν μοῦ ἀρέσει, δὲν μπορῶ νὰ τὸ λογοκρίνω, γιὰ νὰ τὸ συμμορφώσω ντὲ καὶ καλὰ μὲ τὴ θεολογική μου ἄποψι. ἄλλο θέμα, θέμα γραμματολογικῆς ἐκτιμήσεως, καὶ ὄχι κριτικῆς κειμένου, εἶναι τὸ ζήτημα κατὰ πόσο τὰ παραδιδόμενα κείμενα τῶν Διδαχῶν τοῦ Κοσμᾶ, εἶναι ἀκριβῶς ἡ διδασκαλία του. πολὺ κριτικώτερος εἶναι ὁ Καντιώτης, ὁ ὁποῖος· στὴ σελίδα 235 τῆς τελευταίας ἐκδόσεώς του, ὅπως καὶ σ᾽ ὅλες τὶς ἄλλες, λέει· «Ἐπειδὴ ὁ ἅγιος Κοσμᾶς δὲν ἔγραψε καμμίαν ὁμιλίαν ὁ ἴδιος, ἀλλ᾽ αἱ ὁμιλίαι του κατεγράφοντο ἀπὸ ζηλωτὰς Χριστιανοὺς ποὺ τὸν παρηκολούθουν, δὲν ἀποκλείεται εἰς ὡρισμένα σημεῖα, ὡς εἰς τὸ περὶ τοῦ Ἰούδα διήγημα, τὰ γραφόμενα νὰ μὴ ἀποδίδουν πιστῶς τὴν προφορικὴν διδασκαλίαν του». ἀλλὰ δὲν συγχέει τὴ γραμματολογικὴ ἐκτίμησι μὲ τὴν κριτικὴ κειμένου, ὅπως κάνει ὁ εἰδικὸς Μενοῦνος. τοῦ συνιστῶ νὰ πάρῃ φιλολογικὰ μαθήματα ἀπὸ τὴν ἔκδοσι Καν­τιώτου.
Δίνω τὴν ἀκριβῆ ἀποκατάστασι τοῦ κειμένου τῆς Η΄ Διδαχῆς στὸ κρινόμενο σημεῖο καὶ τὴν ὀρθὴ στίξι του.

… Τώρα δὲν καρτεροῦμεν μήτε προφήτην Ἠλίαν μήτε ἀντίχριστον… (δείχνει τὸν Τοῦρκο φρουρὸ-ἐπιτηρητὴ-τζιανταρμᾶ, ποὺ ἔχει γιὰ λίγο τὴν πλάτη γυρισμένη, καὶ λέει πιὸ χαμηλόφωνα·) ὁ ἀντίχριστος εἶναι τος (κάνει νεῦμα ὑψώνοντας δύο δάχτυλα σὲ σχῆμα V, ποὺ σημαίνει «δύο», καὶ συνεχίζει χαμηλόφωνα·) … ὁ ἕνας εἶναι ὁ πάπας καὶ ὁ ἕτερος εἶναι αὐτὸς ὁποὺ εἶναι εἰς τὸ κεφάλι μας. χωρὶς νὰ εἰπῶ τὸ ὄνομά του, τὸ καταλαμβάνετε. (καὶ συνεχίζει κανονικὰ καὶ μεγαλόφωνα·) διότι αὐτοὶ οἱ ἀντίχριστοι εἶναι εἰς τὴν ἀπώλειαν, καθὼς τὸ ἔχουν… (νεῦμα μὲ τριβὴ τῶν δύο δακτύλων, ἀντίχειρος καὶ δείκτου, δηλωτικὸ τοῦ χρήματος, καὶ συνεχίζει·) ἡμεῖς ἐγκράτεια, αὐτοὶ ἀπώλεια· ἡμεῖς νηστεία, αὐτοὶ πολυφαγία· κλπ.

σὲ πολλὰ ἀρχαῖα κείμενα, λυρικὰ τραγικὰ καὶ κυρίως κωμικά, ὑπάρχει τέτοιος ζωντανὸς λόγος, ποὺ φαίνεται ἀσύντακτος, ἂν δὲν παρεμβάλῃς ἀνάμεσα ἀποσιωπητικὰ καὶ παρεπιγραφάς, ὅπως λέγονται στὰ Σχόλια τῶν γραμματικῶν οἱ ἐκτὸς κειμένου κι ἐντὸς παρενθέσεως ἐπεξηγηματικὲς φράσεις. ἕνας κανονικὸς φιλόλογος τὰ ξέρει αὐτὰ πολὺ καλά· κι ἕνας προηγμένος, ποὺ κάνει καὶ κριτικὲς ἐκδόσεις, ἀκόμη κι ὅταν δὲν ὑπάρχουν στ᾽ ἀρχαῖα χειρόγραφα, τὰ προσθέτει μὲ διακριτικὴ γραφὴ καὶ κατάλληλα κριτικὰ σημεῖα (signa). ὁ εἰδικὸς Μενοῦνος δὲν φαίνεται νὰ ἔχῃ ἰδέα ἀπ᾽ αὐτά· κι ἐφαρμόζει τὴ γύφτικη μέθοδο
 Πονάει δόντι, βγάζει δόντι·
 πονάει κεφάλι, κόβει κεφάλι.
ἰδίως ὅταν φοβᾶται μὴν πονέσῃ τὸ κεφάλι τοῦ θειοτάτου πάπα Ῥώμης, καὶ προτιμάει νὰ κό­ψῃ τὸ κεφάλι τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ καί γε τοῦ Αὐ­γουστίνου Καντιώτου.
Θὰ ἐπαναλάβω τὴν ἐρώτησι τοῦ εἰδικοῦ Μενούνου· Τί συμβαίνει λοιπόν; συμβαίνει ὅτι ὁ εἰδικὸς Μενοῦνος
ἢ δὲν εἶδε ποτέ του τὸ χειρόγραφο τῆς Θεσ­σαλονίκης, παρ᾽ ὅλο ποὺ προσποιεῖται ὅτι τὸ ἔχει καὶ τὸ διαβάζει (1),
ἢ δὲν μπορεῖ νὰ τὸ διαβάσῃ (2),
ἢ ἐπίτηδες ἀποκρύβει τὴν αὐθεντικὴ γραφή του, πλαστογραφώντας, γιὰ ν᾽ ἀποδεί­­ξῃ πλαστογράφο τὸν Καντιώτη (3).
κρίνω ὅτι ἔχει κίνητρο καὶ στόχο τὸ τρίτο, ἀλλὰ τοῦ συμβαίνει καὶ τὸ δεύτερο· δὲν μπορεῖ νὰ τὸ διαβάσῃ. διότι τὸ χειρόγραφο 19 τοῦ Α.Π.Θ. (τοῦ ἔ­τους 1824) εἶναι γραμμένο, ὅπως βλέπετε, μὲ τὴ χρονικῶς τελευταία καὶ ἁ­πλούστερη παλαιογραφικὴ γραφή, αὐ­τὴ ποὺ τυπωνόταν τότε καὶ τυπογραφικῶς, καὶ σήμερα τὴ λέμε «βενετσιάνικα γράμματα», ἐνῷ ὁ εἰδικὸς Μενοῦνος, ἀπ᾽ ὅ,τι διαπιστώνω, μπορεῖ νὰ διαβάσῃ μόνο ἔντυπα τυπωμένα μετὰ τὸ 1830 μὲ γράμματα τῆς τυπογραφικῆς γραμματοσειρᾶς Βodoni ἢ «ἁπλᾶ» λεγόμενα, τὰ πιὸ συνηθισμένα κατὰ τὸ ΙΘ΄ αἰῶνα, ἢ καὶ χειρόγραφα μεταγενέστερα τοῦ 1850 ποὺ ἀπομιμοῦνται τὴν τυπογραφικὴ αὐτὴ γραμματοσειρὰ Βodoni, ὅπως εἶναι δυὸ χειρόγραφα ποὺ ἔχει τὶς φωτογραφίες των στὸ τέλος τοῦ βιβλίου του (σ. 257-8). δὲν μπορεῖ νὰ διαβάσῃ τὴ γραφὴ τοῦ χειρογράφου Α.Π.Θ. 19. στὴν ἴδια γραφὴ μ᾽ αὐτὸ εἶναι γραμμένο τὴν ἴδια χρονιὰ (1824) καὶ τὸ μοναδικὸ αὐτόγραφο τοῦ Θ. Κολοκοτρώνη, ἕνα σημείωμά του πρὸς τὸν Γ. Καραϊσκάκη. ὁ Μενοῦνος, ὅσο κι ἂν κρύβεται καμουφλάρεται καὶ προσποιεῖται στὴν «κριτικὴ» ἔκδοσί του, ποὺ εἶναι καὶ διατριβή του, εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ διαβάσῃ χειρόγραφο τοῦ Κοσμᾶ ἀρχαιότερο ἀπὸ τὶς χειρόγραφες ἀπομιμήσεις τῶν σημερινῶν τυπογραφικῶν στοιχείων (Βodoni). ὅλη ἡ διατριβή του εἶναι μιὰ συνεχὴς κι ἀποτυχημένη προσπάθεια νὰ κρύψῃ τὸ γεγονὸς ὅτι δὲν βγάζει τὸ κείμενό του ἀπὸ χειρόγραφα, δὲν μπορεῖ νὰ διαβάσῃ παλιὰ χειρόγραφα τοῦ Κοσμᾶ, παίρνει τὶς γραφὲς τοῦ «κριτικοῦ ὑπομνήματος» ἀπὸ ἔντυπες ἐκ­δόσεις καμωμένες γύρω στὸ 1900, καὶ καμώνεται ὅτι βγάζει τὸ «κριτικὸ» δῆθεν κείμενο ἀπὸ τὰ χειρόγραφα, χωρὶς αὐτὸ καὶ ν᾽ ἀληθεύῃ. καὶ πρόκειται γιὰ χειρόγραφα τοῦ ΙΘ΄ αἰῶνος! ἀγνοεῖ στοιχειώδη πράγματα τῆς κριτικῆς κειμένου. καὶ τῶν χειρο­γράφων δὲν ἔχει χρονολογίες. δείχνει τί δὲν ξέρει, τί δὲν καταλαβαίνει, καὶ τί δὲν μπορεῖ νὰ κα­ταλάβῃ. καὶ θέλει νὰ ξεπεράσῃ καὶ τὸν Καντιώτη· καὶ πιστεύει ὅτι τὸν ξεπερνάει. ἀπὸ τὴν πρώτη του ἔκδοσι (1979) μέχρι τὴν τελευταία (2007), ποὺ κι ἀποφεύγει νὰ τὶς ἀπαριθμῇ, ἔχει πέντε μόνο Διδαχές, καὶ πασχίζει νὰ κρύψῃ τὴν κατωτερότητά του ἔναντι τοῦ Καντιώτου. φυσικὰ ἀπὸ ἄ­ποψι κυκλοφορίας δὲν ὑπάρχει σύγκρισι ἀνάμεσα στὶς γιγάντιες ἐκδόσεις τοῦ Καντιώτου καὶ στὴν πενιχρὴ καὶ οὐσιαστικὰ ἄχρηστη ἔκδοσι τοῦ Μενούνου, ποὺ ἐν τέλει τοῦ μένει μόνον ὁ τί­τλος «εἰδικός», τὸν ὁποῖο τοῦ ἀπονέμει ὁ ἐλάχιστος Δεληδῆμος.
Μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς ἀναφορᾶς τῶν γραμμάτων ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ διαβάσῃ ὁ εἰδικὸς Μενοῦνος, ἀναφέρω κι ὅτι οὔτε ὁ ἐλάχιστος Δεληδῆμος μπορεῖ νὰ διαβάσῃ τὴν ἔσχατη παλαιογραφικὴ γραφὴ ἢ τὰ «βενετσιάνικα τυπογραφικὰ γράμματα». στὶς ἐκδόσεις Ῥηγοπούλου, ὅπου διώρθωνε τὰ τυπογραφικὰ λάθη τῆς Ἱστορίας ἢ Δωδεκαβίβλου τοῦ Δοσιθέου Ἰεροσολύμων, ἡ ὁποία ἀνατυπωνόταν ἀπὸ προγενέστερη ἔκδοσι μὲ γραμματοσειρὰ στοιχείων Βodoni ἢ ἁπλῶν, ὅταν ἦρθε ἡ σειρὰ ν᾽ ἀνατυπωθῇ κι ὁ Τόμος Χαρᾶς πάλι τοῦ Δοσιθέου, τοῦ ὁποίου ἡ μόνη προγενέστερη ἔντυπη ἔκδοσι ἦταν μὲ «βενετσιάνικα γράμματα», δὲν μποροῦσε νὰ συνεχίσῃ, ἐπειδὴ δὲν μποροῦσε νὰ τὸν διαβάσῃ στοὺς τυπογράφους· καὶ κλήθηκα γιὰ τὴν ἐπιμέλεια ἐγώ· τὸ 1985. οἱ τυπογράφοι εἶχαν μείνει ἔκπληκτοι ἀπὸ τὴν τέτοια ἄγνοια τοῦ «σοφοῦ Δεληδήμου», καὶ κατά­λαβα ὅτι τοὺς παρίστανε τὸ σοφό· ὅπως κάνει κι ὁ εἰδικὸς Μενοῦνος. οἱ τυπογράφοι ἀπογοητεύτηκαν, ὅταν εἶδαν τὸ «σοφὸ» νὰ μὴν ξέρῃ ἀνάγνωσι. ἔχει ὅμως ἄποψι ὁ ἐλάχιστος. καὶ τότε μὲ τὴν ἀντικατάστασί του εἶχε ἔρθει σὲ τόσο ἄσχημη ἐσωτερικὴ κατάστασι, ποὺ ἄρχισε νὰ φλυ­αρῇ δεξιὰ κι ἀριστερὰ γιὰ μένα διάφορα φαρμακερὰ ὁ γλυκούλης. εἶχα δῆ τότε πόσο δηλητηρι­ῶδες εἶναι τὸ σιρόπι του. ὅταν μιλάῃ γιὰ πανὼ μὲ τὴ φράσι «τὸν πάπα νὰ καταρᾶσθε», ὑπονοεῖ ὅτι τὸ κρατοῦσαν «οἱ φανατικοὶ τοῦ Καντιώτη»· τοῦ «πλαστογράφου», κατὰ τὸν εἰδικὸ Μενοῦνο. αὐτὸ τὸ τοῦ ἐλαχίστου λέγεται μόνο γιὰ τὴ σύνθεσι τῆς συγχορδίας· γιὰ ν᾽ ἀκκουμπανιάρῃ ὁ ἐλάχιστος Δεληδῆμος τὸν εἰδικὸ Μενοῦνο στὴ σπίλωσι τοῦ Καντιώτου.
Φυσικὰ ἡ ἄγνοια, ὅσο ἀχανὴς κι ἂν εἶναι, δὲν εἶναι ἔλλειψι ἀρετῆς καὶ καλοῦ ἤθους· ἡ ἀναξιοπρεπὴς ὅμως προσπάθεια ἑνὸς ἀγνοοῦντος νὰ ὑποβάλῃ μὲ ἔντεχνη συκοφαντία τὴν ὑπόνοια ὅτι ὁ Καντιώτης «προσθέτει», δηλαδὴ πλαστογραφεῖ, κείμενο στὸν Κοσμᾶ εἶναι ὁπωσδήποτε ἀνήθικη κατινιά. τὸν πείραξε βέβαια τὸν εἰδικὸ Μενοῦνο τὸ ὅτι ὁ Καντιώτης προηγήθηκε ―κατὰ 30 χρόνια μάλιστα―, τὸ ὅτι εἶναι καὶ καλλίτερός του, τὸ ὅτι αὐτὸς στὴ διατριβή του στηρίχτηκε ἀνομολόγητα κυρίως στὸν Καντιώτη, καὶ τὸ ὅτι ὁ Κοσμᾶς (κατὰ τὴ φαντασίωσι τοῦ Μενούνου ὁ Καντιώτης) τὸν πάπα τῆς Ῥώμης καὶ χαλίφη τῶν παπικῶν τὸν λέει ἀντίχριστον καὶ κατάρας ἄξιον. μάλιστα· ὁ Κοσμᾶς τὸ λέει· κι αὐτὸ εἶναι ἡ μιὰ ἀπὸ τὶς αἰτίες ποὺ θανατώθηκε. ὁ Καντιώτης ἁπλῶς τὸ ἐκδίδει εὐσυνειδήτως καὶ ἐπὶ τῆς οὐσίας πιὸ ἐπισταμένως ἀπὸ τὸ Μενοῦνο. κι ὁ Μενοῦνος ἀπὸ τὸ 1977 μέχρι τὸ 2007 δὲν μπόρεσε νὰ διαβάσῃ καὶ ἐκδώσῃ ὅτι ὁ πάπας εἶναι ἀντίχριστος· καὶ λέει παρλαπίπες. κι ἂν τὰ δυὸ φιλαράκια, ποὺ ἀντάμωσαν σὰν καπάκι καὶ τέντζερης, φαντασιώνωνται ὅτι ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ μάρτυς (1714-1779) εἶναι ἀδύνατο νὰ λέῃ ἀντίχριστο τὸν θειότατο χαλίφη (= παποκαίσαρα) τῆς Ῥώμης, τότε νὰ τοὺς δείξω ἐγὼ τί λέει ὁ κατὰ 34 χρόνια νεώτερός του καὶ ἄρα σύγχρονός του ἅγιος, ὁ Νικόδημος Ἁγιορείτης, γιὰ τὸν πάπα τῆς Ῥώμης. τὸν ἀποκαλεῖ ἀντίχριστο μὲ δύο κέρατα· γράφει· «Ἂς μάθῃ ὁ δίκερως πάπας τῆς Ῥώμης πόσον ἀντίχριστα ποιεῖ» (Πηδάλιον, σ. 284, ὑποσ. 1). φυσικὰ μὲ τὸ «δίκερως» ἀναφέρεται στὸ χωρίο τῆς Ἀποκαλύψεως 13,11-18 ὅπου ὁ ἀντίχριστος λέγεται καὶ προβατόσχημον ἀρνίον μὲ λαλιὰ δράκον­τος, ποὺ ἐξοντώνει τοὺς Χριστιανοὺς καὶ ἀποκαλεῖται κι ἑξακόσια ἑξήκοντα ἕξ. ὁ Κυκλαδίτης Νικόδημος στὰ χρόνια του εἶχε νιώσει στὸ πετσί του τὴ φονικὴ συμπεριφορὰ τοῦ ἀντιχρίστου πάπα τῆς Ῥώμης πρὸς τοὺς Ἕλληνες Ὀρθοδόξους Χριστιανούς, τὴν ὁποία ἐκδήλωνε μὲ ὄργανά του καὶ νύχια του τοὺς παπικοὺς τῆς Σύρου, τοὺς νῦν λαχταριστοὺς ὡς ὑποψηφίους ἀγοραστὰς τοῦ περιοδικοῦ καὶ τοῦ βιβλίου τοῦ εἰδικοῦ Μενούνου. οἱ ἅγιοι Κοσμᾶς καὶ Νικόδημος δὲν ἦταν γλυκούληδες σὰν τὸ Φραγκῖσκο καὶ τὸ Δεληδῆμο. ἦταν ἄντρες μὲ ἀντρειὰ καὶ ἀντρίκιο λόγο, καὶ γι᾽ αὐτὸ ὑπέφεραν ἢ καὶ μαρτύρησαν. κι αὐτοὶ οἱ δύο φίλοι ποὺ σκάρωσαν τὴ βδελυρὴ κι ἔντεχνη συκοφαντία εἰς βάρος ἑνὸς παρομοίου ἀντρός, τοῦ Καντιώτου, συμπεριφερόμενοι ἐπίσης σὰ νύχια τοῦ «θειοτάτου» πάπα τῆς Ῥώμης, αὐτοὶ ποὺ θέλουν τὸν Κοσμᾶ καὶ τὸ Νικόδημο καὶ γενικὰ τοὺς ἁγίους γλυκούληδες σὰν τὸν Φραγκῖσκο καὶ τὸ Δεληδῆμο, καὶ σὰν τοὺς τρυφερούληδες «ἁγίους» στὶς παπικῆς ἐκτυπώσεως λελέδικες εἰκονοῦλες, αὐτοὶ εἶναι ποὺ πέρα ἀπὸ τὶς διατριβίστικες δικολαβίες τῶν εἰδικῶν κατεργάζονται τὴν κατ᾽ ἐξοχὴν πλαστογραφία καὶ πλαστοπροσωπία τῶν ὄντως ἁγίων.
Ἡ διατριβὴ τοῦ «εἰδικοῦ» Μενούνου ἐπιστημονικῶς εἶναι ἀτροφικὴ στραβοκαμωμένη καὶ ἄχρηστη, κι ἔπρεπε ν᾽ ἀπορριφθῇ. προάγει μόνο τὴν Μενουνογνωσία μας· τὴ γνῶσι τοῦ τί δὲν ξέρει ὁ Μενοῦνος, τί δὲν καταλαβαίνει, καὶ πῶς διαβάλλει καὶ συκοφαντεῖ γιὰ τοὺς σκοπούς του· γιὰ τὶς πωλήσεις του, γιὰ τὴν προβολή του ὡς εἰδικοῦ Μενούνου καὶ ἀνωτέρου τοῦ μηδαμινοῦ Καντιώτου, καὶ γιὰ τὴν εἴσπραξι ματαίου ἐπαίνου καὶ δοξαρίου ἀπὸ τοὺς παπικούς, ὁ ὁποῖος ἀποφάσισε, μαζὶ μὲ τὸν ἐλάχιστο Δεληδῆμο νὰ ἐπιτεθοῦν στὸν 103 ἐτῶν ἀνήμπορο π. Αὐγουστῖνο Καντιώτη, γιὰ νὰ τὸν συκοφαντήσουν. πολὺ αὐτοκαταστροφικὴ ζαβολιὰ παιδιῶν 60-70 ἐτῶν.