Απάντηση στον Μητροπολίτη Σύρου

Ὑπενθυμίζουμε ὅτι ὁ μητροπολίτης Σύρου Δωρόθεος ἀπάντησε (ἐδῶ) στὴν Ἐπιστολὴ Ἀποτειχίσεως καὶ Διακοπῆς τοῦ Μνημοσύνου του ἀπὸ τὸν ἀρχιμανδρίτη π. Εὐθύμιο Χαραλαμπίδη. Στὴν ἀπάντησή του ἀναφερόταν καὶ σὲ μᾶς, ὁπότε ἀνταπαντήσαμε, σχολιάζοντας τὶς ἕωλες θέσεις του. Αὐτὸς εἶναι ὁ τέταρτος καὶ τελευταῖος σχολιασμὸς τῆς Ἐπιστολῆς του. (Οἱ δύο πρῶτες ἐδῶ  κι ἐδῶ).

Στὴν τελευταία, τρίτη δημοσίευση (ἐδῶ), ἀναφερθήκαμε στοὺς μικτοὺς γάμους, γιὰ τοὺς ὁποίους ὁ κ. Δωρόθεος γράφει:

 

 

Στὴν κοινωνία τῆς Σύρου «το φαινόμενον των μικτών Γάμων είναι ιδιαιτέρως συχνόν, καλούμεθα εν πλήρει συναισθήσει της ημετέρας ευθύνης να συμβάλλωμεν εις την εν αγάπη και αληθεία συμβίωσιν και πρόοδόν της»!

 

 

Παράξενος, ἀλήθεια, λόγος! Ἢ μᾶλλον, ἐξωφρενικὸς καὶ ἀνυπόφορος! Ὁ κ. Δωρόθεος οὐσιαστικὰ δηλώνει -«ἐν γνώσει τῶν συνεπειῶν τοῦ νόμου»- ὅτι θὰ συνεχίσει νὰ ἀποδέχεται τοὺς μικτοὺς γάμους, παρότι προσκρούουν στὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας! Δὲν ἔχει ἀναλάβει (ὡς φαίνεται), οὔτε πρόκειται νὰ ἀναλαβει προσπάθεια ἀλλαγῆς τῆς καταστάσεως ποὺ βρῆκε, ἀλλ’ ἐκεῖνο ποὺ τὸν ἐνδιαφέρει (ὅπως πάλι δηλώνει) καὶ θεωρεῖ ὡς εὐθύνη του, εἶναι νὰ προστατέψει τὸν ἀντικανονικὸ θεσμὸ τῶν μικτῶν γάμων, ὥστε νὰ μὴ προκαλοῦνται προστριβὲς στοὺς κατοίκους τῆς Μητροπόλεώς του ἐκ τῶν μικτῶν γάμων!

 

 

Καλά, Ἐπίσκοπος εἶναι ἢ Δήμαρχος καὶ κοινοτάρχης; Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ συμβάλει στὴν συμβίωση τῶν κατοίκων «ἐν ἀγάπῃ καὶ ἀληθείᾳ», εὐνοώντας τὴν ὑποτίμηση καὶ κατάργηση ἑνὸς Ὀρθοδόξου Μυστηρίου; Ἐπαναλαμβάνουμε τὸν σχετικὸ ἀπαγορευτικὸ ΛΑ΄ Ἱ. Κανόνα τῆς ἐν Λαοδικείᾳ, ποὺ λεγει:

 

 

«Ὅτι οὐ δεῖ πρὸς πάντας αἱρετικοὺς ἐπιγαμίας ποιεῖν, ἢ διδόναι υἱοὺς ἢ θυγατέρας, ἀλλὰ μᾶλλον λαμβάνειν, εἴγε ἐπαγγέλλοιντο Χριστιανοὶ γίνεσθαι» (σ.σ. ἐὰν ὑποσχεθοῦν ὅτι θὰ γίνουν Χριστιανοί, γιατὶ οἱ αἱρετικοὶ δὲν εἶναι Χριστιανοί).

 

 

Ἂς δοῦμε κάποιες τοποθετήσεις θεολόγων. Γράφει ὁ Π. Τρεμπέλας: «Καὶ ἐπετράπη μὲν ἐν τῇ ἐκκλησιαστικῇ πράξῃ   κατ’  οἰκονομίαν ὁ μεθ’ αἱρετικῶν γάμος, ὑπὸ τὸν ρητὸν ὅμως ὅρον, ὅτι τὸ εἰς τὴν μίαν ἁγίαν Ἐκκλησίαν ἀνῆκον μέλος δὲν θὰ παρεμποδίζεται ὑπὸ τοῦ ἑτέρου μέλους ἀπὸ τοῦ νὰ μείνῃ πιστὸν εἰς αὐτήν, τὰ δὲ ἐκ τοῦ γάμου γενόμενα τέκνα θὰ βαπτίζωνται …ὀρθοδόξως» (Τρεμπέλα Π., Δογματική Γ΄, σελ. 341-342).

 

 

Ὑπάρχει ὅμως καὶ ἕνας μεταγενέστερος Κανόνας «ὁ οβ΄ κανόνας τῆς Πανθέκτης «ἀπαγόρευσε ἀπολύτως τὸν γάμο ὀρθοδόξου καὶ αἱρετικοῦ» (Γιάγκου Θ., Κανόνες καὶ Λατρεία, σελ. 323), γιατὶ ἰσχύει κι ἐδῶ ὅ,τι καὶ γιὰ τὸ γάμο, ὅπως γράφει ὁ ἁγ. Νικόδημος: 

 

 

«Τὸ τῶν Λατίνων βάπτισμα εἶναι ψευδώνυμον βάπτισμα, καὶ διὰ τοῦτο, οὔτε κατὰ τὸν λόγον τῆς ἀκριβείας εἶναι δεκτόν, οὔτε κατὰ τὸν λόγον τῆς οἰκονομίας. Δὲν εἶναι δεκτόν…διατὶ εἶναι αἱρετικοί». Καὶ κατὰ τοὺς Πατέρες, ὅταν ἡ «Οἰκονομία» καταργεῖ τὴν «Ἀκρίβεια», δὲν ἀποτελεῖ πλέον Οἰκονομία, ἀλλὰ παράβαση καὶ κατάλυση τῆς Ἱερῆς μας Παραδόσεως.

Διαφωτιστικὴ γιὰ τὸ θέμα καὶ ἡ γνώμη τοῦ Μητροπολίτη Ναυπάκτου Ἱερόθεου: «Ὁ Πάπας καὶ οἱ Παπικοὶ δὲν ἔχουν Ἱερωσύνη, γιατὶ μὲ τὴν αἱρετικὴ διδασκαλία τοῦ Filioque καὶ τόσες ἄλλες αἱρέσεις ποὺ δημιούργησαν, ἀπεκόπηκαν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, καὶ ἑπομένως, διεκόπη ἡ ἀποστολικὴ παράδοση καὶ διαδοχή… Ἑπομένως, ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας δὲν ἐνεργοῦν μυστήρια…, οὔτε γίνεται ἀληθὴς θεία Λειτουργία. Σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο στηρίζονται καὶ ὅλοι οἱ ἱ. Κανόνες γιὰ τὴν ἀπαγόρευση τῆς συμπροσευχῆς μὲ αἱρετικούς…Ἐφ’ ὅσον δὲν δεχόμαστε τὴν “ἱερωσύνη” τῶν αἱρετικῶν, δὲν δεχόμαστε καὶ τὰ ἀποτελέσματα ποὺ ἀπορρέουν ἀπὸ τὴν “ἱερωσύνη” τους» (Ἱερόθεου, Μητροπ. Ναυπάκτου, Ἡ ἱερωσύνη τοῦ πάπα, ΘΕΟΔΡΟΜΙΑ, τ. 2Ο, 2001, σελ. 62-63).

 

 

Ὅτι ἡ συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας κατέταξε ὄχι αὐτομάτως, ἀλλὰ βαθμηδόν τοὺς Παπικοὺς στὸ χῶρο τῶν αἱρετικῶν -ἀφοῦ ἡ ἀναμονὴ γιὰ τὴν ἐπιστροφή τους στὴν μία Ἐκκλησία δὲν τελεσφοροῦσε- «ἀποδεικνύεται καὶ ἐκ τοῦ γεγονότος, ὅτι ὁ Ἀλεξανδρείας Μᾶρκος, Πατριάρχης ὤν, ἤδη τέλη τοῦ 12^ου αἰῶνος, δὲν ἐγνώριζεν ἀκριβῶς, ἐὰν ἔπρεπε νὰ μεταδώσῃ ἢ ὄχι τὴν Θ. Εὐχαριστίαν εἰς ΡΚαθολικούς. Ἐπίσης καὶ τὸ ἕτερον γεγονός, ὅτι ὁ Μ. Εὐγενικὸς ἤδη μέσα τοῦ 15^ου αἰ. ἐπιχειρεῖ νὰ καθορίσῃ καὶ νὰ θεμελιώσῃ τὴν θέσιν καὶ στάσιν τῶν Ὀρθοδόξων ἔναντι τῶν Λατίνων οὐχὶ εὐθέως, βάσει ἀποφάσεως Πανορθοδόξου Συνόδου, ἀλλὰ ἐμμέσως (συλλογιστικῶς) καὶ ἐκ τῆς πράξεως τῆς Ἐκκλησίας».

 

 

Αὐτὲς καὶ ἄλλες πολλὲς παρόμοιες περιπτώσεις μαρτυροῦν «περὶ τῆς βαθμιαίας διαμορφώσεως τῆς ἐκκλησ. συνειδήσεως ἐκ μέρους τῶν κατὰ τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν περὶ τούτου» (Μπούμη Π., Τὰ Ἀναθέματα Ρώμης-Κων/πόλεως…, σελ. 113-114)· ὁπότε ἡ καταφυγὴ τοῦ κ. Δωρόθεου γιὰ τὰ θέματα τῶν μυστηρίων καὶ τῶν συμπροσευχῶν στὸν Γεννάδιο Σχολάριο, καὶ ὄχι στὸν ἅγιο Νικόδημο ἢ μεταγενέστερες Συνόδους, τί κρύβει; Ἄγνοια, δόλο ἢ ἀπόδειξη τῆς οἰκουμενιστικῆς βιοτῆς καὶ τοποθετήσεώς του;

 

 

 

Σὲ ἄλλο σημεῖο τῆς Ἐπιστολῆς του ὁ κ. Δωρόθεος, θέλοντας νὰ ἀποδείξει ὅτι, ἡ ἀποδοχὴ τῶν αἱρετικῶν καὶ ἡ ἐπικοινωνία μαζί τους, ἐκφράζει τὴν χριστιανικὴ ἀγάπη, διαστρέφει τραγικὰ τὴν χριστιανικὴ θεολογία καὶ τὸ χριστιανικὸ ἦθος, κατακρεουργώντας τὴν ἄρρηκτη ἑνότητά τους.  Καὶ γιὰ νὰ στηρίξει τὴν ἕωλη θέση του, ἐπικαλεῖται τὸν ἅγιο Νεκτάριο· παραθέτει ἕνα κείμενό του καὶ τὸ κακοποιεῖ ἀνεπίτρεπτα γιὰ Ὀρθόδοξο Ἱεράρχη, ἀποδεικνύοντας ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία του πάσχει σοβαρότατα.

 

 

Τὸ κείμενο τοῦ Ἁγίου ποὺ παραθέτει: «Ο επίσκοπος οφείλει να εμμένη αείποτε εν ταίς ηθικαίς του ιερού Ευαγγελίου αρχαίς και ουδέποτε να εξέρχηται τούτων ή να παραβαίνη αυτάς δήθεν λόγω δογματικών διαφορών... Η Χριστιανική αγάπη εστίν αναλλοίωτος, δι’ ο ουδ’ η των ετεροδόξων χωλαίνουσα πίστις δύναται ν’ αλλοιώση το προς αυτούς της αγάπης συναίσθημα...Η αγάπη ουδέποτε χάριν δογματικής τινος διαφοράς πρέπον να θυσιάζηται. Παράδειγμα έστω ο Απόστολος των Εθνών, όστις εξ αγάπης και προς αυτούς τους Σταυρωτάς του Χριστού ηύχετο ανάθεμα είναι αυτών. Ο μη αγαπών τους ετεροδόξους επίσκοπος, ο μη και υπέρ αυτών εργαζόμενος, από ψευδούς κινείται ζήλου, διότι όπου η αγάπη εκεί και η αλήθεια και το φως!» κατά την διδαχήν του μεγάλου συγχρόνου Πατρός της Εκκλησίας ημών Αγίου Νεκταρίου («Ποιμαντική», σελ. 192).

 

 

Τόσο ἄσχετος τῆς διαχρονικῆς Πατερικῆς διδασκαλίας ἀποδεικνύεσθε, Μητροπολίτα Σύρου; “Γινώσκεις ἃ ἀναγινώσκεις” κ. Δωρόθεε; Μήπως, ἀναφέροντας ὁ ἅγιος Νεκτάριος τὰ παραπάνω, διαγράφει τὴν διδασκαλία τοῦ ἀπ. Παύλου γιὰ τοὺς αἱρετικούς; Δὲν εἶπε ὁ Ἀπόστολος «αἱρετικόν ἄνθρωπον μετά μίαν καί δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ»; (Τιτ. γ΄ 10)».

 

 

Μήπως διαγράφει ὁ Ἅγιος τὴν διδασκαλίαν τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου «χαίρειν αὐτῶ μὴ λέγητε· ὁ γὰρ λέγων αὐτῶ χαίρειν κοινωνεῖ τοῖς ἔργοις αὐτοῦ τοῖς πονηροῖς» (2Ιω 10-11)»;

 

 

Μήπως διαγράφει τὴν προφητικὴν φωνὴν (ποὺ ἐπαναλαμβάνει ὁ ἀπ. Παῦλος: «Ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε»; (Β΄ Κορ.6,17).

 

 

Μήπως διαγράφει τοῦ αὐτοῦ Ἀποστόλου τὴν Ἐντολὴν «καὶ μὴ συγκοινωνεῖτε τοῖς ἔργοις τοῖς ἀκάρποις τοῦ σκότους, μᾶλλον δὲ καὶ ἐλέγχετε»; (Ἐφεσ. Ε΄ 11). Καὶ τί πιὸ σκοτεινὸ ἀπὸ τὴν Παναίρεση τοῦ Παπισμοῦ;

 

 

Μήπως διαγράφει ὁ ἅγιος Νεκτάριος τὶς διδασκαλίες τῶν Πατέρων περὶ “μὴ κοινωνίας” μὲ τοὺς αἱρετικούς;

 

 

Μήπως διαγράφει τὸν ΙΕ΄ ἱερὸ Κανόνα περὶ Διακοπῆς Μνημοσύνου;

 

 

Μήπως δηλαδή –τελικά– ὁ ἅγιος Νεκτάριος διαγράφει καὶ ἀναιρεῖ ΟΛΗ τὴν Ἁγία Γραφή;

 

 

 

Ὄχι ἀσφαλῶς. Ὁ ἅγιος ἄλλα διδάσκει. Νὰ ἀγαπᾶμε καὶ τοὺς αἱρετικούς, ἀλλὰ μὲ ἕνα σκοπὸ ἅγιο: Νὰ τοὺς ἐπιστρέψουμε ἀπὸ τὸ σκότος τῆς αἱρέσεως στὸ φῶς τῆς Μίας Ἐκκλησίας. Ναί, γράφει μὲν ὁ ἅγιος Νεκτάριος ὅτι οἱ «δογματικὲς διαφορὲς» δὲν πρέπει νὰ γίνονται αἰτία, ὥστε ὁ Ἐπίσκοπος «νὰ παύει νὰ ἀγαπᾶ τοὺς ἑτερόδοξους», ἀλλὰ θέλει τὸν Ἐπίσκοπο «καὶ ὑπὲρ αὐτῶν ἐργαζόμενον»! Δηλαδή, νὰ τοὺς ἀγαπᾶ, παρὰ τὶς δογματικὲς διαφορές, ἀλλὰ ταυτόχρονα νὰ ἐργάζεται γιὰ τὴν μετάνοιά τους· ὁ Ἐπίσκοπος ποὺ δὲν ἐργάζεται ἀπὸ ἀγάπη γιὰ τὴ σωτηρία τους, τὴν ἐπιστροφή τους στὴν Μία Ἐκκλησία, οὐσιαστικὰ δὲν τοὺς ἀγαπᾶ.

 

 

 

Ἕνας τέτοιος Ἐπίσκοπος, κ. Δωρόθεε, πράγματι «κινεῖται ἀπὸ ψευδοῦς ζήλου καὶ εἶναι ἐστερημένος τῆς ἀγάπης»! Δηλαδή, μὲ ἄλλα λόγια, Σεβασμιώτατε Σύρου, ὁ Ἅγιος περιγράφει τὴν ἀφεντιά σας! Δὲν τὸ καταλάβατε; Γιατὶ ἐσεῖς, δὲν ἀγαπᾶτε τοὺς Παπικοὺς τῆς Μητροπόλεώς σας, ἀφοῦ τοὺς ἀφήνετε στὸ σκοτάδι τῆς πλάνης· ἀφοῦ μὲ τὶς ἐπισκέψεις σας στοὺς Ναούς τους, τοὺς δίδετε τὸ μήνυμα:

 

 

«Καλὰ εἶστε ἐκεῖ ποὺ εἶστε. Κι ἐσεῖς εἶστε Ἐκκλησία, ὅπως κι ἐμεῖς. Κι ἐσεῖς ἔχετε Μυστήρια, ὅπως κι ἐμεῖς. Κι ἐσεῖς σώζεσθε στὴν Ἐκκλησία σας, ὅπως κι ἐμεῖς στὴ δική μας. Πρέπει νὰ μὲ πιστέψετε. Ἐγὼ ποὺ σᾶς δείχνω τόση ἀγάπη, ποὺ σᾶς ἐπισκέπτομαι μαζὶ μὲ τὸν δικό σας Ρωμαιοκαθολικὸ Ἐπίσκοπο, ἐγὼ ποὺ συμπροσεύχομαι μαζί σας, ἢ ἔστω δείχνω ὅτι συμπροσεύχομαι, ἂν ἦταν νὰ μὴ σώζεσθε στὴν Ἐκκλησία σας, θὰ σᾶς τὸ ἔλεγα. Μείνετε λοιπόν, ἐκεῖ ποὺ εἶσθε. Ὁ καλός μας Θεὸς δὲν δίνει σημασία σὲ ποιό δόγμα πιστεύεται. Δὲν χρειάζεται νὰ μετανοήσουν οἱ Ἐπίσκοποί σας καὶ νὰ ἐπανέλθουν στὴν Μία Ἐκκλησία. Καὶ οἱ δύο διηρημένες Ἐκκλησίες μας, παρέχουν σωτηρία. Δὲν εἶναι φανατικὸς Θεός, σὰν κάποιους ζηλωτές. Τοὺς σώζει ὅλους»!

 

 

 

Δυστυχῶς, κ. Δωρόθεε. Ὁ ἴδιος ὁ Ἅγιος σᾶς διαψεύδει στὸ ἴδιο βιβλίο, ἀπὸ τὸ ὁποῖο ἐσεῖς διαλέξατε ἕνα μικρὸ ἀπόσπασμα. Σὲ ἄλλο σημεῖο γράφει κάτι, ποὺ δὲν σᾶς συμφέρει καὶ δὲν τὸ παρουσιάσετε· γράφει:

 

 

Ὁ Ἐπίσκοπος «ἀγρυπνεῖ ἐπὶ τῆς ποίμνης καὶ ὑπερμαχεῖ τῆς πίστεως κατὰ τῶν αἱρετικῶν καὶ ἀπίστων»!

 

 

 

Ὅλα τὰ ἄλλα, εἶναι ἀποπροσανατολιστικὰ καὶ ἔμμεσα συκοφαντικά, ὅπως ὅσα ἐν συνεχείᾳ γράφετε:

«Διερωτώμεθα, εάν θα επεθύμουν την επιλεκτικήν άσκησιν της φιλανθρωπίας, εάν θα μας έκρινον αγωνιστάς και ομολογητάς της Ορθοδοξίας μόνον εις την περίπτωσιν κατά την οποίαν θα ηρνούμεθα να προσφέρωμεν αίμα εις Ρωμαιοκαθολικόν, θα ηρωτώμεν τον εμπερίστατον συνάνθρωπόν μας εάν είναι Ορθόδοξος, πριν τον βοηθήσωμεν, θα ηρνούμεθα να ευχηθώμεν, να συμφάγωμεν -τι λέγω, να χαιρετίσωμεν, κατά την άποψιν ωρισμένων- τους μη Ορθοδόξους... Άπαγε!».

 

 

 

Μὲ αὐτὲς τὶς διερωτήσεις σας, ἀποδίδεται ὕπουλα σὲ μᾶς τὸ προφὶλ ἑνὸς φανατικοῦ καὶ ἀνόητου φονταμενταλιστῆ. Σᾶς πληροφοροῦμε ὅτι ὅσοι ἀπὸ μᾶς εἶναι αἱμοδότες (καὶ δὲν τὸ γράφουμε γιὰ νὰ μᾶς ἐπαινέσετε), δίδουν τὸ αἷμα τους ἀνεξαρτήτως τοῦ ποιός θὰ τὸ πάρει. Καὶ ὅταν κάποιος ἐμπερίστατος συνάνθρωπός μας χρειάζεται τὴ βοήθειά μας, τὴν δίδουν χωρὶς νὰ ἐλέγχουν τὰ πιστεύω του.

 

 

 

Τὸ δὲ χειρότερο ποὺ κάνετε, μὲ τὴν τελευταία διερώτησή σας, εἶναι πὼς δὲν διστάζετε νὰ ρίξετε τὴ σκιὰ τοῦ φανατικοῦ καὶ στὸν ἅγιο καὶ Εὐαγγελιστὴ Ἰωάννη καὶ τοὺς Ἁγίους Πατέρες ποὺ Συνοδικὰ ἀποφαίνονται καὶ διδάσκουν ἀκριβῶς αὐτό:

νὰ μὴ δίδουμε χαιρετισμὸ στοὺς αἱρετικούς καὶ νὰ μὴ συντρώγουμε μὲ αὐτούς.

 

 

Σᾶς πληροφοροῦμε ὅτι γνωρίζουμε ἐκεῖνο ποὺ ἐσεῖς δὲν γνωρίζετε, ἢ τὸ γνωρίζετε, ἀλλὰ δὲν τὸ παρουσιάζετε· ὅτι οἱ Ἅγιοι ἐννοοῦν, πὼς πρέπει νὰ ἀποφεύγουμε ὄχι τὴν μετὰ τῶν αἱρετικῶν καθημερινὴ ἐπαγγελματικὴ ἐπικοινωνία, ἀλλὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μαζί τους, σὰν ἐκείνη ποὺ ἔχετε ἐσεῖς μετ’ αὐτῶν συμπροσευχόμενος ἢ συχνάζων στὶς Λειτουργίες τους.

 

 

 

Ἐρχόμαστε σὲ κάποιο ἄλλο σημεῖο τῆς Ἐπιστολῆς σας. Ἐπικαλεῖσθε κ. Δωρόθεε, κάποιους συγχρόνους Ἁγίους καὶ Γέροντες, ὡσὰν αὐτοὶ νὰ ἦταν ποτὲ δυνατὸν νὰ ἐγίνοντο συνήγοροί σας, καὶ νὰ συνυπέγραφαν τὶς ἀντικανονικὲς πράξεις σας, καὶ νὰ δικαίωναν τὶς ἐνέργειες, γιὰ τὶς ὁποῖες διέκοψε τὸ Μνημόσυνό καὶ ἀποτειχίστηκε ἀπὸ σᾶς ὁ π. Εὐθύμιος. Ἀλήθεια, νοεῖτε «ἃ λέγετε καὶ περί τίνων διαβεβαιοῦσθε»; (1Τιμ. 1, 6-7).

 

 

 

Ἐπικαλεστήκατε π.χ., τὸ ὄνομα τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου. Δὲν γνωρίζετε, ἀλήθεια, τί ἔχει γράψει ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς γιὰ τὴν ἐπαίσχυντη συμμετοχὴ στὸ Π.Σ.Ε. τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, μὲ τὴν ψῆφο τῶν παλαιότερων Ἐπισκόπων καὶ τὴν δική σας ἀνοχή, ὡς μέλους τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος; Δὲν γνωρίζετε τί ἔχει γράψει ὁ Ἅγιος ἐναντίον τῶν συμπροσευχῶν; Καὶ μόνο διαβάζοντας τὰ λόγια τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου, θὰ ἔπρεπε νὰ πᾶτε νὰ κρυφτεῖτε, κ. Δωρόθεε. Ἐσεῖς, ὅμως, ἀντίθετα, ἐπικαλεῖσθε τὸν Ἅγιο, ὡς συνήγορο τῶν πράξεών σας!

 

 

Ἀκοῦστε, λοιπόν, μὲ προσοχὴ τὴν φωνή του, ποὺ καταδικάζει μὲν τὶς πράξεις σας, ἀλλὰ θὰ μποροῦσε νὰ ἀποτελέσει καὶ ἀφετηρία μετανοίας.

 

 

Ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς, στὸ ἔργο του «Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ Οἰκουμενισμός», γράφει: «Ὁ πρωτοκορυφαῖος Ἀπόστολος, μὲ τὴν ἐξουσία ποὺ ἔλαβε ἀπὸ τὸν Θεάνθρωπο, δίνει ἐντολή: “Αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ”… Ὁ Κανόνας ΜΕ' τῶν ἁγίων Ἀποστόλων βροντοφωνεῖ: ”Ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος…, αἱρετικοῖς συνευξάμενος μόνον, ἀφοριζέσθω· εἰ δὲ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς, ὡς κληρικοῖς ἐνεργῆσαί τι, καθαιρείσθω” (Πρβλ. ΛΓ' τῆς ἐν Λαοδικείᾳ Συνόδου). Ἡ ἐντολὴ αὐτὴ εἶναι σαφής, ...γιὰ τὴν πλέον πρωτόγονη συνείδηση..., ἀκόμη καὶ γιὰ τὴ συνείδηση τοῦ κουνουπιοῦ. Δὲν εἶναι ἔτσι;».

 

 

 

Καὶ συνεχίζει: «Ὁ Κανόνας ΜϚ' τῶν ἁγίων Ἀποστόλων: “Ἐπίσκοπον ἢ πρεσβύτερον αἱρετικῶν δεξαμένους βάπτισμα ἢ θυσίαν καθαιρεῖσθαι προστάττομεν. Τίς γὰρ συμφώνησις Χριστῷ πρὸς Βελίαρ; ἢ τίς μερὶς πιστῷ μετὰ ἀπίστου;”. Εἶναι ὀφθαλμοφανὲς καὶ για τοὺς ἀόμματους ὅτι ἡ ἐντολὴ αὐτὴ ὁρίζει κατηγορηματικὰ ὅτι δὲν πρέπει νὰ ἀναγνωρίζουμε στοὺς αἱρετικοὺς κανένα ἅγιο Μυστήριο καὶ ὅτι αὐτὰ πρέπει νὰ τὰ θεωροῦμε ὡς ἄκυρα καὶ χωρὶς θεία Χάρη»  (στὸ ἴδιο).

 

 

 

Καὶ σὲ πιὸ πρόσφατο κείμενό του σημειώνει: «Αὐ­τὸς ὁ ἱ­ε­ρὸς Κα­νὼν τῶν ἁ­γί­ων Ἀ­πο­στό­λων δὲν προσ­δι­ο­ρί­ζει ποί­α ἀ­κρι­βῶς προ­σευ­χὴ ἢ ἀ­κο­λου­θί­α ἀ­πα­γο­ρεύ­ε­ται, ἀλ­λὰ ἀ­πα­γο­ρεύ­ει κά­θε κοι­νὴν με­θ’ αἱ­ρε­τι­κῶν προ­σευ­χήν, ἔ­στω καὶ τὴν κα­τ’ ἰ­δί­αν (“συ­νευ­ξά­με­νος”­). Ὁ ΛΒ΄ κα­νὼν τῆς ἐν Λα­ο­δι­κεί­ᾳ Συ­νό­δου ὁ­ρί­ζει· “Ὅ­τι οὐ δεῖ αἱ­ρε­τι­κῶν εὐ­λο­γί­ας λαμ­βά­νειν, αἵ­τι­νές εἰ­σιν ἀ­λο­γί­αι μᾶλ­λον ἢ εὐ­λο­γί­αι». Μή­πως ὅ­μως δὲν συμ­βαί­νει εἰς τὰς κοι­νὰς οἰ­κου­με­νι­στι­κὰς συ­ναν­τή­σεις καὶ συμ­προ­σευ­χὰς νὰ εὐ­λο­γοῦν αἱ­ρε­τι­κοὶ ρω­μαι­ο­κα­θο­λι­κοὶ ἐ­πί­σκο­ποι καὶ ἱ­ε­ρεῖς, προ­τε­στάν­ται πά­στο­ρες, ἀ­κό­μη δὲ καὶ γυ­ναῖκ­ες; (­!­)

»Αὐ­τοὶ καὶ ὅ­λοι οἱ ἄλ­λοι σχε­τι­κοὶ κα­νό­νες τῶν ἁ­γί­ων Ἀ­πο­στό­λων καὶ τῶν ἁ­γί­ων Πα­τέ­ρων ἴ­σχυ­ον ὄ­χι μό­νον κα­τὰ τὴν πα­λαι­ὰν ἐ­πο­χήν, ἀλ­λ’ ἐ­ξα­κο­λου­θοῦν νὰ εἶ­ναι ἐν ἀ­πο­λύ­τῳ ἰ­σχύ­ϊ καὶ σή­με­ρον, δι’ ὅ­λους ἡ­μᾶς τοὺς συγ­χρό­νους ὀρ­θο­δό­ξους Χρι­στι­α­νούς» (Ἁγ. Ἰ­ου­στί­νου Πό­πο­βιτς, «Ὀρ­θο­δο­ξί­α καὶ “Οἰ­κου­με­νι­σμός”, Μι­ὰ ὀρ­θό­δο­ξη γνω­μά­τευ­ση καὶ Μαρ­τυ­ρί­α»).

 

 

 

Καὶ στὴν γνωστὴ «Γνωμοδότησή» του πρὸς τὴν Ἱεραρχία, γράφει: «Άγιοι Συνοδικοί Πατέρες, Έως πότε θα εξευτελίζωμεν δουλικώς την Αγίαν μας Εκκλησίαν δια της οικτρώς και φρικωδώς αντιαγιοπαραδοσιακής στάσεώς μας έναντι του Οικουμενισμού και του λεγομένου Παγκοσμίου Συμβουλιου Εκκλησιών; Είναι πλέον έσχατος καιρός, όπως η Ορθόδοξος Εκκλησία μας, ...παύση να αναμιγνύεται εκκλησιαστικώς, ιεραρχικώς και λατρευτικώς μετά του ούτω καλουμένου Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών και όπως αρνηθεί δια παντός την οιανδήποτε συμμετοχήν εις τας κοινάς προσευχάς και την λατρείαν (η οποία λατρεία εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν είναι όλη οργανικώς συνδεδεμένη εις μίαν ολότητα και συγκεφαλαιούται εις την θείαν Ευχαριστίαν), και γενικώς την συμμετοχήν εις οιανδήποτε εκκλησιαστικήν πράξιν...»!

 

 

Ἀντὶ λοιπόν, νὰ τὸν μιμηθεῖτε, κ. Δωρόθεε, παραβαίνετε τὴν Ἐντολή του καὶ μάλιστα, τὸν χρησιμοποιεῖτε, ὥστε στηριζόμενος στὸν Ἅγιο ποὺ σᾶς καταδικάζει, νὰ καταδικάσετε τὸν Ἀρχιμανδρίτη σας ποὺ τὸν μιμεῖται!!!

 

 

Ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ἅγιο Ἰουστῖνο, χρησιμοποιεῖτε καὶ τὸν π. Φιλόθεο Ζερβᾶκο! Ἂν εἶναι δυνατόν, ὁ π. Φιλόθεος σύμμαχός σας, σύμμαχος ἑνὸς φιλοπαπικοῦ Ἐπισκόπου!!!

 

 

Ἐπίσης, χρησιμοποιεῖτε καὶ τὸν π. Ἐπιφάνιο Θεοδωρόπουλο. Ἀγνοεῖτε, κ. Δωρόθεε, ὅτι ὁ π. Ἐπιφάνιος διαμαρτυρόταν καὶ θεωροῦσε αἱρετικὸ τὸν πατριάρχη Ἀθηναγόρα, μὲ ὅσα ἕως τότε εἶχε κάνει; Πόσο πιὸ αἱρετικὸς εἶναι ὁ Πατριάρχης σας; Ἀγνοεῖτε, ἐπίσης, ὅτι ὁ π. Ἐπιφάνιος ἐδίδασκε πὼς εἶναι κανονικὸ δικαίωμα τοῦ πιστοῦ ἡ Διακοπὴ Μνημοσύνου τοῦ Ἐπισκόπου, ποὺ μὲ τὶς συμπροσευχές του καὶ τὶς αἱρετικὲς πράξεις του τὸν σκανδαλίζει; Γράφει ὁ π. Ἐπιφάνιος:

 

«Ἂν δὲ ἡ συνείδησίς τινος δὲν ἀνέχηται νὰ μνημονεύῃ τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ, ἔχει τὸ δικαίωμα, προβαίνων ἔτι περαιτέρω, νὰ παύσῃ τὸ μνημόσυνον του, συμφώνως τῶ ΙΕ΄ Κανόνι τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου. Τοῦτο ὅμως εἶνε τὸ ἔσχατον βῆμα, εἰς ὃ δύναται νὰ προχωρήσῃ, ἂν θέλῃ νὰ μὴ εὑρεθῆ εἰς σχίσματα καὶ εἰς ἀνταρσίας" (Τὰ Δύο Ἄκρα, σελ. 89).

 

 

Ἡ ἀποτείχιση εἶναι, «κανονικὸν δικαίωμα... Ἄν τις, χρησιμοποιῶν τὸ δικαίωμα αὐτοῦ, παύσῃ τὸ μνημόσυνον, καλῶς ποιεῖ!» (στὸ ἴδιο, σελ. 90).

 

 

Ἐν τέλει, ἐσεῖς πιστεύεται κάτι ἄλλο ἀπ’ ὅ,τι ὁ Πατριάρχη Ἀθηναγόρας καὶ ὁ Βαρθολομαῖος γιὰ τὶς «ἀδελφὲς ἐκκλησίες»; Ξεκαθαρεῖστε μας:

ὁ Πάπας εἶναι Ἐπίσκοπος ἢ ὄχι; Τὸ Βατικανὸ εἶναι Ἐκκλησία ἢ ὄχι; Ὁ ἅγιος Νεκτάριος ἀποδέχεται τὸν Παπισμὸ ὡς Ἐκκλησία, ὅπως ἐσεῖς; Ὁ π. Φιλόθεος Ζερβᾶκος τὸν ἀποδέχεται; Ἢ μήπως τὸν ἀποδέχεται ὁ Γέροντας Παΐσιος; Λησμονεῖτε τί ἔγραψε γιὰ τοὺς Ἐπισκόπους σὰν καὶ ἐσᾶς;

 

 

Ἀφήνετε νὰ ἐνοηθεῖ ὅτι ἔχετε συντελέσει, ὥστε κάποιοι Παπικοὶ νὰ πλησιάσουν τὴν Ὀρθοδοξία! Τί ἀκριβῶς ἐννοεῖτε μὲ αὐτό; Ὅτι ἔχετε καλὲς κοινωνικὲς σχέσεις μαζί τους; Ἢ ὅ,τι τοὺς κατηχήσατε καὶ τοὺς βαπτίσατε; Ἂν ἰσχύει τὶ δεύτερο, περιμένουμε τὰ ὀνόματα καὶ τὶς διευθύνσεις τῶν ΡΚαθολικῶν ποὺ βαπτίσατε. Δεχόμαστε καὶ τὰ ὀνόματα αὐτῶν ποὺ ἔστω χρίσατε. Βέβαια, στὴν δεύτερη περίπτωση, δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ ἐπικαλεῖσθε τοὺς παρὰ πάνω Ἁγίους ἄνδρες, διότι ἦσαν ἀντίθετοι στὴν χρίση ἄνευ βαπτίσματος!

 

 

Θὰ μπορούσαμε πολλὰ ἀκόμη νὰ γράψουμε, ἀλλὰ ἤδη γίναμε κουραστικοί. Περιμένουμε κάποια τυχὸν θεολογική σας ἀπάντηση. Καὶ τότε ἴσως χρειαστεῖ νὰ προσθέσουμε πολὺ περισσότερα.

Σημάτης Παναγώτης

Αναρτήθηκε από Πατερική Παράδοση