Οἱ τυχόν συμπτώσεις μέ τήν Ἑλληνική πραγματικότητα εἶναι ... ἐντελῶς τυχαῖες!

Ὁ χαμένος πολιτισμός

 τῶν Οὐζουμπούρου

Mιά φορά κι ἕνα καιρό, πρίν ἀπό πολλά χρόνια, κάπου στά βάθη τοῦ Ἀμαζονίου ζοῦσε ἡ ἀρχαία φυλή τῶν Οὐζουμπούρου. Οἱ Οὐζουμ­πού­ρου ἦταν λαός ὅμοιος μέ τούς Ἴνκας, μόνο πού ἦταν τελείως ἠλίθιοι. Δέν ἦταν πάντα ἠλίθιοι, ἀπεναντίας. Ἦταν αὐτοί πού μετέ­δωσαν γνώση καί μεθόδους παραγωγῆς ἀγαθῶν στούς Ἀζτέκους, τούς Ἴνκας καί τούς Μάγιας. Ὅμως οἱ Μάγιας πρῶτα καί κατόπιν οἱ Ἴνκας καί οἱ Ἀζτέκοι ἀποφάσισαν νά ἑνώσουν τίς δυνάμεις τους γιά νά μποροῦν νά εἶναι πιό δυνατοί. Πρότειναν μάλιστα νά ἐντάξουν σέ αὐτή τή συμμαχία καί τούς Οὐζουμπούρου προσφέροντάς τους πολλά ἀγαθά καί ζητῶντας μόνο ἕνα ἀντάλλαγμα: Ὁ αὐτοκράτορας τῶν Οὐζουμπούρου θά ἔπρεπε νά εἶναι κοινῆς ἀποδοχῆς ἀπό τούς Ἀζτέκους, τούς Μάγιας καί τούς Ἴνκας. Οἱ Οὐζουμπούρου θαμπωμένοι ἀπό τά πολλά ἀγαθά πού βρέθηκαν νά ἔχουν, παράτησαν ὅλες τίς ἀσχολίες τους καί ἄρχισαν νά περνᾶνε τίς μέρες τους τρώγοντας, πίνοντας καί ἀδρανοποιῶντας τό μυαλό τους μέ ἀποτέλεσμα μετά ἀπό κάποιες γενιές νά καταλήξουν ἐντελῶς ἠλίθιοι.

Ἦταν λαός ὄχι θρησκευόμενος ὅπως οἱ πρόγονοί τους, ἀλλά θρησκόληπτος. Εἶχαν ξεχάσει πλήρως ποιά ἦταν ἡ πίστη καί ἡ θρησκεία τους κι αὐτό γιατί μέ τό πέρασμα τοῦ χρόνου χάθηκε ἡ ἀρχική πίστη τους καί ἐπικράτησαν δοξασίες, σκοτεινές προφητεῖες καί ἀκατανόητες φοβίες γιά τό τέλος τοῦ κόσμου, γεγονός πού τούς εἶχε κάνει νά παραδοθοῦν τελείως καί νά ἀφήσουν τό παρόν καί τό μέλλον τους, ἁπλᾶ ἀναμένοντας νά συμβεῖ τό μοιραῖο. Μιά μεγάλη μερίδα τοῦ ἱερατείου τους φρόντιζε ἔτσι ὥστε αὐτές οἱ φοβίες νά αὐξάνουν ὁλοένα καί νά ἐξαφανίζεται σταδιακά ἡ ὅποια παραμικρή ὑποψία σκέψης θά μποροῦσε νά περάσει ἀπό τό μυαλό τῶν δύστυχων ἠλιθίων Οὐζουμπούρου.

Ὁ αὐτοκράτοράς τους καί τό συμβούλιο τῶν σοφῶν πού κυβερνοῦσαν, χρησιμοποιοῦσαν αὐτό τό φόβο γιά νά κρατοῦν τούς Οὐζουμ­πού­ρου διαρκῶς σέ μιά κατάσταση τρόμου καί ἀβεβαι­ότητας. Ὁ δυστυχισμένος λαός, ἐγ­κλω­βισμένος στήν δική του ἠλιθιότητα καί τήν πανουργία τοῦ αὐτοκράτορα καί τῶν αὐλικῶν, δέν καταλάβαινε τό σκοτεινό παιχνίδι πού παιζόταν στήν πλάτη τους. Οἱ διαχειριστές καί οἱ φύλακες τῶν ἀποθηκῶν τῶν τροφίμων, τοῦ νεροῦ, τῶν πολύτιμων λίθων καί τοῦ χρυσοῦ ἦταν πειθήνια ὄργανα τοῦ αὐτοκράτορα. Ἡ συμμετοχή τοῦ λαοῦ στά ἀγαθά πού ὁ ἴδιος παρήγαγε ἦταν σχεδόν μηδενική, ἐνῶ ταὐτόχρονα ὁ αὐτοκράτορας καί τό ἐπιτελεῖο του ἀπαιτοῦσε ὁλοένα καί μεγαλύτερη παραγωγή.

Τό κακό γιά τούς Οὐζουμπούρου ὁλοκληρώθηκε ὅταν ὁ αὐτοκράτορας ταπεινωτικά δέχτηκε μιά σειρά ἀπό φόρους πού ἐπέβαλλαν οἱ Ἴνκας, οἱ Ἀζτέκοι καί οἱ Μάγιας, ζητῶντας, οὐσιαστικά, πίσω τά ἀγαθά πού εἶχαν λάβει οἱ Οὐζουμπούρου, μέ ἀντάλλαγμα τήν ἐκλογή τοῦ αὐτοκράτορά τους. Τελικά, ἔχασαν καί τήν ἐλευθερία τους.

Ὁ συνδυασμός τῆς (α) βιοτικῆς τους ἐξαθλίωσης, (β) τῆς ἠλιθιότητάς τους πού διαρκῶς αὔξανε, (γ) τῆς στάσης τοῦ αὐτοκράτορα καί τοῦ ἱερατείου, ὁδήγησε τούς Οὐζουμπούρου στήν πλήρη ἀπώλεια τῆς ταυτότητάς τους ὡς φυλή. Δέν τούς θυμόταν κανείς καί κυρίως δέν διασώθηκε ποτέ ὁ ἀρχικός τους πολιτισμός, σέ ἀντίθεση μέ τόν πολιτισμό τῶν Ἀζτέκων, τῶν Ἴνκας καί τῶν Μάγιας. Σήμερα εἶναι γνωστοί μέ τόν τρόπο πού εἶπα στήν ἀρχή: Ἕνας λαός σάν τούς Ἴνκας, ἀλλά ἠλίθιοι!

Ὁ μῦθος λέει πώς κάποιοι ἀπό τούς τελευταίους ἀπογόνους τῶν Οὐζουμπούρου πιάστηκαν σκλάβοι καί μεταφέρθηκαν στήν εὐρύτερη περιοχή τῆς Μεσογείου. Ὁ ἴδιος μῦθος λέει πώς κατοίκησαν σέ πολύ φιλόξενη καί λαμπρή χώρα τῆς Μεσογείου γιατί τούς δέχτηκε ἐγκάρδια καί φιλόξενα. Λόγῳ τῆς ἠλιθιότητάς τους, κανείς δέν πίστεψε πώς ἀποτελοῦσαν ἀπειλή γιά τή χώρα. Ὁ ἴδιος μῦθος καταλήγει πώς ἴσως νά εἶναι αὐτοί οἱ πρόγονοι αὐτῶν πού κατόπιν ἐξελίχθηκαν σέ κομματικό στρατό, τυφλούς ὀπαδούς κομμάτων, ἐξυπηρετητές προσωπικῶν μικροσυμφερόντων, στελέχη τοῦ Δημοσίου καί τῶν Δημοτικῶν Ὑπηρεσιῶν.

Ὅμως ὅπως εἶπα, ὅλα αὐτά εἶναι μῦθος καί δέν ὑπάρχει ἀπολύτως καμία ἱστορική ἀπόδειξη ὅτι συνέβησαν πραγματικά. Ὁτιδήποτε σᾶς φάνηκε γνωστό, εἶναι ἁπλᾶ παιχνίδι τοῦ μυαλοῦ! Δέν ὑπῆρξε ποτέ! Ἄλλωστε οἱ Οὐζουμπούρου δέν ὑπάρχουν πιά γιά ἕνα καί μόνο λόγο: γιατί ἦταν ἠλίθιοι!

                                                         Μανώλης Βολουδάκης

      «ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Τεῦχος 141

        Μάϊος 2014