Πέμπτη 8 Αυγούστου 2013

Ο Ομολογητης πατηρ Ευθυμιος Τρικαμηνας συμπαρισταται στους Εσφιγμενιτες με Πατερικες μαρτυριες.

Μικρή συμβολή στον αγώνα των διωκομένων Εσφιγμενιτών Πατέρων, π. Ευθύμιου Τρικαμηνά




   ξ αἰτίας τῆς νέας προσπαθείας ἐκδιώξεως των Ἐσφιγμενιτῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων, θέλω νά καταθέσω ὡς ἐλάχιστο δεῖγμα συμπαραστάσεως καί συμβολῆς εἰς τόν ἀγῶνα των ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τήν διδασκαλία τοῦ ὁσίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, ἡ ὁποία νομίζω εἰς τήν παροῦσα φάσι τῆς αἱρέσεως εἶναι πολύ ἐπίκαιρος.
 
 
 
Ὑπάρχει ἡ ἀντίληψις ὅτι ὅταν μᾶς ἐκδιώκουν ἀπό ἕνα μέρος οἱ ἐχθροί τῆς πίστεως, πρέπει νά φεύγωμε καί νά πηγαίνωμε σέ ἄλλο. Ἐδῶ προσάγεται ὡς στήριγμα αὐτῆς τῆς θέσεως ἡ διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου (Ματθ. 10,23) στήν ὁποία ὁ Κύριος διδάσκει τούς Ἀποστόλους, προκειμένου νά τούς ἀποστείλη νά κηρύξουν τά ἑξῆς: «ὅταν δέ διώκουσιν ὑμᾶς ἐν τῇ πόλει ταύτῃ φεύγετε εἰς τήν ἄλλην».
 
 
 
 
Αὐτό ὅμως προφανῶς ἰσχύει ὅταν ἐμεῖς πηγαίνουμε νά κηρύξωμε κάπου καί δέν μᾶς δέχονται. Δι’ αὐτό εἰς αὐτήν τήν περίπτωσι ὁ Κύριος ἐδίδαξε τούς Ἀποστόλους ὅτι: «καί ὅς ἄν μή δέξηται ὑμᾶς μηδέ ἀκούση τούς λόγους ὑμῶν, ἐξερχόμενοι ἔξω τῆς οἰκίας ἤ τῆς πόλεως ἐκείνης ἐκτινάξατε τόν κονιορτόν τῶν ποδῶν ὑμῶν» (Ματθ. 10,14).
 
 
 
 
Εἰς τήν περίπτωσι πάλι προσωπικῶν συμφερόντων ἤ διενέξεων μέ κάποιον πάλι ὁ Κύριος ἐδίδαξε νά ὑποχωροῦμε καί νά μήν διεκδικοῦμε τό δίκηο μας καί τά ὑπάρχοντά μας. Ἀναφέρει χαρακτηριστικά εἰς τήν ἐπί τοῦ ὄρους ὁμιλία τά ἑξῆς: «καί τῷ θέλοντί σοι κριθῆναι καί τόν χιτῶνα σου λαβεῖν, ἄφες αὐτῷ καί τό ἱμάτιον» (Ματθ. 5,40).
 
 
 
 
Αὐτά ὅλα δέν ἔχουν σχέσι μέ ἐκκλησιαστικές ὑποθέσεις καί μάλιστα μέ τά θέματα τῆς πίστεως. Εἰς αὐτήν τήν περίπτωσι πρέπει νά εἴμεθα ἀνυποχώρητοι, ὄχι μόνον εἰς τήν πίστι, ἀλλά καί εἰς τό νά κρατοῦμε τούς ναούς καί τά μυστήρια σάν πύργους καί ὀχυρά καί νά μήν τά παραδίδωμε στούς αἱρετικούς, οἱ ὁποῖοι θά τά βεβηλώσουν.
 
 
 
 
Αὐτήν ἀκριβῶς τήν διδασκαλία κάνει ἀπό τήν ἐξορία ὁ ὅσιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης εἰς τούς μοναχούς του. Ὑπάρχει μία θαυμάσια ἐπιστολή του ἡ ὁποία δυστυχῶς δέν ἔχει συμπεριληφθεῖ στήν Πατρολογία τοῦ Migne καί στήν ὁποία ὁ ὅσιος μεταξύ ἄλλων παραινεῖ τους μοναχούς νά μήν ὑποχωρήσουν εἰς τό ἐλάχιστο εἰς τόν ἀγῶνα ἐναντίον τῆς αἱρέσεως. Ἀναφέρεται εἰς αὐτούς πού ὑποχώρησαν καί ἐπρόδωσαν καί εἰς αὐτούς πού στέκονται ἀμετακίνητοι στόν ἀγῶνα, ἔστω καί ἄν ἐξ ἀρχῆς εἶχαν κάνει κάποιες ὑποχωρήσεις. Διδάσκει ὅτι τό ἔπαθλον εἶναι ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν καί οἱ θεαταί τῶν ἀγώνων των οἱ ἄγγελοι καί οἱ προηγησάμενοι Ἅγιοι καί Ὁμολογητές.
 
 
 
 
Εἰς τήν περίπτωσιν τῆς ἐπιδρομῆς τῶν αἱρετικῶν εἰς τήν μονήν πρός βιαίαν κατάληψιν ὁ ὅσιος διδάσκει ἀκριβῶς τά ἑξῆς: «Εἰ ἐφιστῶσιν ὑμῖν εἰκονομάχοι, θύραν ἀφ᾿ ἑαυτῶν μή ἀνοίξητε· ἄν δέ ληστρικῶς κατά τό σύνηθες αὐτοῖς ποιήσωσιν, ἀθῷοι ὑμεῖς. Μή ὑποχωρήσητε, ἀλλ᾿ ἔτι μένετε ἕως διωγμοῦ ἤ ἐπάρσεως· ὁ ἀφανισμός ἐπί κεφαλάς αὐτῶν. ὑμεῖς δέ τοῦ ναοῦ μή ἀποστῆτε καί ψάλλειν καί λειτουργεῖν· οὐκ οἶδα εἰ μή κοινώσωσι τόν ναόν διά τῆς οἰκείας μυσαρίας, ἤγουν λειτουργίας» (Φατ. 177, 299,40).
 
 
 
 
Εἰς τό θαυμάσιο αὐτό κείμενο, προκειμένου νά τό μεταφέρωμε εἰς τήν σημερινή ἐποχή τῆς αἱρέσεως πρέπει νά ἀλλάξωμε μία μόνη λέξι, ὥστε νά ἀντικαταστήσωμε τούς τότε εἰκονομάχους μέ τούς σημερινούς Οἰκουμενιστές, οἱ ὁποῖοι σημειωτέον εἶναι ὡς αἱρετικοί πολύ χειρότεροι ἀπό τούς τότε εἰκονομάχους. Οἱ τότε εἰκονομάχοι εἶχαν μία μόνο πλάνη καί αἵρεσι, ἐνῶ οἱ σημερινοί Οἰκουμενιστές ἔχουν πολλές ἤ καί ὅλες μέ τελικό τους, μάλιστα, σκοπό τήν ἑτοιμασία τῆς ὁδοῦ τοῦ Ἀντιχρίστου. Ἄν λοιπόν οἱ Ἐσφιγμενίτες Ἁγιορεῖτες Πατέρες ἀντικαταστήσουν αὐτή τήν λέξι στό κείμενο, ἔχουν ἀμέσως ἀνάγλυφη καί διαχρονική τήν διδασκαλία τοῦ ὁσίου γιά τό τί πρέπει νά πράξουν σέ ἀνάλογη ἐπιδρομή τῶν Οἰκουμενιστῶν εἰς τήν μονή των.
 
 
 
 
Εἰς τό κείμενο αὐτό φαίνεται καθαρά καί ἡ διαχρονική τακτική τῶν αἱρετικῶν, ἡ ὁποία εἶναι ἡ ληστρική ἐπιδρομή πού γίνεται ὡς ἐπί τό πλεῖστον μέ τήν βοήθεια τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας.
 
 
 
Φαίνεται ἀκόμη ὅτι ἡ βεβήλωσις τοῦ ναοῦ γίνεται ὅταν λειτουργήσουν μέσα εἰς αὐτόν οἱ αἱρετικοί. Τήν λειτουργία των τήν ὀνομάζει ὁ ὅσιος «μυσαρία» δηλαδή ἀκαθαρσία – βδελυγμία. Εἰς τήν περίπτωσι αὐτή πού θά βεβηλωθῆ κατ’ αὐτόν τόν τρόπο ὁ ναός, ὁ ὅσιος διδάσκει ὅτι οἱ μοναχοί πρέπει νά φύγουν ἀπό αὐτόν, διότι ἔχει γίνει κοινός οἶκος.
 
 
 
 
Θά πρέπει, προκειμένου ν’ ἀποτυπώσωμε τήν ὅλη κατάστασι εἰς τό Ἅγ. Ὄρος μέ βάσι τήν διδασκαλία τοῦ ὁσίου, νά ἀναφέρωμε καί κάτι ἀκόμη. Ὁ ὅσιος, ἐνῶ ὅπως εἴδαμε διδάσκει νά μήν παραδίδωμε τά μοναστήρια καί τούς ναούς στούς αἱρετικούς, εἶναι δριμύτατος καί αὐστηρότατος συγχρόνως, σέ ὅσους ἡγουμένους καί μοναχούς τά κρατοῦν μέ συμβιβασμό εἰς τήν πίστι. Δηλαδή προκειμένου νά κρατήσουν τίς θέσεις των καί τίς μονές των κάνουν συμβιβασμό εἰς τήν πίστι διά τῆς ἀναγνωρίσεως τῶν αἱρετικῶν, τῆς μνημονεύσεώς των κλπ. Εἰς αὐτήν τήν περίπτωσι ὁ ὅσιος προτιμᾶ τόν διωγμό τῶν μοναχῶν καί ὄχι τήν κατοχή τοῦ μοναστηριοῦ μέ συμβιβασμό καί προδοσία εἰς τά τῆς πίστεως.
 
 
 
 
Εἶναι πολλές οἱ ἐπιστολές στίς ὁποῖες ὁ ὅσιος διδάσκει τούς μοναχούς αὐτή τήν ὀρθόδοξο ἀντιμετώπισι. Θά ἀναφέρωμε κάποια χαρακτηριστικά τμήματα. Κατ’ ἀρχάς ἐπαινεῖ τόν ἡγούμενο Ἀντώνιο τῆς μονῆς τοῦ Αὐλητοῦ, διότι ἕνεκα τῆς πίστεως ἐδιώχθη ἀπό τή μονή του: «Ἐνέγκωμεν δή οὖν, πάτερ τίμιε, τήν παρά τῶν ἐχθρῶν κάκωσιν, ἧς τό ἀνταπόδομα ζωή αἰώνιος καί ἡ μετά μαρτύρων ἀγαλλίασις. ἐπαινετός εἶ, ἄνθρωπε τοῦ θεοῦ, ὅτι ἐκ πάντων μικροῦ δεῖν τῶν ἐν ἄστει καί πρό τοῦ ἄστεως ἡγουμένων σύ μόνος ἐξῆλθες προκινδυνεύων τῆς εὐσεβείας, φῶς τῶν ἐν σκότει γινόμενος, ἔλεγχος τῶν ἀσεβούντων ὁμοταγῶν. Τί τό κέρδος μικραῖς ἡμέραις ἀντέχεσθαι μοναστηρίου, δόξης, εὐπαθείας τῆς προσκαίρου καί μετά αἱρετικῶν ἀπενεχθῆναι εἰς αἰσχύνην αἰωνίαν; ὅσον δέ ἀγαθόν καί μακάριον βραχύ τι κοπιάσαι καί πάντων ἀποστῆναι τῶν οἰκείων ἤ τάχα καί τό σῶμα προΐεσθαι καί εὑρεῖν θεόν εὐμενῆ καί τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν». (Φατ. 201,324,8).
 
 
 
 
Εἰς τόν ἡγούμενο Βασίλειο συμβουλεύει ἐπίσης νά ἀφήση τήν ἡγουμενία καί τό μοναστήρι καί νά συνταχθῆ δι’ αὐτοῦ τοῦ τρόπου μέ τούς δεδιωγμένους πατέρας στούς ὁποίους μέ τήν στάσι του εἰς τόν συμβιβασμό ἔγινε σκάνδαλο: «Βραχύ τι παρεμυθήθη τό περί ὑμᾶς τούς τιμιωτάτους λυπηρόν τῆς ψυχῆς ἡμῶν, εἴ γε ὡς γεγράφατε ἔχει καί ὑποχωρεῖτε τῆς ἡγουμενικῆς διακρατήσεως˙ οὐδεμία γάρ κοινωνία, ὦ φιλότης, δεδιωγμένοις καί ἀδιώκτοις (καί οὐ μόνον ἀδιώκτοις, ἀλλά καί ὑποτελοῦσι τοῖς διώκταις, καθηγεμονιώντων ὧνπερ ἐξουσιάζουσι μοναστηρίων), εἰ μή ἄρα τις κοινωνία ὡμολόγηται φωτί πρός σκότος. ἀλλ’ οὐκ ἐνδέχεται, ὡς ὁ ἱερός λόγος ἀπεφήνατο˙ τό γάρ ἕως τοῦ παρόντος ἐπιδοῦναι ἑαυτούς ἐν τοῖς ἁλοῦσι δι’ ὑποπτώσεως ἰατρικῆς κατά τόνδε τόν τρόπον γέγονε, τῷ λαβεῖν ἡμᾶς ἐγγύας μήτε λόγῳ μήτε ἔργῳ καθ’ οἱονδήποτε τρόπον ὑπαχθῆναι πάλιν τοῖς ἑτεροδόξοις˙ καί οἷον ἐν μεταιχμίῳ ἑστᾶσι κρατήσεως καί οὐ κρατήσεως τῶν μονῶν καί, τό ὅλον εἰπεῖν, ὡς νόμιμον γενέσθαι τήν ὁμολογίαν διά τῆς τῶν ἐναντίον ὑφελκύσεως καί τῶν ἐνισταμένων ἀντιπράξεως. ἐπάν δέ καιρός ἦκε τοῦ ζητουμένου, καί τό ὁμολογηθέν οὐκ ἐξηνύσθη ἐνώπιον θεοῦ καί ἀνθρώπων πρός ἀκριβεστέραν τῆς προτέρας ὑποπτώσεως ἐξίασιν. ἀλλά πάλιν ἀπαγωγή καί πάλιν ὑπόπτωσις ἔν τε λόγοις καί ἔργοις. ὡς αὐτά τά πράγματα μαρτυρεῖ κἄκ τῶν εἰδότων ἀκηκόαμεν, καί πάλιν καθηγεμόνες ἀπαρασάλευτοι διά τῆς ἄρτι ὑπό τοῦ κράτους ὑποδοχῆς καί ἀποστολῆς. ὁ λόγος δέ ἐπί πάντων τῶν οὕτως πεπραχότων καί γελοῖόν ἐστιν ἄρτι τό ἐπιτιμᾶν, μᾶλλον δέ φρενοβλάβεια τῶν ἐπιτιμώντων καί σκινδαλμός τῶν εὐσεβούντων, σύγχυσίς τε καί ἀβλεψία ἐπί τῇ Χριστοῦ ὁμολογίᾳ. δεῖν τοῦ ἀποστόλου ἀκοῦσαι, λέγοντος στέλλεσθαι ὑμᾶς ἀπό παντός ἀδελφοῦ, ἀτάκτως περιπατοῦντος καί μή κατά τήν παράδοσιν, ἥν παρέλαβον παρ’ ἡμῶν. μᾶλλον δέ αὐτοῦ τοῦ θεοῦ, διά τοῦ προφήτου βοῶντος˙ ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καί ἀφορίσθητε καί ἀκαθάρτου μή ἅπτεσθε˙ κἀγώ εἰσδέξομαι ὑμᾶς, τούς οὕτω διαστελλομένους δηλονότι καί μή συγχέοντας τήν Χριστοῦ ὁμολογίαν. Τί γάρ φήσουσιν, ὦ τιμιώτατε, ὅ τε τῶν Κωμῶν ἡγούμενος καί ὁ τοῦ Γουλαίου σύν τοῖς ὁμοίως ἄρτι διωχθεῖσιν ἐν τῇ ἐνστάσει, εἴπερ ὁρῶσιν ὑμᾶς, τούς προδοσίᾳ τῆς ἀληθείας κατέχοντας τά μοναστήρια, καί ἡμᾶς ὑμῖν συναπαγομένους; τί δέ οἱ ἐν τοῖς ὅρεσι τληπαθοῦντες κατά τό τοῦ διωγμοῦ στενοχωρητικόν; οὐ στενάξουσιν; οὐκ οἰμώξουσιν; οὐχ ἡγήσονται παιδιάν τήν ὁμολογίαν τοῦ Χριστοῦ; τί δέ οἱ ἡγουμενεύσαντες τῶν μοναστηρίων ἀπ’ ἀρχῆς καί διά Χριστόν δεδιωγμένοι σύν ἡμῖν; οὐ κατασφραγίσονται, ὡς παιγνιῶδές τι πασχόντων ἡμῶν; μή πλανᾶσθε, φησίν ὁ ἀπόστολος, θεός οὐ μυκτηρίζεται˙ ἡ ὁμολογία Χριστοῦ οὐ κεκοίνωται, κἄν τινες οἴωνται ἄλλως φρονεῖν καί λέγειν. Ὥστε, εἰ βούλει, ἀδελφέ ἠγαπημένε, μεθ’ ἡμῶν τῶν ταπεινῶν τετάχθαι, ὑποχώρησον τῆς κατοχῆς τοῦ μοναστηρίου, καθώς καί ὑπέσχου˙ τοῦτο γάρ καί παρακαλοῦμεν, εἰς τοῦτο καί προσευχόμεθα. ἵνα, ὡς τό ἐντός, οὕτως τό ἐκτός ὀρθόδοξος ὑπάρχῃς, τήν τιμίαν σου ψυχήν σῴζων, ἧς οὐδέν ἀντάξιον τῶν ὁρωμένων». (Φατ. 495,729,2).
 
 
 
Εἰς τήν ἐπιστολή αὐτή τοῦ ὁσίου φαίνεται καθαρά ὅτι ὁ ἡγούμενος αὐτός ἤθελε νά παραστήση, ἐπί παραδείγματι, τόν Ὀρθόδοξο καί ἀντιοικουμενιστή, σύμφωνα μέ τήν αἵρεσι τῶν ἡμερῶν μας, δηλαδή καί νά παραμείνη ὡς ἡγούμενος στό μοναστήρι καί νά εἶναι Ὀρθόδοξος.
 
 
 
 
Εἰς ἐπιστολή του ἐπίσης πρός μοναχούς, ὁ ὅσιος ἐλεεινολογεῖ μέ τόν πλέον παραστατικό τρόπο τήν στάσι πολλῶν ἡγουμένων τῆς ἐποχῆς του, οἱ ὁποῖοι κατά τό δή λεγόμενο τά βρῆκαν μέ τήν ἐξουσία καί συμβιβάστηκαν, προκειμένου νά κρατήσουν τά μοναστήρια καί τήν ἐξουσία: «Ἐν τῷ καιρῷ τούτῳ ἐν ᾧ ὁ Χριστός διώκεται διά τῆς εἰκόνος αὐτοῦ, οὐ μόνον εἰ βαθμῷ τις καί γνώσει προέχων ἐστίν, ὀφείλει διαγωνίζεσθαι, λαλῶν καί διδάσκων τόν τῆς ὀρθοδοξίας λόγον, ἀλλά γάρ καί εἰ μαθητοῦ τάξιν ἐπέχων εἴη, χρεωστεῖ παῤῥησιάζεσθαι τήν ἀλήθειαν, καί ἐλευθεροστομεῖν. Οὐκ ἐμός ὁ λόγος τοῦ ἁμαρτωλοῦ, ἀλλά τοῦ θείου Χρυστοστόμου, ἐπί καί ἄλλων πατέρων. Τό δέ τούς κυρίους τούς ἡγουμένους κρατηθέντας ὑπό τοῦ βασιλέως, μή τά προειρημένα πράξαι, καίπερ ὄντας καί ἐν βαθμῷ καί γνώσει παρά πάντας τούς καθηγουμένους τῆς γῆς ταύτης, τοὐναντίον δέ μᾶλλον σιωπῆσαι. Καί οὐ τοῦτο μόνον, καίπερ ὄν δεινόν, ἀλλά καί χειρόγραφον ποιῆσαι, μήτε εἰς ἀλλήλους συνέρχεσθαι, μήτε διδάσκειν, τοῦτό ἐστι προδοσία τῆς ἀληθείας, καί ἄρνησις τῆς προστασίας, καί κατάλυσις τῶν ὑποτακτικῶν, ἐπεί καί τῶν ὁμοταγῶν. Οἱ ἀπόστολοι παραγγελθέντες ὑπό τῶν Ἰουδαίων μή διδάσκειν ἐπί τῷ ὀνόματι τοῦ Χριστοῦ τάδε φησίν∙ ὑμεῖς κρίνατε, εἰ δίκαιόν ἐστιν ὑμῶν ἀκούειν ἤ τοῦ θεοῦ ἡμῶν, καί πάλιν, πειθαρχεῖν δεῖ θεῷ μᾶλλον ἤ ἀνθρώποις. Τοιαῦτα καί παρόμοια ἐχρῆν λαλῆσαι αὐτούς ἵνα ἐδοξάσθη ὁ θεός δι’ αὐτῶν, ἵνα ᾠκοδόμησαν τούς ὀρθοδόξους, ἵνα ἐστήριξαν τά μοναστήρια, ἵνα ἐνεδυνάμωσαν τούς πάσχοντας ἐν ἐξορίαις. Ἀλλά τί ὅτι προτιμώμεθα μᾶλλον Θεοῦ τά μοναστήρια, καί τῆς ὑπέρ τοῦ ἀγαθοῦ κακοπαθείας τήν ἐντεῦθεν εὐπάθειαν; ποῦ ἐστι τό, ἐλάλουν ἐναντίον βασιλέων, καί οὐκ ᾐσχυνόμην; ποῦ ἐστι τό, ἰδού τά χείλη μου οὐ μή κωλύσω· Κύριε, σύ ἔγνως; ποῦ ἐστι τό κλέος καί ἡ ἰσχύς τοῦ καθ' ἡμᾶς τάγματος; πῶς Σάβας καί Θεοδόσιος οἱ μακάριοι, τό τηνικαῦτα Ἀναστασίου τοῦ βασιλέως δυσσεβεῖν ἑλομένου, διέστησαν θερμῶς προμαχοῦντες τῆς πίστεως· τοῦτο μέν, μεθ' ὧν ἀνεθεμάτισαν τούς κακοδόξους ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, τοῦτο δέ, ἐν οἷς ἐπέστειλαν τῷ βασιλεῖ, διαμαρτυρόμενοι θάνατον ἑλέσθαι, ἤ τι μετακινῆσαι τῶν καθεστώτων; Καί λέγουσιν, ὥς φασιν, οἱ κύριοι ἡγούμενοι∙, ἡμεῖς τίνες ἐσμέν; πρῶτον χριστιανοί, οἵ ὀφείλουσιν ἄρτι λαλεῖν πάντως, ἔπειτα μονάζοντες, οἱ μηδέ τό τυχόν ὑφαρπαζόμενοι ὡς ἄδετοι τῷ κόσμῳ καί ἀκράτητοι, ἔπειτα ἡγούμενοι, οἱ καί τά τῶν ἄλλων προσκόμματα ἐκβάλλοντες καί ἐν μηδενί προσκοπήν διδόναι χρεωστοῦντες, ἵνα μή, φησί, μωμηθῇ ἡ διακονία, οἵαν δέ προσκοπήν καί μώμησιν, μᾶλλον δέν συγκατάβασιν, διά τοῦ ἰδιοχείρου αὐτῶν δέδωκαν, τί χρή καί λέγειν; εἰ γάρ ἡ σιωπή μέρος συγκαταθέσεως, τό καί ἐγγράφως αὐτήν κυρῶσαι ἐπί τῆς ὅλης ἐκκλησίας πόσον τό χαλεπόν; »(Φατ. 149,265,2).
 
 
 
Τελικῶς, ἀναφέρει ὁ ὅσιος ὅτι προκειμένου οἱ ἡγούμενοι αὐτοί νά φανοῦν ὡς Ὀρθόδοξοι ἐμνημόνευον μυστικά τόν ἅγ. Νικηφόρο τόν Ὁμολογητή, ὁ ὁποῖος εἶχε ἐξορισθῆ. Αὐτό πάλι τό κατηγορεῖ ὁ ὅσιος διότι δέν ἀποδέχεται τήν μυστική ὁμολογία τῆς πίστεως, ἀλλά τήν φανερή καί μάλιστα αὐτή πού στοιχίζει: «Καί λέγετε ὅτι, κρυπτῶς ἱερουργῶν Νικηφόρον ἀναφέρει; τό λάθρα καί πάντες οἱ πατρίκιοι, ἵνα τούς ἄλλους ἐάσω, ὀρθοδοξοῦσιν. ἀλλά τί λέγει ὁ Χριστός; εἴ τις ὁμολογήσει ἐν ἐμοί ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγώ αὐτόν ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς. ὥσπερ καί τό ἐναντίον ἐπί τῆς ἀρνήσεως· κἄν μόνον τό μή συνέρχεσθαι εἰς ἀλλήλους ἐποίησαν τό χειρόγραφον, τό αὐτό ἐστίν. Πῶς γάρ φυλάξουσιν ὃ φησιν ὁ Χριστός, τόν ἐρχόμενον πρός με οὐ μή ἐκβάλλω ἔξω; ἔρχεταί τις διερωτῶν, ζητῶν μαθεῖν τήν ἀλήθειαν, εἴτε ἡγούμενος εἴτε τις ἄλλος· τί ἀποκριθήσεται ὁ ἡγούμενος; δῆλον ὅτι, παραγγελίαν ἔλαβον μή λαλεῖν. Εἴθε οὕτω μόνον· ἀλλά, μηδέ εἰσδέξασθαί σε εἰς τό μοναστήριον καί συναλισθῆναι. ὁ Χριστός λέγει, δέξαι καί δίδαξον· ἐάν γάρ ὑποστείλῃ, φησίν, οὐκ εὐδοκεῖ ἡ ψυχή μου ἐν αὐτῷ. ἐγγράφως οὖν ἐποίησαν ἵνα τῷ βασιλεῖ πειθαρχοῦσιν ἀπεναντίας τοῦ Χριστοῦ». Ἐδῶ φυσικά διδάσκει, πέραν τῶν ἄλλων, ὁ ὅσιος ὅτι καί ἡ σιωπή εἰς τά θέματα τῆς πίστεως εἶναι συμβιβασμός καί προδοσία.
 
 
 
Ὅλα αὐτά καί ἄλλα παρόμοια περιστατικά νομίζω ταιριάζουν ἀπόλυτα καί στήν ἰδική μας ἐποχή, κατά τήν ὁποία οἱ ἡγούμενοι καί μάλιστα τοῦ Ἁγ. Ὄρους κατέχουν τίς θέσεις των μέ συμβιβασμό τῆς πίστεως καί μάλιστα μνημονεύοντας καί ἀναγνωρίζοντας ἕναν αἱρετικό Πατριάρχη. Οἱ δέ Ἐσφιγμενίτες Πατέρες διώκονται σήμερα ὄχι μόνο ἀπό τούς αἱρετικούς, ἀλλά καί ἀπό αὐτούς πού συνευδοκοῦν καί ἀκολουθοῦν καί ἀναγνωρίζουν τούς αἱρετικούς, δηλαδή τούς Ἁγιορεῖτες μοναχούς καί ἡγουμένους. Αὐτά ὅλα εἶναι σημεῖα καταπτώσεως τοῦ μοναχισμοῦ καί σηματοδοτοῦν τά ἔσχατα χρόνια καί τήν ἑτοιμασία διά τόν ἐρχομό τοῦ Ἀντιχρίστου.

Περιοχή Ἀμπελακίων  7.8.2013
Ἱερομόναχος Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς




19 σχόλια:

  1. Να βλέπει ο Νικος Πανταζης που προτρεχει η γλωσσα του και τους κατακρίνει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αυτή είναι πατερική απάντηση!
    Ορθόδοξη και ακριβώς αντίθετη τοποθέτηση με αυτήν: http://apotixisi.blogspot.gr/2013/08/normal-0-false-false-false.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Συγχαρητήρια στόν π. Εὐθύμιο Τρικαμηνᾶ γιά τήν συμπαράστασή του καί τήν οὐσιαστική στήριξή του στόν ἀγώνα τῶν Ἐσφιγμενιτῶν Πατέρων. Τόν τιμᾶ ἡ δημόσια παρέμβασή του ὑπέρ τῶν ἀγωνιζομένων καί διωκομένων Πατέρων οἱ ὁποῖοι προφανῶς καί δέν ἐπιτρέπεται νά ἐγκαταλείψουν τήν Μονή τῆς μετανοίας των ἀφοῦ πέραν τῶν ἄλλων κατά τήν μοναχική τους κουρά ἔδωσαν ἱερά ὑπόσχεση ἐνώπιον Θεοῦ νά παραμείνουν σ' αὐτήν ἕως θανάτου. Τό παράδειγμα τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἡ διδασκαλία των καί ἡ διηνεκής πράξη τῆς Ἐκκλησίας δείχνουν πῶς πρέπει σέ κάθε περίσταση νά πορευώμεθα. Ἀρκεί νά ἔχωμε διάκριση καί νά μή συγχέωμε τά πράγματα. Τώρα εἶναι ὥρα ἀγῶνος καί δέν ἔχει καμμία θέση ἠ κριτική σέ τυχόν λάθη ἤ λεπτομέρειες τῆς παρουσίας κατά τό παρελθόν τῶν Ἐσφιγμενιτῶν. Σημασία ἔχει ὅτι μία ἐκ τῶν 20 κυριάρχων Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Η ΙΕΡΑ ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΜΟΝΗ ΤΟΥ ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ, ὅπου ἡγουμένευσε ὁ γίγας τῆς Ὀρθοδοξίας καί ἀήττητος πολέμιος τοῦ ἀντιχρίστου Παπισμοῦ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, τολμᾶ καί ἀντιστέκεται στήν φρικτή παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἡ ὁποία ἔχει ἁλώσει τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο ἀπό τίς ἀρχές τοῦ περασμένου αἰώνα. Αὐτό ἔχει τεράστια ἱστορική σημασία. Ἄς ὑποχωρήσουν οἱ γνωστές ἀδυναμίες μας μπροστά στόν κοινό ἐχθρό ὁ ὁποῖος σέ ἄλλα πεδία καλπάζει ἀνεμπόδιστος. Στήν ὑπόθεση τῆς Ἐσφιγμένου κρίνεται ἡ πλήρης ὑποταγή τοῦ Ὄρους στόν πάπα τῆς Ἀνατολῆς οὐνίτη Πατριάρχη Βαρθολομαῖο. Ὁ ἡγούμενος Ἀθανάσιος πού πρῶτος τήν δεκαετία τοῦ '70 διέκοψε τό μνημόσυνο τοῦ Πατριάρχου γιά τό θέμα τῆς πίστεως δέν ἦταν παλαιοημερολογίτης. Τόν φώτισε ὀ Θεός καί ὕψωσε τό λάβαρο τῆς Ὀρθοδοξίας. Τά ὁστά του εὐωδιάζουν, δεῖγμα τῆς εὐαρεσκείας τοῦ Θεοῦ γιά τόν ἁγνό Ἀγώνα του. Ἀκόμη καί τό Βατικανό παρακολουθεῖ μέ ζωηρό ἐνδιαφέρον τίς ἐξελίξεις. Ὁ νοῶν νοείτω. ΤΩΡΑ εἴμεθα ὅλοι ΕΣΦΙΓΜΕΝΙΤΕΣ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Απάντηση στην πρόταση για ενότητα των Αντιοικουμενιστών του π. Ευθυμίου Τρικαμηνά
    ΣΗΜΕΙΩΣΗ "ΚΡΥΦΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ": Ο εν Χριστώ αδελφός μας Διονύσιος Πολυμενόπουλος απέστειλε στο ιστολόγιό μας την παρακάτω επιστολή προς τον π. Ευθύμιο Τρικαμηνά με την παράκληση να την δημοσιεύσουμε.

    Σεβαστέ Πατέρα Ευθύμιε την ευχή Σας. Διάβασα το κείμενο που δημοσιεύσατε για τους Παλαιοημερολογίτες και τις προτάσεις Σας για την ενότητα και θα ήθελα με όλο τον σεβασμό που έχω προς το πρόσωπό Σας και τους αγώνες Σας να καταθέσω κάποιες καλοπροαίρετες, καθαρά προσωπικές, σκέψεις μου. Καταρχάς , κατά την γνώμη μου, δεν υπάρχει διάκριση Αντιοικουμενιστών και Παλαιοημερολογιτών που υποστηρίζετε στο κείμενό Σας. Οι Παλαιοημερολογίτες, παρά τα όποια σφάλματά μας, ως σύνολο, είμεθα οι προ Υμών Αντιοικουμενιστές, σε σημείο που μπορούμε να υποστηρίξουμε, ότι Σείς είσθε κατ΄ ουσία πνευματικά τέκνα των Παλαιοημερολογιτών, καθώς αποδέχεσθε, παρά τις διαφορές μας, πάρα πολλά από αυτά που εμείς αποδεχόμεθα και διακηρύξαμε, προ Υμών, για την Αίρεση του Οικουμενισμού. Αυτά λοιπόν Σεις από εμάς πρώτα ακούσατε και διαβάσατε και κατόπιν δίνοντας την δική Σας ανάλυση, με τις όποιες διαφοροποιήσεις, διδάσκετε.
    Ως προς τις προτάσεις Σας, οι ορθώς σκεπτόμενοι Παλαιημερολογίτες Σας απαντούμε, ότι και για εμάς το Ιουλιανό Ημερολόγιο δεν είναι Δόγμα Πίστεως, η εορτολογική όμως διάσπαση των Ορθοδόξων που επήλθε με την μονομερή αλλαγή του προσβάλει το Δόγμα της Ενότητος της Εκκλησίας στο θέμα του ενιαίου της Λατρείας, που επετεύχθη με πολλούς κόπους και αγώνες στους αιώνες που πέρασαν. Η μονομερής αυτή αλλαγή έγινε ουσιαστικά χάριν του συνεορτασμού με τους Αιρετικούς, παρά τις όποιες δικαιολογίες που τότε προβλήθηκαν, χάριν δηλαδή της Αιρέσεως του Οικουμενισμού, ως πράξη υπακοής όχι στην Εκκλησία, που ουσιαστικά δεν αποφάσισε κάτι τέτοιο στην Ολότητά Της, καθώς το ζήτημα είναι Πανορθόδοξης αρμοδιότητος, αλλά χάριν κοσμικών ή και σκοτεινών κύκλων, δηλαδή ως πράξη παρακοής και Αποστασίας στο θέλημα του Θεού με όλους τους παρεπόμενους καρπούς αυτής της Αποστασίας. Η παρακοή στην Ορθόδοξη Εκκλησία από εκεί άρχισε και η μετάνοια, αν θέλουμε να είμεθα ακριβείς, εκεί πρέπει να επιστρέψει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ως προς τις Συνόδους Αρχιερέων στον εκκλησιαστικό χώρο του Πατρίου Ημερολογίου εμείς αποδεχόμεθα για τους περισσότερους των Αρχιερέων του Πατρίου την Κανονική τους προέλευση, ως προερχομένη ουσιαστικά από τις νόμιμες εν καιρώ Αιρέσεως υπερόριες χειροτονίες των Ρώσων της διασποράς, γεγονός που Σεις μάλλον δεν αποδέχεσθε και εκεί ουσιαστικά πρέπει να ευρίσκεται η θεμελιώδης διαφορά μας. Οι ορθώς σκεπτόμενοι Παλαιοημερολογίτες δεν αποδέχονται την θεολογική άποψη, ότι δήθεν η Σύνοδός τους αποτελεί την μόνη νόμιμη και Κανονική Εκκλησία της Ελλάδος. Με την μέχρι σήμερα εξέλιξη του Οικουμενισμού και τον βαθμό πνευματικής πτώσης που αυτή περιέχει θεωρούμε την άποψη αυτή για τα μέχρι σήμερα δεδομένα εσφαλμένη, αλλά δεν πολεμούμε εκείνους από τους Αρχιερείς μας που φρονούν, καθ΄ υπερβολή, το λανθασμένο φρόνημα, προσπαθώντας με υπομονή και αγάπη να επικρατήσει η ορθή, κατά την γνώμη μας θέση που είναι, ότι οι Αρχιερείς μας πρέπει να φρονούν, ότι αποτελούν Επισκοπική Ηγεσία ( Σύνοδο) προσωρινού χαρακτήρα για τις ποιμαντικές ανάγκες των Ορθοδόξων Αποτειχισμένων, έως ότου η επίσημη Εκκλησία είτε εκπέσει τελείως είτε μετανοήσει. Βεβαίως αυτοί οι Αρχιερείς του Ακαιτοτομήτου πληρώματος της Εκκλησίας δεν εξυπηρετούν μόνο τις ποιμαντικές ανάγκες της Εκκλησίας, αλλά με τον Αντιαιρετικό τους αγώνα εναντίον του Οικουμενισμού βοηθούν και συντελούν στην πιθανή μετάνοια των Αιρετικών Οικουμενιστών για να επέλθει αυτό που ευχόμεθα όλοι, η ποθητή μετάνοια. Επίσης σε περίπτωση μη μετανοίας των Οικουμενιστών και εμμονής στην Αίρεση αυτοί οι Αρχιερείς του Ακαινοτομήτου πληρώματος της Εκκλησίας αγωνίζονται ώστε να συνέλθει, Θεού ευλογούντος, Σύνοδος καταδίκης της Αιρέσεως και διαφύλαξης της Πίστεώς μας. Τους Αρχιερείς μας που Οικονόμησε η Χάρις Του Κυρίου σε αυτές τις δύσκολες εποχές δεν τους παραθεωρούμε και ούτε δεχόμεθα να γίνουμε ακέφαλοι και ανεπίσκοποι υπαρχόντων Όρθοδόξων Επισκόπων, όπως και Σεις πράξατε υποτασσόμενος πνευματικά, κατ ουσία, στον Επίσκοπο Αρτέμιο, τον οποίο σεβόμεθα για τους αγώνες Του, όπως και Σας. Μπορεί μεν να μην μνημονεύετε τον Επίσκοπο Αρτέμιο, αλλά είναι φανερό, υπαρχούσης της μεταξύ Σας Εκκλησιαστικής Κοινωνίας, και της αποκαταστάσεώς Σας από Εκείνον, ότι είναι για Σας, εκ των πραγμάτων, πνευματική κεφαλή και ουσιαστικός Επίσκοπός Σας με την έννοια της πνευματικής υπακοής.


    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Σεις δέχεσθε την ανάγκη ύπαρξης συνάξεων Αποτειχισμένων, που παίρνουν προσωρινές αποφάσεις, έως Αναλαμπής της Ορθοδοξίας, αλλά σε αυτές τις συνάξεις δεν αποδέχεσθε τους ήδη υπάρχοντες Αρχιερείς του Πατρίου σαν να μην υπάρχουν καν ή σαν να είναι παράνομοι. Σε ότι σφάλλουν, κάποιοι εξ αυτών, από υπερβάλλοντα ζήλο, εμπρός όλοι μας και Εσείς μαζί, το νέο αίμα της Αποτείχισης και της Ορθοδόξου Ομολογίας, να τους προβληματίσουμε και θετικά επηρεάσουμε με τον λόγο μας , τις γνώσεις και τα Πατερικά Επιχειρήματα . Και όλοι να μη πεισθούν στο ορθό και ένα μέρος εάν ακολουθήσει την ορθή Αποτείχιση το όφελος για την Εκκλησία μας θα είναι τεράστιο.

    Όσον αφορά τις προτεινόμενες από Σας θυσίες και από τις δύο πλευρές χάριν της ενότητος της Εκκλησίας και του Αντιοικουμενιστικού αγώνα με ευρίσκετε απόλυτα σύμφωνο. Κατά την γνώμη μου το Ημερολογιακό θέμα, που τόσο Σας στενοχωρεί, και εκ των πραγμάτων διαιρεί τους Αποτειχισμένους Αντιοικουμενιστές των δύο πλευρών, μπορεί να αναμείνει την επίλυσή του από την Εκκλησία μελλοντικά προτασσομένου του μείζονος θέματος της αντιμετώπισης της Αίρεσεως του Οικουμενισμού. Όταν με την Χάρι του Κυρίου κοπάσει η Οικουμενιστική λαίλαπα η Ορθόδοξη Εκκλησία, εν ειρήνη, θα τακτοποιήσει το θέμα αυτό. Μάλιστα θα Σας έλεγα, κατά την προσωπική μου γνώμη, ότι προς το παρόν συμφέρει την Εκκλησία να παραμείνετε Σεις και η ομάδα Αποτειχισμένων που Σας ακολουθεί στο Νέο Ημερολόγιο, γιατί έχετε μεγαλύτερη απήχηση στους αδελφούς μας του Νέου που αγωνιούν για τα Εκκλησιαστικά πράγματα. Δεν ξεχνούμε, ότι ο πόθος όλων μας δεν είναι να σωθούμε μόνο εμείς, αλλά όσον το δυνατόν περισσότεροι, εάν είναι δυνατόν και όλοι εκ των Ορθοδόξων. Αυτή μπορεί να είναι η «θυσία» και υπέρβαση για το ημερολογιακό θέμα της πλευράς όσων ακολουθούν το Πάτριο χάριν της Ενότητος, αλλά περιμένουμε και από Σας την δική Σας υπέρβαση. Θεωρώ ως ορθόν ότι και Σεις, εφόσον Σύνοδοι των Παλαιοημερολογιτών ή έστω και μία Σύνοδος διακηρύξει ότι έχει προσωρινό χαρακτήρα, ως Σύνοδος αγώνα κάλυψης ποιμαντικών αναγκών των Αποτειχισμένων, και αντιαιρετικού έναντι των Οικουμενιστών αγώνα, και ήδη από ετών υπάρχει μία τέτοια Σύνοδος, να αποδεχθείτε την ουσιαστική Κανονικότητα των Αρχιερέων του Πατρίου που έχουν και διακηρύσσουν αυτό το φρόνημα, στερεωμένοι ουσιαστικά επί πραγματικού Κανονικού εδάφους και να επιδιώξετε, τουλάχιστον με αυτούς και Σεις και οι αδελφοί που Σας ακολουθούν, όχι αντιπαλότητες, αλλά κατόπιν διαλόγου, αδελφικού και ειλικρινούς, την ενότητα και την αποκατάσταση της Κοινωνίας των Αποτειχισμένων και αγωνιζομένων Ορθοδόξων.


    Αίγινα 26/7/2013 Εκκλ. Ημερ.

    Μετά τιμής και σεβασμού


    Πολυμενόπουλος Διονύσιος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Στον κ. Πολυμενόπουλο ήθελα να απαντήσω τα εξέης:
    1. Ποῦ τὸ βρήκατε αὐτὸ τὸ περίφημο «Δόγμα της Ενότητος της Εκκλησίας»; Εἶναι ἐξ ὁλοκλήρου κατασκευὴ δική σας (ἄρχισε ἀπὸ τὸν Χρυσόστομο πρ. Φλωρίνης). Τέτοιο Δόγμα δὲν ὑπάρχει στὴν Ἐκκλησία, δὲν θεσπίστηκε ἀπὸ καμιὰ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, οὔτε ὑπῆρξε στὴν διαχρονικὴ Ἐκκλησία τῶν Πατέρων, ὅπως φαίνεται ἀπὸ τὴν πράξη: ἅγ. Ἰγνάτιου-Πάπα Ἀνίκητου καὶ ὅσων ἄλλων ἀποκάλυψε ὁ π. Εὐθύμιος στὸ ἐν λόγῳ ἄρθρο.
    2. Ποιά «μονομερή αλλαγή του προσβάλει το Δόγμα της Ενότητος της Εκκλησίας στο θέμα του ενιαίου της Λατρείας»; Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος διατήρησε τὴν ἑνότητά της μετὰ τῶν ἄλλων Ἐκκλησιῶν, ἀφοῦ αὐτὲς «κατ’ οἰκονομίαν» τὴν ἀνέχθηκαν καὶ εἶχαν κοινωνία μαζί της, δηλαδὴ ὑπῆρχε ἔμμεση συνοδικὴ ἀναγνώριση-ἀνοχή καὶ ΟΧΙ ΣΧΙΣΜΑ. Ἀντίθετα οἱ τότε ζηλωτὲς προχώρησαν σὲ σχίσμα. Γιὰ μὴ δογματικὸ θέμα ἀποτειχίστηκαν καὶ στὴ συνέχεια, δὲν ἔμεναν ἕως ἐκεῖ, ἀλλὰ προχώρησαν σὲ σχίσμα ἀπὸ ὅλη τὴν Ἐκκλησία —χωρὶς νὰ στοιχειοθετεῖται ὡς τότε αἵρεση— ἔκαναν παρατάξεις, προχώρησαν σὲ μεταξύ τους ἀντιπάθειες, μίση, καταγγελίες, δίκες.
    Γιατί ἄραγε, δὲν ἔκαναν τὸ αὐτονόητο (ὄχι ἀσφαλῶς καὶ τόσο εὔκολο); Γιατί δὲν προχώρησαν σὲ κοινωνία μὲ τὰ ἄλλα Πατριαρχεῖα καὶ τὶς ἄλλες τοπικὲς Ἐκκλησίες ποὺ εἶχαν τὸ Παλαιὸ Ἡμερολόγιο; Ποιά ἁγιοπατερικὴ δικαιολογία εἶχαν, ποιά αἵρεση στοιχειοθετεῖτο τότε κατὰ τῶν ἄλλων Ἐκκλησιῶν, ἀφοῦ τὸν Οἰκουμενισμὸ τὸν ἐπικαλέστηκαν μετὰ ἀπὸ δεκαετίες;
    Λέτε: «η παρακοή στην Ορθόδοξη Εκκλησία από εκεί άρχισε και η μετάνοια, αν θέλουμε να είμεθα ακριβείς, εκεί πρέπει να επιστρέψει». Συμφωνοῦμε σ’ αὐτό, ἀλλὰ αὐτὸ συνέβη ἀπὸ τὴν δική σας πλευρά. Πράγματι, τότε δὲν κάνατε ὑπακοὴ στὴν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία ἀνέχθηκε τὴν κακότροπη ἀλλαγὴ τοῦ Ἡμερολογίου. Ἐμεῖς ἀναγνωρίσαμε τὸ λάθος μας (ὅταν τὸ ἀντιληφθήκαμε), αἰσθανόμαστε ὅτι εἴμαστε ὑπόδικοι σὲ μιὰ μέλλουσα Ὀρθόδοξη Σύνοδο (ἂς δεχθεῖ ὁ Κύριος τὴν ἀποτείχιση ὡς ἕνα δεῖγμα τῆς μετανοίας μας). Ἡ δική σας ἡ μετάνοια (ἂν ὑπάρχει καὶ δὲν νιώθετε αὐτάρκεις) συνίσταται στὴν ἀποχώρηση ἀπὸ τὶς παρατάξεις-Ἐκκλησίες καὶ ἡ κοινὴ πορεία ὅλων κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
    3. Καὶ τώρα μιλᾶτε γιὰ «μονομερή αυτή αλλαγή χάριν δηλαδή της Αιρέσεως του Οικουμενισμού»! Ποιοῦ Οἰκουμενισμοῦ; Ἐκείνου ποὺ δὲν γνωρίζατε; Ὅλος ὁ ἀγώνας ἔγινε γιὰ τὸ Ἡμερολόγιο. Τὰ γραπτὰ ὑπάρχουν, μένουν καὶ τὸ μαρτυροῦν. Στὸ ἄρθρο μου «ΤΟ ΣΧΙΣΜΑ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΩΝ ΕΓΙΝΕ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΑΦΕΤΗΡΙΑ ή ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΗΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ;» στὸ ὁποῖο μὲ στοιχεῖα ἀπὸ ἐπιστολὲς τοῦ πρ. Φλωρίνης ἀπεδείκνυα ὅτι ὁ ἀγώνας σας ἦταν γιὰ τὸ Ἡμερολόγιο· ἀπάντησαν στὸ ἄρθρο αὐτὸ κάποιοι ἀπὸ σᾶς, ἰσχυριζόμενοι ὅτι δὲν ἀγωνισθήκατε κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐξ ἀρχῆς, γιατί δὲν γνωρίζατε γιὰ τὴ ὕπαρξή του, ἀφοῦ ἡ Οἰκουμενιστικὴ Ἐγκύκλιο τοῦ 1920, ἡ ὁποία ἔγινε γνωστὴ περὶ τὸ 1960!!!
    Δηλαδή, τὰ θέλετε ὅλα δικά σας, καὶ κάθε φορὰ ἀλλάζετε τροπάριο.
    Σ’ ἕνα σχόλιο αὐτῆς τῆς ἀνάρτησης, λίγι παραπάνω διάβασα σ’ ἕνα σχόλιο τὴν πρόταση: «Λοιπόν, καταργείστε τις Συνόδους, ομονοείστε στα της Πίστεως και της Παραδόσεως, κάντε μία Σύνοδο και τότε θα ενωθούμε μαζί σας ακολουθούντες το Πάτριο Ημερολόγιο». Γιατί δὲν ἐξετάζετε αὐτὴν τὴν πρόταση;
    4. Ὡς πρὸς τὴν ἀναγνώριση τῆς Συνόδου σας: Δὲν εἶναι δική μας δουλειά νὰ ἀναγνωρίσουμε τοὺς Ἐπισκόπους σας. Αὐτὸ εἶναι ἁρμοδιότητα Κανονικῆς Ὀρθοδόξου Συνόδου. Καὶ κρίσιμο ἐρώτημα ποὺ τίθεται ταυτόχρονα εἶναι, ποιοί ἀπὸ σᾶς θὰ ἀναγνωρίσουν τὴ Σύνοδό σας καὶ θὰ καταργήσουν τὶς δικές τους; Δυστυχῶς, φίλε, ἡ τραγικὴ ἀλήθεια εἶναι: ΚΑΜΙΑ. Ἐκεῖ ἔχετε φτάσει! Καὶ ζητᾶτε ἀπὸ μᾶς νὰ κάνουμε αὐτὸ ποὺ δὲν κάνετε ἐσεῖς!
    Τέλος, ἐμεῖς δὲν ἀναγνωρίσαμε τὸν Ἐπίσκοπο Ἀρτέμιο. Ἁπλῶς ἔχουμε κοινωνία μαζί του, γιατὶ εἶναι Κανονικὸς Ὀρθόδοξος ἀποτειχισμένος Ἐπίσκοπος ποὺ ὀρθοτομεῖ τὸν λόγο τῆς ἀληθείας ἐν καιρῷ αἱρέσεως. Οὔτε ὁ π. Εὐθύμιος προσέφυγε (ὅπως ἀλλοῦ κάποιοι ἰσχυρίζονται ὅτι πῆρε τὴν ἱερωσύνη του ὑπερώρια) στὸν Σεβ. Ἀρτέμιο γιὰ νὰ πάρει χειροτονία, ἀφοῦ δὲν τὴν ἀπώλεσε ποτέ, ἀλλὰ γιὰ νὰ πάρει εὐλογία ἀπὸ μία ἀδελφότητα ὀρθοδόξως ἀποτειχισμένων, ὥστε νὰ ξαναλειτουργήσει καὶ νὰ συνεχίσει τὸν ὕστατο ἀγῶνα ἐναντίον τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
    Σημάτης Π.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Mπραβο ΣΗΜΑΤΗ!!!!!!!

      Διαγραφή
    2. Βρε παλαιε σε ξερουμε.Γιατι μηπως εισαι υπερ του Σηματη;Απλα προσπαθεις να ανακατεψεις τα πραγματα,σιγουρα ανεπιτυχως.

      Διαγραφή
    3. Συμφωνώ με τον Παναγιώτη Σημάτη στο θέμα του παλαιου εορτολογιου και της πλάνης των παλαιοημερολογιτών.

      Διαγραφή
  8. ΠΟΛΥΜΕΝΟΠΟΥΛΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ10 Αυγούστου 2013 στις 12:44 π.μ.

    Αγαπητέ αδελφέ Παναγιώτη η επιστολή μου που δημοσιεύθηκε στο "Κρυφό Σχολείο" και έστειλα και στο δικό σου ιστολόγιο είναι μία πρόταση και ένας λόγος με ενωτικό πνεύμα, με πόνο για την ενότητα της Εκκλησίας μας, αλλά δυστυχώς η ενότητα , η αγάπη , η καταλλαγή προϋποθέτει δύο και όχι ένα. Σεις μου δίνεται την εντύπωση με τέτοια κείμενα, σαν το προηγούμενο, ότι τα ξέρετε όλα και δεν χρειάζεσθε κανένα. Αυτό βέβαια είναι δικαίωμά σας, αλλά γνώριζε ότι η Εκκλησία δεν οικοδομήθηκε ποτέ με αυτό το πνεύμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ώστε διαπιστώνετε ότι μόνο εσείς έχετε πόνο, αγάπη, ενωτικό πνεύμα, καταλλαγή; Για να το λέτε, έτσι θα είναι. Ξεχάσατε όμως, ότι υπάρχει και η αλήθεια της Πίστεως και της Ορθοδόξου Παραδόσεως. Με την παρέμβασή μου εκεί στόχευα, αυτήν ψηλαφώ. Η πραγματική αγάπη και η ενότητα, στηρίζεται στην Αλήθεια.
    Π.Σ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Συγχαρητήρια στον αγαπητό αδελφό Παναγιώτη! Απάντηση ολοκληρωτική και αποστομωτική! "Η πραγαματική αγάπη και ενότητα, στηρίζεται στην Αλήθεια!"
    Νικόλαος Πανταζής

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. ΠΟΛΥΜΕΝΟΠΟΥΛΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ11 Αυγούστου 2013 στις 9:01 μ.μ.

    Αδελφέ Παναγιώτη αυτή η έρημη η αλήθεια από πότε έγινε αποκλειστικότητα και προνόμιο του καθένα από εμάς και όχι προϊόν Εκκλησιαστικής συζήτησης και συναπόφασης των αληθινών Ορθοδόξων και προ πάντων Θείου Φωτισμού, ιδιαίτερα των Εκκλησιαστικά υπεύθυνων ( ως έδοξε τω Αγίω Πνεύματι και ημίν ) για θυμήσου αυτή την φράση. Με παρόμοιο τρόπο σκέψης, ότι υπερασπίζονται την αλήθεια, κατά καιρούς, αρκετοί δικοί μας του χώρου του Πατρίου, ακόμη και με Θεολογική μόρφωση, ορισμένοι εξ αυτών, στηριγμένοι στον νού τους, τις γνώσεις τους και την κρίση τους διέσπασαν τον αγώνα μας υπερασπίζοντες και αυτοί " την αλήθεια" όπως οι ίδιοι την κατανοούσαν. Έτσι εμείς γίναμε τόσες ομάδες ή παρατάξεις. Θα ήταν δυστύχημα εάν και σεις ακολουθήσετε παρόμοιο τρόπο σκέψης και τελικά δημιουργήσετε μία επιπλέον παράταξη ή ομάδα στον χώρο των Αποτειχισμένων. Προσωπικά εάν και έχω πολλές ενστάσεις στα επιχειρήματα του Π. Ευθυμίου για το θέμα του Πατρίου, καθώς και μαζί σου δεν επέμεινα σε μία τέτοια συζήτηση που ήδη ξεκίνησαν άλλοι αδελφοί του Πατρίου μαζί σας και μάλιστα σε πνεύμα αντιπαλότητος εκατέρωθεν, χάριν της ενότητος, θέτοντας το θέμα αυτό δεύτερο και υποδεέστερο σε σχέση με την αντιμετώπιση της Αίρεσης του Οικουμενισμού και την ενότητα των Ορθοδόξων, πρότεινα μάλιστα να λυθεί το θέμα αυτό από την Εκκλησία μετά την αντιμετώπιση της Αιρέσεως, με κίνδυνο να χαρακτηριστώ αρνητικά από άλλους του Πατρίου, σεβόμενος όμως την συναπόφαση όλων των αληθινών Ορθοδόξων και όχι μόνο την δική μου "αλήθεια" ή γνώμη. Αδελφέ οι πληγές στην Εκκλησία μας (Παλαιού και Νεόυ ημερολογίου) είναι πολλές, εάν ήλθατε στον αγώνα για να βοηθήσετε να ιαθούν αυτές οι πληγές καλώς ήλθατε, άλλως ξανασκεφθείτε το εγχείρημά σας. Οι αληθινοί εργάτες έχουν και αγάπη και υπομονή και φιλαδελφία και ανοχή, ιδιαίτερα στους διαφωνούντες και προπάντων δεν τα ξέρουν όλα, αλλά ως ο Άγιος κράζουν " κύριε φώτισον το σκότος μου"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Για να μπορεσει το ΚΚΕ να κανει κυβερνησι με την ΝΔ σημαινει οντως οτι οτι "οι υιοι του αιωνος τουτου φρονιμωτεροι υπερ τους υιους του φωτος εις την γενεαν την εαυτων εισι."

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Γράφει ο π. Ευθύμιος ότι δεν υπάρχει στο Migne ο λόγος αυτός του αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου. Τότε πού υπάρχει; Μπορεί να μας πει κάποιος; Τί σημαίνει η παραπομπή του π.χ. Φατ. 149,265,2;

    Ερευνητής

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου