Τρίτη 16 Ιουλίου 2013

Επικήδειος λόγος για αείμνηστο καθηγητὴ Ιωάννη Κορναράκη, από τον γιό του, καθηγητή Πανεπιστημίου, Κων. Κορναράκη






Τελέστηκε χθὲς τὸ ἀπόγευμα, στὸν Ἱερὸ Ναὸ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου Χαλανδρίου, ἡ Ἐξόδιος Ἀκολουθία τοῦ ἀειμνήστου καθηγητὴ Ἰωάννη Κορναράκη, ὁμοτίμου Καθηγητοῦ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν.


Τὸν τελευταῖο ἀπὸ τοὺς ἐπικηδείους λόγους ἐκφώνησε ὁ υἱὸς τοῦ ἐκλειπόντος, λέγοντας μεταξὺ ἄλλων καὶ τὰ ἑξῆς:


...Θὰ ἤθελα νὰ σοῦ πῶ ὅτι προαισθάνθηκα τὴν ἀναχώρησή σου, ἐκεῖνο τὸ Σάββατο στὶς 22 Ἰουνίου, παραμονὴ τῆς Πεντηκοστῆς. Κάθισες στὴν ἀγαπημένη σου θέση στὴ βεράντα καὶ χωρὶς ἐμφανῆ ἀφορμή, ξεκίνησες ἕναν ἀπολογισμὸ τῆς ζωῆς σου. Ἀφοῦ προηγουμένως μοῦ ἀνακοίνωσες ὅτι στὰ ὄνειρά σου ἐμφανιζόταν ἡ πατρική σου οἰκογένεια καὶ οἱ κοιμηθέντες φίλοι σου, ἔπειτα συνέχισες.
–Εὐχαριστῶ τὸ Θεὸ ποὺ μὲ ἀνέσυρε ἀπὸ τὴ λάσπη καὶ μὲ ὁδήγησε νὰ γίνω καθηγητὴς Πανεπιστημίου. Ποῦ νὰ τὸ φανταζόμουν αὐτό, τότε, ὅταν πιτσιρίκο μὲ ἔστελναν οἱ γονεῖς μου νὰ πουλήσω παστέλια στὸ λιμάνι, τὸ σκληρὸ χειμῶνα τοῦ 1941. Καὶ νὰ φανταστεῖς –μοῦ ἔλεγες– ἐπειδὴ δὲν ἀγόραζε κανείς, κι ἐγὼ κρύωνα, τὰ ἔτρωγα γιὰ νὰ κρατηθῶ. Ἀργότερα, κλητήρας στὴν Τράπεζα. Τέλειωσες τὸ νυκτερινὸ σχολεῖο, γιατὶ τὸ πρωΐ δούλευες νὰ συμπληρώσεις τὰ πενιχρά εἰσοδήματα τῆς οἰκογένειά σου.

Μετὰ θυμήθηκες, ὅτι ἐκείνη τὴν ἡμέρα ἦταν ἡ ἐπέτειος, ποὺ πρὶν ἀπὸ ἑβδομῆντα περίπου χρόνια, ἔκανες τὸ πρῶτο σου κήρυγμα, στὴν «Παναγιὰ τὴ Φανερωμένη» τῆς Σαλαμίνας. Εἶχα ἆγχος, μοῦ εἶπες, ἀλλ’ ὅταν ἐκφώνησα τὸ κήρυγμα, ἤξερα πιά, ὅτι αὐτὸς θὰ ἦταν ὁ προορισμός μου, ἡ θεολογία.
Μὲ σφιγμένη καρδιὰ προσπάθησα νὰ καταλάβω τί συνέβαινε. Εἴπαμε διάφορα καὶ μετὰ μίλησες θεολογικά. Πάντοτε οἱ συζητήσεις μας εἶχαν θεολογικὸ περιεχόμενο, γιατί προσπαθοῦσα νὰ κερδίσω τὴ σοφία καὶ τὴν βιωματική σου ἐμπειρία, ὅσον τὸ δυνατὸν περισσότερους θησαυρούς.

Πάντοτε ἡ σκέψη σου ἦταν κρυστάλλινη, ὀρθόδοξη σκέψη, χωρὶς ἀστερίσκους καὶ διπλωματικὲς διατυπώσεις. Δὲν ὑπῆρχαν γιὰ σένα προοδευτικοὶ ἢ συντηρητικοί, ἀλλὰ μόνο ἄνθρωποι ποὺ ἀγαποῦσαν φλογερὰ τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία.
Τὰ θεμέλια τῆς σκέψης σου ἁγιογραφικά. Θαύμαζα τὸ γεγονὸς ὅτι εἶχες ἀποστηθίσει ὅλο τὸ Ψαλτήριον, χρησιμοποιώντας σὲ κάθε περίσταση ἀνάλογα τὰ ψαλμικὰ κείμενα. Ἀπὸ κοντὰ οἱ ἀγαπημένοι σου Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, κυρίως οἱ νηπτικοί, ἐξαιρέτως δέ, ὁ ὅσιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής. Εἶχες ἐντριβεῖ  στὰ κείμενά του.
Εἶχες, πατέρα, ἕνα τρόπο νὰ ἑρμηνεύεις τὰ κείμενα αὐτά, ποὺ ἔνιωθε ὁ συνομιλητής σου, ὅτι ἡ πατερικὴ σκέψη, ὅταν ἑρμηνεύεται θεολογικά, εἶναι ἁπλῆ στὴ δυσκολία της καὶ διαχρονική.

Ἐκεῖνο τὸ βράδυ τοῦ Σαββάτου μᾶς ἄφησες μιὰ τελευταία παρακαταθήκη. Πολλοὶ παραθεωροῦν τὸν πρακτικὸ βίο. Ὡστόσο, ὁ Ἀββᾶς Θαλάσσιος δὲν γράφει: «μὴ ἀμέλει τῆς πράξεως, ἐπεὶ μειοῦται ἡ γνῶσις;». Ἦταν μιὰ φράση ποὺ χρησιμοποίησες καὶ στὸ ἔργο σου «Ὁ κατὰ φαντασίαν Χριστιανός». Μὴν ἀμελεῖς τὸν ἀγῶνα γιὰ τὴν κατάκτηση τῆς ἀρετῆς, γιατὶ λιγοστεύει ἡ γνώση ἡ πνευματική, ὁ θεῖος φωτισμὸς καὶ ἡ ἐπίσκεψις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Χωρὶς πράξη, δὲν ἔρχεται φωτισμός. Ἔφυγα μὲ βαριὰ διάθεση.
Τρεῖς μέρες μετὰ μπῆκες ἐσπευσμένα στὸ Νοσοκομεῖο. Ἤμουν στὸ ἐξωτερικὸ ἀκόμα, ἀλλὰ κατάλαβα. Πρὶν τρεῖς μῆνες, εἶχε κυκλοφορηθεῖ τὸ τελευταῖο σου βιβλίο. «Τὸ μαρτύριο, κλειδὶ τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν». Ἕνα βιβλίο ποὺ ἤδη πρόλαβε νὰ ὠφελήσει πολλοὺς ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι βρίσκονται σὲ δεινὲς δοκιμασίες. Τώρα, ὁ Κύριος, μετὰ τὴν θεωρία σὲ καλοῦσε στὴν ἄσκηση, στὸ προσωπικό σου μαρτύριο.

Αἰφνιδιάστηκες. Γιὰ νὰ χρησιμοποιήσω τὸ ρῆμα ποὺ ἐπιλέγεις στὸ βιβλίο αὐτὸ γιὰ νὰ περιγράψεις τὴν ἀντίδραση τοῦ ἀνθρώπου, στὴν ξαφνικὴ δοκιμασία.
Ὡστόσο, σύντομα ἀνασύνταξες τὸν πνευματικό σου κόσμο καὶ ἐφάρμοσες στὴν πράξη, τὴν θεωρία τῶν Πατέρων ποὺ ἀνέλυες. Ὅτι δηλαδὴ οἱ ἐπιφορὲς τοῦ βίου, μιὰ ἀσθένεια, ἕνας ἀδόκητος θάνατος ἀπὸ ἀτύχημα, ἔχουν μεγαλύτερη παιδαγωγικὴ ἀξία, ἀπὸ μία, ἔστω καὶ σκληρή, ἄσκηση στὴν ὁποία ἐπιδίδεται κάποιος πιστὸς ἑκούσια γιὰ τὴν πνευματική του πρόοδο. Ἐξηγοῦσες ὅτι οἱ ἐπιφορὲς τοῦ βίου εἶναι ἀκούσιες, ἐνῶ ἡ ἄσκηση, κατὰ τὸ μέτρον τῆς προαιρέσεως. Ἑπομένως οἱ ἐπιφορὲς διαπαιδαγωγοῦν στὴν σύντριψη τοῦ ἰδίου θελήματος.
Κατάφερες, λοιπόν, νὰ σηκώσεις, ὅπως τὸ ἔλεγες, τὸ ἄφιλο καὶ ἀβάσταχτο βάρος τῆς αἰφνίδιας δοκιμασίας. «Ἑκούσιον ἐποίησες τὸ κατηναγκασμένον» κατὰ τὴν σχετικὴ ρήση τοῦ Μ. Βασιλείου, ποὺ μνημονεύεις στὸ τελευταῖο σου ἔργο. Ἔκανες, ὅπως πάντα στὴ ζωή σου, θέλημά σου τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Ὅταν σὲ μία ἀπὸ τὶς ἐπισκέψεις μου, στὴν πρώτη φάση τῆς νοσηλείας σου εἶπα, «πατέρα, φαίνεσαι πολὺ καλύτερα», μοῦ ἀπάντησες ὑψώνοντας τὰ χέρια στὸν οὐρανό.
–«Ὃ γέγονε, γέγονε».
Ἔπειτα, ἡ τελευταία φάση τοῦ μαρτυρίου σου. Ἐξιτήριο, ἐπιστροφὴ στὸ σπίτι, ἐσπευσμένη ἐκ νέου εἰσαγωγὴ στὸ νοσοκομεῖο. Ἀφυδάτωση, δυσκολία στὴν ἀναπνοή, διαλυμένη μέση. Ὅλο αὐτὸ τὸ διάστημα, σιωπηλοὶ παρακολουθούσαμε νὰ διαλέγεσαι μορφὲς ποὺ δὲν μπορούσαμε νὰ δοῦμε. Μιλοῦσες γιὰ τὴν Ἁγία Τριάδα, μιλοῦσες γιὰ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, τὸ ὁποῖο ἔχει τὰ πρωτεῖα, ὅπως ἔλεγες, ἐννοώντας προφανῶς τὸ ἁγιαστικὸ καὶ σωτήριο ἔργο τοῦ Παρακλήτου στὸν κόσμο μετὰ τὴν Πεντηκοστή. Καὶ ἔβλεπες ἐκείνη τὴν Κυρία, τὴν Μαρία, προφανῶς τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο, τὴν ὁποία τόσο πολὺ ἀγαποῦσες. Ἀλλ’ ἔβλεπες κι ἐκεῖνο τὸ κοριτσάκι, προφανῶς τὴ μικρὴ Μάρθα, τὸ κοριτσάκι σου, ποὺ ἔφυγε πρόωρα ἀπ’ τὴ ζωὴ καὶ τώρα σὲ ἐπισκεπτόταν ὡς ἀγγελάκι. Ἤσουν ἕτοιμος.

–Γιατί μὲ φέρατε ἐδῶ, ρώτησες, καθὼς οἱ νοσηλευτὲς τοῦ ΕΚΑΒ σὲ ὁδηγοῦσαν στὰ ἐξωτερικὰ ἰατρεῖα. Θεώρησα ... τὴν ἐρώτηση ἑνὸς ἀνθρώπου, ἴσως καὶ λίγου παράξενου ποὺ ἤθελε νὰ μείνει στὴν ἡσυχία τοῦ σπιτιοῦ του. Ἀργότερα συνειδητοποίησα, ὅταν σὲ ἀκούσαμε νὰ ἐξηγεῖς σὲ ἐκείνη τὴν μορφὴ μὲ τὴν ὁποία διαλεγόσουν καὶ δὲν μπορούσαμε νὰ δοῦμε, ὅτι «αὔριο φεύγω». Κι ὅταν ἔβλεπα τ’ ἀποστεωμένα καὶ μελανιασμένα ἀπὸ τὶς ἐνέσεις χεράκια σου, νὰ προσπαθοῦν ν’ ἀγγίξουν κάτι στὸν ἀέρα. «Γιατί μὲ φέρατε ἐδῶ»· ἐννοοῦσες: Δὲν ξέρετε ὅτι σύντομα δὲν θὰ μείνω στὸν κόσμο αὐτό;

Προσευχόσουν. Τὸ ἔβλεπα στὰ χείλη σου ποὺ κινοῦσες ἀκατάπαυστα. Ὅταν ... σοῦ ἔψαλλε τὸν Ἑσπερινό, προσπάθησες νὰ κάνεις τὸν σταυρό σου μὲ ὅσες δυνάμεις σοῦ ἀπέμεναν. Στὸν ἐπιλύχνιο Ὕμνο, στὸ «ὑμνοῦμε Πατέρα, Υἱὸν καὶ Ἅγιον Πνεῦμα Θεὸν» μετέδωσαν τὰ χέρια τοῦ π. Ἀλεξάνδρου τοῦ υἱοῦ σου, ἔπειτα ἔπεσες σὲ βυθιότητα. Ἔνιωσες ὅπως ἡ ἀγαπημένη σου Ταρσώ, ποὺ τόσο συχνὰ τὴν ἔβλεπες σ’ αὐτὴν τὴν περίοδο. Ἤρεμα καὶ ἁπλά.

Ἀντιγράφω ἀπὸ τὸ βιβλίο σου τὸ παράθεμα τῆς κοιμήσεώς της, ποὺ περιγράφει καὶ τὴ δική σου κοίμηση:
«Τὴν τελευταία μέρα τὸ ἀπόγευμα βάρυνε πολύ. Ἔκλεισε τὰ ματάκια της γιὰ πάντα. Ἀρκετὲς ὧρες μείναμε ἐκεῖ, παρακολουθώντας τὴν ἀνάσα της ποὺ ἀραίωνε συνεχῶς. Μέχρι ποὺ ἡ πολύτιμη κι εὐωδιαστὴ ψυχή της ἐγκατέλειψε τὸ πολυβασανισμένο κορμί της. Καὶ σὰν πρωταθλήτρια ὑψώθηκε στοὺς οὐρανούς, στὸ φῶς τὸ ἀνέσπερο».

Ἐκεῖ ὑψώθηκες καὶ σύ, πατέρα, διότι, ὅταν κάποιος ἔλεγε  στὴν Ταρσώ, «αὐτὸς πέθανε», ἐκείνη θύμωνε· «δὲν πέθανε, μετέστη πρὸς τὴν ζωή».
Μετέστης πρὸς τὴν ἀληθινὴ ζωή. Τὴν ζωὴ γιὰ τὴν ὁποία προετοιμάστηκες σὲ ὅλο τὸν ἐπίγειο βίο σου.
Ὁ Θεὸς νὰ ἀναπαύσει τὴν ψυχή σου, πατέρα, καὶ σὲ παρακαλεῖ ὅλη ἡ οἰκογένεια νὰ δέεσαι γι’ αὐτήν. Ὅπως μᾶς φρόντιζες σ’ αὐτὸν τὸν πρόσκαιρο βίο, νὰ μᾶς φροντίζεις κι ὡς μέλος τῆς θριαμβεύουσας Ἐκκλησίας.
Καλή ἀντάμωση στὴν ἄνω Ἱερουσαλήμ, πατέρα. «Χριστὸς Ἀνέστη».

11 σχόλια:

  1. Συγκλονιστικός και διδακτικός επικήδειος, μακριά από συμβατικότητες ! Θερμά συγχαρητήρια για την ανάρτηση!
    Λ.Ν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πράγματι το τέλος του κ. Καθηγητού Οσιακό.
    Ετσι δεν πέθαιναν και πολλοί άγιοι και πολλοί μοναχοί με τα ίδια χαρακτηριστικά;
    Ισως και΄αυτό το τέλος του Αγωνιστού Καθηγητού να είναι ένα σημάδι από το Θεό, ότι επευλογεί τον αγώνα που συμμετείχε με όλη την καρδιά του και με όλη την αγωνία του στα τελευταία της ζωής του, γιά να ξυπνήσουν οι Αντιοικουμενιστές να κάνουν κάτι περισσότερο γιά την Πίστι και όχι μόνο χαρτοπόλεμο που ο πατριάρχης αυτά δεν τα φοβάται, μάλλον τα δικαιολογεί και δεν τον ενοχλούν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

  3. Ανώνυμος13 Ιουλίου 2013 - 8:58 π.μ.

    Να θυμήσουμε ότι η Σπίθα του Πήχου και όχι του π. Αυγουστίνου, τότε έγραψε την αντίθεση της στα περι χαρτοπολέμου του κ. Κορναράκη και υπερασπίστηκε την Ομολογια Πίστεως ότι δεν είναι χαρτοπόλεμος όπως την είπε ο Κορναράκης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να θυμησουμε ομως και κατι αλλο,οτι μετα την δημοσιευση του γνωστου κειμενου του αειμνειστου καθηγητου που αναφερει τα περι χαρτοπολεμου και απευθηνοταν προς πατερες της ατυπης συναξεως κληρικων και μοναχων,ο επισης αγαπητος π.Ευθημιος προσεπαθησε,ανεπιτυχως,να συμετεχει στις συναξεις της ομαδος αυτης.Εγω τουλαχιστον δεν νομιζω να ειχε την συνειδησι οτι θα συμετειχε σε χαρτοπολεμο......

      Διαγραφή
    2. Λες αλήθεια ανώνυμε 4,13 μμ; Αν λες αλήθεια μπορεί να το έκανε ο π. Ευθύμιος για να τους πείσει να αλλάξουν τις λαθεμένες γνώμες τους;

      Διαγραφή
  4. Επειδή επανέρχονται κάποιοι άκομψα στο θέμα, θέλω να πληροφορήσω, ότι ο π. Ευθύμιος ήθελε να συμμετάσχει στη Σύναξη, προσβλέπων στην ενότητα του αγώνος, στην ενημέρωση για την Διακοπή Μνημοσύνου (τότε δεν είχε ολοκληρώσει τις ως σήμερα δημοσιεύσεις περί του θέματος) και στην εφαρμογή της Πατερικής Παραδόσεως για το θέμα. Όχι δε μόνο τότε, αλλά και σήμερα (απ΄ ό,τι γνωρίζω) δεν αρνείται το διάλογο με κάθε ένα αγωνιζόμενο κατά της αιρέσεως, αρκεί να υπάρχει καλή διάθεση και ειλικρίνεια. Κάτι που δυστυχώς, οι "ηγέτες" της Συνάξεως, φαίνεται πως δεν διαθέτουν, τουλάχιστον προς το παρόν, ενώ την παρουσία του π. Ευθύμιου επιθυμούν κάποιοι άλλοι πατέρες, αλλά η επιθυμία τους δεν γίνεται δεκτή.
    Ι.Θ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Απο 4:13. Μολις τωρα ειδα τα σχολια σας και σας απαντω.Κατ'αρχας δεν θελω να αναφερω την διαδικασια με ην οποια εγινε το αιτημα(πως αλλιως να το 'πουμε;) διοτι αυτο αποτελει προσωπικο δεδομενο του π.Ευθημιου.Εγενετο δε πλεον της μιας φορας σε οχι μικρη χρονικη περιοδο.Η κατα διαλειματα αναφορα της ειδησις δεν γινεται ουτε για να ταπεινωσουμε τον π.Ευθημιο ουτε ειναι ακομψη.Η αν θελετε ει- ναι τοσο ακομψη οσο ακομψο για καποιον ειναι να λεει σε καποιον αγωνιζομενο οτι αυτο που κανεις ειναι ενα τιποτε (αυτο σημαινει το χαρτοπολεμος)

      Διαγραφή
  5. Συνεχεια. Ας κανει λοιπον καποιος αυτο που νομιζει οτι ειναι σωστο (εφ'οσον εχει καλη καθοδηγηση)και ας πεισει με το παραδειγμα του και με το ηθος του οτι εχει δικιο.Και αν αυτος ειναι σωστος θα ελθουν απο μονοι τους οι αλλοι να του ζητησουν συμβουλη.Ειδε και τους λεει οτι ο,τι κανετε ειναι χαρτοπολεμος,το πολυ πολυ να τον βρισουν.Ας ειμεθα λοιπον προσεκτικοι ωστε οτι φιαχνουμε να μην το χαλαμε.Ο Θεος δεν κρινει οπως εμεις.Το διλεπτο της χειρας αξιζε περισσοτερο απο τα χρυσαφια των αλλων. Ο δε αγαπητος π.Ευθημιος δεν νομιζω να ηθελε να πηγαινει στην συναξη με ορους,δηλ.αν δε με ακουσετε φευγω...Για την ενοτητα του αγωνος ναι.Καληνυκτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εσύ αστόχησες στο να κατηγορήσεις τον π. Ευθύμιο ως αντιφάσκοντα.

      Διαγραφή
  6. Απλή η αλήθεια !"Οπου ευρώ σε, εκεί και κρινώ σε" ! Σε κοινωνία με Πάπα τον βρεί να μνημονεύεις Βαρθολομαίο ? Παπικό τον λογαριάζει !Να μη αναθεματίζεις όσα η ορθοδοξία αναθεματίζει τον βρεί ? Με τους αναθεματισμένους τον βάζει .... Ναι φίλε μου . Δεν αρκεί η διακοπὴ τοῦ μνημοσύνου τοῦ παπικού πατριάρχου καὶ των ἁπανταχοῦ συμφωνούντων ἢ σιωπώντων ἐπισκόπων του αιρεσιάρχη ! Και αυτό είναι το σφάλμα πολλών αποτειχισμένων . Οχι μόνο αιρετικών ουκ εστί σωτηρία ΑΛΛΑ ουκ εστί σωτηρία ΚΑΙ ΟΣΩΝ δεν αναθεματίζουν τους αιρετικούς .Και αν νομίζεις οτι αυτό το τελευταίο είναι "δικό" μου σπούδασε απο την Κυριακή της Ορθοδοξίας οτι ΟΙ ΜΗ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΝΤΕΣ ΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΣΜΕΝΟΙ και οχι αναθεματιΣΤΕΟΙ . Εαν λοιπόν "ευλαβεστατος Αγωνιστης και ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ " ευρεθεί αποτειχισμένος μεν αλλά ΟΥΚ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΩΝ που πάει ?Δεν πάει όπου οι αναθεματισμένοι ?Τι ευλάβεια , τι ομολογία έχει αν δεν αναθεματίζει τον Παπικό Βαρθολομαίο ? Οση ευλάβεια και ομολογία είχαν οσοι δεν αναθεμάτιζαν τον Βέκκο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σταμάτα εσύ παλαιοημερολογιτη να γραφεις αυτές τις κουταμάρες.

      Διαγραφή

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου