Ὁ Θρῆνος τῆς Σμύρνης *
1922 - 2012
Δημητρίου Κ. Κουτσουλέλου,
Ἐπιτίμου Ἐπιτρόπου
Δημοτικῆς Ἐκπαιδεύσεως
«Θὰ
διαβοῦμε καὶ στεριὲς
καὶ πέλαγα,
ἀπὸ
τὴν Πατρίδα μας διωγμένοι
καὶ
σβησμένοι ἀπὸ τὴν
Ἀνατολή,
θὰ
ἀνατείλουμε στὴ Δύση».
Κωστῆς Παλαμᾶς
Mὲ τὴ συμπλήρωση ἐφέτος, στὶς 27 Αὐγούστου, ἐνενήντα χρόνων ἀπ᾿
τὴ φοβερή, ὀλέθρια καὶ ἀποφράδα ἡμέρα τῆς Ἑλληνικῆς Ἱστορίας,
τὸ Ἔθνος ὁλόκληρο ἐπιστρέφει πρὸς τὴν ὄλβια γῆ τῆς Ἰωνίας, μὲ τοὺς
θρύλους καὶ τὶς παραδόσεις της, τὴν ἑλληνικότητα καὶ τὴν ἱστορία της,
μαζὶ μὲ τὴν εὐλαβικὴ ἀναδρομὴ στὴν ὥρα τῶν πόνων καὶ τῶν θρήνων,
τοῦ σπαραγμοῦ καὶ τῆς ὀδύνης, τῶν δακρύων καὶ τῶν αἱμάτων. Ἴωνες
εἶναι οἱ θεμελιωτὲς τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ τῶν ἱστορικῶν χρόνων
καὶ οἱ πρῶτοι Διδάσκαλοι τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους.
Δεμένη πάντοτε μὲ τὸ ὄνομα τῆς Θεοφρούρητης Πόλης,
τῆς Πόλης
τῆς Παναγιᾶς, τῆς χιλιοτραγουδημένης Σμύρνης,
τοῦ «ὀφθαλμοῦ τῆς
Ἀνατολῆς», τοῦ «μαργαριταριοῦ τῆς Ἀσίας» δέχθηκε, ἀπ᾿ τοὺς ἱστορι-
κοὺς καὶ τοὺς ποιητές, τὴ σμύρνα τοῦ πνεύματος καὶ τῆς ψυχῆς τους
τὸ λιβανοτό. «Καλλίστη πόλεων
ὁπόσας ὑφ’ ἡλίου εἰσί», γράφει ὁ Φι-
λόστρατος. Καὶ ὁ Κωστῆς Παλαμᾶς ψάλλει: «Ποιό ὄνομα προσφιλέστατο
καὶ
μοσχοβολημένο ἀπ’
τὸ ὄνομά σου, Σμύρνη».
Ἐδῶ, Ἑλληνισμὸς καὶ Ὀρθοδοξία ταυτίστηκαν καὶ συμπορεύτηκαν
στὴ δόξα καὶ στὴν πτώση. Ἡ πλούσια καὶ ἀστραφερὴ Σμύρνη, κάτω ἀπ’
τὶς φτεροῦγες τῆς θεϊκῆς στοργῆς καὶ παρουσίας, στάθηκε ἕνα μεγαλεῖο καὶ μιὰ κυψέλη ἀνθρώπινου ὀργασμοῦ καὶ κοσμοπολιτικῆς ἀκμῆς.
«Ἀπ’
αὐτὴ τὴν
πολιτιστικὴ
πατρίδα –σημειώνει ὁ Ἰ.Μ. Παναγιωτόπουλος–
ἄντλησε τὰ
νάματά του ὁλόκληρος
ὁ Ἑλληνισμός. Ἦταν
μιὰ Ἑλλάδα, ποὺ
ἔσπειρε παντοῦ
τὸ στοχασμὸ καὶ
τὸ λόγο. Ποὺ ἄναψε,
ἀπὸ βουνὸ
σὲ βουνό,
τὴν
αἰώνια φρυκτωρία τοῦ πνεύματος».
Τρία χρόνια καὶ τέσσερεις, περίπου, μῆνες, ἡ Γαλανόλευκη ὑψώνεται
στὴ Σμύρνη, ἡ ἐλευθερία σκορπίζει τὶς ἀστραφτερὲς λάμψεις της, νέα
τρόπαια στὴν Ἰωνία κοσμοῦν τὸ ἑλληνικὸ μεγαλεῖο, παντοῦ ἀντηχοῦν
ὕμνοι καὶ ἀναστάσιμοι πανηγυρισμοί. Χαρὰ καὶ εὐτυχία παντοῦ. Γιορτὴ
τῆς καρδιᾶς καὶ πανηγύρι τῆς σκέψεως. Ἡ Σμύρνη, ἱστορία καὶ σταθ-
μός, μύθος καὶ σύμβολο, μὲ τὴν πρωτοπορία στὴ θεία διδασκαλία τοῦ
Ναζωραίου καὶ τὴν πνευματικὴ ἀκτινοβολία της, ζεῖ εὐτυχισμένες καὶ
λαμπρὲς μέρες. Ὅλα λάμπουν: ὁ γαλανὸς οὐρανός, ἡ γαλήνια θάλασσα,
ἡ θρυλικὴ καὶ ἡλιόφωτη Ἰωνία.
Παντοῦ ἀντηχοῦν ὕμνοι καὶ ἀναστάσιμοι πανηγυρισμοί,
ἰαχὲς καὶ
διθύραμβοι, φῶτα καὶ ἀστραπές, δοξολογίες καὶ ψυχῶν ἀνατάσεις. Ὁ
γενναῖος Στρατός μας συνεχίζει
τὴ θριαμβευτική του πορεία στὸ ἐσωτε-
ρικὸ τῆς Μικρασίας. Ἐλεύθερες οἱ ἑλληνικότατες πόλεις τῶν Κυδωνιῶν,
τῆς Ἐφέσου, τῆς Περγάμου, οἱ φωτεινὲς Λυχνίες τῆς Ἀποκαλύψεως. Ὁ
δικέφαλος ἀετὸς τανύει περήφανα τὰ φτερά του, ἕτοιμος νὰ καλύψει τὴ
νέα Βυζαντινὴ Αὐτοκρατορία.
Καί, ξαφνικά, ἄστραψε τὸ ἀστροπελέκι. Τὸ χαρμόσυνο τραγούδι γί-
νεται ἄγριος θρῆνος. Οἱ καμπάνες τώρα σκορποῦν σπαραχτικοὺς ἤχους
γιὰ τὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα τοῦ Γένους. Ὅλα θυσιάζονται στὸ βωμὸ τῆς
σκοπιμότητος καὶ τῆς ἰδιοτέλειας. Οἱ στρατιῶτες μας γυρνοῦν ἀπ’ τοὺς
δρόμους τῶν θριάμβων, τσακισμένοι
καὶ ἀποκαμωμένοι, φορτωμένοι
δόξα καὶ πικρία. Παντοῦ χαλασμὸς καὶ ὄλεθρος, σφαγὴ καὶ κόλαση.
Συντρίμμια τὰ καμπαναριὰ καὶ τὰ σπίτια, ἐρείπια οἱ ὄμορφες ἐκκλη-
σίες. Στὸ νοῦ μας ἔρχονται τὸ λόγια τοῦ Ὁμήρου γιὰ τὸν πόλεμο τῆς
Τρωάδας: «αἰεῖ
δὲ πυραὶ νεκύων καίοντο θαμειαί».
Ὁ τραγικὸς ξερριζωμός, ὕστερα, καὶ οἱ θλιβερὲς λιτανεῖες ὅσων
σώθηκαν, μὲ τὰ ράκη τῆς ψυχῆς τους γιὰ τὴν πατρώα γῆ. Ὁ οὐρανὸς
καὶ ἡ θάλασσα ἔχουν κοκκινίσει ἀπὸ αἷμα ζωντανό, «πλῆθος αἷμα ἑλλη-
νικό». Τὸ κρισιμότερο, μετὰ τὴν Ἐπανάσταση τοῦ Εἰκοσιένα, γεγονὸς
τῆς νεότερης Ἱστορίας τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους εἶναι ἡ καταστροφὴ τοῦ
Μικρασιατικοῦ Ἑλληνισμοῦ.
Ὑπερούσιος αἶνος ἀναδύει τὴ μνήμη, τοὺς στοχασμοὺς καὶ τὶς
ἀνατάσεις μας. Τὸ σεπτὸ σκήνωμα τοῦ Δεσπότη καὶ Ἐθνομάρτυρα
Χρυσόστομου χάθηκε καὶ ἐξαφανίστηκε. Θάφτηκε, ὅμως στὶς καρδιὲς
τῶν Ἑλλήνων καὶ μένει αἰώνιο τὸ παράδειγμά του γιὰ τὶς ἐπερχόμενες
γενιές.
Ὅλα τὰ φοβερὰ γεγονότα ἔχουν τὴν οἰκονομία τοῦ ἀρχαίου δρά-
ματος. Μαζὶ μὲ τὴν ἀναδρομὴ πλούσιας μνήμης, τὴν τιμητικὴ σπονδὴ
καὶ τὴν τέλεση εὐλαβικοῦ μνημοσύνου, ὀφείλουμε ὅλοι μας, αἰώνιοι
ἔφηβοι στὴν καρδιὰ καὶ στὸ στοχασμό, νὰ προβληματιζόμαστε καὶ νὰ
διδασκόμαστε ἀπ’ τὶς συμφορὲς τοῦ παρελθόντος, ἀτενίζοντας μὲ πίστη
καὶ θέλησι, τὸ μέλλον.
Ὁ ὀδυρμὸς τοῦ Αὐγούστου 1922 μεταβάλλεται
σὲ ἐλπιδοφόρο καὶ
εἰρηνικὸ μήνυμα, ἡ ἀπόγνωση τῆς συμφορᾶς σὲ τραγούδι ἐνθουσιασμοῦ
καὶ ἡ ἀπελπισία τοῦ ξερριζωμοῦ σὲ εὐλογία ἐργασίας καὶ ἀνόδου τῆς
Πατρίδας μας. Ὁ Ἑλληνισμὸς δὲν πέθανε, οὔτε θὰ πεθάνει ποτέ. Ἂς
παρηγορηθοῦν οἱ ψυχὲς τῶν μεγάλων νεκρῶν μας. Οἱ ἱεροὶ τάφοι τους
κρατοῦν, ἄξια καὶ τιμημένα, τὰ ἐδάφη τῆς Ἀνατολῆς. Εἶναι οἱ ματωμέ-
νοι τίτλοι τῆς θυσίας. Ἐκεῖ, στὴν Ἰωνικὴ Νύμφη, ξαγρυπνᾶ, ἀπὸ θεϊκὴ
προσταγή, ἀκοίμητος φρουρὸς τῶν Πανελλήνων ἡ σκέψη. Δὲ σβήνει
καὶ δὲν καταλύεται. Εἶναι ὁ Ἀκρίτας τῆς αἰωνιότητας, ἀθάνατος στὶς
καταπτώσεις καὶ στὶς συμφορές.
Στὸ σύνορο τῶν ἐνενήντα χρόνων ἀπ’ τὴ μεγαλύτερη τραγωδία τοῦ
Ἑλληνισμοῦ, «κρατοῦμε
–σημειώνει ὁ Ἠλίας Βενέζης– σκεπὴ
καὶ παρα-
στάτη μας ἕνα
δράμα γιὰ τὸν ἄνθρωπο,
καθαρὰ ἑλληνικό, μίαν αἴσθηση
τῆς
ἀξιοπρέπειας καὶ
τῆς ἐλευθερίας, ποὺ
εἶναι ταυτόσημα μὲ τὴν
ἀρετή».
(*) Ἐφημερ. «Ἑστία», 27.8.2012, σελ. 4.__
Εμαι 72 ετων και πηγα το εγγονακι μου στον αγιασμο του σχολιου.μετα λυπης μου ακουσα το ευαγγελιο και ολες τις ευχες του αγιασμου στη δημοτικη.Τα λογια του ιδιου Κυριου ημων Ιησου Χριστου μεταφρασμενα την ωρα του αγιασμου!!Αντιδραση του κοσμου;καμια.Ουτε καταλαβαν τι εγινε.Στο τελος πιανω τον ιερεα και του λεω οτι αυτο που εγινε δεν ηταν σωστο και αυτες οι καινοτομιες προσβαλουν και αλλιωνουν την παραδοση της εκλλησιας μας.Φυσικα δεν πτοηθηκε καθολου.Δεν ειχα το σθενος και την δυναμη να φωναξω ΑΙΣΧΟΣ ΒΡΩΜΟΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ και λυπαμαι γι αυτο.Αυτα συμβαινουν στη μητροπολη της δημητριαδος και ο ιερεας ηταν απο τον αγιο Σπυριδωνα στη Ν.Ιωνια Βολου.Φυσικα οσοι ιερεις θελουν να τα εχουν καλα με το δεσποτα κ.Ιγνατιο κανουν ανετα τις μεταφρασεις μεσα στα λειτουργικα κειμενα ανενοχλητοι αφου ο κοσμος εχει παρει υπνωτικα!!!!και συμπλεει με τον οικουμενισμο και τους προδοτες ιεραρχες και κληρικους.Ζητω συγνωμη για τη δειλια μου.Ντροπη να φτασουμε ως εδω και να μη μιλαμε!!
ΑπάντησηΔιαγραφή