Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2012





Ὁ Θρῆνος τῆς Σμύρνης *

1922 - 2012


Δημητρίου Κ. Κουτσουλέλου,
πιτίμου πιτρόπου Δημοτικς κπαιδεύσεως



«Θ διαβομε κα στερις κα πέλαγα,
π τν Πατρίδα μας διωγμένοι
κα σβησμένοι π τν νατολή,
θ νατείλουμε στ Δύση».
Κωστς Παλαμς



M τ συμπλήρωση φέτος, στς 27 Αγούστου, νενήντα χρόνων π᾿
τ φοβερή, λέθρια κα ποφράδα μέρα τς λληνικς στορίας,
τ θνος λόκληρο πιστρέφει πρς τν λβια γ τς ωνίας, μ τος
θρύλους κα τς παραδόσεις της, τν λληνικότητα κα τν στορία της,
μαζ μ τν ελαβικ ναδρομ στν ρα τν πόνων κα τν θρήνων,
το σπαραγμο κα τς δύνης, τν δακρύων κα τν αμάτων. ωνες
εναι ο θεμελιωτς το λληνικο πολιτισμο τν στορικν χρόνων
κα ο πρτοι Διδάσκαλοι το λληνικο θνους.


Δεμένη πάντοτε μ τ νομα τς Θεοφρούρητης Πόλης, τς Πόλης
τς Παναγις, τς χιλιοτραγουδημένης Σμύρνης, το «φθαλμο τς
νατολς», το «μαργαριταριο τς σίας» δέχθηκε, π᾿ τος στορι-
κος κα τος ποιητές, τ σμύρνα το πνεύματος κα τς ψυχς τους
τ λιβανοτό. «Καλλίστη πόλεων πόσας φ’ λίου εσί», γράφει Φι-
λόστρατος. Κα Κωστς Παλαμς ψάλλει: «Ποιό νομα προσφιλέστατο
κα μοσχοβολημένο π’ τ νομά σου, Σμύρνη».


δ, λληνισμς κα ρθοδοξία ταυτίστηκαν κα συμπορεύτηκαν
στ δόξα κα στν πτώση. πλούσια κα στραφερ Σμύρνη, κάτω π’
τς φτερογες τς θεϊκς στοργς κα παρουσίας, στάθηκε να μεγαλεο κα μι κυψέλη νθρώπινου ργασμο κα κοσμοπολιτικς κμς.
«π’ ατ τν πολιτιστικ πατρίδα –σημειώνει .Μ. Παναγιωτόπουλος–
ντλησε τ νάματά του λόκληρος λληνισμός. ταν μι λλάδα, πο
σπειρε παντο τ στοχασμ κα τ λόγο. Πο ναψε, π βουν σ βουνό,
τν αώνια φρυκτωρία το πνεύματος».


Τρία χρόνια κα τέσσερεις, περίπου, μνες, Γαλανόλευκη ψώνεται
στ Σμύρνη, λευθερία σκορπίζει τς στραφτερς λάμψεις της, νέα
τρόπαια στν ωνία κοσμον τ λληνικ μεγαλεο, παντο ντηχον
μνοι κα ναστάσιμοι πανηγυρισμοί. Χαρ κα ετυχία παντο. Γιορτ
τς καρδις κα πανηγύρι τς σκέψεως. Σμύρνη, στορία κα σταθ-
μός, μύθος κα σύμβολο, μ τν πρωτοπορία στ θεία διδασκαλία το
Ναζωραίου κα τν πνευματικ κτινοβολία της, ζε ετυχισμένες κα
λαμπρς μέρες. λα λάμπουν: γαλανς ορανός, γαλήνια θάλασσα,
θρυλικ κα λιόφωτη ωνία.


Παντο ντηχον μνοι κα ναστάσιμοι πανηγυρισμοί, αχς κα
διθύραμβοι, φτα κα στραπές, δοξολογίες κα ψυχν νατάσεις.
γενναος Στρατός μας συνεχίζει τ θριαμβευτική του πορεία στ σωτε-
ρικ τς Μικρασίας. λεύθερες ο λληνικότατες πόλεις τν Κυδωνιν,
τς φέσου, τς Περγάμου, ο φωτεινς Λυχνίες τς ποκαλύψεως.
δικέφαλος ετς τανύει περήφανα τ φτερά του, τοιμος ν καλύψει τ
νέα Βυζαντιν Ατοκρατορία.


Καί, ξαφνικά, στραψε τ στροπελέκι. Τ χαρμόσυνο τραγούδι γί-
νεται γριος θρνος. Ο καμπάνες τώρα σκορπον σπαραχτικος χους
γι τ Μεγάλη βδομάδα το Γένους. λα θυσιάζονται στ βωμ τς
σκοπιμότητος κα τς διοτέλειας. Ο στρατιτες μας γυρνον π’ τος
δρόμους τν θριάμβων, τσακισμένοι κα ποκαμωμένοι, φορτωμένοι
δόξα κα πικρία. Παντο χαλασμς κα λεθρος, σφαγ κα κόλαση.
Συντρίμμια τ καμπαναρι κα τ σπίτια, ρείπια ο μορφες κκλη-
σίες. Στ νο μας ρχονται τ λόγια το μήρου γι τν πόλεμο τς
Τρωάδας: «αε δ πυρα νεκύων καίοντο θαμειαί».


τραγικς ξερριζωμός, στερα, κα ο θλιβερς λιτανεες σων
σώθηκαν, μ τ ράκη τς ψυχς τους γι τν πατρώα γ. ορανς
κα θάλασσα χουν κοκκινίσει π αμα ζωντανό, «πλθος αμα λλη-
νικό». Τ κρισιμότερο, μετ τν πανάσταση το Εκοσιένα, γεγονς
τς νεότερης στορίας το λληνικο θνους εναι καταστροφ το
Μικρασιατικο λληνισμο.


περούσιος ανος ναδύει τ μνήμη, τος στοχασμος κα τς
νατάσεις μας. Τ σεπτ σκήνωμα το Δεσπότη κα θνομάρτυρα
Χρυσόστομου χάθηκε κα ξαφανίστηκε. Θάφτηκε, μως στς καρδις
τν λλήνων κα μένει αώνιο τ παράδειγμά του γι τς περχόμενες
γενιές.


λα τ φοβερ γεγονότα χουν τν οκονομία το ρχαίου δρά-
ματος. Μαζ μ τν ναδρομ πλούσιας μνήμης, τν τιμητικ σπονδ
κα τν τέλεση ελαβικο μνημοσύνου, φείλουμε λοι μας, αώνιοι
φηβοι στν καρδι κα στ στοχασμό, ν προβληματιζόμαστε κα ν
διδασκόμαστε π’ τς συμφορς το παρελθόντος, τενίζοντας μ πίστη
κα θέλησι, τ μέλλον.


δυρμς το Αγούστου 1922 μεταβάλλεται σ λπιδοφόρο κα
ερηνικ μήνυμα, πόγνωση τς συμφορς σ τραγούδι νθουσιασμο
κα πελπισία το ξερριζωμο σ ελογία ργασίας κα νόδου τς
Πατρίδας μας. λληνισμς δν πέθανε, οτε θ πεθάνει ποτέ. ς
παρηγορηθον ο ψυχς τν μεγάλων νεκρν μας. Ο ερο τάφοι τους
κρατον, ξια κα τιμημένα, τ δάφη τς νατολς. Εναι ο ματωμέ-
νοι τίτλοι τς θυσίας. κε, στν ωνικ Νύμφη, ξαγρυπν, π θεϊκ
προσταγή, κοίμητος φρουρς τν Πανελλήνων σκέψη. Δ σβήνει
κα δν καταλύεται. Εναι κρίτας τς αωνιότητας, θάνατος στς
καταπτώσεις κα στς συμφορές.


Στ σύνορο τν νενήντα χρόνων π’ τ μεγαλύτερη τραγωδία το
λληνισμο, «κρατομε –σημειώνει λίας Βενέζης– σκεπ κα παρα-
στάτη μας να δράμα γι τν νθρωπο, καθαρ λληνικό, μίαν ασθηση τς
ξιοπρέπειας κα τς λευθερίας, πο εναι ταυτόσημα μ τν ρετή».
(*) φημερ. «στία», 27.8.2012, σελ. 4.__

1 σχόλιο:

  1. Κ.ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΑΡΟΥΓΚΑ14 Σεπτεμβρίου 2012 στις 10:13 μ.μ.

    Εμαι 72 ετων και πηγα το εγγονακι μου στον αγιασμο του σχολιου.μετα λυπης μου ακουσα το ευαγγελιο και ολες τις ευχες του αγιασμου στη δημοτικη.Τα λογια του ιδιου Κυριου ημων Ιησου Χριστου μεταφρασμενα την ωρα του αγιασμου!!Αντιδραση του κοσμου;καμια.Ουτε καταλαβαν τι εγινε.Στο τελος πιανω τον ιερεα και του λεω οτι αυτο που εγινε δεν ηταν σωστο και αυτες οι καινοτομιες προσβαλουν και αλλιωνουν την παραδοση της εκλλησιας μας.Φυσικα δεν πτοηθηκε καθολου.Δεν ειχα το σθενος και την δυναμη να φωναξω ΑΙΣΧΟΣ ΒΡΩΜΟΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ και λυπαμαι γι αυτο.Αυτα συμβαινουν στη μητροπολη της δημητριαδος και ο ιερεας ηταν απο τον αγιο Σπυριδωνα στη Ν.Ιωνια Βολου.Φυσικα οσοι ιερεις θελουν να τα εχουν καλα με το δεσποτα κ.Ιγνατιο κανουν ανετα τις μεταφρασεις μεσα στα λειτουργικα κειμενα ανενοχλητοι αφου ο κοσμος εχει παρει υπνωτικα!!!!και συμπλεει με τον οικουμενισμο και τους προδοτες ιεραρχες και κληρικους.Ζητω συγνωμη για τη δειλια μου.Ντροπη να φτασουμε ως εδω και να μη μιλαμε!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου