«Αυτά που δεν σας είπαν για τις μεταμοσχεύσεις». (Μέρος Ζ' -Τελευταίο). Πρωτοσυγκέλλου Δαμασκηνού Πνευματικού Ι. Μονής Τροοδιτίσσης

Ο "εγκεφαλικός θάνατος"

είναι ενα μεγάλο παραμύθι.

Καθημερινά σκοτώνουν

ζωντανούς ανθρώπους,

με τις ευλογίες των "αγίων"

ιεραρχών μας

«Αυτά που δεν σας είπαν για τις μεταμοσχεύσεις». (Μέρος Ζ' -Τελευταίο). Πρωτοσυγκέλλου Δαμασκηνού Πνευματικού Ι. Μονής Τροοδιτίσσης

Για να διαβάσετε τις υπόλοιπες ενότητες πατήστε : Αυτά που δεν σας είπαν για τις μεταμοσχεύσεις

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 40:

«Οι υποστηρικτές των μεταμοσχεύσεων, βλέποντας την μεγάλη ανάγκη μοσχευμάτων, συχνά μιλούν για ανάληψη εκστρατείας ενημέρωσης. (Το ίδιο δεν κάνετε κι εσείς, α.Μ.;) Σκοπός της Εκκλησίας δεν μπορεί να είναι μόνον η εξεύρεση μοσχευμάτων, αλλά η αφύπνιση της αγάπης∙ και αυτό δεν γίνεται μόνον με ενημέρωση αλλά κυρίως με έμπνευση(!).»

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 41:

«Για όλους τους παραπάνω λόγους η Εκκλησία πρέπει οπωσδήποτε να κρατήσει μια στάση συστολής και επιφυλακτικότητος. Ο λόγος της ακρίβειάς της δυσκολεύεται να υιοθετήσει πλήρως τις μεταμοσχεύσεις. Η Εκκλησία όμως έχει και την οικονομία της και οφείλει να δεί αν υπάρχουν περιθώρια εφαρμογής της. Η ποιμαντική της μέριμνα δεν μπορεί αφιλάνθρωπα να αντικρίζει το δράμα και την ανάγκη για ζωή τόσων συνανθρώπων μας. Αναγνωρίζει τον αντίλογο, γιατί κατανοεί το δίλημμα. Τα διλήμματα όμως δεν απαντώνται με αυστηρώς ορθολογιστικά επιχειρήματα, αλλά υπερβαίνονται με την κοινωνική και κενωτική έκφραση της αγάπης, όπως μόνον αυτή γνωρίζει.» (όλο για αγάπη ακούμε! Είναι λόγια που ‘κνήθουν την ακοή’, κατά τον απ. Παύλο)

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 42:

«Η ενασχόληση της Εκκλησίας με το θέμα των μεταμοσχεύσεων είναι διπλή: (μα ποιός είπε ότι η Εκκλησία πρέπει να ενασχολείται με τις μεταμοσχεύσεις;) αφ΄ενός μεν αποσκοπεί στο να διευκολύνει καιι φωτίσει τους πνευματικούς και τους πιστούς της, αφ’ ετέρου δε στο να δεί μήπως τα νέα επιστημονικά επιτεύγματα, μαζί με τα άλυτα προβλήματα που επιφέρουν, ανοίγουν και νέες δυνατότητες στο πεδίο της εν Χριστώ ζωής.»

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 43:

«Το πρώτο χρέος της Εκκλησίας είναι να μιλήσει όχι για την ηθική των μεταμοσχεύσεων αλλά για την ζωή της αγάπης (πάλιν αγάπη!), της θυσίας, της προσφοράς και της κοινωνίας και να καταδείξει το πως αυτή η ζωή βρίσκει την τέλεια έκφρασή της, όταν κανείς γίνεται «κλώμενος» και «εκχυνόμενος» κατά το πρότυπο του Κυρίου. Πάνω σε αυτήν την αγάπη και μόνον θα πρέπει να προβληθεί η ηθική των μεταμοσχεύσεων.» (Λέξεις που ανήκουν στο ανεπανάληπτο σωτηριολογικό έργο του Χριστού, δεν είναι σεμνό να τις αποδίδουμε στους ανθρώπους. Πολύ περισσότερο όταν τέτοιες ενέργειες, όπως οι αφαιρέσεις οργάνων από τους ΕΝ, ισοδυναμούν με φόνο εκ προμελέτης! Για τόνομα του Θεού, α.Μ!)

«Η Εκκλησία, αντί να εμπλακεί σε έναν αδικαιολόγητο αγώνα σχολαστικών και στενόκαρδων ισχυρισμών, πρέπει να ξεφύγει από την λογική του αφιλάνθρωπου λόγου και να προσφέρει την εμπειρία της ως κήρυγμα ελευθερίας και αγάπης.» (είναι σχολαστικισμός να καταδικάζει κανείς τις ανθρωποκτονίες;)

«Αλλά να αντιπροσφέρει την δική της μεταμοσχευτική πρόταση. Δεν πρέπει με κανέναν τρόπο να ταυτισθεί με τον επιστημονικά ή κοινωνικά επιβεβλημένο ορισμό του θανάτου (δεν σας απασχολεί καθόλου αν, τελικά, ο δότης που του αφαιρούν τα ζωτικά όργανα είναι ζωντανός;), αλλά με την ελευθερία που της δίνει η θεολογική αλήθεια, ζωή και εμπειρία της, διακηρύσσοντας ότι αφ’ ενός μεν ο θάνατος αποτελεί «όντως φοβερώτατον μυστήριον», αφ’ ετέρου δε ότι η ζωή γεννιέται μόνον από την αγάπη (πάλιν αγάπη!), να φανερώσει τους τρόπους με τους οποίους υπερβαίνεται ο θάνατος και μεταμορφώνεται σε αληθινή ζωή δια της κοινωνίας της αγάπης. Είναι όμως αξιοσημείωτο και ενδιαφέρον ότι τουλάχιστον στον Ορθόδοξο ελληνικό χώρο, ενώ έχουμε περιπτώσεις πιστών που για λόγους καθαρά θρησκευτικούς αρνούνται να γίνουν οι ίδιοι δωρητές οργάνων, δεν έχουμε γνωστές περιπτώσεις πιστών που για λόγους πίστεως δεν δέχθηκαν την προς αυτούς δωρεά οργάνων ή πολύ περισσότερο αρνήθηκαν την μεταμόσχευση επιλέγοντας τον θάνατο.» (έχουμε μία περίπτωση τέτοια στο Άγιον Όρος, α.Μ., και άλλη μία “δυνητική” του γράφοντος. βλ. και Γενικά Συμπεράσματα αρ.10)

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 44:

« Έτσι, στην Ελάδα υπάρχουν τέσσερεις επώνυμοι μοναχοί, οι τρείς ιερομόναχοι και μάλιστα ο ένας ηγούμενος ιστορικής μονής, οι οποίοι έχουν υποβληθεί σε μεταμόσχευση ήπατος. Αυτό εξυπονοεί ότι δέχθηκαν πτωματικό μόσχευμα.» (πιστεύω δεν είναι σωστό να τους αναφέρνουμε, για να έχουμε εμείς άλλοθι στις θέσεις μας!)

«Αυτό σημαίνει, επίσης, ότι αν η Εκκλησία δεν δεχθεί ότι ο εγκεφαλικός θάνατος προσδιορίζει το αμετάκλητο βιολογικό τέλος του ανθρώπου, τότε οι εν λόγω κληρικοί, αλλά και όλοι όσοι έχουν υποβληθεί σε μεταμοσχεύσεις με πτωματικό μόσχευμα (και όσοι κάνουν εκστρατεία διαφώτισης και ‘συνευδοκούσι’ με αυτά, ως κάνετε εσείς), οι ιατροί που μετέχουν στις μεταμοσχευτικές διαδικασίες και ομάδες, αλλά και οι συγγενείς οι οποίοι έχουν συναινέσει στην δωρεά οργάνων των παιδιών η συγγενών τους, όλοι αυτοί στην ουσία είναι ηθικοί αυτουργοί στον «θάνατο» των δωρητών και συνεπώς υπόκεινται στους σχετικούς κανόνες της Εκκλησίας.» (συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού σας, άγιε Μεσογαίας!)

«Παράλληλα, η Εκκλησία στην περίπτωση αυτήν θα πρέπει να αναπτύξει μια ποιμαντική σύμφωνα με την οποία κάποιος που μπορεί να ζήσει θα πρέπει να επιλέγει τον θάνατό του. Κάτι τέτοιο υπάρχει μεν στην παράδοση μας αλλά μόνον στις περιπτώσεις των μαρτύρων.» (νομίζω ξεφύγαμε από τα όρια!)

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 45:

«Πώς όμως στην περίπτωση των μετομοσχεύσεων η Εκκλησία να επιμείνει στην άποψη ότι ο εγκεφαλικά νεκρός δεν είναι νεκρός, την στιγμή που η παγκόσμια (λάθος!) ιατρική κοινότητα και γενικά οι κοινωνίες επιμένουν περι του αντιθέτου; Άν η επιστήμη δεν μπορεί να πείσει ότι είναι νεκρός, πρέπει η Εκκλησία να πείσει ότι είναι και ζωντανός, παρά το ότι δεν έχει εγκεφαλική λειτουργία και αυτόνομη αναπνοή. Και πως ένας άνθρωπος που επειγόντως χρειάζεται ένα όργανο για να ζήσει, την στιγμή που έχει δίπλα του κάποιον που....(είναι λόγος αυτός για να θεωρήσουμε τον ζωντανό ‘ΕΝ’ ως πεθαμένο, α.Μ.;)

i) οι αρμόδιοι ιατροί και η πολιτεία τον θεωρούν νεκρό,

ii) η εκκλησία δεν διαθέτει πειστικό λόγο για να αποδείξει ότι είναι ζωντανός,

iii) αν δεν γίνει η μεταμόσχευση σε λίγο χρονικό διάστημα, τα ζωτικά όργανα που και τώρα δεν δίνουν ζωή στον δότη δεν θα έχουν ζωή τα ίδια ούτε και θα μπορούν να δώσουν ζωή σε κάποιον συνάνθρωπο,

iν) υπάρχει έτοιμη μεταμοσχευτική όμάδα δίπλα του και όλη η τεχνολογική υποδομή, πως αυτός να αρνηθεί την μεταμόσχευσή του; Σε ποιά βάση να στηρίξει την επιλογή του θανάτου του; πως την ανάγκη για ζωή να την θυσιάσει σε μια σωστή μεν αλλά μη πειστική άποψη;»

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 46:

«Η Εκκλησία πρέπει να θέσει το θέμα σε καθαρά προσωπική και προαιρετική βάση. Στην παρούσα φάση δεν πρέπει να είναι ούτε προτρεπτική (μα εσείς κάνετε το αντίθετο, με αυτά που λέτε και διατρανώνετε, όταν μάλιστα μιλάτε για εκστρατεία ‘μύησης’ στην πρακτική των μεταμοσχεύσεων) ούτε απαγορευτική, αλλά επιτρεπτική.»

«Λόγω της λεπτότητος του θέματος, αν κάποιους τους συγκινεί η ιερότητα του νεκρού σώματος και δυσκολεύονται να συνηγορήσουν στον κατατεμαχισμό του, έστω και με την έννοια της προσφοράς, ή αν κυριαρχούνται από την αίσθηση του δισταγμού και της συστολής ενώπιον του θανάτου, η Εκκλησία πρέπει να σεβασθεί και να επευλογήσει ως θεάρεστη και επαινετή μια τέτοια αντιμετώπιση.» (σας είμαστε υπόχρεοι για την κατανόησή σας! Όμως δεν είναι έτσι η αγωγή που πρέπει να ασκούν οι πνευματικοί πατέρες. Αν έχουμε λάθος και αμαρτάνουμε πρέπει να επιμένετε, και όχι να μας αφήνετε να κάνουμε ό,τι νομίζουμε. Πάντως, εξ αντιθέτου, εμείς επιμένουμε στην θέση μας, όταν κάποιος αμαρτάνει).

«Άν πάλι σε κάποιους διακρίνει μια διάθεση αγαπητικής προσφοράς τέτοιου χαρακτήρα και μεγέθους που ξεπερνά τις φυσικές αναστολές και τους οδηγεί στην απόφαση της δωρεάς των ιστών και των οργάνων τους, να επευλογήσει αυτήν την επιθυμία ως δώρο του Θεού και έκφραση της χάριτός του μέσα τους.» (Ξεκαθαρίστε μας, επιτέλους ποιό απ’ τα δύο είναι ηθικό και ποιό ανήθικο! Το τι είναι αμαρτία δεν είναι υποκειμενική άποψη του καθ’ ενός!)

«Στην περίπτωση αυτήν, δίχως καμία πίεση ή βιασύνη, ο πνευματικός, όταν διακρίνει την αταλάντευτη απόφαση των συγγενών ή την ελεύθερη συναίνεσή τους, άν ο νεκρός είναι δωρητής, καλό είναι να δώσει την ευλογία της Εκκλησίας (ούτε να το διανοηθείτε αυτό!) και ως επισφράγισμα να διαβάσει και μια κατάλληλη ευχή (αυτό έλειπε να κάνουμε εμείς οι πνευματικοί!).»

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 47:

«Επειδή το θέμα του εγκεφαλικού θανάτου φαίνεται πως επι του παρόντος(!) σκανδαλίζει (όχι μόνο εμάς, αλλά και τους ουρανούς!!!) σημαντική μερίδα του σώματος των πιστών, η Εκκλησία θα πρέπει να σεβασθεί αυτήν την ευλαβή δυσκολία και, για τον λόγο αυτόν, ας μη βιασθεί να προβεί σε ανοιχτή υποστήριξη (μα εσείς εδώ τι κάνετε, α.Μ.;) ούτε να εκδώσει εγκύκλιο για τις πτωματικές μεταμοσχεύσεις(ευτυχώς!) αλλά να διευκολύνει και να προωθήσει τον διάλογο, ο οποίος βέβαια πρέπει να γίνει σε διορθόδοξη βάση. Η Εκκλησία πρέπει να αποφύγει να ορίσει τον θάνατο ή να τον ταυτίσει με τον εγκεφαλικό θάνατο.(διαβάζω καλά; το λέγει ο α.Μ. αυτό;) Μπορεί όμως να οικονομήσει την κατάσταση προκειμένου να οικοδομήσει την πρακτική της φιλανθρωπίας της(!) και οπωσδήποτε να αποφύγει τις σχολαστικιστικές ασάφειες περί του τέλους της ζωής (πάλιν μας τα χαλάσατε, α.Μ.!).» (Μα, φαίνεται, ο Σεβασμιώτατος υποβιβάζει την νοημοσύνη ημών και των πιστών!)

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 48:

«Οι μεταμοσχεύσεις δεν είναι κάτι που η Εκκλησία πρέπει ή δεν πρέπει να επιτρέψει (εδώ λέτε ‘Α’), αλλά κάτι που θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις και να ευλογήσει (εδώ λέτε ‘-Α’). Η Εκκλησία θα μπορούσε μέσα από τις μεταμοσχεύσεις να διακρίνει ένα θαυμάσιο πεδίο ποιμαντικής αγωγής των πιστών της, η οποία δεν θα είναι προσανατολισμένη στο ότι κάποιος βιολογικά θα ζήσει λίγο παραπάνω -γιατί ύστερα από λίγο ούτως η άλλως κι αυτός θα πεθάνει- (άρα λοιπόν, γιατί βασανίζεστε, α.Μ.;), αλλά στο ότι η αγάπη κάποιου συνανθρώπου του δεν θα του επιστρέψει να πεθάνει “τώρα” (ενώ η φιλαυτία του λήπτη και η δική σας συνευδοκία και η πλήση εγκεφάλου που ασκείτε και στους δύο -δότη και λήπτη-, θα επιτρέψει στον δότη να πεθάνει “τώρα”)». (αυτό είναι το ‘marketing’!)

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 49:

«Ο δότης προσφέρει μόσχευμα που σε λίγο θα πεθάνει –δεν γίνεται αλοιώς (δεν γίνεται αλοιώς κ. δότη. Κι αφού δεν γίνεται αλοιώς, πρέπει επιγόντως να πεθάνεις! Συγγνώμη! Κάποιος δικός μας περιμένει τα όργανά σου! Καλόν παράδεισο![1]). Δίνει όμως(εσείς θα εδίνετε, α.Μ.;) και αγάπη (πάλιν αγάπη!), ενδιαφέρον, έκφραση συναλληλίας κα αισθήματα αυτοπροσφοράς που, όχι μόνον ποτέ δεν πεθαίνουν, αλλά και αιώνια τον συνοδεύουν. Γι’ αυτό, ενώ προσφέρει, δεν στερείται· χαρίζει όργανα, αλλά δέχεται ζωή...»

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 50:

«Η Εκκλησία ούτε την αλήθεια θυσιάζει ούτε το πρόσωπο υποδουλώνει. Ενώ επικροτεί και προτιμά κάθε ιδέα αυτοπροσφοράς, αν σε κάποιον η δωρεά οργάνου δεν τον οικοδομεί, τον αποτρέπει· αν τον ωφελεί, τον προτρέπει (τελικά, με αυτά που λέτε, δείχνετε ότι δεν ξέρει η Εκκλησία τι είναι σωστό και τι λάθος!). Αυτή είναι η προστασία του προσώπου.»

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 51:

«Ευτυχώς που στο θέμα αυτό υπάρχουν ποικίλλουσες ευαισθησίες· δεν είναι αντικρουόμενες, όπως συνήθως παρουσιάζονται, αλλά αλληλοσυμπληρούμενες. Ευχής έργον είναι ο πνευματικός μέσα του να είναι ελεύθερος. Σκοπός του είναι να αξιοποιήσει το δώρο του πιστού που έχει μπροστά του. Αν διακρίνει μέσα του την συστολή ενώπιον του μυστηρίου της ζωής και του θανάτου, αυτήν να ευλογήσει. Αν διαπιστώνει την παρουσία μιας δυνατής αγάπης για κοινωνία ζωής, αυτό να ενισχύσει.» (τι τον θέλει, τότε, τον πνευματικό ο πιστός; Ας κάνει ό,τι του λέει η....ευαισθησία του!)

«Αν πάλι ο πνευματικός μέσα του δυσκολεύεται να συναινέσει στην δωρεά οργάνων ή την μεταμόσχευση, ας περιορισθεί ταπεινά να ομολογήσει ότι η δική του συνείδηση δεν του επιτρέπει να ευλογήσει τις παραπάνω πράξεις.» (το θέμα δεν είναι τι νομίζει ο πνευματικός, αλλά τι λέει ο Θεός!)

«Τέλος, αν κάποιος πνευματικός που συγκινείται από την ιδέα των μεταμοσχεύσεων δέχεται ένα πιστό που δυσκολεύεται, ο σεβασμός στην ελευθερία του πιστού απαιτεί το να υποστηρίξει την ευαισθησία του ως ιερό και θείο αίσθημα και όχι να την πολεμήσει ως αδυναμία.»(καλύτερα, λοιπόν, να πολεμήσει την....σκληροκαρδία του πιστού; Δεν πιστεύω, α.Μ., να εννοείτε ότι έχει ιερό καθήκον ο πνευματικός να επιβάλει την ευαισθησία του στον πιστό!)

«Ίσως ο Θεός επιτρέπει στους δύσκολους και άνικμους καιρούς μας την πρόοδο της επιστήμης όχι για να Τον συναντήσουμε μόνον μέσα από την ψυχαναγκαστική(!!!) τήρηση των εντολών Του, όσο για να τον ανακαλύψουμε και μέσα από το ξύπνημα της ελευθερίας μας.»(‘έπεα πτερόεντα’)

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 52:

«Οι μεταμοσχεύσεις θα ζήσουν, μόνον όταν μάθουμε να δίνουμε· σίγουρα θα πεθάνουν, όταν θέλουμε να παίρνουμε.» (ούτε το ένα θέλουμε, ούτε το άλλο)

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 53:

«Στην πράξη, θα μπορούσε η Εκκλησία να οργανώσει προγράμματα αγωγής δοτών και να καλλιεργεί σημαντικές αρετές μεταξύ των πιστών της (μνήμη θανάτου, αυτοπροσφορά, συναλληλία κ.λπ.).»(πώς χρησιμοποιούμε ιερές λέξεις για ανίερες πράξεις!)

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 54:

«Η Εκκλησία δεν είναι υπέρ των μεταμοσχεύσεων(!). Δεν χρειάζεται να είναι(!). Δεν έχει λόγο να υποστηρίξει μια χειρουργική μέθοδο ή οποιαδήποτε τακτική(!).(Έχουμε την εντύπωση ότι κάποιοι μας κοροϊδεύουν!) Είναι όμως υπέρ του σεβασμού και της αγάπης(!). Της συστολής που γεννά η ταπείνωση και της εξόδου που εκφράζει την αγάπη. Όταν κάτι μας φέρνει μπροστά στο μυστήριο της ζωής και του θανάτου, η ταπείνωση, η σιωπή, η προσευχή και η συστολή δίνουν το περίγραμμα της αγίας οδού.(μου θυμίζει αφηρημένη ποίηση!) Όταν όμως στην καρδιά γεννιέται αγάπη εξοδικού και εκστατικού(!) χαρακτήρα, τότε η έξοδος και η έκσταση (πράγματι εκστατικά πράγματα ακούμε την σήμερον ημέραν!) από τον εαυτό μας καταξιώνουν το μυστήριο και γεννούν την χάρι του Θεού στην ζωή μας, τότε δεν συγκινεί το να προσφέρουμε κάτι, ίσως μάλιστα δίχως κόστος (ευτυχώς που το ομολογήσετε! Τι αξία, λοιπόν, σύμφωνα με τα λόγια σας, μπορεί να έχει μια τέτοια προσφορά; Μάλιστα, τόσο εύκολα τους υπόσχεστε και τον παράδεισο;), στον πλησίον μας. Τότε προσφερόμασθε στον αδελφό μας για να κοινωνούμε, ει δυνατόν, αδιάκοπα το δώρο της ζωής.(ποιάς ζωής; της πρώτης, σίγουρα όχι, από πλευράς δότη. Εγώ νομίζω, ούτε της μιας κοινωνούμε ούτε της άλλης!)»

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 55:

Για τον λόγο αυτόν, στο επίκεντρο της θεολογικής σκέψης δεν βρίσκεται η ανάγκη να παραταθεί η βιολογική ζωή (τότε γιατί σκοτώνουμε άδικα τους δότες;) ούτε να εξαλειφθεί ο πόνος ή να περιορισθεί η δοκιμασία. Σκοπός του όλου θεολογικού προβληματισμου είναι να δώσει λύσεις και κατευθύνσεις που συντηρούν την συνύπαρξη της αγάπης προς τον Θεό και τον συνάνθρωπο με την παράδοση στο θέλημά Του.

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 56:

«Το θέμα των μεταμοσχεύσεων η Εκκλησία το αντιλαμβάνεται πολύ διαφορετικά από την κοινωνία. Ο σκοπός της δεν είναι να σώσει πρόσκαιρες ζωές(νομίζουμε, αρχίσαμε να βγαίνουμε εκτός θέματος!), αλλά να σώσει αιώνιους ανθρώπους· δεν είναι να χαρίσει στιγμές βιολογικής ζωής(προς τι, λοιπόν, οι μεταμοσχεύσεις; ας τις σταματήσουμε), αλλά αιώνιες πνευματικής· δεν προσπαθεί να παρατείνει την ζωή της φθοράς, αλλά να δώσει έναυσμα στην ζωή της αθανασίας και αφθαρσίας. Σε τελική ανάλυση δεν βλέπει τις μεταμοσχεύσεις ως μετάγγιση ζωής, αλλά κυρίως ως έκφραση προσφοράς, κοινωνίας και αγάπης των ανθρώπων.(αν δεν είναι για να δώσουμε μετάγγιση ζωής, έχει κι άλλους τρόπους να προσφέρουμε αγάπη στον συνάνθρωπό μας. Δεν υπάρχει λόγος να αφαιρούμε για τούτο ζωές· εννοώ με τις δόσεις οργάνων από δότες που είναι χωρίς προοπτική ζωής, όπως αλλού γράφετε) Η Εκκλησία δεν ψάχνει για μοσχεύματα(μα γιατί φοβούμαστε να πούμε την αλήθεια, α.Μ.;) αλλά για αγάπη(πάλιν αγάπη!). Και μάλιστα όχι για αγάπη δύο ανθρώπων, αλλά για αγάπη που γεννιέται από την αγάπη του Θεού και αυτήν μόνον εκφράζει.»

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 57:

«Συχνά, προκειμένου να υποστηρίξουμε την μία ή την άλλη άποψη προσπαθούμε να βρούμε ερείσματα σε πατερικές αναφορές, οι οποίες όμως έχουν εκφρασθεί για να περιγράψουν μια πολύ διαφορετική κατάσταση από αυτήν που εμείς σήμερα αντιμετωπίζουμε.(αυτό ακριβώς κάνετε εσείς, Σεβασμιώτατε)»

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 58:

«Θα μπορούσαμε να πούμε ότι, αν κάποιος δεν έχει εξαγιάσει την καρδιά του με την νοερά προσευχή, έχει την δυνατότητα να την «δοξάσει» με την εξ ανιδιοτελούς αγάπης προσφορά της.»(μια Κυπριακή παροιμία λέει: με τα λόγια τα δικά μας παρηγοριέται η καρδιά μας!)

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 59:

«Ο αγώνας που δίνει η ιατρική πάνω από ένα ασθενή είναι να του προσφέρει ζωή όχι να εμποδίσει την επέλευση του θανάτου(λάθος!). Σκοπός είναι κάποιος να ζήσει, όχι να μη πεθάνει(πάλιν λάθος!). Το πρώτο δείχνει πίστη στα δώρα του Θεού και σεβασμό· το δεύτερο προδίδει φόβο θανάτου και άρνηση της αιωνιότητος. Ο πόθος του θανάτου είναι μεγάλη αρετή όσο και η αποδοχή του και ο σεβασμός στην ζωή. Η συμφιλίωση με την ζωή ως δώρο και με τον θάνατο ως ευλογία είναι η καλύτερη έκφραση εμπιστοσύνης στο θέλημα του Θεού.(νομίζω, παίζουμε με τις Ελληνικές λέξεις και φράσεις)»

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 60:

«Για τον λόγο αυτόν η προχειρότητα στην διαδικασία διαγνώσεως του θανάτου είναι το ίδιο εφάμαρτη όσο και η επίμονη άρνηση του, όταν συμβαίνει. Η σχολαστική προσπάθεια να απορρίψουμε τον θάνατο, όταν αυτός έχει επέλθει, είναι εντελώς ξένη όχι μόνον προς την ασκητική μας παράδοση αλλά και γενικότερα προς την Ορθόδοξη θεολογία(μα, τι είν’ αυτά που λέτε, α.Μ.!).»

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 61:

«Το γεγονός ότι, προκειμένου να παρατείνουμε για λίγο ακόμη την ζωή μας, οδηγούμαστε στην χρήση τόσο παρεμβατικών μεθόδων και στην αντιμετώπιση τέτοιων προβλημάτων, από μόνο του πρέπει, αντί να δημιουργεί καύχηση για το επίτευγμα, να γεννά ταπείνωση για το κατάντημα.» (εσείς να το δείτε, α.Μ., που είστε σφοδρός υπέμαχος των μεταμοσχεύσεων ανθρωπίνων οργάνων)

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 62:

«Όταν ο εγκεφαλικά νεκρός δεν προορίζεται για δότης, το ερώτημα που τίθεται είναι αν πρέπει να συνεχισθεί ή να διακοπεί η μηχανική υποστήριξη. Κατά την άποψη μας μία πράξη άμεσης διακοπής θα καταστρατηγούσε την συστολή μας ενώπιον του θανάτου, θα περιόριζε τον σεβασμό μας προς αυτόν ως γεγονός που μας ξεπερνά, θα προσέδιδε στον ιατρό την αίσθηση αρμοδιότητος και δυνατότητος να ενεργεί άμεσα ή να παιρνει αποφάσεις που μόνον στον Θεό ανήκουν(δεν κατάλαβα....Όταν είναι δυνητικός δότης δεν ανήκουν στον Θεό οι αποφάσεις;) και θα μεταμόρφωνε τον θάνατο από γεγονός που επισυμβαίνει σε συμβάν που εμείς προκαλούμε. Παρά ταύτα, δεν θα συνέτρεχε κανένας λόγος περαιτέρω επιθετικής(!!!) υποστήριξης(νομίζω σε κάποια φάση θα πρέπει να διαμαρτυρηθούν και αυτοί οι γιατροί και οι εντατικολόγοι και οι νοσηλευτές, με όλα όσα γράφει ο α.Μ.).»

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 63:

«Η συντήρηση τέτοιων περιπτώσεων με όποιο κόστος και τίμημα, αποτελεί έκφραση σεβασμού και πράξης καταξίωσης του ιατρικού λειτουργήματος και των κοινωνιών μας. Απενταντίας, η σκληρή μηχανιστική περιγραφή του ανθρώπου και ο ορθολογιστικός υπολογισμός των υπερ και των κατά πιστοποιούν την απαξίωση τους(εκτός αν είναι δυνητικός δότης· οπόταν, ναι, τον βλέπετε σαν ένα αριθμό, σαν μια επιπλέον εξασφάλιση οργάνων! Στην Ένσταση 28, αναφέρετε κάποιους αριθμούς: ‘200 μοσχεύματα ετησίως και συνεπώς 150 ζώντες’).»

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 64:

«Τις μεταμοσχεύσεις με κανένα τρόπο δεν πρέπει ως Εκκλησία να τις δούμε ως κοινωνική απαίτηση, επιβάλλεται όμως να τις αντιμετωπίσουμε ως ποιμαντική ανάγκη. Αυτή η ποιμαντική διάσταση βλέπει την ανάγκη του λήπτη να κρατηθεί στην ζωή, κυρίως όμως αντικρίζει την δυνατότητα η ευαγγελική αγάπη μέσα από τις μεταμοσχεύσεις να καλιεργηθεί και να γνωρίζει νέες μορφές και εκφράσεις. Υπό την έννοια αυτήν, το επιστημονικό επίτευγμα θα μπορούσε να αποτελέσει και πνευματική ευκαιρία «παροξυσμού αγάπης».(η αγαπολογία συνεχίζεται!) Χωρίς αυτόν τον παροξυσμό οι μεταμοσχεύσεις δημιουργούν περισσότερα προβλήματα από όσα λύνουν.» (όντως βλέπουμε μέγαν παροξυσμό στα γραφόμενα!)

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 65:

«Αλλά και στην ψυχή των συγγενών του δότη οι μεταμοσχεύσεις, εκτός από την προσφορά του οργάνου, συχνά προκαλούν σπάνιας ποιότητος αισθήματα(πάμε τώρα στους συναισθηματισμούς!). Στο πρόσωπο του γνωστού ή άγνωστου στους ίδιους λήπτη βλέπουν την ζωή του αγαπημένου τους προσώπου κάπως να συνεχίζεται. Αισθάνονται πως από την αγάπη τους κάποιος απολαμβάνει το αγαθό της ζωής. Φιλοτιμούνται και αφιερώνουν τον χρόνο, την σκέψη, την διάθεσή τους στην μοναδική ευκαιρία που τους έδωσε η σύγχρονη επιστήμη, τεχνολογία και ιατρική, υπηρετώντας έτσι και άλλους συνανθρώπους μας μέσα από την εμπειρία της δικής τους προσφοράς.»

«Όλα αυτά η Εκκλησία αφ’ ενός μεν πρέπει να τα διακρίνει, αφ’ ετέρου δε να τα προβάλει(μα, πιο πίσω, μας είπετε ότι η Εκκλησία θα πρέπει να κρατήσει ουδέτερη τρόπον τινα στάση) και καλλιεργήσει. Το πεδίο των μεταμοσχεύσεων προσφέρει μοναδικές δυνατότητες και ευκαιρίες προς αυτήν την κατεύθυνση.»

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 66:

«Κατά ανάλογο, λοιπόν, τρόπο θα μπορούσε και σήμερα η Εκκλησία, καθώς διακρίνει δυσκολία σε ορισμένους πιστούς να αποδεχθούν τον εγκεφαλικό θάνατο, να αποφύγει τη σαφή αποδοχή του ως ταυτιζόμενου με τον χωρισμό ψυχής και σώματος (να κρατά δηλ.την στάση που κρατείτε και σεις,‘ήξεις αφήξεις’;). Εξ άλλου κάτι τέτοιο, όπως φαίνεται από τα προαναφερθέντα, ούτε είναι αρμόδια να το επιβεβαιώσει η ίδια επιστημονικά, ούτε φυσικά και μπορεί ως μυστήριο άγνωστο στην φύση του να το προσδιορίσει θεολογικά.(κι αν τελικά δεν ταυτίζεται ο εγκεφαλικός θάνατος με τον βιολογικό, που δεν ταυτίζεται, πού θα σταθείτε εσείς α.Μ.;) Αυτό που μπορεί να κάνει είναι αφ’ ενός μεν να εκφάσει τον σεβασμό της στην επιστημονική άποψη των ειδικών, αφ’ ετέρου δε να υπερβεί το όλο δίλημμα δια της κατά Θεόν αγάπης προς τον πλησίον και φυσικά της κατ’ οικονομίαν αναγνώρισης της ανάγκης των πασχόντων που χρήζουν μεταμοσχεύσεως.»

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 67:

«Απ’ ό,τι φαίνεται, ο Θεός επιτρέπει και διαφορετικό θάνατο(ναι;) από αυτόν που Αυτός θεσμοθέτησε στην φύση, μόνον όταν εμπιστεύεται και μορφή ζωής διαφορετική από αυτήν που στηρίζεται στους νόμους του.(πάλιν παίζουμε με τις λέξεις και τις φράσεις) Τέτοιες μη φυσιολογικές μορφές ζωής προσφέρει η ιατρική (αιμοκάθαρση, χειρουργική, τεχνικά υποστηριζόμενη και παρεμβατική ιατρική). Η φύση δεν ξέρει από τεχνητά όργανα ούτε η χειρουργική διόρθωση ή παρέμβαση είναι πάντοτε φυσιολογικές.»

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 68:

«Απλώς, όταν υπάρχει η αγάπη, επιτρέπονται οι επεμβάσεις και, όπως αυτό που δίνει ζωή είναι η αγάπη, έτσι και αυτό που βεβαιώνει τον θάνατο πρέπει να είναι πάλι η αγάπη για τον συνάνθρωπο και την ζωή. Και, όπως παρεμβαίνουμε στα στοιχεία της ζωής, όταν κυριαρχεί η αγάπη, έτσι και μπορούμε να δώσουμε διαφορετικές εκφράσεις(!) και στον θάνατο(!)(ελπίζω να μην τα διαβάσουν αυτά εγκληματολόγοι, γιατί κινδυνεύουμε!), όταν ανιχνεύουμε ως κίνητρο τον σεβασμό και την αγάπη.»(Αν δεν προσέξουμε, μπορεί να γίνουμε και αδυσώπητοι και επικίνδυνοι! Σεβασμός και αγάπη είναι άλλοθι για ανθρωποκτονία; ‘Την σκότωσα γιατί την αγαπούσα’, έγραφε κάποιος σε ένα του ποίημα(!)

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 69:

«Οι μεταμοσχεύσεις φανερώνουν την φυσική δυσκολία που ως άνθρωποι έχουμε τον θάνατο. Αυτοί που αδιάκριτα τις υποστηρίζουν αισθάνονται επίμονη αγωνία να ζήσει ο λήπτης, δεδομένης της ιατρικής δυνατότητος προς κάτι τέτοιο. Αυτοί που αντιτίθενται στην ιδέα τους δυσκολεύονται να προσυπογράψουν τον θάνατο του δότη(ο νεκρός πεθαίνει;). Οι πρώτοι κινδυνεύουν να χάσουν τον σεβασμό προς τον θάνατο αγαπώντας παθολογικά την ζωή, μπροστά στο ενδεχόμενο του θανάτου. Οι δεύτεροι θυσιάζουν την αγάπη προς τον πλησίον προβάλλοντας νοσηρά τον θάνατο στο σχολαστικό(!) ενδεχόμενο της ζωής. Οι πρώτοι προκρίνουν μια ζωή που μπορεί να συνεχισθεί, ενώ οι δεύτεροι υποστηρίζουν μια ζωή που έχει ήδη λήξει. Οι πρώτοι αρνούνται τον θάνατο που μπορεί να συμβεί -του λήπτη-, ενώ οι δεύτεροι αρνούνται ένα θάνατο που έχει ήδη επέλθει(ή έχει επέλθη ήδη ο θάνατος ή μιλούμε για θανάτωση του δότη· νομίζω, φάσκουμε και αντιφάσκουμε) -του δότη.Ο κίνδυνος είναι οι πρώτοι να μη καταλαβαίνουν τον θάνατο, ενώ οι δεύτεροι να αγνοούν την ζωή. Τελικά, αμφότεροι φαίνεται πως αγνοούν και τα δύο.»(και μόνον αυτοί;)

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 70:

«Η αγάπη εκφράζεται ως μετάγγιση ζωής, «εν τούτω εφανερώθη η αγάπη του Θεού εν ημίν ότι τον υιόν αυτού τον μονογενή απέσταλκεν ο Θεός εις τον κόσμο ινα ζήσωμεν δι’ αυτού». Ο Κύριος ομιλεί για «μείζονα αγάπην» και «περισσόν ζωής».Το «περισσόν» δεν είναι η ζωή που δίνεις ως άνθρωπος στον πλησίον αδελφό σου, αλλα είναι αυτο που λαμβάνεις από τον Θεό ως χάρι, όταν δίνεις την μείζονα αγάπη, δηλαδή την ζωή σου. Η Εκκλησία όχι μόνον δεν μπορει να στερήσει αλλά καλείται να προστατεύσει αυτό το θείο δικαίωμα.»(Η Εκκλησία καλείται να προστατεύσει τον δότη από τον (εκούσιο ή ακούσιο) τερματισμό της ζωής του, αποτρέποντας και την αυτοκτονία και τον φόνο!)

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 71:

«Ταπεινά, λοιπόν, ιστάμενοι ενώπιον του μυστηρίου του θανάτου(αλήθεια;), δια της αγάπης δίνουμε ζωή(και δια της αγάπης αφαιρούμε ζωή! Για τόνομα του θεού, α.Μ.!). Το θέμα δεν έγκειται στο να ζήσει λίγο ακόμη ο δότης ούτε περισσότερο ο λήπτης.(τότε, γιατί όλ’ αυτά;) Το θέμα είναι να ζεί για πάντα η αγάπη.» (αγαπολογία!!!....)

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 72:

«Αι ανωτέρω αγιογραφικαί αναφοραί μεταθέτουν το ηθικόν πρόβλημα των μεταμοσχεύσεων από τον σχολαστικόν προσδιορισμόν του εγκεφαλικού θανάτου εις τον σεβασμόν και την ελευθέραν έκφρασιν του αυτεξουσίου(το αυτεξούσιό μας, α.Μ., δεν είναι αυτόνομο αλλ’ ετερόνομο. Aπόλυτα ελεύθερο αυτεξούσιο έχει μόνον ο άκτιστος Θεός. Εμάς το αυτεξούσιό μας πρέπει να το κατευθύνουμε σύμφωνα με τον νόμο του Θεού).»

«Εις ήν περίπτωσιν λοιπόν θα επεθύμει τις όπως προσφέρη τα όργανά του και αν, ως τινες διατείνονται, ο εγκεφαλικός θάνατος δεν εταυτίζετο με τον οριστικόν χωρισμόν της ψυχής εκ του σώματος, μαζί με τα όργανά του θα προσέφερε και την ζωήν του(Κύριε, ελέησον!). Η πράξις του δεν θα περιείχε μόνον στοιχείον της προσφοράς αλλά αυτό και της αυτοθυσίας.» (Μιλάτε για αυτοκτονία, α.Μ.! Το καταλαβαίνετε αυτό; Eπιδοκιμάζετε, λοιπόν, την αυτοκτονία; Μάλιστα την επιστέφετε και με την λέξη αυτοθυσία; Περιβάλλετε, λοιπόν, τον αυτόχειρα και με στεφάνι;)

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 73:

«Η Εκκλησία σέβεται και εμπιστεύεται την ιατρικήν έρευναν και κλινικήν πράξιν. Διά τον λόγον αυτόν, αν και δεν είναι αρμοδία, θα ημπορούσε να δεχθή την διεθνώς(λάθος!) ομόφωνον(και πάλιν λάθος!) άποψιν ότι ο εγκεφαλικός θάνατος ταυτίζεται με το αμετάκλητον βιολογικόν τέλος του ανθρώπου.»

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 74:

«Ο εγκεφαλικός θάνατος αποτελεί γεγονός οριστικής και ανεπιστρέπτου καταστροφής του εγκεφάλου και κατάστασιν πλήρους απωλείας αισθήσεων και συνειδήσεως(Μιλάτε σαν ψυχολόγος, α.Μ., ή σαν νηπτικός θεολόγος;). Κατ’ αυτόν, η αναπνευστική λειτουργία συντηρείται μόνον μηχανικώς, η δε διακοπή της τεχνητής υποστηρίξεως οδηγεί εις σχεδόν άμεσον παύσιν και της καρδιακής λειτουργίας.» (ασφαλώς! ευχαριστούμε για την πληροφορία· δεν το ξέραμε αυτό. Εύχομαι να μην χρειαστείτε ποτέ οξυγόνο, γιατί θα δείτε τότε ότι είναι το μηχάνημα που θα σας κρατά στην ζωή. Αν σας το διακόψουμε, θα οδηγηθείτε, όχι εις σχεδόν, αλλ’ εις οριστικήν παύσιν της καρδίας)

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 75:

«Αυτό που εις την ουσίαν επιτυγχάνει η τεχνητή υποστήριξις της αναπνοής είναι ότι προσωρινώς αναχαιτίζει την διαδικασίαν της αποσυνθέσεως του σώματος(λάθος!) όχι όμως και την αναχώρησιν της ψυχής(ο αναπνευστήρας ούτε αναχαιτίζει την αναχώρησή της αλλ’ούτε και αναχαιτίζει την παραμονή της».

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 76:

«Επειδή υπάρχει πάντοτε ο κίνδυνος -εις μεμονωμένας περιπτώσεις- απροσεξίας, λάθους ή ασεβείας προς το γεγονός του θανάτου (αφού ο θάνατος δεν έχει σημασία, είχατε πει, α.Μ.!), η Εκκλησία, μαζί με την πλειοψηφίαν του ιατρικού και του νοσηλευτικού κόσμου και των αρμοδίων κοινωνικών φορέων, απαιτεί την εξασφάλισιν της ακριβούς(μα δεν είναι αυτό σχολαστικισμός, όπως αλλού μας κατηγορείτε, α.Μ.;)τηρήσεως των διεθνώς αποδεκτών κριτηρίων διαγνώσεως του εγκεφαλικού θανάτου.»

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 77:

«Τα κριτήρια του εγκεφαλικού θανάτου δεν είναι επαρκή, αν είναι μόνον κλινικά. Πρέπει να προστεθούν και εργαστηριακά (αξονική τομογραφία και ηλεκτροεγκεφαλογράφημα), ώστε να επιβεβαιωθή, κατά το δυνατόν, ουχί μόνον η παύσις των λειτουργιών του εγκεφαλικού στελέχους, αλλά και του φλοιού. Όπου δεν υπάρχει εμφανής αιτία εγκεφαλικής βλάβης πρέπει να επαναλαμβάνωνται αι εξετάσεις δια μεγαλυτέραν επιβεβαίωσιν, ακόμη και αν η τοιαύτη καθυστέρησις οδήγει εις απώλειαν των οργάνων (αν καταστούν μη μεταμοσχεύσιμα είναι η μόνη απόδειξη ότι απέθανε).»(μα, αν είναι να σωθεί μια ζωή, δεν έχει σημασία η προσφορά μιας άλλης, μας είχατε πει).

(σ.σ. Μετά από όλα αυτά τί να πω; Με άφησε εμβρόντητο ο άγιος Μεσογαίας. Τέσσερα πράγματα μόνον θα πω: 1^ον.ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΣ, 2^ον.ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΣ, 3^ον.ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΣ και 4^ον.ΠΛΑΝΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ^[2]).

ΜΕ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ:

Ο π. Παΐσιος ο Αγιορείτης, έχοντας υπόψη του κάποια πράγματα που γινόντουσαν, έλεγε: “Μου έρχεται να πιάσω τα βουνά!” Εμείς είμαστε ήδη πάνω στα βουνά. Θέλω να πω, ότι μου έρχεται να πιάσω τις πόλεις και ν’ αρχίσω να φωνάζω με όλη την δύναμη της ψυχής μου: “Για τόνομα του Χριστού! Σταματείστε αυτό το σατανικό κακό με τις ανταλλαγές ανθρωπίνων οργάνων! Σταματείστε αυτού του είδους τις ανθρωποθυσίες πάνω στον βωμό της επιστήμης. Δώστε τέλος σ’ αυτή την κατά τα άλλα σατανική-ουμανιστική ‘ιδεολογία’ που λέει: “don’t take your organs with you to heaven; God does not need them; we need them here!”[3] (δηλ. ‘μην πάρεις τα όργανά σου μαζί σου στον ουρανό· ο Θεός δεν τα χρειάζεται· τα χρειαζόμαστε εμείς εδώ’). Με άλλα λόγια, “δήλωσε κι εσύ δυνητικός δότης ή υπόγραψε κι εσύ να πάρουν τα όργανα του συγγενή σου που βρίσκεται τώρα στον αναπνευστήρα!”

Πώς εξηγούνται όλ’ αυτά; Γιατί αυτός ο μέγας και ενθουσιώδης αλτρουϊσμός; Πώς αυτή η άνευ προηγουμένου “έξαρση αγάπης”, μάλιστα σε μια εποχή που, κατά τον αψευδή λόγον του Κυρίου μας, “διά το πληθυνθήναι την ανομίαν ψυγήσεται η αγάπη των πολλών”; Πώς εξηγούνται και πώς συμβιβάζονται και τα δύο; Και απαντούμε:

“Βλέπετε μη τις υμάς πλανήση”. Ο σατανάς υποψιάστηκε ότι πλησιάζει το τέλος του και άπλωσε τα πλοκάμια του παντού..., όσους πιάσει! Άρχισε με τον τρόπο αυτό να πιάνει και τους πιστούς μας! «Σκοτώνετε, τους λέει, σκοτώνετε συνεχώς (με τις δόσεις ανθρωπίνων οργάνων) και μην ανησυχείτε· με τον τρόπο αυτό ‘μεταφυτεύεστε στον....παράδεισο!’»

“Κύριε, Κύριε επίβλεψον εξ ουρανού και ίδε και επίσκεψαι την άμπελον ταύτην και κατάρτισαι αυτήν ην εφύτευσεν η δεξιά Σου”.

---

[1] Eπαναλαμβάνω: με συγχωρείτε για το ειρωνικό ύφος. Είμαι όμως γεμάτος αγανάκτηση! Αυτή είναι η αγάπη, για την οποία τόσο πολύ κοπτόμεθα, αρκεί να εξασφαλίσουμε τα πολυπόθητα όργανα του δότη;

[2] βλ. Ένσταση αρ. 10, υποσημείωση 10

[3] αυτό το ‘φέιγ βολάν’ το είδα ο ίδιος προσωπικά αναρτημένο στο Γενικό Νοσοκομείο Λεμεσού και έφριξα. Παντού ‘marketing’· παντού πλύση εγκεφάλου· παντού προσηλυτισμός. Από την θέση μας αυτή διαμαρτυρόμαστε και γι’ αυτή την κατά τα άλλα ανεξέλεγκτη ενέργεια του ως άνω Νοσοκομείου!

______________________________

(Τελευταίο - Μέρος Ζ')

Για ολόκληρο το αρχείο για κατέβασμα σε μορφή pdf και εκτύπωση πατήστε ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΑΣ ΕΙΠΑΝ ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ

Ως διαχείριση των "Αναβάσεων" ευχαριστούμε θερμά τον Πρωτοσύγκελλο π. Δαμασκηνό για την εμπιστοσύνη και την άδεια δημοσιεύσεως του συγγράμματός του.
Τα επόμενα μέρη θα ολοκληρωθούν σε 3 καθημερινές δημοσιεύσεις, και σε κάθε μία από αυτές θα υπάρχει και ολόκληρο το σύγγραμμα σε μορφή pdf για κατέβασμα και εύκολη εκτύπωση.