Ομολογία

Προς τους οικουμενιστές οι οποίοι υποτάχθηκαν τυφλά στους: Δολοφόνους στο όνομα του Θεού παπικούς, προτεστάντες και Μασόνους



του Ελευθερίου Σταματίου, θεολόγου-φιλολόγου, πρ. Λυκειάρχου και πρ. υποψ. διδάκτορος σε δύο διατριβές Φιλοσοφίας-Θεολογίας



Αμφότεροι κήρυξαν και πραγμάτωσαν αναίσχυντα και απάνθρωπα το τέλος του Θεού της αγάπης, αφού πρωτίστως με μυθάρια αντι-ευαγγελικά οικειοποιήθηκαν πάπες και ηγέτες των προτεσταντών την απόλυτη αλλά άκρως απανθρωπιστική εξουσία, τη φασιστική – ναζιστική θα λέγαμε σήμερα.
Ιδεολογικό τους τερατουργικό προπέτασμα ο πλατωναριστοτελι-κός ανέντιμος ολοκληρωτισμός.


Το ευαγγέλιο της δικαιοσύνης, ισότητας, ελευθερίας και ανιδιο-τελούς αγάπης όχι μόνο αγνοήθηκε αλλά και διεστράφει παντε-λώς. Άνσελμος, Ακινάτης και σύμπασα η Δύση φιλοσοφικοθεολο-γούν με βάση τις εξής πλατωναριστοτελικές μεταφυσικές μωρίες, όπως απέδειξε η σύγχρονη επιστήμη και φιλοσοφία:

1ος μύθος-δόγμα είναι η προΰπαρξη όλης της αμετάβλητης αλήθειας ως ιδέες, είδη, ουσίες, όντα, είναι κ.λπ.

2ος μύθος η αυτόματη και απόλυτη ενύπαρξη αυτής της υποτι-θέμενης “αλήθειας”, ακόμη και ό,τι σχετίζεται με το θεό, στο νου μόνο ελαχιστοτάτων προορισμένων φιλοσόφων – βασιλέων - τυ-ράννων – παπικών – προτεσταντών – φασιστών - σταλινιστών είτε εκ θεού (τον οποίο κατασκευάζουν εν συνεχεία υπηρέτη τους) είτε εκ φύσεως είτε εκ προϋπάρξεως της ψυχής τους είτε εκ της ειμαρ-μένης, οι οποίοι ως τοιούτοι ψευδοπαντογνώστες ισχυρίζονται ότι έχουν κάθε δικαίωμα-υποχρέωση να αποκτείνουν, να εξοντώ-νουν, να κακοποιούν τους αντιστεκόμενους στη θεϊκή τάξη, που οι ίδιοι κατασκεύασαν. Η πιό ωμή και βάναυση ανάπτυξη αυτής της εγκληματικότητας βρίσκεται στον Πολιτικό του Πλάτωνα, στο Cur Homo Deus (γιατί ο Θεός έγινε άνθρωπος) του Άνσελμου Κα-ντερβουρίας, στη λίβελλο προς τους άρχοντας του Λουθήρου 1523, στα οποία στηρίχθηκαν φασισμός-ναζισμός και στηρίζεται η νέα τάξη πραγμάτων.

3ος μύθος-δόγμα. Κατ’ αυτούς το 99% των υπολοίπων πολιτών είναι εκτός αυτής της μαντικής, προγνωστικής “αλήθειας”-ιδεών-“φιλοσοφίας”-“θεολογίας” και χωρίς κανένα ανθρώπινο δικαίω-μα.

4ος μύθος-δόγμα είναι η ταύτιση όλης αυτής της προϋπάρχουσας αλήθειας με τα ονόματα, λέξεις, έννοιες, ορισμούς και τέλος με τις εσκεμμένες απάνθρωπες θεωρίες τους, με τα γραπτά κλειστά τους συστήματα, στα οποία κυνικότατα διατείνονται ότι γνωρίζουν τα πάντα από την ουσία του θεού τους μέχρι και την καταστατική θέση του τελευταίου δούλου!


Όλοι λοιπόν αυτοί οι μάντεις κακών ταυτίζουν ετσιθελικά πρώ-τα την όλη αλήθεια-θεό-ιδέες-ουσίες με το νου τους παπαγαλί-ζοντας το «ταὐτό γάρ ἐστι νοεῑν τε καί εἶναι» του Παρμενίδη, το οποίο αποτέλεσε και τη βάση της πλατωναριστοτελικής δυτικής μωρίας, και μετά ταυτίζουν επίσης παρανοϊκότατα το πραγματικό με τα ονόματα-έννοιες, παπαγαλίζοντας υπόρρητα το «ταὐτόν ἐστιν εἶναι και λέγειν». Αυτοί οι δύο ταυτισμοί τα τελευταία πε-νήντα χρόνια με τις προόδους των επιστημών και της ανατρεπτι-κής φιλοσοφίας γελοιοποιήθηκαν, κονιορτοποιήθηκαν από εκατο-ντάδες επιστήμονες και φιλοσόφους.


Σύμπας ο ελληνισμός αρχαίος και χριστιανικός (εκτός από το νεοτερικό της υποτέλειας) μέχρι και το 1453 ανέκαθεν διετράνωνε με το χρυσό κανόνα φιλοσοφίας και γλωσσολογίας ότι «οὐ γάρ ταὐτόν ἐστι τό εἶναι, τῷ λέγεσθαι» .


5ος μύθος-δόγμα. Για όλους αυτούς τους μυθολόγους, εφόσον ο νους τους προκατέχει μυστηριωδώς τα πάντα ακόμη και την τάξη, που δήθεν δημιούργησε ο θεός για να υπηρετηθούν οι ίδιοι και οι κηδεμόνες τους, συνεπάγεται αυτόματα ότι και ο λόγος τους ως αναγκαστικό πόρισμα του παντογνώστη νου τους είναι πάντα ορθός. Αποφαίνεται κυνικότατα ο Αριστοτέλης μετά τον Πλάτωνα και λέει ότι, επειδή ο νους είναι οι πρώτοι και οι τελευταίοι ό-ροι , δηλαδή ο νους είναι τα πράγματα , δια τούτο αναγκαστικό πόρισμα αλάθητο του νου είναι ο λόγος, «ἔστι δ’ ὅρος (ορισμός) μέν λόγος ὁ τό τί ἦν εἶναι σημαίνων (εκείνο που ήταν και είναι σημαίνων) ὁ τοῦ τί ἐστι καί τῆς οὐσίας» . Αυτός ακριβώς είναι και ο υποθετικός, μεταφυσικός, μαντικός, απάνθρωπος στην ανάπτυ-ξή του Ορθολογισμός της Δύσης και σήμερα όλων των Αντιδρα-στικών.


Κατά το 18ο και 19ο αιώνα οι φιλόσοφοι-διαφωτιστές στράφηκαν μετά μανίας κατά της ιδεαλιστικής, λογοκρατικής, νοησιαρχικής μεταφυσικής των παπικών και όντως κονιορτοποίησαν ένα μόνο τμήμα αυτής της παραφροσύνης, διότι και αυτοί άφησαν άθικτους τους μεταφυσικούς μύθους της προΰπαρξης της αλήθειας και της ταύτισης αυτής με τα ονόματα με σκοπό αυτοί τώρα με το θετι-κισμό, εμπειρισμό, υλισμό και επιστημονισμό να ανακαλύψουν τον κρυμμένο θησαυρό και να μας τον παρουσιάσουν και πάλι με τα γραπτά τους κείμενα. Δυστυχώς για όλη την ανθρωπότητα οι γερ-μανοί Κάντιος και Έγελος, προτεστάντες και οι δύο, επανέφεραν τη δυνατότητα απόλυτης γνώσης όλης της προϋπάρχουσας αλή-θειας από τους ίδιους πρώτα και μετά ισχυρίσθηκαν ότι αυτή η αλήθεια διαλεκτικά και προοδευτικά θα ολοκληρωθεί από το γερ-μανικό λαό και έτσι δεινοπάθησε ολόκληρη η ανθρωπότητα απ’ αυτούς τους ολοκληρωτισμούς.


Συμφοιτητής του Έγελου ήταν και ο Μαρξ. Επηρεασμένος και αυτός από τη γερμανική φιλοσοφία γράφει στο δεύτερο πρόλογο της δεύτερης έκδοσης του Κεφαλαίου: «για τον Έγελο η νόηση είναι ο δημιουργός του πραγματικού. Για μένα αντίθετα το ιδεατό δεν είναι παρά το υλικό, μεταφερμένο και μετασχηματισμένο στο αν-θρώπινο κεφάλι». Έτσι και ο Μαρξ αφού πίστεψε ότι ήρθε στο κε-φάλι του όχι μόνο όλη η προϋπάρχουσα αλήθεια αλλά και η μελ-λοντική, αρχίζει και την καταγράφει στη νέα Βουλγάτα το Κεφά-λαιό του, οπότε οι υπόλοιποι άνθρωποι δε θα πρέπει πλέον να σκέπτονται παρά να περιμένουν τη μαμή, που θα φέρει μέσα από την αναγκαιότητα το βασίλειο της ελευθερίας είτε το θέλουν οι άνθρωποι είτε όχι. Ένα είδος ειμαρμένης και πάλι δρα μέσα στον κόσμο, μέσα στις ανθρώπινες υποθέσεις είτε αυτή λέγεται πνευ-ματική-ιδεαλιστική διαλεκτική του Έγελου είτε υλιστική διαλεκτι-κή. Και στις δύο περιπτώσεις πρόκειται για φακιρική, μαντική και προφητική φενάκι-απάτη, την οποία κυνικότατα οι μαρξιστές την ονόμασαν “επιστημονισμό”. Στην πράξη όμως αποδείχθηκε ήδη από το 1990 ότι το βασίλειο της αταξικής κοινωνίας δεν ήταν α-πλώς μια ακόμη φενάκι αλλά μια τυραννία, η οποία προήλθε από έναν άλλο παντογνώστη. Η κοινωνία σαφέστατα πλέον δε θα πρέ-πει να περιμένει κανένα αυτόματο ψευδοπαντογνώστη για να της δώσει συνταγές αλλά θα πρέπει να γνωρίζει επί τέλους ότι οι άν-θρωποι είναι εκείνοι που οφείλουν να αυτοθεσμίσουν την κοινω-νία με δικαιοσύνη, ισότητα, ελευθερία με γνώμονα την ανιδιοτελή αγάπη.


Έκανα αυτή την εκτενή εξιστόρηση του απανθρωπισμού από τον Πλάτωνα στο Μαρξ βασιζόμενος (μετά από μια εικοσαετή έρευνα) σε διατριβή, που πραγματοποίησα στο έργο του μεγάλου Έλληνα, Ευρωπαίου και Παγκόσμιου διανοητή, του Τιτάνα του Πνεύματος του εκ Κωνσταντινουπόλεως Κορνήλιου Καστοριάδη, ο οποίος α-ποκαλεί αυτή τη μεταφυσική φιλοσοφία παραλυτική, συφιλική και θανατηφόρα απάτη και σε μια δεύτερη διατριβή, που αναφέρεται στον ησυχαστή Ιωσήφ Καλόθετο μαθητή και σύναθλο του μέγι-στου ελληνιστή και Ορθοδόξου θεολόγου της εμπειρίας της θεώ-σεως του Γρηγορίου του Παλαμά. Όλοι αυτοί οι ησυχαστές συνοψί-ζοντας τους μεγάλους Έλληνες Πατέρες διέσωσαν για μια πολλο-στή φορά και τη νορμάλ, μη μεταφυσική, τη δημοκρατική, ελληνι-κή φιλοσοφία, γλώσσα και σκέψη και τη θεολογία από αυτόκλη-τους ψευδοπαντογνώστες της πλατωναριστοτελικής μωρίας, τύπου Ευνομίου, Βαρλαάμ και Γρηγορά, οι οποίοι διατείνονταν ότι γνωρί-ζουν αυτόματα ό,τι και ο Θεός, οπότε ο καθένας ήταν πλέον ελεύ-θερος να γράψει οποιαδήποτε παρανοϊκότητα.


Απέδειξε αυτή η έρευνα επιστημονικά και φιλοσοφικά στηριγμέ-νη σε πηγές ότι ο δημοκρατικός ελληνισμός αρχαίος και χριστιανι-κός όχι μόνο απέφυγε τον πλατωναριστοτελικό φασισμό αλλά και τον εξαφάνισε κυριολεκτικά και μετά πάθους μάλιστα από τον ενιαίο κοινό ελληνικό λόγο, διότι απλούστατα αυτός επιδίωκε πρώτα τη στέρηση κάθε ανθρώπινου δικαιώματος στο 99% των πολιτών, οι οποίοι ήδη είχαν και δημιουργήσει πρώτοι στο σύμπαν και ζήσει επί τρεις αιώνες με δημοκρατία, και μετά την υποδούλω-ση των πολιτών στους δήθεν παντογνώστες τυράννους, όπως τους φαντάσθηκαν οι αυλοκόλακες Πλάτων και Αριστοτέλης.

Η Δύση όμως από το δέκατο αιώνα και μετά υποτάχθηκε στους βαρβάρους και αυτοί απαίτησαν μια νέα φιλοσοφία-θεολογία, η οποία να καθαγιάζει τις υπάρχουσες εκεί βαρβαρικές εξουσίες. Ο Άνσελμος ανακάλυψε τον πλατωνιστή Αυγουστίνο και κατασκεύ-ασε το πιο αντιχριστιανικό, πιο απάνθρωπο, πιο αντιεπιστημονι-κό, πιο αντιφιλοσοφικό τερατούργημα, που γράφθηκε ποτέ. Κατ’ αυτό, αφού εξορίσθηκε παντελώς ο Θεός, πέρασαν όλες οι θεϊκές εξουσίες στον αλάθητο πάπα και απ’ αυτόν στους υπόλοιπους εξουσιαστές. Ακόμη και σήμερα με σίδερο και φωτιά ο παπισμός και ο προτεσταντισμός κρατούν αυτή την άκρως απανθρωπιστική τερατουργηματικότητα, που ολοκληρώθηκε με τον αριστοτελιστή Θ. Ακινάτη.


Ο δημοκρατικός ελληνισμός σύσσωμος τον 4ο π.Χ. αιώνα καταδί-κασε τους Πλάτωνα και Αριστοτέλη ως θεωρητικούς της τυραννί-ας . Ο χριστιανικός ελληνισμός κονιορτοποίησε την πλατωναρι-στοτελική μωρία κυρίως στο πρόσωπο του αιρετικού επισκόπου Ευνομίου τον 4ο μ.Χ. αιώνα με τους μέγιστους ελληνιστές και ορ-θοδόξους Καππαδόκες, οι οποίοι έκτοτε έγιναν ο κανόνας και φι-λοσοφίας ανθρωπιστικής και θεολογίας.
Ο Ευνόμιος ως νέος θεοποιός δι’ απάτης διατείνονταν:


1. Ότι γνωρίζει τα πάντα ακόμη και την ουσία, το ιδιαίτερο είναι του Θεού καλύτερα από Εκείνον! Γελοιωδώς αποφαίνεται ότι «ο Θεός σχετικά με την ουσία Του ουδέν πλέον ημών επίστα-ται»! .


2. Αυτήν την απόλυτη γνώση του την στηρίζει στην υποθετική, στη μυθική, στην άκρως αντιεπιστημονική και αντιφιλοσοφική εν τέλει γνώση του ονόματος «αγέννητος», το οποίο είναι κατα-σκεύασμα των Αρειανών, δε συναντάται πουθενά στην Αγ. Γραφή αλλ’ αυτός ισχυρίζεται ότι προέρχεται από το Θεό (όπως κ’ όλα τα ονόματα που επιθυμεί ο Ευνόμιος) και ότι ταυτίζεται με την ου-σία Του!


3. Ακόμη αυτή η υποτιθέμενη ταύτιση αγεννήτου και ουσίας του Θεού καθιστά αυτόματα και πλήρως γνωστή στον Ευνόμιο εκτός από την ουσία αλλά την οντολογική σύσταση του Θεού! Κατά την ίδια παρανοϊκότητα αυθαίρετα χωρίς κανένα έρεισμα ούτε λογικό ούτε αγιογραφικό ταυτίζει επίσης την ουσία του Υιού με το γεννητός, οπότε, αφού γνωρίζει και την οντολογική σύ-σταση του Υιού, αποφαίνεται ότι ο Υιός είναι ετερούσιος του Πα-τρός και κτίσμα Αυτού! Βλέπουμε προφανέστατα εδώ ότι έχουμε μια υποθετική, μυθική, παρανοϊκή απόλυτη ενιαία γνωσιολογία, οντολογία υποταγμένη ευθύς εξαρχής στην παράλογη και αντιε-πιστημονική ονοματολογία. Όμως κατ’ αυτές τις αναπόδεικτες υποθέσεις για ποιά φιλοσοφική ή θεολογική θεμελίωση μπορούμε να μιλούμε, όπως ισχυρίζεται ο κ. Μαρτζέλος; Για ποιά ξεχωριστή γνωσιολογία ή οντολογία ή ονοματολογία του Ευνομίου, όπως τον διαχώρισε ο εν λόγω Καθηγητής; Για ποιά μέθοδο και προϋποθέ-σεις του Ευνομίου έστω και κάπως λογικοφανείς μπορούμε να μι-λάμε;

Μάλιστα και να έχει δίκαιο ο Ευνόμιος κατ’ αυτές και ο Μ. Βασίλειος για τις δικές του προϋποθέσεις, όπως ισχυρίζεται ο ανω-τέρω; Οι υποθέσεις, που αβίαστα μπορούμε να κάνουμε, είναι: ή είναι παντελώς αγράμματος ο εν λόγω καθηγητής ή είναι οπαδός του σχολαστικισμού ακόμη ή είναι εκπρόσωπος του Βατικανού, εφόσον επιχειρεί να βγάλει και το Μ. Βασίλειο και τους Ησυχαστές του Γρ. Παλαμά ότι κακώς κατηγορούν τον Ευνόμιο ότι ταυτίζει ουσία και ενέργεια κτυπώντας έτσι τα μέγιστα προπύργια της Ορ-θοδοξίας. Όμως ο Μ. Βασίλειος και στις δύο περιπτώσεις που πα-ραπέμπει ο καθηγητής: «Πῶς οὖν οὐ καταγέλαστον, τό δημιουρ-γικόν οὐσίαν εἶναι λέγειν; Ἤ τό προνοητικόν πάλιν οὐσίαν; Ἤ τό προγνωστικόν πάλιν ὡσαύτως; Καί ἁπαξαπλῶς, πᾶσαν ἐνέργειαν οὐσίαν τίθεσθαι;» .


Το ίδιο και οι Ησυχαστές σε όλες τις περιπτώσεις που παραπέμπει ο κ. Μαρτζέλος (χωρίς να αναφέ-ρει καμία) τονίζουν ότι η ταύτιση πολλών ονομάτων μεταξύ τους και με τις ουσίες στις οποίες αναφέρονται ταυτοχρόνως κατά τον κοινό ελληνικό λόγο συνεπάγονται και την ταύτιση ουσίας και ενεργείας, εφόσον πολλά απ’ αυτά τα θεοπρεπή ονόματα δηλώ-νουν, περιγράφουν ενέργειες και ιδιότητες .

Όντως ο Ευνόμιος σε άλλες περιπτώσεις δεν ταυτίζει ουσία και ενέργεια του Θεού, μάλιστα από όλα τα θεοπρεπή ονόματα, που τα ταυτίζει με την ουσία του Θεού, αφήνει έξω μόνο τα ονόματα Πατήρ και δημιουργός, τα οποία ταυτίζει με την ενέργεια του Θεού, για να παρουσιάσει τον Υιό μη ομοούσιο αλλά ετερούσιο προερχόμενο από την ενέργεια του Θεού. Φυσικά αυτός ακριβώς ήταν ο σκοπός του Ευνομίου, να παίξει με τα ονόματα για να πα-ρουσιάσει τον Υιό γέννημα-κτίσμα του Πατρός και το Αγ. Πνεύμα κτίσμα του Υιού, δημιουργώντας έτσι ιεραρχικά πρώτο, δεύτερο και τρίτο Θεό! Μάλιστα για να καταστήσει την Αγία Τριάδα υπο-χείριό του ο χριστομάχος την ενέργεια του Πατρός την τελειώνει στο κτίσιμο του Υιού, έτσι ο Θεός δε σχετίζεται πλέον προς τον κόσμο με την άκτιστη ενέργεια του Πατρός αλλά με την κτιστή ενέργεια του Υιού και κυρίως του Αγ. Πνεύματος! Καθαρές θέσεις και του Βατικανού και των αντιησυχαστών. Ο Γρηγόριος Νύσσης, που κονιορτοποίησε την απάτη του Ευνομίου μετά το Μ. Βασίλειο, ρωτάει «… τίς ἐνέργεια τῶν ἔξωθεν παρεπομένων τόν Υἱόν ἀπειργησάτο» Και συνεχίζει εάν « … οὐκ ἔστιν ἐν τῇ ἰδίᾳ οὐσίᾳ, ἡ τῷ Θεῷ μέν παρεπόμενη ἐνέργεια, τόν δέ Υἱόν ἐργαζομένη, τίς οὕτω τυφλός, ὡς μή συνιδεῖν τήν τῆς βλασφημίας κατα-σκευή, ὅτι πρός αὐτήν τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν ἄρνησιν ὁ σκοπός αὐτοῦ βλέπει» ; Πάντως σχετικά με τις παρεπόμενες ενέργειες και τα προσφυή ονόματα του Ευνομίου όπως είναι διατυπωμένες «οὐδέν γάρ ἁπλῶς οὕτως ἐκ τῶν εἰρημένων ἐστι μαθεῖν».

Για να μειώσει έτι περισσότερο ο Ευνόμιος το Σωτήρα, τον θεωρεί κατώτερο από τη δική του αντιληπτική ικανότητα του νου! Και κατ’ αυτό τον παραλογισμό του θεωρεί ότι όλα τα θεοπρεπή ονόματα της Αγ. Γραφής, που αναφέρονται στο Σωτήρα Χριστό, δεν έχουν κυριολεκτική αξία αλλά μειωτική, «οὐ γάρ συμμετέχει καί τῆς ἀξίας ἥν ἐμφαίνει τῶν ὀνομάτων ἡ δύναμις» . Βάσει των ανωτέρω αυτοαναιρείται για πολλοστή φορά ο “φιλόσοφος” του κ. Μαρτζέρου Ευνόμιος και πρόδρομος του Άνσελμου ως εξής: Ισχυ-ρίζεται λοιπόν αυτός ότι ο Πατήρ τελείωσε με τον κόσμο μετά το κτίσιμο του Υιού, ο Υιός εν συνεχεία είναι ο δημιουργός των κτι-σμάτων και των ονομάτων. Είπε πουθενά ο Κύριος στους ανθρώ-πους ότι αυτή η εκατοντάδα των ονομάτων θα έχει κυριολεκτική αξία για τον Πατέρα και θα ταυτίζονται με την ουσία Του, ενώ η ίδια εκατοντάδα για μένα θα έχει μειωτική αξία ή ακόμη χειρότε-ρη για το Αγ. Πνεύμα; Αν επικρατούσαν οι εξωφρενικότητες του Ευνομίου δε θα διαστρέφετο μόνο η Καινή Διαθήκη αλλά θα κατα-στρέφονταν και ο κοινός ελληνικός λόγος και η γλώσσα και η επι-στήμη και η φιλοσοφία.


Ο π. Ι.Ρωμανίδης, ο προφήτης της Ορθοδοξίας δια μακρών, επα-νειλημμένα και εγκαίρως προειδοποίησε και τον κ. Μάρτζιλο και τη θεολογική σχολή Θεσ/νίκης για τις αιρετικές θέσεις του Ευνο-μίου. Εν τούτοις όχι μόνο δεν εισακούσθηκε αλλ’ αντιθέτως συκο-φαντήθηκε ότι αυτός μαζί με τον Μ. Βασίλειο και τους περί το Γρ. Παλαμά ησυχαστές κατηγορούν κακώς τον Ευνόμιο, ότι ταυτίζει ουσία και ενέργεια του Θεού. Αυτός φυσικά ήταν και ο απώτερος συνειδητός σκοπός τουλάχιστον του κ. Μαρτζίλη να μειωθούν τα προπύργια της Ορθοδοξίας (Μ. Βασίλειος, Ησυχαστές, κ΄ π. Ι. Ρω-μανίδη) και να δικαιωθεί έστω εν μέρει ο Ευνόμιος, ο πατέρας ό-λων των αιρετικών της Δύσης, Αυγουστίνος, Ανσέλμου, Ακινάτη κ.λ.π. Αγανακτισμένος για πολλοστή φορά ο π. Ι. Ρωμανίδης απο-φαίνεται δικαιότατα εν τέλει ότι όλοι οι της θεολ. σχολής Θεσ/νίκης είναι επικίνδυνα αιρετικοί και εγγράμματοι δια τούτο πρέπει να κλείσουν τη σχολή.


Όμως οι Καππαδόκες επανεξετάζοντας ολόκληρο τον ελληνισμό κονιορτοποίησαν το μύθο των ιδεών-ουσιών, της πρόγνωσης αυτών από μερικούς βλαμμένους και της ταύτισης του πραγματικού με τα ονόματα. Μέσα από χιλιάδες σελίδες αποφάνθηκαν οι μέγιστοι ανθρωπιστές ότι:


1. Καμιά αλήθεια, ιδέα-ουσία κ.λπ. ούτε προϋπάρχει ούτε ενυ-πάρχει εκ των προτέρων στο νου κανενός βλαμμένου. Υπάρχει βεβαίως για την Ορθοδοξία η όλη αλήθεια στον τριαδικό Θεό, ό-μως απόλυτη πρόσβαση σ’ αυτή δεν μπορεί να έχει κανείς ετσιθε-λικά, μαντικά και αυτόματα, χωρίς τη θέληση, τη βοήθεια και το φωτισμό Εκείνου, χωρίς τις προϋποθέσεις που έθεσε ο Ίδιος, χωρίς την εμπειρία της θεώσεως και χωρίς την τήρηση της ανιδιοτελούς αγάπης.


2. Καμιά ενιαία επιστήμη, καμιά ενιαία γνωσιολογία-οντολογία, καμιά τάξη του κόσμου και των ανθρωπίνων υποθέσεων ούτε προϋπάρχει ούτε ταυτίζεται με το νου κανενός βλαμμένου.


3. Κανένα όνομα ούτε προϋπάρχει ούτε ταυτίζεται με το πραγ-ματικό ούτε δημιούργησε τα ονόματα ο Θεός.


4. Τα πάντα (ιδέες, είδη, ουσίες, επιστήμες, φιλοσοφία, ονόματα, αξίες, αρετή, ηθική, καλό, δίκαιο, ισότητα, ελευθερία, ανθρωπι-σμός και τα τερατουργήματα πόλεμος, φόνος, απανθρωπισμός κ.λπ.) προέρχονται από την ανθρώπινη ΕΠΙΝΟΙΑ (επινόηση-δημιουργικότητα). Αυτά ακριβώς υποστηρίζουν ήδη εδώ και πενή-ντα χρόνια επιστήμη και φιλοσοφία. Περιμέναμε εδώ και είκοσι τέσσερις αιώνες την πρόοδο των επιστημών, λέει ο μέγας Καστο-ριάδης, για να γελοιοποιήσει τον πλατωναριστοτελικό απανθρω-πισμό της Δύσης. Τον τηλεφώνησα όσο ζούσε και του είπα ότι οι συμπατριώτες του Καππαδόκες πριν δεκαέξι αιώνες έλεγαν αυτά τα ίδια και πολλά περισσότερα απ’αυτά που λέει η σύγχρονη αν-θρωπιστική επιστήμη και δέχθηκε να του προσκομίσω τα σχετικά κείμενα του Μ.Βασιλείου και Γρ. Νύσσης. Μας πρόλαβε όμως ο αιφνίδιος θάνατός του.


Οι Έλληνες Πατέρες και οι ησυχαστές οι περί το Γρ. Παλαμά και ο Ιωσήφ Καλόθετος ακολούθησαν πιστά τους μοναδικούς Καππα-δόκες, επειδή Βαρλαάμ, Ακίνδυνος και Γρηγοριάς ισχυριζόμενοι και πάλι ότι εκείνο που υπάρχει στο νου του Θεού ενυπάρχει εκ των προτέρων, αυτομάτως, χωρίς μάθηση και άσκηση και στο δικό τους νου, οπότε και αυτοί ως παντογνώστες πλέον και έλε-γαν ό,τι ήθελαν και κήρυξαν το αχρείαστο του Θεού και αυτοοι-κειοποιήθηκαν τη δικαίωση και τον αγιασμό και στράφηκαν μετά μανίας σε κάθε εμπειρική γνώση και ιδιαίτερα κατά της εμπειρίας της θεώσεως και απαιτούσαν από τους πάντα ελεύθερους ορθοδό-ξους να τους υπακούσουν ως αλάθητους. Ο ελληνισμός συνήλθε και πάλι επί τω αυτώ το 1341, 1347 και 1351 και αφού αποκάλυψε δημοσίως την ψευδοπαντογνωσία των νέων βλαμμένων, διέσωσε για μία άλλη φορά και την ελληνική ανθρωπιστική φιλοσοφία, τον κοινό λόγο, τη θεολογία της εμπειρίας και τη φάτιν (νοηματοδό-τηση) της ελληνικής γλώσσας.


Στη Δύση όμως οι λαοί υποταγμένοι στους βαρβάρους, αφού δεν είχαν ήδη από τον 8ο μ.Χ. αιώνα κανένα ανθρώπινο δικαίωμα, πο-λύ δε περισσότερο δεν είχαν εκείνο της γνώμης, οπότε καλόγεροι και επίσκοποι του πάπα μειονεκτικά άτομα με συμπλεγματική αναπηρία προερχόμενα από τη βαρβαρική αλητεία (όπως απέδει-ξαν π. Ι.Ρωμανίδης και Χρ. Γιανναράς) ανέλαβαν να κατασκευά-σουν μια νέα εκδοχή του Χριστιανισμού τελείως αντίθετη και προς την Αγ. Γραφή και προς την Ορθοδοξία και προς τον κοινό ανθρω-πιστικό ελληνικό λόγο.


Πρώτα ο Καρλομάγνος και μετά όλοι οι πάπες ήθελαν την ολο-κληρωτική (φασιστική) εξουσία και επί της ζωής των πολιτών. Το κύριο ιδεολογικό μύθευμα βρέθηκε στον πλατωνιστή Αυγουστίνο. Εκείνος που συνόψισε τα μυθεύματα Πλάτωνα και Αυγουστίνου σ’ ένα άκρως αντιχριστιανικό και απάνθρωπο και αντιεπιστημονικό τερατούργημα ήταν ο Άνσελμος Καντερβουρίας (1033-1109) στο Cur Homo Deus (γιατί ο Θεός έγινε άνθρωπος).


Και αυτός προσβληθείς από τη βλάβη της αυτόματης μεταφυσι-κής ψευδοπαντογνωσίας γράφει το προαναφερθέν απάνθρωπο μυθιστόρημα, στο οποίο υποτάσσει το Θεό της δικαιοσύνης, ισότη-τας, ελευθερίας και αγάπης σε εκατόν εφτά (107) «λογικές ανα-γκαιότητες» δανεισμένες από το βαρβαρικό περίγυρό του για να δικαιώσει «φιλοσοφικοθεολογικά» την ήδη εξαγγελθείσα ολοκλη-ρωτική –τυραννική απόλυτη εξουσία του συγχρόνου του πάπα Γρηγορίου Ζ’ (1073-1085) στον «περίφημο» Dictatus και επί του καίσαρα, που οφείλει να του φιλά τα πόδια!


Αυτός ο πατέρας του σχολαστικισμού – παπισμού, της πυράς, του σφάξτε τον Λουθήρου, του φασισμού-ναζισμού μυθιστορεί παρανοϊκά και κατασκευάζει ένα βαρβαρομορφικό-φασιστικό Θεό εξόριστο μεν παραχωρήσαντα όμως εκ των προτέρων και την τυ-ραννική εξουσία στους πάπες και την αυτόματη αγιοσύνη του. Κατά τις υπαγορεύσεις της ανεστραμμένης «λογικής» του ο Θεός δημιούργησε μία ΤΑΞΗ, τα πάντα είναι προδιαγεγραμμένα σ’αυτή από το Θεό μέχρι και την καταστατική θέση των δουλοπά-ροικων. Ο πάπας και ο καίσαρας έχουν το δικαίωμα αλλά και την υποχρέωση της επιβολής αντιποίνων προς διαιώνιση της προϋ-πάρχουσας τάξης, όπως την κατασκεύασαν τότε οι βάρβαροι κα-τακτητές.


Αυτό ακριβώς είναι το δια ταύτα αυτού του φασιστικού – απαν-θρωπιστικού τερατουργήματος. Όμως, για να υπάρχει και κάποια αληθοφάνεια θεοποιεί τη φενακισμένη «λογική» του ως πλατωνα-ριστοτελιστής, και αφού ισχυρίζεται κυνικότατα ότι η «ανθρώπινη λογική καθορίζει το μέτρο εκείνου που επιτρέπεται να είναι ή να μην είναι στο Θεό» ,υποτάσσει ακολούθως το Θεό σε εκατόν εφτά αναγκαιότητες και σε άλλα τόσα «πρέπει» ή «δεν πρέπει» ή «οφείλει» ή «δεν οφείλει» ο Θεός, μέχρις ότου, αφού κηρυχθεί το τέλος και η παντελής εξορία του, να παραμείνει μόνο το δικαίωμα – υποχρέωση του πάπα να καίει αθώους, επιστήμονες, αναγνώστες της Αγίας Γραφής, εξομολογούμενους, οπωσδήποτε και τους αιρε-τικούς και τους αλλόθρησκους και όποιον δεν του φιλούσε τα πό-δια!


Μυθιστορεί βαρβαρομορφικά ο Άνσελμος και λέει: (οι παραθέ-σεις είναι από το μνημονευθέν έργο του Δ. Τσελεγγίδη).

1. Η αμαρτία των πρωτοπλάστων προσέβαλε τη θεία τιμή, τάξη και δικαιοσύνη! Τη δικαιοσύνη του Θεού την ταυτίζει με την ου-σία Του , όπως ο Ευνόμιος ταύτιζε ουσία και αγέννητος στο Θεό.

2. Δια τούτο οργίστηκε ο Θεός και, αφού τιμώρησε όλο το ανθρώ-πινο γένος με την παράδοσή του πρώτον στο σατανά και μετά στο θάνατο, απαιτούσε ικανοποίηση για την προσβολή!

3. Ο Θεός δεν μπορούσε να συγχωρήσει τον άνθρωπο με μόνη την ευσπλαχνία του, διότι κάτι τέτοιο θα καταργούσε τη θεία δικαιο-σύνη του, που ταυτίζεται με την ουσία του!

4. Ο άνθρωπος δεν μπορούσε να εξοφλήσει αυτή τη μεγάλη προ-σβολή, δια τούτο έπρεπε να βρεθεί κάτι ανάλογο με το μέγεθος της προσβολής, για να ικανοποιηθεί ο θυμός του Θεού!

5. Δια τούτο ο Υιός του γίνεται άνθρωπος για να προσφέρει τη μέ-γιστη ικανοποίηση στο Θεό Πατέρα με τη σταυρική θυσία του!

6. Ο Θεός ως «σαδιστής πατέρας» ευχαριστείται και ικανοποιείται με τον τραγικό θάνατο του Υιού του . Όλες αυτές τις παρανοϊκό-τητες ο καθηγητής τις παρουσιάζει ως έχουν στον Αυγουστίνο.

7. Μετά την «ικανοποίησή» του ο Θεός βραβεύει τον Υιόν του με μία αξιομισθία «αναγκαστικά»!

8. Ο Υιός ως θεάνθρωπος δεν χρειάζεται αυτή την αξιομισθία και δια τούτο την παραχωρεί στον πάπα!

9. Έτσι επήλθε γι’αυτούς το πολυπόθητο τέλος του Θεού, εφόσον ο Θεός ικανοποιήθηκε, ο Υιός ικανοποίησε και ο πάπας ως παντοδύ-ναμος πλέον σώζει όποιον θέλει πουλώντας την αξιομισθία του Χριστού και των αγίων ή καταδικάζει αυτοκράτορες, επιστήμονες και πολίτες!

10. Δια τούτο η Ανάσταση, η Ανάληψη του Κυρίου και η επι-φοίτηση του Αγίου Πνεύματος δεν έχουν καμία ιδιαίτερη ση-μασία για τη σωτηρία του ανθρώπου, μέχρις ότου προτεστάντες μωρολόγοι ψευδοπαντογνώστες αρνήθηκαν παντελώς και την α-νάσταση και τα θαύματα του Κυρίου Ιησού με τελευταίο τον ημέ-τερο μεταφυσικό ουρανοδρόμο Στ. Ράμφο.

11. Για ολόκληρο τον παπικοπροτεσταντικό απανθρωπισμό οι απλοί πολίτες είναι εκτός αυτής της «σωτηρίας» και της ικανο-ποίησης – αξιομισθίας ή του απόλυτου διπλού προορισμού «της πιο βάναυσης αναίρεσης της αγάπης του Θεού και της ελευθε-ρίας του ανθρώπου» , οπότε αναιρείται το θέμα της ευθύνης του ανθρώπου είτε αντικειμενικά είτε υποκειμενικά (τούτο ισχύει για όλα τα ολοκληρωτικά συστήματα, λέει ο Καστοριάδης, από τον Πλάτωνα μέχρις τους Έγελο και Μαρξ για τους οποίους νόμοι προαιώνιοι δρουν ανεξάρτητα από τη θέληση των ανθρώπων για το καλό των ανθρώπων)!

12. Κατ’αυτό το ρατσισμό οι πάπες, οι κληρικοί, οι καλόγεροι και οι εξουσιαστές τους, όπως και οι μεταρρυθμιστές με τους θεο-λόγους τους και τους ηγεμόνες είναι de Facto και de juri απόλυτα σεσωσμένοι, οι υπόλοιποι πολίτες πρέπει από την αρχή και πάλι να ικανοποιήσουν το «σαδιστή πατέρα» που διψάει ακόρεστα την ικανοποίηση της δικαιοσύνης του και ευφραίνεται από το βασανισμό των αμαρτωλών στην κόλαση . Έτσι για τους απλούς πιστούς επανέρχεται το χρέος προς τον αμείλικτο τιμωρό, αυτός πλέον δεν είναι ο εξορισθείς θεός αλλά η πρωτόγνωρη τυραννία του παπισμού, η οποία επιβάλλει «επιτίμια» αβάστακτα ή πουλάει την αξιομισθία σε καλές τιμές ή εκτελεί δια της πυράς αιρετικούς, επιστήμονες και εξομολογούμενους ακόμη.


Οι επίσκοποι προερχόμενοι από τη στρατιωτική αλητεία συγκρο-τούσαν κάθε χρόνο σε κάθε τόπο «πνευματικό δικαστήριο». Υπο-χρέωναν τους Decani να καταδώσουν τους αμαρτωλούς, τους ο-ποίους εκτελούσαν δημοσίως! Μέχρι το 1941-45 πολύ χειρότερες φρικαλεότητες διέπραξε το απάνθρωπο Βατικανό κατά των Σέρ-βων της Κροατίας!


Το ίδιο ακριβώς ο προτεσταντισμός, που υιοθέτησε το προαναφερ-θέν τερατούργημα Αυγουστίνου-Άνσελμου και Ακινάτη, που έγινε επίσημο δόγμα στις συνόδους Α’ και Β’ Βατικανού, ακολουθεί την προσταγή του Λουθήρου προς τους ηγεμόνες να σφάξουν τους επαναστάτες χριστιανούς το 1524 και όσους περισσότερους εξο-ντώσουν τόσο καλύτερα θα κερδίσουν τον Παράδεισο! Η αιματο-χυσία είναι προτιμότερη και από τις προσευχές! Οπότε η φιλοσο-φικοθεολογική απόλυτη προσταγή παπικών και προτεσταντών είναι: το κάψτε και σφάξτε στο όνομα του Χριστού, που εφαρμό-σθηκε δυστυχώς μέχρι πρόσφατα τόσο στο Βελιγράδι όσο και στη Βαγδάτη!


Όλοι αυτοί οι δολοφόνοι του Θεού και των ανθρώπων σήμερα με τον οικουμενισμό και την πανθρησκεία απαιτούν από τους εναπο-μείναντες ελάχιστους Ορθοδόξους να «συμβιβαστούν» προς τον προαναφερθέντα αντιχριστιανισμό, να μην καταγγέλλουν τη δια-στροφή και αντιστροφή του ευαγγελίου, να μη μάχονται κατά του άκρατου απανθρωπισμού, να μη μιλάνε για θέωση και για ανιδιο-τελή αγάπη.

Ο Θεός όμως της αγάπης φανέρωσε και πάλι μέσα από τις επιστή-μες και τη φιλοσοφία ότι ο πλατωναριστoτελισμός που ήδη είχε παραγελοιοποιηθεί στην καθ’ ημάς Ανατολή από τους Μεγάλους Έλληνες Πατέρες στα πρόσωπα των παρανοϊκών Ευνομίου, Βαρ-λαάμ, Ακίνδυνου και Γρηγορά, είναι μια απάνθρωπη μωρία, η ο-ποία έφθασε στα όρια του εγκλήματος από τους ψευδοπαντογνώ-στες Αυγουστίνο, Άνσελμο, Ακινάτη, Λούθηρο, Έγελο και Μαρξ (ο προτελευταίος είναι ο πατέρας του ναζισμού-φασισμού και ο τε-λευταίος του σταλινισμού).


Στην Ελλάδα η επιστημονική και φιλοσοφική κονιορτοποίηση της απάνθρωπης μεταφυσικής ήρθε (εκτός των πανεπιστημίων) από τον Έλληνα, Ευρωπαίο και Παγκόσμιο Διανοητή τον κ. Κ. Καστο-ριάδη, τον οποίο ακολουθούν πολλές σχολές ήδη του εξωτερικού και κυρίως της Γαλλίας. Πολλοί υπήρξαν οι πρόδρομοι του κατά της μεταφυσικής με πλησιέστερο τον Καρλ Πόππερ .


Είδαμε ότι οι αιρετικοί Ευνόμιος, Βαρλαάμ, Ακίνδυνος και Γρηγο-ράς ισχυριζόταν κυνικότατα ότι γνωρίζουν και την ουσία του Θεού καλύτερα από Εκείνον με αποτέλεσμα ο καθένας από τη σκοπιά του να υποκαθιστά το Θεό ως υπηρετικό του άλλοθι. Όμως, ο αν-θρωπιστικός ελληνισμός με ηγέτες τους μεγάλους Έλληνες Πατέ-ρες δεν ήταν διατεθειμένος να υποταχθεί σε κανένα ψευτοπαντο-γνώστη. Η επιστήμη, η φιλοσοφία, η θεολογία και η κοινωνιολογία ήταν υπόθεση όλων των πολιτών, οι οποίοι ήταν ελεύθεροι να επι-λέξουν ό,τι ήθελαν από τη θύραθεν παιδεία, όπως επίσης ήθελαν η υπόθεση του χριστιανισμού να παραμείνει ανόθευτη από τον κάθε ψευδοπαντογνώστη, για να δύνανται ανά πάσα στιγμή να είναι σε θέση να γνωρίζουν τι είναι του Χριστού και τι των μετα-φυσικών αυλοκολάκων.


Στη Δύση όμως οι λαοί δεν ήταν ελεύθεροι για να έχουν λόγο, δια τούτο ο Άνσελμος, ο οποίος γνώριζε το Θεό καλύτερα από Εκείνον, όπως ακριβώς και ο Ευνόμιος, Βαρλαάμ και Γρηγοράς, δεν σταμά-τησε σε κάποιες μόνο παρερμηνείες της Καινής Διαθήκης αλλά, αφού με ηλίθια μυθάρια εξόρισε παντελώς το Θεό, κατέστησε τον πάπα τύραννο των πάντων εν ονόματι αυτού του εξορισμένου Θεού! Οι προτεστάντες και όλα τα εξουσιαστικά κέντρα ακολού-θησαν τον Άνσελμο και τον Ακινάτη. Οι διαφωτιστές δε γνώριζαν ούτε γνωρίζουν και αυτοί και εμείς την Ορθοδοξία και έτσι αναζή-τησαν τη σωτηρία των ανθρώπων στην αθεΐα. Μη γνωρίζοντες όμως και αυτοί ότι πίσω από τους Άνσελμο – Ακινάτη και την πυ-ρά ή το σφάξτε του Λουθήρου δεν υπήρχε ο Θεός της ανιδιοτελούς αγάπης αλλά ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης έπεσαν και αυτοί θύμα-τα της απανθρωπιστικής μεταφυσικής αυτών.


Δυστυχέστατα και οι δύο θεολογικές σχολές της Ελλάδος κινού-νται μέσα και στη μεταφυσική αυτή και μέσα στο δυτικό δήθεν επιστημονισμό παπικών και προτεσταντών.


Εξαίρεση αποτέλεσε μόνο ο αείμνηστος π. Ι. Ρωμανίδης, ο Χρ. Γι-ανναράς και ο νέος ομολογητής Δ. Τσελεγγίδης. Ακόμη και πολλοί αγωνιστές του αντιοικουμενισμού (με τους οποίους απερίφραστα συντάσσομαι) δεν έχουν ξεκάθαρη θέση σχετικά με την πλατωνα-ριστοτελική μωρία, τη στιγμή που όλοι οι Άγιοι της εκκλησίας ε-ρωτούν: ουχ εμώρανε ο Θεός την σοφία του κόσμου τούτου;

Αν κάποιος δέχεται αυτή την επιστημονική διαπίστωση, δεν κατάλα-βε ούτε τους Καππαδόκες ούτε το Γρ. Παλαμά ούτε τη μετανεοτε-ρική επιστήμη-σκέψη, οπότε ζη και κινήται μέσα στο ιδεολογικό νεκροταφείο του οικουμενισμού.