Ομολογία

Ναι και Όχι

στο ζήτημα της λεγομένης

δωρεάς σώματος οι παπιστές

Σε σχόλιό της η ουνιτική εφημερίδα του Ουνιτη Σαλαχα θέλει να εμφανιστεί στη επικαιρότητα και να πάρει θέση στο πολυσυζητούμενο θέμα της λεγομένης δωρεάς σώματος.

Όπως έχουμε γράψει πολλές φορές στο ζήτημα αυτό τα πράγματα είναι ξεκάθαρα:

Ή ναι ή όχι.

Και ναι και όχι δεν χωράει, είναι εκ του πονηρού.

Κι όμως στο ειρημένο σχόλιο ο ουνιτισμός στην Ελλάδα λέει και ναι και όχι, για να δείξει για άλλη μια φορά ότι κοροϊδεύει την κοινωνία.

Και πιο συγκεκριμένα στο προαναφερθέν σχόλιο της ουνιτικής εφημερίδας αναγράφονται:

«Ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός (Ε.Ε.Σ.)... εξακολουθεί την εκστρατεία του για την εξεύρεση δωρητών, ενώ σε πολλά νοσοκομεία μας μεγαλώνουν οι κατάλογοι εκείνων που περιμένουν μια μεγάλη ευκαιρία για να σώσουν ή να βελτιώσουν την υγεία τους. Ειδικά έντυπα του Ε.Ε. Σ. κυκλοφορούν, όπου υπογράφονται σχετικές δηλώσεις, με τις οποίες πολλοί δηλώνουν την προθυμία τους να γίνουν δωρητές οργάνων του σώματος σε περίπτωση κατά την οποία υποστούν ένα δυστύχημα στη ζωή τους, χωρίς βέβαια να θέτουν σε κίνδυνο τη δική τους ζωή».

Και το παπικό σχόλιο ευθύς αμέσως.

«Η τελευταία αυτή προϋπόθεση (δηλαδή να μην κινδυνεύει η ζωή του δωρητού) είναι ουσιαστική και απολύτως απαραίτητη για την δωρεά ζωτικών οργάνων του σώματος.

Ο Χριστιανισμός (σ.σ. δηλ. ο παπισμός), χάρη σ’ αυτήν την προϋπόθεση, όχι μόνο δεν εμποδίζει αυτές τις δωρεές, αλλά παρέχει όλα τα κίνητρα της χριστιανικής αγάπης, που οδηγούν σ’ αυτές τις δωρεές.

Διεθνείς νομικές και γραπτές συμβάσεις συμφωνούν με τις επιταγές της θρησκείας μας».

Οι παπιστές με το σχόλιό τους αυτό ή δεν ξέρουν ή κάνουν πως δεν ξέρουν τη βασική ιατρική προϋπόθεση, ότι η αφαίρεση των ζωτικών οργάνων από τον άνθρωπο γίνεται εφόσον ο αυτός ζει και αναπνέει, έστω και αν βρίσκεται σε κατάσταση που ιατρικώς χαρακτηρίζεται ως κλινικός θάνατος.

Αν ο δωρητής πεθάνει, τα όργανα είναι άχρηστα. Επομένως αυτός που συγκατατίθεται να δώσει όργανα δεν πεθαίνει από φυσικό θάνατο, αλλά από την αφαίρεση των οργάνων του.

Έτσι ο μεν λεγόμενος δωρητής ουσιαστικά επισπεύδει το θάνατό του μέσω των ιατρών (= αυτοκτονεί), οι δε ιατροί επιτελούν εν γνώσει τους δολοφονία.

Διότι κανένας δεν ξέρει αν ο τραυματίας θα επανέλθει ή όχι στη ζωή.

Οι δύο πράξεις, επίσπευση του θανάτου και δολοφονία απαγορεύονται ρητώς από το νόμο του Θεού.

Πως λοιπόν ο παπιστής σχολιαστής λέει ότι η δωρεά είναι εκδήλωση χριστιανικής αγάπης;

Κανένας δεν εξουσιάζει τη ζωή του.

Την εξουσιάζει μόνο Αυτός που την έδωσε στον άνθρωπο.

Και Αυτός ξέρει μόνο πότε και πώς τελειώνει η ζωή του κάθε ανθρώπου.

Ιδού η διγλωσσία των παπιστών και στο ζήτημα αυτό.

Ποτέ δεν παίρνουν ξεκάθαρη θέση.

Και σε κανένα θέμα.

Σήμερα λένε, αύριο αθετούν.

Ανάλογα με το «φως» που παίρνουν, όπως οι χιλιαστές.

Ποτέ δεν έχουν διαφάνεια στις γνωματεύσεις τους.

Η ιστορία τους είναι ιστορία αέναων παλινδρομήσεων.

Αν ληφθεί υπ’ όψιν ότι το μεν Κράτος επιδιώκει, και με καταναγκαστικούς ακόμη τρόπους, να θεωρούνται όλοι οι τραυματίες σε τροχαία δωρητές (αυτό σημαίνει η κατάκριτη και δολοφονική εικαζόμενη δωρεά), ο δε Θεός το απαγορεύει, τότε οι παπιστές είναι και με το κράτος και με το Θεό, και με το σκοτάδι και με το φως, και με την αλήθεια και με το ψέμα, και με τη ζωή και με το θάνατο.

Ουσιαστικά ο παπισμός είναι με τον κόσμο, διότι πάντα είναι κοσμικοί.

Και δεν είναι με το Θεό, διότι ποτέ δεν ήταν με το Θεό.

Αυτή είναι η μάσκα της υποκρισίας κι έτσι πλανούν οι πλάνοι τους αφελείς.

Αλλ’ είναι περιττό να τονιστεί για άλλη μια φορά ότι ένας Χριστιανός ποτέ δεν μπορεί να είναι δωρητής οργάνων σώματος.

Και ως εκ τούτου το ασφαλέστερο είναι να έχει πάντα μαζί με την ταυτότητά του ή με αλυσίδα κρεμασμένη στο λαιμό του ζελατοποιημένη μία δήλωσή του ότι με κανέναν τρόπο δεν δέχεται να θεωρηθεί δωρητής οργάνων και να του αφαιρεθούν όργανα.

Τα άλλα όλα περί χριστιανικής αγάπης είναι εκ του πονηρού.

Εκδηλώνει κανείς αγάπη δίνοντας κάτι δικό του, όχι κάτι ξένο.

Το σώμα μας είναι του Θεού, δεν είναι δικό μας.

Και το ορίζει εξ ολοκλήρου Εκείνος.

Απο το περιοδικο ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ Οκτωβριου 2011κ