Ομολογία

ΠΕΡΙ ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΩΣ

ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ

Πνευματικὰ «ὀκνηροὶ»

Ἀρχιερεῖς,

Ἱερεῖς

κι ἐκκλησιαζόμενοι

Γράφει ὁ Λαυρέντιος Ντετζιόρτζιο

Ἡ ὑποκρισία τῶν ὑπερμάχων τῆς μεταφράσεως τῶν λειτουργικῶν κειμένων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας περίσσεψε πλέον, ἔγινε θράσος καὶ οἴηση!!! Ἀσχημονοῦν παντοιοτρόπως καὶ ἀποκαλοῦν, κατὰ περίσταση, τοὺς ὀρθοδόξως φρονοῦντες ἀπὸ «τρομοκράτες» ἕως «ἄτακτα παιδιά».

Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος, κατόπιν τῆς γενικῆς κατακραυγῆς ποὺ εἶχαν προκαλέσει, μὲ ἀπόφασή της εἶχε ἀναστείλει προσωρινὰ τὴ μεταφραστικὴ φόρα καὶ κατηφόρα τῶν νεωτεριστῶν, κυρίως τῶν περισσότερο ἐκτεθειμένων μητροπολιτῶν Δημητριάδος κ. Ἰγνατίου καὶ Πρεβέζης κ. Μελετίου. Ἄφηνε ὡστόσο ἀνοικτὸ τὸ θέμα, ὅτι θὰ διερευνηθεῖ στὸ μέλλον ἀπὸ εἰδικὲς ἐπιτροπές, ἡμερίδες καὶ συνέδρια. Τότε οἱ θεσμικοὶ ἀντὶ-οἰκουμενιστὲς ἀκρίτως καὶ ἀδιακρίτως εἶχαν πανηγυρίσει κι ἐπαινοῦσαν τὴν Ἱερὰ Σύνοδο γιὰ τὴν ἀπόφασή της. Μάλιστα ἐπέκριναν ἐκείνους ποὺ ἐξέφραζαν ἔντονες ἐπιφυλάξεις γιὰ τὴν εἰλικρίνεια τῆς συνοδικῆς ἀποφάσεως, ποὺ δὲν ἔκλεινε ὁριστικὰ τὸ θέμα ἀπορρίπτοντας ρητῶς τὶς μεταφράσεις τῶν λειτουργικῶν κειμένων. Ἐπιβεβαιώνοντας τὶς τότε ἐκφρασθεῖσες ἐπιφυλάξεις, προσφάτως συνῆλθε συνέδριο μὲ θέμα τὴ μετάφραση τῶν λειτουργικῶν κειμένων καὶ στὸ ὁποῖο κυριαρχοῦσαν ὡς διοργανωτὲς καὶ εἰσηγητὲς οἱ νεωτεριστές, προοιωνίζοντας καὶ τὰ ἀποτελέσματά του!... Ἄρα τὸ θέμα τῶν μεταφράσεων προχωρεῖ, γιατὶ ὅταν συζητεῖται κάτι «ἀδιαπραγμάτευτο» σημαίνει ὅτι καθίσταται διαπραγματεύσιμο κι ἐπίκεινται ἐξελίξεις!...

Ἐπιχειρηματολογοῦν καὶ κόπτονται οἱ νεωτεριστές, ὅτι μὲ τὶς μεταφράσεις καὶ μὲ τὴν «λειτουργικὴ ἀναγέννηση» ἐνδιαφέρονται γιὰ τὴν προσέλευση περισσοτέρων πιστῶν στοὺς ἱεροὺς ναοὺς καὶ τὴν προσέλκυση περισσοτέρων ἀνθρώπων στὴν Ἐκκλησία —τὴν ἐξουνιτισμένη καὶ παγκοσμιοποιημένη «ἐκκλησία» τῆς Νέας Ἐποχῆς, τὴν Πανθρησκεία, βεβαίως!!! Δὲν τὸ κρύβουν, ἄλλωστε, ὅτι ἐπιδιώκουν μέσα στοὺς ὀρθοδόξους ἱεροὺς ναούς μας νὰ λατρεύεται ὁ Ἀντίχριστος!!!

Γιὰ ἐκείνους, ὡστόσο, ποὺ δὲν καταλαβαίνουν τὴν πρωτότυπη γλῶσσα τῶν λειτουργικῶν κειμένων ὑπάρχουν λύσεις ἄριστες γιὰ νὰ τὰ κατανοήσουν, ἀλλὰ χρειάζεται καὶ κάποιον κόπο νὰ καταβάλουν οἱ ἀρχιερεῖς, ἱερεῖς κι ἐντεταλμένοι ἱεροκήρυκες, χρειάζεται χρόνος καὶ ὑπομονὴ καὶ προσοχὴ ποὺ πρέπει νὰ καταβάλλουν οἱ ἐκκλησιαζόμενοι πιστοί, ἐγκαταλείποντας ἀμφότεροι τὴν πνευματικὴ «ὀκνηρία» καὶ τὴν «περὶ πολλῶν» τύρβην, ὥστε νὰ ἀσχοληθοῦν καὶ μὲ τὰ τῆς Πίστεως:

• Ὑπάρχει τὸ θεῖον κήρυγμα, ποὺ πρέπει ἀνελλειπῶς νὰ γίνεται ἐντὸς τοῦ ἱεροῦ ναοῦ, τὸ ὁποῖο νὰ ἐξηγεῖ κι ἐκλαϊκεύει τὰ λειτουργικὰ κείμενα καὶ τὸ μήνυμά τους.

• Ὑπάρχουν οἱ κύκλοι μελέτης τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ ἄλλες συνάξεις, ὅπου πρέπει νὰ ἑρμηνεύονται καὶ ἐξηγοῦνται τὰ λειτουργικὰ κείμενα.

• Ὑπάρχουν οἱ πνευματικοὶ καὶ οἱ γέροντες, ποὺ μποροῦν καὶ πρέπει νὰ διδάσκουν, νὰ ἑρμηνεύουν καὶ νὰ ἐξηγοῦν τὰ λειτουργικὰ κείμενα, καὶ ὄχι μόνον αὐτά.

• Ὑπάρχει ἡ κατήχηση, ποὺ πρέπει νὰ εὐαγγελίζει τὰ παιδιὰ καὶ συνεχῶς νὰ ἐπανευαγγελίζει τοὺς ἐνηλίκους!...

• Ὑπάρχουν ἐπίσης πάρα πολλὲς μεταφράσεις ὅλων τῶν λειτουργικῶν κειμένων σὲ κυκλοφοροῦντα βιβλία, τὰ ὁποῖα εὔκολα μπορεῖ νὰ προμηθευτεῖ ὁ ἐνδιαφερόμενος πιστὸς, καὶ νὰ κατανοήσει τὸ περιεχόμενό τους —εἴτε πρὶν εἴτε μετὰ τὴν θεία Λειτουργία ἢ ἄλλη λατρευτικὴ σύναξη εἴτε σὲ ἀνύποπτο χρόνο.

Ἄρα, ποῦ βρίσκεται τὸ πρόβλημα τῶν ὑποστηριζόντων τὶς μεταφράσεις, ὥστε νὰ ἐπιδιώκουν τὴν αὐθαίρετη καὶ νεωτεριστικὴ ἐπιβολή τους;

Μὰ φυσικὰ τὸ πρόβλημά τους εἶναι ἡ ἐπιβολὴ τῆς «λειτουργικῆς ἀναγεννήσεως» —τῆς ὁποίας τὸ πρῶτο σκαλοπάτι εἶναι οἱ μεταφράσεις— ποὺ ὁδηγεῖ στὴν εὐρύτερη τῶν μεταφράσεων διαστροφὴ καὶ μετάλλαξη τῆς ὀρθοδόξου θείας Λατρείας, στὴν ἄμβλυνση καὶ νόθευση τῆς ὀρθοδόξου ἱερᾶς Παραδόσεως, στὴν ἀποδόμηση τοῦ ἰσχυροῦ ὀρθοδόξου Φρονήματος, ὥστε νὰ καταστεῖ ἐφικτὸς ὁ ἀπὸ μακροῦ χρόνου ἐπιδιωκόμενος ἐξουνιτισμὸς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας καὶ ἡ ἀφομοίωσή της στὴν οἰκουμενιστικὴ καὶ ἐν τέλει συγκρητιστικὴ χοάνη τῆς ἑωσφορικῆς Νέας Ἐποχῆς τοῦ Ἀντιχρίστου!!!

Γιατὶ ἡ θεία Λατρεία εἶναι ἡ πραγμάτωση καὶ ἡ ἐφαρμογὴ τῆς Θεολογίας. Ἄρα ὑπονομεύοντας τὴν θεία Λατρεία —μὲ τὴν ἐκσυγχρονιστικὴ καὶ ἐξω-συνοδικὴ οἰκονομία καὶ τοὺς νεωτερισμοὺς— ὑποσκάπτεται ἡ δογματικὴ ἀκρίβεια κι ἔτσι ἀνοίγονται διάπλατα οἱ κερκόπορτες γιὰ τὴν εἰσβολὴ τῶν αἱρέσεων στὴν Ἁγία Ὀρθοδοξία μας, στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.

Ἀλλὰ αὐτὸ εἶναι τὸ ἔργο τῶν δεσποτάδων-ἐργολάβων τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τῶν θιάσων-παρατρεχαμένων ποὺ τοὺς ἀκολουθοῦν: ὁ λατινόφρων καὶ παποκίνητος ἐξουνιτισμὸς καὶ ἡ προτεσταντικὴ οἰκουμενιστικοποίηση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, παρασέρνοντας τὸν πιστὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ στὶς πάσης φύσεως καὶ προελεύσεως αἱρέσεις καὶ στὴν ἀπώλεια, μὲ τὴν ὑποκριτικὴ μειλιχιότητά τους καὶ τὸν δαιμονικὸ λαϊκισμό τους ἀλλὰ καὶ μὲ τὰ ἐξουσιαστικὰ μέσα τοῦ αὐταρχικοῦ, αὐθαιρέτου καὶ ὁλοκληρωτικοῦ καθεστῶτος τῆς δεσποτοκρατίας.

Ἐπιβάλλουν μία θρησκεία «ἀλὰ-κὰρτ», προσαρμόζοντας τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη, τὸ Ἱερὸ Εὐαγγέλιο, τὴν Ἱερὰ Παράδοση, τὴν Ἁγιοπατερικὴ Διδασκαλία, στὴν ἁμαρτολότητά μας, νοθεύοντας τὸ πνευματικὸ φάρμακο καὶ ἀποδυναμώνοντας τὴν πνευματικὴ θεραπεία τῆς σωτηρίας μας, κι ἔτσι ὁδηγώντας μας στὴν ἀπώλεια.

Ἀλλὰ ἡ εὐθύνη γι’ αὐτὸ δὲν εἶναι μόνον δική τους.

Ἡ κομπορρημοσύνη τῆς ἀμάθειάς μας, ἡ πόρωση τῆς πνευματικῆς τεμπελιᾶς μας, ἡ αὐθάδεια τῆς ἀνευθυνότητάς μας, εἶναι ποὺ δίνουν πρόσφορο ἔδαφος στὴν —μὲ γεωμετρικὴ πρόοδο— ἐξάπλωση τοῦ αἱρετικοῦ ἐκμαυλισμοῦ μας ἀπὸ τοὺς δεσποτάδες-ἐργολάβους τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Εἶναι πρωτίστως κι ἐνδεχομένως ἀποκλειστικὰ δική μας ἡ εὐθύνη: ποὺ τοὺς ἐπιτρέπουμε νὰ ἐπιτελοῦν αὐτὸ τὸ ἑωσφορικὸ ἔργο, ποὺ τοὺς ἀποδεχόμαστε καὶ τοὺς ἀκολουθοῦμε, ποὺ δὲν ἀποτειχιζόμαστε ἀπὸ αὐτοὺς καὶ τὶς αἱρετικὲς σφηκοφωλιὲς ποὺ τοὺς περιβάλλουν.

Εἶναι πρωτίστως κι ἐνδεχομένως ἀποκλειστικὰ δική μας ἡ εὐθύνη: ἐὰν ἀναλογιστοῦμε ὅτι πρὸ τοῦ φοβεροῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ θὰ σταθεῖ καθένας μας μόνος γιὰ ν’ ἀπολογηθεῖ!!!

Καὶ πρέπει νὰ εἴμαστε προετοιμασμένοι: δὲν θὰ δώσουμε λόγο μόνον γιὰ τὰ μικρὰ ἢ μεγάλα ἁμαρτήματά μας, ἀλλὰ κυρίως γιὰ τὴ στάση μας καὶ τὰ ἔργα μας ἔναντι τῶν αἱρέσεων καὶ τῶν αἱρετικῶν, δηλαδὴ ἔναντι τῆς ἀρνήσεως καὶ τῶν ἀρνητῶν τοῦ Χριστοῦ.

Τί νόημα μπορεῖ νὰ ἔχει ὁ ἐνάρετος καὶ ἐγκρατὴς βίος μας χωρὶς Χριστό; Ἐνάρετος καὶ ἐγκρατὴς μπορεῖ νὰ εἶναι ὁποιοσδήποτε καὶ μάλιστα περισσότερο ἀπὸ ἐμᾶς, ἀκόμη καὶ ὁ μασῶνος καὶ ὁ μουσουλμάνος καὶ ὁ βουδιστὴς κ.ἄ.π.!

Τί νόημα μπορεῖ νὰ ἔχει ἡ ἐπίκληση τοῦ ὀνόματος καὶ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, ὅταν ἀπορρίπτουμε τὴν Ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ ποὺ ἐμπεριέχει τὴν ἀγάπη; Ἀλλὰ ἀγάπη χωρὶς τὴν Ἀλήθεια Του εἶναι καθῆκον, εἶναι «φιλανθρωπικὸ» κι «ἀνθρωπιστικὸ» ἔργο, εἶναι ὁ,τιδήποτε: στερεῖται ὅμως τῆς σωτηριακῆς δυνατότητας καὶ προοπτικῆς!...

Ὁ Δημιουργός καὶ Πλάστης μας, μᾶς κατέστησε ἐλεύθερους καὶ αὐτεξούσιους. Ἀποτύπωσε στὰ πρόσωπά μας τὴν εἰκόνα Του καὶ μᾶς προώρισε νὰ γίνουμε ἐλευθέρᾳ βουλήσει κατὰ χάριν θεοί!!!

Ἂς γίνει λοιπόν τὸ θέλημά Του κι ἂς προσπαθήσουμε νὰ πράξουμε καὶ νὰ γίνουμε αὐτὸ ποὺ Ἐκεῖνος ἐπιθυμεῖ, παραμένοντες στερροὶ στὴν Ὀρθόδοξη Πίστη μας καὶ προασπιζόμενοι ἔναντι αἱρετικῶν καὶ αἱρέσεων τὴν Ἐκκλησία Του, ὄχι μόνον ἐκτὸς ἀλλὰ κυρίως ἐντὸς Αὐτῆς!... •••